Cursus honorum

Die cursus honorum (Latyn vir "erekursus") was die opeenvolging van publieke aanstellings wat deur voornemende politici in beide die Romeinse Republiek en die vroeë ryk beklee is. Dit was bestem vir mans van die senatoriale orderang. Die cursus honorum het uit 'n afwisseling van militêre en politieke administrasieposte bestaan. Benoeming in elke amp was onderhewig aan 'n minimum ouderdomsperk. Daar was minimum intervalle tussen die bekleding van opeenvolgende ampte asook wette wat 'n herhaling van ampsbekleding verbied het.

Hierdie reëls is aangepas of flagrant geïgnoreer in die verloop van die Republiek se laaste eeu. Byvoorbeeld het Gaius Marius konsulskappe beklee vir die aaneenlopende vyf jare tussen 104 v.C. en 100 v.C.. Alhoewel formeel uitgebeeld as geleenthede vir publieke diens, was die aanstellings meermale blote weë tot selfpromovering. Die hervormings van Lucius Cornelius Sulla het egter vereis dat 'n dekade verloop voor 'n volgende termyn in dieselde posisie beklee kon word.

Om elke amp te beklee teen die vroegste toegelate ouderdom (in suo anno, of "in sy jaar") was 'n gesogte politieke prestasie, aangesien die misloop van 'n praetorskap op 39, meegebring het dat konsulskap op 42 buite bereik was. Cicero het dit as rede tot groot trots geag dat hy enersyds 'n novus homo, of "nuwe man" was, wat konsul geword het sonder dat enige van sy voorgeslagte ooit die posisie beklee het, en daarbenewens die amp aanvaar het "in sy jaar".