Theresa May
Theresa Mary May [təˈriːzə ˈmeəri meɪ], * 1 Oktober 1956 as Theresa Mary Brasier ['breɪʒəɹ] in Eastbourne, East Sussex, Engeland, is 'n Britse politikus en vanaf 2016 tot 2019 leier van die Konserwatiewe Party van die Verenigde Koninkryk. Vanaf Mei 2010 tot Julie 2016 het May as minister van binnelandse sake in die kabinet van premier David Cameron gedien. Van 13 Julie 2016 tot 24 Julie 2019 het May die amp van eerste minister van die Verenigde Koninkryk beklee. Sy was die tweede vroulike premier en leier van die Konserwatiewe Party ná Margaret Thatcher gewees.
| Theresa May | |
 Theresa May (amptelike portretfoto) | |
| Ampstermyn 13 Julie 2016 – 24 Julie 2019[1] | |
| Monarg | Elizabeth II |
|---|---|
| Voorafgegaan deur | David Cameron |
| Opgevolg deur | Boris Johnson[1] |
Persoonlike besonderhede
| |
| Gebore | 1 Oktober 1956 Eastbourne, Sussex, Engeland, Verenigde Koninkryk |
| Eggenoot/-note | Philip May (∞ 1980) |
| Kind(ers) | Geen |
| Alma mater | St Hugh's College, Oxford |
| Religie | Kerk van Engeland |
| Handtekening | 
|
Ná twee vergeefse pogings in 1992 en 1994 om 'n parlementsetel te wen, verteenwoordig May sedert die algemene verkiesing van 1997 die kiesafdeling Maidenhead in die Britse Laerhuis. Tussen 1999 en 2010 het May verskeie poste in die skadukabinette van William Hague, Iain Duncan Smith, Michael Howard en David Cameron beklee, waaronder skadusekretaris van vervoer en skadusekretaris van werk en pensioene. Tussen 2002 en 2003 was sy voorsitter van die Konserwatiewe Party. May beskou haarself as 'n aanhanger van sogenaamde One-nation-konserwatisme, terwyl haar politieke standpunt deur politieke waarnemers as liberaal-konserwatief beskryf is.
May het in Oxfordshire grootgeword waar haar pa, Hubert Brasier, as vikaris gedien het. Tussen 1977 en 1983 het sy vir die Bank van Engeland gewerk, en tussen 1985 en 1997 vir die Association for Payment Clearing Services, terwyl sy ook die amp van raadslid vir Durnsford in Merton beklee het.
Lid van die Laerhuis
wysigNá twee vergeefse pogings in 1992 en 1994 om 'n setel in die Britse Laerhuis te wen, is May in die algemene verkiesing van 1997 as afgevaardigde vir die kiesafdeling Maidenhead in Berkshire verkies. Tussen 1999 en 2010 het May verskeie poste in die skadukabinette van William Hague, Iain Duncan Smith, Michael Howard en David Cameron beklee, waaronder die van Skadu-sekretaris van Vervoer en Skadu-sekretaris van Arbeidsake en Pensioene. Daarnaas het sy tussen 2002 en 2003 as voorsitter van die Konserwatiewe Party gedien.
Binnelandse sake
wysigNá die algemene verkiesing van 2010 het die Konserwatiewe en Liberale Party 'n koalisieregering gevorm waarin May die poste van Home Secretary (minister van binnelandse sake) en minister van vrouesake en vir die bevordering van gelykheid beklee het. Uit die laasgenoemde amp het sy in 2012 bedank.
Met haar herbenoeming as minister van binnelandse sake ná die konserwatiewe oorwinning in die verkiesing van 2015 het sy die Home Secretary met die langste ampstermyn geword sedert James Chuter Ede se rekord meer as sestig jaar gelede. Haar belangrikste beleide en besluite sluit in die hervorming van die Polisiefederasie; 'n strenger optrede ten opsigte van dwelmmisbruik; die oorsig oor die invoering van die nuutgeskepte ampte van verkose Polisie- en Misdaadkommissarisse; die deportasie van Abu Qatada, 'n Salafiste-geestelike wat na bewering kontakte met terreurorganisasies onderhou het; die daarstelling van 'n Nasionale Misdaadagentskap; en bykomende beperkings op immigrasie na die Verenigde Koninkryk.
Premier
wysigNá David Cameron se bedanking as eerste minister en leier van die Konserwatiewe Party op 24 Junie 2016 het sy die leierskapverkiesing op 11 Julie as onbetwiste kandidaat gewen. Theresa May is twee dae later as eerste minister benoem.
Een van haar grootste take as premier is om die Verenigde Koninkryk se lidmaatskap van die Europese Unie op te skort, 'n voorstel wat deur 'n meerderheid van Britse kiesers in 'n referendum op 23 Junie 2016 goedgekeur is. Op 29 Maart 2017 het May die Europese Unie formeel van dié voorneme in kennis gestel en die voorgeskrewe tweejarige onderhandelingsproses begin volgens artikel 50 van die Verdrag oor die Europese Unie wat die onttrekking van lidstate reël.
Nóg in die geledere van die Konserwatiewe Party nóg in die Verenigde Koninkryk as geheel is konsensus bereik oor die land se toekomstige status buite en beleid teenoor die EU. Met die uitroep van 'n verkiesing in April, wat twee maande later gehou is, het May onder die indruk van gunstige meningspeilings 'n groter mandaat vir haar beleid en die onderhandelinge met die EU gesoek.
Die Konserwatiewe Party het nogtans nie daarin geslaag om 'n algehele meerderheid setels in die Laerhuis te verower nie en selfs teruggesak van 330 tot 318 setels. May het vervolgens 'n sogenaamde confidence-and-supply-ooreenkoms met die Noord-Ierse Demokratiese Unionisteparty (DUP) gesluit waarvolgens dié party die Konserwatiewe regering tydens mosies van wantroue en stemmings oor die begroting sal steun.
Verwysings
wysig- ↑ 1,0 1,1 Tim Ross (23 Julie 2019). Boris Johnson Wins Race to Be Next British Prime Minister. Bloomberg. URL besoek op 23 Julie 2019.