Wikipedia

Wes-Indiese nasionale krieketspan

Die Wes-Indiese nasionale krieketspan (Engels: West Indies cricket team) is die nasionale krieketspan wat Wes-Indië in internasionale krieket verteenwoordig. Die span staan bekend as die Wes-Indiese Eilande of, in die omgangstaal, die Windies, met die bynaam Men in Maroon (“Manne in maroen”). Dit is ’n multinasionale krieketspan in ’n sportkonfederasie wat die onafhanklike lande Antigua en Barbuda, Barbados, Dominica, Grenada, Guyana, Jamaika, St. Kitts en Nevis, St. Lucia, St. Vincent en die Grenadine en Trinidad en Tobago, asook die oorsese gebiede Amerikaanse Maagde-eilande Anguilla, Britse Maagde-eilande, Montserrat en Sint Maarten verteenwoordig. In die meeste van hierdie eilandstate is krieket die nasionale sport, hetsy de facto of de jure. Vervolgens gebruik die Wes-Indiese krieketspan nóg een van die lande se volksliedere, nóg een van hul vlae as ’n verteenwoordigende simbool; pleks daarvan gebruik die Wes-Indiese nasionale krieketspan sy eie vlag – dié van Krieket Wes-Indië – en lied. In internasionale krieket is daar net twee ander spanne wat meer as een krieketland verteenwoordig: Engeland (vir beide Engeland en Wallis) en Ierland (vir beide die Republiek Ierland en Noord-Ierland).

Wes-Indië
Kenteken van die Wes-Indiese nasionale krieketspan
BynaamWindies,[1] Men in Maroon[2]
KonferensieKrieket Wes-Indië (KWI)
Personeel
ToetskapteinKraigg Brathwaite
EDI-kapteinShai Hope
T20I-kapteinRovman Powell
AfrigterVlag van Wes-Indië Andre Coley (toets), Daren Sammy (EDI- en T20I-krieket)[3]
Geskiedenis
Toetsstatus verkry1928
Internasionale Krieketraad
IKR-statusVolle lid (1926)
IKR-streekAmerikas
IKR-ranglys Tans[5] Beste rang tot dusver
Toetsrang8ste1ste (1 Januarie 1964)
EDI10de1ste (1 Junie 1981)
T20I4de1ste (10 Januarie 2016)[4]
Toetse
Eerste toetst Vlag van Engeland Engeland op Lord’s, Londen; 23–26 Junie 1928
Laaste toetst Vlag van Australië Australië op The Gabba, Brisbane; 25–28 Januarie 2024
Toetse Gespeel Gewen/Verloor
Algeheel[6]575183/210 (31,82%)
(1 gelykop, 181 onbeslis)
Vanjaar[7]21/1 (0 gelykop, 0 onbeslis)
Wêreldtoets-
kampioenskappe		2/2 (eerste in 2019–2021)
Beste uitslag8ste plek (in 2019–2021 en 2021–2023)
Internasionale eendagwedstryde
Eerste EDIt Vlag van Engeland Engeland op Headingley, Leeds; 5 September 1973
Laaste EDIt Vlag van Australië Australië op Manuka-ovaal, Sydney; 6 Februarie 2024
EDIs Gespeel Gewen/Verloor
Algeheel[8]873420/412 (48,11%)
(11 gelykop, 30 onbeslis)
Vanjaar[9]30/3
(0 gelykop, 0 onbeslis)
Krieketwêreldbeker-verskynings12/13 (eerste in 1975)
Beste uitslagKampioen (in 1975 en 1979)
Wêreldbeker-
kwalifiserings		2 (eerste in 2018)
Beste uitslagNaaswenner (in 2018)
Kampioenetrofee-verskynings7/9 (eerste in 1998)
Beste uitslagKampioen (in 2004)
Twintig20s
Eerste T20It Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland op Edenpark, Auckland; 16 Februarie 2006
Laaste T20It Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika op Sir Vivian Richards-stadion, North Sound; 23 Junie 2024
T20Is Gespeel Gewen/Verloor
Algeheel[10]20288/101 (43,56%)
(3 gelykop, 10 onbeslis)
Vanjaar[11]139/4
(0 gelykop, 0 onbeslis)
T20I-wêreldbeker-verskynings9/9 (eerste in 2007)
Beste uitslagKampioen (in 2012 en 2016)
Toetsklere
EDI-klere
T20I-klere

Krieket word in Wes-Indië deur Krieket Wes-Indië (CWI, van Engels: Cricket West Indies) geadministreer. Hulle is die enigste volle lid van die Internasionale Krieketraad (IKR) in die Amerikas en die vierde oudste nasionale span in toetskrieket. Tydens die 1928-seisoen het hulle hul toetsdebuut gemaak, toe Wes-Indië op Lord’s hul eerste toets teen Engeland gespeel het. Wes-Indië is tans (Junie 2024) agtste op die IKR-toetsranglys, tiende op die eendagranglys en vierde op die Twintig20-wêreldranglys.[12][13][14]

Vanaf die middel-1970’s tot die vroeë 1990’s was die Wes-Indiese span een van die sterkstes ter wêreld in beide toets- en internasionale eendagkrieket. ’n Hele aantal voormalige spelers, beskou as van die beste in die wêreld, is afkomstig van die Wes-Indiese Eilande. 21 voormalige Wes-Indiese spelers is in die Internasionale Krieketraad se Heldesaal opgeneem.[15]

Die Wes-Indiese Eilande het die IKR se Krieketwêreldbeker twee keer verower (in 1975 en 1979, toe dit die Prudentialbeker was), die IKR Twintig20-wêreldbeker twee keer (in 2012 en 2016), en beide die IKR Kampioenetrofee (in 2004) en die o/19-krieketwêreldbeker (in 2016) eenkeer. Hulle was die eerste krieketspan om die krieketwêreldbekertoernooi twee keer te wen, maar hul rekord is later deur Australië se vyf wêreldbekeroorwinnings verbeter en deur Indië in 2011 geëwenaar. Wes-Indië is ook die eerste span wat twee agtereenvolgende wêreldbekertoernooie gewen het, dit is sedertdien oortref deur drie agtereenvolgende wêreldbekeroorwinnings deur Australië (in 1999, 2003 en 2007). Wes-Indië was die eerste span om in drie agtereenvolgende wêreldbekertoernooieindstryde te verskyn (in 1975, 1979 en 1983), sedertdien oortref deur vier agtereenvolgende wêreldbekertoernooieindstrydverskynings deur Australië (in 1996, 1999, 2003 en 2007). Die Wes-Indiese Eilande het beide die Krieketwêreldbeker 2007 en die T20I-wêreldbeker 2010 gehuisves; hulle het die onlangse o/19-krieketwêreldbeker 2022 aangebied. Saam met die Verenigde State het hulle ook die T20I-wêreldbeker 2024 aangebied. In Junie 2019, gedurende die Krieketwêreldbeker 2019, het die Wes-Indiese Eilande in hul 800ste EDI-wedstryd gespeel.[16] Nadat Wes-Indië tydens die Krieketwêreldbekerkwalifisering 2023 nie die eindstryd gehaal het nie, was die Krieketwêreldbeker 2023 die eerste toernooi sonder Wes-Indiese deelname.

Beheerliggaam

wysig
Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Krieket Wes-Indië.
 
’n Kaart van Krieket Wes-Indië se lidlande: Volle lede vertoon vet, onderlede in gewone skrif en geaffilieerde lede is kursief

Krieket Wes-Indië (KWI) is in 1920 as die Wes-Indiese Krieketbeheerraad gestig en is in 1996 in Wes-Indiese Krieketraad hernoem; sedert 2015 dra dié beheerliggaam die amptelike naam Krieket Wes-Indië. Dit is verantwoordelik vir die reëling van krieket in Wes-Indië. Sedert 31 Mei 1926 is Wes-Indië ’n volle lid van die Internasionale Krieketraad (IKR).[17]

Krieket Wes-Indië bestuur al die Wes-Indië-verteenwoordigende nasionale spanne, insluitende die mans, vroue en jeug. Hulle is ook verantwoordelik vir die bestuur en organisasie van toets-, EDI- en T20I-reekse teen ander spanne, en die reëling van internasionale wedstryde tuis. Daarbenewens is KWI verantwoordelik vir inkomsteverkryging deur die verkoop van kaartjies, borgskappe en uitsaairegte, veral in verband met die Wes-Indiese span.

Kinders en jongmense word reeds op skool aan krieket bekend gestel en na gelang van hul belangstelling en talent begin hul met hul afrigting. Net soos ander krieketlande beskik Wes-Indië oor ’n o/19-nasionale span wat aan die o/19-krieketwêreldbeker deelneem.[18] Wes-Indië A is die tweede nasionale span van Wes-Indië en van hul wedstryde geniet eersterangse of A-lys-status.

Geskiedenis

wysig

Invoering van krieket en eerste toere

wysig
 
Learie Constantine, wat in die 1920’s en 1930’s toetskrieket gespeel het, was een van die eerste beste Wes-Indiese spelers

Soos in ander dele van die wêreld het Britse kolonisasie die spel krieket na Wes-Indië gebring, waar dit vinnig gewildheid verwerf het. Die Wes-Indiese krieketgeskiedenis het in die 1880’s begin, toe ’n verteenwoordigende span saamgestel is om na Kanada en die Verenigde State te toer.[19][20] Die eerste bekende krieketwedstryd wat in Wes-Indië gespeel is, was tussen plaaslike spanne, hoofsaaklik bestaande uit “wit” spelers, en Engelse toeriste – die Middlesex-speler Robert Slade Lucas het in 1894/95 met ’n span na Wes-Indië getoer,[21] en twee jaar later het Arthur Priestley ’n span na Barbados, Trinidad en Jamaika gelei, wat vir die eerste keer teen ’n “All West Indies”-span gespeel het, maar deur die gasheer verslaan is.[22] Lord Hawke se Engelse span, insluitende verskeie Engelse toetsspelers, het as gevolg van ’n misverstand terselfdertyd getoer en teen Trinidad, Barbados en Brits-Guiana (nou Guyana) gespeel.[23][24] In 1900 het die “wit” Trinidadse Aucher Warner, die broer van die toekomstige Engelse kaptein Pelham Warner, ’n toerende span na Engeland gelei, maar nie aan een van die wedstryde tydens hul toer is eersterangse status toegeken nie.[25] Twee jaar later, in 1901/02, het die Hampshirepaaltjiewagter Richard Bennett se span na Wes-Indië getoer, en drie wedstryde teen ’n span genoem “Wes-Indië” gespeel, wat die gasheer met 2–1 gewen het.[26] In 1904/05 het Lord Brackley se span na die Karibiese gebied getoer en albei hul wedstryde teen Wes-Indië gewen.[27]

Die toere na Engeland is in 1906 voortgesit, toe Harold Austin ’n Wes-Indiese span aangevoer het.[28] Sy span het teen ’n aantal countyspanne gespeel en in die wedstryd teen ’n “Engeland XI” gelykop gespeel. Hierdie Engelse span het egter net een destydse toetsspeler ingesluit – die paaltjiewagter Dick Lilley – wat nie aan Engeland se onlangse toer na Suid-Afrika in 1905/06 deelgeneem het nie. Die Marylebone-krieketklub (MKK), wat die opsig oor alle amptelike Engelse oorsese toere oorgeneem het, het Wes-Indië in 1910/11[29] en in 1912/13[30] besoek, maar daar was nie verdere internasionale krieket totdat die Wes-Indiese span in 1923 na Engeland getoer het nie, veral as gevolg van die Eerste Wêreldoorlog. Dié toer het nie ’n wedstryd teen ’n Engelse span ingesluit nie, maar daar was ’n einde-van-die-seisoen-wedstryd tussen HDG Leveson-Gower se span en ’n virtuele Engelse toetsspan op die Scarborough krieketfees, wat Leveson-Gower se span met net vier paaltjies gewen het.[31] In 1925/26 het die MKK weer na die Wes-Indiese eilande getoer.[32]

Die MKK was gretig om krieket in die hele Britse Ryk te bevorder en 31 Mei 1926 het die Wes-Indiese beheerliggaam saam met sy Indiese en Nieu-Seelandse eweknieë volle lede geword van die Imperiale Krieketkonferensie (IKK; nou Internasionale Krieketraad, IKR) wat voorheen slegs uit die Marylebone-krieketklub (MKK) en verteenwoordigers uit Australië en Suid-Afrika bestaan het.[33] Ná hul toetrede tot die IKK kon Wes-Indië nou amptelike toetswedstryde speel, wat na die belangrikste en vernaamste internasionale krieketwedstryde verwys, en die Wes-Indiese span het op 23 Junie 1928 die vierde span geword wat ’n amptelike toetswedstryd gespeel het, toe hulle teen Engeland op Lord’s in Londen te staan gekom het.[34] Hulle het egter nie onmiddellike sukses behaal nie – die Wes-Indiese span het al drie driedaagse toetse in daardie 1928-toer swak verloor en versuim om 250 lopies in al hul ses beurte aan te teken. Hulle het ook nie daarin geslaag om Engeland onder 350 lopies vas te bind nie en Engeland het dié reeks heeltemal oorheers.[35]

Die vroeë toetse (1930’s en 1940’s)

wysig
 
Die Wes-Indiese span wat in 1930/31 na Australië getoer het
 
Die Australiër Bill Hunt gesels met die Wes-Indiër Learie Constantine tydens die 1930/31-toer na Australië
 
Wes-Indiese werknemers gedurende die Tweede Wêreldoorlog in die Verenigde Koninkryk, waaronder die krieketspeler Learie Constantine
 
Die Wes-Indiese krieketspelers George Francis, Learie Constantine en Herman Griffith tydens die 1930/31-toer na Australië

