| dbo:abstract
|
- الدولة المرابطية (بالأمازيغية : ⵉⵎⵕⴰⴱⵜⴻⵏ) هي دولة إسلامية ظهرت خلال القرن الخامس والسادس الهجري في منطقة المغرب الإسلامي. انبثقت من حركة دعوية إصلاحية إسلامية اعتمدت في بدايتها على كونفدرالية صنهاجة الأمازيغية بعد التحام عدد من قبائلها الكبيرة. تحول هذا الالتحام إلى سند شعبي لم يلبث بدوره أن تحول إلى سند عسكري أفضى في النهاية إلى نشوء قوة إقليمية اقتصادية لسيطرة تلك القبائل على عدد من الطرق التجارية، إضافة إلى الروح الإسلامية الإصلاحية المبنية على اعتقاد مالكي سني، فسمت نفسها تسمية معبرة عن ذلك وهي «دولة الرباط والإصلاح». كان أول تحرّك عسكري للملثمين صوب قبيلة جدالة، وبعد إتمام ضم بقية القبائل الصنهاجية البدوية إلى دعوتهم تقدموا نحو الشمال لمواجهة الزناتيين المسيطرين على الخط التجاري الواصل بين الصحراء والأندلس، وكان دخول وسيطرة المرابطين على سجلماسة سنة 447هـ باكورة عملياتهم العسكرية الكبرى لتوحيد المغرب الإسلامي. سيطرت الدولة الجديدة على رقعة جغرافية تمتد من المحيط الأطلسي غربًا وبلاد شنقيط وحوض نهر السنغال جنوبًا وهو مكان مخاض ميلاد الحركة، وامتدّت شرقًا لتحاذي إمبراطورية كانم وتزاحمها على بحيرة تشاد في الصحراء الكبرى. وامتد هذا المجال في الشمال مخترقا جبال الأطلس بتلالها وكبيرها ومتوسطها وصغيرها، وتجاوزت البحر المتوسط فشملت أجزاء من شبه الجزيرة الأيبيرية، وسيطرت على الأندلس. كانت تحدّ دولة المرابطين من الشمال ممالك قشتالة ونبرّة وأراغون، ومن الشرق إمارات بني زيري وبني حماد، وفي جنوب الصحراء بحكم الأمر الواقع، كل من ممالك بامبوك وبوري ولوبي وإمبراطوريتي مالي وغانا. وأبرز وجوه هذه الحركة هو أمير المسلمين يوسف بن تاشفين الذي أسس مراكش واتخذها عاصمة للدولة، ودخل الأندلس وأخضعها لسلطته بعد معركة الزلاقة، بعد أن استنجده ملوك الطوائف من زحف الممالك المسيحية القشتالية. وعايش ابنه الأمير علي بن يوسف أبرز فترات الدولة المرابطية، ففي حكمه الذي استمر قرابة 37 سنة، وصل سلطان المرابطين بالأندلس إلى الذروة في السنوات العشر الأولى، حيث توطدت دولتهم حتى أوشكوا على استرداد كل ما غنمه ألفونسو السادس، ثم تلتها فترة ركود تأرجح فيها مصيرهم بتوالي الانتصارات والنكسات، تلتها فترة النكبات وقيام الثورات في الأندلس وفي المغرب حيث قامت حركة الموحدين التي قضت على دولة المرابطين بدخولها العاصمة مراكش سنة 541هـ. (ar)
- Els almoràvits (àrab: المرابطون, al-murābiṭūn, en singular المرابط, al-murābiṭ) foren un moviment religiós del nord d'Àfrica, format per nòmades amazics del Sàhara, que al segle xi fundaren la quarta dinastia del Marroc. (ca)
- Almorávidé (berbersky ⵉⵎⵕⴰⴱⴹⴻⵏ, tj. Imṛabḍen, arabsky al-murābiṭūn z arabského al-murābiṭ – hraničář, přeneseně strážce islámu) byla radikální islámská sekta, později berberská dynastie. Almorávidé stavěli opevněné kláštery ribáty. Al-murábit vlastně doslova znamená „lidé z ribátu“. V Maroku po nich nastoupila dynastie Almohadů. (cs)
- Οι Αλμοραβίδες (αραβικά: المرابطون Al-Murābiṭūn) ήταν βερβερική δυναστεία του Μαρόκου, που σχημάτισε αυτοκρατορία τον 11ο αιώνα, η οποία εκτεινόταν στο δυτικό Μαγκρέμπ και την Ανδαλουσία. Πρωτεύουσά τους ήταν το Μαρακές, που ιδρύθηκε το 1062. Η δυναστεία καταγόταν από τις βερβερικές νομαδικές φυλές της Σαχάρας, Λαμτούνα και Γκουντάλα, που διαβιούσαν στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Ντραά, Νίγηρα και Σενεγάλη. (el)
- The Almoravid dynasty (Arabic: المرابطون, romanized: Al-Murābiṭūn, lit. 'those from the ribats') was an imperial Berber Muslim dynasty centered in the territory of present-day Morocco. It established an empire in the 11th century that stretched over the western Maghreb and Al-Andalus, starting in the 1050s and lasting until its fall to the Almohads in 1147. The Almoravid capital was Marrakesh, a city founded by the Almoravid leader Abu Bakr ibn Umar circa 1070. The dynasty emerged from a coalition of the Lamtuna, Gudala, and Massufa, nomadic Berber tribes living in what is now Mauritania and the Western Sahara, traversing the territory between the Draa, the Niger, and the Senegal rivers. The Almoravids were crucial in preventing the fall of Al-Andalus (Muslim rule in Iberia) to the Iberian Christian