| dbo:abstract
|
- El Codi d'Úmar, també conegut com a Pacte d'Úmar, Tractat d'Úmar o Lleis d'Úmar —en àrab شروط عمر, Xurūṭ ʿUmar, عمر عهد, ʿAhd ʿUmar, o عقد عمر, ʿAqd ʿUmar— és un tractat apòcrif entre els musulmans i els cristians de Síria, Mesopotàmia o Jerusalem que més tard obtindria rang canònic en la jurisprudència islàmica. Especificava drets i restriccions per als dhimmís, és a dir per als no musulmans que vivien sota un govern islàmic. Hi ha diverses versions del pacte, que difereixen tant en estructura com en les estipulacions. Encara que el pacte s'atribuí tradicionalment al segon califa ortodox, Úmar ibn al-Khattab, altres juristes i orientalistes han qüestionat aquesta atribució, atribuint la seva paternitat als mújtahids (erudits islàmics) del segle ix o al califa Úmar II, de la dinastia omeia. Cal no confondre aquest tractat amb la als habitants d'Aelia, coneguda com al-Uhda al-Umariyya. En general, el pacte conté una llista de drets i restriccions per als dhimmís o no musulmans en territori islàmic. Si els respectaven, els no musulmans obtenien seguretat per a les seves persones, les seves famílies i les seves possessions. El codi no exclou la possibilitat d'aplicar altres drets i estipulacions. Segons Ibn Taymiyya, un dels juristes que van acceptar l'autenticitat del pacte, els dhimmís tenien dret a «alliberar-se del Pacte d'Úmar i a reclamar el mateix estatus que els musulmans, si s'inscrivien a l'exèrcit de l'estat i lluitaven al costat dels musulmans en la batalla.» (ca)
- Η Συνθήκη του Ομάρ ή Σύμφωνο του Ομάρ (αγγλ. Pact of Umar ή Covenant of Umar, Treaty of Umar ή Laws of Umar) αραβικά: شروط عمر ή αραβικά: عهد عمر ή αραβικά: عقد عمر), ήταν μια συνθήκη μεταξύ μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων που έγινε είτε στη Συρία ή την Ιερουσαλήμ όταν αυτές κατακτήθηκαν από τους Άραβες. Η συνθήκη αργότερα πήρε το χαρακτήρα νόμου σε διάφορα ισλαμικά κράτη. Μεταξύ αυτών και η Οθωμανική Αυτοκρατορία όπου η Συνθήκη χρησίμευσε ως νομική βάση για τα δικαιώματα και τους περιορισμούς των ζιμήδων. Η Συθνήκη του Ομάρ δεν πρέπει να συγχέεται με τον «» (αγγλ. Assurance of Umar) που αφορά την παράδοση της Ιερουσαλήμ από τον πατριάρχη Σοφρώνιο στον χαλίφη Ομάρ αλ-Κατάμπ το 637. Υπάρχουν διάφορες εκδόσεις αυτής της συνθήκης, που διαφέρουν ως προς τη δομή και τις διατάξεις . Κανένα από τα υπάρχοντα κείμενα δεν χρονολογείται πριν από τον 9ο αιώνα, κάτι που σημαίνει ότι προηγήθηκε μια περίοδος ζύμωσης πριν καταγραφούν αυτά τα κείμενα. Ενώ η συνθήκη παραδοσιακά αποδίδεται στον δεύτερο ρασιδικό χαλίφη Umar ibn Khattab (634-644), άλλοι μελετητές αμφισβητούν αυτή την προέλευση και αποδίδουν τη συνθήκη σε μουσουλμάνους λόγιους του 9ου αιώνα ή τον Ουμαγιάντ χαλίφη Ομάρ II (682-720). Σε γενικές γραμμές, το Σύμφωνο περιέχει έναν κατάλογο με δικαιώματα και περιορισμούς που αφορούν τους μη - μουσουλμάνους (dimmi, ελληνικά ζιμί ή «ζιμήδες»). Με την τήρηση αυτών των όρων, χορηγείται στους μη - μουσουλμάνους ασφάλεια των ιδίων, των οικογενειών και των ιδιοκτησιών τους. Μπορούν να ισχύουν επίσης άλλα δικαιώματα και όροι. Σύμφωνα με τον Ibn Taymiyya, έναν από τους νομικούς που αποδέχονται την αυθεντικότητα του συμφώνου , οι dhimmi έχουν το δικαίωμα «να απαλλαγούν από το Σύμφωνο του Ομάρ και να διεκδικήσουν ισότιμη θέση με τους μουσουλμάνους , αν ενταχθούν στο στρατό του κράτους και πολέμησαν στο πλευρό των μουσουλμάνων στη μάχη» ." (el)
- El pacto de Omar (también conocido como tratado de Omar o Leyes de Omar; en árabe, شروط عمر o عهد عمر or عقد عمر) ), es el acuerdo aceptado por Sofronio, en nombre de la comunidad cristiana subyugada de Jerusalén, Siria y Mesopotamia tras la conquista musulmana del sur del cristiano imperio Bizantino, en el que se rendían y aceptaban las condiciones que les imponían los colonizadores liderados por Umar ibn al-Jattab. Más tarde obtendría un estado canónico en la jurisprudencia islámica. La misma especifica los derechos y restricciones para los no musulmanes (dhimmis, o "gente del libro", un tipo de clase de pueblos reconocidos por el Islam, incluidos judíos, cristianos, zoroastrianos y varias otras religiones reconocidas. Hay varias versiones del pacto, difiriendo tanto en estructura y estipulaciones. Mientras el pacto es tradicionalmente atribuido al segundo califa Rashidun Umar ibn al-Jattab,[5] otros juristas y orientalistas han dudado de esta atribución y el tratado se atribuye a los Mujtahids (eruditos islámicos) del siglo IX o al califa omeya Umar II. Este tratado no debe confundirse con la garantía de seguridad de Umar para la gente de Elia (conocida como al-ʿUhda al-ʿUmariyya, en árabe, العهدة العمرية). (es)
