| dbo:abstract
|
- En música, el terme monodia té dos significats: música a l'uníson, o melodia vocal amb acompanyament. (ca)
- Monodie, nebo také seconda pratica, je hudební styl vzniklý kolem roku 1600 v Itálii, sestávající z jednohlasého zpěvu se skromným . Jako monodie (řecky „jednohlas(ý přednes)“) se původně označovala báseň nebo jednohlasá píseň, ve které někdo oplakával smrt jiné osoby. V barokní hudbě se z tohoto útvaru vyvinul pojem pro jednohlasý zpěv s akordickým doprovodem. Monodie jako sólový zpěv s instrumentálním doprovodem má svůj původ v tvorbě skupiny umělců a filosofů Florentské cameraty. Monodie se zde stala protipólem do té doby obvyklého vícehlasého zpěvu (prima pratica). Vedle formálního hlediska spočívala její největší novinka v tom, že nyní měl zpěv vyjadřovat především stavy mysli hudebními prostředky, tzv. afekty. Dalším charakteristickým prvkem monodie je těsné spojení mezi textem a hudbou. Zpěvní hlas následuje , tok melodie odpovídá jednotlivým částem vět, a obsahově významná slova častěji odpovídají hudebním přízvukům. Při tom se vyvinuly obraty a hudební fráze, které zpětně působily na chápání harmonie v hudbě. Tento koncept v krátké době trvale ovlivnil společný evropský hudební jazyk. Monodická hudební díla byla zpočátku doprovázena pouze generálbasem (basso continuo) a formálně byla zcela volná. Různé vývojové větve monodie vyústily ve specializované a částečně orchestrálně doprovázené formy jako jsou recitativ či árie a jejich větší soustavy jako opera, oratorium nebo kantáta. (cs)
- في الشعر، أصبح مصطلح المونودي مخصصًا للإشارة إلى القصيدة التي يرثى فيها وفاة شخص ما. (في سياق الأدب اليوناني القديم كانت المونودي قصيدة قد تشير ببساطة إلى الشعر الغنائي المغنى من قبل مؤد واحد بدلًا من جوقة). (ar)
- Στη μουσική, ο όρος μονωδία έχει δύο έννοιες: 1) είναι συνώνυμος της μονοφωνίας, μιας μοναδικής μελωδικής γραμμής δηλαδή, σε αντιπαραβολή με την ομοφωνία και την πολυφωνία· 2) αναφέρεται σε ιδιαίτερο μουσικό ύφος που άνθισε στην Ιταλία του 17ου αιώνα, τα βασικά στοιχεία του οποίου συναποτελούνται από μια μελωδική, φωνητική γραμμή και την οργανική συνοδεία. Ως μουσικολογικός όρος, αναφέρεται τόσο στο συγκεκριμένο ύφος, όσο και για να περιγράψει μεμονωμένα έργα· υπ' αυτήν την έννοια η μονωδία μπορεί να θεωρηθεί και μουσικό είδος, όπως ή , η κλπ. Ωστόσο, κανένα έργο της εποχής δεν αναφέρεται ως μονωδία, καθώς πρόκειται για σύγχρονη επινόηση των μουσικολόγων. Έργα της εποχής σ' αυτό το ύφος περιλαμβάνουν μαδριγάλια, μοτέτα, καθώς επίσης και κοντσέρτα (υπό την έννοια του , με χρήση δηλαδή μουσικών οργάνων). Η γέννηση του ύφους της μονωδίας προέκυψε περί το 1580, ως αποτέλεσμα της απόπειρας της Καμεράτα Φλωρεντίνα να αναβιώσει η αρχαία ελληνική τραγωδία. Αν και η απόπειρα δεν διέθετε ιστορική ακρίβεια, εντούτοις περιέλαβε την ιδέα της μελωδίας και της προσωδίας, όπως αυτή προέκυπτε μέσω μιας μελωδικής γραμμής (συνήθως μάλιστα με ευρεία χρήση ) επί ενός ανεξάρτητου ρυθμού βάσιμου. Το βάσιμο -ήτοι η οργανική συνοδεία- εκτελούνταν από όργανα όπως το λαούτο, τη θεόρβη, το τσέμπαλο και το εκκλησιαστικό όργανο (πρβλ. συνεχές βάσιμο). Η άνοδος της μονωδίας έπαιξε τεράστιο ρόλο στην ανάπτυξη της μουσικής, καθιερώνοντάς την ως βασικό στοιχείο της Μπαρόκ μουσικής, ιδιαιτέρως δε όταν αντιπαραβάλλεται με το μουσικό ύφος της Αναγέννησης, όπου κυριαρχεί η ισορροπία μεταξύ των φωνών, όπως εκφράζεται μέσω της πολυφωνίας. Οι δυναμικές αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν τη μονωδία έγιναν άμεσα εμφανείς στο είδος της όπερας, εντός της οποίας άνθισε το είδος της άριας και του ρετσιτατίβο· τα δύο είδη δίνουν έμφαση αφενός στη μελωδία και αφετέρου στην προσωδία. Άλλα