| dbo:abstract
|
- السلطان الملك الظاهر سيف الدين برقوق بن انس بن عبد الله الشركسي، وُلد في القفقاس عام 1340 م (740 هـ) وقدم للقاهرة وعمره 20 عاما ليلتحق بالجيش المصري حيث أتقن فنون الحرب والفروسية، وترقّى في المناصب العسكرية ورُتب الإمارة حيث أصبح أمير طبلخانه، ثم أمير آخور ثم أتابكا عام 779 هـ. عمل على جمع شمل الأمراء الشراكسة وتعزيز مواقعهم فلما نشِب النزاع بينه وبين الأمير بركة هزمه وقبض عليه وحبسه. عُيّن مُشاركا في تدبير أمور الدولة (أي وصيا على العرش) بعد وفاة السلطان المنصور علاء الدين علي بن شعبان وتولية ابنه الطفل الصالح حاجي سلطانا عام 1381 م. استجاب لإلحاح الأمراء ورغبتهم في تنصيبه سلطانا فعليا عليهم بدلا من السلطان الاسمي الصغير فوافق على ذلك وبويع سلطانا على مصر في 19 رمضان 784 هـ (16 نوفمبر 1382 م) ولُقّب بالملك الظاهر سيف الدين برقوق فكان بذلك مؤسس دولة السلطنة الشركسية في مصر (البُرجييّن أو المماليك البرجية) بمصر والتي استمرت حتى عام1517 م. جرت عدة محاولات لعزله، واستطاع أعداؤه في عام 791 هـ (1391 م) هزيمته، ونفيه وسجنه في قلعة الكرك في الأردن، لكنه استطاع بمساعدة أصدقائه تحرير نفسه والهرب من سجنه وهزيمة مناوئيه والعودة إلى عرش السلطنة ثانية في عام 792 هـ (1392 م). نجح في عقد عدة معاهدات مع العثمانيين والقفجاق وسيواس ضد الخطر المغولي الزاحف. يشير كل من المؤرخ ماسيمو كابواني، وأوتو فريدريش أوغست ميناردوس، وماري هيلين روتششوفسكايوفي من جامعة ميشيغان أنه خلال حُكم الظاهر سيف الدين برقوق وقعت الاضطهادات الكبرى عام 1321، والتي كانت بمثابة «الضربة القاضية للأقباط»، وفقاً لماري هيلين. ويشير المؤرخ روبرت مورجان أنه في عام 1327 حدثت موجة أخرى من الاضطهادات خلال حُكم الظاهر سيف الدين برقوق والتي شملت «هدم الكنائس وحياة الأقباط وسبل عيشهم»، وقام السلطان بصرف الأقباط من المناصب الحكومية. توفي يوم الجمعة 15شوال 801 هـ (1399 م) وعمره 60 عاما، وقد بكاه الناس لعدله ورفقه برعيته. وكان من مآثره، إبطال الضرائب على الثمار والفواكه، وبناء مدرسة وخانقاه ومدفن الظاهر برقوق على نهر الأردن.كانت الحرب علي اشدها في عصره بين تيمور لنك (المغولي) وبايزيد (العثماني) وكان يسعي كلا الطرفين لارضائه وان يكسبه في صفه.كان شجاعا ذكيا عارفا بالفروسية ماهرا بلعب الرمح، يحب الفقراء ويتواضع لهم، قيل عنه انه كان أعظم ملوك الشراكسة بلا منازع. (ar)
- Al-Màlik adh-Dhàhir Sayf-ad-Din Barquq ibn Ànas al-Yibughawí —àrab: الملك الظاهر سيف الدين برقوق بن أنس اليبغاوى, al-Malik aẓ-Ẓāhir Sayf ad-Dīn Barqūq ibn Anas al-Yibuḡāwī—, més conegut simplement com a adh-Dhàhir Barquq o com Barquq (?, 1336 - ?, 20 de juny de 1399), fou soldà mameluc burjita o circassià del Caire (1382-1389 i 1390-1399). Fou un esclau comprat vers 1363 a Crimea pel mariscal ; el seu pare es deia Anas (Barquq el va portar a Egipte on va gaudir d'una posició honorable). A la mort del seu amo fou empresonat temporalment, però alliberat va passar al servei de la cort. El 1377 va participar en el complot en el que el sultà al-Àixraf Xaban, que governava des de 1366, fou enderrocat i mort pels mamelucs i substituït per un fill de set anys, , que va morir al cap d'un temps de pesta el 1382, i fou substituït pel seu germà petit, igualment menor, , d'11 anys. Sota aquestos dos sultans Barkuk va arribar a mariscal de l'exèrcit (atabak al-asakir) i va consolidar la seva posició. Poc després va anunciar que es necessitava un sultà enèrgic i va deposar al jove sultà i es va fer proclamar ell mateix per un consell de magistrats presidit pel califa (final de 1382). La seva política va anar encaminada a reforçar el seu poder, posant als càrrecs principals a parents i amics. Això va fer créixer l'oposició entre altres mamelucs i el 1389 el mameluc governador d'Alep , es va revoltar amb el suport de , governador de Malatya. Després d'assegurar el control de Síria (on els governadors es van unir al moviment) els rebels podien avançar cap a Egipte; Barkuk va enviar un exèrcit que fou derrotat sota els murs de Damasc (març de 1389). El camí estava lliure doncs el governador de Sis, a la frontera, s'havia unit al moviment rebel; els rebels van avançar cap a i van acampar a Salihiyya mentre Barkuk aixecava un segon exèrcit. Barkuk va agafar posicions a però els seus oficials el van abandonar i va retornar al Caire; la batalla final es va lliurar al nord dels murs de la capital (6 de maig) sense un resultat decisiu, però les successives defeccions al camp de Barkuk van fer que aquest fugis disfressat; no obstant fou reconegut i capturat, sent enviat a Kerak (moderna Jordània), mentre al Caire era reposat al tron el jove sultà (nom de regnat al-Mansur), dominat pels dos generals Ilbugha i Mintash. Els dos mamelucs aviat es van enfrontar i les baralles de carrer foren constants. En aquestes circumstàncies Barkuk va poder fugir de la seva presó, va reunir un exèrcit d'àrabs beduïns i després d'una sèrie d'aventures dignes d'una novel·la, va entrar triomfant al Caire el febrer de 1390. Hadjdj fou deposat però no perseguit, i Barkuk va retrobar el tron. Ilbugha va desaparèixer però Mintash va resistir durant dos anys. En aquest temps foren nomenats governadors i alts càrrecs, tots entre els familiars i amics de Barkuk. Així les fortaleses o ciutats de Malatya, Tars, Edessa, Kalat al-Rum i altres van rebre nous comandants. El 1393 es va iniciar el conflicte amb Tamerlà quan aquest va ocupar Bagdad on el sultà local djalayàrida Ahmad ibn Uways va haver de fugir i es va refugiar a Egipte. Tamerlà va enviar una ambaixada amistosa a Barkuk però aquest va fer matar l'ambaixador. Va reunir un exèrcit amb el que va anar cap a Síria i va lliurar diversos petits combats amb forces timúrides a les que va expulsar del territori mameluc, retornant al Caire el desembre de 1394. Va morir d'un atac epilèptic el 1399 amb 63 anys i fou enterrat al Caire. El va succeir el seu fill Fàraj. (ca)
- Al-Malik az-Zāhir Saif ad-Dīn Barqūq (arabisch الملك الظاهر سيف الدين برقوق, DMG al-Malik aẓ-Ẓāhir Saif ad-Dīn Barqūq, ägyptisch-Arabisch Barkok; * 1339; † 1399) war 1382–1389 und 1390–1399 Sultan der Mamluken in Ägypten. Barquq (d. h. „Pflaume“) war tscherkessischer Abstammung und begann seinen Aufstieg unter Emir Yalbugha († 1366), dem Regenten der Bahri-Sultane al-Mansur Muhammad und al-Aschraf Schaban, weshalb er den Beinamen al-Yalbughawi trug. Nachdem er 1382 den Thron bestiegen hatte, wandten sich die muslimischen Rechtsgelehrten von ihm ab, da eine aufkommende Bewegung unter den Muslimen die Abbasidenkalifen als rechtmäßige Herrscher ansah und wieder in ihre weltliche Macht einsetzen wollte. Als auch noch eine Revolte der nordsyrischen Emire ausbrach, wurde die Lage für Barquq in Kairo unhaltbar und er floh 1389 nach Kerak ins Jordangebiet. Die