| dbo:abstract
|
- هناك أربع أنواع من المسارح اليابانية التقليدية ولا تزال تؤدى حتى الآن وهي نو، ، بونراكو، كابوكي. (ar)
- Unter Japanischem Theater versteht man in erster Linie, aber nicht ausschließlich traditionelle Formen des japanischen Schauspiels, wie Nō und Kabuki. Japan und insbesondere Tōkyō bieten daneben auch ein großes Angebot an modernen Theaterstücken, auch in westlicher Tradition. (de)
- El teatro japonés, que se forma durante el siglo XIV pero hereda varios siglos de bailes rituales y espectáculos de entretenimiento variados, se caracteriza por un repertorio profundamente arraigado en la literatura y por una fuerte tendencia hacia la estilización y la búsqueda de esteticismo. Tres períodos marcan la historia del teatro japonés. En primer lugar, los orígenes del arte teatral se buscan desde la antigüedad hasta el siglo XIV en las danzas rituales sintoístas o budistas, fiestas y entretenimiento popular y chistes y pantomimas, tanto indígenas como importados de Asia. El segundo período es el de teatro clásico, definido por tres géneros distintos: , drama lírico refinado y poético, bunraku o ningyō jōruri, teatro de marionetas literaria y kabuki, espectáculo dramático de la burguesa. El tercer período cubre el teatro moderno, después de la apertura de Japón al mundo en la era Meiji. Los japoneses rompen con el período clásico primero a través del shingeki, el teatro experimental en Occidente, y luego con la preponderancia de la vanguardia. Cada época ha dado a luz a grandes dramaturgos que han hecho la historia del arte teatral japonesa, entre los que figuran Zeami teórico nō, Chikamatsu, instigador de un verdadero drama, Kawatake Mokuami, renovador kabuki después de la apertura del país, o Kaoru Osanai, artesano del desarrollo del teatro moderno. Cada forma de teatro japonés, clásico o moderno, tiene características de juego y dramaturgia variadas, las más típicas son el uso recurrente de máscaras refinadas o caricaturizadas, la importancia de la danza y la música acompañante, gesto estilizado de los actores, así como la fuerte jerarquización de los roles en los grupos de teatro. Hoy, el arte del teatro japonés es reconocido mundialmente por su calidad, con sus tres géneros clásicos inscritos en el patrimonio cultural inmaterial de la humanidad. (es)
- Teater Jepang tradisional termasuk Noh dan iringan komiknya kyōgen, kabuki, teater boneka bunraku dan teater lisan . (in)
- This article is an overview of traditional and modern Japanese theatre. Traditional Japanese theatre is among the oldest theatre traditions in the world. Traditional theatre includes Noh, a spiritual drama, and its comic accompaniment kyōgen; kabuki, a dance and music theatrical tradition; bunraku, puppetry; and yose, a spoken drama. Modern Japanese theatre includes shingeki (experimental Western-style theatre), shinpa (new school theatre) and shōgekijō (little theatre). In addition, there are many classical western plays and musical adaptations of popular television shows and movies that are produced in Japan. (en)
- Le théâtre japonais, qui se forme au cours du XIVe siècle mais hérite de plusieurs siècles de danses rituelles et de spectacles de divertissement variés, se caractérise par un répertoire fortement ancré dans la littérature et par une forte tendance à la stylisation et à la recherche d’esthétisme. Trois périodes marquent l’histoire du théâtre japonais. Premièrement, les origines de l’art théâtral sont recherchées depuis l’Antiquité jusqu’au XIVe siècle dans les danses rituelles shinto ou bouddhiques, les festivals et divertissements populaires ainsi que les farces et pantomimes, tant autochtones qu’importés d’Asie. La seconde période est celle du théâtre classique, défini par trois genres bien