| dbo:abstract
|
- Feng Yuxiang (xinès simplificat: 冯玉祥; xinès tradicional: 馮玉祥; pinyin: Féng Yùxíang), també conegut com el General Cristià fou un «Senyor de la guerra» i polític de la República de la Xina nascut el 6 de novembre de 1882 a , província d'Anhui i mort a la Mar Negra, el dia 1 de setembre de 1948.Obtingué el grau de Mariscal. Va ser Ministre de Defensa en funcions (1928-1929). (ca)
- Feng Jü-siang (znaky tradiční: 馮玉祥, znaky zjednodušené: 冯玉祥, pchin-jin: Féng Yùxíang, Feng Yuxiang) (6. listopadu 1882 Čínské císařství - 1. září 1948, Černé moře) byl čínský vojenský velitel a militarista, často nazývaný "křesťanský generál". Během 2. č'-lijsko-feng-tchienské války pomohl zničit kliku Č'-li. V roce 1926 se se svou křesťanskou vojenskou klikou Kuo-min-ťün přidal ke kuomintangskému pochodu na sever. (cs)
- Feng Yuxiang (chinesisch 馮玉祥 / 冯玉祥, Pinyin Féng Yùxiáng, W.-G. Feng Yü-hsiang; Geburtsname 馮基善, Féng Jīshàn, Feng Chi-shan; Zì 焕章, Huànzhāng, Huan-chang; * 1882 in (Hebei); † 22. August 1948 nahe Odessa) war einer der Kriegsherren in der frühen Periode der Republik China, der und des Chinesischen Bürgerkriegs. Feng wurde in der nordchinesischen Provinz Hebei geboren, seine Familie stammt aber aus dem heutigen Chaohu in der Provinz Anhui. Er war der zweite Sohn von sieben Kindern eines niederrangigen Offiziers der kaiserlichen Armee der Qing-Dynastie und ging aus Geldmangel nur eineinhalb Jahre zur Schule. Bereits im Alter von 14 Jahren trat Feng der von Li Hongzhang in Anhui bei. Im Jahre 1902 wurde er in die Beiyang-Armee von Yuan Shikai versetzt und machte dort aufgrund seiner harten Arbeit und seines ausdauernden Selbststudiums Karriere. Kurz vor Beginn der Xinhai-Revolution wurde der großgewachsene Feng zum Kommandeur eines Bataillons befördert. Am 3. Januar 1912 führte er als Antwort auf den Wuchang-Aufstand den erfolglosen durch, der zu seiner Entlassung aus der Armee und zum Tod seiner Mitstreiter und führte. Nach Errichtung der Republik begann er dank der Hilfe seines Förderers, Kriegsminister , eine neue militärische Karriere. Im Jahre 1914 kommandierte er ein Regiment, das in der Nähe von Peking stationiert war. Er trat zum Christentum über und begann, seine Truppen mit einer Mischung von christlichem Sozialismus und militärischer Disziplin zu führen. Er wurde bekannt dafür, seine Soldaten mit einem Wasserschlauch zu taufen. Sein Regiment wurde nach Shaanxi abkommandiert, um dort Banditen zu bekämpfen. In dieser Phase begann er, seine Truppen auch politisch einzusetzen: Er stellte sich gegen die Ambitionen von Yuan Shikai, sich zum Kaiser auszurufen; im Jahre 1916 erklärte er in Funktion des Gouverneurs von Sichuan die Unabhängigkeit der Provinz von Yuans Kaiserreich. Im Jahre 1917 bekämpfte er Versuche von , die Qing-Dynastie wiederzuerrichten. Im Jahre 1918 veröffentlichte er ein Manifest, das für einen Friedensschluss mit der Guangzhou-Regierung von Sun Yat-sen plädierte, wenngleich die Regierung in Peking unter Duan Qirui eine gegenteilige Politik verfolgte. Diese Parteinahme führte zu militärischen Auseinandersetzungen mit den anderen nordchinesischen Kriegsherren, durch die er hohe militärische Verluste erlitt. Im Jahre 1921 wurde er von der Zhili-Clique um Cao Kun und erneut nach Shaanxi entsandt, dieses Mal mit der Aufgabe, die Truppen von von der Anhui-Clique zu bekämpfen. Als Belohnung für diesen erfolgreichen Einsatz wurden seine Truppen auf Divisionsgröße aufgestockt und Feng wurde zum Gouverneur von Shaanxi ernannt. In dieser Funktion vergrößerte Feng seine Armee, die nun