| dbo:abstract
|
- الرعاية غير المؤسسية هي عملية استبدال خدمات الصحة النفسية المجتمعية الأقل عزلةً بمستشفيات الأمراض النفسية ذات الإقامة طويلة الأمد، بالنسبة للأفراد المشخّصين باضطراب نفسي أو إعاقة في النمو. أسفرت هذه العملية عن إغلاق العديد من مستشفيات الأمراض النفسية في أواخر القرن العشرين، في الوقت الذي انتشرت فيه رعاية المرضى في المنزل والمنازل الانتقالية والعيادات والمستشفيات العادية. تتحقّق عملية الرعاية غير المؤسسية عبر طريقتين. تركّز الطريقة الأولى على تقليل عدد النزلاء في مؤسسات الأمراض النفسية، وتقليص مدة الإقامة فيها، والحد من معدلات حالات الإدخال وإعادة الإدخال. تركّز الطريقة الثانية على إصلاح عملية الرعاية النفسية بهدف تقليل (أو تجنّب تشجيع) الشعور بالاعتمادية واليأس والسلوكات الأخرى التي من شأنها أن تصعّب تكيّف المرضى مع الحياة بعيدًا عن الرعاية النفسية. لعب اكتشاف الأدوية النفسية في منتصف القرن العشرين دورًا في تنشيط حركة الرعاية غير المؤسسية الحديثة، إذ تستطيع هذه الأدوية ضبط النوبات الذهانية والحد من الحاجة إلى تقييد المرضى واحتجازهم. نشأت سلسلة من الحركات الاجتماعية والسياسية التي نظّمت حملات للدفاع عن حرية المريض، الأمر الذي اعتُبر أحد الدوافع الأساسية لتنشيط حركة الرعاية غير المؤسسية. وفي النهاية، رأت العديد من الحكومات في هذه الحركة وسيلةً لتوفير التكاليف، وذلك استجابةً لبعض المتطلّبات المالية. حصدت هذه الحركة الهادفة إلى الحد من الرعاية المؤسسية قبولًا واسع النطاق في البلدان الغربية، على الرغم من كون آثارها موضع نقاشات عديدة. تشتمل قائمة منتقدي هذه السياسة كلًّا من المدافعين عن السياسات السابقة، والأفراد الذين يعتقدون بأن هذه الحركة تقتصر على توفير الحرية للمرضى. (ar)
- Deinstitucionalizace sociálních služeb je proces, který se snaží o přechod od institucionální (ústavní) péče o nesoběstačné osoby (ať už z důvodu mentálního či kombinovaného postižení nebo kvůli důsledkům stáří) k péči, která umožní setrvání v přirozeném prostředí klienta. Dochází k rušení ústavů a více se podporují komunitní sociální služby. Pokud je institucionální péče nutná, má se co nejvíce připodobnit běžnému životu v domácnostech tak, aby klienti mohli žít co nejvíce plnohodnotný život. Za cíl si klade zkvalitnění života těchto osob, aby mohly žít život srovnatelný s životem vrstevníků v běžné společnosti. (cs)
- Αποϊδρυματοποίηση ονομάζεται η μετακίνηση φιλοξενούμενων από ιδρυματικές δομές φιλοξενίας, σε κοινοτικές δομές και σε οικογένειες και η κατάργηση της πρακτικής της μακροχρόνιας παραμονής τους σε ιδρύματα, με ταυτόχρονο κλείσιμο ή μείωση του αριθμού ή του μεγέθους των ιδρυμάτων μακροχρόνιας φροντίδας. Για το σκοπό αυτό η μετακίνηση συνοδεύεται από υποστήριξη σε ανοιχτές δομές ώστε οι φιλοξενούμενοι να έχουν καλό επίπεδο ζωής. Σύμφωνα με όσα αναφέρει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αρχικά δημιουργήθηκαν ιδρύματα για να παρέχουν φροντίδα, τροφή και στέγη άτομα με αναπηρίες, προβλήματα διανοητικής υγείας, ηλικιωμένους ή εγκαταλελειμμένα και ευάλωτα παιδιά σε μεγάλες απομονωμένες μονάδες. Μετά τα μέσα του 20ου αιώνα, αποδείχτηκε ότι τα ιδρύματα αυτά δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ανθρωποκεντρικές υπηρεσίες και την κατάλληλη στήριξη που απαιτείται για να επιτευχθεί πλήρης ένταξη των ανθρώπων σε κοινότητες. Ο φυσικός διαχωρισμός του από τις κοινότητες και τις οικογένειες περιορίζει σημαντικά την επάρκεια και ετοιμότητα όσων ζουν ή μεγαλώνουν σε ιδρύματα, εμποδίζοντάς τα να συμμετέχουν στην κοινότητά τους και στην ευρύτερη κοινωνία. Για το λόγο αυτό γίνεται σταδιακά μετάβαση από τις «ιδρυματικές υπηρεσίες» στις «υπηρεσίες σε επίπεδο τοπικής κοινότητας». (el)
- Deinstitutionalisation (or deinstitutionalization) is the process of replacing long-stay psychiatric hospitals with less isolated community mental health services for those diagnosed with a mental disorder or developmental disability. In the late 20th century, it led to the closure of many psychiatric hospitals, as patients were increasingly cared for at home, in halfway houses and clinics, in regular hospitals, or not at all. Deinstitutionalisation works in two ways. The first focuses on reducing the population size of mental institutions by releasing patients, shortening stays, and reducing both admissions and readmission rates. The second focuses on reforming psychiatric care to reduce (or avoid