Avenida Corrientes
La avenida Corrientes ye la exa de la vida nocherniega y bohemia de la Ciudá de Buenos Aires. Nos sos chigres y teatros acuñóse'l tangu, y a lo llargo de la so historia interpretar nellos les grandes orquestes y cantores, ente ellos l'ídolu popular Carlos Gardel, quien vivió a la so vera. Los sos sumíos teatros Politeama Arxentín, Apolo, Odeón y el vieyu Ópera, fueron escenariu de los más altos esponentes de la llírica mundial, según de la nacencia del consideráu teatru nacional: el drama gauchesco Juan Moreira.
| Avenida Corrientes | |
|---|---|
| avenida | |
 | |
| Llocalización | |
| País |  Arxentina |
| Ciudá |  Buenos Aires |
| Coordenaes | 34°36′14″S 58°23′10″W / 34.604°S 58.3862°O |
  Avenida Corrientes Avenida Corrientes (Arxentina) | |
| Historia y usu | |
| Orixe del nome | Corrientes |
 | |
El so nome actual foi-y dau oficialmente en 1822 n'homenaxe a la ciudá arxentina de Corrientes en reconocencia al so fervor pola causa de la Revolución de Mayu.
Foi cai angosta hasta qu'en 1931 empezó la so enanche, concluyíu en 1936.
El so primer tramu trescurre nuna zona mayoritariamente financiera, hasta qu'al cruciar la piatonal cai Florida tresformar nun polu de diversión que tanto los porteños como numberosos turistes percuerren a toa hora entreteniéndose colos sos espectáculos artísticos, culturales, llibreríes d'ufiertes (munches d'elles abiertes hasta altes hores de la nueche), confiteríes, y pizzerías. Por tou esto'l periodista Roberto Gil popularizaría en los 50 la frase la cai que nunca duerme al referise a ella.
Unes 11 cortes depués, al cruciase cola Avenida Callao, tresformar nuna avenida netamente comercial, con negocios de too tipu, hasta llegar al tangueru barriu del Abasto, otru focu de turismu y diversión, pa depués siguir absorbiendo les carauterístiques de cada barriu y rematar nel campusantu más grande de Buenos Aires, el de la Chacarita.
Nel so percorríu de 8,6 km la numberación varia dende'l 1 al 6.900, y ente los sos 70 cruces cunta'l que tien cola Avenida 9 de Julio, onde s'alza l'iconu porteño por excelencia, l'Obeliscu.
Naz na avenida Eduardo Maderu 402, xunto a Puertu Maderu y estiéndese escontra l'oeste y darréu escontra'l nornoroeste, hasta concluyir na avenida Federico Lacroze al 4200, nel barriu de Chacarita. La circulación vehicular, salvu nos sos trés últimes cortes en que ye de doble sentíu, ye d'oeste a este.
Por un sector d'ella circuló'l primer ferrocarril arxentín, según el tren y la tranvía "de la muerte", mientres la epidemia de fiebre mariello de 1871. Na actualidá ye acompañada per debaxo de tola so trayeutoria pola llinia B de soterraños.
Diversos estilos arquiteutónicos pueden topase nella, dende'l fríu academicismu hasta l'entreteníu art nouveau, del neogóticu modernu pasando pol francés borbónicu al rascacielo modernu de vidriu o formigón.
La Asociación Amigos de la Cai Corrientes collabora cola planificación urbanística de l'avenida, y foi la responsable del allugamientu, en 40 de les sos esquines, de plaques recordatories de les pernomaes figures del tangu que lu animaron.
¡Corrientes, pela nueche! Mientres les otres cais honestes duermen pa espertase a los seis de la mañana, Corrientes, callar vagamunda, enciende a los siete de la tarde toes los sos lletreros lluminosos, y enguirnaldada de rectángulos verdes, colloraos y azules, llanza a les muralles blanques los sos reflexos d'azul de metileno, los sos mariellos d'acedu pícrico, como'l gloriosu desafíu d'un pirotécnicu.
La cai que se quier, que se quier de verdá. La cai que ye llinda de percorrer de punta a punta porque ye la cai de vagancia, de atorrantismo, d'olvidu, d'allegría, de prestar.
Historia
editarCorrientes angosta
editarNel sieglu XVIII, namái yera un simple senderu de tierra denomináu del Sol, alloñáu de la pequeña aldega de Buenos Aires. Abríase pasu dende la llinia de la mariña del Ríu de La Plata (que llegaba al altor de l'actual avenida Leandro N. Alem) y se desdibujaba ente los campos del oeste.
En 1729, Domingo de Acassuso fundó, onde güei se emplaza l'Obeliscu, el templu de San Nicolás de Bari, sobre'l cual se izaría en 1812 la bandera arxentina per primer vegada en Buenos Aires.[1] Por cuenta de la instalación de dicha ilesia, empezaron a llamar a la cai San Nicolás.
En 1768 los cabildantes amestaron siete cuadres del ejido pa incorporales a la planta urbana. D'esta manera la cai pasó a ser la so llende norte y ganó daqué d'importancia.
En 1808, de resultes de ganar a los británicos mientres les Invasiones Ingleses, decidió llamásela de Inchaurregui n'homenaxe al rexidor José Santos de Inchaurregui, que se destacar combatiendo al enemigu. Esi nome duró pocu, pos tres la Revolución de Mayu un grupu de patriotes borraron los nomes de les cais qu'homenaxaben a realistes y empezaron a llamala Corrientes, por cuenta de qu'esa ciudá yera considerada como la primera que xuntó a la causa de la Independencia. Esti nome oficializóse recién en 1822.[2]
En 1895 llamóse Triunviratu al tramu ente l'avenida Ángel Gallardo y Scalabrini Ortiz, siguiendo depués col nome de Corrientes hasta l'avenida Congresu. En 1900 direutamente Triunviratu dende Ángel Gallardo hasta Congresu; en 1927, Corrientes, dende l'Avenida Congresu; y en 1937 (y hasta l'actualidá) Corrientes dende Av. Eduardo Maderu hasta Federico Lacroze quedando'l nome de Triunviratu hasta l'Av. Ricardo Balbín.[3]
En 1872 inaugurar ente Esmeralda y Suipacha el Teatro Ópera y, ente Maipú y Esmeralda, el Teatru Odeón y el Politeama Arxentín (estos dos últimos yá nun esisten). Escontra principios del sieglu XX instaláronse dellos cafés y restoranes que se calteníen abiertos pela nueche a los qu'allegaben munchos músicos de tangu. Tamién nesta dómina munchos xudíos procedentes d'Alepo instalar en negocios dende l'actual cai Uriburu hasta Centroamérica (güei Avenida Pueyrredón), na zona que se conoz como l'Once. Lo mesmo fixeron a partir de 1914 los sirios, armenios libaneses y xudíos sefardinos y de la Europa Oriental, escorríos por causes relixoses o de resultes de la Primer Guerra Mundial.
En xunetu de 1890, mientres la llamada Revolución del Parque, fueron llugares de cruentos combates l'azotea del teatru Politeama, los techos de la Ilesia de San Nicolás y l'esquina de la cai Paraná.
L'enanche
editar|
nun va camudar col enanche Ye inútil que traten de reformala.
|
El gobiernu de Bernardino Rivadavia decretara en 1822 que se convirtiera nuna avenida de 30 vares d'anchu (26 m), pero esto nun se llegó a realizar. En 1910 una ordenanza del intendente Joaquín Samuel de Anchorena dispunxo enanchala, de manera que a partir d'esi añu les nueves construcciones empezaron a llevantase siguiendo una nueva llinia d'edificación. Sicasí hubo qu'esperar a la década del 30, en que se vio la necesidá d'afaer el diseñu urbanu a la crecedera de la población y a los nuevos medios de tresporte, por que, según Corrientes, enanchárense les aveníes Santa Fe, Córdoba, Independencia y Belgrano; y construyérase l'Avenida Roque Sáenz Peña, que corta a Corrientes en diagonal.
La cai dexó entós de ser angosta baltando edificaciones que taben na sienda norte. Les obres empezaron en 1931 y la primer corte escoyida foi la que s'estiende ente les cais Uruguái y Paraná, siendo intendente José Guerrico.
La obra completar en 1936, mientres el gobiernu del Intendente Mariano de Vedia y Mitre, al celebrase'l cuartu centenariu de la primer fundación de Buenos Aires por Pedro de Mendoza, perdiendo amás Corrientes la corte na qu'anguaño se crucia cola Avenida 9 de Julio. En felicidá cuadra baltar ente otros edificios la mentada ilesia de San Nicolás y construyóse el que se convertiría n'iconu de Buenos Aires: l'Obeliscu, de 67,5 metros d'altor.
Al avanzar les obres foi necesariu baltar el Circu Hippodrome, na esquina con Carlos Pellegrini. Nél actuaron figures bien populares, ente elles el payasu, acróbata y direutor circense Frank Brown, nacíu n'Inglaterra y bien queríu polos porteños de delles xeneraciones, dalgunos de los cualos esfrutaron siendo neños la so costume de partir llambionaes depués de la matiné.[5]
En 2003 empecipiáronse nueves obres que tuvieron que ver col so anchu, y que remataron en 2005. Nesti casu enancharon les sos siendes de 3,5 m a 5 m esaniciando un carril p'automóviles. Anovóse tamién el moblame urbanu —teléfonos públicos, quioscos, abellugos pa coleutivos— nes cortes que van dende'l 1100, na so interseición con Cerrito, hasta l'encruz cola avenida Callao'' nel 1800. Invirtiéronse 7,5 millones de pesos.[6]
En 2009 l'enanche siguió na zona de Callao hasta Pueyrredón, y depués siguióse estendiendo hasta qu'en 2018 llegó a la cai Florida. Amenorgar los carriles vehiculares de 6 a 4, ampliáronse les siendes en 2,80 metros per llau, creáronse dársenes pa carga y descarga y pa vehículos de caudales, niveláronse cruces tresversales, soterráronse cables, y executáronse ramples y pluviales.[7]
En marzu de 2007, entamada pola Subsecretaría d'Industries Culturales del Ministeriu de Producción de la ciudá, realizóse la primera Nueche de les Llibreríes, na cual cerráronse al tránsitu les cortes de l'avenida ente Callao y Uruguái, tresformándoles nun gran espaciu piatonal con stands de llibros y sillones pa lleer sobre la cai.[8] L'eventu sigue faciéndose añalmente.
Trenes, tranvíes y soterrañu
editar
En 1857 circuló por ella, dende l'actual Riobamba hasta Pueyrredón, el primer ferrocarril arxentín, llamáu Ferrocarril Oeste de Buenos Aires. En 1873, por cuenta de la gran urbanización de la ciudá, esti tren dexó de circular pol mentáu trayeutu, retirándose les víes dende 1892.