kingdoms, when they decisively defeated a coalition of the Castilian and Aragonese armies at the Battle of Sagrajas in 1086. This enabled them to control an empire that stretched 3,000 kilometers (1,900 mi) North to South. Their rulers never claimed the title of caliph and instead took on the title of Amir al-Muslimīn ("Prince of the Muslims") while formally acknowledging the overlordship of the Abbasid Caliphs in Baghdad. However, the rule of the dynasty was relatively short-lived. The Almoravids fell—at the height of their power—when they failed to stop the Masmuda-led rebellion initiated by Ibn Tumart. As a result, their last king Ishaq ibn Ali was killed in Marrakesh in April 1147 by the Almohad Caliphate, which replaced them as a ruling dynasty both in the Maghreb and Al-Andalus. (en)
- La almoravidoj (arabe المرابطون, al-Murābitun, singulare مرابط signifante "la ", speco de ermito islama) estis berbera dinastio en Maŭretanio, Maroko, Alĝerio kaj Al-Andalus en la tempo de 1046 ĝis 1147.La dinastio de almoravidoj defendis fundamentisman interpretadon de Islamo kaj danke al sia rigoro unuigis sub ĝia hegemonio grandajn etendojn en la okcidento de la islama mondo kie ili formis imperion, inter la 11-a kaj 12-a jarcentoj, kiu etendiĝis ĉefe tra la teritorioj kie nun estas Maŭretanio, Okcidenta Saharo de kie ili devenis, Maroko kaj tra la suda duono de Iberio. (eo)
- Die Almoraviden (Zentralatlas-Tamazight ⵉⵎⵔⴰⴱⴹⵏ Imrabḍen, Singular: Amrabaḍ; arabisch المرابطون al-Murabitun, DMG al-Murābiṭūn ‚Krieger an der Grenze‘, verwandt mit murābit und ribāṭ) waren eine Berberdynastie auf dem Gebiet der heutigen Staaten Marokko, Algerien, Mauretanien, Senegal, Portugal und Spanien („Al-Andalus“) in der Zeit von 1046 bis 1147. (de)
- Se conoce como almorávides (en árabe, المرابطون [al-murābiṭūn], y este del singular مرابط [murābiṭ], es decir, «el morabito», especie de ermitaño y soldado musulmán, 'Marabout' en francés) a unos monjes-soldados surgidos de grupos nómadas provenientes del Sáhara. Los almorávides abrazaron una interpretación rigorista del islam y sometieron a su autoridad grandes extensiones del occidente musulmán con las que formaron un imperio centrado en Marruecos, a caballo entre los siglos XI y XII, que llegó a extenderse principalmente por los actuales Sáhara Occidental, Mauritania, Argelia, Marruecos y la mitad sur de la península ibérica. Movimiento religioso y político surgido entre los bereberes cenhegíes del Sáhara occidental, tribus nómadas y camelleras, logró extenderse por el Magreb occidental, unificar por primera vez el territorio del moderno Marruecos, extenderse por al-Ándalus e implantar una variante única del islam en la región, el sunismo malikí. Su expansión por el Magreb supuso el fin de la supremacía de los tradicionales rivales de los cenhegíes, los bereberes cenetes, que habían dominado la región hasta entonces, y la victoria de los nómadas sobre los habitantes sedentarios de la zona. La defensa de la ortodoxia religiosa, que satisfizo a los influyentes jurisconsultos islámicos, y la abolición de los impuestos no canónicos, bien vista por la población en general, facilitaron la expansión almorávide. Con su llegada a la península ibérica en el 1086, comenzó un largo periodo de la historia andalusí caracterizado por la intervención de tres dinastías magrebíes (las de los almorávides, los almohades y los benimerines), entre cuyas hegemonías sucesivas hubo periodos de reacción peninsular (los reinos de taifas). Los magrebíes, hasta entonces en posición de inferioridad frente a los andalusíes, pasaron a dominar la región, merced a su capacidad de formar un Estado centralizado que podía resistir las acometidas de los Estados cristianos del norte peninsular. Estas intervenciones magrebíes en la península ibérica que comenzaron con los almorávides dieron lugar a casi un