| dbo:abstract
|
- Evropský systém pro obchodování s emisemi (EU ETS) je nástrojem politiky EU v oblasti klimatu, jehož cílem je snížit emise skleníkových plynů (např. CO2) s co nejnižšími ekonomickými náklady vydáním omezeného počtu emisních povolenek a jejich následným obchodováním na trhu. EU ETS je první přeshraniční a největší systém obchodování s emisemi na světě. Byl přijat Evropským parlamentem a Evropskou radou v roce 2003 a vstoupil v platnost 1. ledna 2005. Evropský systém obchodování s emisemi je také předstupněm možného celosvětového systému. V současné době zahrnuje a omezuje emise oxidu uhličitého z přibližně 11 000 zařízení ve 30 evropských zemích (27 států EU a Lichtenštejnsko, Island a Norsko a Švýcarsko) při výrobě elektřiny a v některých průmyslových odvětvích, např. v cementárnách. Systém je založen na tom, že provozovatel zařízení, na které se vztahuje, musí předložit platnou povolenku na každou tunu vypouštěného CO2 a že je k dispozici pouze omezené množství („strop“) nových povolenek ročně. Část povolenek je provozovatelům elektráren přidělena bezplatně, zbývající množství je draženo. S povolenkami lze obchodovat, tj. provozovatelé mohou prodat přebytečné povolenky nebo si musí koupit další, které potřebují. Emise tak dostávají cenu a provozovatelé zařízení jsou motivováni ke snižování emisí. V roce 2013 činil limit 2 084 milionů certifikátů. Toto množství se do roku 2020 snižovalo o 1,74 % ročně a od roku 2021 o 2,2 % ročně. Systém v současnosti pokrývá přibližně 45 % emisí klimatických plynů vyprodukovaných v EU. Bezplatné přidělování povolenek je založeno na principech upravených v celé EU. Stále větší podíl povolenek je prodáván formou aukce (v roce 2013 to bylo 40 %). Prostřednictvím mechanismu čistého rozvoje mohly společnosti získávat povolenky do roku 2020 investicemi do opatření na snížení emisí mimo území EU. Od roku 2021 již tato možnost neexistuje; klimatických cílů EU musí být dosaženo v rámci EU. Obchodování s emisemi probíhá ve víceletých obchodních obdobích (nazývaných také alokační období), aby se vyrovnaly výkyvy způsobené například extrémními povětrnostními podmínkami (například mírné zimy znamenají nižší emise) a aby se vytvořila dlouhodobá investiční jistota. Do roku 2020 byly dokončeny pilotní fáze I (2005–2007), fáze II (2008–2012) a fáze III (2012–2020). Od třetí fáze (2013–2020) přiděluje emisní povolenky Evropská komise centrálně, nikoliv jednotlivé státy. Za tuto oblast je zodpovědný komisař pro ochranu klimatu. Environmentální účinnost obchodování s emisemi v EU je sporná. Zejména nadměrná nabídka certifikátů v kombinaci s cenou certifikátu ve třetí fázi, která byla částečně nižší než pět eur za tunu CO2, vyvolala pochybnosti o tom, zda je obchodování s emisemi schopno stimulovat nezbytné dlouhodobé investice do technologií šetrných ke klimatu. Poté, co se cena od roku 2012 do konce roku 2017 pohybovala pod 10 EUR, v roce 2018 vzrostla a na začátku a na konci roku 2019 se pohybovala mezi 19 a 25 EUR a v červenci dosáhla rekordní výše přes 28 EUR za tunu CO2. Od té doby, se ztrátami během první vlny pandemie covidu, cena prudce vzrostla. Čtvrtá fáze obchodování s emisemi EU začala s počátkem roku 2021 a ceny se tím prudce zvýšily. Na začátku září 2021 dosáhla nového maxima 62 eur za tunu CO2. Pro rok 2022 byl odhadován velký vliv povolenek na průmysl. Kromě toho, že začala platit rezerva tržní stability, to mohlo být způsobeno zejména tím, že evropské obchodování s emisemi se stále více stává investicí pro banky, hedgeové fondy a spekulanty. (cs)
