| dbo:abstract
|
- Cantatorium (latinsky cantare = „zpívat“) byly sólově přednášené zpěvy mešní liturgie, tedy výňatek z graduále, zapsané asi od konce 7., resp. počátku 8. do 13. století ve zpěvníku. V pozdním středověku obsahoval také tropy a sekvence a také mimobiblické . Mezi nejslavnější příklady cantatorií patří Svatohavelský kodex 359 (Codex Sangallensis 359) z 10. století, uložený v . Z počátku 11. století pocházejí cantatoria sepsaná v klášteře sv. Emmerama v Řezně, jež jsou dnes uchována v v Mnichově pod označením clm 14083 a clm 14322. Jako Cantatorium (S. Huberti) se označuje také kronika od (Chronicon monasterii Andaginensis). (cs)
- Das Cantatorium (lat. cantare „singen“; „Buch des Kantors“) war etwa vom ausgehenden siebten bzw. beginnenden achten bis zum 13. Jahrhundert an das Gesangbuch für die solistisch vorgetragenen Gesänge der Messliturgie, demnach ein Vorsängerbuch als Auszug aus dem Graduale. Im Spätmittelalter enthielt es auch Tropen und Sequenzen sowie außerbiblische Kirchengesänge. Ein berühmt gewordenes Beispiel für ein Cantatorium enthält der in der St. Galler Stiftsbibliothek aufbewahrte Codex Sangallensis 359 aus dem zehnten Jahrhundert.Aus dem frühen 11. Jahrhundert stammen die in St. Emmeram in Regensburg geschriebenen Cantatorien, die heute als clm 14083 und clm 14322 in der Bayerischen Staatsbibliothek in München aufbewahrt werden. Als Cantatorium (S. Huberti) wird auch die Chronik von Saint-Hubert (Chronicon monasterii Andaginensis) bezeichnet. (de)
- A cantatorium is a collection of chants for the Mass and solo pieces for the Liturgy of the Word with simple congregational responses of , alleluias, tracts or cantica. Examples include the Saint-Gall Cantatorium. (en)
- Le Cantatorium était un recueil des chants de la Messe et des pièces réservées au soliste lors de la liturgie de la Parole avec repons simples de l'assemblée : répons-graduel, alleluia ou trait ou canticum : la lecture de l'épître terminée, faite par le sous-diacre le « chantre montait à l'ambon avec le cantatorium, insigne de sa dignité » et chantait le répons-graduel. La couverture était richement décorée, par exemple avec de l'ivoire. Lorsque l'antiphonaire devint le livre officiel de l'Église romaine [Quand ?], il intégra le cantatorium, qui disparut, inclus dans l'antiphonaire ou supplanté par le missel.
* Cantatorium de Corvey
* Cantatorium de Saint-Gall (vers 922 - 926) [lire en ligne]
* Cantatorium de l'église de Strasbourg Homonymie : Les Chroniques de l'Abbaye de Saint-Hubert dite Cantatorium (fr)
- Een Cantatorium (Latijn cantare "zingen") is een boek met solistische gezangen voor het gedeelte van de misviering tussen de lezing van het epistel en het eucharistisch gebed: graduale, tractus en alleluia. Het boek ontstond in de zevende eeuw en was toen ook al meer een statussymbool voor de cantor dan een onmisbaar boek voor de liturgieviering zoals we kunnen lezen in een getuigenis van Amalarius van Metz (ca. 750 - ca. 850). Hij schreef dat de cantor na de lezing van het epistel zich naar het ambo begaf met het rijk versierde boek in zijn handen, zonder dat hij het noodzakelijkerwijze gebruikte bij de lezing. Van diezelfde Amalarius weten we dat vanaf de achtste-negende eeuw het gebruik van zangboeken voor de liturgie werd afgestemd op de gebruiken in Rome[ in de achtste eeuw. Daar gebruikte men enerzijds een antiphonale voor de mis (ook Graduale Romanum genoemd) gecomplementeerd met een cantatorium voor de gezangen van de voormis. Bij de introductie van de Romeinse ritus in Gallië werd het antiphonale met de misgezangen het officiële boek ook hier gecomplementeerd door een cantatorium met de gezangen van het eerste deel van de mis. Maar de gezangen in het cantatorium werden spoedig opgenomen in het antiphonale en het cantatorium verdween. Omstreeks de veertiende eeuw werd het cantatorium niet meer gebruikt. Het oudste bewaarde cantatorium is dat van Monza (Monza, Tesoro della basillica S. Giovanni, cod. CIX) dat gemaakt werd in Noord-Italië omstreeks 800. Een ander beroemd exemplaar is het Cantatorium van Sankt-Gallen, gemaakt tussen 922 en 925 in de abdij van Sankt Gallen. Het is het eerste manuscript met de muzieknotatie bij middel van neumen. (nl)
