| dbo:abstract
|
- ديانة الصابئة هي أحد الأديان الإبراهيمية وأتباعها من الصابئة يتبعون أنبياء الله آدم، شيث، إدريس، نوح، سام بن نوح، يحيى بن زكريا وقد كانوا منتشرين في بلاد الرافدين وفلسطين، ولا يزال بعض من أتباعها موجودين في العراق كما أن هناك تواجد للصابئة في إقليم الأهواز في إيران إلى الآن ويطلق عليهم في اللهجة العراقية «الصبّة» كما يسمون، وكلمة الصابئة إنما مشتقة من الجذر (صبا) والذي يعني باللغة المندائية اصطبغ، غط أو غطس في الماء وهي من أهم شعائرهم الدينية وبذلك يكون معنى الصابئة أي المصطبغين بنور الحق والتوحيد والإيمان.تدعو الديانة الصابئية للإيمان بالله ووحدانيته مطلقاً، لا شريك له، واحد أحد، وله من الأسماء والصفات عندهم مطلقة.يعتقد الصابئة بأن شريعتهم الصابئة الموحدة تتميز بعنصري العمومية والشمول، فيما يختص ويتعلق بأحكامها الشرعية المتنوعة، والتي عالجت جميع جوانب وجود الإنسان على أرض الزوال (تيبل)، ودخلت مفاهيمها في كل تفاصيل حياة الإنسان، ورسمت لهذا الإنسان نهجه ومنهجيته فيها، فتميزت هذه الشريعة بوقوفها من خلال نصوصها على مفردات حياة الإنسان الصابئي، فاستوعبت أبعادها، وشخّصت تَطوّرها وأدركت تكاليفها، ودخلت في تفاصيلها، فهي شريعة الله الحي القيوّم، وشريعة أول أنبيائه (آدم وشيتل ونوح وسام بن نوح وإدريس ويحيى) مباركة أسمائهم أجمعين.وعندهم إن الإنسان الصابئي المؤمن التقي يدرك تماماً، أن (القـوة الغيـبيّـة) هي التي تحدد سلوكه وتصرفاته، ويعلم أيضاً أن أي إنسان مؤمن ضمن الإطار العام لهذا الكون الواسع وضمن شريعته السماوية اليهودية والمسيحية والإسلامية، يشاطره هذا الإدراك والعلم، حيث إن مصدر جميع هذه الأديان هي الله مسبح اسمه، واعتبرهم مشايخ المسلمين بكونهم من أهل الذمة لأن جميع شروط وأحكام أهل الذمة تنطبق عليهم، لكونهم أول ديانة موحدة، ولهم كتابهم السماوي، وأنبيائهم التي تجلها جميع الأديان، مع ذكرهم بالقرآن الكريم، ولكونهم لم يخوضوا أي حروب طيلة تعايشهم مع الأديان الأخرى التي تلتهم بالتوحيد، وعند دخول سعد بن أبي وقاص للعراق وعدهم بالأمان. (ar)
- Die Sabier waren eine im 12./13. Jahrhundert untergegangene Religionsgemeinschaft, die vor allem in der Region um Harran und Sumatar im Südosten der heutigen Türkei und in den benachbarten Gebieten des heutigen Syriens und des Libanons verbreitet war. Der Kult beruhte offenbar auf der Verehrung der Gestirne. Wichtigster Gott war wahrscheinlich der babylonische Mondgott Sin. Über den Kult sind nur wenig wirklich verifizierbare Nachrichten überliefert. Sin wurde in Form eines heiligen Steines im Haupttempel in Harran verehrt. Eine Verwandtschaft zu den babylonisch-chaldäischen Gestirnskulten ist zu vermuten. Wann die Kultgemeinschaft entstand, ist nicht geklärt. Der Sin-Kult in Harran bestand jedenfalls schon im 6. Jahrhundert v. Chr., als sich der babylonische König Nabonid zu ihm bekannte. Im 2. Jahrhundert n. Chr. wurde die Mondgottheit anscheinend Marilaha (Götterkönig) genannt und sollte über die Planetengötter gebieten, welche eine Vermittlerrolle zwischen Sin und den Menschen einnehmen. Spätestens jetzt scheint es im Rahmen eines Synkretismus zur Aufnahme von Elementen des griechisch-römischen Polytheismus gekommen zu sein. Bis in das 4. Jahrhundert hinein verehrten die römischen Kaiser in Harran die Mondgöttin Selene. Die Religion konnte sich im Kerngebiet um Harran auch nach der vermutlichen Zerstörung des Haupttempels im Jahr 382 n. Chr. unter Kaiser Theodosius I. und der Erklärung des Christentums zur einzig zugelassenen Religion im Römischen Reich