Die Wes-Indiese span het in die 1930’s 19 toetse tydens vier reekse teen Engeland en een reeks teen Australië gespeel. Die eerste vier daarvan was teen ’n Engelse span wat in 1929/30 onder Freddie Calthorpe getoer het. Gelyktydig het Harold Gilligan ’n ander Engelse span na Nieu-Seeland aangevoer, waarvolgens die Engelse span in Wes-Indië nie ’n volstoomspan was nie. Die reeks eindig een-elk en die Wes-Indiese span het op 26 Februarie 1930 hul eerste toetsoorwinning behaal. Die Wes-Indiese George Headley het die meeste lopies (703) aangeteken en Learie Constantine die meeste paaltjies (18) geneem.[36]

Die Wes-Indiese span het in 1930/31 vir die eerste keer na Australië getoer. Hulle het dié toetsreeks egter met 1–4 swak verloor.[37] Die vyfde en laaste toets het die een of ander verrassing gesien – die Wes-Indiese span het eerste begin kolf en die eerste drie dae ’n voorsprong van 250 lopies met nog vyf paaltjies oor in hul tweede beurt aangeteken. Hul boulers het ’n groot opskudding behaal, nadat Herman Griffith vier paaltjies geneem en Wes-Indië met 30 lopies hul eerste oorsese toets gewen het. Toe die span huis toe trek, het hulle ’n goeie indruk onder die Australiese publiek gelaat, alhoewel die span aan die begin verskeie kulturele verskille in die gesig gestaar het – byvoorbeeld het hul gasheer oorspronklik nie besef dat hul Rooms-Katolieke gaste sou weier om gholf op Sondae te speel of om by ’n meer ruwe gedrag aan te sluit nie. Die Wes-Indiese spanne is altyd deur “wit” spelers aangevoer, en die toerspan het sewe “wit” spelers en elf “inheemse” ingesluit, en die Wes-Indiese Krieketraad het aan hul Australiese eweknie geskryf “dat almal in dieselfde hotelle sal bly”. Australië het destyds sy “Wit Australië”-beleid gehad, waarvolgens die Australiese Krieketraad vir die Australiese regering moes verseker dat die “niewit” spelers Australië na die toer sal verlaat. Toe die Wes-Indiese span in Sydney aankom, is die “wit” spelers in ’n ander hotel as die “swart” spelers gehuisves. Hulle het protes aangeteken en daarna is aan hul wense voldoen. Die toer was duur en destyds was Australië ook deur die Groot Depressie geraak.[38] Die Wes-Indiese span het vier van hul 14 eersterangse wedstryde gewen en agt verloor.

In 1933 het die Wes-Indiese span weer na Engeland getoer. Hul gasheer het pas teruggekom van hul oorwinning oor Australië in die berugte lyfkrieket-reeks, waar Engeland se aggressiewe boulwerk op die lyf met ’n veld aan die bykant baie kritiek ontlok het.[39] Engeland het die drie-toetsreeks met driedaagse toetse teen die Wes-Indiese span met 2–0 gewen. Die tweede, onbesliste toets op Old Trafford, Manchester, het ’n interessante voetnota na die lyfkrieket-reeks geword, toe beide Manny Martindale en Learie Constantine lyfballe – vinnige, kort aflewerings direk op die kolwer se lyf – teen die Engelse geboul het, die enigste keer wat hulle sulke aflewerings in die gesig gestaar het.[40] Dié taktiek was egter nie doeltreffend nie, nadat Douglas Jardine, die Engelse kaptein wat vir sy spelers opdrag gegee het om op die manier vir die Australiërs te boul, nie gekantel het nie en hy sy enigste toetshonderdtal, 127 van Engeland se totaal van 374, aangeteken het.[41]

’n Verdere Engelse toer na Wes-Indië het in 1934/35 gevolg.[42] Engeland het die eerste uitgereënde toets in Barbados op ’n swak blad met vier paaltjies gewen, in ’n wedstryd waarin 309 lopies aangeteken is.[43][44] Albei spanne het een van hul beurte gesluit verklaar, om hul boulers voordeel uit die swak blad te laat trek. Die tweede toets het die Wes-Indiese span met 217 lopies gewen en ná ’n onbeslis in die derde toets sal die reeks in die laaste wedstryd op Sabinapark in Jamaika beslis word. ’n Massiewe 70 nie uit nie van George Headley het die Wes-Indiese span met 535 lopies vir sewe paaltjies laat wen. Ondanks ’n honderdtal deur Les Ames kon Engeland die afrekening nie vermy nie en het met ’n beurt en 161 lopies verloor – Wes-Indië het sodoende sy eerste toetsreeksoorwinning ingepalm.[45]

Die Wes-Indiese span het in 1939 weer na Engeland getoer.[46] Engeland het die eerste toets op Lord’s maklik met agt paaltjies gewen, vervolgens ’n natgereëne onbeslis in Manchester en ’n uiteindelike onbeslis met ’n hoë telling op The Oval in middel-Augustus. Die hoogtepunt vir die Wes-Indiese span was George Headley se honderdtalle in albei beurte tydens die toets op Lord’s. Met die wolke van die Tweede Wêreldoorlog, oënskynlik op die punt om Europa te omhul, is die res van die toer afgelas en die Wes-Indiese span het huis toe getrek.[47] Hulle sou tot op 21 Januarie 1948 nie meer verdere toetse speel nie; die eerste toets ná die oorlog eindig teen die Engelse span onbeslis.[48] Die tweede toets was ook onbeslis en beide George Carew en Andy Ganteaume het honderdtalle aangeteken.[49] Ganteaume is toe laat val en eindig met ’n toetsgemiddelde van 112, die hoogste in die toetsgeskiedenis.[50] Die Wes-Indiese span het die laaste twee toetse van die reeks gewen, nadat hulle minder as 100 lopies gejaag het, en die reeks met 2–0 beklink, hul eerste oorsese toetsreeksoorwinning.[51]

In 1948 het die Wes-Indiese span na die pas onafhanklike Indië vir die eerste keer in ’n vyf-toetsreeks getoer. Dié toer het ’n nietoetstoer na Pakistan voorafgegaan,[52] en is deur ’n soortgelyke toer na Ceylon opgevolg.[53] Ná drie onbesliste toetse met hoë tellings teen Indië het die Wes-Indiese span die vierde toets met ’n beurt klaargemaak, voordat in ’n vyfde, naelbyttoets die Indiese span net ses lopies – met twee paaltjies oor – vir ’n oorwinning moes aanteken, maar nadat die tyd uitgeloop het, het Wes-Indië die reeks met 1–0 beklink.[54] Vanaf sy honderdtal in die reeks teen Engeland het Everton Weekes ’n rekord van aangetekende honderdtalle in vyf agtereenvolgende toetsbeurte aangeteken.[55]

Die naoorlogse tydperk (1950’s)

wysig
 
Die drie Wes-Indiese krieketspeler Frank Worrell, Everton Weekes en Clyde Walcott tydens die 1951/52-toer na Australië

Die Engelandtoer 1950 het die opkoms van die Wes-Indiese draaipaar, Sonny Ramadhin en Alf Valentine, gesien. Engeland het die eerste toets met 202 lopies gewen, maar Valentine en Ramadhin se boulwerk sou die reeks vir die besoekers laat beklink. In die tweede toets het die Wes-Indiese span 326 aangeteken, danksy 106 van Allan Rae voordat Valentine (4 vir 48) en Ramadhin (5 vir 66) Engeland in die eerste beurt laat kantel het. ’n Reuse 168 deur Clyde Walcott het vir Engeland ’n teoretiese teiken van 601 opgestel. Ramadhin se ses vir 86 en Valentine se drie vir 79 het die gasheer op ’n 274 beperk. Die draaipaar het twaalf paaltjies geneem, Frank Worrell het 261 en Everton Weekes 129 aangeteken, toe die Wes-Indiese span in die derde toets met tien paaltjies weghardloop, in die vierde toets het Valentine en Ramadhin altesaam 14 paaltjies geneem en beide Rae en Worrell het honderdtalle aangeteken, waarvolgens Engeland met ’n beurt verslaan is. Die Wes-Indiese span het die reeks met 3–1 beklink.[56]

Tydens die Wes-Indiese span se 1951/1952-toer na Australië is hulle in die eerste toets naelskraap met drie paaltjies verslaan, terwyl die twee draaiers hul prestasie oënskynlik kon voortsit met twaalf paaltjies tussen hulle. Die tweede toets het met sewe paaltjies verlore gegaan, toe Australië op Wes-Indië se 362 en 290 met 567 (insluitende honderdtalle deur beide Lindsay Hassett en Keith Miller) en 137 vir twee antwoord. Ná ses paaltjies deur Worrell in die derde toets het Australië met net 82 verloor en die Wes-Indiese span sal uiteindelik met ses paaltjies wen om sodoende terug te trek na 2–1 in die reeks. In die vierde toets het die Wes-Indiese span naelskraap verloor. Worrell, wat met ’n beseerde hand gekolf het, het 108 aangeteken en die Wes-Indiese span 272 laat bereik, voordat Australië met 216 kon antwoord. 203 van Wes-Indië het vir Australië ’n teiken van 260 opgestel. Vyf paaltjies van Valentine het gehelp om die Aussies op 222 vir nege vas te bind; hulle moes 38 lopies met een oorblywende paaltjie aanteken. Hulle het egter nie daarin geslaag nie, nadat deur ’n uitstekende loofwerk tussen die paaltjies deur die Australiese Bill Johnston en Doug Ring Wes-Indië beide sy kalmte en die wedstryd laat verloor het. In die vyfde toets het drie kolfbeurte ineengestort, nadat Australië (116 en 377) Wes-Indië (78 en 213) met 202 lopies verslaan en die reeks sodoende met 4–1 beklink het. Die Wes-Indiese span het toe na Nieu-Seeland getoer. In die eerste toetsontmoeting tussen albei spanne het die toeriste ’n oorwinning met vyf paaltjies aangeteken. In die tweede en laaste toets het Allan Rae 99, Jeffrey Stollmeyer 152, Frank Worrell 100 en Clyde Walcott 115 aangeteken en sodoende die Wes-Indiese span na 546 vir ses geneem. Daar was egter nie genoeg tyd om hul teenstanders twee keer uit te boul nie, en die gasheer het 160 aangeteken en hulle is opgevolg met 17 vir een toe die paaltjies gelig is, waarvolgens die Wes-Indiese span as reekswenner gekroon is.[57]

Die Indiese span het aan die begin van 1953 vir die eerste keer kom besoek. Die Wes-Indiese span het die tweede van die vyf toetse gewen en al die ander toetse het onbeslis geëindig. Die hoogtepunt van hierdie reeks was Frank Worrell se 237 in die vyfde toets, en al drie die Wes-Indiese kolwers het honderdtalle aangeteken, waardeur Wes-Indië dié reeks met 1–0 beklink het.[58] Len Hutton het ’n MCC-span (Engeland) in 1953/54 na die eilande gelei. Sonny Ramadhin het weer vir Wes-Indië uitgeblink en 23 paaltjies geneem (geen ander Wes-Indiese speler kon meer as agt paaltjies neem nie) en Walcott se 698 lopies was meer as 200 hoër as die naasbeste Wes-Indiese kolwer, Everton Weekes, s’n. Die vyf-toetsreeks het gelykop met 2–elk geëindig.[59]

Australië het Wes-Indië in 1954/55 besoek en die reeks beklink.[60] Nadat die Aussies 515 in die eerste beurt van die eerste toets aangeteken het, het die Wes-Indiese span met nege paaltjies afgegaan. Daarna was Wes-Indië se 382 in die skadu van die 600 vir nege wat deur die toeriste aangeteken is en die tweede toets het onbeslis geëindig. In ’n laetelling derde toets het Australië (257 en 133 vir 2) die gasheer (182 en 207) met agt paaltjies verslaan. Nadat Australië 668 in die vierde toets aangeteken het, was die reeks vir Wes-Indië verlore, alhoewel ’n dubbele honderdtal deur die kaptein Denis Atkinson en ’n wêreldrekordvennootskap om die sewende paaltjie Wes-Indië 510 laat aanteken en die vierde toets sodoende onbeslis laat eindig het. In die vyfde toets het Wes-Indië die loot gewen en verkies om eerste te kolf. Walcott se 155 was die hoogste telling van hul 357. Die Australiërs het toe gekolf en gekolf, altesaam in 245.4 beurte in die sesdaagse toets, en hulle het 758 vir agt aangeteken, nadat vyf spelers honderdtalle behaal het. Wes-Indië se telling van 319 in hul tweede beurt het hulle die toets met ’n beurt en 82 lopies laat verloor en met drie wedstryde teenoor nul in die reeks. Walcott het rekords opgestel nadat hy vyf honderdtalle gemoker het en twee keer honderdtalle in beide beurte van ’n wedstryd. ’n Vier-toetsreeks deur Nieu-Seeland het in Februarie 1956 gevolg. Ná twee oorwinnings met ’n beurt en een met nege paaltjies is die Windies in die vierde toets deur die Kiwis verras, nadat Nieu-Seeland hulle met 145 en 77 klop om sodoende hul eerste toetsoorwinning in hul 45ste toets aan te teken.[61]

John Goddard het in 1957 die Wes-Indiese span vir ’n vyf-toetsreeks na Engeland aangevoer, maar dit het met 0–3 verlore gegaan, en Engeland was die beter span in albei onbesliste toetse.[62] Gerry Alexander het in 1957/58 ’n span aangevoer wat Pakistan met 3-1 geklop het. In hierdie reeks het Garry Sobers in Jamaika 365 nie uit nie aangeteken, die destyds hoogste telling in toetskrieket.[63] Alexander het die Wes-Indiese span ook na ’n reeksoorwinning met 3–0 in ’n vyf-toetsreeks in Indië,[64] maar ook ’n 1–2-nederlaag teen Pakistan in ’n drie-toetsreeks gedurende die volgende winter geneem.[65] In 1959/60 het Wes-Indië onder sy kapteinskap in ’n vyf-toetsreeks tuis teen Engeland met 0–1 verloor.[66]

’n Tydperk van gemengde resultate (1960’s)

wysig
 
’n Krieketwedstryd in Trinidad gedurende die 1960’s
 
Van links na regs: die Australiese kaptein Ray Lindwall, die Australiese eerste minister Robert Menzies, Lindsay Hassett en die Wes-Indiese kaptein Frank Worrell tydens die Wes-Indiese 1961-toer na Australië

Ondanks die feit dat Wes-Indië ’n streek is waar “wit” mense ’n minderheid vorm, is die Wes-Indiese span tot in 1960 net deur “wit” kapteins aangevoer, hoewel dit meer ’n sosiale as ’n rassistiese diskriminasie was. Regdeur die 1950’s het die sosiale teoretikus C.L.R. James, die toenemend politieke voormalige krieketspeler Learie Constantine en ander vir ’n “swart” kaptein gepleit.[67] Constantine self het vir Jackie Grant in die veld teen Engeland tydens die 1937/38-toer ingestaan,[68] en George Headley het die Wes-Indiese span in die eerste toets teen Engeland in 1947/48 aangevoer, nadat die benoemde “wit” kaptein, John Goddard, beseer was. Geen “swart” speler is egter as kaptein vir ’n hele toetsreeks benoem nie, totdat Frank Worrell Wes-Indië in hul 1960/61-toer na Australië aangevoer het. Gedurende sy drie jaar as kaptein het Worrell ’n klomp talentvolle, maar rou krieketspelers in waarskynlik die beste span ter wêreld omgeskep.