μουσικά είδη με εμφανές το στοιχείο της μονωδίας υπήρξαν το σόλο μαδριγάλι, το σόλο μοτέτο και η καντάτα. Μουσική παραλληλία της μονωδίας στη Γαλλία υπήρξε η (air de cour), η οποία όμως θεωρείται πιο συντηρητικού ύφους, ενώ διατηρεί πολλά χαρακτηριστικά της Αναγεννησιακής σανσόν. Ένα σημαντικό θεωρητικό σύγγραμμα περί της μονωδίας περιλαμβάνεται στη συλλογή τραγουδιών του Τζούλιο Κατσίνι "Le nuove musiche" (οι νέες μουσικές -Φλωρεντία, 1601). Τέλος, στην Ελλάδα ο όρος θεωρείται εφάμιλλος με το κλασικό τραγούδι εν γένει· υπ' αυτή την έννοια μπορεί να γίνει λόγος για σπουδαστές μονωδίας και επαγγελματίες μονωδούς (σολίστες) του λυρικού θεάτρου. (el)
- Monodio estas speco de muziko konsistantael sola melodia linio kaj akompano.Kvankam tia muziko troviĝasen diversaj kulturoj tra historio,la termino ĝenerale aplikiĝasal italaj kantojde la frua 17-a jarcento.Ĝi kontrastas kun polifonio,en kiu ĉiu parto estas egale grava,kaj homofonio,en kiu la akompano ne estas ritme memstara.La termino estas uzata kaj por la stilokaj por individuaj kantoj(tial oni povas parolikaj pri monodio kiel tutaĵokaj pri apartaj monodioj).La termino propre estaslastatempa elpensaĵo de scienculoj:neniu komponisto el la 17-a jarcentoiam nomis pecon monodio.Komponaĵojn en monodia formo onipovis nomi madrigaloj,motetoj, aŭ eĉ konĉertoj(en la pli frua senco de ,kiam ĝi signifis "kun instrumentoj"). En monodio — kiu devenis de klopodode la restarigi la idealojn de Antikva Grekiopri melodio kaj deklamado(verŝajne kun malmulte da historia akurateco)— unu sola voĉo kantas melodian parton,kutime kun multe da ornamado,super ritme memstara baslinio.Akompanantaj instrumentoj povis estiliuto, , teorbo,klaviceno, orgeno, kaj eĉ foje gitaro.Kvankam kelkaj monodioj estis aranĝaĵojpor pli malgrandaj grupojde la muziko por grandaj grupoj —kio ofte okazis fine de la 16-a jarcento,aparte en la venecia skolo —tamen plej multaj monodioj estis komponitaj sendepende.La disvolviĝo de monodio estis unu el la difinaj punktojde frua baroka praktiko,kontraste kun malfrua renesanca stilo,en kiu grupoj de voĉoj kantis sendependekaj kun pli granda egaleco inter partoj. Aliaj muzikaj fluoj kiuj kunvenis en la monodioestis la madrigalo kaj la moteto, kiuj ambaŭ disvolviĝisen solistajn formojn post 1600 kaj prunteprenis ideojnde la monodio. Kontrastantaj sekcioj en monodiopovis esti pli melodiaj aŭ pli deklamaj:tiuj ĉi du stiloj de prezentado enfinedisvolviĝis en la arion kaj la recitativon,kaj la tuta formo kuniĝis kun la antaŭ ĉirkaŭ 1635. La paralela disvolviĝo de solista kantadokun akompano en Francio nomiĝis :la termino monodio ne kutime aplikiĝasal tiuj ĉi pli konservemaj kantoj,kiuj konservis multajn muzikajn trajtojnde la renesanca . Gravan fruan traktaton pri monodio enhavasla kantkolektaĵo Le nuove musiche de (Florenco, 1601). (eo)
- Die Monodie (von altgriechisch μόνος monos, deutsch ‚allein, einzig‘ und ὠδή ōdē ‚Gesang‘, also „Einzelgesang“) ist eine um 1600 in Italien aufgekommene neue Art Musik – nuove musiche, die solistischen Gesang mit akkordischer Instrumentalbegleitung bedeutet. Monodia wurde bei den Griechen ein singend vorgetragenes Gedicht oder Solo-Lied bezeichnet, bei dem sich der Vortragende selbst mit einem Zupfinstrument begleitete (Kithara, Lyra, Leier). (de)
- Musikan, monodia, ahots bakarreko (melodia bakarreko) bati erreferentzia egiten dio, polifoniari kontrajarrita. Hala ere, historian zehar aldatu den terminoa da eta, ondorioz, bi kontzeptu ezberdin aipa ditzake:
* Monodia edo , Erdi Aroko musikaren berezko egitura musikala dena, kantu gregorianoa kasu. Testura honetan, parte hartzen duten ahots eta instrumentu guztiek aldi berean melodia bera abesten edo jotzen dute, batera edo zortzidunetik urrun.
