Dieselenjin

'n Dieselenjin is 'n binnebrandmotor wat die Dieselsiklus benut. Dit is in 1892 deur die Duitse ingenieur, Rudolf Diesel uitgevind en was gebaseer op die warm gloeikop-ontwerp en is gepatenteer op 23 Februarie 1893.

'n Moderne Mercedes-dieselenjin

Die eerste dieselenjin van 1893

Dieselkragopwekker op 'n olietenkskip

Dieselenjins gebruik die kompressie-ontstekingsmeganisme, 'n proses waardeur die brandstof ingespuit word nadat die lug saamgepers is in die verbrandingskamer en veroorsaak dat die brandstof selfontbrand. In teenstelling daarmee gebruik petrolenjins die Otto-siklus waar die brandstof met die lug vermeng word voordat die mengsel saamgepers en ontsteek word met behulp van 'n vonkprop.

Omstredenheid oor die patent

Terwyl Rudolf Diesel erken word as die uitvinder van die dieselenjin, het Herbert Akroyd Stuart en Charles Richard Binney reeds 'n kompressie-ontstekingsenjin gepatenteer wat ontwerp was om met steenkoolstof te werk. Die erkenning vir die uitvinding hang dus grootliks daarvan af of die ontsteking van 'n petroleumgebaseerde brandstof die uitstaande kenmerk is. Diesel se patent aansoek (No. 7241) is in 1892 ingedien. Herbert Akroyd Stuart en Charles Richard Binney het egter reeds 'n patent (No. 7146) in 1890 verkry met die titel "Improvements in Engines Operated by the Explosion of Mixtures of Combustible Vapour or Gas and Air" (Verbeteringe in enjins wat werk deur die ontploffing van mengsels van brandbare dampe of gas en lug). Akroyd-Stuart het die eerste kompressie-ontstekingsenjins wat met olie gewerk het in Bletchley in Engeland in 1891 gebou en die regte aan Richard Hornsby & Sons gelisensieer, wat teen Julie 1892, vyf jaar voor Diesel se prototipe, 'n werkende dieselenjin vir die Newport Sanitary Authority gebou het.

Sien ook

• Turbodiesel