- Der EU-Emissionshandel (European Union Emissions Trading System, EU ETS) ist ein Instrument der EU-Klimapolitik mit dem Ziel, die Treibhausgasemissionen (wie CO2) unter möglichst geringen volkswirtschaftlichen Kosten zu senken, indem eine begrenzte Zahl an Emissionsrechten ausgegeben und anschließend auf einem Markt gehandelt wird. Das EU ETS ist der erste grenzüberschreitende und weltweit größte Emissionsrechtehandel. Es wurde 2003 vom Europäischen Parlament und dem Rat der EU beschlossen und trat am 1. Januar 2005 in Kraft. Das europäische ETS fungiert dabei auch als Vorreiter eines möglichen globalen Systems. Aktuell umfasst und begrenzt das EU ETS den Kohlendioxidausstoß von rund 10.400 stationären Anlagen in 30 europäischen Ländern (27 EU-Staaten plus Liechtenstein, Island und Norwegen) in der Stromerzeugung sowie einigen Sektoren der Industrie wie Zementfabriken. Zudem sind rund 350 Luftfahrtzeugbetreiber vom EU-ETS erfasst. Mit dem Emissionshandelssystem der Schweiz besteht ein sogenanntes Linking. Das System beruht darauf, dass ein Betreiber einer erfassten Anlage für jede Tonne emittiertes CO2 ein gültiges Zertifikat vorlegen muss und es nur eine begrenzte Menge (ein „Cap“) an neuen Zertifikaten pro Jahr gibt. Ein Teil der Zertifikate wird Anlagenbetreibern kostenlos zugeteilt, die übrige Menge versteigert. Zertifikate sind handelbar, d. h. Betreiber können überschüssige Zertifikate verkaufen oder müssen zusätzlich benötigte Zertifikate nachkaufen. Emissionen erhalten so einen Preis und Anlagenbetreiber einen Anreiz, ihre Emissionen zu verringern. Im Jahr 2013 lag der Cap bei 2.084 Mio. Zertifikaten. Diese Menge sinkt bis 2020 um jährlich 1,74 %, ab 2021 um 2,2 % jährlich. Das System deckt zurzeit ca. 36 % der in der EU entstehenden Klimagasemissionen ab. Die kostenlose Zuteilung von Zertifikaten erfolgt nach EU-weit geregelten Prinzipien. Ein zunehmender Teil der Zertifikate wird versteigert (2013: 40 %). Über den Mechanismus für umweltverträgliche Entwicklung sowie die Gemeinschaftsreduktion konnten Unternehmen bis 2020 Zertifikate erwerben, indem sie in Emissionsminderungsmaßnahmen außerhalb des EU-Raums investieren. Ab 2021 gibt es diese Möglichkeit nicht mehr, die EU-Klimaziele müssen innerhalb der EU erreicht werden. Der Emissionsrechtehandel erfolgt in mehrjährigen Handelsperioden (auch Zuteilungsperioden genannt), um Schwankungen etwa infolge von extremen Wetterlagen auszugleichen (milde Winter zum Beispiel bedeuten geringere Emissionen) und längerfristige Investitionssicherheit zu schaffen. Bisher (2021) sind , und abgeschlossen. Seit Phase III (2013–2020) werden die Emissionszertifikate anstatt durch die Staaten zentral von der Europäischen Kommission vergeben. Zuständig ist hierfür der Kommissar für Klimaschutz. Die umweltpolitische Wirksamkeit des EU-Emissionsrechtehandels war lange umstritten. Insbesondere das Überangebot an Zertifikaten, verbunden mit einem Zertifikatenpreis von teils unter fünf Euro pro Tonne CO2 in Phase III, ließen Zweifel aufkommen, ob der Emissionsrechtehandel in der Lage ist, die notwendigen langfristigen Investitionen in klimafreundliche Technologien zu stimulieren. Nachdem der Preis von 2012 bis Ende 2017 unter 10 Euro gelegen hatte, stieg er 2018. Zu Beginn und Ende des Jahres 2019 lag der Preis zwischen etwa 19 und 25 Euro, im Juli auf einem Rekordniveau von über 28 Euro pro Tonne CO2. Seitdem stieg der Preis, mit Einbußen während der ersten Corona-Welle, stark an und erreichte am 8. Februar 2022 einen neuen Höchststand mit 96,93 Euro pro Tonne CO2. Neben dem Wirksamwerden der könnte dies insbesondere daran liegen, dass der europäische Emissionshandel zunehmend zum Anlageobjekt für Banken, Hedgefonds und Spekulanten wird. (de)
- The European Union Emissions Trading System (EU ETS) is a "cap and trade" scheme where a limit is placed on the right to emit specified pollutants over an area and companies can trade emission rights within that area. It covers around 45% of the EUs greenhouse gas emissions. Under the "cap and trade" principle, a maximum (cap) is set on the total amount of greenhouse gases that can be emitted by all participating installations. EU Allowances for emissions are then auctioned off or allocated for free, and can subsequently be traded. Installations must monitor and report their CO2 emissions, ensuring they hand in enough allowances to the authorities to cover their emissions. If emission exceeds what is permitted by its allowances, an installation must purchase allowances from