En 1871, mientres la epidemia de fiebre mariello; y cola cuenta de sacupar con mayor rapidez los cadabres de la ciudá, incorporóse un tramu del Ferrocarril Oeste dende Pueyrredón hasta un campusantu que s'habilitó al efeuto, onde anguaño s'atopa'l Parque Los Andes (y que depués se treslladaría al actual de la Chacarita). La construcción del tramu, que se concluyó en dos meses, dirixir l'inxenieru Augusto Ringuelet. Al tren que cumplía la lúgubre misión de tresportar los cadabres conocer como de la muerte o aciagu, al igual qu'a los trés estaciones na que se depositaben los mesmos pa ser treslladaos: la Bermejo, na esquina suroeste de la cai homónima (güei Jean Jaurés) cola avenida Corrientes, la que s'atopaba na esquina suroeste de Corrientes y Medrano; y la de la esquina con Scalabrini Ortiz (entós llamada Camino Ministru Inglés).
Al mentáu tren asoceder el tranvía Aciagu y a partir d'ésti, en 1887, la compañía Lacroze llogró una concesión pa estender víes per onde circularía'l llamáu tranvía Rural, de tracción a sangre como tolos d'esa dómina, dende l'actual Pueyrredón hasta la Chacarita, pola actual Corrientes, y de esti últimu puntu escontra Belgrano y de equí ramales a la provincia. Esti contratu dióse-y cola condición de qu'amás de pasaxeros teníen de llevar cadabres hasta'l campusantu. Yeren tranvíes de techu abiertu y asientos de madera y foi principalmente gracies ellos que les viviendes fuéronse estendiendo sobre les quintes y los fornos de folla qu'entá esistíen.
Muncho más modernu, dende l'añu 2007 y hasta'l 2012, el Tranvía del Este tuvo una parada a menos de 50 m del entamu de l'avenida: la estación Corrientes, en Av. Alicia Moreau de Justo, ente Lavalle y Corrientes.
En cuanto al metro, en 1912 el Congresu de la Nación Arxentina sancionó la llei pa la realización de la llinia que tendría de xunir el Corréu Central y l'interseición de callar Triunviratu y Elcano y que recibiría'l nome de llinia B.
El 17 d'avientu de 1927 roblar en Nueva York el conveniu financieru pa construyilo y otorgábase la concesión de la llinia de pasaxeros, encomiendes y cargues a la compañía Lacroze Hermanos.
El primer tramu, ente Lacroze y Callao, foi inauguráu'l 17 d'ochobre de 1930 y midía 7,021 km. El 22 de xunu del añu siguiente foi estendíu hasta la estación Carlos Pellegrini. Finalmente la llinia completóse'l 1 d'avientu de 1931 cuando'l metro llegó hasta la estación Leandro N. Alem. Estos trés tramos realizar na so totalidá per debaxo de l'avenida ya inclúin 19 curves y 13 estaciones.
Llugares d'interés
editarPal habitante de Buenos Aires Corrientes ye, dende pibe,[9] un faru de la cultura y l'entretenimientu, onde ye posible atopar cines y espectáculos de teatru o revista de tolos países y dómines, y aldericar depués sobre lo visto n'unu de los sos tradicionales cafés, o cenando pizza con cerveza a altes hores de la nueche nun restorán o pizzería. O, si tase solo, pasiar polos corredores de les llibreríes-"disquerías", modernes o "de vieyos". Ye nuna d'eses llibreríes que Umberto Eco inspirar pa escribir la so famosa obra "El nome de la rosa", tal como l'autor dicir nel so prólogu.
Barriu de San Nicolás
editarLa zona financiera
editar
Nel so entamu, ente l'Avenida Eduardo Maderu y la cai Bouchard, tópase'l Luna Park, Monumentu Históricu Nacional construyíu en 1934 (Chiappori y Quiroz), que fuera un estadiu cubiertu de box llamáu tamién "Palaciu de los Deportes". Ellí engarraron boxeadores de primer llinia, tales como Carlos Monzón, Nicolino Locche y Pascual Pérez, por mentar namái dalgunos de los tantos boxeadores arxentinos que consiguieron títulos mundiales nes sos categoríes.
Nél, Eva Duarte conoció a quien sería'l so maríu y tres veces presidente de la Nación Arxentina, Perón, en 1944 nun actu políticu–solidariu col fin de recaldar fondos pa les víctimes del terremotu qu'afaró la ciudá de San Juan. Na actualidá realícense tamién actividaes relixoses, polítiques, artístiques, deportives y sociales. Amás ye utilizáu pa la presentación d'espectáculos y otros eventos sociales (por casu, recitales de variaos xéneros musicales, el festival G3, Holiday on Ice y hasta la realización de la fiesta de casoriu de Diego Armando Maradona).
Na corte siguiente, ente Bouchard y l'Avenida Leandro N. Alem, atópase otru Monumentu Históricu Nacional: el monumental Palaciu de Correos. Esponente clásicu de l'arquiteutura del academicismu francés, obra primeramente concebida por Norbert Maillart, foi inauguráu en 1928. Na actualidá ye sede del Centru Cultural Kirchner, inauguráu en 2015.
Cruciando Alem (o "del baxu") engátase Corrientes polo qu'hasta'l sieglu XIX fuera la empinada fuécara sobre la mariña del Ríu de la Plata. Na primer corte, del llau sur, hai namái dos edificios: el primeru ye'l Comega (de Douillet y Joselevich), de 85 m d'altor y fachada llisa revistida de mármol travertino italianu, un esponente del estilu racionalista construyíu en 1932, y una de les más importantes obres del modernismu arxentín.
L'arquiteutura sobria del Comega se contrapone cola del edificiu vecín, n'esquina cola cai 25 de mayu, qu'allugó al "Hotel Jousten", (güei NH) d'estilu renacentista español, neoplaterescu, inauguráu pol presidente Marcelo T. de Alvear en 1928. Nesti hotel el Xeneral Arturo Rawson dirixó a un grupu de conspiradores, al que lo conoció como los xenerales del Jousten, que mientres la llamada Revolución del 43 derrocaríen por aciu un golpe militar al gobiernu de Ramón Castillo, nomando al mentáu Rawson nel so reemplazu.
Corrientes y la cai Reconquista (peatonalizada en 2009) marca un puntu neurálxicu dientro de la zona financiera de Buenos Aires. Na esquina nordés atopa l'edificiu qu'anguaño ye sede de la Sindicatura Xeneral de la Nación (SIGEN) y que llograra en 1947 el Premiu d'Arquiteutura Ciudá de Buenos Aires, na categoría de calter alministrativu. D'arquiteutura racionalista, llama l'atención la supresión de la ochava de la esquina, que se llogró retirando'l frente de la llinia d'edificación. El so reló, a 45 metros d'altor, ye'l terceru más altu de la ciudá.[10] Unos metros escontra l'este, destácase sobre esa mesma sienda la Torre Club Alemán, tamién sede del Institutu Goethe.
Na esquina opuesta tópase la Plazoleta de San Nicolás, de 35 metros de frente por 50 de fondu,[11] inaugurada en 1982. Nella atopa una Comisaría del Turista, onde oficiales especializaos falen diverses llingües foranes y empréstase auxiliu al turista en casu de delitos comunes o tresmanamientu de documentos. Tamién s'atopa la estatua "Santiago de Liniers". La plazoleta, mayormente plaza seca, asitiar xunto a un edificiu de frente vidráu y dos arcos adintelados de granitu negru sudafricano: tratar de la casa central en Buenos Aires del Bancu de Tokiu. Al tar recostado sobre la medianera sur el so frente dexa llugar a una plaza de 16 metros de fondura que se xune al espaciu llibre de la plazoleta.
Na corte del 400, tópase l'edificiu Safico, d'estilu racionalista y gran simetría. Colos sos 26 pisos algama los 100 metros d'altor. Nél funcionen munches de les axencies noticiosas estranxeres.
Na esquina con cai San Martín írguese'l Edificiu Transradio Internacional (o a cencielles Edificiu Transradio). Foi construyíu pa la Compañía Arxentina de Telecomunicaciones y anguaño ye ocupáu por un bancu. Foi proyeutáu pol arquiteutu Alejandro Christophersen, miembru del direutoriu de dicha compañía. Ta coronáu por un gran reló doráu colos signos del zodiacu y les estaciones del añu. La fachada del edificiu foi afrellada por esquirlas de proyeutiles disparaos por un tanque Sherman del exércitu, al ser ésti tomáu por militantes peronistes mientres la Revolución Llibertadora de 1955.[12]
L'encruz de Corrientes y la piatonal Florida ye unu de los puntos más transitaos de Buenos Aires. Na esquina suroeste atopa un edificiu de dos pisos que foi'l palaciu de la familia Elortondo Alvear. Construyíu en 1870 la so arquiteutura ye d'un estilu neogóticu venecianu, pocu común na ciudá.
Nel númberu 718 el templu de la Ilesia Metodista llama l'atención pola so arquiteutura, tamién d'estilu neogóticu. Alzáu en 1874, la so fachada, retirada unos metros de la llinia d'edificación, ye asimétrica, yá que del llau oeste tien una espodada torre que termina nuna aguda flecha. Llamen tamién l'atención les sos vitrales esteriores ya interiores. Na so interior cuenta con un órganu de más d'un sieglu d'antigüedá.
La cai que nunca duerme
editar
de xente, :que vien y que va, :salen del cine, :rin y lloren, :ámense, :engárrense, :vuelven amar pizza y fainá, :moscato y pizza.
|
Dende empiezos del sieglu XX l'avenida foi la columna vertebral de la cultura y l'entretenimientu de la ciudá, cuantimás nel tramu que va dende la llamada "esquina porteña", na interseición cola cai Esmeralda, hasta l'aristocrática avenida Callao.
N'efeutu, nestes cortes la vitalidá de la so movida cultural ye un imán tantu pal turismu como para los mesmos porteños. Y xunto a les estridentes marquesines de los teatros suman comercios de los más distintos rubros, cuantimás los de llibros y gastronómicos, lo que la convierte nun enorme emporiu comercial.
Por tou esto, na década del 50, Roberto Gil, periodista y conductor d'un programa de radio llamáu "Cai Corrientes", tresmitíu por LR4 Splendid, bautizar como, "La cai que nunca duerme", denominación que se fixo bien popular y sigue teniendo vixencia.
Quien camine ente les cais Cerrito y Callao puede entretenese llargu tiempu nes sos llibreríes, abiertes hasta altes hores de la nueche, munches d'elles especializaes en vender llibros usaos y antiguos con descuentos. Hai con modernos escaparates, que conviden a entrar y, en munchos casos, puede tomase un café nelles mientres se llee, ensin obligación de compra, un llibru de les sos estanteríes. Y tán les otres, que vienden llibros usaos diversos, ordenaos en caxones y estantes que cualesquier puede revisar circulando por ente los sos estrechos corredores; y qu'utilicen precarios locales con una simple persiana metálica a la cai que pueden faer creer, equivocadamente, de la imposibilidá d'atopar ellí un exemplar pervalible ya importante, yá seya d'un llibru, d'un CD o d'un discu usáu.