siglo y medio de unión del islam ibérico y magrebí. A la rápida expansión le siguió una veloz decadencia, por la falta de solidez del nuevo imperio. El apogeo y el comienzo de la decadencia, debida a la incapacidad almorávide de poner freno a la expansión de los Estados cristianos ibéricos, al aumento del descontento andalusí y a la imparable expansión almohade, se dieron en el largo reinado del tercer emir, Alí ibn Yúsuf. Mientras las campañas en al-Ándalus contra los Estados cristianos absorbían gran parte del poderío militar del Imperio almorávide, en el Magreb surgió un foco rebelde en la población montañesa, masmudí, el movimiento almohade, que acabó por destruirlo. A la caída contribuyeron también el descontento de la población por el gran poder de los alfaquíes malikíes, los abusos de los soldados y el aumento de los impuestos para mantener a los ejércitos. (es)
- Almorabideak (amazigeraz: ⵉⵎⵕⴰⴱⴹⴻⵏ Imṛabḍen, arabieraz: المرابطون Al-Murābiṭūn, sing. مرابط Murabit — euskaraz "marabutak") Saharan sortutako monje-soldaduak dira. Almorabideek Islamaren interpretazio fundamentalista erabili zuten XI eta XII. mendeetan Mauritania, Mendebaldeko Sahara, Maroko eta Iberiar penintsulako hegoaldea kontrolatzen zuten inperioa izateko. (eu)
- Les Almoravides (de l'arabe : المرابطون al-Morabiṭoun, « les gens du ribāt », berbère : ⵉⵎⵔⴰⴱⴹⵏ Imrabḍen) sont une dynastie berbère sanhajienne, qui constitue du XIe siècle au XIIe siècle une confédération tribale puis un empire englobant le Maroc, le Sahara occidental, la Mauritanie et l'ouest de l'Algérie ainsi que le sud de la péninsule Ibérique (actuels Espagne, Gibraltar et Portugal) et une partie du Mali moderne. Le mouvement almoravide est né vers 1040 parmi un groupe de tribus berbères sahariens qui nomadisaient entre le Sénégal et le sud du Maroc, les Lemtouna et les Juddala, du grand groupe berbère des Sanhadja, sous l'impulsion du leader et prédicateur malékite marocain Abdullah Ibn Yassin et d'un chef local.Abdullah Ibn Yassin possédant une prééminence et l’ascendant sur le pouvoir militaire du chef local. Abdullah Ibn Yassin prit leur tête et leur donna le nom de Murabitun (Almoravides en arabe).Une armée almoravide fut levée et confiée par Ibn Yasin à l'un de ses meilleurs disciples : Yahya Ibn Omar. En peu de temps, les Almoravides s'emparent d'Azougui, d'Aoudaghost, d' et de Sijilmassa. C'est à partir de cette dernière qu'ils entament la conquête du Nord. Éliminant les pouvoirs locaux et annexant les principautés limitrophes, ils font l'unité d'une grande partie du Maghreb et d'al-Andalus. Transformant la base politique tribale et urbaine marocaine en un pouvoir théocratique, les Almoravides sont ainsi présentés par certains historiens comme les véritables fondateurs de l'État marocain, à l'opposé de la thèse communément admise qui attribue cette fondation aux Idrissides. Youssef Ibn Tachfin, premier sultan et troisième émir de la dynastie, fonde Marrakech qui devient alors capitale de l'état almoravide. Il intervient en Al-Andalus en 1086 à l'appel des Royaumes de Taïfas en guerre contre le roi Alphonse VI de León et Castille. Son empire est alors délimité par l’océan Atlantique à l’ouest, par le royaume de Castille, le royaume de Navarre, le royaume d'Aragon, le comté de Barcelone et le comté d'Urgell au nord, par les Hammadides et les Zirides à l’est, et de facto au sud par le Sahara (royaumes du Bambouk, Bure, Lobi, le Tekrour et l'empire du Ghana). (fr)