others. Conversely, if an installation has performed well at reducing its emissions, it can sell its leftover credits. This allows the system to find the most cost-effective ways of reducing emissions without significant government intervention. The scheme has been divided into a number of "trading periods". The first ETS trading period lasted three years, from January 2005 to December 2007. The second trading period ran from January 2008 until December 2012, coinciding with the first commitment period of the Kyoto Protocol. The third trading period lasted from January 2013 to December 2020. Compared to 2005, when the EU ETS was first implemented, the proposed caps for 2020 represents a 21% reduction of greenhouse gases. This _target has been reached six years early as emissions in the ETS fell to 1.812 billion (109) tonnes in 2014. The fourth phase started in January 2021 and will go until December 2030. The emission reductions to be achieved over this period are unclear as of November 2021, as the European Green Deal necessitates tightening of the current EU ETS reduction _target for 2030 of −43% with respect to 2005. The EU commission proposes in its "Fit for 55" package to increase the EU ETS reduction _target for 2030 to −61% versus 2005. (en)
- El régimen de comercio de derechos de emisión de la Unión Europea (RCDE UE) es el régimen multilateral de comercio de emisiones de gases de efecto invernadero más grande del mundo y un pilar principal de la política climática de la UE. Bajo este régimen, cada Estado Miembro tiene un Plan Nacional de Asignación (o PNA) de Derechos de Emisión que específica una cesta de emisiones de gases de efecto invernadero para centrales eléctricas individuales y otras fuentes puntuales importantes. Cada establecimiento tiene una cantidad de "derechos" o permisos de emisión para un periodo particular (ej. 2005-2007). Para cumplir con el Plan, cada instalación puede tanto reducir sus emisiones o comprar derechos de establecimientos con un exceso de permisos. Progresivamente se prevén ser más estrictas para cada nuevo periodo, que fuerza una reducción en el total de emisiones. (es)
- Le système communautaire d’échange de quotas d’émission (SCEQE) (en anglais Emission Trading Scheme, ou encore European Union Emission Trading Scheme – EU ETS) - appelé aussi système d'échange de quotas d'émission de l'Union européenne (SEQE, ou SEQE-UE) - est un mécanisme de droits d'émissions de dioxyde de carbone (aussi appelé gaz carbonique, noté « CO2 ») mis en œuvre au sein de l’Union européenne dans le cadre de la ratification par l'UE du protocole de Kyōto. Cette bourse du carbone est un instrument fondé sur le marché (ou encore instrument de Kyoto) visant à réduire l’émission globale de CO2 et à atteindre les objectifs fixés pour l’Union européenne au sein du protocole de Kyōto. Lors de son lancement en 2005, le SCEQE constituait le plus grand système d'échange de crédit-carbone dans le monde. Il couvrait en 2009 plus de 10 000 installations des secteurs énergétique et industriel collectivement responsables de près de la moitié des émissions de CO2 de l’UE et de 40 % du total des émissions de gaz à effet de serre. Il met en place une limitation des gaz à émettre et un marché du carbone, permettant à chaque entreprise d’acheter ou de vendre des quotas d'émission. Les entreprises qui font des efforts sont ainsi récompensées tandis que celles qui ont dépassé leurs plafonds d’émissions et doivent acheter des quotas d’émission auprès d’entreprises environnementalement plus vertueuses sont pénalisées. (fr)