In 1960 was Australië die beste span ter wêreld, maar op ’n pad ondertoe, terwyl Wes-Indië op pad boontoe was. Toe albei spanne in 1960 ontmoet, was hulle amper op gelyke vlak.[69][70] Die uitslag was ’n reeks wat as een van die beste in die krieketgeskiedenis beskou word. Die eerste toets op die Brisbane-krieketveld was die eerste wat gelykop geëindig het, wat in krieket beteken dat die span wat laaste gekolf het met dieselfde puntestand as hul teenstanders uitgeskakel is.[71] Australië het die tweede toets gewen, terwyl Wes-Indië die derde toets gewen het. In die vierde het Australië se laaste paar, Ken Mackay en Lindsay Kline, tydens die laaste 100 minute gekolf en ’n onbeslis afgedwing, terwyl Australië die laaste toets met twee paaltjies en die reeks met 2–1 gewen het. Die toets op die Melbourne-krieketveld is deur ’n rekordskare van 90 800 bygewoon.[72] Worrell se span was so indrukwekkend dat na dié toetsreeks ’n nuwe trofee tussen die twee spanne geskep is en na die Wes-Indiese kaptein genoem is: Die Frank Worrell-trofee.[73]

Wes-Indië het Indië die volgende jaar met 5–0 tuis verslaan,[74] en in 1963 het hulle in Engeland met 3–1 geseëvier.[75] Die toets op Lord’s tydens dié reeks het ’n beroemde eindpunt gesien. In die twee oorblywende aflewerings het Engeland ses lopies vir ’n oorwinning benodig en Wes-Indië een paaltjie. Die Engelse kolwer was Colin Cowdrey, wat sy linkerarm weens ’n fraktuur vroeër die dag in ’n hangverband gehad het.[76] David Allen het die twee laaste balle egter veilig gespeel en die wedstryd in ’n onbeslis laat eindig.[77] Worrell het ná die einde van die reeks as kaptein bedank. Die Wes-Indiese Krieketraad het Garry Sobers as sy opvolger benoem.

Worrell het egter as spanbestuurder gedien toe Wes-Indië Australië in 1964/65 gehuisves het. Die wedstryde is hoogs geveg, met beskuldigings rondom Charlie Griffith se aksie (hy is van balgooiery, wat volgens die krieketwette verbode is, beskuldig) en opslaggevegte. Die Wes-Indiese span het dié reeks met 2–1 beklink en is vervolgens as die nieamptelike wêreldkampioen beskou. Sobers was nie so goed in die spanbestuur soos Worrell nie en daar het binnekort krake opgedaag. Dikwels het sy individuele uitmuntendheid die verskil tussen oorwinning en nederlaag gemaak. Regdeur die 1960’s is die Wes-Indiese boulwerk deur Wes Hall, Griffith, Lance Gibbs en Sobers self aangevoer. Beide Hall en Griffith het verbleik en toe aan die einde van dié dekade afgedank, maar Wes-Indië kon tot in die middel-1970’s nie opvolgers vind nie.[78]

Sobers was op sy hoogtepunt in Engeland in 1966[79] en hy het in die vyf toetse 722 lopies aangeteken en 20 paaltjies geneem. Hy kon drie keer die merk van 150 oorsteek en die 163* op Lord’s het ’n sekere nederlaag in ’n nabye oorwinning omgeskep. Wes-Indië het die reeks met 3–1 beklink.[80] Engeland het in 1967/68 na Wes-Indië vir ’n reeks getoer wat vir Engeland se doelbewuste stadige spel bekend geword het. Wes-Indië was gedwonge om in die eerste toets op te volg, maar kon die sege sonder moeite verseker. Die tweede toets is op ’n onvoorbereide kolfblad op Sabinapark gespeel. Engeland het die belangrike loot gewen en 376 aangeteken. Die bons van die blad af het baie ongelyk geraak, Wes-Indië het na 143 afgestap en oorgegee. Op die vierde dag in die tweede beurt het ’n omstrede besluit tot onrus in die gehoor gelei en die wedstryd moes tydelik onderbreek word. In ’n vreemde besluit het die Wes-Indiese Krieketraad ingestem om 75 minute by die sesde dag se speel by te voeg om die verlore tyd te kompenseer. Sobers het in ’n uitstekende beurt van 113 nie uit nie gespeel, waarvolgens Wes-Indië vir Engeland ’n teiken van 159 in 155 minute gegee het. Engeland was op die punt om die wedstryd te red, maar hulle het agt paaltjies vir 68 verloor. In die vierde toets het Wes-Indië gedurende die eerste beurt ’n voorsprong van 122 in Port-of-Spain behaal, maar in die tweede beurt met ’n telling van 92 vir 2, wou Sobers, gefrustreer deur Engeland se stadige aflewerings, aan homself ’n kans gee, al was dit net klein, om te wen, en het die beurt verrassend verklaar, ’n besluit waarvoor hy destyds hewige kritiek deurgeloop het. Aan Engeland is ’n teiken van 215 in 165 minute gestel en hulle het daarin geslaag met net drie minute oor. Wes-Indië het ’n laaste poging onderneem om die laaste toets te wen, maar Engeland kon dit met net een paaltjie oor in hul tweede beurt beklink. Wes-Indië het dié reeks met 0–1 verloor, hul eerste nederlaag sedert 1960/61.[81]

Australië en Bill Lawry kon in 1968/69 wraak neem, nadat hulle Wes-Indië tuis met 3–1 verslaan het.[82] Nieu-Seeland het die volgende toetsreeks geëwenaar,[83] en in 1969 is Wes-Indië met 2–0 in Engeland geklop.[84]

Wêreldoorheersing (1970’s)

wysig
 
Garfield Sobers was tussen 1964/65 en 1971/72 Wes-Indië se toetskaptein

Wes-Indië se ellende het in die 1970’s voorgegaan. Tuis in 1970/71 het hulle vir die eerste keer teen Indië verloor.[85] Die volgende jaar het ’n vyf-toetsreeks teen Nieu-Seeland geëindig sonder dat een van albei spanne naby aan ’n oorwinning was.[86] Die belangrikste ontdekking in dié reeks teen Nieu-Seeland was Lawrence Rowe, wat sy debuut met ’n dubbele honderdtal en ’n honderdtal afgeskop het. Onder Rohan Kanhai se kapteinskap het Wes-Indië die eerste teikens van ’n hernuwing getoon. Australië het tydens die taai 1972/73-reeks in Wes-Indië twee van vyf toetse gewen.[87] Ná Sobers se terugkoms – en nog steeds met Kanhai as kaptein – het die Wes-Indiese span in 1973 in Engeland met 2–0 geseëvier. Dit het ’n oorwinning met ’n beurt en 226 lopies op Lord’s ingesluit, hul hoogste oorwinning oor Engeland nog en een van Engeland se ergste toetsnederlae.[88] Die terugreeks in Wes-Indië het met 1–1 geëindig, maar die gasheer was die beter span.[89] Rowe het sy lopie-aantekening met drie honderdtalle, insluitende ’n 302 in Kingston voortgesit. Die laaste toets van hierdie 1973/74-reeks het die einde van ’n era in Wes-Indiese krieket ingelui – dit was die laaste toets van beide Garry Sobers en Rohan Kanhai, en het die opkoms van die snelbouler Andy Roberts gekenmerk.

Die nuwe kaptein Clive Lloyd het sy eerste verskyning in toetskrieket in 1966 gemaak en sedertdien ’n vaste instelling in die span geword. Sy bebrilde voorkoms en ’n buk naby die skouers het maskeer dat hy ’n baie fyn veldwerker, veral in die buiteblad, en ’n verwoestende slagspeler was. Lloyd se eerste taak was die toer na Indië in 1974/75. Wes-Indië het die eerste twee toetse maklik gewen.[90] Gordon Greenidge het sy loopbaan met 107 en 93 in die eerste toets afgeskop. Vivian Richards het in sy debuut gesukkel, maar kon 192* in sy tweede toets aanteken. Indië het herstel en die volgende twee toetse gewen, maar Lloyd slaan 242* in die laaste toets en laat Wes-Indië dié reeks beklink.

Tydens die eerste Krieketwêreldbeker 1975 in Engeland het Wes-Indië hul groep oorheers, nadat hulle Sri Lanka, Pakistan en Australië geklop het. In die halfeindstryd is Nieu-Seeland verslaan en in die eindstryd op Lord’s het hulle Australië herontmoet en met 17 lopies gewen. Regstreeks ná die kanteling van die laaste Australiese paaltjie het opgewonde ondersteuners die krieketveld binnegestorm en hul span toegejuig.[91] Ná die oorwinning het duisende Wes-Indiese ondersteuners die sege met dromme en pype gevier en die stadion se omgewing in ’n soort karnaval omgeskep.[92] In 1975/76 het hulle na Australië getoer, maar hulle het met 1–5 in die ses-toetsreeks verloor,[93] en hulle het daarna Indië tuis met 2–1 in ’n vier-toetsreeks gedurende dieselfde winter verslaan.[94] In Australië het die snelbouler Michael Holding sy eerste verskyning gemaak. Beide Colin Croft en Joel Garner het hul debuut die volgende jaar gemaak, en Malcolm Marshall twee jaar later. In die volgende vier jaar het Wes-Indië ’n kwaliteitsboulspan saamgestel wat nog selde voorheen gesien is. In die toer na Indië het Vivian Richards sy debuut gemaak, glo die fynste Wes-Indiese kolwer nog, en Gordon Greenidge, wat by die sterk kolfspan aangesluit het, wat alreeds uit Alvin Kallicharran en die aanvangskolwer Roy Fredericks, bykomende tot Rowe en Lloyd bestaan het. Hierdie spelers het die kern van die span gevorm wat tot aan die begin van die 1990’s as wêreldkampioen in toetskrieket beskou is.

Vervolgens het die Wes-Indiese span in 1976 na Engeland getoer.[95] In ’n televisie-onderhoud voor die reeks het die Engelse kaptein Tony Greig opgemerk dat die Wes-Indiese span onder druk swak vaar en hy van plan was to make them grovel (“laat hulle op die grond kruip”), wat met ’n rassistiese ondertoon geassosieer is.[96][97] Hierdie opmerking, veral omdat dit deur ’n Suid-Afrikaans-gebore speler was, het ’n rou senuwee van die Wes-Indiërs geraak. Regdeur die reeks was die Engelse kolwers onderworpe aan ’n baie vyandige boulwerk. Nadat die eerste twee toetse onbeslis geëindig het, het Wes-Indië die volgende drie gewen. Van die Wes-Indiese span se baie hele het Richards met 829 lopies in vier toetse uitgeblink. Hy slaan 232 op Trent Bridge en 291 op The Oval. Greenidge het drie honderdtalle aangeteken, waarvan twee op die moeilike paaltjie van Old Trafford. Roberts en Holding het 55 paaltjies tussen hulle gedeel, Holding se agt vir 92 en ses vir 57 op die nuttelose paaltjie op The Oval was ’n uitstekende poging.