behaupten. Möglich ist, dass es nun zu einer Verbindung mit dem Neuplatonismus kam, da sich nach Ansicht mancher Forscher die beiden heidnischen Philosophen Simplikios und Damaskios um 533 in Harran niedergelassen und dort eine Schule begründet haben könnten. Gesichert ist aber auch dieses nicht. Den Namen „Sabier“ nahmen die Gläubigen erst an, als sie vom Kalifen al-Ma'mun im 9. Jahrhundert vor die Alternative gestellt wurden, sich entweder zum Islam (oder einer vom Koran tolerierten Buchreligion) zu bekennen oder als Heiden behandelt und bekämpft zu werden. Wie die Mandäer bezeichneten sie sich von nun an als „Sabier“ oder „Sabäer“ – womit vermutlich im Koran die Anhänger täuferischer Gemeinden oder die Anhänger eines sabäisch-jemenitischen Gestirnskultes gemeint waren – da diese laut Koran Sure 2,62 und Sure 5,69 zu dulden seien. Aus dieser Zeit ist u. a. überliefert, dass die Sabier dreimal täglich Gebete verrichteten, monogam lebten, keine Beschneidung kannten, rituelle Waschungen vollzogen und lange Haare trugen. Von christlichen und muslimischen Autoren wurde verschiedentlich die Behauptung erhoben, dass die Sabier den Teufel anbeteten. Folglich geriet die Glaubensgemeinschaft unter immer stärkeren Druck. Die Reste der Sabier sind im 12./13. Jahrhundert schließlich in der Gemeinschaft der Shamsi-Alawiten aufgegangen. (de)
- El sabeísmo (en árabe, الصابئة, romanizado: al-Ṣābiʼah o الصابئون, al-Ṣābiʼūn) fue una antigua religión preislámica desaparecida, surgida en el Reino de Saba (actual Yemen), en el sur de la península arábiga. (es)
- The Sabians, sometimes also spelled Sabaeans or Sabeans, are a mysterious religious group mentioned three times in the Quran (as الصابئون al-Ṣābiʾūn, in later sources الصابئة al-Ṣābiʾa), where it is implied that they belonged to the 'People of the Book' (ahl al-kitāb). Their original identity, which seems to have been forgotten at an early date, has been called an "unsolved Quranic problem". Modern scholars have variously identified them as Mandaeans, Manichaeans, Sabaeans, Elchasaites, Archontics, ḥunafāʾ (either as a type of Gnostics or as "sectarians"), or as adherents of the astral religion of Harran. Some scholars believe that it is impossible to establish their original identity with any degree of certainty. At least from the ninth century on, the Quranic epithet 'Sabian' was claimed by various religious groups who sought recognition by the Muslim authorities as a People of the Book deserving of legal protection (dhimma). Among those are the Sabians of Harran, adherents of a poorly understood pagan religion centered in the upper Mesopotamian city of Harran, who were described by Syriac Christian heresiographers as star worshippers. These Harranian Sabians practiced an old Semitic form of polytheism, combined with a significant amount of Hellenistic elements. Most of the historical figures known in the ninth–eleventh centuries as al-Ṣābiʼ were probably either members of this Harranian religion or descendants of such members, most notably the Harranian astronomers and mathematicians Thabit ibn Qurra (died 901) and al-Battani (died 929). Another important religious group who adopted the epithet were the Mandaeans (the Mandaean Sabians), a Gnostic sect living in the marshlands