- Sistem Perdagangan Emisi Uni Eropa (disingkat SPE UE) (bahasa Inggris: European Union Emissions Trading System atau European Union Emissions Trading Scheme) merupakan sistem perdagangan emisi gas rumah kaca multinasional terbesar di dunia. Sistem ini merupakan salah satu instrumen kebijakan utama Uni Eropa yang mengatur batasan emisi yang diperbolehkan, sesuai dengan yang telah ditetapkan oleh Protokol Kyoto. SPE UE diluncurkan pada tahun 2005 dalam upayanya mengurangi emisi karbon dioksida (CO2) dan gas rumah kaca lainnya, seperti dinitrogen monoksida (N2O) dan perfluorokarbon (PFC) dengan biaya yang paling rendah. SPE UE mencakup sekitar 10.600 instalasi di Eropa, khususnya sektor produksi pembakaran, besi dan baja, pulp dan kertas, kilang, dan semen, serta instalasi lainnya dengan ambang panas bersih berlebih 20 MW. Proyek-proyek SPE UE terbagi menjadi empat tahap periode implementasi, yaitu tahap I (2005-2007), tahap II (2008-2012), tahap III (2013-2020), dan tahap IV (2021- 2030). Pada masing-masing tahap implementasi, beberapa sektor dan gas tercakup dalam SPE UE, salah satunya adalah sektor penerbangan. Islandia, Liechtenstein dan Norwegia bergabung dengan SPE UE pada tahap II (2008-2012), dan Kroasia pada tahap III (2013-2020). Tahap I merupakan tahap percobaan, dan SPE UE harus berfungsi secara efektif supaya dapat memenuhi _target-_target Protokol Kyoto. Pada tahap I, SPE UE hanya mampu menutupi emisi karbon dioksida dari generator-generator listrik dan industri dengan penggunaan energi intensif, di mana hampir seluruh tunjangan diberikan kepada perusahaan-perusahaan tersebut secara gratis. Denda non-penyesuaian mencapai sekitar 40 EUR (Rp664 ribu) per ton. Sementara pada tahap II yang bertepatan dengan komitmen pertama Protokol Kyoto; 6,5% batasan emisi pada tunjangan – yang lebih rendah dari periode sebelumnya, diharapkan menghasilkan pengurangan emisi sekitar 2,4 % pada tahun 2010. Namun, krisis ekonomi 2008 menyebabkan pengurangan emisi, dan menyebabkan kelebihan pada tunjangan dan kredit karbon, sehingga mempengaruhi harga karbon pada periode tersebut. Pada tahap III, Komisi Eropa melakukan dua inisiatif utama dalam mengatasi kelebihan tunjangan, yaitu dengan adanya Cadangan Stabilitas Pasar (MSR) untuk jangka panjang, dan proses backloading untuk jangka pendek. Kemudian, pada tahap IV, SPE UE memiliki _target minimal pengurangan gas rumah kaca sebesar 40% secara domestik pada tahun 2030, yang merupakan bagian kontribusi atas Persetujuan Paris. Salah satu komponen utama kebijakan pada tahap IV adalah memastikan penurunan jumlah tunjangan bebas, supaya terdistribusikan secara efektif dan efisien. (in)
- 유럽연합 배출권거래제(European Union Emissions Trading System, ETS) 또는 유럽연합 배출거래시스템(배출거래제도, 탄소배출거래제도, 배출권할당거래제도 등으로도 번역됨)는 최초로 온실 가스 배출권 거래에 관해 세운 대규모 정책이다. 이 정책은 지구 온난화에 맞서기 위해 2005년도에 처음 시작되었으며, 유럽연합의 기후 정책의 주축이다. 2013년도 기준으로 유럽연합 배출권거래제는 공장과 발전소, 각종 시설 11,000여 군데를 아우르며, 31개국(아이슬란드, 노르웨이, 리히텐슈타인과 유럽 연합 회원국 28개국)에서 20 MW에 달하는 순열(net heat)을 남기고 있다. (ko)
- Het Europese systeem voor emissiehandel (afgekort EU ETS, van het Engelse European Union Emissions Trading System) is het eerste grote systeem voor het verhandelen van uitstootrechten van broeikasgassen in de wereld, en is ook de grootste. Het systeem steunt op de Europese richtlijn 2003/87/EC, die meermaals werd gewijzigd en aangevuld, en trad in 2005 in werking om de opwarming van de Aarde tegen te gaan. In 2013 vielen meer dan 11.000 fabrieken, elektriciteitscentrales en andere installaties met een netto warmteoverschot van 20 MW onder het systeem. Deze bevonden zich in de 27 lidstaten van de Europese Unie en in IJsland, Noorwegen en Liechtenstein. De installaties samen zorgen voor ongeveer de helft van de CO2-emissies en 40% van de totale broeikasgasemissies van de EU. Het systeem is een 'cap and trade' systeem. Een maximumuitstoot van broeikasgassen die kunnen worden uitgestoten wordt bepaald. Dan worden de rechten om uit te stoten geveild (of in sommige gevallen weggegeven). Vervolgens kunnen bedrijven deze rechten verhandelen. Installaties moeten zelf hun CO2-emissies meten en rapporteren. Wanneer een bedrijf meer uitstoot dan het rechten heeft, moeten er rechten bijgekocht worden. Omgekeerd kan een bedrijf zijn rechten verkopen wanneer het minder uitstoot. Dit zorgt er in theorie voor dat zonder al te veel overheidsinterventie, de goedkoopste methode tot het terugdringen van broeikasgasemissies wordt gevonden. (nl)