Wes-Indië het in 1976/77 ’n tuisreeks teen ’n sterk Pakistanse span gewen.[98] Enkele maande later het die Wêreldreekskrieketskandaal opgedaag. Die meeste van die Wes-Indiese spelers het kontrakte onderteken met die Australiese televisiemagnaat Kerry Packer wat besig was om sy eie internasionale kriekettoernooi van stapel te stuur. Die Australiese span, wat die volgende jaar na Wes-Indië getoer het, het geen van Packer se spelers ingesluit nie. Die Wes-Indiese Krieketraad het ’n volstoomspan op die veld gestuur met die redenasie dat geen Wes-Indiese speler geweier het om te speel nie, maar geskille het ontstaan rakende betaling en die keuse van sekere spelers. Voor die derde toets het Lloyd as kaptein bedank. Binne twee dae het al die ander Wes-Indiese spelers hulself onttrek. Alvin Kallicharran het die span in die oorblywende toetse van dié reeks aangevoer en Windies het met 3-1 gewen.[99][100]

Die Wes-Indiese Krieketraad het die Wêreldreekskrieketspelers toegelaat om aan die Krieketwêreldbeker 1979 in Engeland deel te neem, waar Wes-Indië sy groep ná oorwinnings oor Indië, Sri Lanka en Nieu-Seeland weer eerste afgesluit het. In die halfeindstryd het hulle Pakistan geklop en in die eindstryd teen die gasheer te staan gekom en hulle met 92 lopies verslaan, waardeur Wes-Indië die titel sonder groot moeite verdedig het. Vervolgens het hulle die eerste span geword wat twee krieketwêreldbekertoernooie gewen het.[101] Aan die einde van dieselfde jaar is die Wêreldreekskrieketkwessie opgelos. Kallicharran is as kaptein afgesit nadat Wes-Indië ’n ses-toetsreeks teen Indië met 0-1 verloor het[102] en Lloyd is as kaptein heringestel vir ’n toer teen ’n volstoom Australië (waar die Windies met 2–0 gewen het, met een onbeslis)[103] en Nieu-Seeland. Die laasgenoemde toer was vol omstredenheid. Nieu-Seeland het die eerste toets op Carisbrook met een paaltjie gewen, maar Wes-Indië was nie tevrede met die skeidsregters nie. Wes-Indië se ontevredenheid het tydens die volgende toets op Lancasterpark oorgekook. Terwyl hy na die bal hardloop, stoot Colin Croft doelbewus die skeidsregter Fred Goodall. Toe Goodall met Lloyd oor Croft se gedrag gaan gesels het, moes hy die hele pad stap om die Wes-Indiese kaptein te ontmoet, aangesien laasgenoemde nie ’n duim van sy posisie by die paaltjies beweeg het nie. Ná tee op die derde dag het Wes-Indië geweier om op die veld te stap, tensy Goodall verwyder word. Hulle is oorreed om voort te gaan en dit het intense onderhandelinge tussen die twee beheerliggame geneem om die toer op koers te hou. Die Kiwis het die drie-toetsreeks gewen nadat die tweede en derde toets onbeslis was. Nietemin was dié nederlaag die laaste in die volgende 15 jaar vir Wes-Indië.[104]

Toetsoorheersing, rebelltoere en platlope (1980’s)

wysig
 
Viv Richards, met ’n toetskolfgemiddelde van 50.23 uit 121 wedstryde,[105] was tussen 1985 en 1986 kaptein van Wes-Indië, ’n tydperk waarin Wes-Indië die beste toetsland ter wêreld was.

Die 1980’s het met ’n 1–0-oorwinning in Engeland ná vyf toetse,[106] 1–0 in Pakistan ná vier toetse,[107] 2–0 tuis oor Engeland ná vier toetse[108] en ’n 1-elk-gelykop in Australië afgeskop.[109] Daarna het in 1982/83 ’n Wes-Indiese rebellespan na ’n Suid-Afrika onder apartheid getoer. Dié span is deur Lawrence Rowe gelei en het ’n aantal vername spelers ingesluit. Die Wes-Indiese Krieketraad het hierdie spelers lewenslang geskors (wat later herroep is) en sommiges is die terugkeer geweier.[110] Die rebelle het die volgende jaar egter nog ’n toer gereël en dié span het die meeste spelers van die oorspronklike span ingesluit. Ten spyte van hierdie verlies aan talent kon die amptelike Wes-Indiese span sy oorheersing voortsit. Gedurende hierdie tydperk het Wes-Indië hulself as een van die beste spanne in internasionale toetskrieket gevestig, met hul hoogtepunt dalk tydens die 1984-toer na Engeland, wat hulle met 5–0 beklink het, die enigste keer in die krieketgeskiedenis wat ’n toerende span ’n vyf-toetsreeks skoonskip kon wen.[111] Dit is opgevolg deur ’n tweede skoonskip teen Engeland in 1985/86 tuis, weer met 5–0.[112] Gelyktydig het die Wes-Indiese span ook die destydse rekord van elf agtereenvolgende toetsoorwinnings opgestel;[113] dit was deel van ’n nog bestaande rekord van 27 toetse sonder ’n nederlaag.[114] Tussen 1980 en 1985/86 het hulle tien van elf toetsreekse gewen, die 1981/82-reeks in Australië was 1–1-gelykop; tot in die middel-1990’s sou hierdie rekord tot 29 reekse sonder om een te verloor streek.[115] Die Wes-Indië se enigste noemenswaardige destydse nederlaag was in ’n EDI-wedstryd, nadat hulle, tot algemene verrassing, die eindstryd van die Krieketwêreldbeker 1983 in Engeland teen die destydse buiteperde Indië verloor het.[116] Die enigste troosprys was dat hulle die eerste span geword het om in die agtereenvolgende krieketwêreldbekereindstryde te verskyn.

Die Wes-Indiese kaptein Clive Lloyd het ná die 1984/85-reeks teen Australië uit toetskrieket bedank. Altesaam het Lloyd die Wes-Indiese span in 74 toetswedstryde aangevoer, waarvan hulle 36 gewen het. Vivian Richards het Lloyd opgevolg en die sukses voortgesit. Intussen het ’n verandering in die ou garde ook plaasgevind. Beide Joel Garner en Michael Holding het teen 1987 uitgetree. ’n Belangrike ontdekking was Curtly Ambrose, wat so lank soos Garner en ewe doeltreffend met die bal was. Courtney Walsh, wat in 1984 sy eerste verskyning gemaak het, het met ’n aksie geboul wat soos Holding s’n gelyk het. Ian Bishop het oor ’n soortgelyke aksie beskik en was as ’n bouler ewe goed totdat beserings sy loopbaan onderbreek het. Patrick Patterson was vinniger as die hele res, maar hy het ’n kort loopbaan gehad. Marshall was nog steeds die fynste snelbouler ter wêreld. Maar die kolfwerk het teikens van swakheid begin toon, ondanks die teenwoordigheid van Richards, Greenidge en Desmond Haynes. Tydens die Krieketwêreldbeker 1987 in Indië en Pakistan het Wes-Indië nie die halfeindstryd gehaal nie.[117] Aan die einde van die 1980’s, terwyl hulle nog die beste span in die wêreld was, het hulle die aura van onoorwinlikheid verloor wat hulle in die middel van dié dekade nog gehad het. Die opsporing van goeie plaasvervangers vir ou spelers het weer ’n probleem begin word.

Val van roem (1990’s en 2000’s)

wysig
 
Courtney Walsh, kaptein van Wes-Indië in 1993/94 en 1997/98
 
Brian Lara hou die wêreldrekord vir die hoogste beurttelling in toetskrieket (400 teen Engeland in 2003/04)[118]

Gedurende die 1990’s is die Wes-Indiese span ’n geweldige slag toegedien, nadat ’n aantal sleutelspelers hul uittrede aangekondig (almal het ná die Wes-Indiese toer na Engeland in 1991 uitgetree) en ’n glorieryke tydperk laat beëindig het. Dit het ’n jong en onervare span agtergelaat. Ná Richards se aftrede was Richie Richardson (wat as nuwe kaptein aangewys is), Desmond Haynes (wat gou laat val is), Gus Logie (wat herroep is), Courtney Walsh (wat nou die leier van die Wes-Indiese snelaanval was) en Roger Harper (wat gekom en gegaan het) die enigste krieketspelers met ’n belangrike ervaring. Dit het hul prestasie egter nie onmiddellik geraak nie. Richie Richardson was ’n ordentlike opvolger vir Richards. ’n Nuwe groep jong spelers het na vore getree. Dit sou nog vyf jaar neem voordat die Wes-Indiese span ’n reeks verloor, maar hulle het ’n aantal naelskraapse ontkomings gehad. Die na internasionale krieket terugkerende Suid-Afrika het hul eerste toetswedstryd in Bridgetown gespeel,[119] ’n wedstryd wat weens ’n boikot minder as 10 000 mense gelok het. Suid-Afrika het ’n teiken van 201 lopies op die laaste dag gehad, maar hulle bereik net 123 vir twee voordat beide Ambrose en Walsh die oorblywende agt paaltjies vir 25 lopies geneem het. In 1992/93 het Wes-Indië Australië met een lopie in Adelaide verslaan, waar ’n verlies hulle die reeks sou gekos het.[120] In 1994/95 het Wes-Indië ’n gelykop in Indië behaal, nadat hulle die eerste toets verloor en in die tweede toets onbeslis gespeel het, het hulle die derde gewen.[121] Tydens die Krieketwêreldbeker 1992 in Australië en Nieu-Seeland het Wes-Indië weer versuim om vir die halfeindstryd te kwalifiseer.[122]

Australië het Wes-Indië uiteindelik met 2–1 in 1994/95 verslaan om sodoende die nieamptelike wêreldkampioen in toetskrieket te word.[123] Tydens die Krieketwêreldbeker 1996 in Indië, Pakistan en Sri Lanka is Wes-Indië in die halfeindstryd uitgeskakel, waarvolgens Richie Richardson sy loopbaan beëindig het.[124] Die kapteinskap is aan Courtney Walsh oorgedra en in 1998 aan Brian Lara. Die Wes-Indiese span het in 1998/99 sy eerste amptelike toer na Suid-Afrika onderneem. Dit het in ’n ramp ontaard, nadat dié toer met speleropstande weens ’n onvoldoende betaling afgeskop en met ’n 5–0-platloop geëindig het.[125] Tydens die Krieketwêreldbeker 1999 in Engeland is Wes-Indië reeds in die groepfase uitgeskakel.[126] Die volgende jaar het Engeland ’n reeks teen die Wes-Indiese span vir die eerste keer in 31 jaar gewen.[127] Die Wes-Indiese span het die dekade met nog ’n 5–0-platloop afgesluit, dié keer in Australië.[128]

Vir die grootste deel van die 1990’s is die Wes-Indiese kolfspan deur Brian Lara aangevoer. Lara het ná Viv Richards se aftrede in 1991 ’n gereelde speler geword. In 1993/94 het hy 375 teen Engeland in Antigua aangeteken en Sobers se rekord vir die hoogste individuele telling in toetskrieket oorgesteek.[129] Hy het sy fyn prestasie vir Warwickshire tydens die Engelse county-kampioenskap in 1994 voortgesit en sewe eersterangse honderdtalle in agt beurte aangeteken (insluitende die toetswedstryd se 375). Die laaste hiervan was 501 nie uit nie teen Durham, wat Hanif Mohammad se 35-jaar-oue rekord as die hoogste telling in eersterangse krieket oorgesteek het.[130] Die Wes-Indiese boulaanval is aangevoer deur beide Curtly Ambrose en Courtney Walsh, laasgenoemde het destyds ’n rekord van 529 paaltjies opgestel. Albei het egter in 2001 afgetree en hul opvolgers het versuim om die hoë vlak van Ambrose en Walsh te handhaaf. Ondanks die opkoms van goeie kolwers soos Shivnarine Chanderpaul en Ramnaresh Sarwan het Brian Lara die noodsaaklike speler van die span gebly.

Ná ’n 0–2-nederlaag in Nieu-Seeland in 1999/2000[131] is Lara deur Jimmy Adams as kaptein vervang, wie onmiddellik reeksoorwinninge oor beide Zimbabwe[132] en Pakistan[133] behaal het. Hy is egter ná ’n 1–3-nederlaag teen Engeland (waarvolgens hulle die Wisden-trofee vir die eerste keer in 27 jaar moes afstaan)[134] en ’n 0–5-platloop in Australië[135] vir die 2000/01-besoek van Suid-Afrika[136] deur Carl Hooper vervang. Toe Lara in 2002/03 as kaptein heraangestel is, is reekse teen Suid-Afrika, Sri Lanka, Pakistan, Nieu-Seeland en Indië verloor. Die enigste noemenswaardige reeksoorwinning was oor Indië (alhoewel Zimbabwe en Bangladesj ook geklop is) en die Wes-Indiese span het na die agste plek op die wêreldranglys geval, benede al die ander gevestigde toetslande.

Nadat die Wes-Indiese span onder sy tweede kapteinskap hul reeks teen die destydse wêreldkampioen Australië verloor het,[137] het Lara sy span tot oorwinnings oor beide Sri Lanka[138] en Zimbabwe gelei, voordat ’n verdere swak loop nederlae in vier-toetsreekse met 0–3 teen beide Suid-Afrika[139] en Engeland[140] gesien het. In die onbeslis tydens die vierde toets teen Engeland het Lara die wêreldrekord vir die hoogste individuele toetstelling met 400 nie uit nie, weer in Antigua, aangeteken[118] en Matthew Hayden se 380 teen Zimbabwe uit die vorige jaar oorgesteek. Die Wes-Indiese span is toe in Engeland met 4–0 platgeloop.[141] Tydens die Krieketwêreldbeker 2003 in Suid-Afrika het Lara Wes-Indië in ’n oorwinning oor die gasheer gelei en selfs 116 lopies teen die Proteas aangeteken, maar die volgende twee oorwinnings oor Kanada en Kenia was nie genoeg om tot die tweede rondte te vorder nie.[142] Lara se laaste optrede as kaptein was die Kampioenetrofee 2004, ’n tweede eendagtoernooi net na die Krieketwêreldbekertoernooi, op The Oval in Londen wat die Wes-Indiese span gewen het – die oorwinning was ’n welkome verrassing vir die Karibiese gebied wat pas deur die orkaan Ivan verwoes is.[143]

Geskille tussen spelers en raad (2000’s en 2010’s)

wysig
 
Openingseremonie van die Krieketwêreldbeker 2007
 
2007-spankapteine met die trofee

Die vreugde was net kortstondig, nadat ’n groot geskil tussen die Wes-Indiese Spelersvereniging en die Krieketraad in 2005 na vore getree het. Die twispunt was klousule vyf van die toerkontrak wat aan die Krieketraad “die uitsluitlike en eksklusiewe reg om reëlings te tref vir borgskappe, advertering, lisensiëring, handelsware en promosie-aktiwiteite rakende WIKR of enige WIKR-span” besorg het. Die telekommunikasiemaatskappy Digicel was destyds die borg van die Wes-Indiese span, terwyl die meeste spelers kontrakte met Cable & Wireless onderteken het.[144] Hierdie geskil, saam met ’n geskil oor betalings, het beteken dat Wes-Indië uiteindelik ’n span sonder Lara en ’n aantal ander spelers vir die Wes-Indiese toer na Suid-Afrika 2004/05 met Shivnarine Chanderpaul as kaptein aangekondig het.[145] Sommige van hierdie spelers het aan die einde nogtans aan die toer deelgeneem. Die geskil was nog nie beëindig nie, wat tot die afkondiging van ’n tweede span vir die toer na Sri Lanka in 2005 gelei het.[146] ’n Ooreenkoms is eers in November 2005 bereik,[147] en ’n volstoomspan is uiteindelik vir die toer na Australië in 2005/06 benoem. Tydens hierdie toer het Brian Lara die Australiër Allan Border as die beste lopiemaker in toetskrieket verbygesteek, ten spyte van Wes-Indië se platloop met 3–0.[148] Te midde van hierdie geskille het Wes-Indië die Krieketwêreldbeker 2007 aangebied, die eerste in die Amerikas. Die gasheer het die groepfase maklik gewen, maar hulle is in die volgende rondte ná net twee oorwinnings uitgeskakel.[149]