* Monodia lagundua XVI. mendearen amaieran sortutako estilotik datorren beste musika egitura mota bat da, non ahots bakarlari bakar bat instrumentuz lagundua den. Beraz, hertsiki hitz eginez, egitura hau ez da monodikoa, baizik eta melodia lagundua. Hala ere, izen hori jaso zuen, garai hartan nagusi zen estiloarekin kontrastean, ahots bakar batek gidatzen baitzuen diskurtso musikala akordeen akonpainamendu instrumental baten gainean. (eu)
- Monodia etimológicamente proviene del término griego . μονῳδία [monodia], compuesto de μόνος [monos] que significa "solo, único" y ᾠδή [ode] que quiere decir "oda, canto". En música, monodia generalmente hace referencia a una composición musical para una sola voz (una sola melodía) en contraposición a la polifonía. No obstante; es un término que ha variado a lo largo de la historia y, en consecuencia puede hacer referencia a dos conceptos diferentes:
* La monodia o monofonía, que es la textura musical característica de la música medieval, como el canto gregoriano. En esta textura todas las voces e instrumentos que intervienen cantan o tocan simultáneamente la misma melodía, al unísono o a distancia de octava. (Para ampliar información sobre este concepto, véase el artículo dedicado a la monofonía).
* La monodia acompañada o melodía acompañada es otro tipo de textura musical que proviene del estilo creado por la Camerata Florentina a finales del siglo XVI, en el que una única voz solista es acompañada por instrumentos. Así pues, estrictamente hablando esta textura no es monódica, sino de melodía acompañada. Sin embargo, recibió ese nombre ya que, en contraste con el estilo dominante entonces, era una sola voz la que conducía el discurso musical sobre un acompañamiento instrumental de acordes. (es)
- In music, monody refers to a solo vocal style distinguished by having a single melodic line and instrumental accompaniment. Although such music is found in various cultures throughout history, the term is specifically applied to Italian song of the early 17th century, particularly the period from about 1600 to 1640. The term is used both for the style and for individual songs (so one can speak both of monody as a whole as well as a particular monody). The term itself is a recent invention of scholars. No composer of the 17th century ever called a piece a monody. Compositions in monodic form might be called madrigals, motets, or even concertos (in the earlier sense of "concertato", meaning "with instruments"). In poetry, the term monody has become specialized to refer to a poem in which one person laments another's death. (In the context of ancient Greek literature, monody, μονῳδία, could simply refer to lyric poetry sung by a single performer, rather than by a chorus.) (en)
- Sa cheol, líne amháin gutha nó uirlise, mar mhalairt ar ilfhónacht. Sampla monacheoil is ea cantaireacht Ghréagórach agus amhrán tíre gan tionlacan. Úsáidtear an téarma freisin don amhránaíocht aonréid tionlactha le continuo sa chuid is luaithe den 17ú céad. (ga)
- En musique, la monodie ou monophonie, opposée à la polyphonie, est une mélodie exécutée à une voix, avec ou sans accompagnement. (fr)