- 欧州連合域内排出量取引制度（おうしゅうれんごういきないはいしゅつりょうとりひきせいど、英：European Union Emission Trading Scheme 略称：EU ETS）とは、欧州連合 (EU) 域内における二酸化炭素についての、複数の国による排出量取引制度。EUの気候変動に対する政策の柱となっている。EU ETSでは、合計でEUの二酸化炭素排出量の半分に迫る量、温室効果ガス排出量合計の40%となるエネルギー部門や工業部門の1万を超える施設を対象としている。 EU ETSのもとでは、EU域内の二酸化炭素大量排出者は自身の二酸化炭素排出量を計測し、毎年その量を報告しなければならない。そのうえで1年ごとに二酸化炭素排出量と同量の排出許容量をいったん政府に返上することが義務付けられる。排出施設は無償で一定の排出許容量を政府から取得し、または他の排出施設やトレーダー、政府から排出許容量を購入することになる。ある排出施設が必要量以上の排出許容量を取得した場合、その施設は排出許容量を転売することができる 。 2008年1月、欧州委員会は排出量取引制度の大幅な変更を提唱しており、それによると国ごとで決めている排出量の割当決定作業を集中して行うこと、また無償で付与している排出許容割当量を抑えて、全体の60%以上の割合を競売制にすること、さらに対象となる温室効果ガスに亜酸化窒素やパーフルオロカーボンを追加することが盛り込まれている。このほか対象となっている施設の温室効果ガス排出制限量を2020年に対2005年比21%削減することを提案している。 (ja)
- Europejski System Handlu Emisjami (EU ETS) – znany także jako „wspólnotowy rynek uprawnień do emisji dwutlenku węgla (CO2)” lub system ETS. Jest pierwszym, do 2017 r. największym a obecnie największym po Chinach systemem handlu emisjami CO2 na świecie. UE ETS jest dzisiaj jedynym rynkiem emisji CO2 opartym na wiążącym krajowym i regionalnym ustawodawstwie (dyrektywa ETS Unii Europejskiej). Od reformy strukturalnej dyrektywy ETS, przyjętej w Pakiecie Energetyczno-Klimatycznym 12 grudnia 2008 przez kraje Unii Europejskiej, obowiązuje zakup uprawnień do emisji CO2 (EUA) na giełdzie przez firmy przemysłu energochłonnego i wytwarzania energii elektrycznej po wykorzystaniu przyznanej puli uprawnień przyznanym Państwom Członkowskim UE. Od 2012, handel uprawnieniami do emisjami CO2 (EUA) odbywa się głównie na giełdzie ICE w Londynie i we Lipsku. Unia Europejska, jak i Państwa Członkowskie wprowadzają nowe uprawnienia na rynek emisji CO2 przez aukcje na giełdach ICE i EEX na podstawie rozporządzeń przyjętych przez Komisję Europejską. W Polsce, rejestr uprawnień do emisji CO2 jest prowadzony przez (KOBIZE) podlegający Ministrowi Klimatu. (pl)
- O Regime Comunitário de Licenças de Emissão da União Europeia (RCLE-UE) ou apenas Comércio Europeu de Licenças de Emissão (CELE)é o primeiro instrumento de Comércio internacional de emissões de Gases do efeito estufa regulado. (pt)
- Europeiska unionens utsläppshandelssystem (engelska: European Union Emissions Trading System, EU ETS) är ett system för handel med utsläppsrätter för växthusgaser inom Europeiska unionen. Även Island, Liechtenstein och Norge ingår i systemet genom EES-avtalet. Systemet inrättades den 1 januari 2005 och utgör en central del av unionens miljöpolitik. Utsläppshandelssystemet syftar till att få ner utsläppen av växthusgaser inom unionen på ett så ekonomiskt effektivt sätt som möjligt. Systemet innefattar en viss mängd utsläppsrätter för utsläpp av växthusgaser som handlas på en marknad där utbud och efterfrågan sätter priset på utsläpp. (sv)
- Схема торгівлі викидами Європейського Союзу (англ. European Union Emission Trading Scheme, EU ETS) — найбільша у світі система торгівлі викидами, і є однією з основних складових . EU ETS базується на Директиві Європейського Союзу щодо торгівлі викидами 2003/87/EC. Згідно зі змінами, внесеними до Директиви в жовтні 2004 року, приватні компанії, що входять до складу EU ETS, можуть імпортувати одиниці скорочення викидів від гнучких механізмів Кіотського протоколу − Механізм чистого розвитку (МЧР) та Спільне впровадження (СВ) − у систему для виконання своїх зобов'язань. Правила щодо використання одиниць скорочень викладені в окремій директиві 2004/101/ЕС, що отримала назву «Зв'язуючої директиви» (Linking Directive). ЄС встановлює ліміти на надходження одиниць скорочень від МЧР та СВ, щоб стимулювати впровадження проектів по скороченню викидів всередині країни. EU ETS передбачає два періоди виконання зобов'язань: 2005—2007 та 2008—2012 рр. Третій період зобов'язань буде продовжуватись з 2013 по 2020 роки і регулюватись через ряд змін до Директиви щодо EU ETS. На період 2008—2012 рр. загальний обсяг розподілених дозволів в EU ETS досяг 2 278 мільйонів тон СО2. До складу EU ETS входять більше дванадцяти тисяч підприємств, які створюють більше половини європейських викидів СО2 та 40 відсотків від усіх викидів парникових газів. Загалом, чотири сектори входять до складу EU ETS: 1.
