Eos

D Eos isch di griechisch Göttin vo de Morgerööti. D Röömer hend si mit de Aurora gliichgsetzt.

D Eos isch d Töchter vom Titaanepaar Hyperion und Theia und d Schwöster vom Sunegott Helios und vo de Moogöttin Selene. Si werd as e höbschi Göttin bischribe, wo de Taag verchündt. I de Chunst werd si mit Flögel dargstellt. Si isch aini vo de wenige Göttine, wo Liebschafte mit Sterbliche iigoot und hett e Flair för höbschi jungi Mane, so de Jäger Orion, de Kleitos, de Kephalos und de Tithonos. I de letscht isch si ase verliebt, ass si de Zeus dromm bettet, aser eebig lebe taar. De Wunsch werd erfüllt. Well si aber vergesse hett ono eebigi Juged z verlange, werd er immer älter und foot immer mee a verschrumple. Im End werd er ine Zikade verwandlet. Vo emm hett si zwee Söö, de Emathion und de birüemti Memnon, wo im Troianische Chrieg uf de Sitte vo de Troianer chämpft. Ere Maa ist de Astraios und vo dem isch si d Muetter vo de Wind und vo de Sterne, nämmli de Nordwind Boreas, de Süüdwind Notos und de Westwind Zephyros und de Morgestern Eosphoros.

D Eos isch en Erb us de indogermanische Zitt (indogerm. *H₂eusōs f. „Morgeroot“; Sanskrit: Uṣāḥ; Latiin: Aurōra us *Ausōs-a).

Literatur

Edward Tripp: Reclams Lexikon der antiken Mythologie. Stueggert, 1991. ISBN 3-15-010371-1
Tanja Scheer: Eos. In: Der Neue Pauly (DNP). Band 3, Metzler, Stuttgart 1997, ISBN 3-476-01473-8, Sp. 1060.