- Dinasti Murabithun (bahasa Arab: المرابطون) adalah dinasti Muslim Berber yang berpusat di Maroko. Dinasti yang didirikan oleh pada abad ke-11 yang membentang dari barat Maghreb hingga Al-Andalus. Ibu kota Murabithun adalah Marrakesh, kota tempat tinggal penguasa yang didirikan pada 1062. Dinasti Murabithun berperan sangat penting dalam mencegah jatuhnya Andalusia ke tangan kerajaan Kristen di Spanyol, ketika mereka berhasil mengalahkan koalisi Kastila dan Aragon pada Pertempuran Zallaqah tahun 1086. Hal ini memungkinkan mereka untuk mengontrol sebuah kerajaan yang membentang 3.000 kilometer (1.900 mil) dari utara ke selatan. Dinasti Murabithun jatuh — pada puncak kejayaan mereka — ketika mereka gagal menghentikan pemberontakan yang dipimpin yang diprakarsai oleh . Akibatnya, raja terakhir Murabithun, dibunuh di Marrakesh pada April 1147 oleh Muwahhidun, yang menggantikan Murabithun sebagai dinasti yang berkuasa di Maroko dan Al-Andalus. (in)
- ムラービト朝（アラビア語: المرابطون al-Murābiṭūn）は、1056年に北アフリカのサハラ砂漠西部に興ったベルベル系の砂漠の遊牧民サンハージャ族を母胎とするモロッコとアルジェリア北西部、イベリア半島南部のアンダルシアを支配したイスラム王朝。 英語読みでのアルモラヴィド朝（英語: Almoravid dynasty）とも称される。 (ja)
- 무라비트 술탄국(베르베르어: ⵉⵎⵕⴰⴱⴹⴻⵏ 이므라브덴)은 모로코에 존재했던 베르베르족의 술탄 왕조로, 11세기 무렵에 서마그레브와 알안달루스 지역을 지배하였다. 아달라흐 이븐 야신이 건국하였으며, 수도는 1062년에 건설된 마라케시였다. 이 왕조는 람투나(Lamtuna)와 구달라(Gudala)라고 불리는 베르베르족 유목민으로 구성되어 있었으며, 이들은 주로 드라(Draa), 니제르(Niger), 그리고 세네갈 강 근처의 사하라 지역에서 거류하였다. 무라비트는 기독교 왕국들의 공격으로부터 알안달루스의 함락을 막는데에 있어서 중요한 역할을 했다. 대표적으로, 카스티야군과 아라곤군의 연합 공격을 1086년 사그라자스 전투(Battle of Sagrajas)에서 격파한 일이 있다. 이 사건은 제국으로 하여금 남북으로 3천킬로미터에 달하는 영토 확장을 가능케 하였다. 그러나, 이 제국의 지배는 그렇게 오래가지 못하였다. 특히 이븐 투마르트(Ibn Tumart)가 이끄는 마스무다(Masmuda)의 반란을 제대로 진압하지 못하면서, 1147년 4월에 마지막 왕인 (Ishq ibn Ali)는 수도 마라케시에서 살해당하고, 모로코와 알-안달루스의 지역의 지배 왕조가 바뀌게 된다. (ko)
- De Almoraviden (Berbers: Imrabḍen, ⵉⵎⵕⴰⴱⴹⴻⵏ Arabisch: المرابطون, al-Murabitun) waren de heersers over het eerste grote islamitische rijk dat door Berbers in het huidige Marokko gesticht werd en die tot de Sanhaja behoorden. Zij werden in 1147 verslagen door de Almohaden. Een aan hen verwante dynastie, de Banu Ghaniya, zou nog tot 1203 vanuit Mallorca over de Balearen en gebieden in Algerije heersen. (nl)
- Gli Almoravidi (in berbero: ⵉⵎⵕⴰⴱⴹⴻⵏ, Imṛabḍen; in arabo: المرابطون, al-Murābiṭūn), furono una dinastia berbera, proveniente dal Sahara, che regnò sul Maghreb al-Aqsa (Marocco) e sulla Spagna musulmana tra la fine dell'XI e gli inizi del XII secolo. (it)
- Almorawidzi (arab. المرابطون al-Murabitun) – ruch religijny, później dynastia berberyjska z Sahary. Nazwa al-Murabitun oznacza mieszkańcy klasztoru (ribat – klasztor). W roku 1048 na czele berberyjskiego plemienia Lamtuna, które przyjęło islam w X wieku, stanął z plemienia . Podczas pielgrzymki do Mekki Jahja spotkał w Kairuanie arabskiego uczonego . Jahja i jego towarzysze poprosili mędrca, aby oddał im jednego ze swoich uczniów, który pomógłby oświecić ich rodaków w zasadach mahometanizmu. Wybór padł na (Abd Allāh Ibn Yāsīn). Po śmierci Jahji ibn Umara, wśród Berberów Lamtuna wybuchł bunt przeciwko zbyt surowym wymogom nauk Ibn Jasina. Wypędzony kaznodzieja wraz z grupą wyznawców schronił się na pustyni, następnie u wybrzeży dzisiejszej Mauretanii na wyspie Tidra zbudował pierwszy ribat. Ibn Jasin zginął w 1059 w jednej z pierwszych potyczek rozpętanej przez siebie wojny przeciw niewiernym – dżihadu. Zastąpił go Abu Bakr ibn Umar – założyciel Marrakeszu. Przywódca ten w krótkim czasie uformował karną armię neofitów, po czym w 1070 roku wyruszył tłumić powstania na Saharze. W Maroku zastąpił go stryj Jusuf ibn Taszfin, który jednak wykorzystał nieobecność bratanka do umocnienia swojej władzy. Kiedy Abu Bakr wrócił do kraju, nie mógł już z powrotem objąć przywództwa. Zrezygnował jednak z walki przeciw stryjowi i wycofał się z powrotem na Saharę. Tam walczył przeciw pogańskim plemionom, a w roku 1076 zaatakował królestwo Ghany ze stolicą w Kumbi Salih. Tak zaczęła się islamizacja plemion znad Nigru. Pod rządami Jusufa ibn Taszfina, założyciela nowego rodu Taszfinidów, Maroko i zachodnia Algieria połączyły się, tworząc królestwo Tilimsan (1080), a Almorawidzi podbili znaczną część Afryki północnej i południową Hiszpanię. W roku 1086, Ibn Taszfin został zaproszony przez arabskich książąt rządzących w