* енергетика: всі теплові електростанції з кумулятивною тепловою потужністю більше 20 МВт, нафтопереробні підприємства та коксові печі; 2.
* виробництво та обробка чорних металів, в тому числі виробництво чавуну та сталі потужністю від 2,5 тон за годину; 3.
* видобувна промисловість, що включає виробництво цементу, цегли, скла та кераміки; 4.
* целюлозно-паперова промисловість. Згідно з Директивою 2008/101/EC, починаючи з 1 січня 2012 року, сектор авіаперевезень також буде доданий до EU ETS. Усі авіаоператори, що літають в аеропорти Європейського Союзу, будуть включені до EU ETS. Загалом 43 авіаоператори України (в тому числі компанії з перевезення вантажів) підпадають під дію Директиви 2008/101/EC. (uk)
- 歐盟排放交易體系（英語：European Union Emission Trading Scheme，EU ETS），是世界上第一個多國參與的排放权交易體系。歐盟為了實現《京都議定書》確立的二氧化碳減少排放的目標，而於2005年建立的氣候政策體系，它將《京都議定書》下的減排目標分配給各成員國，參與EU ETS之各國，必須符合歐盟溫室氣體排放交易指令的規定，並以履行京都減量承諾，以及減量分擔協議作為目標，執行各國所轄排放源溫室氣體排放量核配之規劃工作。再由各成員國根據國家分配計畫分配給各企業，以實現2008年至2012年溫室氣體排放量較1990年減少8%的目標。各企業通過技術升級、改造等手段，達到了減少二氧化碳排放的要求，可以將用不完的排放權賣給其他未完成減少排放目標的企業。整體EU ETS所覆蓋範圍包括12000多座電站、工廠及其他工業設施，幾乎占歐盟二氧化碳排放總量的一半。是全球最大的碳排放總量控制與交易體系。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- 유럽연합 배출권거래제(European Union Emissions Trading System, ETS) 또는 유럽연합 배출거래시스템(배출거래제도, 탄소배출거래제도, 배출권할당거래제도 등으로도 번역됨)는 최초로 온실 가스 배출권 거래에 관해 세운 대규모 정책이다. 이 정책은 지구 온난화에 맞서기 위해 2005년도에 처음 시작되었으며, 유럽연합의 기후 정책의 주축이다. 2013년도 기준으로 유럽연합 배출권거래제는 공장과 발전소, 각종 시설 11,000여 군데를 아우르며, 31개국(아이슬란드, 노르웨이, 리히텐슈타인과 유럽 연합 회원국 28개국)에서 20 MW에 달하는 순열(net heat)을 남기고 있다. (ko)
- O Regime Comunitário de Licenças de Emissão da União Europeia (RCLE-UE) ou apenas Comércio Europeu de Licenças de Emissão (CELE)é o primeiro instrumento de Comércio internacional de emissões de Gases do efeito estufa regulado. (pt)
- 歐盟排放交易體系（英語：European Union Emission Trading Scheme，EU ETS），是世界上第一個多國參與的排放权交易體系。歐盟為了實現《京都議定書》確立的二氧化碳減少排放的目標，而於2005年建立的氣候政策體系，它將《京都議定書》下的減排目標分配給各成員國，參與EU ETS之各國，必須符合歐盟溫室氣體排放交易指令的規定，並以履行京都減量承諾，以及減量分擔協議作為目標，執行各國所轄排放源溫室氣體排放量核配之規劃工作。再由各成員國根據國家分配計畫分配給各企業，以實現2008年至2012年溫室氣體排放量較1990年減少8%的目標。各企業通過技術升級、改造等手段，達到了減少二氧化碳排放的要求，可以將用不完的排放權賣給其他未完成減少排放目標的企業。整體EU ETS所覆蓋範圍包括12000多座電站、工廠及其他工業設施，幾乎占歐盟二氧化碳排放總量的一半。是全球最大的碳排放總量控制與交易體系。 (zh)
- Evropský systém pro obchodování s emisemi (EU ETS) je nástrojem politiky EU v oblasti klimatu, jehož cílem je snížit emise skleníkových plynů (např. CO2) s co nejnižšími ekonomickými náklady vydáním omezeného počtu emisních povolenek a jejich následným obchodováním na trhu. EU ETS je první přeshraniční a největší systém obchodování s emisemi na světě. Byl přijat Evropským parlamentem a Evropskou radou v roce 2003 a vstoupil v platnost 1. ledna 2005. Evropský systém obchodování s emisemi je také předstupněm možného celosvětového systému. V současné době zahrnuje a omezuje emise oxidu uhličitého z přibližně 11 000 zařízení ve 30 evropských zemích (27 států EU a Lichtenštejnsko, Island a Norsko a Švýcarsko) při výrobě elektřiny a v některých průmyslových odvětvích, např. v cementárnách. (cs)