|
| dbo:wikiPageID
| |
| dbo:wikiPageLength
|
- 805 (xsd:nonNegativeInteger)
|
| dbo:wikiPageRevisionID
| |
| dbo:wikiPageWikiLink
| |
| dbp:wikiPageUsesTemplate
| |
| dct:subject
| |
| rdf:type
| |
| rdfs:comment
|
- A cantatorium is a collection of chants for the Mass and solo pieces for the Liturgy of the Word with simple congregational responses of , alleluias, tracts or cantica. Examples include the Saint-Gall Cantatorium. (en)
- Cantatorium (latinsky cantare = „zpívat“) byly sólově přednášené zpěvy mešní liturgie, tedy výňatek z graduále, zapsané asi od konce 7., resp. počátku 8. do 13. století ve zpěvníku. V pozdním středověku obsahoval také tropy a sekvence a také mimobiblické . Mezi nejslavnější příklady cantatorií patří Svatohavelský kodex 359 (Codex Sangallensis 359) z 10. století, uložený v . Z počátku 11. století pocházejí cantatoria sepsaná v klášteře sv. Emmerama v Řezně, jež jsou dnes uchována v v Mnichově pod označením clm 14083 a clm 14322. (cs)
- Das Cantatorium (lat. cantare „singen“; „Buch des Kantors“) war etwa vom ausgehenden siebten bzw. beginnenden achten bis zum 13. Jahrhundert an das Gesangbuch für die solistisch vorgetragenen Gesänge der Messliturgie, demnach ein Vorsängerbuch als Auszug aus dem Graduale. Im Spätmittelalter enthielt es auch Tropen und Sequenzen sowie außerbiblische Kirchengesänge. Ein berühmt gewordenes Beispiel für ein Cantatorium enthält der in der St. Galler Stiftsbibliothek aufbewahrte Codex Sangallensis 359 aus dem zehnten Jahrhundert.Aus dem frühen 11. Jahrhundert stammen die in St. Emmeram in Regensburg geschriebenen Cantatorien, die heute als clm 14083 und clm 14322 in der Bayerischen Staatsbibliothek in München aufbewahrt werden. (de)
- Le Cantatorium était un recueil des chants de la Messe et des pièces réservées au soliste lors de la liturgie de la Parole avec repons simples de l'assemblée : répons-graduel, alleluia ou trait ou canticum : la lecture de l'épître terminée, faite par le sous-diacre le « chantre montait à l'ambon avec le cantatorium, insigne de sa dignité » et chantait le répons-graduel. La couverture était richement décorée, par exemple avec de l'ivoire. Lorsque l'antiphonaire devint le livre officiel de l'Église romaine [Quand ?], il intégra le cantatorium, qui disparut, inclus dans l'antiphonaire ou supplanté par le missel. (fr)
- Een Cantatorium (Latijn cantare "zingen") is een boek met solistische gezangen voor het gedeelte van de misviering tussen de lezing van het epistel en het eucharistisch gebed: graduale, tractus en alleluia. Het oudste bewaarde cantatorium is dat van Monza (Monza, Tesoro della basillica S. Giovanni, cod. CIX) dat gemaakt werd in Noord-Italië omstreeks 800. Een ander beroemd exemplaar is het Cantatorium van Sankt-Gallen, gemaakt tussen 922 en 925 in de abdij van Sankt Gallen. Het is het eerste manuscript met de muzieknotatie bij middel van neumen. (nl)
|
| rdfs:label
|
- Cantatorium (cs)
- Cantatorium (de)
- Cantatorium (en)
- Cantatorium (fr)
- Cantatorium (nl)
|
| owl:sameAs
| |
| prov:wasDerivedFrom
| |
| foaf:isPrimaryTopicOf
| |
| is dbo:wikiPageWikiLink
of | |
| is foaf:primaryTopic
of | |