of southern Iraq. From the early tenth century on, the term 'Sabian' was applied to purported 'pagans' of all kinds, such as to the ancient Egyptians and Greeks, or to Buddhists. Ibn Wahshiyya (died c. 930) used the term for a type of Mesopotamian paganism that preserved elements of ancient Assyro-Babylonian religion. Today in Iraq and Iran, the name 'Sabian' is normally applied to the Mandaeans, a modern ethno-religious group who follow the teachings of their prophet John the Baptist (Yahya ibn Zakariya). These Mandaean Sabians, whose most important religious ceremony is baptism, are monotheistic, and their holy book is known as the Ginza Rabba. Mandaean Sabian prophets include Adam, Seth, Noah, Shem and John the Baptist with Adam being the founder of the religion and John being the greatest and final prophet. (en)
- Sabian (/ˈseɪbiənz/; bahasa Arab: الصابئة al-Ṣābiʼah atau الصابئون al-Ṣābiʼūn) dari tradisi Timur Tengah adalah sebuah kelompok agama yang disebutkan tiga kali dalam al-Qur'an sebagai Ahli Kitab, bersama dengan Yahudi dan Nasrani. Dalam hadist, mereka singkatnya dikatakan menjadi mualaf. Rasa penasaran terhadap identitas dan sejarah kelompok tersebut makin meningkat sepanjang waktu. Diskusi dan penyelidikan terhadap Sabian mulai muncul dalam sastra Islam pada masa berikutnya. Sabian diidentifikasikan oleh para penulis awal dengan kelompok Yahudi Nasrani Elkesait, dan dengan kelompok-kelompok Gnostik seperti Hermetisis dan Mandaean. Sekarang, Mandaean masih banyak diidentifikasikan sebagai Sabian. (in)
- Le sabéisme est un courant religieux judéo-chrétien mal connu, attesté de façon indirecte pour la première fois dans le Coran, où les sabéens (en arabe : صابئة) sont mentionnés à trois reprises, avec les deux autres « religions du Livre », dans des formules telles que « les Juifs, les sabéens, et les nazaréens ». On trouve le nom de sabéens aussi dans les hadîths, où ils ne sont rien d'autre que convertis à l'islam, alors que leur identité dans la littérature islamique plus tardive (Xe siècle) devient un sujet de discussion et d'enquête. (fr)
- 사비교인 또는 사비교도(아랍어: الصابئة, الصابئون)는 이슬람교의 경전인 《꾸란》에서 유대교인, 기독교인과 더불어 책의 사람들이라고 3차례 언급된 종파이다. 이슬람교의 서적인 하디스에서는 이들이 이슬람교로 개종했다고 기술되었다. 시간이 지나면서 사비교인의 정체성과 역사에 대한 관심이 증가했다. 사비교인에 대한 연구와 논의는 후기 이슬람 문학에서 등장하기 시작했다. 사비교인은 고대 유대 기독교인 종파인 엘카사이파, 헤르메스주의, 만다야교를 비롯한 영지주의 종파와 함께 초기 작가들에 의해 확인되었다. 오늘날 만다야교도들은 여전히 사비교인으로 널리 알려져 있다. 830년에는 아바스 왕조의 칼리프인 알 마문이 이끄는 군대가 비잔티움 제국 원정 도중에 시리아 북부에 위치한 하란 마을에 입성했는데 하란 마을의 주민들이 기독교인도, 무슬림도, 유대교도도, 마기교도도 아니라는 사실을 알게 된다. 이를 계기로 알 마문은 하란 마을의 주민들이 이슬람교의 관습 또는 꾸란에 의해 허용된 하나의 종교로 개종하지 않으면 지하드의 대상이 된다고 규정했다. 하란의 주민들은 대부분 이슬람교, 기독교로 개종했지만 일부 주민들은 사비교인을 자처했다. 이를 계기로 하란 주민들은 천문학, 철학, 자연 과학, 의학 연구를 통해 이슬람 세계의 문화 발전에 큰 공적을 남기게 된다. 1032년부터 1033년 사이에 무슬림 민병대가 하란을 정복하면서 하란의 주민들 또한 이슬람교 사회에 동화되고 만다. 현대 이라크에서는 세례자 요한의 가르침을 따르는 주민들이 사비교인을 자처하기도 한다. (ko)
- サービア教徒（サービアきょうと、アラビア語: صابئی、英語：Sabians）とは、イスラームの聖典クルアーン（コーラン）のなかで啓典の民として言及されるもののひとつ。または本来のサービア教徒ではないが、諸事情によってサービア教徒を自称したマイノリティー集団。あるいは現在慣習的にサービア教と呼ばれるローカルな宗教に属する人々。 (ja)