- La monodia (dal greco μονῳδία, composto di μόνος monos, «unico, solo» e ᾠδή ōdè, «canto») è una linea melodica singola (vocale o strumentale), che può essere cantata (o suonata) da uno o più esecutori insieme. Il termine monodia è contrapposto a quello di polifonia, parola che designa la musica a più voci che cantano simultaneamente (dal greco πολύς polǜs «molto, molteplice», e ϕωνή phōnè, «voce, suono»). In Occidente, il canto monodico per eccellenza è il canto gregoriano. Nonostante la monodia sia presente pressoché in tutte le culture di ogni epoca, il termine è generalmente usato per le cantate italiane dei primi anni del XVII secolo e indica indifferentemente sia lo stile che un singolo componimento. Il madrigale e il mottetto solistico furono sviluppati in forma monodica con accompagnamento dopo il 1600, nel primo periodo barocco. Sino al 1640 circa, oltre cento compositori scrissero nel 'nuovo stile', sebbene tale genere fosse relativamente poco importante nella produzione musicale dei due più famosi compositori italiani di questo periodo, Monteverdi e Frescobaldi. Lo sviluppo della moderna monodia avvenne infatti differenziandosi dalla musica polifonica del Rinascimento che aveva caratterizzato il secolo precedente. Come è noto, gli esperimenti determinati per lo sviluppo di questo genere avvennero alla fine del XVI secolo per opera della cosiddetta Camerata Fiorentina, i cui membri si proponevano di ripristinare l'antica idea greca di musica e declamazione; le discussioni dibattute nella residenza del conte Bardi diedero vita ad alcune composizioni esemplificative delle ricerche musicali in atto, che costituiranno la base del futuro melodramma. In particolare, in questo nuovo genere musicale la monodia si differenzierà in aria, componimento cantabile destinato a momenti lirici, ma statico-meditativi dell'azione drammatica; e recitativo, di carattere declamatorio e dinamico, di solito musicalmente scarno, funzionale però allo svolgimento della trama. Il canto monodico poteva essere semplice, oppure presentare abbellimenti, solitamente virtuosistici, detti anche fioriture; gli strumenti storici di accompagnamento nel repertorio monodico erano prevalentemente il liuto, il chitarrone, il clavicembalo, l'organo, la chitarra, l'arpa e ogni altro genere di strumento polifonico; ovviamente, l'accompagnamento poteva essere realizzato anche da più strumenti monodici che in ensemble realizzassero comunque l'armonia di accompagnamento alla voce. Il parallelo sviluppo di canzoni solistiche, in Francia verrà chiamato air de cour; il termine monodia non sarà mai dato a queste opere più tradizionali che continuavano a mantenere alcune caratteristiche della canzone del Rinascimento. Un importante trattato sulla monodia è costituito dalla raccolta Le nuove musiche di Giulio Caccini (Firenze, 1601). Altri compositori rappresentativi della 'nuova musica' monodica accompagnata del primo Seicento furono Emilio de' Cavalieri (c. 1550-1602), Jacopo Peri (1561-1633), Sigismondo d'India (c. 1582-1629) etc. (it)
- モノディまたはモノディー（ドイツ語・フランス語: Monodie, イタリア語: monodia, 英語: monody）は、15世紀終わりにフィレンツェ・ローマを中心に生まれた新しい独唱スタイルの音楽。独唱、または重唱の歌手と伴奏の楽器で演奏され、多くは弾き語りであった。 それまでの音楽は、多声部で書かれたポリフォニーを中心とし、均整のとれた滑らかな響きを指向するルネサンス音楽が主流であった。歌詞の言葉の意味をはっきりと表現し、また聞き取りたいというこの当時の知識人の要求から、それまでの伝統を音楽的間違いとし、独唱また少ない人数の重唱に伴奏楽器を伴う音楽が生まれ、これがレチタール・カンタンドrecitar cantando（語りながら歌う）と呼ばれる。モノディは、この様式の独唱歌曲を指す言葉だが、一般にはこのレチタール・カンタンド様式を指して使われることが多い。作曲の上での高い自由度ゆえに、極めて幅の広い音楽表現が可能になり、バロック音楽誕生の一つのきっかけとなった。 (ja)
- Monodie kan twee betekenissen hebben: het kan als synoniem worden gebruikt voor monofonie, maar kan ook een melodie met aanduiden. Deze term komt oorspronkelijk uit de volksmuziek, en uit de muziek van de troubadours en trouvères, afkomstige schrijfwijze vond een enorme opgang in het begin van de barok. De begeleiding werd doorgaans genoteerd in het systeem van de basso continuo: een baslijn met cijfers die de akkoorden en hun liggingen zodanig aanduidden, dat deze improviserenderwijs konden worden uitgevoerd. (nl)
- Monodia (gr. μονωδία – solowy śpiew) to: 1.