- The Pact of Umar (also known as the Covenant of Umar, Treaty of Umar or Laws of Umar; Arabic: شروط عمر or عهد عمر or عقد عمر), is a treaty between the Muslims and the non-Muslim inhabitants of either Syria, Mesopotamia, or Jerusalem that later gained a canonical status in Islamic jurisprudence. It specifies rights and restrictions for dhimmis, or "people of the book," a type of protected class of non-Muslim peoples recognized by Islam which includes Jews, Christians, Zoroastrians, and several other recognized faiths living under Islamic rule. There are several versions of the pact, differing both in structure and stipulations. While the pact is traditionally attributed to the second Rashidun Caliph Umar ibn Khattab, other jurists and orientalists have questioned this attribution with the treaty being instead attributed to 9th century Mujtahids (Islamic scholars) or the Umayyad Caliph Umar II. This treaty should not be confused with Umar's Assurance of safety to the people of Aelia (known as al-ʿUhda al-ʿUmariyya, Arabic: العهدة العمرية). In general, the pact contains a list of rights and restrictions on non-Muslims (dhimmis). By abiding by them, non-Muslims are granted the security of their persons, their families, and their possessions. Other rights and stipulations may also apply. According to Ibn Taymiyya, one of the jurists who accepted the authenticity of the pact, the dhimmis have the right "to free themselves from the Covenant of 'Umar and claim equal status with the Muslims if they enlisted in the army of the state and fought alongside the Muslims in battle." (en)
- Le pacte d'Umar est supposé avoir été édicté en 717 par le calife omeyyade Umar ben Abd al-Aziz (682-720), communément appelé Umar II. Il s'agirait, en partie, d'un traité entre ce calife et les monothéistes non musulmans, les « gens du Livre », placés sous le régime de la dhimma (et appelés pour cela dhimmis). Les versions les plus anciennes de ce pacte qui nous sont parvenues datent du XIIe siècle, mais sûrement pas des premiers temps de l'islam. Il n'est donc pas possible d'attribuer la paternité de ce pacte au deuxième calife Omar ibn al-Khattâb, certains spécialistes remettant en cause son authenticité même. Ce document semblerait être en fait « une compilation de dispositions élaborées progressivement, dont certaines pourraient dater du règne du calife Umar II », c'est-à-dire Umar ben Abd al-Aziz. De là, il semble qu'une confusion volontaire a été faite pour l'attribuer à Omar ibn al-Khattâb. L'origine de ce traité était composée de restrictions visant la sécurité militaire des premiers conquérants, restrictions qui se transformèrent en interdits légaux et sociaux par la suite. (fr)
- Pakta Umar (juga disebut sebagai Perjanjian Umar, Traktat Umar atau Hukum Umar; bahasa Arab: شروط عمر or عهد عمر atau عقد عمر), adalah sebuah traktat apokrifa antara kaum Muslim dan Nasrani dari Siria, Mesopotamia, atau Yerusalem yang meraih status sahih dalam fikih. Pakta tersebut menjelaskan hak dan pembatasan bagi non-Muslim (dhimmi, atau "ahli kitab," sebuah jenis kelas kaum yang dilindungi dan diakui oleh Islam yang meliputi Yahudi, Nasrani, Zoroastrian, dan beberapa keyakinan lainnya yang diakui) yang tinggal di bawah kekuasaan Islam. (in)
- Il patto di ʿOmar, stipulato nel 637, è un trattato di sottomissione ispirato, sembra, dal secondo califfo ʿOmar ibn al-Khaṭṭāb (634-644) oppure, meno probabilmente, dal califfo omayyade ʿOmar II (682-720), che l'avrebbe fatto redigere nel 717 per regolare i rapporti sociali ed economici con la "Gente del Libro" (segnatamente zoroastriani, ebrei e cristiani), abitante nelle terre conquistate dai musulmani. (it)
|
| rdfs:comment
|