- Ente Maipú y Av. 9 de Julio
L'entretenimientu y la cultura
editar
La primer sala teatral n'apaecer al 746 de Corrientes ye la del Teatru Astros. Enantes Cine Astor, l'empresariu mediáticu Héctor Ricardo García adquirir en 1972 dándo-y el nome col que lo conoz hasta güei. Nesa mazana non yá esistía l'Astros, sinón tamién un cine y otros cuatro teatros güei baltaos el Fundart, el Casino, el Olimpia y el Teatru Odeón, que tendría de recuperar la so sala llueu yá que nel llugar ónde se topaba, depués de más de venti años d'esistir un estacionamiento, constrúyese güei (en 2016) un nuevu edificiu.
El Teatru Maipo queda a menos de 50 m de l'avenida, nel 449 de callar Esmeralda. La tradicional sala diolu y da-y ciertu misticismu a la esquina de Corrientes y Esmeralda, dende dellos puntos de vista: el de la música, el de la política, el de los cantares, y el de les belles muyeres. Ye'l representante d'un tiempu de dicir y sentir popular. Nel pasáu como espaciu pa la revista y el monólogu políticu. Na actualidá como sitiu por que gane llugar la forma teatral.
Dos grandes símbolos porteños del cine-teatru enfrentar nel tramu de Corrientes al 800: el Gran Rex y el Teatro Ópera. El primeru topar na sienda norte, y ye'l teatru de los grandes espectáculos musicales, que recibe a los artistes más consagraos, nacional y internacionalmente. La so capacidá pa 3300 espectadores fai cuasi imposible nes nueches de les fines de selmana caminar poles sos siendes enchíes de peatones y vendedores ambulantes qu'ufierten productos rellacionaos colos espectáculos que se tán exhibiendo. L'edificiu, de 1937, ye un esponente arquiteutónicu del estilu racionalista, obra d'Alberto Prebisch, el mesmu arquiteutu que creó l'Obeliscu que s'atopa a dos cuadres d'ellí. La so pimpana fachada ye un senciellu rectángulu de gran volume con superficie vidrada y qu'escarez de motivos ornamentales.
Xunto al Gran Rex, tópase'l Teatru Tabaris, que la so cartelera ta dedicada al llamáu teatru de revista. Primitivamente llamóse «Royal Pigall», y aportó a un club nocherniegu de categoría. Foi'l primer llugar públicu en tener aire acondicionáu.
El Teatro Ópera ye en parte'l responsable inicial de que Corrientes adquiriera la so importancia cultural. N'efeutu, l'orixe d'esti teatru remontar a 1872. Nesi añu l'empresariu Antonio Petalardo acolumbró qu'esta cai, entós estrecha y alloñada de la ciudá, animar cola instalación de teatros. Asina nació la Ópera, que tenía unes instalaciones estelantes y llegó a tener una usina llétrica propia. En 1935 decidió baltase el primitivu edificiu y l'arquiteutu belga Alberto Bourdon concibió l'actual, de fachada sobria y orixinal, con capacidá pa 2500 persones, escenariu aptu pa diversos espectáculos y una pantalla de cine de grandes dimensiones. Ellí actuaron Ava Gardner, Édith Piaf, el Folies Bergère, el Lido de París, etc. Hasta la so última remodelación nel so interior el techu asemeyaba un cielu estrelláu y los llaterales una arquiteutura caleyera, dando asina la sensación de llibertá nocherniega que tien l'avenida. Nel Petit Opera del so sosuelu dábense preestrenos cinematográficos y realizábense xuntes culturales. En 2010, por un alcuerdu comercial col Citibank, adoptó'l nome comercial de Teatru Opera Citi, pero en 2014 el auspiciante dexó de ser el Citi y pasó a ser el grupu Allianz, y asina la so nueva denominación pasó a ser Teatro Ópera Allianz.[14]
En 1906, unu de los patriarques del teatru arxentín, Jerónimo Podestá, inauguró no que güei ye Corrientes 960 un teatru al que llamó Nacional. En 1910 mercar Pascual Carcavallo, quien lo tresformó na «catedral del xéneru chicu criollu». Foi'l responsable del accesu a l'allampada cai Corrientes de munchos autores nacionales. En 1933, añu en que Carlos Gardel cantó ellí per última vegada en Buenos Aires, quedó en manes d'Enrique Muscio, quien xuníu en 1952 a Carlos Petit, tresformó al Nacional nun templu de la revista porteña. En 1961 Alejandro Romay convertir nel nuevu dueñu y construyólu en 1973 cinco escenario suntuosos, hasta que, el 22 de xunetu de 1982, la sala foi consumida pol fueu mientres se representaba una revista cola popular diva Susana Giménez, qu'asonsañaba a la dictadura militar n'unu de los sos númberos. Namái se salvaron el frente y la marquesina qu'ocupaba los 25 metros del edificiu. Nunca se determinó si la quema fuera intencional. Romay reabrió'l teatru'l 1.° de marzu de 2000 ya instaló la tradición de poner n'escena siquier una gran comedia musical per añu. Nel 2006 se lo alfombró a nuevu y dióse-y a la sala un aspeutu de cabaré de los años 20.
La Confitería Ideal magar nun se topa sobre l'avenida mesma, atopar a menos de 50 metros, en Suipacha 384, y contribúi a la so actividá cultural, d'entretenimientu y gastronómica. Foi fundada en 1912 pol pontevedrés Manuel Rosendo Fernández y construyida por C.F. González. Caltién el so prestíu y romanticismu nos sos dos plantes con balaustraes, pilastres y llume d'estilu itálicu y caltién el frente y ornamientos d'orixe: arañes de Francia, sillones de Checoslovaquia, vitrales d'Italia, «boiserie» de carbayu d'Eslovenia, etc. La flor de lliriu apaez en numberosos motivos, ente ellos nos dos óvalos de bronce de la so entrada. Al segundu pisu, onde güei día se dicten clases de tangu nel so salón de baille, aportar por una luxosa escalera de mármol o pol so gran ascensor. Nel pasáu axuntar nella la coleutividá inglesa y lo más próspero de la burguesía porteña. Carlos Gardel, Tita Merello, Hugo del Carril y Raúl Lavié son dalgunos de los grandes cantores de tangu que lu frecuentaron. Ente los pernomaos visitantes destacamos a Vittorio Gassman y Maurice Chevalier.
Llegando a Cerrito, sobre'l llau sur, pueden llograse datos sobre paseos y entretenimientos de Buenos Aires nel puestu d'información turística de la ciudá.
Na interseición cola Avenida 9 de Julio írguese sobre la Plaza de la República el Obeliscu de Buenos Aires, de 67,5 metros d'altor, que fuera construyíu con motivu del cuartu centenariu de la primer fundación de la ciudá. Puntu de xunta de grandes concentraciones polítiques, deportives, artístiques y de protesta de la historia arxentina, debaxo del monumentu crucien les llinies B, C y D de soterraños.
Magar esti tramu carauterizar pol entretenimientu, la cultura y la gastronomía, entá hai gran cantidá d'edificios utilizaos puramente pa oficines comerciales. Unu d'ellos ye'l pimpanu República, concebíu orixinalmente pol arquiteutu Federico Peralta Ramos pa la empresa telefónica ENTel, y que güei ye propiedá de Telefónica. Atopar na esquina noroeste de Corrientes y Maipú, na cual tamién topar sobre acerar dos kioscos de revistes: unu d'ellos tien publicaciones de tolos países del mundu y l'otru de toles provincies arxentines.
- De Av. 9 de Julio a Callao
El teatru sigue siendo unu de los rubros más importante de l'avenida nel tramu del 1100 al 1700. Nel 2007 contabilizar nestos siete cuadres 25 teatros.[15]
El Teatru Broadway, nel 1155, ocupa una construcción d'estilu art decó, realizada pol arquiteutu Jorge Kálnay. Foi considerada nel so momentu una de les más importantes obres de Suramérica. Constaba d'una perfecta acústica ensin resonancia nin ecos.
El Teatro Lola Membrives, nel nᵘ 1280, empezó la so historia en 1914 cuando se construyó un edificiu destináu a sales d'espectáculos llamáu Smart Palace. En 1921 esti teatru modernizóse y trés años dempués tomar al so cargu Blanca Podestá (sobrina del dramaturgu arxentín José Podestá) y Alberto Ballerini. El Smart Palace treslladar a la sienda d'enfrente, y nel edificiu que quedó vacíu instalar en 1927 el Teatru Risible, que tuvo la so etapa d'oru cuando actuaba Lola Membrives, quien dende 1936 tomó al so cargu la direición. Cuando morrió, tomó'l so mandu una sociedá que tenía por principal accionista al so fíu Juan quien en 1978 vender cola condición de que recibiera'l nome de la so madre.
Paralelamente, el teatru Smart tuvo temporaes brilloses coles interpretaciones de Blanca Podestá, por eso, al morrer ésta en 1967, camudó'l so nome pol de l'actriz. Pol so escenariu pasaron grandes figures como Florencio Parravicini, Gloria Guzmán, Mecha Ortiz, Alberto Closas, Margarita Xirgu, Miguel de Molina y María Antinea. En 1933 conocer nél Carlos Gardel y Federico García Lorca. El Multiteatro, denominación que tomó dende 1995, tien la so sede de direición y programación nel nᵘ 1283. Son 4 modernes sales que tienen capacidá pa 131, 320, 369 y 417 espectadores, colos últimos adelantos teunolóxicos na materia.
El centru cultural más grande ya importante de l'avenida ye'l Teatro San Martín, asitiáu na sienda sur del 1500 ya inauguráu en 1944. En 1950, n'ocasión de cumplise un sieglu del fallecimientu del Llibertador d'América, dióse-y el nome del prócer arxentín. L'actual complexu de teatros, conocíu como Centro Cultural San Martín, ye una construcción en formigón armao, cristal y carpinteríes metáliques que s'empezó a xestar en 1954, baltando l'antiguu teatru y edificios llinderos. Magar simbólicamente inaugurar el 25 de mayu de 1960, al celebrase los 150 años de la Revolución de Mayu, la verdadera inauguración asocedió n'ochobre de 1961. Alluga trés sales teatrales forníes con moderna teunoloxía, la mayor con capacidá pa 1700 espectadores, un cine y una fotogalería. Los sos 30 000 m² cubiertos partir en cinco subsuelo, cuatro niveles y tres cuerpo, de doce piso. Tien talleres onde s'igua'l vestuariu, la escenografía y los decoraos. Nél realicen conferencies, espectáculos musicales y teatrales, esposiciones plástiques y otros eventos culturales.