- I Sabei (in arabo: صابئة, Ṣābiʾa; in greco: σεβεοι/σεβομενοι; in ebraico: תושבים?) sono stati una corrente religiosa di ispirazione giudaica che abitava nella regione di Harran, un'area compresa tra l'Anatolia Sud Orientale e il nord della Siria. La loro esistenza è attestata per la prima volta nel Corano, dove i Sabei sono menzionati assieme alle altre due religioni del Libro, in formule quali « i Giudei, i Sabei e i Nazareni » (Sura 2, vv. 62 e Sura 5, vv. 69) , includendoli cioè tra la "Gente del Libro" ( Ahl al-Kitāb ): ebrei, cristiani o zoroastriani, meritevoli di protezione (dhimma) in caso di affermazione politica dell'Islam. Il loro nome è citato anche negli hadith, dove sono indicati come convertiti all'islam, ma nella letteratura islamica più tardiva (X secolo) la loro specifica identità diviene soggetto di inchiesta. Sono citati nel "Libro di Giobbe" Non vanno confusi con i Sabei del regno di Saba (Sheba), abitanti della regione dello Yemen e dell'Etiopia dal II millennio a.C., dal momento che la loro iniziale in arabo è la consonante "Sīn", anziché la "Ṣād", benché un motivo di confusione sia dato dal fatto che almeno una tribù di Sheba, gli Ansar, era nota per aver adottato la religione dei Sābiʾa Ḥunafāʾ (Ḥanīf sabei). (it)
- Sabejczycy, arab صابئون – jeden z wymienionych w Koranie Ludów Księgi, którego identyfikacja pozostaje niejasna. Koran wymienia sabejczyków trzy razy, w 2:62: Zaprawdę, ci, którzy uwierzyli, ci, którzy wyznają judaizm, chrześcijanie i sabejczycy, i ci, którzy wierzą w Boga i w Dzień Ostatni i którzy czynią dobro, wszyscy otrzymają nagrodę u swego Pana; i nie odczują żadnego lęku, i nie będą zasmuceni! (przeł. Józef Bielawski) w 5:69, który jest niemal identyczny z cytowanym powyżej ajatem, oraz w 22:17: Zaprawdę, ci, którzy uwierzyli, jak i ci, którzy są wyznania żydowskiego, sabejczycy, chrześcijanie i zoroastryjczycy, oraz ci, którzy dodają współtowarzyszy - zaprawdę, Bóg uczyni rozróżnienie między nimi - zaprawdę, Bóg jest świadkiem każdej rzeczy! (przeł. Józef Bielawski) Te ajaty implikują że sabejczycy, tak samo jak muzułmanie, żydzi i chrześcijanie są potencjalnymi kandydatami do zbawienia i cieszą się statusem Ludzi Księgi. Nie mówią one jednak nic bliższego o wierzeniach sabejczyków oraz nie dają żadnej wskazówki kim właściwie byli. Ich tożsamość była problemem już dla pierwszych komentatorów Koranu, którzy przedstawili wiele sprzecznych ze sobą sugestii. Czasami mają one charakter całkowicie abstrakcyjny, jak w przypadku At-Tabariego, według którego „są oni pomiędzy Magami [tj. zaratusztrianami] a Żydami”. Kilku autorów wskazywało że koraniczni sabejczycy to sekta żyjąca na bagnach południowego Iraku, przy czym szczegółowo opisał ich (zm. ok. 995). W roku 1856 rosyjski uczony zidentyfikował wspólnotę opisaną przez Ibn an-Nadima z elkazaitami, których jednak błędnie utożsamił z mandejczykami, nazywanymi sabejczykami przez Arabów w późniejszym okresie. Koraniczne ṣābiʾūn jest rzeczownikiem odczasownikowym, utworzonym od semickiego rdzenia ṣ-b-ʿ, oznaczającego w pierwszej formie „farbować”, „kąpać”, „zanurzyć”, a w drugiej „chrzcić (przez zanurzenie)”. A zatem ṣābiʾūn, sabejczycy, byliby „chrzczącymi”, „chrzcicielami”. To znaczenie nazwy dobrze współgra z faktem, że zarówno w przypadku religii elkazaitów, jak i mandejczyków, ważną rolę odgrywał obrzęd chrztu. Ten rytuał miał jednak zasadnicze znaczenie także wśród innych wspólnot judeochrześcijanskich, takich jak ebionici i , które tym