encouraging) feelings of dependency, hopelessness and other behaviors that make it hard for patients to adjust to a life outside of care. The modern deinstitutionalisation movement was made possible by the discovery of psychiatric drugs in the mid-20th century, which could manage psychotic episodes and reduced the need for patients to be confined and restrained. Another major impetus was a series of socio-political movements that campaigned for patient freedom. Lastly, there were financial imperatives, with many governments also viewing it as a way to save costs. The movement to reduce institutionalisation was met with wide acceptance in Western countries, though its effects have been the subject of many debates. Critics of the policy include defenders of the previous policies as well as those who believe the reforms did not go far enough to provide freedom to patients. (en)
- La desinstitucionalización psiquiátrica es el proceso por el que se pasa de mantener a las personas que sufren un trastorno mental confinadas en hospitales psiquiátricos (manicomios) a darles una atención digna e integrada en la sociedad basados en modelos teóricos de calidad de vida. Estudios en Gran Bretaña, Estados Unidos y Australia muestran que tanto los pacientes como sus familiares prefieren la desinstitucionalización y el cuidado en comunidad, siendo vital el apoyo de parte de esta. (es)
- Deinstitusionalisasi adalah proses mengganti penginapan rumah sakit jiwa yang lama dengan pelayanan kesehatan mental masyarakat yang kurang terisolasi, bagi mereka yang didiagnosis dengan gangguan mental atau memiliki cacat perkembangan. Deinstitusionalisasi bekerja dalam dua cara: yang pertama fokus pada pengurangan ukuran populasi dari institusi mental dengan membebaskan pasien, memperpendek masa tinggal, dan mengurangi penerimaan dan penerimaan kembali pasien; cara yang kedua ialah fokus pada reformasi proses kelembagaan/institusi rumah sakit mental, sehingga dapat mengurangi atau menghilangkan kuatnya kebergantungan, keputusasaan, ketidakberdayaan, dan perilaku maladaptif lain dari diri pasien. Menurut psikiater , deinstitusionalisasi merupakan keseluruhan manfaat bagi sebagian besar pasien kejiwaan, meskipun banyak yang telah kehilangan tempat tinggal dan tanpa perawatan. Gerakan deinstitusionalisasi ini diprakarsai oleh tiga faktor:
* Gerakan sosial-politik untuk pelayanan kesehatan mental masyarakat dan rumah sakit terbuka;
* Kemunculan obat-obatan psikotropika yang dapat mengelola episode psikotik;
* Keharusan finansial (terutama di Amerika Serikat, untuk menggeser biaya dari anggaran negara ke anggaran federal) Menurut psikiater Amerika , deinstitusionalisasi paling parah di Amerika Serikat terjadi setelah tahun 1972, sebagai akibat dari ketersediaan pendapatan keamanan tambahan/SSI (suplemental security income) dan jaminan sosial penyandang cacat, jauh setelah obat antipsikotik digunakan secara universal di rumah sakit negara. Periode Ini menandai pertumbuhan dukungan dana komunitas dan pengembangan masyarakat, termasuk rumah-rumah kelompok awal, program apartment pertama kesehatan mental masyarakat, pekerjaan transisi dan jangka pendek, serta lokakarya dalam masyarakat yang mendahului bentuk-bentuk masyarakat yang mendukung perumahan dan mendukung kehidupan. Menurut psikiater dan penulis , deinstitusionalisasi adalah kebijakan dan praktik mentransfer tunawisma, tanpa sadar rumah sakit mental pasien dari rumah sakit mental negara ke dalam berbagai jenis institusi kejiwaan secara de facto yang sebagian besar didanai oleh pemerintah federal. Institusi yang sebagian besarnya disubsidi oleh pemerintah federal, dan dimulai di Amerika Serikat tersebut dengan cepat diadopsi oleh sebagian besar pemerintah Barat. Rencana mengenai institusi tersebut ditetapkan dalam undang-undang kesehatan mental masyarakat, sebagai bagian dari undang-undang yang dibuat John F. Kennedy dan disahkan oleh Kongres Amerika Serikat pada tahun 1963, yang mewajibkan pengangkatan komisi untuk membuat rekomendasi dalam "memerangi penyakit mental di Amerika Serikat". Dalam banyak kasus, deinstitusionalisasi dari sakit mental di dunia Barat sejak tahun 1960an dan seterusnya telah diterjemahkan dalam kebijakan-kebijakan yang dijalankan oleh masyarakat (community release). Individu yang sebelumnya telah berada di dalam institusi mental tidak lagi secara terus-menerus diawasi oleh petugas kesehatan. Beberapa ahli, seperti E. Fuller Torrey, menganggap deinstitutionalisasi merupakan sebuah kegagalan, sementara beberapa pihak lain mempertimbangkan beberapa aspek institusionalisasi yang menjadi lebih buruk. (in)