In 2009 het ’n nuwe geskil ontstaan toe baie seniorspelers besluit het om nie aan kwessies rakende betaling en kontrak met die beheerliggaam saam te werk nie. Die Wes-Indiese Krieketraad het toe ’n tweede span saamgestel wat aan die reeks teen Bangladesj en die Kampioenetrofee deelgeneem het.[150] In 2012 het beide die IKR en die FIKV (Federasie van Internasionale Krieketspelersverenigings) besluit om in hierdie jarelange geskil te bemiddel.[151] In 2014 het nog ’n dispuut tussen die WIKR en die Wes-Indiese Spelersvereniging (WIPA) daartoe gelei dat die span se Indiese toer ingekort is. Die twispunt was ’n uitgerekte betalingstruktuur tussen die spelers, die beheerliggaam en die spelersvereniging.[152] In 2015 het spelers hulself nie vir toetse beskikbaar gestel nie en met Jason Holder wat die rol van kapteinskap betree het is hulle met groot wantroue tussen veteraanboulers en Holder en die administrasie en keurders teëgekom. As gevolg hiervan het Wes-Indië tussen 1995 en 2015 21 toetswedstryde met ’n beurt verloor; vanaf 1966 tot 1995 het die span nooit meer as vier wedstryde met ’n beurt verloor nie.[153]

Terugkoms na bo en opkoms as ’n T20I-krag (2010’s)

wysig
 
Daren Sammy in 2010. Wes-Indië het drie belangrike toernooititels verower: die Kampioenetrofee een keer en die T20I-wêreldbeker twee keer. Albei T20I-wêreldbekertoernooie is met Sammy as kaptein ingepalm, wat hom die enigste Wes-Indiese kaptein maak, behalwe vir Clive Lloyd, wat verskeie IKR-toernooie gewen het.

Nadat Twintig20-krieket volstoom met die eerste T20I-wêreldbeker 2007 in Suid-Afrika begin uitgespeel is, het Wes-Indië ’n voordeel begin ontwikkel en besef dat hulle oor kolwers in die styl van ’n Richards beskik en boulaanvalle ontwikkel wat met mag kon verwoes. Talle Wes-Indiese kolwers het ook op T20I voorberei, aangesien dit vir hulle lonende kontrakte in T20-ligas sal bied. Die vernaamste onder die hardkolwers was Chris Gayle, wat beide die eerste T20I-honderdtal aangeteken en die tweede geslaan het.[154]

Tydens die Krieketwêreldbeker 2011 in Bangladesj, Indië en Sri Lanka het Wes-Indië net weens sy beter lopietempo as Bangladesj s’n tot die kwarteindstryd gevorder, maar hulle is deur Pakistan vinnig uitgeskakel.[155] Tydens die T20I-wêreldbeker 2012 in Sri Lanka het Wes-Indië Australië in die halfeindstryd uitgeskakel en toe die gasheer met 32 lopies verslaan om sodoende hul derde IKR-wêreldbeker en hul eerste sedert Richards, Holding en Lloyd se oorwinning tydens die Krieketwêreldbeker 1979 te wen.[156] Tydens die T20I-wêreldbeker 2016 het hulle die gasheer Indië in die halfeindstryd ná ’n suksesvolle lopiejaag verslaan en hulle is nog by hul hotel deur beide plaaslike en reisende ondersteuners toegejuig[157] nadat hulle in die eindstryd teen Engeland te staan gekom en hulle met vier paaltjies verslaan nadat Carlos Brathwaite vier agtereenvolgende grenshoue uit Ben Stokes se aflewerings geslaan het, nadat Wes-Indië ’n teiken van 19 lopies in die laaste boulbeurt gehad het. In kontras teenoor hul agtste plek op die toetsranglys en negende op die EDI-ranglys het Wes-Indië die eindstryd as tweede op die T20I-ranglys net agter Indië betree.

Tydens die Krieketwêreldbeker 2015 het Wes-Indië weer volgens ’n beter lopietempo bo Ierland tot die kwarteindstryd gevorder, maar hulle is maklik deur Nieu-Seeland verslaan.[158] Tydens die T20I-wêreldbeker 2016 in Indië het Wes-Indië Engeland verslaan en sodoende hul tweede T20I-wêreldbeker gewen, die eerste span wat daarin kon slaag. As ’n ekstra bonus het Wes-Indië ook die eerste krieketland geword wat in beide die T20I-wêreldbeker vir mans- en vroue op dieselfde dag kon seëvier, aangesien die vrouespan onmiddellik die drie keer verdedigende kampioen Australië vir hul eerste IKR-wêreldtitel geklop het.[159] Tydens die Krieketwêreldbeker 2019 se groepfase het Wes-Indië net twee oorwinnings aangeteken (oor Pakistan en Afghanistan) en op die voorlaaste plek net bo Afghanistan geëindig.[160] Tydens die T20I-wêreldbeker 2021 se Super 12 in Oman en die Verenigde Arabiese Emirate het die verdedigende kampioen Wes-Indië ’n swak toernooi gehad en net Bangladesj verslaan, terwyl hulle deur Engeland, Suid-Afrika, Sri Lanka en Australië geklop en sodoende uit dié toernooi geskakel is.[161] Tydens die T20I-wêreldbeker 2022 in Australië moes Wes-Indië in die eerste rondte begin en het in hul eerste wedstryd ’n historiese nederlaag teen Skotland gely.[162] Daarna het hulle Zimbabwe verslaan, maar ná ’n verdere nederlaag teen Ierland kon hulle nie die Super Twaalf haal nie, hul swakste toernooiverloop nog.[163] Nadat Skotland tydens die Krieketwêreldbekerkwalifisering 2023 ook hul eerste EDI-oorwinning oor Wes-Indië aangeteken het, kon die tweemalige wêreldkampioen vir die eerste keer nie vir ’n krieketwêreldbekertoernooi kwalifiseer nie.[164][165] Tydens die T20I-wêreldbeker 2024, wat Wes-Indië saam met die Verenigde State aangebied het, het die span ná vier oorwinnings in die eerste rondte die Super Agt gehaal, maar hulle is ná nederlae teen Engeland en Suid-Afrika, asook ’n oorwinning oor die Verenigde State uitgeskakel.[166]

Vlag en himne

wysig
 
Vlag van die Wes-Indiese Krieketraad en -span tussen 1999 en 2017
 
Die Windies-vlag wat tot in 1999 gebruik is

Die meeste krieketspelende lande gebruik hul eie nasionale vlae tydens internasionale krieketwedstryde. Aangesien die Wes-Indiese krieketspan ’n verskeidenheid onafhanklike lande en afhanklike gebiede verteenwoordig, gebruik hulle nie ’n nasionale vlag nie. Die Wes-Indiese Krieketraad gebruik derhalwe ’n embleem met ’n palmboom en krieketpaaltjies op ’n klein sonnige eiland. Dié embleem, op ’n maroen agtergrond, vorm die Wes-Indiese vlag. Die agtergrond het soms ’n wit baan bo ’n groen baan wat deur ’n maroen baan verdeel word, wat horisontaal deur die middel van die agtergrond loop.[167] Voor 1999 het die WIKR ’n soortgelyke embleem met ’n koolpalm op ’n eiland gebruik, maar daar was nie paaltjies nie en pleks van die son is die sterrebeeld Jagter uitgebeeld. Dit is in 1923 ontwerp deur Sir Algernon Aspinall, die destydse sekretaris van die Wes-Indiese Komitee.[168] Teen dieselfde tyd in die 1920’s was die voorgestelde leuse vir die Wes-Indiese span Nec curat Orion leones, afgelei van ’n aanhaling deur Horatius, waarvolgens Orion, simbolies vir die Wes-Indiese XI wat nie skrik vir die leeus [van Engelse krieket] nie.[169]

Aangesien die span tydens internasionale wedstryde en toernooie as ’n nasionale span beskou en voor elke wedstryd ’n volkslied gespeel word, was ná die ontbinding van die Wes-Indiese Federasie nie duidelik watter volkslied gebruik sou word nie. Aanvanklik is die volkslied van die kaptein se tuisland gespeel. In onlangse jare word tydens IKR-toernooie Rally Round the West Indies…Now and Forever wat deur die Trinidadse komponis David Rudder in 1988 saamgestel is, as die span se himne gebruik.[170]

Kleure

wysig
 
Chris Gayle in Wes-Indië se tradisionele maroenpak

Wanneer hulle EDI-krieket speel, dra die Wes-Indiese span ’n maroen-gekleurde trui en broeke. Die hemp vertoon ook die kenteken van die Wes-Indiese Krieketraad en die naam van hul borg, sedert 2018 Sandals, en hul uitruster BLK. Die EDI-pet is maroen met die WIKR se kenteken op die linkervoorkant en twee geel strepe.

Wanneer hulle eersterangse krieket speel, dra Wes-Indiese veldwerkers soms ’n maroen sonhoed met ’n wye rand of ’n maroen bofbalpet. Die WIKR-kenteken is op die voorkant van die hoed. Helms is op ’n soortgelyke manier gekleur.

Tydens Wêreldkrieketreekse word gekleurde truie gedra. Die oorspronklike Wes-Indiese trui was pienk en is later na maroen verander om met hul toetspette ooreen te stem. Grys is ook as ’n tweede kleur gebruik. In sommige gevalle was grys die hoofkleur bo die tradisionele maroen. Sommige truie het groen, geel of wit as aksentkleure gebruik.

Vorige truiverskaffers was BLK (2017–2019), Joma (2015–2018),[171] Woodworm (2008–2015),[172][173] Admiral (2000–2005),[174] Asics (Krieketwêreldbeker 1999), UK Sportsgear (1997–1998),[175] ISC (1992–1996) en Adidas (1979–1991).

Voormalige borge was Sandals (2018–2021), Digicel (2005–2018),[176] KFC (2006–2009),[177] Cable & Wireless (2000–2004),[178] Carib Beer (1999–2001)[179] en Kingfisher (1996–1999).[180][181]

Tuisstadions

wysig
 
Queen’s Park-ovaal in Port of Spain, Trinidad en Tobago
Huidige Wes-Indiese krieketstadions in die Klein-Antille wat tydens toetswedstryde gebruik word
Huidige Wes-Indiese krieketstadions in Guyana wat tydens toetswedstryde gebruik word
Huidige Wes-Indiese krieketstadions in Jamaika wat tydens toetswedstryde gebruik word

Net soos die ander vername krieketlande Australië, Bangladesj, Engeland, Ierland, Indië, Nieu-Seeland, Pakistan, Sri Lanka, Suid-Afrika en Zimbabwe beskik Wes-Indië oor geen amptelike tuisstadion vir sy nasionale span nie. Die Windies gebruik vir hul krieketwedstryde eerder ’n verskeidenheid stadions dwarsdeur Wes-Indië in.

Die Wes-Indiese nasionale krieketspan het tot dusver twaalf tuisstadions tydens toetswedstryde gebruik:

No. Stadion Plek Eerste toets
1 Kensington-ovaal Bridgetown, Barbados 11 Januarie 1930
2 Queen’s Park Port of Spain, Trinidad en Tobago 1 Februarie 1930
3 Bourda Georgetown, Guyana 21 Februarie 1930
4 Sabinapark Kingston, Jamaika 3 April 1930
5 Antigua Recreation Ground St. John’s, Antigua en Barbuda 27 Maart 1981
6 Arnos Vale Kingstown, St. Vincent en die Grenadine 20 Junie 1997
7 Nasionale Krieketstadion St. George’s, Grenada 28 Junie 2002
8 Daren Sammy-krieketveld St. Lucia, St. Lucia 20 Junie 2003
9 Warnerpark Basseterre, St. Kitts en Nevis 22 Junie 2006
10 Providence Georgetown, Guyana, Guyana 22 Maart 2008
11 Sir Vivian Richards-stadion North Sound, Antigua en Barbuda 30 Mei 2008
12 Windsorpark Roseau, Dominica 6 Julie 2011

Krieketwêreldbekerstadions

wysig
Die hoofartikels vir hierdie afdeling is: Krieketwêreldbeker 2007, T20I-wêreldbeker 2010 en T20I-wêreldbeker 2024.