* solowa melorecytacja w dramacie greckim, w szczególności monolog o charakterze lamentacyjnym, 2.
* gatunek muzyczny wyróżniający się jednolitą linią melodyczną i akompaniamentem. Chociaż tego rodzaju muzyka jest spotykana w wielu kulturach w całej ich historii, termin ten jest generalnie stosowany do włoskiej pieśni powstałej w XVI w., stanowiącej swoiste przeciwieństwo polifonii, w której każda część jest jednakowo ważna, i homofonii, w której akompaniament nie jest rytmicznie niezależny. Termin jest używany zarówno w odniesieniu do całego stylu, jak i pojedynczych pieśni – powstał on jednak dopiero we współczesnej muzykologii, zaś żaden z ówczesnych kompozytorów nie używał tego terminu. Kompozycjami o monodycznej formie były: madrygały, motety, a nawet koncerty, w ówczesnym znaczeniu concertato, czyli "z instrumentami". Kompozycje te dzielą się na utwory solowe zupełnie pozbawione elementu harmonicznego oraz na utwory przeznaczone dla głosu solowego z towarzyszeniem instrumentu (monodia akompaniowana). Muzyczna monodia rozwinęła się jako próba przywrócenia starogreckiej idei melodeklamacji – pojedynczy głos wykonujący ornamentowaną partię melodyczną, z towarzyszeniem takich instrumentów, jak lutnia, chitarrone, teorban, klawesyn, organy, niekiedy gitara. Niektóre monodie były aranżowane specjalnie dla niewielkich zespołów. Rozwój gatunku był charakterystyczny dla wczesnego baroku, w przeciwieństwie do stylu późnego renesansu, w którym dominowała wielogłosowość. Kontrastujące pasaże w monodiach mogły być bardziej melodyczne lub bardziej deklamatorskie – style te rozwinęły się potem w arię i recytatyw, a cała forma złączyła się ok. 1635 r. z kantatą kameralną. Rozwijająca się równolegle we Francji forma solowego śpiewu z akompaniamentem nosiła nazwę air de cour. (pl)
- Em música, o termo monodia ou monódia (do grego μονῳδία, transl. monodía, termo composto de μόνος, monos, 'único', e ᾠδή, transl. ōdè, 'canto') pelo latim monodĭa,ae, no sentido de 'canto de uma pessoa só'), geralmente designa uma composição musical para uma só voz (uma única melodia), em contraposição à polifonia. Todavia, o significado do termo variou ao longo da história e, em consequência disso, a palavra pode se referir a dois conceitos diferentes:
* (i) A monodia ou monofonia, que é a textura musical característica da música medieval, com o canto a uma só voz, sem acompanhamento instrumental, como o canto gregoriano.