auch als Nordwest-Armee bezeichnet wurde, er galt als designierter Herrscher Nordwest-Chinas. Im Jahre 1922 – das Bündnis zwischen der Zhili-Clique und der Fengtian-Clique war gerade zerbrochen – eilte er Wu Peifu zur Hilfe, der sich im gegen Zhang Zuolin befand. Als Ergebnis dieses Krieges wurde Fengs 30.000 Mann starke Armee zum Beschützer von Peking; es handelte sich mittlerweile um die am besten ausgebildete militärische Macht des Landes. Im brach Feng mit Wu Peifu und schloss mit Zhang Xueliang Frieden. Er führte einen durch und lud Sun Yat-sen ein, mit den drei mächtigsten Männern Nordchinas, nämlich Zhang Zuolin, Duan Qirui und ihm selbst über eine friedliche Vereinigung Chinas zu verhandeln. Parallel dazu beschuldigte er Puyi, an einer Verschwörung zur Wiedererrichtung der Qing-Dynastie beteiligt zu sein, hob das Edikt zur „Wohlwollenden Behandlung des Kaisers der großen Qing-Dynastie“ auf und zwang Puyi, die Verbotene Stadt zu verlassen. Zu diesem Staatsstreich, der einem Verrat an Wu gleichkam, dürfte Fengs Verärgerung über finanzielle Benachteiligung durch Cao und Wu bei der Bezahlung seiner Truppen geführt haben. In seiner viel später verfassten Autobiographie legt er dar, dass er Sun Yat-sen als den einzigen Revolutionär betrachtet hatte und dass er ihm die Möglichkeit geben wollte, China neu zu ordnen. Auch ist es wahrscheinlich, dass er Schmiergeld aus japanischen Quellen erhalten hatte – Japan war daran interessiert, dass sich Wu Peifu nicht in Richtung Mandschurei ausbreitete. Nach dem Staatsstreich von Peking kündigte Feng sein Bündnis mit der Beiyang-Clique auf und gründete die Nationale Volksarmee. Nach Suns Tod zerstritt sich das Trio aus Zhang, Duan und Feng. General verbündete sich mit Feng, revoltierte gegen Zhang Zuolin und belagerte seine Hauptstadt Shenyang. Es gelang Feng, Tianjin zu erobern, während Guo von Zhang besiegt und am 23. Dezember 1925 hingerichtet wurde. Das Bündnis zwischen Zhili-Clique und Fengtian-Clique erlebte gegen Feng Yuxiang eine Renaissance und entrissen Feng die Kontrolle über Peking. In dieser militärisch schwierigen Lage traf Feng die damals für alle kaum nachvollziehbare Entscheidung, sich aus dem politischen Leben zurückzuziehen. Er übergab das Kommando im Januar 1926 an seinen Stellvertreter; der Krieg zwischen Fengs und Zhangs Truppen zog sich bis zum Sommer 1926 hin, als Fengs Armee bei besiegt wurde. Bereits 1925 hatte Feng sich politisch der Sowjetunion und der Kuomintang angenähert. Feng zog sich nach Moskau zurück, wo er neun Monate blieb und auch Stalin traf. Stalin sagte ihm umfangreiche Hilfslieferungen im Werte von 11 Millionen Rubel und zahlreiche sowjetische Berater zu, die Feng in Ulaanbaatar empfangen sollte. Die militärischen Entwicklungen in China zwangen Feng, seinen Besuch vorzeitig abzubrechen und nach China zurückzukehren. In der damaligen Provinz Suiyuan organisierte er ab September 1926 seine Truppen neu, zog von dort in Richtung Xi'an, um die Stadt von der Belagerung von Wu Peifu zu befreien, und stieß bis Ende Dezember zum an der Westgrenze von Henan vor. Es war geplant, dass Fengs Truppen sich dort dem Nordfeldzug der Kuomintang anschließen würden. Er unterstützte Chiang Kai-shek bei den innerparteilichen Machtkämpfen gegen die , und als die Erste Einheitsfront 1927 zerbrach, einigte Feng sich mit Chiang bei einem Treffen am 19. Juni 1927 in Xuzhou auf eine Zusammenarbeit. Alle Kommunisten in Fengs Armee – darunter auch Deng Xiaoping – mussten die Truppen verlassen oder wurden umgebracht. Im Februar 1928 kam es sogar zu einem