południowej Hiszpanii, do walki przeciw Alfonsowi VI Kastylijskiemu. Po przybyciu na kontynent 30 czerwca tego samego roku, wojsko Ibn Taszfina połączyło się z armiami książąt Sewilli, Granady, Malagi i Badajozu, żeby 23 października zadać sromotną klęskę Alfonsowi VI Kastylijskiemu w bitwie pod Sagrajas niedaleko Badajozu. Następnie Ibn Taszfin powrócił do północnej Afryki, aby uporządkować sprawy własnego państwa. W roku 1089 został ponownie wezwany na południe Półwyspu Iberyjskiego. Widząc nieporadność i niezgodę pośród przywódców arabskich, wykorzystał sytuację i między 1090 a 1094 zajął Andaluzję. Nie odniósł jednak wielkich sukcesów w walce z wojskami chrześcijańskimi. Ibn Taszfin umarł w 1106, w wieku 97 lat. Po nim na tron wstąpił Ali ibn Jusuf. Choć początkowo udało mu się umocnić, a nawet poszerzyć granice państwa, natrafił w Hiszpanii na silny opór książąt chrześcijańskich, zaś w granicach własnego państwa doszło do konfliktów z innym plemieniem berberyjskim – Almohadów, wrogich doktrynie malikitów, którzy głosili świętą wojnę przeciw Almorawidom. W 1142, kiedy umarł Ibn Jusuf, tumulty wzniecane przez Almohadów osiągnęły punkt kulminacyjny. W 1145, jego następca, Taszfin ibn Ali zginął spadając z konia podczas ucieczki z pola bitwy niedaleko Oranu. W następnych latach panowało jeszcze dwóch władców z dynastii Almorawidów, ale nie posiadali oni już wcześniejszych wpływów. Wraz z podbiciem Marrakeszu w 1147 dobiegła końca dominacja Almorawidów w północnej Afryce. Almorawidzi przyczynili się znacząco do krzewienia w północnej Afryce tzw. wysokiej cywilizacji muzułmańskiej, w tym m.in. rozkwitu stylu andaluzyjskiego w architekturze i rzemiośle. (pl)
- Almoravider (spanska: almorávides, av arabiska: al-murabitin, marabuter), var berber och en dynasti i nordvästra Afrika och södra Spanien. Dynastin stiftades omkring 1040 av Abdallah ibn-Jasin (död 1058), som med svärdet utbredde islam i en fanatisk form bland berberna mellan Algeriet och Senegal. Hans verk fortsattes av hans härförare Abu-bekr (död 1087) och dennes kusin ("emir" 1061-1106), som grundlade staden Marocko (nuvarande Marrakech i Marocko) (1062); men den egentliga ledaren var Zainab al-Nafzawiyya, Abu-bekrs och sedan Jusufs hustru, vilken betydligt utvidgade dynastins makt. Kallad till hjälp av den abbadidiske kalifen el-Mutamid i Sevilla mot Alfons VI av Kastilien, övergick Jusuf till Spanien och slog denne i det blodiga slaget vid az-Zallaqah år 1086. Fastän han högtidligt lovat att låta de många muslimska kaliferna och emirerna i Spanien behålla sina besittningar och för egen del fordrat blott kuststräckan Algeciras, vände han sig vid en ny anmodan om hjälp (1090) i främsta rummet mot dessa sina trosförvanter samt erövrade efter hand Granada, Malaga, Córdoba och Sevilla (1091), Badajoz (1094) och slutligen även Zaragoza (1110), varmed hela det muslimska Spanien fallit i almoravidernas händer. Det var under dessa strider som almoraviderna tillfogade Spaniens nationalhjälte, den samvetslöse äventyraren El Cid, det kännbara nederlag, som vållade hans död. Men redan under Jusufs söner Ali (död 1143) och Tasjfin (död 1145) började det almoravidiska väldet sönderfalla, Alfons I av Aragonien erövrade Zaragoza (1118), i Afrika slöt sig den ena provinsen efter den andra till den nya sekten almohaderna, och vid underrättelsen om detta reste sig flerstädes morerna i Spanien mot almoravidernas förtryck. Snart övergick den almohadiske kalifen Abd el-Mumins trupper Gibraltar sund och intog Jerez de la Frontera och Cadiz (1145) samt Sevilla (1147). Samtidigt erövrade Alfons VII av Kastilien provinsen Almeria, vilken han dock sedan måste uppge till Abd el-Mumin (1154), och samma år föll almoravidernas sista fäste, Granada, i almohadernas våld. (sv)