aufständischen Emire setzten Haddschi II. zum zweiten Mal als Sultan ein, doch brachen unter ihnen bald Machtkämpfe aus. So konnte Barquq 1390 seine Gegner schlagen und erneut die Regierung antreten. Damit begründete er die Herrschaft der Burdschi-Mamluken, die bis zum Ende des Reiches 1517 andauern sollte. Die bisher dominierenden Bahri-Mamluken verloren an Bedeutung. Barquq gelang zunächst die Befriedung des Landes, die Unterdrückung der Opposition der anderen Mamlukenemire sowie die Niederschlagung des Aufstandes in Nordsyrien. Zur Festigung seiner Macht gründete er eine Garde, die vorwiegend aus griechischen, türkischen und mongolischen Mamluken bestand. Um die Not der unteren Bevölkerungsschichten zu lindern, wurden einige Steuern gesenkt und die Fürsorge für die Ärmsten ausgebaut. Unter Barquq wurden in der Folgezeit Wissenschaft und Kunst, besonders die Literatur gefördert. So ernannte Barquq Ibn Chaldun zum Oberqādī von Kairo und unterstützte die Verbreitung mystischer Bruderschaften. Während Barquqs Herrschaft wurde das Land erneut von mehreren Epidemien heimgesucht, welche zunehmend die Landwirtschaft beeinträchtigten. Am Ende seiner Regierung kam es auch zu Spannungen mit Timur Lenk. Allerdings starb Barquq vor Ausbruch des Krieges 1399. Ihm zu Ehren wurde die Medresse mit Grabkomplex des Sultans Barqūq errichtet. Nachfolger wurde sein Sohn Faradsch (1399–1412). (de)
- Al-Malik Az-Zahir Sayf ad-Din Barquq (Circassian: Бэркъукъу аз-Захьир Сэфудин; Arabic: الملك الظاهر سيف الدين برقوق; ruled 1382–1389 and 1390–1399; born in Circassia) was the first Sultan of the Circassian Mamluk Burji dynasty of Egypt. The name Barquq is of Circassian origin and is his birth name. (en)
- Az-Zâhir Sayf ad-Dîn Barquq est un circassien (Tcherkesse), qui, à la suite d'une révolte déclenchée en Syrie en 1377, prend le pouvoir en Égypte mamelouke et est proclamé sultan en 1382 créant la dynastie burjite. Le dernier membre de la dynastie bahrite, As-Sâlih Zayn ad-Dîn Hajji, reprend temporairement le pouvoir en 1389. Barquq le reprend l'année suivante jusqu'en 1399. Son fils An-Nâsir Faraj ben Barquq lui succède. (fr)
- al-Malik al-Ẓāhir Sayf al-Dīn Barqūq (in arabo: الملك الظاهر سيف الدين برقوق), noto semplicemente come Barqūq o Barquq; ... – Il Cairo, 20 giugno 1399) è stato un sultano mamelucco burjī d'Egitto. Sultano della dinastia, detta Burjiyya a causa dell'alloggiamento in cui le reclute vivevano cameratescamente, fino alla fine del loro addestramento militare, situato in una torre (in arabo burj) della Cittadella del Cairo. Il corpo dei Burjiyya era formato da Circassi e Abcasi, e succedettero alla precedente dinastia mamelucca, detta dei Baḥrī, composta da elementi turchi. Il fondatore del raggruppamento militare era stato il Sultano al-Manṣūr Qalāwūn, che aveva prescelto 3.700 dei suoi mamelucchi per avvalersi dei loro servizi. Barqūq ascese al trono nel 1382 e fu il primo sultano della dinastia burji.Alla sua morte gli succedette il figlio . (it)
- Al-Malik Az-Zahir Sayf ad-Din Barquq (Arabisch:المالك الظاهر سيف الدين برقوق) ook geschreven als Barkuk, Berkuk was de eerste sultan van de mammelukse . Hij heerste eerst van 1382 tot 1389 en voor een tweede keer van 1390 tot 1399. Barquq was van Circassische afkomst en werd als slaaf rond 1363-1364 naar Egypte gehaald. Na zijn dood in 1399 volgde zijn zoon Faraj hem op. (nl)