Bruderschwur zwischen Chiang und Feng. Im Rahmen des Nordfeldzuges zwang Feng den Kriegsherren Zhang Zuolin zur Aufgabe Pekings und zum Rückzug in die Mandschurei, am Ende des Nordfeldzuges gehörte Feng zu den Siegern und feierte den Triumph mit Chiang und Yan Xishan am Grab von Sun Yat-sen in den Westbergen nahe Peking. Im Oktober 1928 wurde Feng Vizepräsident des Exekutiv-Yuan. Chiangs Truppenauflösungskonferenz im Januar 1929 scheiterte daran, dass die Kriegsherren ihren Einfluss nicht zu Gunsten der Zentralmacht aufgeben wollten. Bereits wenige Wochen später eskalierten die Spannungen zwischen Chiang und der Guangxi-Clique um Li Zongren, Bai Chongxi und . Chiang versuchte, Feng Yuxiang durch eine Zahlung von zwei Millionen chinesischen Dollar und der Zusage der Herrschaft über die Provinz Shandong ruhigzustellen. Im Mai musste Feng aber feststellen, dass Chiang diese Zusagen nicht einhielt und erklärte deshalb Shandong für unabhängig. Chiang hatte jedoch zuvor zwei der wichtigsten Generäle von Feng, nämlich und mit 100.000 Soldaten bestochen. Feng musste deshalb zurücktreten, Fengs verbliebene Truppen wurden aus Henan und Shandong verdrängt. Am 10. Februar 1930 verbündete sich Feng, der noch 100.000 Mann unter Waffen hatte, mit Yan Xishan, Li Zongren und Bai Chongxi gegen Chiang Kai-shek. Es kam zu einem extrem blutigen und teuren , den Chiang dank der Unterstützung von Zhang gewinnen konnte. Die bevölkerungsreichen Provinzen Henan und Shandong wurden verwüstet, etwa 300.000 Menschen kamen dabei ums Leben. Fengs Armee ging in Zhang Xueliangs Nordost-Armee auf und Feng selbst musste ins Exil fliehen, kehrte jedoch bald zurück. In der Folge wurde Feng zum stellvertretenden Vorsitzenden des Militärrates der nationalistischen Regierung ernannt – Chiang war der Vorsitzende – und widersetzte sich in dieser Rolle des Öfteren der Politik von Chiang im Krieg gegen Japan. Im Mai 1933 stellte er in Chahar die auf, die schnell auf 100.000 Mann anwuchs und die japanischen Truppen bis Juli 1933 aus der Provinz vertrieben hatten. Abgesehen davon verblieb er in Chiangs Militärrat und fungierte zeitweise als Oberkommandierender im 3. oder 6. Kriegsgebiet, diese Funktionen waren jedoch eher symbolischer Natur. Nach der Kapitulation Japans übernahm Feng die Rolle eines Sondergesandten Chinas, um im Ausland Wasserbauprojekte zu studieren. Am 2. September 1946 verließ er China und blieb zwei Jahre in den USA. Dort trat er dem Chiang-kritischen Revolutionären Komitee der Kuomintang bei, so dass Chiang ihn seines Postens enthob. Feng trat deshalb auf die Seite der Kommunisten über und plante, über die Sowjetunion nach China zurückzukehren. Den Anlass für seine Abreise bot Mao Zedongs Aufruf zu einer Konsultativkonferenz in Peking. Feng starb, aus den USA kommend, bei einem Schiffsbrand auf der sowjetischen Pobeda auf dem Schwarzen Meer auf dem Weg über die Sowjetunion nach China im August 1948. (de)
- Feng Yuxiang (simplified Chinese: 冯玉祥; traditional Chinese: 馮玉祥; pinyin: Féng Yùxiáng; IPA: [fə́ŋ ỳɕi̯ɑ́ŋ]; 6 November 1882 – 1 September 1948), courtesy name Huanzhang (焕章), was a warlord and a leader of the Republic of China from Chaohu, Anhui. He served as Vice Premier of the Republic of China from 1928 to 1930. He was also known as the "Christian General" for his zeal to convert his troops and the "Traitorous General" for his penchant to break with the establishment. In 1911 he was an officer in the ranks of Yuan Shikai's Beiyang Army but joined forces with revolutionaries against the Qing dynasty. He rose to high rank within Wu Peifu's Zhili warlord faction but launched the Beijing Coup in 1924 that knocked Zhili out of power and brought Sun Yat-sen to Beijing. He joined the Nationalist Party (KMT), supported the Northern Expedition and became blood brothers with Chiang Kai-shek, but resisted Chiang's consolidation of power in the Central Plains War and broke with him again in resisting Japanese incursions in 1933. He spent his later years supporting the Revolutionary Committee of the Kuomintang. (en)