Xunto al San Martín topa'l teatru Picadilly, y en frente, tres una moderna fachada vidrada y murales d'artistes plásticos, el Centru Cultural de la Cooperación. Inaugurar en 2002 y nél preséntense obres de teatru, esposiciones, alderiques y conferencies. La so planta baxa cuenta con una llibrería y café.
Tamién nesta corte, el Teatru del Nuedu y Lliberar (declaráu d'interés cultural pola Llexislatura de la ciudá) son locales polifuncionales con sales de teatru entemecíes ente chigres y llibreríes. Y en el nᵘ 1553, Carlos Gardel tuvo una casa nel añu 1904 xunto a la so madre Berta.
Nel 1343 atópase'l Teatru Metropolitan, d'estilu Art Déco foi proyeutáu por Germán y J. B. Joselevich, Y. Ramírez y Rafael Abril ya inauguráu en 1936. Mientres décades foi una de les principales sales de cine de la nuesa ciudá. El so estrenu como sala teatral realizar col musical “El Show de Frankie Kein” coles estrelles cubanes Frankie Kein y Manuel Arte. El teatru orixinalmente cuntaba con una única sala, que'l so pullman foi depués reconvertíu na actual Sala 2 nel añu 1980. A principios d'abril de 2013, so la so nueva denominación de Metropolitan Citi, restauróse priorizando la preservación y el reciclaje de los valores del edificiu orixinal incorporando elementos contemporáneos que potencien dicha esencia, devolviéndo-y el so dinamismu y sentíu actual.
El Teatru Apolo ta asitiáu n'Avenida Corrientes 1382, nel mesmu predio onde fuera fundáu en 1886 el teatru que orixinalmente llevaba esi nome. En 1958 el Teatru Apolo taba zarráu y próximu a ser baltáu pa construyir un edificiu con galería comercial na planta baxa. La comunidá teatral movilizar con pidimientos, protestes y marches y nuna entrevista col entós presidente Arturo Frondizi llograron la promesa d'una solución, que se concretó en 1959 cola llei 14.800 qu'estableció que, en casu de baltadera de sales teatrales, el propietariu tien de construyir nel nuevu edificiu, un ambiente teatral de carauterístiques similares a la sala baltada. La baltadera concretóse y foi construyíu l'edificiu entamáu con galería y sala teatral incluyida. Na década de 1970 los sos problemes económicos obliguen a la cooperativa que la llevaba alantre a vendelo y convertíu nel Cine-Teatru Lorange, asina pasa por dellos dueños hasta qu'en 2008 recupera'l so nome orixinal y vuelve funcionar solamente como teatru.
Ente Montevideo y Rodríguez Peña, na sienda norte, tópase'l Teatru Astral, con fachada de estilu Lluis XVI oculta polos cartelos. Se contrapone col so interior decoráu con figures xeométriques «futuristes». Ye obra d'Alberto Bourdon, el mentáu belga que construyó la Ópera.
Xunto al Astral tópase un clásicu de la música y el teatru arxentín: el Presidente Alvear, inauguráu en 1942, con capacidá pa 1000 espectadores y dotáu de moderna infraestructura, cuenta con talleres d'escenografía, lluminotecnia, soníu y xastrería.
Nel nᵘ 1660 tópase'l complexu cultural y comercial Pasio La Plaza, con cinco sales de teatru (la mayor pa 530 espectadores), más de venti comercios y 12 restoranes, amás de estacionamiento propiu. Alzóse sobre un antiguu mercáu modelu inauguráu en 1989. Caltién les columnes y los pórticos del antiguu mercáu incorporándolos a un diseñu contemporaneu. Nel so interior unos caminitos tropezosos rematen nel centru nuna torre. Orixinalmente, el Paséu La Plaza cuntaba con un anfiteatru al campu, onde amás de brindase espectáculos musicales de reconocíos cantautores ya intérpretes, funcionó nos años '80 como escenariu de llibre espresión onde cada cual podía amosar el so arte ensin riquir de nengún tipu de permisu. Yera recurrente atopase ellí a artistes, sobremanera dada la proximidá col Centru Cultural San Martín y el Conservatoriu de Música Manuel de Falla. Esti anfiteatru, compuestu de pronunciaes graes de cementu qu'obliguen a mirar escontra un escenariu semicircular emplazado nuna depresión del terrén, foi zarráu y techado nos años '90, convirtiéndose lamentablemente nuna confiteria-restaurant, que la so particularidá mora xustamente en que les meses allugar en distintos niveles d'eses graes.
Antes de llegar a l'Avenida Callao atopar na so interseición con Rodríguez Peña los teatros El Vitral y Buenos Aires. El Teatru El Vitral en Rodríguez Peña 343 empieza cola so fundadora, Franca Guthmann qu'escoyó la casona de fines del 1800 pa la so instalación. Los trabayos de refaimientu llevaron dos años y tuvieron al cargu de Saulo Benavente. Nel añu 1981 inaugurar con una sala de 128 llocalidaes, nel añu 1984 ábrese una segunda sala de 80 llocalidaes y en 1988 la tercer sala de 30 llocalidaes. El Teatru Buenos Aires, nel 411 de Rodríguez Peña, foi fundáu en 1979 y por él pasaron cantantes como Nito Mestre, León Gieco, Víctor Heredia o Facundo Cabral y actrices como Henny Trailes, Susana Campos y Irma Roy. Mientres dellos años foi conocíu como Moulin Bleu hasta qu'en 2015 volvió a la so denominación orixinal.
Tocantes a sales de cine de l'avenida la más importante ye, ensin duldes, la Sala Leopoldo Llugones, allugada nel décimu pisu del Teatru San Martín en Corrientes al 1530. Sala destinada cuasi puramente a la proyeición de películes n'el so mayoría ensin estrenar comercialmente, foi inaugurada en 1967 cola proyeición de "La pasión de Xuana d'Arcu" de Carl T. Dreyer y ye un llugar clave na historia de la cinefilia llocal qu'empezó gracies a un alcuerdu ente'l Teatru San Martín y la Fundación Cinemateca Arxentina, alcuerdu que güei sigue en vixencia. La idea yera y ye espublizar la enorme diversidá de la historia del cine, al traviés de ciclos, retrospectives y revisiones de clásicos. En 2006 inaugurar nel hall d'esta sala un mural realizáu en mosaicu por Rogelio Polesello llamáu "Nunca recuerdo escaecete" de 2 por 7 metros qu'axunta nuna mesma superficie distintos diseños de Polesello que resume, de la mesma, la so trayeutoria plástica. Nos últimos años volvióse frecuente tamién l'estrenu de filmes de mala distribución. Cuenta con capacidá pa 233 espectadores y nel añu 2015 concluyéronse trabayos de restauración de la sala.
No qu'a cine se refier, tamién se destacar, el BAMA -Buenos Aires Mon Amour- (güei sala de cine arte que recibió denominaciones como Teatru Arte, Cine Hall o Arteplex Centru) con entrada per galería allegante al Teatru Broadway al 1100, el Lorca (rebautizado con esi nome pol excrítico cinematográficu aportáu en militante ecolóxicu Javier Rodríguez Pardo y que'l so edificiu actual foi inauguráu col nome de Cine Lion en 1968) al 1400 y el Cine-Teatru Premier al 1500, construyíu en 1944 con tres piso visibles al traviés d'un gran ventanal con vidrios enmarcaos en banielles de bronce nel so frente y dos estatues del escultor Ferrari que s'irguen a entrambos llaos, anguaño ocultes pola so marquesina y hasta -en dellos casos- por avisos de índole políticu. El Premier foi acondicionáu en 1980 por que fuera l'escenariu de la final mundial d'axedrez ente'l exiliáu rusu Víctor Korchnoi y el so compatriota Lev Abramovich Polugaievsky.
A lo último, llegando a avenida Callao, taba'l cine Los Ánxeles que proyeutaba namái películes infantiles y foi la primer sala nel mundu dedicada especialmente a les producciones de Walt Disney. Foi declaráu, en 2000, sitiu d'interés cultural pola Llexislatura de la Ciudá de Buenos Aires, en 2008 foi reinaurgurado tres una remodelación,[16] mientres poco tiempu funcionó como Multiespacio Los Ánxeles, pero depués de conflictos ente los sos propietarios, cerró en 2010. Darréu volvió afuncionar representándose comedies teatrales na so sala pa 240 espectadores. Dende setiembre de 2012 ta abiertu un llocal de Burger King qu'ocupa l'enantes maraviyosu y orixinal hall del excine y la so sala de planta baxa.
Magar el so gran valor históricu y arquiteutónicu, la mayoría de la fachaes d'estos teatros, con esceición del Maipo, atópense ocultes por estructures que sostienen marquesines.
Llibreríes
editarDe Cerrito a Callao pueden contabilizase más d'una ventena de llibreríes que son tou un clásicu de la ciudá y la zona. Hai cadenes de llibreríes y les d'usaos y/o de dueños particulares, onde'l llibreru conoz los llibros que tien a la venta ensin necesidá de escaneos nel ordenador.
En Corrientes al 1117 apaez la primera de les llibreríes dedicaes al usáu y nel 1131 hai venta de películes clásiques. Al 1145 entrando a la galería ensin nome y nel llocal 13 ta dende 1988 la más conocida de les llibreríes dedicaes al cine, Llibro Film. Nel llocal 17 de la mesma galería van atopar un llugar con música alternativa, novedaes y clásicos, la disquería Oyéi Mortales.
Nel 1230, cuasi xusto enfrente d'una disquería tanguera allugada al 1217, atópase Obel Llibros, seique la llibrería de nuevu y usáu más angosta d'una avenida que supo selo tamién. Nel 1243 apaez la primer sucursal d'esta zona de Cúspide Libro, cadena de librería propiedad del Grupu Clarín. El 1247 ta ocupáu dende 1996 pola Llibrería Lucas, dedicada a la compra, venta y truecu de llibros y revistes. Enfrente nel 1274 y nel Teatro Lola Membrives atópase otru puntu pa consiguir música, La Disquería.
La segunda sucursal de Cumal allugar nel 1316 de Corrientes. La clásica Llibrería Hernández tien una de les sos sucursales nel 1311 y nel 1375 atópase Dickens con llibros pa tou públicu y títulos buscaos. Na corte siguiente, xusto al llau d'El Gatu Negru, atopamos otru llugar de llibros usaos nel númberu 1471.
Al mesmu altor nel 1436 atópase la más grande de les sucursales de la Llibrería Hernández abierta nel añu 1973. Damián Carlos Hernández (1923-1987), el so fundador, tuvo que cerrar la llibrería y se exilió en 1977 al ser escorríu pola dictadura militar y la so censura, pero llogrando salvar coleiciones enteres como CP del desapaecíu editor Carlos Pérez o la de La Rosa Blindada dirixida por José Luis Mangieri, qu'Hernández supo despintar nel so suétanu. Nos '60 Hernández instaló la so primer llibrería en Corrientes 1580 y ente los sos visitantes taben David Viñes, Arturo Jauretche y Rodolfo Puiggrós, que bautizaríen a Hernández como "Llibreru Mayor".
