Hoogste-Alemanniese Duits

Hoogste-Alemannies (Duits: Höchstalemannisch, Alemannies: Hegschtalemannisch) is 'n tak van die Alemanniese dialekte en behoort tot die Duitse taal al is onderlinge verstaanbaarheid met Standaardduits en ander nie-Alemanniese Duitse dialekte baie beperk.

Hoogste-Alemanniese Duits Hegschtalemannisch
Gepraat in:	Switserland  Italië  Oostenryk
Gebied:	Alpe
Totale sprekers:	omstreeks 500 000
Taalfamilie:	Indo-Europees  Germaans   Wes-Germaans    Opperduits     Alemanniese Duits      Hoogste-Alemanniese Duits
Skrifstelsel:	Latynse alfabet
Taalkodes
ISO 639-1:	geen
ISO 639-2:
ISO 639-3:	gsw
Die Westelike Opperduitse taalgebied met Elsasser Duits in die Ooste van Frankryk ██ Swabiese Duits (25) ██ Nederalemanniese Duits (26) ██ Elsasser Duits (27) ██ Hoogalemanniese Duits (28) ██ Hoogste-Alemanniese Duits (29) ██ Noord-Beiers (30) ██ Sentraal-Beiers (31) ██ Suid-Beiers (32)

Hoogste-Alemanniese dialekte word in die Alpe in Switserland gepraat: In die Bernse Boland (Duits: Berner Oberland), in die Duitssprekende dele van die Fribourg Kanton, in die Valais (kyk Walliser Duits) en in die Walser nedersettings (meestal in Switserland maar ook in Italië en in Oostenryk; kyk Walserduits). In die Weste, die Suide en die Suidooste, word die dialekte omring deur Romaanse tale; in die Noorde, deur Hoogalemanniese dialekte.

Eienskappe

Die eiesoortige eienskap van die Hoogste-Alemanniese dialekte is die gebrek aan hiaat diftongifering, byvoorbeeld [ˈʃniː.ə(n)] 'om te sneeu', [ˈb̥uː.ə(n)] 'om te bou' teenoor Hoog-Allemaniese [ˈʃnei̯jə], [ˈb̥ou̯wə]. Die eienskap word verder in die onderstaande tabel geïllustreer:

Hoogste-Alemannies (Senslerdeutsch)	Hoogalemannies (Bernduits)	Standaardduits
schnye	schneie	schneien (mit [aɪ])
bue	boue	bauen

'n Ander eienskap is die Erhalt van Deklinasie van predikatiewe byvoeglike naamwoorde:

Hoogste-Alemannies (Senslerdeutsch)	Hoogalemannies (Bernduits)	Standaardduits
as isch schöns	äs isch schön	es ist schön
si isch schöni	si isch schön	sie ist schön

Baie Hoogalemanniese dialekte het ander werkwoordeindes in die meervoud geval vir al drie persone, byvoorbeeld wir singe(n) 'ons sing', ir singet 'julle sing', si singent 'hulle sing'.

Daar is Hoogalemanniese dialekte wat die -n bewaar het wat in meeste Opperduitse dialekte laat vaar is.

Die Hoogste-Alemanniese dialekte word as die mees konserwatiewe dialekte, die wat die minste verandering as gevolg van klankverskuiwings ondergaan het, van Duits beskou. Die dialek van die Lötschental het byvoorbeeld die drie afsonderlike klasse van swak werkwoorde tot die begin van die 20ste eeu behou (soos in Ou Hoogduits).

In baie Hoogste-Alemanniese dialekte het 'n besondere meervoudsvorm van die vroulike substantiewe aangetref. Anders as in die geval van die vorige eienskappe handel dit heir nie oor 'n argaïese gebruik nie maar 'n innovasie wat moontlik ontstaan het onder die invloed van aangrensende romaanse dialekte:

	enkelvoud	meervoud
Hoogste-Alemannies (Senslerdeutsch)	a Tana	zwo Tane
Hoogste-Alemannies (Berner Oberländisch)	e Tanne	zwo Tanni
Hoogalemannies (Berndeutsch)	e Tanne	zwo Tanne
Standaardduits	eine Tanne	zwei Tannen