- Feng Yuxiang ou Feng Yü-hsiang (馮玉祥 ; hanyu pinyin : Féng Yùxíang, 6 novembre 1882 – 1er septembre 1948) est un seigneur de la guerre des premières années de la République de Chine. (fr)
- Feng Yuxiang (en chino tradicional, 馮玉祥; en chino simplificado, 冯玉祥; pinyin, Feng Yuxiang; Wade-Giles, Feng Yu-hsiang; 6 de noviembre de 1882-1 de septiembre de 1948) fue un caudillo militar y político republicano chino. También fue conocido como el «general cristiano» por su conversión a esta fe y su afán de convertir a sus tropas y también como el «general traidor» por su abandono de la camarilla de Zhili durante la Segunda Guerra Zhili-Fengtian que permitió la victoria de la segunda. Creador y dirigente del Guominjun, dominó parte de la China septentrional hasta su derrota en 1930. En 1911, al estallar la Revolución de Xinhai era oficial del Ejército de Beiyang controlado por Yuan Shikai pero desertó para unirse a los revolucionarios alzados contra la dinastía Qing. Alcanzó un puesto destacado dentro de la camarilla de Zhili en tiempos de Wu Peifu pero llevó a cabo el golpe de Pekín en 1924 que permitió la derrota de Zhili y trajo a Sun Yat-sen a Pekín. Se unió al Partido Nacionalista (KMT), y apoyó la Expedición al Norte y se convirtió en hermano de sangre de Chiang Kai-shek (Jiang Jieshi), pero se opuso a la consolidación del poder de este en la guerra de los Llanos Centrales. Rompió con Jiang nuevo con su la resistencia a las incursiones japonesas en 1933 y pasó sus últimos años respaldando a la fracción izquierda del KMT, que colaboró con los comunistas chinos. (es)
- Feng Yuxiang (Hanzi: 冯玉祥, 1882-1948) adalah seorang panglima perang pada masa Republik Tiongkok awal abad-20. Ia lahir di Kabupaten Chao, Provinsi Anhui (sekarang Kabupaten Chaohu) dari keluarga seorang pejabat militer Qing sehingga menghabiskan masa mudanya dalam lingkungan militer. Pada umur 16 tahun, ia menjadi tentara, disana sudah tampak potensinya sebagai seorang pekerja keras dan bermotivasi tinggi. Feng, seperti juga para perwira muda pada masa itu, tertarik dengan ide-ide revolusioner dan terlibat dalam sebuah pemberontakan militer yang menyebabkannya hampir dihukum mati atas tuduhan pengkhianatan terhadap negara. Ia kemudian bergabung dalam Tentara Beiyang pimpinan Yuan Shikai dan masuk Kristen pada tahun 1914. Kariernya sebagai panglima perang berawal pada tahun 1916, tidak lama setelah jatuhnya pemerintahan jenderal Yuan. Ia memerintah wilayah kekuasaannya dengan sistem campuran antara budaya paternalistik Kristen, sosialisme, dan displin militer yang tegas, ia sering membawa anak buahnya masuk Kristen dan dibaptis, juga melarang mereka mengonsumsi opium sehingga ia mendapat julukan Panglima Kristen. Pada awal 1920-an, Feng dikenal sebagai salah satu panglima dari Kelompok Zhili (dinamakan sesuai wilayah Zhili yang meliputi Beijing, Tianjin, bagian selatan Hebei, Liaoning, dan Mongolia Dalam yang menjadi basis mereka). Komplotan ini terlibat pertikaian sengit dengan Kelompok Fengtian yang dikepalai Zhang Zuolin dan dalam Pertempuran Zhili-Fengtian