Wes-Indië het in 2007 die eerste krieketwêreldbekertoernooi in die Amerikas aangebied. Dit is volgens die Internasionale Krieketraad se rotasiebeleid aan Wes-Indië toegeken. Oorspronklik het die Bahamas, Bermuda en die Verenigde State deel gevorm van die Wes-Indiese eilande se bod vir die Krieketwêreldbeker 2007.[182] Dié toernooi is egter aan die Wes-Indiese eilandstate Antigua en Barbuda, Barbados, Guyana, Grenada, Jamaika, St. Kitts en Nevis, St. Lucia, St. Vincent en die Grenadine en Trinidad en Tobago toegeken.[183] Drie jaar later is in Wes-Indië die T20I-wêreldbeker 2010 beslis. Wes-Indië het saam met die Verenigde State ook as gasheer van die T20I-wêreldbeker 2024 opgetree.[184]

Lidlande en afhanklikhede

wysig
 
 
Die lande van die voormalige Wes-Indiese Federasie het saam met die voormalige Brits-Guiana die grondslag vir die Wes-Indiese nasionale krieketspan gevorm

Die Wes-Indiese gebied sluit veral die Engelstalige Karibiese gebied in. Binne-in hierdie gebied bestaan ses eersterangse spanne wat vir die “nasionale” kampioenskap meeding, van hulle is op hul beurt samesluitings van kleiner lande of eilande. In hul vroeë dae tydens die 1930’s het die Wes-Indiese nasionale krieketspan die Britse kolonies verteenwoordig wat later die Wes-Indiese Federasie en Brits-Guiana sou vorm. Spelers van die volgende lidlande is verkiesbaar vir die Wes-Indiese span:[185]

Moontlike toekomstige lede

wysig

Nielede

wysig

In teenstelling daarmee beskik ander voormalige Britse kolonies en huidige Britse oorsese gebiede oor hul eie nasionale krieketspanne:

Internasionale toere

wysig

Soos gebruiklik sedert die begin van internasionale krieket, onderneem die Wes-Indiese nasionale krieketspan deels maandelange oorsese toere, waartydens hulle teen ander nasionale spanne, plaasliksaamgestelde spanne en klubspanne speel. Eweneens huisves hulle ander nasionale spanne wat na Wes-Indië toer. Gedurende die plaaslike somer tree hulle as gasheer op of onderneem op hul beurt toere deur die ander krieketlande van die Noordelike Halfrond en gedurende die plaaslike winter onderneem hulle toere deur krieketlande van die Suidelike Halfrond. As deel daarvan ding Wes-Indië in toetskrieket sedert 1960/61 teen Australië om die Frank Worrell-trofee, sedert 1998 teen Suid-Afrika om die Sir Vivian Richards-trofee, sedert 2001 teen Zimbabwe om die Clive Lloyd-trofee, sedert 2015/16 teen Sri Lanka om die Sobers-Tissera-trofee en vanaf 1963 tot 2020 teen Engeland om die Wisden-trofee mee. Laasgenoemde is 2021/22 deur die Richards-Botham-trofee vervang.[187]

Spelers

wysig

Bekende spelers

wysig
 
George Headley (1930/31)
 
Michael Holding (1980)
 
Brian Lara (2012)
 
Clive Lloyd (2013)

21 voormalige Wes-Indiese spelers is vir hul uitstekende prestasies in die Internasionale Krieketraad se Heldesaal opgeneem:[188]

Speler Posisie Inskrywing
Curtly Ambrose Bouler 2011
Shivnarine Chanderpaul Kolwer 2022
Learie Constantine Veelsydig 2021
Joel Garner Bouler 2010
Lance Gibbs Bouler 2009
Gordon Greenidge Aanvangskolwer 2009
Wes Hall Bouler 2015
Desmond Haynes Kolwer 2021
George Headley Kolwer 2009
Michael Holding Bouler 2009
Rohan Kanhai Paaltjiewagter-Kolwer 2009
Brian Lara Kolwer 2012
Clive Lloyd Kolwer 2009
Malcolm Marshall Bouler 2009
Viv Richards Kolwer 2009
Andy Roberts Bouler 2009
Garfield Sobers Veelsydig 2009
Clyde Walcott Paaltjiewagter 2016
Courtney Walsh Bouler 2010
Everton Weekes Paaltjiewagter 2009
Frank Worrell Veelsydig 2009

Spelerstatistieke

wysig

Altesaam het vir Wes-Indië 338 spelers toets-, 222 spelers EDI- en 96 spelers T20I-krieket gespeel. Vervolgens die spelers, wat vir die Wes-Indiese span die meeste lopies aangeteken en die meeste paaltjies geneem het.

Lopies

wysig
Toets EDI T20I
Speler Tydperk Toetse Lopies Speler Tydperk EDIs Lopies Speler Tydperk T20Is Lopies
Brian Lara 1990–2006 130 11 912 Chris Gayle 1999–2019 298 10 425 Nicholas Pooran 2016–hede 095 2 076
Shivnarine Chanderpaul 1994–2015 164 11 867 Brian Lara 1990–2007 295 10 348 Chris Gayle 2006–2021 079 1 899
Viv Richards 1974–1991 121 08 540 Shivnarine Chanderpaul 1994–2011 268 08 778 Marlon Samuels 2007–2018 067 1 611
Garfield Sobers 1954–1974 093 08 032 Desmond Haynes 1978–1994 238 08 648 Kieron Pollard 2008–2022 101 1 569
Gordon Greenidge 1974–1991 108 07 558 Viv Richards 1975–1991 187 06 721 Lendl Simmons 2007–2021 068 1 527
Korrek teen: 25 Junie 2024[189] Korrek teen: 25 Junie 2024[190] Korrek teen: 25 Junie 2024[191]

Paaltjies

wysig
Toets EDI T20I
Speler Tydperk Toetse Paaltjies Speler Tydperk EDIs Paaltjies Speler Tydperk T20Is Paaltjies
Courtney Walsh 1984–2001 132 519 Courtney Walsh 1985–2000 205 227 Dwayne Bravo 2006–2021 91 78
Curtly Ambrose 1988–2000 098 405 Curtly Ambrose 1988–2000 176 225 Jason Holder 2014–hede 63 66
Malcolm Marshall 1978–1991 081 376 Dwayne Bravo 2004–2014 164 199 Andre Russell 2011–hede 82 60
Lance Gibbs 1958–1976 079 309 Carl Hooper 1987–2003 227 193 Samuel Badree 2012–2018 50 54
Kemar Roach 2009–hede 081 270 Chris Gayle 1999–2019 298 167 Sunil Narine 2012–2019 051 52
Korrek teen: 25 Junie 2024[192] Korrek teen: 25 Junie 2024[193] Korrek teen: 25 Junie 2024[194]

Spankapteins

wysig

Tot op hede was 37 spelers reeds die kaptein vir Wes-Indië tydens ’n toetswedstryd, 32 tydens ’n EDI en 14 tydens ’n T20I.[195]

Toets[196] EDI[197] T20I[198]
No. Naam Tydperk Naam Tydperk Naam Tydperk
1 Karl Nunes 1928–1930 Rohan Kanhai 1973 Shivnarine Chanderpaul 2006
2 Edward Hoad 1930 Clive Lloyd 1975–1985 Chris Gayle 2007–2010
3 Nelson Betancourt 1930 Deryck Murray 1978–1979 Ramnaresh Sarwan 2007
4 Maurius Fernandes 1930 Alvin Kallicharan 1978 Dwayne Bravo 2007–2014
5 George Grant 1930–1935 Viv Richards 1980–1991 Denesh Ramdin 2009–2010
6 Rolph Grant 1939 Michael Holding 1984 Floyd Reifer 2009
7 George Headley 1948 Gordon Greenidge 1988 Daren Sammy 2011–2016
8 Gerald Gomez 1948 Desmond Haynes 1989–1993 Carlos Brathwaite 2016–2019
9 John Goddard 1948–1957 Jeff Dujon 1990 Jason Mohammed 2018
10 Jeffrey Stollmeyer 1952–1955 Richie Richardson 1991–1996 Jason Holder 2019
11 Denis Atkinson 1955–1956 Courtney Walsh 1994–1997 Kieron Pollard 2019–2022
12 Gerry Alexander 1958–1960 Brian Lara 1994–2007 Nicholas Pooran 2021–2022
13 Frank Worrell 1960–1963 Carl Hooper 1997–2003 Rovman Powell 2022–hede
14 Garfield Sobers 1965–1972 Jimmy Adams 1999–2001 Brandon King 2024
15 Rohan Kanhai 1973–1974 Sherwin Campbell 2000
16 Clive Lloyd 1974–1985 Ridley Jacobs 2002
17 Alvin Kallicharran 1978–1979 Ramnaresh Sarwan 2004–2008
18 Deryck Murray 1979 Shivnarine Chanderpaul 2005–2006
19 Viv Richards 1980–1991 Sylvester Joseph 2005
20 Gordon Greenidge 1988 Chris Gayle 2007–2010
21 Desmond Haynes 1990 Dwayne Bravo 2007–2014
22 Richard Richardson 1992–1995 Floyd Reifer 2009
23 Courtney Walsh 1994–1997 Daren Sammy 2010–2013
24 Brian Lara 1997–2006 Denesh Ramdin 2011
25 James Adams 2000–2001 Kieron Pollard 2013–2022
26 Carl Hooper 2001–2002 Jason Holder 2015–2019
27 Ridley Jacobs 2002 Marlon Samuels 2015
28 Shivnarine Chanderpaul 2005–2006 Jason Mohammed 2017–2021
29 Ramnaresh Sarwan 2007–2008 Rovman Powell 2018
30 Daren Ganga 2007 Nicholas Pooran 2022
31 Chris Gayle 2007–2010 Shai Hope 2023–hede
32 Dwayne Bravo 2008 Roston Chase 2023
33 Floyd Reifer 2009
34 Daren Sammy 2010–2014
35 Denesh Ramdin 2014–2015
36 Jason Holder 2015–2020
37 Kraigg Brathwaite 2017–hede

Rekords

wysig

Toetsrekord teen ander lande

wysig
Teenstander Gespeel Gewen Verloor Gelykop Onbeslis % Gewen Eerste oorwinning
  Afghanistan 1 1 0 0 0 100 27 November 2019
  Australië 120 33 61 1 25 27,50 27 Februarie 1931
  Bangladesj 20 14 4 0 2 70,00 8 Desember 2002
  Engeland 163 59 51 0 53 36,19 21 Februarie 1930
  Indië 100 30 23 0 47 30,00 27 Januarie 1949
  Nieu-Seeland 49 13 17 0 19 26,53 8 Februarie 1952
  Pakistan 54 18 21 0 15 33,33 5 Februarie 1958
  Sri Lanka 24 4 11 0 9 16,67 13 Junie 1997
  Suid-Afrika 32 3 22 0 7 9,37 18 April 1992
  Zimbabwe 12 8 0 0 4 66,67 16 Maart 2000
Algeheel 575 183 210 1 181 31,82 21 Februarie 1930
Rekords volledig tot en met toets #2537 op 30 Maart–3 April 2024. Laaste keer hersien op 25 Junie 2024.[199]

Wêreldtoetskampioenskap

wysig

EDI-rekord teen ander lande

wysig
Teenstander Wedstryde Gewen Verloor Gelykop Onbeslis % Gewen Eerste oorwinning
t. Toetslande
  Afghanistan 9 5 3 0 1 55,55 11 Junie 2017
  Australië 146 61 79 3 3 41,78 14 Junie 1975
  Bangladesj 44 21 21 0 2 47,72 21 Mei 1999
  Engeland 105 46 53 0 6 43,80 7 September 1973
  Ierland 15 11 3 0 1 73,33 23 Maart 2007
  Indië 142 64 72 2 4 45,07 9 Junie 1979
  Nieu-Seeland 68 31 30 0 7 45,58 18 Junie 1975
  Pakistan 137 71 63 3 0 51,82 11 Junie 1975
  Sri Lanka 64 31 30 0 3 48,43 7 Junie 1975
  Suid-Afrika 64 16 45 1 2 25,00 7 April 1992
  Zimbabwe 49 36 11 1 1 73,46 13 Junie 1983
t. Assosiaatlede
  Bermuda 1 1 0 0 0 100,00 20 Augustus 2008
  Kanada 4 4 0 0 0 100,00 23 Februarie 2003
  Kenia 6 5 1 0 0 83,33 15 Augustus 2001
  Nederland 6 5 0 1 0 83,33 10 Julie 2007
  Nepal 1 1 0 0 0 100,00 22 Junie 2023
  Oman 1 1 0 0 0 100,00 5 Julie 2023
  Papoea-Nieu-Guinee 1 1 0 0 0 100,00 8 Maart 2018
  Skotland 4 3 1 0 0 75,00 21 Maart 2018
  Verenigde Arabiese Emirate 5 5 0 0 0 100,00 15 Maart 2015
  Verenigde State 1 1 0 0 0 100,00 18 Junie 2023
Algeheel 873 420 412 11 30 48,11 7 September 1973
Rekords volledig tot en met EDI #4745 op 18 Maart 2024. Laaste keer hersien op 25 Junie 2024. Wenpersentasies sluit onbesliste wedstryde uit en tel gelykop as ’n halwe oorwinning.[200]

Krieketwêreldbekerrekord

wysig
Jaar Uitslag
1975 Kampioen
1979 Kampioen
1983 Naaswenner
1987 Groepfase
1992 Groepfase
1996 Halfeindrondte
1999 Groepfase
2003 Groepfase
2007 Super 8
2011 Kwarteindrondte
2015 Kwarteindrondte
2019 Groepfase
2023 Nie gekwalifiseer nie
2027 N.v.t.
2031 N.v.t.

Kampioenetrofeerekord

wysig
Jaar Uitslag
1998 Naaswenner
2000 Groepfase
2002 Groepfase
2004 Kampioen
2006 Naaswenner
2009 Groepfase
2013 Groepfase
2017 Nie gekwalifiseer nie
2025 Nie gekwalifiseer nie
2029 N.v.t.