* (ii) A monodia acompanhada, proveniente do estilo criado pela Camerata Florentina em fins do século XVI, na qual o canto de uma única voz solista é acompanhado de um ou mais instrumentos (alaúde ou baixo contínuo). A rigor, essa textura não é monódica, mas de melodia acompanhada. Na poesia, o termo 'monodia' refere-se a um poema, no qual uma pessoa lamenta a morte de outra. Já no contexto de literatura da Grécia antiga, monodia podia referir-se simplesmente à poesia cantada por um único cantor - em vez de um coro. Depois de 1600, o estilo monódico, estará presente no recitativo, na ária de corte, na cantata, na ópera, no Lied, na melodia e na canção artística em geral. (pt)
- Monodi, från grekiskans monodos, en som sjunger ensam, musikterm. 1. Ursprungligen avsåg monodi enstämmig musik utan harmoniskt underlag. Denna typ av musik användes främst under forntiden, i medeltidens gregorianska sång och i folkvisor. 2. Vid slutet på 1500-talet i Florens, Italien, fick monodi den nya, och idag vanligaste, betydelsen. Med monodi avsågs en uttrycksfull solosång till ackordiskt ackompanjemang av generalbas. Den nya innebörden av monodi kom till stor del att prägla barockmusiken, framför allt inom oratorium, opera och kantat. (sv)
- Моно́дия (греч. μονῳδία — пение или декламирование в одиночку) — музыкальный склад, специфическим фактурным признаком которого является одноголосное пение или исполнение на одноголосном музыкальном инструменте (в многоголосной форме — с дублировками в октаву или унисон). (ru)
- 单声歌曲是指大约1600年至1640年的时期意大利流行的一種以单一旋律和乐器伴奏为特征的独奏声乐。伴奏乐器可以是魯特琴、大鍵琴、風琴以及吉他。 (zh)
- Моно́дія (грец. μονῳδία — від гр. monos — один і odos — пісня; англ. monophony) — музичний склад, головною фактурною ознакою якого є одноголосся (спів або виконання на музичному інструменті, можливо з октавним подвоєнням). На відміну від одноголосно виконуваних нових європейських мелодій, так чи інакше описують або припускають тональні функції, твори монодичного складу не передбачають жодної гармонізації — закономірності їх звуковисотної структури сучасна наука пояснює іманентно, як правило, з позицій модальності. Таким чином, з позиції сучасної теорії музики монодичні твори - не те ж саме, що одноголосні твори. У теорії музики монодія протиставляється гомофонії і поліфонії. Монодичною була антична (старогрецька і давньоримська) музика. Монодичні пісні європейських менестрелів — трубадурів, труверів і мінезингерів, найдавніші традиції богослужбового співу в християнської церкви: григоріанський хорал, візантійські і давньоруські розспіви, середньовічні паралітургічні пісні — італійські лауди, іспанські та португальські кантиги, одноголосні кондукти і т. п. У Древній Греції монодією називали спів одного співака в супроводі авлосу, кіфари або ліри. Італійські музичні теоретики XVII століття застосовували цей термін до будь-якого твору, написаного для голосу з інструментальним супроводом. У візантійській літературі монодією називався також твір, присвячений опису трагічної події у формі траурної оди, наприклад, «Монодія на падіння Константинополя» , «Монодія на полеглих в Фессалоніці» . (uk)
|
| rdfs:comment
|
- En música, el terme monodia té dos significats: música a l'uníson, o melodia vocal amb acompanyament. (ca)
- في الشعر، أصبح مصطلح المونودي مخصصًا للإشارة إلى القصيدة التي يرثى فيها وفاة شخص ما. (في سياق الأدب اليوناني القديم كانت المونودي قصيدة قد تشير ببساطة إلى الشعر الغنائي المغنى من قبل مؤد واحد بدلًا من جوقة). (ar)
- Die Monodie (von altgriechisch μόνος monos, deutsch ‚allein, einzig‘ und ὠδή ōdē ‚Gesang‘, also „Einzelgesang“) ist eine um 1600 in Italien aufgekommene neue Art Musik – nuove musiche, die solistischen Gesang mit akkordischer Instrumentalbegleitung bedeutet. Monodia wurde bei den Griechen ein singend vorgetragenes Gedicht oder Solo-Lied bezeichnet, bei dem sich der Vortragende selbst mit einem Zupfinstrument begleitete (Kithara, Lyra, Leier). (de)