Pertama, mereka berhasil mengalahkan Kelompok Fengtian. Pada saat itu pula, Feng mulai mencondongkan halauannya pada Uni Soviet. Tahun 1924, pada Perang Zhili-Fengtian Kedua, Feng mengkhianati rekan-rekan panglima perangnya dengan menarik mundur pasukannya dan meninggalkan mereka. Akibatnya Kelompok Zhili melemah dan belakangan membuka jalan bagi Ekspedisi Utara oleh kaum nasionalis pimpinan Chiang Kai-shek, tindakan itu juga memungkinkan Zhang Zuolin menguasai Beijing. Pada bulan November tahun itu juga, Feng memaksa Kaisar Xuantong (Puyi), kaisar Tiongkok terakhir yang telah digulingkan dan sempat merestorasi takhtanya sebentar, turun takhta untuk kedua kalinya dan meninggalkan Istana Terlarang. Selama Ekspedisi Utara, Feng sekali lagi berpindah halauan, kali ini ia mendukung Chiang Kai-shek dengan tujuan menjatuhkan Zhang yang pada akhirnya berhasil dipukul mundur ke utara. Hingga tahun 1929, Guominjun pimpinan Feng telah menguasai hampir seluruh daerah di utara dan tengah Tiongkok, tetapi ia juga banyak mendapat tekanan dari pemerintahan Kuomintang (nasionalis) di Nanjing. Akhirnya Feng bersama Li Zongren dan Yan Xishan memicu Perang Dataran Tengah melawan Chiang pada tahun 1930, dalam perang ini mereka dikalahkan oleh pasukan yang setia pada pemerintah Nanjing. Menyusul kekalahannya, Feng dilucuti dari kekuasaan militernya dan bermukim di Shandong. Pada awal tahun 1930an ia aktif mengkritik pemerintahan Kuomintang pimpinan Chiang yang gagal menahan agresi militer Jepang. Pada 26 Mei 1933, ia menjadi komandan kepala Pasukan Gabungan Anti Jepang bersama Ji Hongchang yang menjabat komandan garis depan. Dengan kekuatan yang diklaimnya sebesar 100.000 orang, pasukan itu berhasil merebut (sekarang wilayah Mongolia Dalam) serta menghalau pasukan Jepang yang dibantu pasukan Manchukuo (negara boneka bentukan Jepang di kawasan Manchuria) dari Provinsi . Hingga akhir Juli 1933, Feng bersama Ji Hongchang membentuk Komite Pemulihan Empat Provinsi di Timur Laut” di . Tak lama kemudian ia mengundurkan diri dari jabatannya sebagai komandan Pasukan Gabungan Anti Jepang karena ketidakcocokkan dengan Chiang, tetapi ia masih tetap mendukung Kuomintang. Antara tahun 1935 hingga 1945, ia menjabat berbagai posisi dalam tubuh tentara nasionalis maupun pemerintahan. Tahun 1935-1938 ia menjabat sebagai wakil presiden dewan militer nasional dan masih menjadi anggota lembaga itu hingga tahun 1945. Ketika Perang Tiongkok-Jepang II meletus pada tahun 1937, ia menjabat sebagai komandan kepala untuk zona perang VI. Setelah Perang Dunia II usai, Feng melakukan perjalanan ke Amerika Serikat dimana ia mengkritik pemerintahan Presiden Harry Truman yang mendukung rezim Chiang. Feng meninggal tahun 1948 dalam kecelakaan kapal laut di Laut Hitam, saat itu ia sedang dalam perjalanan menuju Soviet. Jasadnya dimakamkan di Tiongkok dengan penuh kehormatan pada tahun 1953. Wikimedia Commons memiliki media mengenai Feng Yuxiang. (in)
- 펑위샹(중국어: 馮玉祥, 1882년 11월 6일 ~ 1948년 9월 1일)은 중화민국의 군인 겸 정치가이며 감리교 신자이다. 아명(兒名)은 펑지산(馮基善)이며 자(字)는 환장(焕章)이다. (ko)
- 馮 玉祥（ふう ぎょくしょう またはひょうぎょくしょう）は中華民国の軍人。中華民国軍陸軍一級上将。北京政府に属し、当初は直隷派であったが、後に国民軍を組織し、その指導者となった。北伐に際してはを行い、全軍で中国国民党に加入、国民革命軍（国民政府）に参加している。旧名は基善。字は煥章。祖籍は安徽省廬州府巣県（現在の巣湖市）。 (ja)
- Feng Yuxiang o Feng Yü-hsiang (Baoding, 6 novembre 1882 – Mar Nero, 1º settembre 1948) è stato un generale, politico e signore della guerra cinese, figura importante della storia politica e militare cinese della prima metà del XX secolo. (it)
