Conceyu de Constanza

Conceyu de Constanza
	sínodu
Más información
Derivaos	Imperia (en)

El conceyu de Constanza foi un conceyu ecuménicu de la Ilesia Católica, convocáu'l 30 d'ochobre de 1413 por Segismundo d'Hungría, emperador xermánicu, y el antipapa^{[nota 1]} Xuan XXIII. La xunta llevar a cabu del 5 de payares de 1414 hasta'l 22 d'abril de 1418^[1] na ciudá imperial de Constanza. Los sos principales oxetivos fueron: acabar col Gran Cisma d'Occidente y estudiar la reforma de la Ilesia, anque se tomaron otres decisiones, como la condena de Juan Huss.

Contestu históricu

La dulda sobre la validez de la eleición del papa Urbanu VI, llevada a cabu so la presión del pueblu romanu, el 8 d'abril de 1378 y el calter fuerte del pontífiz fizo que dellos cardenales poner nel so contra. Una parte d'ellos declaró illexítima la eleición d'Urbanu y axuntaron un nuevu cónclave en Fondi, el 20 de setiembre del mesmu añu, nel qu'escoyeron al cardenal Roberto de Xinebra como nuevu papa, quien tomó'l nome de Clemente VII. Va Pasar a la hestoria como antipapa. Ante la negativa d'Urbanu VI d'arrenunciar al solio pontificiu, Clemente estableció la so residencia n'Avignon. El fechu causó la división de la cristiandá en dos obediencies papales y alimentó la doctrina del conciliarismo, desenvuelta por teólogos como Guillermo de Ockam y Marsilio de Padua, que plantegaben qu'un conceyu ecuménicu podía xulgar y deponer a un papa.^[2]

Placa que conmemora'l Conceyu de Constanza.

Basándose nesta doctrina, un grupu de cardenales, obedientes tanto a Roma como a Avignon, decidió axuntar un conceyu en Pisa en 1409. Nél depunxeron a los dos papes y diose pasu a la eleición d'un nuevu socesor de san Pedro. Nel cónclave teníu depués del conceyu, escoyeron a Alejandro V. Lo que pretendió ser la solución al problema, en verdá complicar, yá que se pasó d'una Ilesia bicéfala a una Ilesia tricéfala.

El papa de Pisa, Alejandro V, morrió al añu siguiente de ser escoyíu. Darréu asocedió-y Xuan XXIII, dando muestra de que los pisanos nun daríen marcha tras a les sos pretensiones. De frente a la imposibilidá de reconciliación, la teoría conciliarista siguía siendo l'alternativa. L'emperador Segismundo de Luxemburgu convocó'l conceyu de Constanza pal día de Tolos Santos de 1414. Depués de Segismundo, l'antipapa Xuan XXIII confirmó la convocatoria.

Desarrollu del conceyu

Nel conceyu de Constanza desenvolviéronse n'especial manera trés argumentos o causes: la causa de la unión, pola que s'intentó poner fin al gran cisma; la causa de la fe, pola que se condergaben les doctrines herétiques de Wycliff y Hus, ente otros; y la causa de la reforma de la Ilesia.^[3]

Causa de la unión, fin de la Cisma d'Occidente

Plantía:Ficha de cónclave A l'apertura del conceyu, namái los obispos que sofitaben a Xuan XXIII taben presentes. En llinia cola doctrina conciliarista qu'adoptaren en Pisa, el conceyu declaró la primacía de la so autoridá y en mayu de 1415 depunxo a Xuan XXIII, qu'esperara d'ellos la confirmación de los sos títulos pal papáu, pero se enemistó col emperador y fuxó pela nueche. Foi prindáu pola guardia imperial, fechu prisioneru y, yá que debía'l so nomamientu orixinal a una autoridá conciliar, acató finalmente la decisión. En xunetu d'esi mesmu añu, cola presencia yá de los cardenales de Gregorio XII, reabrióse'l conceyu, qu'aceptó l'arrenunciu de Gregorio. La postura d'ésti, que nun almitiera la doctrina de que l'autoridá conciliar tuviera percima del Papa, sería finalmente confirmada por conceyos posteriores.

Ante la situación, Benedicto XIII abandonó los planes de sumase al conceyu y fuxó dende Avignon a Peñíscola, na mariña valenciana. Tres llargues negociaciones de Segismundo col rei d'Aragón, coles mesmes monarca d'esos territorios, consiguióse finalmente qu'una parte de los cardenales y obispos de Benedicto incorporar al conceyu y votaren la destitución del mesmu. Benedicto nun abandonaría'l castiellu de Peñíscola hasta la so muerte. Sicasí, quiciabes n'atención al so orixe —Benedicto naciera como Pedro Martínez de Luna en Illueca, Aragón— les corones de Navarra y la escocesa reconocer como Papa mientres el restu de la so vida. Aragón caltendría mientres años una posición pocu clara, como mediu de presión ante Roma, pa protexer los sos intereses nel sur de la península italiana.

Eleición del Papa

La eleición d'un nuevu Papa amosar n'estremu complexa poles constantes presiones de los monarques, que —esmolecíos pola presencia de Segismundo- buscaron tamién influyir na decisión. Llegar al resolución de que nengún de los trés qu'ostentaron el títulu de papa, hasta esi momentu, podía ser escoyíu pontífiz.^[2] Finalmente la eleición el 11 de payares de 1417 del moderáu cardenal Otón de Colonna como Martín V llogró aselar les tensiones. Con ésta dio fin al Gran Cisma d'Occidente, tres cuasi cuarenta años de disputes.