En Corrientes 1537 sabía atopase'l chigre lliterariu Café Domínguez, primero abiertu los venticuatro hores y llugar de xunta de poetes a principios del sieglu pasáu. Celedonio Flores supo rescatar el llugar nel so conocíu poema "Murnies" y un tangu d'Ángel D' Agostino lleva'l nome d'esti llugar que güei ta ocupáu por un hotel con teatru incluyíu.
Al altor del 1513 atopar dende 1960 la Llibrería Lorraine que caltién una estética tradicional de llibrería de barriu con variedá de títulos escosos. Nel hall del Teatru Municipal General San Martín (Corrientes 1530) atopar nun stand la Llibrería Teatral Salort, especializada en testos de y sobre dramaturgos. Agora nel 1583, depués de camudase del so tradicional allugamientu nel vecín Teatru Lliberar (Corrientes 1555), atópase una sucursal de Antígona Llibros, que cunta con testos de cine y teatru y tien otru llocal na mesma cuadra nel Centru Cultural de Cooperación Floreal Gorini. Enfrente al 1583 otru salón anuncia venta de llibros usaos.
Losada Llibros, ye la xigantesca llibrería de l'arxentina Editorial Losada que s'alluga nel 1551 de Corrientes y que nel so sosuelu alluga una pequeña sala teatral. Losada, fundada en 1938 pol español Gonzalo José Bernardo Juan Losada Benítez, convertir en "la editorial de los exiliaos" por ser el llugar de xunta de los republicanos y españoles que tuvieren que fuxir del franquismu per aquellos años.
Al altor del 1600 atópase anguaño (xunu de 2016) la mayor cantidá de llibreríes de la zona. La primera al 1622 ye Llibrería La Cátedra (Corrientes 1622), la siguiente ye la flamante Adán Buenosayres (Corrientes 1671), anguaño en procesu de zarru.[17] y al rematar la corte atopa una nueva incorporación, Llibrería Jekyll (Corrientes 1696) los trés especializaes en llibros y revistes.
Nesa mesmu altor vemos otros dos clásicos ente les llibreríes de l'avenida. Edipo Llibros que funciona nel númberu 1686 dende l'añu 1978 con novedaes y dalguna primer edición y Gandhi, en nuevu y diminutu llocal al 1694. Gandhi abrió les sos puertes en 1984 y foi Elvio Vitali que tornaba del exiliu en Méxicu quien la creó, primero cerca de la cai Montevideo, depués nel númberu 1551 de Corrientes y darréu nel llocal del 1743, güei ocupáu por un restorán.
Al 1600 pueden atopase tamién dos teatros en sosuelos el Belisario y el Porteño, según la disquería Magimúsica y un llocal de venta de películes y series, Tol Cine del Mundu nel 1699. Xusto enfrente al 402 de Rodríguez Peña, vemos otru llocal dedicáu a les películes, Namái Cine. Dambos locales con rareces pa cinéfilos.
Llegando a Callao, nel 1723, atópase la Universidá del Muséu Social Arxentín, fundada pol Muséu Social Arxentín, institución esta que de la mesma fuera fundada en 1911 nel llocal de la Sociedá Científica Arxentina. El so oxetivu ye'l de recoyer y tresmitir en forma gratuita información sobre Economía Social y aconseyar a les persones ya instituciones que tengan por oxetu'l meyoramientu de la situación moral y material de los trabayadores.
Yá al rematar esta zona nel 1718 atopamos El Persiguidor, disquería con CD y vinilos de distintos partes del mundu, películes, remeres y pósteres de la cultura pop qu'en dalgún momentu supo tamién vender llibros. La cadena d'electrodomésticos, música y cine y series Musimundo tien un llocal nel 1753, onde d'antiguo s'allugaba'l Cine-Teatru Alfil. Nel 1773 atópase la llibrería d'usaos Alcuentru Sureste. Zivals Discos & Llibros atópase xusto na esquina cola Avenida Callao (más esautamente al 395 d'ésta), con novedaes en música, llibros y películes.
Dende l'añu 2007 realizar nesta zona La Nueche de les Llibreríes eventu que coordina delles actividaes qu'inclúin entevistes a autores, narraciones en vivu, clases curties, xuegos, actividaes performáticas y cantantes en vivu, a la qu'añu tres d'añu se fueron sumando más barrios de la ciudá xenerando corredores de llibreríes, chigres y centros culturales que tienen como oxetivu unificador la promoción de la llectura.
Emprendimientos
editarPer otra parte, l'avenida nel tramu de 1100 al 1700 ye d'una gran atraición pa los proyeutos d'oficines, hoteles y comercios.[18] Unu de los emprendimientos va tar emplazado nun terrén llibre allugáu en Corrientes y Paraná, onde s'empezó la edificación d'una torre vidrada de 30 pisos.
Otru proyeutu atopar al 1750 onde se va construyir Corrientes Park, una torre de 13 pisos destinaos a oficines, con plantes de 490 m². Tamién n'esquina Callao, llevantar en 2008 un edificiu de namái dos dos pisos, pero con 4000 m² d'obra.
Tamién s'abrieron hoteles. Por casu, xunto a la conocida pizzería Güerrín, a dos cuadres del Obeliscu, inaugurar en 2009 dos hoteles de les cadenes d'orixe francés Novotel ya Ibis de cuatro y dos estrelles respeutivamente, con una inversión total de 25 millones de dólares (en terrenes onde s'atopaben el cine Llibertador y la histórica pizzería Serafín).[ensin referencies]
Los locales comerciales tamién acompañen la crecedera, yá que hai bien pocos disponibles y el so arriendu nel 2007 ye d'unos 30 mil dólares mensuales. La mayoría son de marques de primer llinia, de indumentaria o electrodomésticos.
La gastronomía
editar
D'Esmeralda a Callao hai numberosos cafés, restoranes (cuasi toos pizzerías) y confiteríes tradicionales. Ente los primeres destáquense, El Foru na esquina cola cai ''Uruguái'' y el tradicional chigre La Nueva Martona, onde'l platu tradicional son los panqueques con duce de lleche nel amenorgáu llocal del 1489. Na esquina d'enfrente llevantábase'l café Ramos, güei día una nueva sucursal de la Pizzería Banchero, que foi un chigre artísticu onde s'axuntaben actores, periodistes y cineastes.
Nel 1453 de l'avenida atópase La Giralda, reconocíu por preparar bon chocolate con churros que puede tomase nes sos meses de madera y mármol y por ser llugar d'alcuentru de la intelectualidá porteña con un estilu que sobrevivió a les corrientes modernizadoras. L'arquiteutu del edificiu onde s'atopa La Giralda ye Juan José Caveri, autor tamién del edificiu del Cine Iguazú, que xunto col Atles ye unu de los dos cines que sobreviven intactos na vecina cai Lavalle, dambos convertíos en templos relixosos.
Na esquina con Paraná la confitería Politeama tien el nome y un estilu que recuerden al desapaecíu Teatru Politeama Arxentín, que funcionaba nel nᵘ 1490.
El café La Paz en Corrientes y Montevideo, foi apartaz de munchos bohemios y socialistes, especialmente mientres la década de 1960. Nél axuntaron escritores y músicos como David Viñes, Ricardo Piglia, Enrique "Monu" Villegas y el sumíu pola dictadura Rodolfo Walsh. Güei ye un sitiu frecuentáu por artistes y públicu de los teatros cercanos.
El café L'Estañu, na esquina con Talcahuano, ye un café tanguero, nel que trabayó Aristóteles Onassis cuando llegó como abellugáu a l'Arxentina. Una anéudota cunta que'l magnate, trabayando como mozu, sirvió-y un café a Carlos Gardel, allá por 1924.[19] En Corrientes y Callao el restaurant-chigre Operar, ye un clásicu llugar de xunta de families, xente de negocios y pareyes.
Tocantes a los restoranes, hai de too tipu y bolsu, como por casu les pizzerías asitiaes na corte del 1300, Güerrín, enfrente Los Inmortales pola que pasaron munchos intelectuales, artistes y bohemios retrataos nella; y Banchero Centro dende 1932, n'esquina con Talcahuano. Al so iniciador Agustín Vanchero, atribúyese-y ser el creador de la fugazza con quesu. Nel 838 Les Cuartetes ye una pizzería llexendaria qu'en 1932 topábase xunto al Teatru Tabarís. Na década del 40 impulsó innovaciones na pizza, al amesta-yos ingredientes como mueyu blancu, xamón con morronos, etc.
El Palaciu del Papa Tostada, en Corrientes 1612, ye un reconocíu restorán con comida internacional, variedá de vinos finos y salón de fiestes.
Otru clásicu restorán ye'l Pippo, que magar nun ta sobre Corrientes, topar en Paraná 356 a menos de 100 m de l'avenida. Ye ideal pa comer rápido, bien y baratu yá seya les sos pastes caseres, acompañaes con variedá de mueyos, ente elles la más famosa de tucu y pesto; o les sos carnes d'esportación asaes a la parrilla.
Na corte del 1400 atópase la bombonería Bombonella, fundada en 1941, que produz tou tipu de chocolates en forma artesanal; y la luxosa Lion d'Or, coles sos caxes artesanales que guarden chocolates ellaboraos con materies primes calidable. En Corrientes 1669 tópase El Gatu Negru, una tradicional tienda de especies, con bon ambiente porteño ya ideal pa tomar un café con daqué duce. El so fundador foi l'español Victoriano López Robredo, que viviera cuarenta años en Ceilán, Singapur y les Filipines. El negociu taba en 1926 onde güei s'asitia'l Teatru Presidente Alvear.
Mención estreme ye'l llocal de Arcor Center, con una superficie de más de 400 m², en Corrientes 1325: un paraísu pa los neños poles llambionaes de tolos colores, gustos y formes. Esíbense y comercialicen los productos de la compañía y ufiértense orixinales presentaciones pa regalar, amás de cuntar con un llugar pa tomar daqué o saborguiar un xeláu de la marca.
La primera xeladería de la ciudá esiste entá nel nᵘ 1181 de Corrientes y llámase El Vesuvio. Fundada en 1902 pol matrimoniu italianu Cocitore, incorporó depués el serviciu de cafetería. Dende 2007 cuenta al so llau con un resto-chigre. Yeren asiduos concurrentes Carlos Gardel, Juan Manuel Fangio, Tita Merello, Julio de Caro, Luis Sandrini y Jorge Luis Borges, ente otros pernomaos arxentinos. El so interior ta decoráu con fotografíes antigües de los más importantes esponentes de la cultura arxentina, y con vitrales que recuerden paisaxes italianos. Horacio Ferrer y Astor Piazzolla recuerden a El Vesuvio na lletra del tangu La Postrera Grela, describiendo la nueche porteña apinada de señardá y amor.