distincts : le nô, drame lyrique raffiné et poétique, le bunraku ou ningyō jōruri, théâtre de marionnettes littéraire, et le kabuki, spectacle dramatique des bourgeois. La troisième période couvre le théâtre moderne, après l’ouverture du Japon sur le monde à l’époque Meiji. Les Japonais rompent avec la période classique d’abord via le shingeki, le théâtre expérimental à l’occidentale, puis avec la prépondérance de l’avant-garde. Chaque époque a accouché de grands dramaturges qui ont fait l’histoire de l’art théâtral japonais, au rang desquels figurent Zeami, théoricien du nô, Chikamatsu, instigateur d’un véritable art dramatique, Kawatake Mokuami, rénovateur du kabuki après l’ouverture du pays, ou Kaoru Osanai, artisan du développement du théâtre moderne. Chaque forme du théâtre japonais, classique ou moderne, possède des caractéristiques de jeu et de dramaturgie variées, dont les plus typiques sont l’usage récurrent de masques raffinés ou caricaturaux, l’importance de la danse et de la musique d’accompagnement, la gestuelle stylisée des acteurs ainsi que la forte hiérarchisation des rôles dans les troupes de théâtre. De nos jours, l’art du théâtre japonais est mondialement reconnu pour sa qualité, ses trois genres classiques étant tous inscrits au patrimoine culturel immatériel de l'humanité. (fr)
- 다음은 일본의 연극에 관해 서술한다. (ko)
- Il teatro giapponese (日本伝統芸能), sviluppatosi in età più tarda rispetto ad altri paesi come la Grecia, l'India o la Cina, affonda le sue radici nelle primitive credenze sciamaniche e magiche, nei riti, musiche e danze diffuse nell'Asia nord-orientale, sotto l'influsso delle due principali eredità della tradizione, lo shintoismo (dalle origini al VI secolo d.C.) e il buddismo (dal VI secolo in poi). Oltre all'origine rituale che lo connota come luogo di incontro con la divinità, rientrano fra le caratteristiche del teatro giapponese la compresenza di diversi linguaggi e arti (parola, canto, musica e danza) tale da avvicinarlo alla dimensione di "teatro totale", l'esibizione dell'uso della finzione (la maschera dell'attore del nō, la visibilità dei ruoli del burattinaio/burattino nel ningyō jōruri, la riconoscibilità dell'attore nel kabuki), la particolarità del testo verbale, costituito più di narrazioni in terza persona che di dialoghi, il ruolo di medium dell'attore, artista completo che tramanda la sua arte ed è depositario delle tecniche proprie di tutte le componenti del testo scenico, e che anche per questo rende unico e irripetibile l'evento spettacolo. La storia del teatro giapponese può essere suddivisa in tre periodi. Le sue origini, dall'antichità fino al XIV secolo, vanno ricercate nelle danze rituali shinto o buddhiste, nelle feste e nei divertimenti popolari, come le farse e le pantomime. Il secondo periodo è quello del teatro classico, definito da quattro generi: il gagaku, ovvero danze accompagnate da musiche; il nō, forma di teatro in cui vengono usate maschere caratteristiche; il bunraku o ningyō jōruri, cioè il teatro delle marionette; il kabuki, spettacolo drammatico per la classe media. Il terzo periodo copre il teatro moderno, prima dell'apertura del Giappone al resto del mondo in periodo Meiji. I giapponesi ruppero con il periodo classico dapprima attraverso lo shingeki, ovvero il teatro sperimentale all'occidentale, poi con l'affermazione dell'avanguardia. Nel periodo classico e moderno si sono distinti importanti drammaturghi che hanno fatto la storia dell'arte teatrale giapponese, come Zeami, teorico del nō, Chikamatsu, promotore di un'arte drammatica realistica, Kawatake Mokuami, rinnovatore del kabuki prima dell'apertura del paese, e Kaoru Osanai, che diede inizio allo sviluppo del teatro moderno. Ai giorni nostri, l'arte del teatro giapponese è riconosciuta a livello mondiale per la sua qualità, con i suoi quattro generi classici riconosciuti dall'UNESCO patrimonio culturale dell'umanità. (it)
