Carlos VII de Francia
Carlos VII de Francia (22 de febreru de 1403, París – 22 de xunetu de 1461, Mehun-sur-Yèvre) llamáu el Victoriosu (en francés: Le Victorieux) o'l Bien Sirvíu (en francés: Le Bien-Servi), foi'l quintu fíu del rei Carlos VI y de Sabela de Baviera, descendiente de la dinastía Valois. Convertir n'herederu al tronu y en Delfín de Francia en 1417, coronándose como rei de Francia'l 17 de xunetu de 1429, títulu qu'ostentó hasta la so muerte en 1461, a pesar de qu'al entamu de la so vida tuvo qu'apostase'l tronu con Enrique VI d'Inglaterra, que'l so rexente, el Duque de Bedford, apoderaba gran parte del Reinu de Francia, incluyendo la capital, París.
Foi fíu de Carlos VI, Rei de Francia, pero la so socesión al tronu foi puesta en tela de xuiciu polos ingleses qu'ocupaben el norte de Francia, y el Tratáu de Troyes, robláu pol so padre, Carlos VI, qu'axustaba que'l socesor al tronu francés sería Enrique VI, el monarca inglés. Aun así, foi coronáu en Reims en 1429 gracies en parte a los esfuercios de Xuana d'Arcu por lliberar Francia de la ocupación inglesa. La última fase del so reináu carauterizar por resfregones constantes col so fíu, el futuru Lluis XI.
Primeros años
editarNacíu en París en 1403, Carlos foi'l quintu fíu de Carlos VI y de Sabela de Baviera; tenía cuatro hermanos mayores, Carlos (1386), Carlos (1392-1401), Luis (1397-1415) y Juan (1398-1417), cada unu ostentó'l títulu de Delfín de Francia, herederu al tronu francés. Sicasí, toos morrieron siendo neños, dexando a Carlos un heriedu ricu en títulos.
Cuasi darréu dempués de recibir el títulu Delfín de Francia, Carlos foi forzáu a encarar l'amenaza del so heriedu, obligáu a fuxir del París (escoltar Tanngeuy du Chastel y los sos homes) en mayu de 1418 mientres la Revuelta Cabochiena, una vegada que los soldaos de Juan Ensin Mieu, Duque de Borgoña, intentaren prindar la ciudá, cosa que fixeron. Poco dempués de la cayida de París en manes borgoñones, el mozu Delfín foi nomáu rexente de Francia pa gobernar en nome del so padre, qu'acaldía taba más delicáu de salú.
Carlos estableció la so corte más al sur, nel Valle del Loira. Nel branu de 1418, el Delfín taba bien ocupáu consolidando los sos dominios nun reinu gobernáu pola disensión y les llealtaes dudoses. Una de les aiciones clave pa esti afitamientu del so poder foi l'asediu a la ciudá de Tours (agostu-setiembre 1418), que naquellos díes taba baxu control del Duque de Borgoña. Como parte d'esta política pa reposicionarse en Francia, el Delfín contrató a munchos mercenarios y nobles d'otres naciones vecines, como Castiella, Escocia, Lombardía, Xénova y Suiza. La cantidá de capitanes estranxeros en Francia rexistraos por esta dómina ye enorme comparada con otres dómines.[4]
Al añu siguiente, tres tomar de Tours, Carlos intentó llegar a una reconciliación col Duque, citándose con él nuna ponte en Pouilly, cerca de Melún, en xunetu de 1419.[5] La xunta salió como lo alcordao, pero n'enfotu de siguir estrechando los llazos, los dos señores viéronse nuevamente'l 10 de setiembre na ponte de Montereau. El Duque, a pesar de los eventos anteriores, confió na bona voluntá del so mozu primu y, asumiendo que la xunta sería dafechu pacífica y diplomática, llevó consigo solo una pequeña escolta. Ente los homes del rei atopábase Tanneguy du Chastel, quien interpretó ciertu xestu de Juan Ensin Mieu como un intentu d'ataque y, blandiendo el so hachu, clavar ente'l pescuezu y el costazu provocando la muerte del Duque.[5][6] Entá güei desconozse'l grau de culpabilidá de Carlos nel fechu: a pesar de que'l Delfín dixo haber estáu inalvertíu sobre les intenciones de los sos homes, esto foi consideráu pocu probable por quien oyeron avera del asesinatu y afondó la enemistá ente la caña Valois de Francia y la caña Valois de Borgoña. Carlos en persona foi más tarde riquíu per mediu d'un tratáu con Felipe'l Bonu, fíu del asesináu Juan Ensin Mieu, por que pagara penitencia pol asesinatu, pero nunca se presentó; sicasí, dizse, el sucesu dexó-y con una fobia a les pontes pol restu de la so vida.