T20I-rekord teen ander lande

wysig
Teenstander Wedstryde Gewen Verloor Gelykop Onbeslis % Gewen Eerste oorwinning
t. Toetslande
  Afghanistan 8 5 3 0 0 62,50 2 Junie 2017
  Australië 22 11 11 0 0 50,00 20 Junie 2008
  Bangladesj 16 9 5 0 2 56,25 2 Augustus 2009
  Engeland 30 17 13 0 0 56,67 28 Junie 2007
  Ierland 8 3 3 0 2 37,50 30 April 2010
  Indië 30 10 19 0 1 33,33 12 Junie 2009
  Nieu-Seeland 20 5 10 3 2 25,00 30 Junie 2012
  Pakistan 21 3 15 0 3 14,28 21 April 2011
  Sri Lanka 15 7 8 0 0 46,67 7 Oktober 2012
  Suid-Afrika 23 11 12 0 0 47,82 16 Desember 2007
  Zimbabwe 4 3 1 0 0 75,00 2 Maart 2013
t. Assosiaatlede
  Papoea-Nieu-Guinee 1 1 0 0 0 100,00 2 Junie 2024
  Skotland 1 0 1 0 0 0,00 –
  Uganda 1 1 0 0 0 100,00 8 Junie 2024
  Verenigde State 1 1 0 0 0 100,00 21 Junie 2024
Wêreld XI 1 1 0 0 0 100,00 31 Mei 2018
Algeheel 202 88 101 3 10 43,56 28 Junie 2007
Rekords volledig tot en met T20I #2721 op 24 Junie 2024. Gelykop verwys na wedstryde wat deur ’n valbyl (soos ’n Superboulbeurt) beslis is. Wenpersentasies sluit onbesliste wedstryde uit en gelykop as ’n halwe oorwinning (ongeag die valbyl).[201]

T20I-wêreldbekerrekord

wysig
Jaar Uitslag
2007 Eerste rondte
2009 Halfeindrondte
2010 Super 8
2012 Kampioen
2014 Halfeindrondte
2016 Kampioen
2021 Super 12
2022 Eerste rondte
2024 Super 8
2026 gekwalifiseer
2028 N.v.t.
2030 N.v.t.