- Feng Yuxiang (wym. [fə́ŋ ỳɕi̯ɑ́ŋ]; ur. 6 listopada 1882, zm. 1 września 1948), zwany chrześcijańskim generałem (ang. Christian Warlord) – chiński dowódca wojskowy z okresu ery militarystów. Podobnie jak wielu późniejszych militarystów zaczynał karierę w cesarskiej armii Beiyang. W 1913 roku otrzymał stopień oficerski, a rok później przeszedł na chrześcijaństwo (metodyzm). Kariera Feng Yuxianga rozpoczęła się w 1916 roku, kiedy armia zbuntowała się przeciwko prezydentowi Yuan Shikaiowi i jego planom restauracji monarchii z sobą jako cesarzem. Feng dowodzący wówczas stacjonującą w Syczuanie 16 Mieszaną Brygadą przeszedł na stronę buntowników. W 1918 roku założył własną Armię Narodową (Guominjun). Na kontrolowanych przez siebie terenach zakazał prostytucji, hazardu i handlu opium. Swoim podwładnym nakazywał uczyć się protestanckich psalmów i chrzcił ich zbiorowo strażacką sikawką; jednocześnie był uwielbiany przez żołnierzy za przyjacielski do nich stosunek i ostentacyjne noszenie munduru szeregowca. Feng w przeciwieństwie do innych militarystów cieszył się także dużą sympatią zagranicy, głównie ZSRR. Początkowo pozostawał w sojuszu z Wu Peifu, którego zdradził 24 października 1924 roku podczas wojny z Zhang Zuolinem. Feng wkroczył wówczas do Pekinu, obalił prezydenta Cao Kuna i wypędził z Zakazanego Miasta cesarza Puyi. Feng był głównym inicjatorem porozumienia między Duan Qirui a kantońskim rządem Sun Jat-sena; sam zainstalował wówczas w swojej Armii Narodowej kuomintangowski aparat polityczny. Koniec dobrej passy Fenga nastąpił wraz z ogłoszeniem przez Kuomintang i komunistów ekspedycji północnej przeciwko rządzącym na północy Chin militarystom. Obawiający się sympatyzującego z Kuomintangiem Fenga Wu Peifu i Zhang Zuolin na przełomie 1925 i 1926 roku rozbili jego armię; Feng uciekł wówczas do Moskwy. Do Chin powrócił w sierpniu 1926 roku, przywożąc ze sobą 4,5 miliona rubli pomocy i radzieckich ekspertów wojskowych. Dzięki otrzymanej przez Fenga pomocy radzieckiej Armia Narodowo-Rewolucyjna wyparła militarystów z prowincji Shanxi i doszła do Henanu. W 1927 roku podczas walki frakcyjnej w Kuomintangu i rozłamu między nacjonalistami i komunistami Feng opowiedział się po stronie Czang Kaj-szeka i doprowadził do rozbicia lewicowego skrzydła Kuomintangu. Podczas kolejnego rozłamu w Kuomintangu w 1930 roku opowiedział się jednak przeciwko Czangowi, krytykując jego politykę niewystępowania przeciw japońskiej agresji. Ponownie poparł Kuomintang w 1935 roku; podczas incydentu Xi’an sprzeciwił się uwięzieniu Czanga. W latach 1937-1945 brał udział w wojnie chińsko-japońskiej. Po zakończeniu II wojny światowej wystąpił przeciwko polityce prowadzonej przez Czang Kaj-szeka. W 1948 roku był jednym z założycieli prokomunistycznego i antyczangowskiego Rewolucyjnego Komitetu Chińskiego Kuomintangu. Zginął w pożarze statku na Morzu Czarnym podczas podróży do ZSRR. Podejrzewa się, że mógł to być zamach przeprowadzony przez agentów Kuomintangu. (pl)
- Фэн Юйся́н (кит. трад. 馮玉祥, упр. 冯玉祥, пиньинь Féng Yùxiáng, старый вариант написания Фын Юй-сян; 6 ноября 1882, провинция Чжили — 1 сентября 1948, Чёрное море) — китайский военный и политический деятель; маршал Китайской республики с 1927 года; эссеист и поэт. (ru)
- Feng Yuxiang, född 6 november 1882 i Baoding, död 1 september 1948 i Svarta havet, var en kinesisk general och krigsherre som spelade en betydelsefull roll i kinesisk politik under 1920- och 1930-talen. På grund av sin iver att konvertera sina soldater till kristendomen var han känd som den "kristne generalen". Han kallades också "förrädargeneralen" på grund av sin benägenhet att bryta allianser och byta sida. (sv)