Causa de la fe

El conceyu siguió tamién les obres del de Pisa tocantes a les reformes de doctrina y teoloxía sacramental. Los teólogos Jan Hus, John Wycliff y Jerónimo de Praga fueron condergaos como herexes. Los restos de Wycliff, que llevaba yá delles décades muertu, fueron desenterraos y tresportaos a Constanza, onde fueron quemaos. Magar que Segismundo garantizara la proteición a Hus, ésti tamién foi fechu prisioneru y condergáu a muerte. Foi executáu'l 6 de xunetu de 1415 xunto con Jerónimo de Praga. La reaición nun se fixo esperar en Bohemia, onde la revolución husita tendría la rexón en conflictu permanente hasta la guerra de los Trenta Años.^[3]

Hus nel conceyu de Constanza.
Pintura al oleu de Václav Brožík.

En Constanza aldericóse tamién l'acusación, realizada polos caballeros Teutónicos, de que Polonia allugaba y defendía viviegamente a paganos. Los intereses de la orde, que dende la conversión al cristianismu de Jogaila de Lituania y el so matrimoniu cola reina Eduviges de Polonia rematara cola so ascensión al tronu como Vladislao II de Polonia, había vistu amenorgada la so capacidá d'aición, fueron desoyíos. El rector de la Universidá de Cracovia, Pawel Wlodkowic, un eminente xurista, defendió la teoría del derechu al autogobiernu de toles naciones, entá les paganes, que sería depués recoyida y desenvuelta nes obres de la escuela de Salamanca.^{[ensin referencies]}

Causa de la reforma de la Ilesia

El decretu Haec santa, promulgáu'l 6 d'abril de 1415, estableció la solidaridá colexal ente les decisiones conciliares y l'autoridá papal, siguiendo la llinia de reformes empecipiada en Pisa. Sicasí, y en parte por cuenta de les midíes que tuvo de tomar depués Martín V pa restaurar la debilitada influencia del papáu en Roma, suspendióse'l plan, que tenía d'incluyir, ente otres coses, conceyos regulares convocaos quinquenalmente.

El decretu Frequens, del 9 d'ochobre de 1417, establecía que la celebración del conceyu ecuménicu tenía de dase con una frecuencia mayor, polo que se programó un futuru conceyu cinco años dempués del zarru del conceyu de Constanza.

Ente otres coses, el conceyu afitó nueves penes contra la simonía, abolió les exenciones fiscales y beneficios adquiríos mientres la cisma y reformó ciertos aspeutos de la vida clerical, l'usu del hábitu y la tonsura,^[2] y sentáronse les bases pa la imposición del celibatu sacerdotal, lo cual fíxose nel Conceyu de Trento, un sieglu más tarde.^{[ensin referencies]}

Ver tamién

Henricus de Piro

Notes

↑ Utilízase equí'l termino "antipapa" non con usu peyorativu. D'esa manera ye llamáu comunmente, asina apaez en Wikipedia y amás sirve pa nun causar tracamundiu col papa Xuan XXIII, que gobernó la Ilesia católica de 1958 al 1963

Referencies

↑ Shahan, Thomas. «Conceyu de Constanza». Enciclopedia Católica. Consultáu'l 24 d'avientu de 2014.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 Mezzandri, Luigi (2001). «La túnica lacerata», Storia della Chiesa tra medioevo ed epoca moderna, vol. 1 Dalla crisi della Cristianità alle riforme (1294-1492), 2ª (n'italianu), Roma: Edizione, páx. 83-102. ISBN 88-86655-64-9.
↑ ^3,0 ^3,1 Alberigo, Giuseppe (1993). «El conceyu de Constanza (1414-1418)», Historia de los conceyos ecuménicos. Salamanca: Síguime, páx. 189-201. ISBN 9788430111992.

Enllaces esternos

Denzinger: Conceyu de Constanza (contra Wicleff, Hus, etc.)
Daniel-Rops (Henri Petiot), Histoire de l'Eglise du Christ (Historia de la Ilesia de Cristu) (1948-1963).

47°39′48″N 9°10′37″E / 47.66333°N 9.17694°E / 47.66333; 9.17694

[1] Utilízase equí'l termino "antipapa" non con usu peyorativu. D'esa manera ye llamáu comunmente, asina apaez en Wikipedia y amás sirve pa nun causar tracamundiu col papa Xuan XXIII, que gobernó la Ilesia católica de 1958 al 1963

[2] Shahan, Thomas. «Conceyu de Constanza». Enciclopedia Católica. Consultáu'l 24 d'avientu de 2014.

[Mezzandri-3] 2,0 ^2,1 ^2,2 Mezzandri, Luigi (2001). «La túnica lacerata», Storia della Chiesa tra medioevo ed epoca moderna, vol. 1 Dalla crisi della Cristianità alle riforme (1294-1492), 2ª (n'italianu), Roma: Edizione, páx. 83-102. ISBN 88-86655-64-9.

[Alberigo-4] 3,0 ^3,1 Alberigo, Giuseppe (1993). «El conceyu de Constanza (1414-1418)», Historia de los conceyos ecuménicos. Salamanca: Síguime, páx. 189-201. ISBN 9788430111992.

[nota 1]

[1]

[2]

[3]