samym również muszą być brane pod uwagę przy rozważaniach nad tożsamością koranicznych sabejczyków. Nazwy sabejczycy używała także czcicieli gwiazd z Harranu, jednak wśród muzułmańskich autorytetów religijnych przeważał pogląd, że przyjęli ją oni by zyskać status Ludzi Księgi i uniknąć muzułmańskich prześladowań. Także w tym przypadku najbardziej szczegółowy opis znajdujemy u Ibn an-Nadima, według którego w roku 830 kalif Al-Mamun (813 - 833) przedstawił Harrańczykom wybór pomiędzy nawróceniem się na islam lub którąkolwiek z religii chronionych a śmiercią, ci jednak uniknęli groźby oświadczając, że są koranicznymi sabejczykami, a zatem Ludźmi Księgi, a także monoteistami. W ich przypadku komentatorzy próbowali wywodzić słowo ṣābiʾūn od rdzenia ṣ-b-ʾ, rozumianego jako „kłonić się”, przed ciałami niebieskimi. Chociaż identyfikacja grupy religijnej opisanej przez Ibn an-Nadima z elkazaitami nie jest współcześnie podważana, to jednak pozostaje wątpliwym, czy miał on rację przyjmując, że są oni sabejczykami wskazanymi w Koranie. Według jest czymś bardzo mało prawdopodobnym by Arabowie czasów Mahometa posiadali jakąkolwiek wiedzę na temat odizolowanych grup religijnych Mezopotamii, takich jak elkazaici czy mandejczycy. Proponuje on odczytywanie nazwy ṣābiʾūn nie jako „chrzczący”, ale „nawróceni”, wiążąc go z rdzeniem ṣ-b-ʾ, rozumianym jako „zwrócić się ku czemuś”, tutaj w sensie nawrócenia na inną religię, i przyjmuje że można ją uznać za wczesny odpowiednik późniejszego arabskiego zindīq – „heretyk”, „niewierny”, używanego na oznaczenie manichejczyków. Jego zdaniem manichejczycy, którzy ze względu na rozpowszechnienie ich religii mogli znajdować się na Półwyspie Arabskim i posiadali pisma, są o wiele prawdopodobniejszym kandydatem na Lud Księgi wskazany w Koranie, niż wymienione powyżej grupy religijne o jedynie lokalnym znaczeniu. Słabością tego rozumowania jest fakt, że cała następująca po Mahomecie tradycja islamu miała jednoznacznie negatywny stosunek do manichejczyków, którzy nigdy nie byli uznawani za Lud Księgi i w związku z tym byli prześladowani. Nie istnieje żadne świadectwo przemawiające za tym, by w czasach Mahometa ten stosunek był inny. (pl)
- Сабии (сабеи; араб. صابئة) — в ближневосточной традиции религиозная группа, упоминаемая в Коране как принадлежащая к людям Писания наряду с иудеями и христианами. Слово «сабии» имеет арамейское происхождение и в арабском языке употреблялось в значении людей, обратившихся из одной религии в другую (мекканские язычники называли так первых мусульман). Под именем сабиев у европейских и мусульманских авторов были известны самые разнообразные народности, относившиеся к различным историческим эпохам, но вследствие созвучия названия постоянно смешивавшиеся, что усложняет их идентификацию. (ru)
- Sabeísmo era a religião dos antigos sabeus, do Reino de Sabá, no atual Iêmen. Pouco se sabe hoje sobre sua organização, e embora admitisse uma multiplicidade de deuses menores, parecia estar centralizada em torno de uma divindade solar suprema denominada Almaqah (ou Ilmuqah), conforme indicado pelo Alcorão. (pt)