- La désinstitutionnalisation est un processus de remplacement des séjours de longue durée des personnes diagnostiquées avec un trouble mental (schizophrénie, trouble bipolaire...), un trouble neurodéveloppemental (autisme...) et/ou une situation de handicap. Au terme de ce processus, les séjours en hôpital psychiatrique et/ou en structures médico-sociales dédiées à leur accueil à temps plein sont remplacés par des services en milieu ouvert avec des soins prioritairement effectués en milieu ambulatoire. À la fin du XXe siècle, dans de nombreux pays occidentaux, ce processus conduit à la réduction massive de places en hôpital psychiatrique, à la fermeture de certains hôpitaux, d'instituts éducatifs et spécialisés, et de centres médico-sociaux, au profit de suivis, de soins et de soutiens à domicile, dans des hôpitaux et cliniques classiques, ou encore dans des résidences multi-services ou des services communautaires. Ce processus est l'aboutissement politique du modèle social du handicap, de la vie autonome et du combat pour les droits civiques et la citoyenneté des personnes en situation de handicap. Il est la conséquence naturelle du passage de la vision des personnes en situation de handicap comme « objets de soin » à des personnes « sujets de droit ». Les différents types d'institutions sont critiquées par l'Organisation mondiale de la santé (en particulier via sa formation aux soins en santé mentale fondés sur les droits de l'homme, Quality Rights), au sein de la Convention relative aux droits des personnes handicapées et par les rapporteurs spéciaux des nations unies. L'Organisation mondiale de la santé recommande que les hôpitaux psychiatriques soient fermés et remplacés par des services dans les hôpitaux généraux, des services en santé mentale communautaire et des services intégrés dans les premiers soins. La différence doit être faite entre les institutions psychiatriques et des services de soins spécialisés ou résidentiels destinés aux personnes avec un handicap psychique ou mental et un manque de soutien familial les empêchant de vivre au sein de la communauté, étant admis que les personnes ayant réellement besoin de ces structures constituent une minorité au sein de l'ensemble des personnes handicapées. (fr)
- Деинституционализа́ция психиатрии — процесс реформирования психиатрической службы, начавшийся в ряде западных стран в 50-х годах XX века. Заключается в широкомасштабном сокращении числа психиатрических коек и психиатрических больниц с параллельным развитием различных форм внебольничной помощи психически больным, выписываемым из психиатрических стационаров. Это должно предотвратить развитие у пациентов госпитализма, ущемление их прав и отрыв от общества. Деинституционализации во многом способствовало в том числе и антипсихиатрическое движение. Согласно позиции ВОЗ, деинституционализация является одним из приоритетов при реформировании системы психиатрической помощи в различных странах. (ru)
- A desinstitucionalização de pessoas com longo histórico de internação passa a tornar-se política pública no Brasil a partir dos anos 90, e ganha grande impulso em 2002 com uma série de normatizações do Ministério da Saúde. Este processo se dá pela da redução de leitos em hospitais psiquiátricos (macro-hospitais) através de mecanismos claros, eficazes e seguros. (pt)
|
| rdfs:comment
|
- Deinstitucionalizace sociálních služeb je proces, který se snaží o přechod od institucionální (ústavní) péče o nesoběstačné osoby (ať už z důvodu mentálního či kombinovaného postižení nebo kvůli důsledkům stáří) k péči, která umožní setrvání v přirozeném prostředí klienta. Dochází k rušení ústavů a více se podporují komunitní sociální služby. Pokud je institucionální péče nutná, má se co nejvíce připodobnit běžnému životu v domácnostech tak, aby klienti mohli žít co nejvíce plnohodnotný život. Za cíl si klade zkvalitnění života těchto osob, aby mohly žít život srovnatelný s životem vrstevníků v běžné společnosti. (cs)