- 日本の伝統芸能（にほんのでんとうげいのう）は、日本に古くからあった芸術と技能の汎称。特定階級または大衆の教養や娯楽、儀式や祭事などを催す際に付随して行動化されたもの、または行事などで行われてきたものを特定の形式に系統化して伝承または廃絶された有形無形のものを言う。詩歌・音楽・舞踊・絵画・工芸・芸道などがある。 (ja)
- Teatr japoński rozwijał się początkowo pod wpływem miejscowej kultury oraz wzorców czerpanych z kontynentu (gł. z Chin). Wraz z otwarciem się Japonii na świat zachodni w połowie XIX wieku mamy do czynienia z powstaniem teatru nowożytnego, tworzonego również w oparciu o tradycję teatralną Europy. W okresie poprzedzającym , w klasycznym teatrze japońskim dostrzec można kilka etapów wiążących się z wykształceniem nowych form teatralnych. Każdorazowo ich powstanie łączyło się ze zmianami ekonomiczno-społecznymi, zmieniając charakter, jak i kategorie twórców i odbiorców teatru. Do form klasycznych teatru japońskiego należy zaliczyć:
* wykształcone w okresie panowania w Japonii kultury dworskiej (VI/VII–XII w.), a wywodzące się z ceremonialnych i obrzędowych tańców:
* bugaku,
* gigaku,
* dengaku,
* sarugaku,
* kagura;
* powstałe w okresie rozkwitu kultury samurajskiej (XII–XVII w.) na bazie poprzednich:
* nō,
* kyōgen;
* wreszcie pochodzące z okresu dominacji kultury mieszczańskiej (XVII–poł. XIX w.):
* kabuki,
* bunraku. Cechy wspólne większości form klasycznego teatru japońskiego to:
* swoboda w traktowaniu czasu i przestrzeni;
* efektowna widowiskowość;
* skupienie się na osobie aktora, a co za tym idzie kodyfikacja gry aktorskiej w szereg ustalonych figur i kanonów;
* powszechność występowania istot ponadnaturalnych;
* w miarę zaniku konfliktów między postaciami, rozwój konfliktu wewnątrz postaci;
* zakaz występowania kobiet na scenie (podobnie jak w starożytnej Grecji). Wraz z rewolucją Meiji, szybką industrializacją i zmianami w obliczu tradycyjnego społeczeństwa japońskiego, początkowo od końca XIX wieku odchodzono od klasycznego teatru japońskiego na rzecz wzorców świadomie kopiowanych z teatru europejskiego. Dopiero od przełomu lat 50. i 60. wraz z rozwojem nurtu można mówić o wpływie i powrocie do źródeł rodzimej sztuki teatralnej, przy równoczesnym zachowaniu kanonów europejskich. Wpływ tradycyjnego teatru japońskiego polega przede wszystkim na:
* powrocie do tradycyjnych wątków tematycznych;
* korzystaniu z dorobku tradycyjnej techniki aktorskiej;
* kształtowanie kompozycji utworów w oparciu o schematy pochodzące z nō i kabuki;
* zakazana jeszcze do niedawna gra aktorów tradycyjnych form w filmie, sztukach współczesnych rodzimych i zachodnich dramaturgów. Ta asymilacja pozwoliła klasycznemu teatrowi japońskiemu na przetrwanie i rozwój w obrębie kulturowej ciągłości. Obecnie bowiem większość historycznych form tego teatru wiąż funkcjonuje (główne ośrodki w Tokio, Osace i Kioto), stanowiąc swoisty skarb dziedzictwa narodowego Japończyków i tak też jest przezeń traktowany. Teatr klasyczny pozostaje źródłem inspiracji zarówno dla twórców miejscowych jak i z kręgów cywilizacji europejskiej. (pl)
- Teater i Japan grundar sig på olika former av traditionell japansk teater och, från 1900-talet och framåt, även på västerländska traditioner. Det finns fyra framträdande former av traditionell japansk teater som är väl kända världen över: Nō, Kyōgen, Kabuki och en form av dockteater, Bunraku. är en äldre form med kinesiska rötter som delvis influerat de övriga. I början av 190-talet utvecklades teaterformen , vilket var en experimentell form influerad av västerländsk teater, och som använde sig av naturalistiskt skådespeleri och samtida teman i kontrast till de stiliserade traditionella formerna av japanska teater. (sv)