- バルクーク（アラビア語: الملك الظاهر سيف الدين برقوق Al-Malik Az-Ẓāhir Sayf ad-Dīn Barqūq、? - 1399年6月20日）は、マムルーク朝のスルターン（君主。在位：1382年 - 1389年、1390年 - 1399年）。 チェルケス人の出身で、マムルーク（奴隷軍人）としてマムルーク朝の将軍に購入された。1382年にスルターン・カラーウーンの一族をはじめとするバフリー・マムルーク（アイユーブ朝のスルターン・サーリフが購入したマムルーク）出身者で構成される王朝（バフリー・マムルーク朝）に代わる、ブルジー・マムルーク（チェルケス人で構成されるマムルーク）が大部分を占める王朝（ブルジー・マムルーク朝）を創始した。 (ja)
- Barkuk, arab. برقوق (pełne imię: Al-Malik az-Zahir Sajf ad-Din Barkuk Ibn Anas al-Usmani al-Jalbughawi) zm. 20 czerwca 1399 – sułtan Mameluków panujący w latach 1382 - 1389 i 1390 - 1399, którego rządy rozpoczynają panowanie sułtanów pochodzenia czerkieskiego (Burdżytów). Był Czerkiesem i zakupiony na Krymie w roku 1363/1364 trafił do gwardii regenta Jalbughi al-Umariego. W przeciwieństwie do większości innych mameluków Barkuk znał swojego ojca, Anasa, i gdy zdobył władzę miał go wraz z innymi członkami rodziny sprowadzić do Egiptu. Po upadku Jalbughi w grudniu 1366 Barkuk przez pewien czas przebywał w więzieniu. W 1377 znajdował się w służbie emira Karataja, który brał udział w obaleniu sułtana Al-Aszrafa Szabana (1363 - 1377) w marcu tego roku. Bunt przeciwko Szabanowi był dziełem niskich rangą mameluków, którzy wykorzystali swój sukces do przejęcia najwyższych urzędów państwie. Do takich mameluków należał także pan Barkuka, który wraz z innym uczestnikiem rebelii, , przejął faktyczne rządy w Egipcie formalnie sprawując władzę w imieniu siedmioletniego syna Szabana, (1377 - 1381). Barkuk i mameluk z gwardii Szabana (Aszrafijja), Baraka, otrzymali dowództwo nad czterdziestoma ludźmi w zamian za pomoc jakiej udzielili Ajnabakowi w zamordowaniu Karataja. Dwa miesiące później Barkuk wraz z Baraką oraz obalili Ajnabaka i w ten sposób w ciągu czterech miesięcy Barkuk awansował z prostego mameluka na dowódcę tysiąca konnych (al-mukaddam alf) i aktywnego partnera w rządzeniu sułtanatem. W czerwcu 1380 Barkuk objął urzędy głównodowodzącego armią (atabak al-asakir) i wielkiego emira (amir kabir), by po pozbyciu się w 1381 Baraki "być sułtanem we wszystkim oprócz nazwy". Wymownym świadectwem jego pozycji był fakt, że jako pierwszy wielki emir wybił monety zawierające jego emblemat (rank), co było zwyczajem sułtanów obejmujących tron. Barkuk był bliski zagarnięcia sułtanatu już po śmierci Alego w tym samym roku, lecz nie dopuściła do tego opozycja wielmożów. W tej sytuacji w maju 1381 Barkuk powołał na tron dziewięcioletniego brata zmarłego, As-Saliha Hadżdżiego (1381 - 1382, 1389 - 1390). Panowanie Hadżdżiego było dla Barkuka tylko okazją do zbudowania politycznego poparcia dla swojego sułtanatu i już 27 listopada 1382 zdjął on z tronu syna Szabana, by za zgodą wielkich emirów samemu obwołać się władcą. Jako sułtan Barkuk przybrał tytuł Al-Malik az-Zahir, co miało być echem imienia wielkiego Bajbarsa (1260 - 1277). Żeby zbudować szerokie poparcie dla swoich rządów Barkuk ostrożnie popierał mameluków z gwardii Aszrafijja oraz swoich towarzyszy z gwardii Jalbughawijja, unikając awansowania własnych mameluków. Ponadto w przeciwieństwie do swoich poprzedników, a na wzór pierwszych sułtanów, promował