- Sa cheol, líne amháin gutha nó uirlise, mar mhalairt ar ilfhónacht. Sampla monacheoil is ea cantaireacht Ghréagórach agus amhrán tíre gan tionlacan. Úsáidtear an téarma freisin don amhránaíocht aonréid tionlactha le continuo sa chuid is luaithe den 17ú céad. (ga)
- En musique, la monodie ou monophonie, opposée à la polyphonie, est une mélodie exécutée à une voix, avec ou sans accompagnement. (fr)
- モノディまたはモノディー（ドイツ語・フランス語: Monodie, イタリア語: monodia, 英語: monody）は、15世紀終わりにフィレンツェ・ローマを中心に生まれた新しい独唱スタイルの音楽。独唱、または重唱の歌手と伴奏の楽器で演奏され、多くは弾き語りであった。 それまでの音楽は、多声部で書かれたポリフォニーを中心とし、均整のとれた滑らかな響きを指向するルネサンス音楽が主流であった。歌詞の言葉の意味をはっきりと表現し、また聞き取りたいというこの当時の知識人の要求から、それまでの伝統を音楽的間違いとし、独唱また少ない人数の重唱に伴奏楽器を伴う音楽が生まれ、これがレチタール・カンタンドrecitar cantando（語りながら歌う）と呼ばれる。モノディは、この様式の独唱歌曲を指す言葉だが、一般にはこのレチタール・カンタンド様式を指して使われることが多い。作曲の上での高い自由度ゆえに、極めて幅の広い音楽表現が可能になり、バロック音楽誕生の一つのきっかけとなった。 (ja)
- Monodie kan twee betekenissen hebben: het kan als synoniem worden gebruikt voor monofonie, maar kan ook een melodie met aanduiden. Deze term komt oorspronkelijk uit de volksmuziek, en uit de muziek van de troubadours en trouvères, afkomstige schrijfwijze vond een enorme opgang in het begin van de barok. De begeleiding werd doorgaans genoteerd in het systeem van de basso continuo: een baslijn met cijfers die de akkoorden en hun liggingen zodanig aanduidden, dat deze improviserenderwijs konden worden uitgevoerd. (nl)
- Monodi, från grekiskans monodos, en som sjunger ensam, musikterm. 1. Ursprungligen avsåg monodi enstämmig musik utan harmoniskt underlag. Denna typ av musik användes främst under forntiden, i medeltidens gregorianska sång och i folkvisor. 2. Vid slutet på 1500-talet i Florens, Italien, fick monodi den nya, och idag vanligaste, betydelsen. Med monodi avsågs en uttrycksfull solosång till ackordiskt ackompanjemang av generalbas. Den nya innebörden av monodi kom till stor del att prägla barockmusiken, framför allt inom oratorium, opera och kantat. (sv)
- Моно́дия (греч. μονῳδία — пение или декламирование в одиночку) — музыкальный склад, специфическим фактурным признаком которого является одноголосное пение или исполнение на одноголосном музыкальном инструменте (в многоголосной форме — с дублировками в октаву или унисон). (ru)
- 单声歌曲是指大约1600年至1640年的时期意大利流行的一種以单一旋律和乐器伴奏为特征的独奏声乐。伴奏乐器可以是魯特琴、大鍵琴、風琴以及吉他。 (zh)
- Monodie, nebo také seconda pratica, je hudební styl vzniklý kolem roku 1600 v Itálii, sestávající z jednohlasého zpěvu se skromným . Jako monodie (řecky „jednohlas(ý přednes)“) se původně označovala báseň nebo jednohlasá píseň, ve které někdo oplakával smrt jiné osoby. V barokní hudbě se z tohoto útvaru vyvinul pojem pro jednohlasý zpěv s akordickým doprovodem. (cs)
- Στη μουσική, ο όρος μονωδία έχει δύο έννοιες: 1) είναι συνώνυμος της μονοφωνίας, μιας μοναδικής μελωδικής γραμμής δηλαδή, σε αντιπαραβολή με την ομοφωνία και την πολυφωνία· 2) αναφέρεται σε ιδιαίτερο μουσικό ύφος που άνθισε στην Ιταλία του 17ου αιώνα, τα βασικά στοιχεία του οποίου συναποτελούνται από μια μελωδική, φωνητική γραμμή και την οργανική συνοδεία. Ως μουσικολογικός όρος, αναφέρεται τόσο στο συγκεκριμένο ύφος, όσο και για να περιγράψει μεμονωμένα έργα· υπ' αυτήν την έννοια η μονωδία μπορεί να θεωρηθεί και μουσικό είδος, όπως ή , η κλπ. Ωστόσο, κανένα έργο της εποχής δεν αναφέρεται ως μονωδία, καθώς πρόκειται για σύγχρονη επινόηση των μουσικολόγων. Έργα της εποχής σ' αυτό το ύφος περιλαμβάνουν μαδριγάλια, μοτέτα, καθώς επίσης και κοντσέρτα (υπό την έννοια του , με χρήση δηλαδή μουσ (el)
- Monodio estas speco de muziko konsistantael sola melodia linio kaj akompano.Kvankam tia muziko troviĝasen diversaj kulturoj tra historio,la termino ĝenerale aplikiĝasal italaj kantojde la frua 17-a jarcento.Ĝi kontrastas kun polifonio,en kiu ĉiu parto estas egale grava,kaj homofonio,en kiu la akompano ne estas ritme memstara.La termino estas uzata kaj por la stilokaj por individuaj kantoj(tial oni povas parolikaj pri monodio kiel tutaĵokaj pri apartaj monodioj).La termino propre estaslastatempa elpensaĵo de scienculoj:neniu komponisto el la 17-a jarcentoiam nomis pecon monodio.Komponaĵojn en monodia formo onipovis nomi madrigaloj,motetoj, aŭ eĉ konĉertoj(en la pli frua senco de ,kiam ĝi signifis "kun instrumentoj"). (eo)