- Театр Японии — вид исполнительского японского искусства, значимая часть японской культуры. Сформировался под влиянием культур многих стран и территорий — Китая, Кореи, Индии, Персии, Тибета — и различных религиозных течений — шаманизма, буддизма, синтоизма, даосизма, конфуцианства, индуизма — и при этом является одним из наиболее молодых среди азиатских. Почти в каждый период истории Японии возникала новая особая исполнительская традиция: в период Яёй возникли ритуальные танцы кагура, в период Кофун появились миндзоку гэйно, в период Асука стали проводиться представления гигаку, в период Нара расцвёл театр бугаку, в период Хэйан возникли , дэнгаку и саругаку. В средневековье — периоды Камакура и Муромати — возникли, соответственно, и ногаку (театр но с кёгэном), в новое время — периоды Адзути-Момояма и Токугава — возникли кукольный театр бунраку и театр кабуки, в период Мэйдзи появился театр , в период Тайсё стали проводиться представления , в период Сёва появились ангура и буто. Данный список не является исчерпывающим. В японском театроведении существует своеобразная классификация театральных представлений — на вышеупомянутые миндзоку гэйно, а также гэйно и энгэки. Под миндзоку гэйно («народные исполнительские искусства») понимаются всевозможные местные праздники и обряды, магические и религиозные действа, кукольные, танцевальные и песенные представления. Гэйно включает миндзоку гэйно и обозначает все существующие исполнительские искусства, как современные, так и древние. Понятием же энгэки именуются представления, возникшие после периода Мэйдзи в основном в качестве подражания западной культуре. За четырьмя видами театрального искусства Японии, ранее относившимся к категории миндзоку гэйно, а сейчас к категории гэйно — бугаку, бунраку, кабуки и ногаку — закрепился статус «традиционных». (ru)
- 日本傳統藝能（日语：日本の伝統芸能）是日本自古代流傳下來藝術技能的泛稱。自特定階級的教養、娛樂、儀式、祭嗣等活動的特定形式而來，經系統化的傳承而尚未消失的有形、無形之物，如詩歌、音樂、舞蹈、繪畫、工藝、藝道等。為了與現代藝術有所區分，在西洋文化進入日本以前的藝術與技能稱為傳統藝能。雖然其中許多起源於自中國傳入的文化元素，但在日本發展出來的東西，已經成為日本固有的文化。 (zh)
- Згідно офіційної статистики, в Японії на сьогодні налічується близько трьох тисяч театрів. Пік створення театрів прийшовся на 1980-ті – на часи японського економічного дива. Японський театр має поділ на два основні магістральні напрями – традиційний та сучасний. Існує багато приватних та державних театрів, присвячених традиційним японським жанрам – Кабукі, Но (разом із комічним театром Кьоген) та театр ляльок Бунраку із повнорозмірними маріонетками. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- هناك أربع أنواع من المسارح اليابانية التقليدية ولا تزال تؤدى حتى الآن وهي نو، ، بونراكو، كابوكي. (ar)
- Unter Japanischem Theater versteht man in erster Linie, aber nicht ausschließlich traditionelle Formen des japanischen Schauspiels, wie Nō und Kabuki. Japan und insbesondere Tōkyō bieten daneben auch ein großes Angebot an modernen Theaterstücken, auch in westlicher Tradition. (de)
- Teater Jepang tradisional termasuk Noh dan iringan komiknya kyōgen, kabuki, teater boneka bunraku dan teater lisan . (in)
- This article is an overview of traditional and modern Japanese theatre. Traditional Japanese theatre is among the oldest theatre traditions in the world. Traditional theatre includes Noh, a spiritual drama, and its comic accompaniment kyōgen; kabuki, a dance and music theatrical tradition; bunraku, puppetry; and yose, a spoken drama. Modern Japanese theatre includes shingeki (experimental Western-style theatre), shinpa (new school theatre) and shōgekijō (little theatre). In addition, there are many classical western plays and musical adaptations of popular television shows and movies that are produced in Japan. (en)
- 다음은 일본의 연극에 관해 서술한다. (ko)
- 日本の伝統芸能（にほんのでんとうげいのう）は、日本に古くからあった芸術と技能の汎称。特定階級または大衆の教養や娯楽、儀式や祭事などを催す際に付随して行動化されたもの、または行事などで行われてきたものを特定の形式に系統化して伝承または廃絶された有形無形のものを言う。詩歌・音楽・舞踊・絵画・工芸・芸道などがある。 (ja)