- Фен Юсян (馮玉祥, 冯玉祥, Féng Yùxíang; 1868—1948) — китайський військовий та політичний діяч. Народився у 1868 році, провінція Чжилі, Китай. Походив із бідної родини. Був моряком, згодом оселився у США. У 1890-х роках мешкав на Алясці та займався видобуванням золота. У 90-х роках ХІХст. закінчив школу морських офіцерів. Воював у складі американської армії в американсько-іспанській війні 1898. На той час був у званні капітана. У боях на Карибах здобув багато нагород. У 1900 році йому присвоїли звання контр-адмірала. У 1900 брав участь у придушенні повстання боксерів у Китаї. У 1902 підвищений до рангу полковника, в 1903 вийшов у відставку. У 1903-13 мешкав у Сіетлі, був власником фірми з торгівлі китайськими товарами. З 1913 постійно проживав у Пекіні. Невдовзі вступив на службу до президента Юань Шікая. Гомінданівському урядові бракувало фахівців, і Фен запропонував свої послуги. З 1927 — маршал Китаю, активно впливав на політику Чан Кай Ші. Був противником японо-китайської угоди. У 1932 після завоювання Японією Маньчжурії вийшов у відставку. Загинув під час пожежі на кораблі. (uk)
- 冯玉祥（1882年11月6日－1948年9月1日），官章名玉祥，譜名基善，字焕章，男，安徽巢县（今巢湖市夏阁镇竹柯村）人，生長於直隸省保定府（今河北省保定市）。著名民国军阀，本屬北洋直系，第二次直奉戰爭中倒戈自立為國民軍，後敗退西北故人稱西北軍。1935年晉任国民革命军陆军一级上将。馮玉祥一生擅长见风使舵，軍伍生涯八次临阵倒戈，故有倒戈將軍之稱；又因篤信基督教被稱為基督將軍。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Feng Yuxiang (xinès simplificat: 冯玉祥; xinès tradicional: 馮玉祥; pinyin: Féng Yùxíang), també conegut com el General Cristià fou un «Senyor de la guerra» i polític de la República de la Xina nascut el 6 de novembre de 1882 a , província d'Anhui i mort a la Mar Negra, el dia 1 de setembre de 1948.Obtingué el grau de Mariscal. Va ser Ministre de Defensa en funcions (1928-1929). (ca)
- Feng Jü-siang (znaky tradiční: 馮玉祥, znaky zjednodušené: 冯玉祥, pchin-jin: Féng Yùxíang, Feng Yuxiang) (6. listopadu 1882 Čínské císařství - 1. září 1948, Černé moře) byl čínský vojenský velitel a militarista, často nazývaný "křesťanský generál". Během 2. č'-lijsko-feng-tchienské války pomohl zničit kliku Č'-li. V roce 1926 se se svou křesťanskou vojenskou klikou Kuo-min-ťün přidal ke kuomintangskému pochodu na sever. (cs)
- Feng Yuxiang ou Feng Yü-hsiang (馮玉祥 ; hanyu pinyin : Féng Yùxíang, 6 novembre 1882 – 1er septembre 1948) est un seigneur de la guerre des premières années de la République de Chine. (fr)
- 펑위샹(중국어: 馮玉祥, 1882년 11월 6일 ~ 1948년 9월 1일)은 중화민국의 군인 겸 정치가이며 감리교 신자이다. 아명(兒名)은 펑지산(馮基善)이며 자(字)는 환장(焕章)이다. (ko)
- 馮 玉祥（ふう ぎょくしょう またはひょうぎょくしょう）は中華民国の軍人。中華民国軍陸軍一級上将。北京政府に属し、当初は直隷派であったが、後に国民軍を組織し、その指導者となった。北伐に際してはを行い、全軍で中国国民党に加入、国民革命軍（国民政府）に参加している。旧名は基善。字は煥章。祖籍は安徽省廬州府巣県（現在の巣湖市）。 (ja)
- Feng Yuxiang o Feng Yü-hsiang (Baoding, 6 novembre 1882 – Mar Nero, 1º settembre 1948) è stato un generale, politico e signore della guerra cinese, figura importante della storia politica e militare cinese della prima metà del XX secolo. (it)
- Фэн Юйся́н (кит. трад. 馮玉祥, упр. 冯玉祥, пиньинь Féng Yùxiáng, старый вариант написания Фын Юй-сян; 6 ноября 1882, провинция Чжили — 1 сентября 1948, Чёрное море) — китайский военный и политический деятель; маршал Китайской республики с 1927 года; эссеист и поэт. (ru)
- Feng Yuxiang, född 6 november 1882 i Baoding, död 1 september 1948 i Svarta havet, var en kinesisk general och krigsherre som spelade en betydelsefull roll i kinesisk politik under 1920- och 1930-talen. På grund av sin iver att konvertera sina soldater till kristendomen var han känd som den "kristne generalen". Han kallades också "förrädargeneralen" på grund av sin benägenhet att bryta allianser och byta sida. (sv)