tylko jedną grupę zakupionych mameluków na raz, po długim okresie treningu. Ubocznym skutkiem ugodowej polityki Barkuka był fakt, że jego potencjalni rywale dysponowali stosunkowo silnymi wpływami w wojsku i administracji oraz znaczną w porównaniu do sułtana liczbą mameluków. Zagrożenie dla nowej władzy zmaterializowało się na początku 1389 gdy bunt podniósł wywodzący się z Aszrafijja namiestnik Malatyi Timurtasz, nazywany , do którego wkrótce przyłączył się dawny towarzysz Barkuka, namiestnik Aleppo Jalbugha an-Nasiri. Po marcowym zwycięstwie w bitwie pod Damaszkiem buntownicy opanowali Syrię i ruszyli na Egipt. Ostatecznie obserwujący jak morale jego walczącej pod Kairem armii upada Barkuk w przebraniu opuścił cytadelę i przeszedł do ukrycia. W czerwcu Mintasz i Jalbugha przywrócili nominalną władzę sułtana Hadżdżiego. Mintasz i Jalbugha szybko poróżnili się ze sobą i ten pierwszy w sierpniu 1389 pozbył się swojego niedawnego sojusznika. Mintasz jako głównodowodzący i wielki emir sprawował teraz rzeczywistą władzę w sułtanacie. Tymczasem Barkuk został schwytany i zesłany do twierdzy w Al-Karaku, gdzie szybko znalazł popleczników wśród przeciwników Mintasza. Po uwolnieniu się z Al-Karaku i zbudowaniu armii złożonej głównie z Beduinów w styczniu 1390 Barkuk pokonał armię Mintasza i Hadżdżiego pod Szakhabem, przy czym ten drugi został pojmany. W międzyczasie mamelucy Barkuka opanowali cytadelę kairską i 1 lutego 1390 triumfalnie powrócił on do stolicy. W ten sposób Barkuk powrócił na tron, zaś Hadżdżi resztę swojego życia miał spędzić zamknięty w haremie. Prawdziwym zagrożeniem dla Barkuka był nadal Mintasz, który pozostał na wolności i zbroił się w Syrii. Został on pojmany i ścięty dopiero w lipcu 1393, "a głowę jego obwożono po miastach sułtanatu, od Aleppa po Kair". Ubocznym skutkiem rewolty Mintasza i Jalbughi była konieczność rezygnacji Barkuka z dotychczasowej umiarkowanej polityki, bowiem w sytuacji gdy wielu jego dawnych zwolenników opuściło go nie miał on wyjścia i musiał powoływać na wakujące urzędy świeżo zrekrutowanych własnych mameluków. Proces usuwania dawnych towarzyszy (chuszdaszijja) Barkuka ze stanowisk jeszcze przyśpieszył po pokonaniu Mintasza. Pod koniec panowania Barkuka z wyjątkiem dwóch namiestników w Syrii i kilku wyższych urzędników w Egipcie wszyscy pozostali byli związani z nim osobistymi węzłami lojalności. Drugie panowanie Barkuka stało w cieniu podbojów Timura (1370 - 1405), który zaczął zagrażać wschodnim rubieżom sułtanatu mameluków. Już w 1387 roku jego posiadłości objęły Irak, zaś zagony timurydzkiej armii pojawiły się w Al-Dżazirze i Anatolii. Barkuk zaczął tworzyć wspólny antytimurydzki front z Osmanami i Złotą Ordą, zaś w 1394 udzielił schronienia uciekającemu przed Timurem z dynastii (1382-1394, 1401-1410) Dżalajirydów. Sułtan poprowadził armię do Al-Biry nad Eufratem jednak Timur unikając konfrontacji wycofał się. Syryjskie fortece mameluków zaczęły przygotowywać się do ewentualnej inwazji, ale Timur miał uderzyć na Mameluków dopiero po śmierci Barkuka, wykorzystując chaos jaki ona spowodowała. Podczas rządów Barkuka Górny Egipt był polem rywalizacji plemion Beduinów należących do i i kontrola Mameluków nad tym regionem była