- 日本傳統藝能（日语：日本の伝統芸能）是日本自古代流傳下來藝術技能的泛稱。自特定階級的教養、娛樂、儀式、祭嗣等活動的特定形式而來，經系統化的傳承而尚未消失的有形、無形之物，如詩歌、音樂、舞蹈、繪畫、工藝、藝道等。為了與現代藝術有所區分，在西洋文化進入日本以前的藝術與技能稱為傳統藝能。雖然其中許多起源於自中國傳入的文化元素，但在日本發展出來的東西，已經成為日本固有的文化。 (zh)
- Згідно офіційної статистики, в Японії на сьогодні налічується близько трьох тисяч театрів. Пік створення театрів прийшовся на 1980-ті – на часи японського економічного дива. Японський театр має поділ на два основні магістральні напрями – традиційний та сучасний. Існує багато приватних та державних театрів, присвячених традиційним японським жанрам – Кабукі, Но (разом із комічним театром Кьоген) та театр ляльок Бунраку із повнорозмірними маріонетками. (uk)
- El teatro japonés, que se forma durante el siglo XIV pero hereda varios siglos de bailes rituales y espectáculos de entretenimiento variados, se caracteriza por un repertorio profundamente arraigado en la literatura y por una fuerte tendencia hacia la estilización y la búsqueda de esteticismo. Hoy, el arte del teatro japonés es reconocido mundialmente por su calidad, con sus tres géneros clásicos inscritos en el patrimonio cultural inmaterial de la humanidad. (es)
- Le théâtre japonais, qui se forme au cours du XIVe siècle mais hérite de plusieurs siècles de danses rituelles et de spectacles de divertissement variés, se caractérise par un répertoire fortement ancré dans la littérature et par une forte tendance à la stylisation et à la recherche d’esthétisme. De nos jours, l’art du théâtre japonais est mondialement reconnu pour sa qualité, ses trois genres classiques étant tous inscrits au patrimoine culturel immatériel de l'humanité. (fr)
- Il teatro giapponese (日本伝統芸能), sviluppatosi in età più tarda rispetto ad altri paesi come la Grecia, l'India o la Cina, affonda le sue radici nelle primitive credenze sciamaniche e magiche, nei riti, musiche e danze diffuse nell'Asia nord-orientale, sotto l'influsso delle due principali eredità della tradizione, lo shintoismo (dalle origini al VI secolo d.C.) e il buddismo (dal VI secolo in poi). Ai giorni nostri, l'arte del teatro giapponese è riconosciuta a livello mondiale per la sua qualità, con i suoi quattro generi classici riconosciuti dall'UNESCO patrimonio culturale dell'umanità. (it)
- Teatr japoński rozwijał się początkowo pod wpływem miejscowej kultury oraz wzorców czerpanych z kontynentu (gł. z Chin). Wraz z otwarciem się Japonii na świat zachodni w połowie XIX wieku mamy do czynienia z powstaniem teatru nowożytnego, tworzonego również w oparciu o tradycję teatralną Europy. W okresie poprzedzającym , w klasycznym teatrze japońskim dostrzec można kilka etapów wiążących się z wykształceniem nowych form teatralnych. Każdorazowo ich powstanie łączyło się ze zmianami ekonomiczno-społecznymi, zmieniając charakter, jak i kategorie twórców i odbiorców teatru. (pl)
- Teater i Japan grundar sig på olika former av traditionell japansk teater och, från 1900-talet och framåt, även på västerländska traditioner. Det finns fyra framträdande former av traditionell japansk teater som är väl kända världen över: Nō, Kyōgen, Kabuki och en form av dockteater, Bunraku. är en äldre form med kinesiska rötter som delvis influerat de övriga. (sv)
- Театр Японии — вид исполнительского японского искусства, значимая часть японской культуры. Сформировался под влиянием культур многих стран и территорий — Китая, Кореи, Индии, Персии, Тибета — и различных религиозных течений — шаманизма, буддизма, синтоизма, даосизма, конфуцианства, индуизма — и при этом является одним из наиболее молодых среди азиатских. За четырьмя видами театрального искусства Японии, ранее относившимся к категории миндзоку гэйно, а сейчас к категории гэйно — бугаку, бунраку, кабуки и ногаку — закрепился статус «традиционных». (ru)
|