- 冯玉祥（1882年11月6日－1948年9月1日），官章名玉祥，譜名基善，字焕章，男，安徽巢县（今巢湖市夏阁镇竹柯村）人，生長於直隸省保定府（今河北省保定市）。著名民国军阀，本屬北洋直系，第二次直奉戰爭中倒戈自立為國民軍，後敗退西北故人稱西北軍。1935年晉任国民革命军陆军一级上将。馮玉祥一生擅长见风使舵，軍伍生涯八次临阵倒戈，故有倒戈將軍之稱；又因篤信基督教被稱為基督將軍。 (zh)
- Feng Yuxiang (simplified Chinese: 冯玉祥; traditional Chinese: 馮玉祥; pinyin: Féng Yùxiáng; IPA: [fə́ŋ ỳɕi̯ɑ́ŋ]; 6 November 1882 – 1 September 1948), courtesy name Huanzhang (焕章), was a warlord and a leader of the Republic of China from Chaohu, Anhui. He served as Vice Premier of the Republic of China from 1928 to 1930. He was also known as the "Christian General" for his zeal to convert his troops and the "Traitorous General" for his penchant to break with the establishment. In 1911 he was an officer in the ranks of Yuan Shikai's Beiyang Army but joined forces with revolutionaries against the Qing dynasty. He rose to high rank within Wu Peifu's Zhili warlord faction but launched the Beijing Coup in 1924 that knocked Zhili out of power and brought Sun Yat-sen to Beijing. He joined the Nationali (en)
- Feng Yuxiang (chinesisch 馮玉祥 / 冯玉祥, Pinyin Féng Yùxiáng, W.-G. Feng Yü-hsiang; Geburtsname 馮基善, Féng Jīshàn, Feng Chi-shan; Zì 焕章, Huànzhāng, Huan-chang; * 1882 in (Hebei); † 22. August 1948 nahe Odessa) war einer der Kriegsherren in der frühen Periode der Republik China, der und des Chinesischen Bürgerkriegs. (de)
- Feng Yuxiang (en chino tradicional, 馮玉祥; en chino simplificado, 冯玉祥; pinyin, Feng Yuxiang; Wade-Giles, Feng Yu-hsiang; 6 de noviembre de 1882-1 de septiembre de 1948) fue un caudillo militar y político republicano chino. También fue conocido como el «general cristiano» por su conversión a esta fe y su afán de convertir a sus tropas y también como el «general traidor» por su abandono de la camarilla de Zhili durante la Segunda Guerra Zhili-Fengtian que permitió la victoria de la segunda. Creador y dirigente del Guominjun, dominó parte de la China septentrional hasta su derrota en 1930. (es)
- Feng Yuxiang (Hanzi: 冯玉祥, 1882-1948) adalah seorang panglima perang pada masa Republik Tiongkok awal abad-20. Ia lahir di Kabupaten Chao, Provinsi Anhui (sekarang Kabupaten Chaohu) dari keluarga seorang pejabat militer Qing sehingga menghabiskan masa mudanya dalam lingkungan militer. Pada umur 16 tahun, ia menjadi tentara, disana sudah tampak potensinya sebagai seorang pekerja keras dan bermotivasi tinggi. Wikimedia Commons memiliki media mengenai Feng Yuxiang. (in)
- Feng Yuxiang (wym. [fə́ŋ ỳɕi̯ɑ́ŋ]; ur. 6 listopada 1882, zm. 1 września 1948), zwany chrześcijańskim generałem (ang. Christian Warlord) – chiński dowódca wojskowy z okresu ery militarystów. Podobnie jak wielu późniejszych militarystów zaczynał karierę w cesarskiej armii Beiyang. W 1913 roku otrzymał stopień oficerski, a rok później przeszedł na chrześcijaństwo (metodyzm). (pl)
- Фен Юсян (馮玉祥, 冯玉祥, Féng Yùxíang; 1868—1948) — китайський військовий та політичний діяч. Народився у 1868 році, провінція Чжилі, Китай. Походив із бідної родини. Був моряком, згодом оселився у США. У 1890-х роках мешкав на Алясці та займався видобуванням золота. У 90-х роках ХІХст. закінчив школу морських офіцерів. Воював у складі американської армії в американсько-іспанській війні 1898. На той час був у званні капітана. У боях на Карибах здобув багато нагород. У 1900 році йому присвоїли звання контр-адмірала. У 1900 брав участь у придушенні повстання боксерів у Китаї. У 1902 підвищений до рангу полковника, в 1903 вийшов у відставку. У 1903-13 мешкав у Сіетлі, був власником фірми з торгівлі китайськими товарами. З 1913 постійно проживав у Пекіні. Невдовзі вступив на службу до президента Юа (uk)
|