- Der EU-Emissionshandel (European Union Emissions Trading System, EU ETS) ist ein Instrument der EU-Klimapolitik mit dem Ziel, die Treibhausgasemissionen (wie CO2) unter möglichst geringen volkswirtschaftlichen Kosten zu senken, indem eine begrenzte Zahl an Emissionsrechten ausgegeben und anschließend auf einem Markt gehandelt wird. Das EU ETS ist der erste grenzüberschreitende und weltweit größte Emissionsrechtehandel. Es wurde 2003 vom Europäischen Parlament und dem Rat der EU beschlossen und trat am 1. Januar 2005 in Kraft. Das europäische ETS fungiert dabei auch als Vorreiter eines möglichen globalen Systems. Aktuell umfasst und begrenzt das EU ETS den Kohlendioxidausstoß von rund 10.400 stationären Anlagen in 30 europäischen Ländern (27 EU-Staaten plus Liechtenstein, Island und Norwege (de)
- El régimen de comercio de derechos de emisión de la Unión Europea (RCDE UE) es el régimen multilateral de comercio de emisiones de gases de efecto invernadero más grande del mundo y un pilar principal de la política climática de la UE. (es)
- The European Union Emissions Trading System (EU ETS) is a "cap and trade" scheme where a limit is placed on the right to emit specified pollutants over an area and companies can trade emission rights within that area. It covers around 45% of the EUs greenhouse gas emissions. (en)
- Sistem Perdagangan Emisi Uni Eropa (disingkat SPE UE) (bahasa Inggris: European Union Emissions Trading System atau European Union Emissions Trading Scheme) merupakan sistem perdagangan emisi gas rumah kaca multinasional terbesar di dunia. Sistem ini merupakan salah satu instrumen kebijakan utama Uni Eropa yang mengatur batasan emisi yang diperbolehkan, sesuai dengan yang telah ditetapkan oleh Protokol Kyoto. SPE UE diluncurkan pada tahun 2005 dalam upayanya mengurangi emisi karbon dioksida (CO2) dan gas rumah kaca lainnya, seperti dinitrogen monoksida (N2O) dan perfluorokarbon (PFC) dengan biaya yang paling rendah. SPE UE mencakup sekitar 10.600 instalasi di Eropa, khususnya sektor produksi pembakaran, besi dan baja, pulp dan kertas, kilang, dan semen, serta instalasi lainnya dengan amban (in)
- Le système communautaire d’échange de quotas d’émission (SCEQE) (en anglais Emission Trading Scheme, ou encore European Union Emission Trading Scheme – EU ETS) - appelé aussi système d'échange de quotas d'émission de l'Union européenne (SEQE, ou SEQE-UE) - est un mécanisme de droits d'émissions de dioxyde de carbone (aussi appelé gaz carbonique, noté « CO2 ») mis en œuvre au sein de l’Union européenne dans le cadre de la ratification par l'UE du protocole de Kyōto. Cette bourse du carbone est un instrument fondé sur le marché (ou encore instrument de Kyoto) visant à réduire l’émission globale de CO2 et à atteindre les objectifs fixés pour l’Union européenne au sein du protocole de Kyōto. (fr)