- Альмораві́ди, берберська династія 1056—1147, заснована пророком Абдулою ібн Ясіном, що правила в Марокко й Іспанії в 11-12 століттях. Альморавіди прийшли із Сахари і в 11 столітті заклали основи імперії, що поширилася на всю територію Марокко і частину Алжиру; їхньою столицею було місто Марракеш. У 1086 вони на чолі із Юсуфом ібн Ташфіном перемогли Альфонса VI Кастильського і зайняли частину Іспанії. Пізніше були скинуті Альмохадами. Держава Альморавідів склалася на руїнах Кордовського халіфату і включала територію сучасних Марокко, Алжиру та Андалузії (Піренейський півострів). Альморавіди жорстоко утискували підкорені народи, визискували населення. Династія Альморавідів знищена народним повстанням. (uk)
- Almorávidas foram originariamente uns monges-soldados saídos de grupos nómadas provenientes do Saara. A dinastia almorávida abraçou uma interpretação rigorista do Islão e unificou sob o seu domínio grandes extensões no ocidente do mundo muçulmano com as quais formaram um império, entre os séculos XI e XII, que chegou a estender-se nomeadamente pelas atuais Mauritânia, Saara Ocidental (donde provinham), Marrocos e a metade sul da Península Ibérica. (pt)
- Альморави́ды (бербер. ⵉⵎⵔⴰⴱⴹⵏ Imrabḍen и араб. المرابطون аль-Мурабитун, что является множественным от مرابط Мурабит) — изначально название мусульманского религиозного братства, основанного Абдуллой ибн Ясином аль Гузулием между 1039—1043 гг. в Сенегале и Сахаре, затем название основанного в середине XI века берберами — последователями Абдуллы ибн Ясина государства на территории нынешних Марокко, Алжира, Испании и Португалии; а также название правившей в нём династии. (ru)
- 穆拉比特王朝（柏柏爾語：ⵉⵎⵔⴰⴱⴹⵏImṛabḍen；阿拉伯语：المرابطون Al-Murābiṭūn），又译阿尔摩拉维德王朝（西班牙語：Almorávides），是11世纪由来自撒哈拉的桑哈贾柏柏尔人所建立的穆斯林王朝，都城位于摩洛哥马拉喀什。穆拉比特王朝最初诞生于一场致力于在沙漠部落间传播正统伊斯兰教教义的部落战争，创立者是马立克派神学家阿卜杜拉·本·亚辛。 在优素福·本·塔什芬统治时期，王朝达到极盛，其势力范围包括現今的毛里塔尼亚、西撒哈拉、摩洛哥、直布羅陀、阿爾及利亞的特萊姆森，南面包括塞內加爾及馬里的部分地区，北面則包括今西班牙及葡萄牙的部分地区。1086年，优素福率军在萨拉卡战役中击败了伊比利亚半岛的基督徒军队，随后优素福得以统治整个伊比利亚半岛的穆斯林领地，结束了安达卢斯的分裂局面，令基督徒的收复失地运动一度停滞。然而，王朝却在优素福离世后步入衰落，在1147年被崛起的穆瓦希德王朝灭亡，其在伊比利亚半岛的领地也重归分裂。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Els almoràvits (àrab: المرابطون, al-murābiṭūn, en singular المرابط, al-murābiṭ) foren un moviment religiós del nord d'Àfrica, format per nòmades amazics del Sàhara, que al segle xi fundaren la quarta dinastia del Marroc. (ca)
- Almorávidé (berbersky ⵉⵎⵕⴰⴱⴹⴻⵏ, tj. Imṛabḍen, arabsky al-murābiṭūn z arabského al-murābiṭ – hraničář, přeneseně strážce islámu) byla radikální islámská sekta, později berberská dynastie. Almorávidé stavěli opevněné kláštery ribáty. Al-murábit vlastně doslova znamená „lidé z ribátu“. V Maroku po nich nastoupila dynastie Almohadů. (cs)
- Οι Αλμοραβίδες (αραβικά: المرابطون Al-Murābiṭūn) ήταν βερβερική δυναστεία του Μαρόκου, που σχημάτισε αυτοκρατορία τον 11ο αιώνα, η οποία εκτεινόταν στο δυτικό Μαγκρέμπ και την Ανδαλουσία. Πρωτεύουσά τους ήταν το Μαρακές, που ιδρύθηκε το 1062. Η δυναστεία καταγόταν από τις βερβερικές νομαδικές φυλές της Σαχάρας, Λαμτούνα και Γκουντάλα, που διαβιούσαν στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Ντραά, Νίγηρα και Σενεγάλη. (el)
- La almoravidoj (arabe المرابطون, al-Murābitun, singulare مرابط signifante "la ", speco de ermito islama) estis berbera dinastio en Maŭretanio, Maroko, Alĝerio kaj Al-Andalus en la tempo de 1046 ĝis 1147.La dinastio de almoravidoj defendis fundamentisman interpretadon de Islamo kaj danke al sia rigoro unuigis sub ĝia hegemonio grandajn etendojn en la okcidento de la islama mondo kie ili formis imperion, inter la 11-a kaj 12-a jarcentoj, kiu etendiĝis ĉefe tra la teritorioj kie nun estas Maŭretanio, Okcidenta Saharo de kie ili devenis, Maroko kaj tra la suda duono de Iberio. (eo)
- Die Almoraviden (Zentralatlas-Tamazight ⵉⵎⵔⴰⴱⴹⵏ Imrabḍen, Singular: Amrabaḍ; arabisch المرابطون al-Murabitun, DMG al-Murābiṭūn ‚Krieger an der Grenze‘, verwandt mit murābit und ribāṭ) waren eine Berberdynastie auf dem Gebiet der heutigen Staaten Marokko, Algerien, Mauretanien, Senegal, Portugal und Spanien („Al-Andalus“) in der Zeit von 1046 bis 1147. (de)
