Acuarela
La acuarela (pallabra que provién del italianu acquarella) ye una pintura sobre papel o cartulina con colores esleíos n'agua. Tamién ye'l nome de la téunica emplegada nesti tipu de pintura, y de los colores colos que se realiza.[1]
Los colores utilizaos solo pueden usase si son tresparentes (según la cantidá d'agua nel amiestu) y dacuando dexen ver el fondu del papel (blancu), qu'actúa como otru verdaderu tonu. Componer de pigmentos apiguraos con goma arábiga o miel. Nos sos procedimientos emplega la pintura por capes tresparentes, con cuenta de llograr mayor rellumu y soltura na composición que se ta realizando. En Xapón, l'acuarela executada con tinta ye denomada Sumi-e. Na pintura china, coreana y xaponesa foi un mediu pictóricu dominante, realizáu frecuentemente en tonalidaes monocromáticas negres o sepia.
Historia de l'acuarela
editarLa pintura a l'acuarela empezó cola invención del papel en China pocu dempués de 100 e.C. Nel sieglu XII los árabes introducieron la fabricación del papel n'España y la teunoloxía estender a Italia décades más tarde. Dalgunos de los más antiguos fabricantes de papel inclúin a Fabriano (n'Italia), abiertu en 1276, y Arches (en Francia), abiertu en 1492.
L'antecesor de l'acuarela n'Europa foi'l pintura al frescu frescu —pintura mural usando pigmentos nun mediu aguacientu sobre yelsu húmedu—. Un bon exemplu de frescu ye la Capiya Sixtina, empecipiáu en 1508 y completáu en 1514.
El primer usu conocíu de l'acuarela n'Europa ye pol pintor renacentista italianu Rafael Sanzio (1483-1520), quien pintaba en grandes cartulines como bocetos de tapices.
N'Alemaña, Alberto Durero (1471-1528) pintó acuareles nel sieglu XV. La primer escuela d'acuarela n'Europa foi liderada por Hans Bol (1534-1593), influyida poles creación de Durero.
Otros famosos artistes usaron l'acuarela pa completar la so obra al oleu, incluyendo a Van Dyck (1599-1641), Thomas Gainsborough (1727-1788), y John Constable (1776-1837).
Na Gran Bretaña del sieglu XVIII, Paul Sandby (1725-1809) foi llamáu padre de l'acuarela británica.
Unu de los acuarelistes más famosos ye Joseph Mallord William Turner (1775-1850), precursor de les téuniques que darréu desenvolveríen les vanguardies. Los sos cuadros reflexen magníficamente la lluz y el movimientu.
Na pintura española del sieglu XX cabo destacar n'acuarela al maestru Julio Quesada Guilabert (1918-2009). Ensin escaecer a Ceferino Olivé (1907-1995) y los sos discípulos Pere Calderó Ripoll (1916-2009), Francisco Torné Gavaldà (1917-2008) y Rafael Alonso López-Montero (1921-2009 ), de quien s'escribió:
Rafael sigue espertando almiración sincera col so dominiu de la figura, el so aciertu na temática y la so concepción del color. Na proporción, l'encuadre, la perspeutiva, la consecución de los primeros términos y de los fondos alloñaos, Rafael Alonso ye un maestru gayoleru. Y llegó a esi visu al traviés del trabayu ilusionáu acaldía. Yá va tiempu que Rafael Alonso figura ente los más destacaos acuarelistes españoles. Namái hai que contemplar esta arrogante seleición de la so variada obra pa entendelo.Agustín Romu. Revista Corréu del Arte. 1989[2]
Otru pintor qu'uso la téunica de l'acuarela foi Alfons walde En Canaries, ye significativa la práutica d'esta téunica pictórica que tien y tuvo un gran enraigono y desarrollu, destacando ente otros artistes; Francisco Bonnín Guerín, José Comas Quesada o Alberto Manrique.
Acuarela
editarEl términu acuarela referir a la pintura tresparente, a diferencia del gouache, una forma opaca de pintura similar.
L'acuarela píntase utilizando pigmentu finu o tinta entemecida con goma arábiga pa da-y cuerpu y glicerina o miel pa da-y mafa y xunir el colorante a la superficie de pintar.
Toa acuarela palidece si esponer al sol, los colores permanecen cuanta más calidá tienen los pigmentos. Ye posible atopar los colores en tubos o pastillas, nos dos formes apréciense les diferencies ente pigmentos, por casu col azul de manganesu llógrase una granulación.
Téunica
editarLa téunica de l'acuarela basar na superposición de capes tresparentes —llavaos—, utilizando la blancura del papel pa llograr efeutos y toques de lluz. A midida que se superponen más llavaos el color faise más fondu. El color de l'acuarela puede modificar añadiendo o quitando agua, usando pinceles, esponxes o trapos.
L'acuarela da munches posibilidaes: la téunica de la llavadura dexa crear degradaos o llavadures uniformes, inclusive superposición de colores. Cola téunica húmedu sobre húmedu pintar cola acuarela sobre'l soporte primeramente amugáu, llogrando un efeutu distintu. Tamién pueden realizase llavadures del pigmentu una vegada secu, dependiendo del papel, del pigmentu y la temperatura de l'agua. La llimpieza con esponxa o otru elementu absorbente, el ralláu, son dellos exemplos de les amplies posibilidaes qu'ufierta l'acuarela.
Soporte
editarEl soporte más corriente pa esta téunica ye'l papel y hai gran variedá de testures, pesos y colores, y la so eleición depende del estilu del artista. Tamién otru soporte bien estendíu pal usu de l'acuarela ye la tela o Texíu (testil) Con respectu al papel esisten tres tipos estándar:
- Papel prensado en caliente (hp), tien una superficie dura y llisa, munchos artistes consideren una superficie demasiáu resbalosa y llisa pa l'acuarela.
- Papel prensado en fríu (non), ye texturado, semiáspero, afechu pa llavadures amplies y llisos.
- Papel aspru, una superficie granosa, cuando s'aplica un llavadura llógrase un efeutu motudu polos cuévanos del papel.
El gramaje del papel ye la segunda considerancia pa la so eleición, una y bones un papel más gruesu tien menos enclín a ondularse.
Pa evitar que'l papel se ondule, amúgase primeramente y pégase a un cercu de madera, enterriándolo.
Referencies
editar- ↑ DRAE
- ↑ 1arte.com (15 d'avientu de 2009). «Fallecimientu del pintor acuarelista Rafael Alonso López-Montero». Consultáu'l 15 de febreru de 2013.
Bibliografía
editar- Ralph Mayer, Materiales y téuniques del arte. Ediciones Akal, 1993.
Enllaces esternos
editar- Wikcionariu tien definiciones y otra información tocante a acuarela.
- Coleición d'acuareles digitalizadas na Biblioteca Dixital Hispánica de la Biblioteca Nacional d'España
j