- 欧州連合域内排出量取引制度（おうしゅうれんごういきないはいしゅつりょうとりひきせいど、英：European Union Emission Trading Scheme 略称：EU ETS）とは、欧州連合 (EU) 域内における二酸化炭素についての、複数の国による排出量取引制度。EUの気候変動に対する政策の柱となっている。EU ETSでは、合計でEUの二酸化炭素排出量の半分に迫る量、温室効果ガス排出量合計の40%となるエネルギー部門や工業部門の1万を超える施設を対象としている。 EU ETSのもとでは、EU域内の二酸化炭素大量排出者は自身の二酸化炭素排出量を計測し、毎年その量を報告しなければならない。そのうえで1年ごとに二酸化炭素排出量と同量の排出許容量をいったん政府に返上することが義務付けられる。排出施設は無償で一定の排出許容量を政府から取得し、または他の排出施設やトレーダー、政府から排出許容量を購入することになる。ある排出施設が必要量以上の排出許容量を取得した場合、その施設は排出許容量を転売することができる 。 (ja)
- Het Europese systeem voor emissiehandel (afgekort EU ETS, van het Engelse European Union Emissions Trading System) is het eerste grote systeem voor het verhandelen van uitstootrechten van broeikasgassen in de wereld, en is ook de grootste. Het systeem steunt op de Europese richtlijn 2003/87/EC, die meermaals werd gewijzigd en aangevuld, en trad in 2005 in werking om de opwarming van de Aarde tegen te gaan. In 2013 vielen meer dan 11.000 fabrieken, elektriciteitscentrales en andere installaties met een netto warmteoverschot van 20 MW onder het systeem. Deze bevonden zich in de 27 lidstaten van de Europese Unie en in IJsland, Noorwegen en Liechtenstein. De installaties samen zorgen voor ongeveer de helft van de CO2-emissies en 40% van de totale broeikasgasemissies van de EU. (nl)
- Europejski System Handlu Emisjami (EU ETS) – znany także jako „wspólnotowy rynek uprawnień do emisji dwutlenku węgla (CO2)” lub system ETS. Jest pierwszym, do 2017 r. największym a obecnie największym po Chinach systemem handlu emisjami CO2 na świecie. UE ETS jest dzisiaj jedynym rynkiem emisji CO2 opartym na wiążącym krajowym i regionalnym ustawodawstwie (dyrektywa ETS Unii Europejskiej). Od reformy strukturalnej dyrektywy ETS, przyjętej w Pakiecie Energetyczno-Klimatycznym 12 grudnia 2008 przez kraje Unii Europejskiej, obowiązuje zakup uprawnień do emisji CO2 (EUA) na giełdzie przez firmy przemysłu energochłonnego i wytwarzania energii elektrycznej po wykorzystaniu przyznanej puli uprawnień przyznanym Państwom Członkowskim UE. Od 2012, handel uprawnieniami do emisjami CO2 (EUA) odbywa si (pl)
- Europeiska unionens utsläppshandelssystem (engelska: European Union Emissions Trading System, EU ETS) är ett system för handel med utsläppsrätter för växthusgaser inom Europeiska unionen. Även Island, Liechtenstein och Norge ingår i systemet genom EES-avtalet. Systemet inrättades den 1 januari 2005 och utgör en central del av unionens miljöpolitik. (sv)
- Схема торгівлі викидами Європейського Союзу (англ. European Union Emission Trading Scheme, EU ETS) — найбільша у світі система торгівлі викидами, і є однією з основних складових . EU ETS базується на Директиві Європейського Союзу щодо торгівлі викидами 2003/87/EC. Згідно зі змінами, внесеними до Директиви в жовтні 2004 року, приватні компанії, що входять до складу EU ETS, можуть імпортувати одиниці скорочення викидів від гнучких механізмів Кіотського протоколу − Механізм чистого розвитку (МЧР) та Спільне впровадження (СВ) − у систему для виконання своїх зобов'язань. Правила щодо використання одиниць скорочень викладені в окремій директиві 2004/101/ЕС, що отримала назву «Зв'язуючої директиви» (Linking Directive). ЄС встановлює ліміти на надходження одиниць скорочень від МЧР та СВ, щоб стиму (uk)
|