- Almorabideak (amazigeraz: ⵉⵎⵕⴰⴱⴹⴻⵏ Imṛabḍen, arabieraz: المرابطون Al-Murābiṭūn, sing. مرابط Murabit — euskaraz "marabutak") Saharan sortutako monje-soldaduak dira. Almorabideek Islamaren interpretazio fundamentalista erabili zuten XI eta XII. mendeetan Mauritania, Mendebaldeko Sahara, Maroko eta Iberiar penintsulako hegoaldea kontrolatzen zuten inperioa izateko. (eu)
- ムラービト朝（アラビア語: المرابطون al-Murābiṭūn）は、1056年に北アフリカのサハラ砂漠西部に興ったベルベル系の砂漠の遊牧民サンハージャ族を母胎とするモロッコとアルジェリア北西部、イベリア半島南部のアンダルシアを支配したイスラム王朝。 英語読みでのアルモラヴィド朝（英語: Almoravid dynasty）とも称される。 (ja)
- De Almoraviden (Berbers: Imrabḍen, ⵉⵎⵕⴰⴱⴹⴻⵏ Arabisch: المرابطون, al-Murabitun) waren de heersers over het eerste grote islamitische rijk dat door Berbers in het huidige Marokko gesticht werd en die tot de Sanhaja behoorden. Zij werden in 1147 verslagen door de Almohaden. Een aan hen verwante dynastie, de Banu Ghaniya, zou nog tot 1203 vanuit Mallorca over de Balearen en gebieden in Algerije heersen. (nl)
- Gli Almoravidi (in berbero: ⵉⵎⵕⴰⴱⴹⴻⵏ, Imṛabḍen; in arabo: المرابطون, al-Murābiṭūn), furono una dinastia berbera, proveniente dal Sahara, che regnò sul Maghreb al-Aqsa (Marocco) e sulla Spagna musulmana tra la fine dell'XI e gli inizi del XII secolo. (it)
- Almorávidas foram originariamente uns monges-soldados saídos de grupos nómadas provenientes do Saara. A dinastia almorávida abraçou uma interpretação rigorista do Islão e unificou sob o seu domínio grandes extensões no ocidente do mundo muçulmano com as quais formaram um império, entre os séculos XI e XII, que chegou a estender-se nomeadamente pelas atuais Mauritânia, Saara Ocidental (donde provinham), Marrocos e a metade sul da Península Ibérica. (pt)
- Альморави́ды (бербер. ⵉⵎⵔⴰⴱⴹⵏ Imrabḍen и араб. المرابطون аль-Мурабитун, что является множественным от مرابط Мурабит) — изначально название мусульманского религиозного братства, основанного Абдуллой ибн Ясином аль Гузулием между 1039—1043 гг. в Сенегале и Сахаре, затем название основанного в середине XI века берберами — последователями Абдуллы ибн Ясина государства на территории нынешних Марокко, Алжира, Испании и Португалии; а также название правившей в нём династии. (ru)
- 穆拉比特王朝（柏柏爾語：ⵉⵎⵔⴰⴱⴹⵏImṛabḍen；阿拉伯语：المرابطون Al-Murābiṭūn），又译阿尔摩拉维德王朝（西班牙語：Almorávides），是11世纪由来自撒哈拉的桑哈贾柏柏尔人所建立的穆斯林王朝，都城位于摩洛哥马拉喀什。穆拉比特王朝最初诞生于一场致力于在沙漠部落间传播正统伊斯兰教教义的部落战争，创立者是马立克派神学家阿卜杜拉·本·亚辛。 在优素福·本·塔什芬统治时期，王朝达到极盛，其势力范围包括現今的毛里塔尼亚、西撒哈拉、摩洛哥、直布羅陀、阿爾及利亞的特萊姆森，南面包括塞內加爾及馬里的部分地区，北面則包括今西班牙及葡萄牙的部分地区。1086年，优素福率军在萨拉卡战役中击败了伊比利亚半岛的基督徒军队，随后优素福得以统治整个伊比利亚半岛的穆斯林领地，结束了安达卢斯的分裂局面，令基督徒的收复失地运动一度停滞。然而，王朝却在优素福离世后步入衰落，在1147年被崛起的穆瓦希德王朝灭亡，其在伊比利亚半岛的领地也重归分裂。 (zh)
- الدولة المرابطية (بالأمازيغية : ⵉⵎⵕⴰⴱⵜⴻⵏ) هي دولة إسلامية ظهرت خلال القرن الخامس والسادس الهجري في منطقة المغرب الإسلامي. انبثقت من حركة دعوية إصلاحية إسلامية اعتمدت في بدايتها على كونفدرالية صنهاجة الأمازيغية بعد التحام عدد من قبائلها الكبيرة. تحول هذا الالتحام إلى سند شعبي لم يلبث بدوره أن تحول إلى سند عسكري أفضى في النهاية إلى نشوء قوة إقليمية اقتصادية لسيطرة تلك القبائل على عدد من الطرق التجارية، إضافة إلى الروح الإسلامية الإصلاحية المبنية على اعتقاد مالكي سني، فسمت نفسها تسمية معبرة عن ذلك وهي «دولة الرباط والإصلاح». كان أول تحرّك عسكري للملثمين صوب قبيلة جدالة، وبعد إتمام ضم بقية القبائل الصنهاجية البدوية إلى دعوتهم تقدموا نحو الشمال لمواجهة الزناتيين المسيطرين على الخط التجاري الواصل بين الصحراء والأندلس، وكان دخول وسيطرة المرابطين على سجلماسة سنة 447هـ باكورة عملياتهم العسكرية الكب (ar)