Balvanera
editarEl barriu de Balvanera estremar en tres zones que popularmente denominar "Congresu", "Once" y "Abasto".
D'equí en más l'avenida topa arbolíu especialmente con plátanos (Platanus × acerifolia), de corteza mariellu verdosa.
A partir de la cai Pasu l'avenida baxa abruptamente por cuenta de qu'en el pasáu en dicha cai, ente Corrientes y Lavalle, esistía una llaguna que daba orixe a un regueru llamáu Manso.
Callao a Pueyrredón: Congresu y el Once
editar
Esta seición carauterizar polos negocios y galeríes de too tipu de mercaderías y polos cartelos multicolores de publicidá. Cuando los comercios cierren, namái-y dan vida dellos centros culturales que tamién s'atopen nesti barriu. Los edificios son heteroxéneos, tantu nel so formatu como nel so estilu y altor.
Na primer corte, del llau sur, tópase l'edificiu Corman, inauguráu en 1978 como'l hotel Bauen, que tien la so entrada principal por Callao.
La piatonal Santos Discépolo sospriende a l'avenida pel llau norte, nel encruz con Riobamba: tratar d'un pasaxe en zigzag, buelga del percorríu del que fuera'l primer ferrocarril arxentín, yá mentáu na seición d'historia. Este partía de l'actual plaza Lavalle, y pela cai homónima llegaba hasta Callao, onde camudaba d'aldu escontra'l suroeste gracies a esta doble curva y siguía por Corrientes hasta Pueyrredón. Nel pasaxe unos murales del artista plásticu Marino Santa María y una placa de bronce recuerden el pasu del tren.
El Teatru del Picadoriu, allugáu nel pasaxe Santos Discépolo 1857 y agora conocíu como Picadoriu a seques, ye un teatru de la ciudá de Buenos Aires que surdió a empiezos de la década de 1980 nun edificiu del arquiteutu Benjamín Pedrotti que supo ser un llugar de venta de autopartes. Foi conocíu por ser la sede de Teatru Abiertu, un ciclu que confrontaba a la dictadura militar que gobernaba naquella dómina y que por esi motivu foi amburáu con un atentáu en 1981. Depués de la reconstrucción, que caltién la so antigua fachada, el teatru de menos de 300 llocalidaes volvió abrir les sos puertes definitivamente'l 29 de mayu de 2012.
Na siguiente corte, del llau norte, tópase La Casona del Teatru, y una corte más al oeste hai dos centros culturales que se destacar:
- Centro Ricardo Rojas de la Universidá de Buenos Aires, creáu en 1984 y dedicáu a la estensión universitaria y al cultivu del arte esperimental.
- Cosmos UBA, vecín del anterior, nel n° 2046, topar no que fuera'l cine-teatro Cataluña, obra d'Alberto Bourdon (el mesmu de la Ópera). Na década del 60 convertir nel Kosmos 70 y especializábase en dar películes soviétiques. Cerró'l 24 de marzu de 2009, por problemes económicos pa reabrise en payares de 2010 como'l Cosmos UBA, al mercalo la Universidá de Buenos Aires, buscando faer d'él un espaciu pal espardimientu del cine independiente.El Cosmos volvió enllenase de cine, Clarín, 11/11/1010
A midida que camínase escontra la interseición con Pueyrredón, los negocios amóntense. Dichu puntu ye'l centru comercial del llamáu barriu del Once, nel qu'abonden los comerciantes de la comunidá xudía, dedicáu a la venta de ropa per mayor y menor, según los comercios de xente de variaes nacionalidaes, especialmente coreanos.
Una de les cortes de mayor actividá comercial ye la que s'atopa ente Pasu y Larrea. En dichu tramu, del llau sur, tópense tres galeríes bien grandes con locales comerciales:
- La Imperial, de 1.000 m² de superficie y 60 m de fondura, consta de trés niveles. Ye carauterística polos sos pisos coneutaos por pontes esteriores.
- Del Sieglu, nel nᵘ 2550, con cais internes y frente ampliu.
- Del Sol.
Casa Grimoldi · Arq. Virginio Colombo
Ente los dos primeres tópase l'edificiu Casa Grimoldi diseñáu por Virginio Colombo como edificiu de renta pal empresariu zapateru Alberto Enrique Grimoldi ya inauguráu en 1918. L'estilu del palaciu, eclécticu-modernista, combina elementos del modernismu (corriente Liberty milanés) con ornamientos de distintos estilos históricos d'Italia, como'l pompeyanu o l'etruscu. Otros motivos decorativos son carauterísticos del propiu Colombo, como les cabeces de lleones, les águiles o los cranios vacunos, amás de cuatro cariátides de dos metros nel últimu pisu y, na metá de la fachada, un formosu baxorrelieve, con ánxeles y ninfes.
Al cruciar l'avenida Pueyrredón enfusamos na llamada "patria chica" de Carlos Gardel, el Morocho del Abasto (o Malvís Criollu). N'efeutu, el gran cantor vivió nesti barriu la so mocedá, pos habitó a pocos metros de l'avenida, xunto cola so madre, na cai Jean Jaures, actual paséu del fileteado, nuna vivienda que güei ye'l Muséu Casa Carlos Gardel.
La esquina noroeste de Corrientes y Pueyrredón, onde se llevantaben d'antiguo los talleres del Ferrocarril Oeste, ye apoderada dende 1908 por un maxestosu edificiu d'estilu academicista, de planta baxa y nueve piso, construyíu pa la Caxa Internacional Mutual de Pensiones por Jacques Dunant (autor de la Catedral de San Isidro) y Gastón Mallet que tamién construyeron xuntos la sede del Centru Naval de Florida y Córdoba).[20] Ocupa cuasi un cuartu de mazana y consta de dellos cuerpos. La planta baxa ta ocupada por diversos locales comerciales. La énfasis ta asitiáu na esquina, onde remata con una cúpula acompañada por un tratamientu decorativu de calter. Equivocadamente díxose qu'esti edificiu inspiró a Baldomero Fernández Moreno pa escribir el so famosu poema "Setenta balcones y nenguna flor". En verdá, tal como foi comentáu pol escritor y periodista Roy Bartolomew, basar n'unu asitiáu nel Paséu de Julio (güei Leandro N. Alem), al altor del desapaecíu parque d'entretenimientos llamáu Xardín Xaponés.[21][22][23]
Doblando na esquina de Boulogne Sur Mer atopamos nel 549 el yá históricu Teatru IFT (Idisher Folks Theater). Fundáu nel añu 1932 por un grupu formáu ente otros por Joel Lincovsky -padre de la gran actriz Cipe Lincovsky-, Jacobo Gleyzer y Sara Aijen -padres del realizador cinematográficu y periodista Raymundo Gleyzer-, funcionó primero nun llocal arrendáu frente a la Sinagoga de la cai Paso al 400 construyéndose l'actual sede nel añu 1952 col esfuerciu de los inmigrantes de la comunidá xudía llocal.
Na esquina sureste cola cai Anchorena llevántase'l Abasto Hotel, primer hotel de cinco estrelles temáticu de tangu n'América. Construyíu mientres los últimos años del pasáu sieglu, consta de 126 habitaciones y el so decoráu ta íntimamente rellacionáu con dichu estilu y danza musical. Nos sos suites "El día que me quieras" y "El mio Buenos Aires queríu" los güéspedes pueden esfrutar de clases de tangu según tamién d'exhibiciones tangueres nel so restorán. Cuenta amás con un tangu boutique onde pueden atopase diseños temáticos en indumentaria profesional, llibros, artesaníes y talabartería polo xeneral.
A apenes unos metros de Corrientes sobre Anchorena atópase'l famosu llocal de cena y show tangueru Chanta Cuatro (agora denomináu Esquina Carlos Gardel) testigu d'una historia única onde Gardel solía axuntase colos sos amigos y compinches a cenar, tresnochar o cantar. Chanta Cuatro abrió les sos puertes per primer vegada nel añu 1893, por esi entós so la forma de restorán y hotel familiar de dos plantes. Incluyía na so llinderu canches de bochas pal usu de los visitantes. La so apertura foi práuticamente simultánea al vieyu Mercáu del Abasto de la ciudá, conviviendo dambos en glories y decadencies.
Na mazana delimitada por Corrientes, Agüero, Lavalle, y Anchorena, sobre una superficie de 21.135,3 m²,[11] tópase'l pimpanu centru comercial Abasto de Buenos Aires, unu de los más grandes en tamañu de Buenos Aires.[24] L'edificiu nel que s'atopa, de cinco piso y tres subsuelo, foi inauguráu en 1934 y foi sede del antiguu Mercáu mayorista del Abasto, que funcionó ellí hasta 1984. En 1998 reciclar y convirtió nel actual centru comercial. Nél atópense, amás de los negocios, sales de cine, patios de comida, un gran salón d'entretenimientos, y el Muséu de los Neños Abasto. L'autor de la emblemática construcción sobre l'avenida, que da nome dende 1893 a esta zona, foi l'arquiteutu Viktor Sulčič que trabayaba col estudiu de Raúl Bes y José Luis Delpini.
Na esquina d'Agüero y Humahuaca a cincuenta metros de l'avenida, atopábase'l famosu Chigre (o Fonda) O'Rondeman, llugar onde Gardel empezó a cantar profesionalmente, en 1910. Fueron famoses les payadas que se daben en conxustes nel llugar hasta pasada la medianueche. Ellí tamién s'escucharon "Don Juan", "La morocha" y otros tangos, entá primero que s'estrenaren pal gran públicu. Güei atópase ellí un edificiu de departamentos con un restorán especializáu en comida peruana na planta baxa.
A menos d'una corte y escontra el norte de la ciudá en callar Gallu 492 vivió otru mitu de la música arxentina, Luca Prodan. Mientres la so estadía equí compunxo la emblemática tema "Mañana nel Abasto" del discu After Chabón pa la so banda Sumo. Na esquina d'enfrente al edificiu atopa'l chigre El Destín, al cual Prodan allegaba diariamente.
Al altor de la cai Sánchez de Bustamante -y anque inda atopamos na zona del Abasto- remata'l Barriu de Balvanera y empieza el Barriu de Almagro.
Almagro
editarLa zona norte de Almagro ta carauterizada pola proliferación de teatros independientes, chigres, restoranes, locales comerciales y nuevos edificios en construcción.
La cocina peruana tien muncha importancia nesta zona y unu de los sos principales esponentes ye Los Trujillanitos, restorán allugáu en Corrientes al 3564 y atendíu por xente llegada dende la ciudá de Trujillo (Perú). Enfrente en Corrientes 3587 atopábase La Casa del Quesu hasta entamos de 2017, en que tres el so zarru intempestivu los trabayadores intentaron siguir con una cooperativa, ensin llogralo. Al so llau en Corrientes 3599 esquina Billinghurst atópase un llocal de la cadena de pizzerías Kentucky que nel so momentu foi'l Chigre Les Víbores, otru de los apartaces del que yera asiduo el Malvís Criollu.