- La desinstitucionalización psiquiátrica es el proceso por el que se pasa de mantener a las personas que sufren un trastorno mental confinadas en hospitales psiquiátricos (manicomios) a darles una atención digna e integrada en la sociedad basados en modelos teóricos de calidad de vida. Estudios en Gran Bretaña, Estados Unidos y Australia muestran que tanto los pacientes como sus familiares prefieren la desinstitucionalización y el cuidado en comunidad, siendo vital el apoyo de parte de esta. (es)
- A desinstitucionalização de pessoas com longo histórico de internação passa a tornar-se política pública no Brasil a partir dos anos 90, e ganha grande impulso em 2002 com uma série de normatizações do Ministério da Saúde. Este processo se dá pela da redução de leitos em hospitais psiquiátricos (macro-hospitais) através de mecanismos claros, eficazes e seguros. (pt)
- الرعاية غير المؤسسية هي عملية استبدال خدمات الصحة النفسية المجتمعية الأقل عزلةً بمستشفيات الأمراض النفسية ذات الإقامة طويلة الأمد، بالنسبة للأفراد المشخّصين باضطراب نفسي أو إعاقة في النمو. أسفرت هذه العملية عن إغلاق العديد من مستشفيات الأمراض النفسية في أواخر القرن العشرين، في الوقت الذي انتشرت فيه رعاية المرضى في المنزل والمنازل الانتقالية والعيادات والمستشفيات العادية. (ar)
- Αποϊδρυματοποίηση ονομάζεται η μετακίνηση φιλοξενούμενων από ιδρυματικές δομές φιλοξενίας, σε κοινοτικές δομές και σε οικογένειες και η κατάργηση της πρακτικής της μακροχρόνιας παραμονής τους σε ιδρύματα, με ταυτόχρονο κλείσιμο ή μείωση του αριθμού ή του μεγέθους των ιδρυμάτων μακροχρόνιας φροντίδας. Για το σκοπό αυτό η μετακίνηση συνοδεύεται από υποστήριξη σε ανοιχτές δομές ώστε οι φιλοξενούμενοι να έχουν καλό επίπεδο ζωής. (el)
- Deinstitutionalisation (or deinstitutionalization) is the process of replacing long-stay psychiatric hospitals with less isolated community mental health services for those diagnosed with a mental disorder or developmental disability. In the late 20th century, it led to the closure of many psychiatric hospitals, as patients were increasingly cared for at home, in halfway houses and clinics, in regular hospitals, or not at all. (en)
- Deinstitusionalisasi adalah proses mengganti penginapan rumah sakit jiwa yang lama dengan pelayanan kesehatan mental masyarakat yang kurang terisolasi, bagi mereka yang didiagnosis dengan gangguan mental atau memiliki cacat perkembangan. Deinstitusionalisasi bekerja dalam dua cara: yang pertama fokus pada pengurangan ukuran populasi dari institusi mental dengan membebaskan pasien, memperpendek masa tinggal, dan mengurangi penerimaan dan penerimaan kembali pasien; cara yang kedua ialah fokus pada reformasi proses kelembagaan/institusi rumah sakit mental, sehingga dapat mengurangi atau menghilangkan kuatnya kebergantungan, keputusasaan, ketidakberdayaan, dan perilaku maladaptif lain dari diri pasien. (in)
- La désinstitutionnalisation est un processus de remplacement des séjours de longue durée des personnes diagnostiquées avec un trouble mental (schizophrénie, trouble bipolaire...), un trouble neurodéveloppemental (autisme...) et/ou une situation de handicap. Au terme de ce processus, les séjours en hôpital psychiatrique et/ou en structures médico-sociales dédiées à leur accueil à temps plein sont remplacés par des services en milieu ouvert avec des soins prioritairement effectués en milieu ambulatoire. (fr)
- Деинституционализа́ция психиатрии — процесс реформирования психиатрической службы, начавшийся в ряде западных стран в 50-х годах XX века. Заключается в широкомасштабном сокращении числа психиатрических коек и психиатрических больниц с параллельным развитием различных форм внебольничной помощи психически больным, выписываемым из психиатрических стационаров. Это должно предотвратить развитие у пациентов госпитализма, ущемление их прав и отрыв от общества. Деинституционализации во многом способствовало в том числе и антипсихиатрическое движение. (ru)
|