- The Almoravid dynasty (Arabic: المرابطون, romanized: Al-Murābiṭūn, lit. 'those from the ribats') was an imperial Berber Muslim dynasty centered in the territory of present-day Morocco. It established an empire in the 11th century that stretched over the western Maghreb and Al-Andalus, starting in the 1050s and lasting until its fall to the Almohads in 1147. The Almoravid capital was Marrakesh, a city founded by the Almoravid leader Abu Bakr ibn Umar circa 1070. The dynasty emerged from a coalition of the Lamtuna, Gudala, and Massufa, nomadic Berber tribes living in what is now Mauritania and the Western Sahara, traversing the territory between the Draa, the Niger, and the Senegal rivers. (en)
- Se conoce como almorávides (en árabe, المرابطون [al-murābiṭūn], y este del singular مرابط [murābiṭ], es decir, «el morabito», especie de ermitaño y soldado musulmán, 'Marabout' en francés) a unos monjes-soldados surgidos de grupos nómadas provenientes del Sáhara. Los almorávides abrazaron una interpretación rigorista del islam y sometieron a su autoridad grandes extensiones del occidente musulmán con las que formaron un imperio centrado en Marruecos, a caballo entre los siglos XI y XII, que llegó a extenderse principalmente por los actuales Sáhara Occidental, Mauritania, Argelia, Marruecos y la mitad sur de la península ibérica. (es)
- Les Almoravides (de l'arabe : المرابطون al-Morabiṭoun, « les gens du ribāt », berbère : ⵉⵎⵔⴰⴱⴹⵏ Imrabḍen) sont une dynastie berbère sanhajienne, qui constitue du XIe siècle au XIIe siècle une confédération tribale puis un empire englobant le Maroc, le Sahara occidental, la Mauritanie et l'ouest de l'Algérie ainsi que le sud de la péninsule Ibérique (actuels Espagne, Gibraltar et Portugal) et une partie du Mali moderne. (fr)
- Dinasti Murabithun (bahasa Arab: المرابطون) adalah dinasti Muslim Berber yang berpusat di Maroko. Dinasti yang didirikan oleh pada abad ke-11 yang membentang dari barat Maghreb hingga Al-Andalus. Ibu kota Murabithun adalah Marrakesh, kota tempat tinggal penguasa yang didirikan pada 1062. (in)
- 무라비트 술탄국(베르베르어: ⵉⵎⵕⴰⴱⴹⴻⵏ 이므라브덴)은 모로코에 존재했던 베르베르족의 술탄 왕조로, 11세기 무렵에 서마그레브와 알안달루스 지역을 지배하였다. 아달라흐 이븐 야신이 건국하였으며, 수도는 1062년에 건설된 마라케시였다. 이 왕조는 람투나(Lamtuna)와 구달라(Gudala)라고 불리는 베르베르족 유목민으로 구성되어 있었으며, 이들은 주로 드라(Draa), 니제르(Niger), 그리고 세네갈 강 근처의 사하라 지역에서 거류하였다. (ko)
- Almorawidzi (arab. المرابطون al-Murabitun) – ruch religijny, później dynastia berberyjska z Sahary. Nazwa al-Murabitun oznacza mieszkańcy klasztoru (ribat – klasztor). W roku 1048 na czele berberyjskiego plemienia Lamtuna, które przyjęło islam w X wieku, stanął z plemienia . Podczas pielgrzymki do Mekki Jahja spotkał w Kairuanie arabskiego uczonego . Jahja i jego towarzysze poprosili mędrca, aby oddał im jednego ze swoich uczniów, który pomógłby oświecić ich rodaków w zasadach mahometanizmu. Wybór padł na (Abd Allāh Ibn Yāsīn). Po śmierci Jahji ibn Umara, wśród Berberów Lamtuna wybuchł bunt przeciwko zbyt surowym wymogom nauk Ibn Jasina. Wypędzony kaznodzieja wraz z grupą wyznawców schronił się na pustyni, następnie u wybrzeży dzisiejszej Mauretanii na wyspie Tidra zbudował pierwszy riba (pl)
- Almoravider (spanska: almorávides, av arabiska: al-murabitin, marabuter), var berber och en dynasti i nordvästra Afrika och södra Spanien. Dynastin stiftades omkring 1040 av Abdallah ibn-Jasin (död 1058), som med svärdet utbredde islam i en fanatisk form bland berberna mellan Algeriet och Senegal. Hans verk fortsattes av hans härförare Abu-bekr (död 1087) och dennes kusin ("emir" 1061-1106), som grundlade staden Marocko (nuvarande Marrakech i Marocko) (1062); men den egentliga ledaren var Zainab al-Nafzawiyya, Abu-bekrs och sedan Jusufs hustru, vilken betydligt utvidgade dynastins makt. (sv)
- Альмораві́ди, берберська династія 1056—1147, заснована пророком Абдулою ібн Ясіном, що правила в Марокко й Іспанії в 11-12 століттях. Альморавіди прийшли із Сахари і в 11 столітті заклали основи імперії, що поширилася на всю територію Марокко і частину Алжиру; їхньою столицею було місто Марракеш. У 1086 вони на чолі із Юсуфом ібн Ташфіном перемогли Альфонса VI Кастильського і зайняли частину Іспанії. Пізніше були скинуті Альмохадами. (uk)
|