Xusto na esquina d'enfrente tópase L'Aurora Tangu, llugar de cocina porteña y show. Data del añu 1901 y foi proyeutáu pol arquiteutu Benjamín Pedrotti (autor de la fachada del Teatru Picadoriu del Pasaxe Enrique Santos Discépolo) y ellí funcionaba la tienda de teles L'Aurora que yera la encargada d'iguar los traxes que lluciríen los personaxes de la dómina nes nueches de tangu porteño.
Al mesmu altor pero na interseición ente Billinghurst y Valentín Gómez apenes a una corte de la cai que nunca duerme atópase'l célebre Chigre Don Carlos. Especializada en comida española ya inaugurada el 19 d'avientu de 1955, esti llugar clásicu de Almagro convocó y sigue convocando a personalidaes del mundu del espectáculu nacional. Ellí realízase la entrega del premiu Ñoqui d'Oru.
En Corrientes al 3702, esquina Mario Bravo atopamos la sucursal de serviciu postal del Corréu Arxentín. Nes esquines restantes atópense una sede del Bancu Itaú, una de les sucursales de la Pizzería Continental y el Café Rosas, allugáu en Corrientes 3695 nun edificiu del reconocíu arquiteutu Alejandro Virasoro, autor tamién de la Casa del Teatru y de l'antigua Embaxada d'Israel, baltada nel atentáu suicida de 1992 y allugada en Regueru 910.
El centru de l'actividá comercial d'esta zona centrar ente l'Avenida Medrano y la cai Mario Bravo, ye dicir los trés cuadres que resten hasta la citada avenida. Ellí van atopase locales d'electrodomésticos, locales especializaos en ropa pa caballeros, dames o neños, según tamién panaderíes, xeladeríes y restoranes clásicos y vexetarianos. En Corrientes 3799 esquina Bulnes podemos apreciar un edificiu diseñáu polos prolíficos arquiteutos italianos Alfredo y Alberto J. Olivari (autores del Hospital Fiorito d'Avellaneda) qu'anguaño alluga una sucursal de la yá tradicional cadena de cafés arxentina Café Martínez.
Escontra'l norte de Corrientes y en toa esta zona del Abasto hasta llegar a Avenida Córdoba atópase la mayor concentración de sales de teatru independiente de la ciudá. Espaciu Caleyón, El camarín de les muses, Teatru del Abasto, Llaten Sancho, El portón de Sánchez, Beckett, El tingláu, El Cubu, Teatru Ciegu y el míticu y acabante camudar al barriu Teatru del Pueblu son namái dalgunes de les sales que s'alluguen dende equí xubiendo nuevamente escontra Balvanera y el so emblemáticu Teatru IFT.
Xusto na esquina de Corrientes y Medrano (Corrientes 3989) atopamos un elegante edificiu de departamentos y comerciu con cúpula, proyeutáu pol arquiteutu alemán aniciáu n'Arxentina Carlos Nordmann, autor del Torrexón del Monxu en Mar del Plata, la sucursal del Bancu Nación del barriu de Flores, dellos edificios d'Avenida de Mayu y del lamentablemente baltáu edificiu orixinal del Teatru Coliséu de Buenos Aires.
Medrano a Ángel Gallardo
editarCruciando Medrano yá al 4200, del llau sur, atopábase'l Mercáu de les Flores, que comercializaba 400.000 canastros de flores per añu.[25] El terrén qu'ocupaba, de 5.000 m², foi mercáu por 8 millones de dólares pola Ilesia Universal del Reinu de Dios, en 2003. Esto supunxo'l treslláu del Mercáu y la posterior reutilización del so edificiu, que llevaba funcionando nel barriu dende 1952.[26] Nel terrén alzóse un templu evanxélicu: la Ilesia Universal del Reinu de Dios, nel marcu d'una gran meyora de dicha relixón na Arxentina.[27] L'edificiu tien amplios frentes sobre l'avenida y sobre la so cai llateral Francisco Acuña de Figueroa, disponiendo de delles entraes.
Al 4400, del llau norte, ente les cais Pringles y Yatay, atópase'l templu católicu de Jesús Sacramentado. La so construcción foi afalada pola Madre María Benita y la obra foi realizada polos arquiteutos Merry, Raynes y Sackmann. Foi inauguráu en mayu de 1904, l'estilu esterior ye neogóticu formal, ente que'l so interior respuende a la renacencia italiana. Consta d'una nave de 34 m de llongura por 14 m d'anchu; dos grandes capiyes llaterales formando cruceru col presbiteriu de 14 m por 10 m y otros cuatro de menor tamañu. El so órganu, de caxa de carbayu macizu con dos pedaleras y venti rexistros, provién de la fábrica alemana de Walter, en Lundinburg.
Villa Crespo
editar| El Sol delata a palpu la edá de les muyeres embrica nes fachaes grises del barriu o rueda al soterrañu de la cai Corrientes y va vertir el so vinu dorao a Villa Crespo. |
Bañar nel regueru que crucia Triunviratu, xira llastiendo sobre la exa del día y al promediar la tarde torna a conseñar les sos redondes monedes nel Bancu Israelita |
"Sol Semita" de Israel Zeitlin y César Tiempu |
L'avenida camuda'l so aldu escontra'l nornoroeste al travesar Villa Crespo. Amás, al averase al circular Parque Centenariu, toma un aspeutu llaberínticu al cruciase en diagonal coles cais, formando dalguna plazoleta diagonal ya interseiciones con cinco esquines, como nel encruz cola avenida Ángel Gallardo - Estáu d'Israel, les cais Carril y Aguirre; o nel encruz con Lavalleja, Vera y Ramírez; o Scalabrini Ortiz y Luis María Drago.
Nesti tramu (antes llamáu Triunviratu) trescurri bona parte de la novela Adán Buenosayres (1948) de Leopoldo Marechal. Foi zona de cafés, que nel so momentu teníen relevancia, por distintes causes.
Escontra 1905 empezaron a treslladase cerca del actual encruz de la cai Gurruchaga con Corrientes un grupu d'inmigrantes sefardites, convirtiéndose dende entós esta zona nun tradicional barriu xudíu, nel que puede atopase pan ensin lleldu pa Pésaj y otres especialidaes toa l'añu. Tamién sirios libaneses, árabes católicos o ortodoxos, instaláronse cerca del encruz cola actual Scalabrini Ortiz (ex calle Canning), interseición onde güei día s'atopa la pizzería Imperiu, enclave tradicional del barriu.
Nel mentáu encruz atópase amás una plazoleta triangular que dixebra a l'avenida de la cai Luis María Drago sobre la que se llevanta un monumentu dedicáu a Osvaldo Pugliese, pianista, compositor y direutor d'orquestes de tangu. Foi realizáu en 1998, trés años dempués de la so muerte, por Paula Franzi, con caricatures en lata y telgopor. El llugar nun foi escoyíu por caprichu: en Corrientes 5375 Pugliese estudió pianu nel Conservatoriu Musical Odeón con Antonio Y. D'Agostino; y vivía colos sos padres a una corte, no que güei ye Scalabrini Ortiz 392. En 2005, a 100 años de la so nacencia, alzáron-y un monumentu en bronce.
Al cruciar l'avenida Juan B. Xusto ta en verdá circulando percima del entubado del regueru Maldonado, que d'antiguo yera un inmensu agüeriu abiertu y bravíu qu'anubría al barriu.
Chacarita
editar
Ente la cai Humboldt y l'avenida Dorrego atópase'l pasu a nivel del ferrocarril Xeneral San Martín, y ellí mesmu, la Estación Villa Crespo.
Al cruciar l'avenida Dorrego, del llau suroeste, atópase'l parque Los Andes, estremáu en dos seiciones: la primera, subdividida de la mesma pela cai Concepción Arenal, que va dende la mentada avenida hasta Jorge Newbery, y la segunda, de forma triangular, dende Newbery a la Avenida Federico Lacroze. La primer seición d'esta plaza tien una nacencia lúgubre: n'efeutu, de resultes de la morrina de persones producida na ciudá mientres la epidemia de fiebre mariello de 1871, el gobernador de Buenos Aires, Emilio Capo, creó un campusantu na actual cortil de la plaza. En 1886 apinóse la so capacidá y foi clausuráu. Pasaos once años, treslladáronse los restos humanos dende'l yá llamáu campusantu de la Chacarita vieya al campusantu de la Chacarita nueva, asitiáu nel llugar del actual. Foi entós cuando se planió'l parque que nun principiu se llamó Rancagua, pero qu'en 1904 foi bautizáu col nome actual. Sobre la sienda de Corrientes que s'atopa a la vera del parque topen exemplares de tipes (Tipuana tipu), de flor mariella y cañes grueses ondulantes y escures. Mientres los fines de selmana arma una gran feria d'artesaníes y otros oxetos varios.
Debaxo de la segunda seición del parque tópense, dende 1925 en que s'empecipió la construcción del Llinia B, los talleres Rancagua del mesmu.
Nel parque tamién s'atopa, en cantu de l'avenida, el monumentu de Los Andes, realizáu en bronce en 1941 pol escultor Luis Perlotti. Define a les races calchaquí, tehuelche y ona, que de norte a sur habitaron la zona del cordal andín.
Na interseición con Jorge Newbery atópase'l Finxu de la argentinidad nᵘ 10 (ver la Avenida Corrientes#Finxos, plaques y otros homenaxes Afitaos, plaques y otros homenaxes).
Dempués de cruciar felicidá avenida, Corrientes tien nos sos últimes trés cuadres doble sentíu de circulación vehicular, anque separaos por una plaza seca qu'hasta fines de 2011 yera un sitiu baxu techu ocupáu por locales comerciales. Ocupa un espaciu d'unos 70 metros de llargu, dende Lacroze hasta cuasi llegar a Olleros.[28]
Asina, Corrientes termina na estación de tren Federico Lacroze, del Ferrocarril Xeneral Urquiza, xunto al Campusantu de la Chacarita y frente a la tradicional pizzería "Imperiu", abierta dende 1947 y declarada d'interés cultural pola Llexislatura de la Ciudá de Buenos Aires.[29]
Pa l'alcordanza
editarLa voz y la memoria de Corrientes
editarEl polifacéticu Edmundo Guibourg (1893-1986), caricaturista, periodista, direutor, críticu, etc., alies Pucho, foi consideráu popularmente como'l "inventor" d'esta cai, non yá por ser un personaxe más de la mesma, nos sos cafés y conxustes, sinón fundamentalmente por ser el creador d'una columna nel diariu Crítica llamada "Cai Corrientes". Conoció a grandes personaxes, nacionales y estranxeros, dende Federico García Lorca a Roberto Payró y Luigi Pirandello, de Leopoldo Llugones a Evaristo Carriego, y nos sos reportaxes, agudos y con pincelaes d'humor, demostró'l so amor y arguyu pela avenida.