- 拜星教（阿拉伯文: صابئة）是一種古代中東宗教，在《可蘭經》中被三次以有經者的身份提及。它是一種與諾斯底主義、赫耳墨斯主义及亞伯拉罕諸教淵源甚深的一神教。 拜星教徒尊崇施洗約翰，但否認耶穌、亞伯拉罕和摩西是先知。 有人认为，《可蘭經》中提到的拜星教就是现在的曼达安教。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- El sabeísmo (en árabe, الصابئة, romanizado: al-Ṣābiʼah o الصابئون, al-Ṣābiʼūn) fue una antigua religión preislámica desaparecida, surgida en el Reino de Saba (actual Yemen), en el sur de la península arábiga. (es)
- Sabian (/ˈseɪbiənz/; bahasa Arab: الصابئة al-Ṣābiʼah atau الصابئون al-Ṣābiʼūn) dari tradisi Timur Tengah adalah sebuah kelompok agama yang disebutkan tiga kali dalam al-Qur'an sebagai Ahli Kitab, bersama dengan Yahudi dan Nasrani. Dalam hadist, mereka singkatnya dikatakan menjadi mualaf. Rasa penasaran terhadap identitas dan sejarah kelompok tersebut makin meningkat sepanjang waktu. Diskusi dan penyelidikan terhadap Sabian mulai muncul dalam sastra Islam pada masa berikutnya. Sabian diidentifikasikan oleh para penulis awal dengan kelompok Yahudi Nasrani Elkesait, dan dengan kelompok-kelompok Gnostik seperti Hermetisis dan Mandaean. Sekarang, Mandaean masih banyak diidentifikasikan sebagai Sabian. (in)
- Le sabéisme est un courant religieux judéo-chrétien mal connu, attesté de façon indirecte pour la première fois dans le Coran, où les sabéens (en arabe : صابئة) sont mentionnés à trois reprises, avec les deux autres « religions du Livre », dans des formules telles que « les Juifs, les sabéens, et les nazaréens ». On trouve le nom de sabéens aussi dans les hadîths, où ils ne sont rien d'autre que convertis à l'islam, alors que leur identité dans la littérature islamique plus tardive (Xe siècle) devient un sujet de discussion et d'enquête. (fr)
- サービア教徒（サービアきょうと、アラビア語: صابئی、英語：Sabians）とは、イスラームの聖典クルアーン（コーラン）のなかで啓典の民として言及されるもののひとつ。または本来のサービア教徒ではないが、諸事情によってサービア教徒を自称したマイノリティー集団。あるいは現在慣習的にサービア教と呼ばれるローカルな宗教に属する人々。 (ja)
- Сабии (сабеи; араб. صابئة) — в ближневосточной традиции религиозная группа, упоминаемая в Коране как принадлежащая к людям Писания наряду с иудеями и христианами. Слово «сабии» имеет арамейское происхождение и в арабском языке употреблялось в значении людей, обратившихся из одной религии в другую (мекканские язычники называли так первых мусульман). Под именем сабиев у европейских и мусульманских авторов были известны самые разнообразные народности, относившиеся к различным историческим эпохам, но вследствие созвучия названия постоянно смешивавшиеся, что усложняет их идентификацию. (ru)
- Sabeísmo era a religião dos antigos sabeus, do Reino de Sabá, no atual Iêmen. Pouco se sabe hoje sobre sua organização, e embora admitisse uma multiplicidade de deuses menores, parecia estar centralizada em torno de uma divindade solar suprema denominada Almaqah (ou Ilmuqah), conforme indicado pelo Alcorão. (pt)
- 拜星教（阿拉伯文: صابئة）是一種古代中東宗教，在《可蘭經》中被三次以有經者的身份提及。它是一種與諾斯底主義、赫耳墨斯主义及亞伯拉罕諸教淵源甚深的一神教。 拜星教徒尊崇施洗約翰，但否認耶穌、亞伯拉罕和摩西是先知。 有人认为，《可蘭經》中提到的拜星教就是现在的曼达安教。 (zh)
- ديانة الصابئة هي أحد الأديان الإبراهيمية وأتباعها من الصابئة يتبعون أنبياء الله آدم، شيث، إدريس، نوح، سام بن نوح، يحيى بن زكريا وقد كانوا منتشرين في بلاد الرافدين وفلسطين، ولا يزال بعض من أتباعها موجودين في العراق كما أن هناك تواجد للصابئة في إقليم الأهواز في إيران إلى الآن ويطلق عليهم في اللهجة العراقية «الصبّة» كما يسمون، وكلمة الصابئة إنما مشتقة من الجذر (صبا) والذي يعني باللغة المندائية اصطبغ، غط أو غطس في الماء وهي من أهم شعائرهم الدينية وبذلك يكون معنى الصابئة أي المصطبغين بنور الحق والتوحيد والإيمان.تدعو الديانة الصابئية للإيمان بالله ووحدانيته مطلقاً، لا شريك له، واحد أحد، وله من الأسماء والصفات عندهم مطلقة.يعتقد الصابئة بأن شريعتهم الصابئة الموحدة تتميز بعنصري العمومية والشمول، فيما يختص ويتعلق بأحكامها الشرعية المتنوعة، والتي عالجت جميع جوانب وجود الإنسان على أرض الزوال (تيبل)، و (ar)