wątpliwa. Chcąc przeciwstawić się wpływom miejscowych plemion Barkuk przesiedlił do Górnego Egiptu berberskie plemię . Ostatecznie doprowadziło to tylko do tego, że zarabizowani Hawwara stali się dominującą siłą w Górnym Egipcie. Niektórzy ówcześni kronikarze upatrują w rządach Barkuka początek ekonomicznego upadku sułtanatu i zwracają uwagę na bicie miedzianej monety jako na jego najbardziej istotny wskaźnik. Barkuk rzeczywiście w 1381 rozkazał wybicie miedzianych monet zostały one jednak odrzucone przez rynek i dopiero podczas panowania (1399 - 1405, 1405 - 1412) mamelucki system monetarny zaczął się w całości opierać na miedzi. Przyczyną tego stanu rzeczy były problemy z wydobyciem złota w Sudanie i srebra w Europie, tak że metale te przestały napływać do Egiptu. Kryzys monetarny w Egipcie został zażegnany dopiero za panowania Ka'itbaja (1468 - 1496), kiedy do kraju zaczęło napływać srebro i inne metale z nowych kopalni w Europie W przeddzień zgonu Barkuk "wezwał kalifa , sędziów, emirów i wysokich urzędników, aby zawrzeć z nimi umowę gwarantującą sukcesję jego najstarszemu synowi, dziesięcioletniemu wówczas Faradżowi, a po nim młodszym synom i Ibrahimowi. Zgodnie z ostatnią wolą sułtana atabak Etmisz az-Zahiri z mameluckiej gwardii Barkuka został mianowany administratorem królestwa i regentem nieletniego sułtana". (pl)
- Аль-Малик аз-Захир Сайф ад-Дин Баркук ибн Анас (араб. الملك الظاهر سيف الدين برقوق; ок. 1339—1399) — мамлюкский султан Египта (1382—1389, 1390—1399), основатель династии Бурджитов. (ru)
- Malique Azair Ceifadim Barcuque (em árabe: الملك الظاهر سيف الدين برقوق, lit. 'Al-Malik Az-Zahir Sayf ad-Din Barquq') foi um sultão do Egito e fundador da dinastia mameluca dos burjidas. Ele governou por dois períodos distintos, primeiro entre 1382 e 1389 e depois, entre 1390 e a sua morte, em 1399. (pt)
- Аль-Малік аз-Захір Сайф ад-Дін Баркук (араб. الملك الظاهر سيف الدين برقوق; бл. 1339–1399) — мамелюкський султан Єгипту, засновник династії Бурджитів. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Al-Malik Az-Zahir Sayf ad-Din Barquq (Circassian: Бэркъукъу аз-Захьир Сэфудин; Arabic: الملك الظاهر سيف الدين برقوق; ruled 1382–1389 and 1390–1399; born in Circassia) was the first Sultan of the Circassian Mamluk Burji dynasty of Egypt. The name Barquq is of Circassian origin and is his birth name. (en)
- Az-Zâhir Sayf ad-Dîn Barquq est un circassien (Tcherkesse), qui, à la suite d'une révolte déclenchée en Syrie en 1377, prend le pouvoir en Égypte mamelouke et est proclamé sultan en 1382 créant la dynastie burjite. Le dernier membre de la dynastie bahrite, As-Sâlih Zayn ad-Dîn Hajji, reprend temporairement le pouvoir en 1389. Barquq le reprend l'année suivante jusqu'en 1399. Son fils An-Nâsir Faraj ben Barquq lui succède. (fr)
- Al-Malik Az-Zahir Sayf ad-Din Barquq (Arabisch:المالك الظاهر سيف الدين برقوق) ook geschreven als Barkuk, Berkuk was de eerste sultan van de mammelukse . Hij heerste eerst van 1382 tot 1389 en voor een tweede keer van 1390 tot 1399. Barquq was van Circassische afkomst en werd als slaaf rond 1363-1364 naar Egypte gehaald. Na zijn dood in 1399 volgde zijn zoon Faraj hem op. (nl)