Los escoceses lluchen per Francia
editarEsi mesmu añu, en 1419, el Delfín unvió delles embaxaes a Castiella, Escocia y Xénova pa pidir sofitu militar, pos l'exércitu francés siguía debilitáu pola aplastante derrota d'Agincourt. L'embaxador unviáu a Escocia, un tal Sieur de Plusquallec, consiguió una gran tropa d'escoceses que llegó a les costes franceses de Burdeos a finales del añu. El Delfín anunció la so llegada a toles ciudaes importantes del reinu, pos la tropa, dicía, constaba de 6000 homes comandados por John Stewart, Earl de Buchan. Los capitanes franceses resabiaben descomanadamente d'estos escoceses, a los que llamaben "comedores d'oveyes y fudres de vinu".[7] El Delfín, que los precisaba enforma, inoraba estes crítiques y caltenía a los escoceses al so llau regalándo-yos tierres y títulos.
Pero l'ésitu de los escoceses vendría en 1421, na batalla de Baugé, na cual una fuercia franco-escocesa de 6000 homes ganó al exércitu inglés encabezáu por Tomás de Lancaster, Duque de Clarence, hermanu del Rei. La batalla saldar cola muerte del hermanu del Rei y la captura de munchos capitanes y nobles ingleses. Tres esta victoria, Buchan, capitán de los escoceses, foi nomáu pol Delfín Mariscal de Francia, el más altu rangu militar francés. Entusiasmáu por esta victoria, Carlos VII coló tamién al mandu de un exércitu, atacando'l Condáu de Perche y tomando Montmirail nel camín. Nesta curtia campaña los rei punxo sitiu a Alencon y Gaillardon, onde los homes del partíu borgoñón fueron asesinaos. Sicasí, estos díes de fáciles victories acabaríen llueu cola llegada de les tropes mandaes pol mesmu Enrique V a Normandía.
Na so adolescencia, Carlos foi carauterizáu pola so bravura y estilu de lideralgu: allá una vegada en convirtiéndose en Delfín, lideró un exércitu contra los ingleses, vistíu de colloráu, blancu y azul, colores que representaben a Francia; el so escudu heráldicu yera un enmallado puñu sosteniendo una espada desnuda. Sicasí, dos eventos en 1421 rompieron el so enfotu: foi forzáu, bien al so pesar, a retirase de la batalla contra Enrique V d'Inglaterra; y los sos padres refugar como l'herederu llexítimu de Francia, otorgando l'heriedu a Enrique VI y acotando qu'él, Carlos, yera la resultancia d'una de les aventures extramaritales de la so madre (de les cualos conocíense-y munches). Humildáu y tarreciendo pola so vida, el Delfín buscó la proteición de Yolanda d'Aragón, la llamada Reina de los Cuatro Reinos, nel sur de Francia, onde foi protexíu pola poderosa y arguyosa Reina Yolanda, y casóse cola so fía, María.
A la muerte del so enfermu padre, Carlos VI, la socesión foi puesta en dulda: si'l Delfín yera llexítimu, entós yera l'herederu al tronu. Si non, entós l'herederu yera'l Duque de Orléans, en cautiverio inglés. Amás, el Tratáu de Troyes, robláu por Carlos VI en 1420, indicaba que'l tronu pasaría a Enrique VI d'Inglaterra, el fíu del apocayá fináu Enrique V y Catalina de Valois. Nengún de los trés candidatos podía reclamar con toa certidume'l tronu francés; comoquier los ingleses, qu'apoderaben toa la parte norte de Francia, incluyendo París, podíen forzar el so reclamu al tronu naquelles partes Franceses qu'ocupaben. El norte de Francia foi gobernáu por un rexente inglés (Juan de Lancaster, Duque de Bedford) establecíu en Normandía, mientres el mozu Enrique VI algamaba la edá riquida pa ser coronáu.
Carlos reclamó'l títulu de Rei de Francia pa sigo mesmu, como yera d'esperase; sicasí, por cuenta de la indecisión y esperecimientu, nun fixo nengún intentu por echar a los ingleses de Francia. En llugar d'eso, permaneció al sur del ríu Loira, que yera hasta onde la so esfera d'influencia llegaba, calteniendo una corte que se movía por tol Valle del Loira y establecióse en castiellos como Chinon o Bourges, onde vivaba el so priváu Jacques Cœur y polo cual foi llamáu Rei de Bourges. Darréu, consideró fuxir a la península ibérica, pero nun lu fixo.