- Pakta Umar (juga disebut sebagai Perjanjian Umar, Traktat Umar atau Hukum Umar; bahasa Arab: شروط عمر or عهد عمر atau عقد عمر), adalah sebuah traktat apokrifa antara kaum Muslim dan Nasrani dari Siria, Mesopotamia, atau Yerusalem yang meraih status sahih dalam fikih. Pakta tersebut menjelaskan hak dan pembatasan bagi non-Muslim (dhimmi, atau "ahli kitab," sebuah jenis kelas kaum yang dilindungi dan diakui oleh Islam yang meliputi Yahudi, Nasrani, Zoroastrian, dan beberapa keyakinan lainnya yang diakui) yang tinggal di bawah kekuasaan Islam. (in)
- Il patto di ʿOmar, stipulato nel 637, è un trattato di sottomissione ispirato, sembra, dal secondo califfo ʿOmar ibn al-Khaṭṭāb (634-644) oppure, meno probabilmente, dal califfo omayyade ʿOmar II (682-720), che l'avrebbe fatto redigere nel 717 per regolare i rapporti sociali ed economici con la "Gente del Libro" (segnatamente zoroastriani, ebrei e cristiani), abitante nelle terre conquistate dai musulmani. (it)
- El Codi d'Úmar, també conegut com a Pacte d'Úmar, Tractat d'Úmar o Lleis d'Úmar —en àrab شروط عمر, Xurūṭ ʿUmar, عمر عهد, ʿAhd ʿUmar, o عقد عمر, ʿAqd ʿUmar— és un tractat apòcrif entre els musulmans i els cristians de Síria, Mesopotàmia o Jerusalem que més tard obtindria rang canònic en la jurisprudència islàmica. Especificava drets i restriccions per als dhimmís, és a dir per als no musulmans que vivien sota un govern islàmic. Cal no confondre aquest tractat amb la als habitants d'Aelia, coneguda com al-Uhda al-Umariyya. (ca)
- Η Συνθήκη του Ομάρ ή Σύμφωνο του Ομάρ (αγγλ. Pact of Umar ή Covenant of Umar, Treaty of Umar ή Laws of Umar) αραβικά: شروط عمر ή αραβικά: عهد عمر ή αραβικά: عقد عمر), ήταν μια συνθήκη μεταξύ μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων που έγινε είτε στη Συρία ή την Ιερουσαλήμ όταν αυτές κατακτήθηκαν από τους Άραβες. Η συνθήκη αργότερα πήρε το χαρακτήρα νόμου σε διάφορα ισλαμικά κράτη. Μεταξύ αυτών και η Οθωμανική Αυτοκρατορία όπου η Συνθήκη χρησίμευσε ως νομική βάση για τα δικαιώματα και τους περιορισμούς των ζιμήδων. (el)
- El pacto de Omar (también conocido como tratado de Omar o Leyes de Omar; en árabe, شروط عمر o عهد عمر or عقد عمر) ), es el acuerdo aceptado por Sofronio, en nombre de la comunidad cristiana subyugada de Jerusalén, Siria y Mesopotamia tras la conquista musulmana del sur del cristiano imperio Bizantino, en el que se rendían y aceptaban las condiciones que les imponían los colonizadores liderados por Umar ibn al-Jattab. Más tarde obtendría un estado canónico en la jurisprudencia islámica. La misma especifica los derechos y restricciones para los no musulmanes (dhimmis, o "gente del libro", un tipo de clase de pueblos reconocidos por el Islam, incluidos judíos, cristianos, zoroastrianos y varias otras religiones reconocidas. Hay varias versiones del pacto, difiriendo tanto en estructura y est (es)
- The Pact of Umar (also known as the Covenant of Umar, Treaty of Umar or Laws of Umar; Arabic: شروط عمر or عهد عمر or عقد عمر), is a treaty between the Muslims and the non-Muslim inhabitants of either Syria, Mesopotamia, or Jerusalem that later gained a canonical status in Islamic jurisprudence. It specifies rights and restrictions for dhimmis, or "people of the book," a type of protected class of non-Muslim peoples recognized by Islam which includes Jews, Christians, Zoroastrians, and several other recognized faiths living under Islamic rule. There are several versions of the pact, differing both in structure and stipulations. While the pact is traditionally attributed to the second Rashidun Caliph Umar ibn Khattab, other jurists and orientalists have questioned this attribution with the t (en)
- Le pacte d'Umar est supposé avoir été édicté en 717 par le calife omeyyade Umar ben Abd al-Aziz (682-720), communément appelé Umar II. Il s'agirait, en partie, d'un traité entre ce calife et les monothéistes non musulmans, les « gens du Livre », placés sous le régime de la dhimma (et appelés pour cela dhimmis). Les versions les plus anciennes de ce pacte qui nous sont parvenues datent du XIIe siècle, mais sûrement pas des premiers temps de l'islam. Il n'est donc pas possible d'attribuer la paternité de ce pacte au deuxième calife Omar ibn al-Khattâb, certains spécialistes remettant en cause son authenticité même. Ce document semblerait être en fait « une compilation de dispositions élaborées progressivement, dont certaines pourraient dater du règne du calife Umar II », c'est-à-dire Umar be (fr)
|