Sien ook

wysig
  Krieketportaal

Verwysings

wysig
  1. ↑ (en) "West Indies Cricket team officially renamed to 'Windies'". Indian Express. 2 Junie 2017. Besoek op 25 Junie 2024.
  2. ↑ (en) "The Men in Maroon have arrived for Sandals West Indies tour of England". Krieket Wes-Indië. 9 Junie 2020. Besoek op 25 Junie 2024.
  3. ↑ (en) "Daren Sammy appointed West Indies white-ball coach; Andre Coley to take charge of Test team". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  4. ↑ (en) "West Indies secure no 1 T20 rankings". Krieket Australië. 11 Januarie 2016. Besoek op 25 Junie 2024.
  5. ↑ (en) "ICC Rankings". Internasionale Krieketraad.
  6. ↑ (en) "Test matches – Team records". ESPNcricinfo.
  7. ↑ (en) "Test matches – 2024 Team records". ESPNcricinfo.
  8. ↑ (en) "ODI matches – Team records". ESPNcricinfo.
  9. ↑ (en) "ODI matches – 2024 Team records". ESPNcricinfo.
  10. ↑ (en) "T20I matches – Team records". ESPNcricinfo.
  11. ↑ (en) "T20I matches – 2024 Team records". ESPNcricinfo.
  12. ↑ (en) "Men's Test Team Rankings". Internasionale Krieketraad. 2 Mei 2024. Besoek op 25 Junie 2024.
  13. ↑ (en) "Men's ODI Team Rankings". Internasionale Krieketraad. 2 Mei 2024. Besoek op 25 Junie 2024.
  14. ↑ (en) "Men's T20I Team Rankings". Internasionale Krieketraad. 21 Junie 2024. Besoek op 25 Junie 2024.
  15. ↑ (en) "ICC Hall of Fame". Internasionale Krieketraad. Besoek op 25 Junie 2024.
  16. ↑ (en) "West Indies play 800th ODI in ICC Cricket World Cup clash against Australia in Trent Bridge". News Nation. 6 Junie 2019. Besoek op 25 Junie 2024.
  17. ↑ (en) "Cricket West Indies". Internasionale Krieketraad. Besoek op 25 Junie 2024.
  18. ↑ (en) Martin Williamson (11 Januarie 2006). "The Under-19 World Cup". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  19. ↑ (en) "Canada Cricket online". Krieket Kanada. April 2007. Besoek op 25 Junie 2024.
  20. ↑ (en) Hilary Beckles (1998). The Development of West Indies Cricket, Vol. 2: The Age of Nationalism. University of the West Indies Press. p. 23. ISBN 978-9766400644.
  21. ↑ (en) "Slade Lucas". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  22. ↑ (en) Jack Anderson. "Welcoming the five-day Test match, 1950 – West Indies in Test cricket". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  23. ↑ (en) A Spirit of Dominance: Cricket and Nationalism in the West Indies. Hilary Beckles. 1998. p. 25. ISBN 9789768125378.
  24. ↑ (en) "Lord Hawke's XI in West Indies, 1896/97". Krieket Wes-Indië. Besoek op 25 Junie 2024.
  25. ↑ (en) Ray Goble en Keith AP Sandiford (2004). 75 Years of West Indies Cricket 1928–2003. Hansib Publications Limited. p. 88. ISBN 1-870518-78-0.
  26. ↑ (en) "R.A.Bennett's XI in West Indies 1901/02". Krieket Wes-Indië. Besoek op 25 Junie 2024.
  27. ↑ (en) "Lord Brackley's XI in West Indies 1904/05". Krieket Wes-Indië. Besoek op 25 Junie 2024.
  28. ↑ (en) "West Indies in England 1906". Krieket Wes-Indië. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Augustus 2022. Besoek op 25 Junie 2024.
  29. ↑ (en) "Marylebone Cricket Club in West Indies 1910/11". Krieket Wes-Indië. Besoek op 25 Junie 2024.
  30. ↑ (en) "Marylebone Cricket Club in West Indies 1912/13". Krieket Wes-Indië. Besoek op 25 Junie 2024.
  31. ↑ (en) "West Indians in England 1923". Krieket Wes-Indië. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Augustus 2022. Besoek op 25 Junie 2024.
  32. ↑ (en) "Marylebone Cricket Club in West Indies 1925/26". Krieket Wes-Indië. Besoek op 25 Junie 2024.
  33. ↑ (en) "1909–1963 – Imperial Cricket Conference". Internasionale Krieketraad. Besoek op 25 Junie 2024.
  34. ↑ (en) "1st Test, West Indies tour of England at Lord's, Jun 23–26 1928". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  35. ↑ (en) "West Indies in England, 1928". ESPNcricinfo. 8 April 2009. Besoek op 25 Junie 2024.
  36. ↑ (en) "West Indies' first ever Test win in 1930". Cricbuzz. 18 September 2014. Besoek op 25 Junie 2024.
  37. ↑ (en) Hubert Preston. "The West Indies in Australia 1930–31". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  38. ↑ (en) Chris Harte en Bernard Whimpress. A History of Australian Cricket. ISBN 0-233-05130-9.
  39. ↑ (en) Martin Williamson (11 Augustus 2007). "Bodyline". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  40. ↑ (en) Alan Gibson (1988). The Cricket Captains of England. The Pavilion Library. ISBN 1-85145-395-4.
  41. ↑ (en) "2nd Test, West Indies tour of England at Manchester, Jul 22–25 1933". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  42. ↑ (en) "M.C.C. Team in the West Indies 1934–35". ESPNcricinfo. 30 November 1935. Besoek op 25 Junie 2024.
  43. ↑ (en) "1st Test, Bridgetown, Jan 8 – 10 1935, England tour of West Indies". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  44. ↑ (en) Peter Arnold en Peter Wynne-Thomas (1988). The Illustrated History of the Test Match. Sidgwick & Jackson. ISBN 978-0-283-99618-4.
  45. ↑ (en) "England v. West Indies". ESPNcricinfo. 30 November 1935. Besoek op 25 Junie 2024.
  46. ↑ (en) Norman Preston (30 November 1939). "England v West Indies 1939". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  47. ↑ (en) "The West Indian team in England 1939". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  48. ↑ (en) "Scorecard, 1st Test, Bridgetown, Jan 21 – 26 1948, England tour of West Indies". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  49. ↑ (en) "Scorecard, 2nd Test, Port of Spain, Feb 11 – 16 1948, England tour of West Indies". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  50. ↑ (en) "Andy Ganteaume". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  51. ↑ (en) Norman Preston (30 November 1948). "MCC in West Indies, 1947–48". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  52. ↑ (en) "Scorecard, Lahore, Nov 26 – 29 1948, West Indies tour of Pakistan". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  53. ↑ (en) "West Indies in India, Pakistan and Ceylon 1948/49". Krieket Wes-Indië. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Junie 2023. Besoek op 25 Junie 2024.
  54. ↑ (en) "West Indies in India, 1948–49". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  55. ↑ (en) "Obituary: Sir Everton Weekes – a West Indies legend". BBC. 1 Julie 2020. Besoek op 25 Junie 2024.
  56. ↑ (en) Norman Preston. "West Indies in England 1950". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  57. ↑ (en) "West Indies in Australia and New Zealand, 1951–52". ESPNcricinfo. 30 November 1952. Besoek op 25 Junie 2024.
  58. ↑ (en) "Sailing by banana boat to face the Three Ws". ESPNcricinfo. 20 April 2006. Besoek op 25 Junie 2024.
  59. ↑ (en) "The M.C.C team in the West Indies, 1953–54". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  60. ↑ (en) "Australians in West Indies, 1954–55". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  61. ↑ (en) "West Indies in New Zealand, 1955–56". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  62. ↑ (en) Norman Preston. "West Indies in England, 1957". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  63. ↑ (en) "Pakistan in West Indies, 1957–58". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  64. ↑ (en) Partab Ramchand (5 Julie 2005). "Seamy incidents and heavy defeats – 1958–59". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  65. ↑ (en) "West Indies in India and Pakistan, 1958–59". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  66. ↑ (en) "M.C.C. team in West Indies 1959–60". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  67. ↑ (en) Jack Williams. Cricket and Race. pp. 11, 37, 49, 135. ISBN 1-85973-309-3.
  68. ↑ (en) Gerald Howat (1976). Learie Constantine. Newton Abbot: Readers Union Limited. pp. 109–10. ISBN 0-04-920043-7. (Book Club-uitgawe. Vir die eerste keer in 1975 in Londen uitgegee, 1975. Allen & Unwin.)
  69. ↑ (en) "Calypso Summer". ABC. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 November 2005.
  70. ↑ (en) "West Indies in Australia, 1960–61". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  71. ↑ (en) Rob Steen (8 Desember 2010). "It was fifty years ago today". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  72. ↑ (en) "Highest attendance at the M.C.G. for cricket" (PDF). Melbourne-krieketveld. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 30 Junie 2005.
  73. ↑ (en) Saj Chowdhury (2 April 2003). "Legend behind the Worrell Trophy". BBC. Besoek op 25 Junie 2024.
  74. ↑ (en) "India in West Indies, 1961–62". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  75. ↑ (en) "West Indies in England, 1963". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  76. ↑ (en) "Colin Cowdrey". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  77. ↑ (en) Rick Eyre (5 Desember 2000). "Michael Colin Cowdrey 1932–2000". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  78. ↑ (en) "Australia in the West Indies, 1964–65". ESPNcricinfo. 30 November 1965. Besoek op 25 Junie 2024.
  79. ↑ (en) "Sobers the supreme". ESPNcricinfo. 8 Maart 2007. Besoek op 25 Junie 2024.
  80. ↑ (en) Norman Preston (18 Mei 2007). "West Indies in England, 1966". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  81. ↑ (en) E.M. Wellings (30 November 1968). "M.C.C. in West Indies, 1967–68". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  82. ↑ (en) Henry Blofeld (30 November 1969). "West Indies in Australia, 1968–69". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  83. ↑ (en) R.T. Brittenden (30 November 1969). "West Indies in New Zealand, 1968–69". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  84. ↑ (en) Norman Preston (30 November 1969). "West Indies in England, 1969". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  85. ↑ (en) "India in the West Indies, 1970–71". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  86. ↑ (en) "New Zealand in the West Indies, 1971–72". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  87. ↑ (en) Henry Blofeld (30 November 1973). "Australia in West Indies, 1972–73". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  88. ↑ (en) Norman Preston (30 November 1973). "West Indies in England, 1973". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  89. ↑ (en) "M.C.C. in West Indies, 1973–74". ESPNcricinfo. 30 November 1974. Besoek op 25 Junie 2024.
  90. ↑ (en) Dicky Rutnagur (30 November 1975). "The West Indies in India and Pakistan and Sri Lanka, 1974–75". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  91. ↑ (en) "The Prudential World Cup final, 1975 – Australia v West Indies". Wisden. Besoek op 25 Junie 2024.
  92. ↑ (en) "West Indies victory heralds a new era". ESPNcricinfo. 25 Oktober 2006. Besoek op 25 Junie 2024.
  93. ↑ (en) "West Indies in Australia, 1975–76". ESPNcricinfo. 30 November 1976. Besoek op 25 Junie 2024.
  94. ↑ (en) "India in the West Indies, 1976". ESPNcricinfo. 30 November 1976. Besoek op 25 Junie 2024.
  95. ↑ (en) "West Indies in England, 1976". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  96. ↑ (en) "Who's grovelling now?". ESPNcricinfo. 18 Mei 2007. Besoek op 25 Junie 2024.
  97. ↑ (en) Sandip G (10 Junie 2020). "'Grovel': The racist slur that changed Windies in 1976". The Indian Express. Besoek op 25 Junie 2024.
  98. ↑ (en) "Pakistan in the West Indies, 1976–77". ESPNcricinfo. 30 November 1977. Besoek op 25 Junie 2024.
  99. ↑ (en) Peter Toohey. "Rumble in Jamaica". The Cricket Monthly. Besoek op 25 Junie 2024.
  100. ↑ (en) "Australia in the West Indies, 1977–78". ESPNcricinfo. 30 November 1978. Besoek op 25 Junie 2024.
  101. ↑ (en) "Prudential World Cup 1979, final – England v West Indies". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  102. ↑ (en) Samir Chopra (6 Junie 2013). "Remembering Kallicharran's West Indies". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  103. ↑ (en) Colin Benjamin (8 Desember 2015). "When the four-man apocalypse hit Australia". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  104. ↑ (en) "Ding-dong in Dunedin". The Cricket Monthly. Besoek op 25 Junie 2024.
  105. ↑ (en) "Viv Richards". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  106. ↑ (en) "The West Indians in England, 1980". ESPNcricinfo. 30 November 1980. Besoek op 25 Junie 2024.
  107. ↑ (en) "The West Indians in Pakistan, 1980–81". ESPNcricinfo. 30 November 1981. Besoek op 25 Junie 2024.
  108. ↑ (en) "England in West Indies, 1980–81". ESPNcricinfo. 30 November 1981. Besoek op 25 Junie 2024.
  109. ↑ (en) "The West Indians in Australia, 1981–82". ESPNcricinfo. 30 November 1982. Besoek op 25 Junie 2024.
  110. ↑ (en) "The unforgiven". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  111. ↑ (en) "The West Indians in England, 1984". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  112. ↑ (en) Colin Benjamin (29 April 2016). "'The worst England tour ever'". The Cricket Monthly. Besoek op 25 Junie 2024.
  113. ↑ (en) "Records / Test Matches / Team Records / Most consecutive wins". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  114. ↑ (en) "Records / Test Matches / Team Records / Most consecutive matches without defeat". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  115. ↑ (en) "Records / Test Matches / Team Records / Most consecutive series without defeat". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  116. ↑ (en) "India v West Indies, Lord's, 1983 World Cup final – India defy the odds". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  117. ↑ (en) "The gracious Mr Walsh". ESPNcricinfo. 5 April 2011. Besoek op 25 Junie 2024.
  118. ↑ 118,0 118,1 (en) "Brian Lara". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  119. ↑ (en) Luke Alfred (12 April 2016). "The return of South Africa, on a tour they didn't want". The Cricket Monthly. Besoek op 25 Junie 2024.
  120. ↑ (en) "The West Indians in Australia, 1992–93". ESPNcricinfo. 31 Desember 2008. Besoek op 25 Junie 2024.
  121. ↑ (en) Gaurav Sundararaman (4 Mei 2020). "The winter of Padams and Prabhakar's broken nose". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  122. ↑ (en) "Benson & Hedges World Cup 1991/92". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  123. ↑ (en) Mark Taylor (12 Februarie 2008). "'Why would you want to play five days for a draw?'". The Cricket Monthly. Besoek op 25 Junie 2024.
  124. ↑ (en) "Kenya down the lacklustre legends". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  125. ↑ (en) Martin Williamson (23 Februarie 2013). "When Lara led a players' strike". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  126. ↑ (en) Matthew Engel. "ICC World Cup, 1999". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  127. ↑ (en) "Windies pace ace calls for heads to roll". ESPNcricinfo. 6 September 2000. Besoek op 25 Junie 2024.
  128. ↑ (en) Greg Baum (30 November 2001). "The West Indians in Australia, 2000–01". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  129. ↑ (en) Martin Williamson (17 April 2014). "The world record that nearly wasn't". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  130. ↑ (en) "Brian Lara's 501 not out: The day Warwickshire's West Indies legend rewrote cricket records". BBC. 6 Junie 2019. Besoek op 25 Junie 2024.
  131. ↑ (en) Geoffrey Dean (30 November 2000). "The West Indians in New Zealand, 1999–2000". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  132. ↑ (en) Craig Cozier (30 November 2000). "The Zimbabweans in the West Indies, 1999–2000". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  133. ↑ (en) Fazeer Mohammed (30 November 2000). "The Pakistanis in the West Indies, 1999–2000". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  134. ↑ (en) Andy Jalil (4 September 2000). "England triumphant after 31 years". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  135. ↑ (en) Greg Baum (30 November 2001). "The West Indians in Australia, 2000–01". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  136. ↑ (en) Tony Cozier (30 November 2001). "The South Africans in the West Indies, 2000–01". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  137. ↑ (en) Andrew Ramsey (3 Junie 2005). "The Australians in the West Indies, 2002–03". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  138. ↑ (en) Fazeer Mohammed (29 Julie 2005). "The Sri Lankans in the West Indies, 2003". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  139. ↑ (en) Tony Cozier en John Ward (15 Februarie 2006). "The West Indians in Zimbabwe and South Africa, 2003–04". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  140. ↑ (en) "England in the West Indies, 2003–04". ESPNcricinfo. 30 April 2007. Besoek op 25 Junie 2024.
  141. ↑ (en) Stephen Fay (11 November 2006). "The West Indians in England". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  142. ↑ (en) Charlie Austin (28 Februarie 2003). "Sri Lanka survive Sarwan charge to defeat West Indies". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  143. ↑ (en) "The hurricanes were the catalyst, says Lara". ESPNcricinfo. 7 Julie 2005. Besoek op 25 Junie 2024.
  144. ↑ (en) "The background to the dispute". ESPNcricinfo. 28 April 2005. Besoek op 25 Junie 2024.
  145. ↑ (en) "Lara left out of West Indian squad". ESPNcricinfo. 20 Maart 2005. Besoek op 25 Junie 2024.
  146. ↑ (en) "Second-string team hurts Windies well-wishers". ESPNcricinfo. 2 Julie 2005. Besoek op 25 Junie 2024.
  147. ↑ (en) "WIPA and players' association reach agreement". ESPNcricinfo. 1 Desember 2005. Besoek op 25 Junie 2024.
  148. ↑ (en) "Lara sweeps past Border". ESPNcricinfo. 26 November 2005. Besoek op 25 Junie 2024.
  149. ↑ (en) Stuart Broad (23 November 2014). "Being there for Lara's goodbye". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  150. ↑ (en) "WICB-WIPA peace talks fail". ESPNcricinfo. 2 September 2009. Besoek op 25 Junie 2024.
  151. ↑ (en) "ICC and FICA to mediate in West Indies dispute". ESPNcricinfo. 9 Junie 2012. Besoek op 25 Junie 2024.
  152. ↑ (en) "West Indies pull out of India tour". ESPNcricinfo. 17 Oktober 2014. Besoek op 25 Junie 2024.
  153. ↑ (en) "Batsmen drag West Indies to new low". ESPNcricinfo. 12 Desember 2015. Besoek op 25 Junie 2024.
  154. ↑ (en) "Chris Gayle". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  155. ↑ (en) "Clinical Pakistan storm into semi-final". ESPNcricinfo. 23 Maart 2011. Besoek op 25 Junie 2024.
  156. ↑ (en) Sidharth Monga (7 Oktober 2012). "Samuels, Sammy give WI first world title since 1979". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  157. ↑ (en) "Fans welcome the West Indies back to the Oberoi in Mumbai after beating India". Twitter. Krieket Australië. 31 Maart 2016. Besoek op 25 Junie 2024.
  158. ↑ (en) Brydon Coverdale (21 Maart 2015). "Guptill's 237 drives New Zealand into semi-final". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  159. ↑ (en) "WI grab title after Brathwaite 6, 6, 6, 6". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  160. ↑ (en) "Cricket World Cup: India thrash West Indies by 125 runs at Old Trafford". BBC. 27 Junie 2019. Besoek op 25 Junie 2024.
  161. ↑ (en) "Hetmyer scores 81 not out in Sri Lanka loss". Krieket Wes-Indië. 4 November 2011. Besoek op 25 Junie 2024.
  162. ↑ (en) Sreshth Shah (17 Oktober 2022). "Scotland bowlers script huge upset against West Indies". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  163. ↑ (en) Stephan Shemilt (21 Oktober 2022). "T20 World Cup: Ireland beat West Indies to advance in Hobart". BBC. Besoek op 25 Junie 2024.
  164. ↑ (en) "West Indies fail to qualify for 2023 ODI World Cup". ESPNcricinfo. 1 Julie 2023. Besoek op 25 Junie 2024.
  165. ↑ (en) "World Cup qualifier: Scotland knock out West Indies at World Cup Qualifier with seven-wicket win". BBC. 1 Julie 2023. Besoek op 25 Junie 2024.
  166. ↑ (en) "Powell: 'Good to see buzz back in Caribbean for cricket, we know how long it had died down'". ESPNcricinfo. 24 Junie 2024. Besoek op 25 Junie 2024.
  167. ↑ (en) "West Indies Cricket Board". Flags of the World. 21 Desember 2013. Besoek op 25 Junie 2024.
  168. ↑ (en) Royal Colonial Institute (1923). "Badge of the West Indian Cricket Team now in England". United Empire. Pitman and Sons Ltd. 14: 350. Besoek op 25 Junie 2024.
  169. ↑ (en) Sir Algernon Aspinall (1929). The Handbook of the British West Indies, British Guiana and British Honduras. Londen: West India Committee. p. 90. ISBN 0-85474-000-7.
  170. ↑ (en) Venkat Ananth (18 Junie 2009). "A 'cricket anthem' for unity". Hindustan Times. Besoek op 25 Junie 2024.
  171. ↑ (en) "Joma enters cricket market sponsoring West Indies". Joma. 20 Februarie 2005. Besoek op 25 Junie 2024.
  172. ↑ (en) "Woodworm sponsors West Indies cricket team". sports insight. 16 Februarie 2011. Besoek op 25 Junie 2024.
  173. ↑ (en) "Woodworm sponsor West Indies cricket". Woodworm. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 12 Junie 2020. Besoek op 25 Junie 2024.
  174. ↑ (en) "Replica Windies kits not available in South Africa". ESPNcricinfo. 21 Februarie 2003. Besoek op 25 Junie 2024.
  175. ↑ (en) "A sporting chance against the top dogs". UK Gear. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Augustus 2016.
  176. ↑ (en) "Cricket West Indies, Digicel end sponsorship agreement". Hindustani Times. 30 Mei 2018. Besoek op 25 Junie 2024.
  177. ↑ (en) "Lara's men have Kentucky Fried Chicken for Champions Trophy". Zeenews. 4 Oktober 2006. Besoek op 25 Junie 2024.
  178. ↑ (en) "Sponsors finger West Indies". The Telegraph. Besoek op 25 Junie 2024.
  179. ↑ (en) "WICB and Carib Beer announce sponsorship". Land of six peoples. 21 Januarie 2003. Besoek op 25 Junie 2024.
  180. ↑ (en) "West Indies Cricket Board at loggerheads with sponsor". ESPNcricinfo. 9 Januarie 1998. Besoek op 25 Junie 2024.
  181. ↑ (en) "Kingfisher Premium brings biggest cricketing celebration of the year". India Infoline. 12 Mei 2014. Besoek op 25 Junie 2024.
  182. ↑ (en) "Three days to go for ICC Cricket World Cup 2007 bids". ESPNcricinfo. 4 Mei 2004. Besoek op 25 Junie 2024.
  183. ↑ (en) "Barbados to host World Cup final in 2007". ESPNcricinfo. 14 Julie 2004. Besoek op 25 Junie 2024.
  184. ↑ (en) Nagraj Gollapudi (16 November 2021). "USA co-hosts for 2024 T20 WC, Pakistan gets 2025 Champions Trophy, India and Bangladesh 2031 World Cup". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  185. ↑ (en) "West Indies as separate cricketing countries?". Emerging Cricket. Besoek op 25 Junie 2024.
  186. ↑ 186,0 186,1 186,2 186,3 186,4 (en) "All T20 matches between ICC members to get international status". Internasionale Krieketraad. 26 April 2018. Besoek op 25 Junie 2024.
  187. ↑ (en) Cameron Ponsonby (7 Maart 2022). "Friendship and memories abound at unveiling of Richards-Botham Trophy". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  188. ↑ (en) "ICC Hall of Famers". Internasionale Krieketraad. Besoek op 25 Junie 2024.
  189. ↑ (en) "Records / West Indies / Test Matches / Most Runs". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  190. ↑ (en) "Records / West Indies / One-Day Internationals / Most Runs". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  191. ↑ (en) "Records / West Indies / Twenty20 Internationals / Most Runs". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  192. ↑ (en) "Records / West Indies / Test Matches / Most Wickets". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  193. ↑ (en) "Records / West Indies / One-Day Internationals / Most Wickets". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  194. ↑ (en) "Records / West Indies / Twenty20 Internationals / Most Wickets". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  195. ↑ Die tydperk verwys na die ooreenstemmende krieketseisoen waarin die eerste of laaste wedstryd van die tyd as kaptein gespeel is.
  196. ↑ (en) "Records / West Indies / Test Matches / List of Captains". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  197. ↑ (en) "Records / West Indies / One-Day Internationals / List of Captains". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  198. ↑ (en) "Records / West Indies / Twenty20 Internationals / List of Captains". ESPNcricinfo. Besoek op 25 Junie 2024.
  199. ↑ (en) "Records / West Indies / Test matches / Result summary". ESPNcricinfo. 3 April 2024. Besoek op 25 Junie 2024.
  200. ↑ (en) "Records / West Indies / ODI matches / Result summary". ESPNcricinfo. 18 Maart 2024. Besoek op 25 Junie 2024.
  201. ↑ (en) "Records / West Indies / Twenty20 Internationals / Result summary". ESPNcricinfo. 25 Junie 2024. Besoek op 25 Junie 2024.

Verdere leesstof

wysig
  • (en) Ray Goble en Keith AP Sandiford (2004). 75 Years of West Indies Cricket 1928–2003. Hansib Publications Limited. ISBN 1-870518-78-0.
  • (en) Hilary Beckles (1998). The Development of West Indies Cricket: Vol. 1: The Age of Nationalism. University of the West Indies Press. ISBN 978-9766400644.
  • (en) Hilary Beckles (1999). The Development of West Indies Cricket: Vol. 2: The Age of Globalization. Pluto Press. ISBN 978-0-7453-1472-3.
  • (en) Michael Manley (1988). A History of West Indies Cricket. Londen: Andre Deutsch. ISBN 0-233-05037-X.

Eksterne skakels

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Wes-Indiese_nasionale_krieketspan&oldid=2707270"
  NODES
admin 2
Association 1
INTERN 40
twitter 1