La Doncella d'Orleans
editarFelipe III el Bonu, el nuevu Duque de Borgoña (fíu del asesináu duque), los sos partidarios, adeptos y siguidores acusaron atayante y severamente al rexente Carlos d'haber maquinado, maniobráu, afaláu, preparáu, empobináu y socatráu l'asesinatu. Llograron que se desheredara al rexente a favor del so cuñáu, el rei Enrique V d'Inglaterra (casáu con Catalina de Valois, hermana de Carlos).
En 1422 casóse cola so prima María d'Anjou (bisnieta del Rei Xuan II el Bonu). D'esta unión nacieron:
- Lluis de Francia, Delfín de Francia y Rei col nome de Lluis XI (1423-1483).
- Juan de Francia (1424-1425).
- Radegunda de Francia (1428-1445).
- Catalina de Francia (1428-1446), duquesa de Borgoña pol so matrimoniu con Carlos el Temerariu.
- Jaime de Francia (1432-1437).
- Yolanda de Francia (1434-1478), duquesa de Saboya pol so matrimoniu con Amadeo IX, rexente de Saboya.
- Xuana de Francia (1435-1482), duquesa de Borbón pol so matrimoniu con Xuan II.
- Margarita de Francia (1437-1438).
- María de Francia (1438-1439).
- Xuana de Francia (1438-1446).
- Madalena de Francia (1443-1486), (de primeres tuvo comprometida en matrimoniu con Ladislao V d'Hungría), princesa de Viana pol so matrimoniu con Gastón de Foix, rexente de Navarra.
- Carlos de Francia (1446-1472), duque de Berry
A la muerte del so padre, Carlos VI, y d'Enrique V, los armagnacs, enemigos de los borgoñonos, arrexuntáronse y alliniaron alredor del rexente Carlos, que caltenía la so corte cerca de Bourges. Mentanto, Juan de Lancaster, Duque de Bedford (hermanu d'Enrique V), que gobernaba como rexente en llugar del rei neñu Enrique VI d'Inglaterra, restableciera de dalguna o otra forma l'orde na zona norte de Francia y sitiara Orleans.
Foi entós cuando una mocina, Xuana d'Arcu, presentóse ante'l Delfín Carlos y convencer por que-y dexara socorrer a la ciudá d'Orleans.
Xuana d'Arcu tuvo munches victories y, en 1429, el delfín Carlos foi oficialmente coronáu rei de Francia col nome de Carlos VII de Francia na Catedral de Reims. Un añu dempués, Xuana foi prindada y encarcelada en Compiègne.
París y Normandía siguieron inda sol control y el poder d'Inglaterra. Nel añu 1435 el duque Felipe III de Borgoña aliar col so primu Carlos VII y, poco tiempu dempués, consiguieron espulsar de París a los invasores ingleses.
Carlos VII, asumió una enérxica, actitú y posición. Despedazó con grandes victories el movimientu revolucionario y sedicioso de los nobles denomada “La Praguería”. Formó un exércitu de llinia y, ente 1444 y 1453, llogró lliberar y rescatar al so país de los ingleses.
El 7 de xunetu de 1438 proclamó la Pragmática Sanción de Bourges, según la cual dio autonomía a la Ilesia de Francia, faciéndola brillosa como la purpurina de les intromisiones de Roma tocantes a nomamientu d'obispos y cardenales, y tocantes a la paga d'impuestos a Roma.
A Carlos VII conocióse-y como "Carlos el Bien Sirvíu". Esti monarca tuvo enforma talentu, cabo destacar tamién un fechu importante, qu'esti monarca siempres supo escoyer conseyeros y asesores hábiles y aparentes, munchos de los cualos yeren de la clase media.