- Die Sabier waren eine im 12./13. Jahrhundert untergegangene Religionsgemeinschaft, die vor allem in der Region um Harran und Sumatar im Südosten der heutigen Türkei und in den benachbarten Gebieten des heutigen Syriens und des Libanons verbreitet war. Der Kult beruhte offenbar auf der Verehrung der Gestirne. Wichtigster Gott war wahrscheinlich der babylonische Mondgott Sin. (de)
- The Sabians, sometimes also spelled Sabaeans or Sabeans, are a mysterious religious group mentioned three times in the Quran (as الصابئون al-Ṣābiʾūn, in later sources الصابئة al-Ṣābiʾa), where it is implied that they belonged to the 'People of the Book' (ahl al-kitāb). Their original identity, which seems to have been forgotten at an early date, has been called an "unsolved Quranic problem". Modern scholars have variously identified them as Mandaeans, Manichaeans, Sabaeans, Elchasaites, Archontics, ḥunafāʾ (either as a type of Gnostics or as "sectarians"), or as adherents of the astral religion of Harran. Some scholars believe that it is impossible to establish their original identity with any degree of certainty. (en)
- I Sabei (in arabo: صابئة, Ṣābiʾa; in greco: σεβεοι/σεβομενοι; in ebraico: תושבים?) sono stati una corrente religiosa di ispirazione giudaica che abitava nella regione di Harran, un'area compresa tra l'Anatolia Sud Orientale e il nord della Siria. La loro esistenza è attestata per la prima volta nel Corano, dove i Sabei sono menzionati assieme alle altre due religioni del Libro, in formule quali « i Giudei, i Sabei e i Nazareni » (Sura 2, vv. 62 e Sura 5, vv. 69) , includendoli cioè tra la "Gente del Libro" ( Ahl al-Kitāb ): ebrei, cristiani o zoroastriani, meritevoli di protezione (dhimma) in caso di affermazione politica dell'Islam. Il loro nome è citato anche negli hadith, dove sono indicati come convertiti all'islam, ma nella letteratura islamica più tardiva (X secolo) la loro specifi (it)
- 사비교인 또는 사비교도(아랍어: الصابئة, الصابئون)는 이슬람교의 경전인 《꾸란》에서 유대교인, 기독교인과 더불어 책의 사람들이라고 3차례 언급된 종파이다. 이슬람교의 서적인 하디스에서는 이들이 이슬람교로 개종했다고 기술되었다. 시간이 지나면서 사비교인의 정체성과 역사에 대한 관심이 증가했다. 사비교인에 대한 연구와 논의는 후기 이슬람 문학에서 등장하기 시작했다. 사비교인은 고대 유대 기독교인 종파인 엘카사이파, 헤르메스주의, 만다야교를 비롯한 영지주의 종파와 함께 초기 작가들에 의해 확인되었다. 오늘날 만다야교도들은 여전히 사비교인으로 널리 알려져 있다. 830년에는 아바스 왕조의 칼리프인 알 마문이 이끄는 군대가 비잔티움 제국 원정 도중에 시리아 북부에 위치한 하란 마을에 입성했는데 하란 마을의 주민들이 기독교인도, 무슬림도, 유대교도도, 마기교도도 아니라는 사실을 알게 된다. 이를 계기로 알 마문은 하란 마을의 주민들이 이슬람교의 관습 또는 꾸란에 의해 허용된 하나의 종교로 개종하지 않으면 지하드의 대상이 된다고 규정했다. (ko)
- Sabejczycy, arab صابئون – jeden z wymienionych w Koranie Ludów Księgi, którego identyfikacja pozostaje niejasna. Koran wymienia sabejczyków trzy razy, w 2:62: Zaprawdę, ci, którzy uwierzyli, ci, którzy wyznają judaizm, chrześcijanie i sabejczycy, i ci, którzy wierzą w Boga i w Dzień Ostatni i którzy czynią dobro, wszyscy otrzymają nagrodę u swego Pana; i nie odczują żadnego lęku, i nie będą zasmuceni! (przeł. Józef Bielawski) w 5:69, który jest niemal identyczny z cytowanym powyżej ajatem, oraz w 22:17: (pl)
|
.jpg?width=300)