- バルクーク（アラビア語: الملك الظاهر سيف الدين برقوق Al-Malik Az-Ẓāhir Sayf ad-Dīn Barqūq、? - 1399年6月20日）は、マムルーク朝のスルターン（君主。在位：1382年 - 1389年、1390年 - 1399年）。 チェルケス人の出身で、マムルーク（奴隷軍人）としてマムルーク朝の将軍に購入された。1382年にスルターン・カラーウーンの一族をはじめとするバフリー・マムルーク（アイユーブ朝のスルターン・サーリフが購入したマムルーク）出身者で構成される王朝（バフリー・マムルーク朝）に代わる、ブルジー・マムルーク（チェルケス人で構成されるマムルーク）が大部分を占める王朝（ブルジー・マムルーク朝）を創始した。 (ja)
- Аль-Малик аз-Захир Сайф ад-Дин Баркук ибн Анас (араб. الملك الظاهر سيف الدين برقوق; ок. 1339—1399) — мамлюкский султан Египта (1382—1389, 1390—1399), основатель династии Бурджитов. (ru)
- Malique Azair Ceifadim Barcuque (em árabe: الملك الظاهر سيف الدين برقوق, lit. 'Al-Malik Az-Zahir Sayf ad-Din Barquq') foi um sultão do Egito e fundador da dinastia mameluca dos burjidas. Ele governou por dois períodos distintos, primeiro entre 1382 e 1389 e depois, entre 1390 e a sua morte, em 1399. (pt)
- Аль-Малік аз-Захір Сайф ад-Дін Баркук (араб. الملك الظاهر سيف الدين برقوق; бл. 1339–1399) — мамелюкський султан Єгипту, засновник династії Бурджитів. (uk)
- السلطان الملك الظاهر سيف الدين برقوق بن انس بن عبد الله الشركسي، وُلد في القفقاس عام 1340 م (740 هـ) وقدم للقاهرة وعمره 20 عاما ليلتحق بالجيش المصري حيث أتقن فنون الحرب والفروسية، وترقّى في المناصب العسكرية ورُتب الإمارة حيث أصبح أمير طبلخانه، ثم أمير آخور ثم أتابكا عام 779 هـ. عمل على جمع شمل الأمراء الشراكسة وتعزيز مواقعهم فلما نشِب النزاع بينه وبين الأمير بركة هزمه وقبض عليه وحبسه. عُيّن مُشاركا في تدبير أمور الدولة (أي وصيا على العرش) بعد وفاة السلطان المنصور علاء الدين علي بن شعبان وتولية ابنه الطفل الصالح حاجي سلطانا عام 1381 م. (ar)
- Al-Màlik adh-Dhàhir Sayf-ad-Din Barquq ibn Ànas al-Yibughawí —àrab: الملك الظاهر سيف الدين برقوق بن أنس اليبغاوى, al-Malik aẓ-Ẓāhir Sayf ad-Dīn Barqūq ibn Anas al-Yibuḡāwī—, més conegut simplement com a adh-Dhàhir Barquq o com Barquq (?, 1336 - ?, 20 de juny de 1399), fou soldà mameluc burjita o circassià del Caire (1382-1389 i 1390-1399). Fou un esclau comprat vers 1363 a Crimea pel mariscal ; el seu pare es deia Anas (Barquq el va portar a Egipte on va gaudir d'una posició honorable). Va morir d'un atac epilèptic el 1399 amb 63 anys i fou enterrat al Caire. El va succeir el seu fill Fàraj. (ca)
- Al-Malik az-Zāhir Saif ad-Dīn Barqūq (arabisch الملك الظاهر سيف الدين برقوق, DMG al-Malik aẓ-Ẓāhir Saif ad-Dīn Barqūq, ägyptisch-Arabisch Barkok; * 1339; † 1399) war 1382–1389 und 1390–1399 Sultan der Mamluken in Ägypten. (de)
- al-Malik al-Ẓāhir Sayf al-Dīn Barqūq (in arabo: الملك الظاهر سيف الدين برقوق), noto semplicemente come Barqūq o Barquq; ... – Il Cairo, 20 giugno 1399) è stato un sultano mamelucco burjī d'Egitto. Sultano della dinastia, detta Burjiyya a causa dell'alloggiamento in cui le reclute vivevano cameratescamente, fino alla fine del loro addestramento militare, situato in una torre (in arabo burj) della Cittadella del Cairo. Il corpo dei Burjiyya era formato da Circassi e Abcasi, e succedettero alla precedente dinastia mamelucca, detta dei Baḥrī, composta da elementi turchi. (it)
- Barkuk, arab. برقوق (pełne imię: Al-Malik az-Zahir Sajf ad-Din Barkuk Ibn Anas al-Usmani al-Jalbughawi) zm. 20 czerwca 1399 – sułtan Mameluków panujący w latach 1382 - 1389 i 1390 - 1399, którego rządy rozpoczynają panowanie sułtanów pochodzenia czerkieskiego (Burdżytów). (pl)
|
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