- Musikan, monodia, ahots bakarreko (melodia bakarreko) bati erreferentzia egiten dio, polifoniari kontrajarrita. Hala ere, historian zehar aldatu den terminoa da eta, ondorioz, bi kontzeptu ezberdin aipa ditzake: (eu)
- Monodia etimológicamente proviene del término griego . μονῳδία [monodia], compuesto de μόνος [monos] que significa "solo, único" y ᾠδή [ode] que quiere decir "oda, canto". En música, monodia generalmente hace referencia a una composición musical para una sola voz (una sola melodía) en contraposición a la polifonía. No obstante; es un término que ha variado a lo largo de la historia y, en consecuencia puede hacer referencia a dos conceptos diferentes: (es)
- In music, monody refers to a solo vocal style distinguished by having a single melodic line and instrumental accompaniment. Although such music is found in various cultures throughout history, the term is specifically applied to Italian song of the early 17th century, particularly the period from about 1600 to 1640. The term is used both for the style and for individual songs (so one can speak both of monody as a whole as well as a particular monody). The term itself is a recent invention of scholars. No composer of the 17th century ever called a piece a monody. Compositions in monodic form might be called madrigals, motets, or even concertos (in the earlier sense of "concertato", meaning "with instruments"). (en)
- La monodia (dal greco μονῳδία, composto di μόνος monos, «unico, solo» e ᾠδή ōdè, «canto») è una linea melodica singola (vocale o strumentale), che può essere cantata (o suonata) da uno o più esecutori insieme. Il termine monodia è contrapposto a quello di polifonia, parola che designa la musica a più voci che cantano simultaneamente (dal greco πολύς polǜs «molto, molteplice», e ϕωνή phōnè, «voce, suono»). (it)
- Monodia (gr. μονωδία – solowy śpiew) to: 1.
* solowa melorecytacja w dramacie greckim, w szczególności monolog o charakterze lamentacyjnym, 2.
* gatunek muzyczny wyróżniający się jednolitą linią melodyczną i akompaniamentem. Kompozycjami o monodycznej formie były: madrygały, motety, a nawet koncerty, w ówczesnym znaczeniu concertato, czyli "z instrumentami". Kompozycje te dzielą się na utwory solowe zupełnie pozbawione elementu harmonicznego oraz na utwory przeznaczone dla głosu solowego z towarzyszeniem instrumentu (monodia akompaniowana). (pl)
- Em música, o termo monodia ou monódia (do grego μονῳδία, transl. monodía, termo composto de μόνος, monos, 'único', e ᾠδή, transl. ōdè, 'canto') pelo latim monodĭa,ae, no sentido de 'canto de uma pessoa só'), geralmente designa uma composição musical para uma só voz (uma única melodia), em contraposição à polifonia. Todavia, o significado do termo variou ao longo da história e, em consequência disso, a palavra pode se referir a dois conceitos diferentes: (pt)
- Моно́дія (грец. μονῳδία — від гр. monos — один і odos — пісня; англ. monophony) — музичний склад, головною фактурною ознакою якого є одноголосся (спів або виконання на музичному інструменті, можливо з октавним подвоєнням). На відміну від одноголосно виконуваних нових європейських мелодій, так чи інакше описують або припускають тональні функції, твори монодичного складу не передбачають жодної гармонізації — закономірності їх звуковисотної структури сучасна наука пояснює іманентно, як правило, з позицій модальності. Таким чином, з позиції сучасної теорії музики монодичні твори - не те ж саме, що одноголосні твори. У теорії музики монодія протиставляється гомофонії і поліфонії. (uk)
|