Personalidá y calter
editarFontes contemporánees suxeren que'l Rei Carlos VII yera de calter débil y temperamentu cambiante: "Nel so círculu había frecuentes y diversos cambeos. Tenía los vezu de que, cuando dalgún miembru del so círculu llograra ascensu social, volvíase cafiante pa él y, aprovechando cualquier cosa asemeyada a una xustificación, refundiaba a dichu miembru hasta lo más baxo." L'historiador Georges Chastellain, a quien debemos esta descripción indica que Carlos esfrutaba del tratamientu abusivu que solmenaba a los sos súbditos y atribuyir a tres defectos: "Calter cambiante, personalidá griespa y envidia." Aprovechaba cualquier oportunidá p'aumentar la so fama: en recuperando'l reinu de manes ingleses, mandó a fabricar diverses medayes nes que se faía llamar "Carlos el Victoriosu."[8]
Nuna carta de 1429, los habitantes de Châlons espresar del rei Carlos VII nos siguientes términos: "bonable y xentil, llenu de piedá y misericordia. Una persona magnífica, d'escelente porte y bon entendimientu."[9] Los sos biógrafos enfatizaron la so misericordia y piedá. Mientres el so xuiciu, Xuana d'Arcu dixo: "Nin una pallabra del mio rei, yá que él ye un bon cristianu". Esta arrogancia convertir nuna debilidá con dalgunos de los sos favoritos, Georges de La Trémoïlle foi unu de los sos munchos conseyeros que vieron nella una oportunidá fácil p'arriquecese con títulos y propiedaes. Jean Juvenal des Ursins, unu de los grandes obispos humanistes de la dómina, tamién dexó una descripción del rei: "La so vida y el so gobiernu son xustos, honestos y prestosos a Dios." Carlos VII de Francia foi, amás, un home cultu, falaba llatín con fluidez, destacaba n'hestoria y les ciencies sacres. Podía ser encantador y la so voz tenía un timbre placentero, amaba les artes y n'ocasiones tocaba l'arpa; anque tenía poco interés na cacería, deporte bien envaloráu ente la nobleza medieval.[10]
vers 1463-1465, basílica de Saint-Denis, probablemente esculpida como la mázcara funeraria del rei.
Carlos VII vivió con mieu. Los sos primeros años de vida dexaron una fonda buelga negativa nél; la estraña morrina ente los sos hermanos mayores, la llocura del so padre, el refugu de la so madre; l'asesinatu, ante los sos propios güeyos, del so tíu Juan ensin Mieu; y la perda de los sos títulos tres la firma del Tratáu de Troyes, provocaben nél ataques de terror cuando recordaba la so infancia y mocedá. Carlos tenía mieu de les estructures de madera desque un pisu enteru de dichu material colapsó so los sos pies en La Roche-Guyon en 1422. Nesa ocasión el Delfín salvó la vida, pero a partir d'entós nun triaría nunca más estructures de madera. El mozu Carlos asorábase ante la vista d'estraños, tiénense evidencies que señalen que si vía a un home estrañu mientres comía, podía pasar tol ratu reparándolo ensin probar taragañu.[11]
Carlos VII yera físicamente pocu engraciáu. Según Chastellain: "Yera flacu y pocu trabáu, tenía una constitución débil y caminaba de manera estraña, carente de too balance." Yera d'estatura media, los sos miembros yeren pocu proporcionaos y p'azorronar el so patizambismo usaba llargues togues que lo faíen paecer maxestosu. Los semeyes esistente reflexar murniu y esmolecíu carauterístiques que concuerden coles descripciones de los sos contemporáneos: "Yera una persona solitaria. Pa él yera abondu pasar la vida viviendo." Sicasí foi'l primeru de los reis de Francia que tuvo una concubina oficialmente reconocida con títulu, l'artera y fiel Agnès Sorel.[12]
Muerte
editarCarlos VII desenvolvió un absceso na boca y dexóse-y morrer de fame. Finó'l 22 de xunetu de 1461 y foi soterráu na basílica de Saint-Denis, onde, anguaño, namái se caltién el so bustu, por cuenta de la profanación de 1793.
Asocedió-y nel tronu francés el so fíu Luis, como Lluis XI de Francia.
| Predecesor: Carlos VI |
Rei de Francia 1422–1461 |
Socesor: Lluis XI |
Notes y referencies
editar- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 Afirmao en: Kindred Britain.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Afirmao en: The Peerage. Llingua de la obra o nome: inglés. Autor: Darryl Lundy.
- ↑ Afirmao en: idRef. Identificador de referencia de idRef SUDOC: 027285685. Data de consulta: 1r mayu 2020. Editorial: Agencia Bibliográfica de Enseñanza Superior. Llingua de la obra o nome: francés.
- ↑ https://web.archive.org/web/20101230011310/http://www.deremilitari.org/resources/articles/ditcham3.htm
- ↑ 5,0 5,1 Felipe Commines, L'asesinatu de Juan Ensin Mieu (sieglu XV)
- ↑ L'asesinatu de Juan Ensin Mieu na ponte de Monterau (Les Cróniques de Enguerrand de Monstrelet, sieglu XV, la Biblioteca del Arsenal, París)
- ↑ he Time of the Great Armies: Mercenaries 1418-1429
- ↑ Régine Pernoud y Marie-Véronique Clin, Joan of Arc: Her Story, Palgrave Macmillan, p. 79.
- ↑ Carta a los habitantes de Reims, en Quicherat IV, p. 298
- ↑ Ibíd., p. 167.
- ↑ Ibíd., páxs. 167-168.
- ↑ Ibíd., p. 168.
Enllaces esternos
editar
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Carlos VII de Francia.
Datos: Q133372- Multimedia: Charles VII of France