Llugares que yá nun tán
editarInscripción n'el frente norte del Obeliscu de Buenos Aires |
|
| NESTI SITIU na torre de San Nicolás foi izada per primer vegada na ciudá LA BANDERA NACIONAL el XXIII d'agostu de MDCCCXII. |
Ufiértase equí una curtia descripción de llugares de l'avenida Corrientes que na so dómina fueron de gran importancia histórica, cultural o d'entretenimientu pero que yá nun esisten más.
- Ilesia de San Nicolás de Bari
L'español Domingo Accasuso empezó a llevantar en 1721 esta ilesia, onde güei se llevanta la Plaza de la República, del llau norte. Foi designada vice-parroquia en 1731, cuatro años dempués de la muerte de Acassuso y un añu antes de completase la obra. Tenía una sola torre cuadrada con campanariu y reló, que remataba con una pequeña cúpula en mosaicos azules que sostenía una cruz visible dende tola ciudá. En 1769 foi xerarquizada como parroquia. En 1904 l'arquiteutu Arturo Prins la italianizó al borrar les sos traces típiques y modificar la torre. Debíu al trazáu de la Avenida 9 de Julio y de la diagonal norte Roque Sáenz Peña espropiar pa baltala en 1931. Lo último en cayer foi la torre onde en 1812 había flameado per primer vegada en Buenos Aires la bandera arxentina.
- Palace Theatre
Atopar en Corrientes nᵘ 753, y tenía tamién una salida a la cai Lavalle. Inauguráu en 1911 foi na so dómina'l meyor cine de Buenos Aires. Yera luxosu y como les películes que nél s'esibíen yeren mudes, la trama yera acompañada pola orquesta de Charles Marchal. Exhibir nél les "actualidaes de Max Glücskmann", una de les primeres empreses de cine y fotografía nel país.
- La Helvética Yera una construcción
senciella con planta baxa y primer pisu, na esquina suroeste con San Martín, que mientres 115 años foi restorán y apartaz de periodistes, políticos, escritores y dignatarios como Bartolomé Mitre, Roberto Payró, Jorge Luis Borges, Ernesto Sabato, Eduardo Mallea, Carlos Texedor, el nicaragüense Rubén Darío y otros. Trátase d'un salón allargáu con elementos de bronce nun rincón. Cerveza suelto, cacía inglesa, jarras franceses y copetines impecablemente sirvíos podíen topase nél. Por razones polítiques foi bombardiáu en 1955. Al reabrir al poco tiempo Ernesto Sabato dixo: Nesti llugar sagráu, onde allega tanta xente, que'l cañón ganó, brindemos eternamente. En 1975 cerró les sos puertes definitivamente por razones económiques.
- Llibrería Pigmalión
Yera vecina a La Helvética, en Corrientes al 512, y fuera inaugurada en 1942 pola refuxada alemana Lilí Lebrach, quien espublizaba ellí lliteratura non nazista. Foi un sitiu de xunta pa quien amaron la música, que podía consiguise nel so sosuelu de toles dómines y llugares.
- Empire Theatre
Na esquina nordés con Maipú, recibió antes el nome de Atenéu. Nesti teatru, qu'espublizaba cantares y couplés, actuó ente otros la bailladora sevillana, Pastora Imperio, bien querida por políticos y escritores; Antonia Meré y Carmelita Ferrer. Nél cantó amás Carlos Gardel. En 1938 el teatru foi reemplazáu por un edificiu de seis piso.
- Teatru Odeón
Atopar en Corrientes y Esmeralda, y el so propietariu foi Emilio Bieckert, inmigrante proveniente d'Estrasburgu, Alsacia. L'edificiu alzar en 1872 col nome d'Edén, depués Variedaes, y en 1891 inauguróse'l Odeón realizáu pol arquiteutu alemán Fernando Moog. Foi consideráu como una avanzada na arquiteutura del momentu y convertiríase n'unu de los principales teatros de Buenos Aires, con capacidá pa 1.800 persones. El 28 de xunetu de 1896 exhibir nél la primer pieza cinematográfica realizada n'Arxentina. En 1940 adquirió un frente estilu art decó. En 1982 atopábase bien deterioráu y un tal Luis Rusconi rescatar. Tresformar nuna esquina porteña por excelencia. Pol so escenariu pasaron personalidaes como Leopoldo Llugones, Jean Jaurés, Margarita Xirgu, ente munchos otros. En 1985 foi declaráu pol Ministeriu d'Educación y Xusticia de La Nación como Monumentu Históricu Nacional, teniendo en cuenta, ente otres razones, que foi unu de los más importantes escenarios de la historia del país y que esa esquina, gracies a los versos de Celedonio Flores, conformóse como'l corazón del tangu. Pero a principios de la década del 90, mientres la xestión del intendente Carlos Grosso, dexar ensin efeutu esa proteición y autorizóse la baltadera del teatru. Güei proyéctase nel so llugar la Torre Odeón, de 32 pisos.[30]
- Confitería Real
Al 1300 (esquina con Talcahuano), decorada estilu art nouveau. Solía allegar ellí Florencio Parravicini, razón pola cual a esa esquina en 1959 dióse-y el nome de dichu actor. Tamién pasaron por ella reconocíos tangueros como Carlos Raúl Muñoz (conocíu cómo Carlos de la Púa), Aníbal Troilo, Julio de Caro, Ángel D'Agostino y otros.
Confitería de ambidextros, de Corrientes y Talcahuano, nós somos los maestros y de la Púa'l gran decanu.
- Café Domínguez
Nel so llocal, abiertu les 24 hores y sito nel nᵘ 1537, tocó en 1923 la primer muyer bandoneonista: Paquita Bernardo, "la flor de Villa Crespo". Almirada y solicitada, tuvo una vida efímera, yá que finó en plena fama a los 25 años d'edá. Nel café, la orquesta tocaba asitiada nun palcu altu y bien visible. Un famosu tangu d'Ángel D'Agostino recordar.
- Vieyu teatru Apolo
Fuera construyíu en 1886 ya inauguráu en 1892, nel actual nᵘ 1382, ente Talcahuano y Uruguái. Tuvo consagráu a brindar espectáculos de raigañu criolla y foi famosu poles distintes obres d'autores destacaos interpretaes por actores de relevancia, como les empobinaes por Ezequiel Soria: Cantar Tráxicu, de Roberto J. Payró y Piedra del Escándalu de Martín Coronado ya interpretada por Pablo Podestá; o como Jesús Nazarenu d'Enrique García Velloso. En 1958 una movilización llogró que'l Congresu sancionara la llei nᵘ 14.800 que prohibió la baltadera d'un teatru esistente nun siendo que se construyera nel mesmu sitiu unu nuevu d'igual capacidá. Na década del sesenta foi finalmente tiráu embaxo y pa cumplir con dicha llei construyó un teatru convirtiéndose en sede del grupu independiente Nuevu Teatru, fundáu por Alejandra Boero y Pedro Asquini.
Esta etapa remató en 1971, hasta que na década del '80 y col nome de Lorange realizáronse funciones de teatru y cine.
- Teatru Politeama
Na esquina suroeste cola cai Paraná. Foi creáu pol empresariu italianu César Ciacchi, quien en 1878 robló con un tal Zamudio, dueñu del terrén, un conveniu por diez años pa construyir un teatru que, con frente de lladriyos coloráu, foi inauguráu al añu siguiente. Ellí actuaron los integrantes de la familia Podestá, estrenando en 1884 una obra gauchesca que foi un enorme ésitu "Juan Moreira en pantomima", de los hermanos circenses Carlo, siendo José J. Podestá quien encarnó'l personaxe principal. Tamién foi l'escenariu del mentáu payasu Frank Brown, de l'actriz Eleonora Dure y de Sara Bernhardt, ente otros. En 1898, al terminase'l contratu, tuvo a puntu de ser baltáu, hasta qu'en 1936 María Luisa T. de Balbín reconstruyir, calteniendo la estructura de la sala, de bona acústica, pero camudando'l frente por unu más sobriu y elegante; con una gran marquesina. El so hall taba revistíu en mármol de tonos verde a negru y l'escenariu tenía un discu xiratoriu y reflectores aicionaos dende una ponte al efeuto. En 1921 Andrés Chazarreta llogró un gran ésitu consideráu como l'ésitu nacional del folclor. El teatru foi baltáu y güei el so inmensu terrén baldío ye una alcordanza constante de l'antigua rellumanza arquitectónica perdíu de décades pasaes.
- Café Politeama
Al llau del teatru, pero cruciando la cai Paraná, foi frecuentáu por cantantes que buscaben la gloria. Na actualidá, nel llugar del café, tópase la confitería del mesmu nome.
Corrientes y el tangu
editar|
La mio llinda cai Corrientes! |
Y te paras en Florida, |
Salpicás rotiserías,
|
La cai Corrientes ye tema de diversos tangos, trescríbense equí dellos fragmentos de los más conocíos:
- Corrientes trés cuatro ocho,
segundu pisu, ascensor.
Nun hai porteros nin vecinos.
Adientro, cóctel y amor...
A media lluz
Carlos César Lenzi
- Cai Corrientes de los mios amores, cai Corrientes onde nací
y ente les lluces de mil colores aquella nueche conocer.
Cai Corrientes
Alberto Vaccarezza
- Toa pasa nesta vida, te camudaron Corrientes Angosta, yá nos sos la cai posta onde un día supi andar. Yo tampoco soi'l mesmu, nin la pinta yá tengo d'antaño.
Corrientes angosta
Ángel Gatti, 1952
- Esquina porteña, esti milonguero te ufierta'l so ciñu más fondu y cordial.
Cuando cola vida tea cero a cero te prometo'l versu más rante y canero
pa faer el tangu que te faiga inmortal.
Corrientes y Esmeralda
Esteban Celedonio Flores, 1933
- Esta ye la mio cai Corrientes,
la de la duce bohemia,
que col so encantu apodérase
de la mio alma sentimental.
La mio llinda cai Corrientes,
amiga fiel de la mio vida,
que cuando tengo una firida
das-y consuelu al mio mal.
Murnies de la cai Corrientes
Homero Expósito–Domingo Federico, 1942
- Café Domínguez, de l'antigua Corrientes cuando yera angosta y la so xente
saludar de sienda en sienda
Enrique Cadícamo
Finxos, plaques y otros homenaxes
editar- Esquines del tangu: por iniciativa de Ben Molar[31] el creador del Día Nacional del Tangu, y cola collaboración de la Asociación Amigos de la cai Corrientes y el Sindicatu de vendedores de diarios y revistes de Capital Federal y Gran Buenos Aires, asitiar n'interseiciones de l'avenida coles cais, dende'l so entamu hasta Riobamba, plaques de bronce que recuerden a reconocíes figures rellacionaes col tangu, ente otres:
- Bouchard: Alba Solís, Alberto Podestá y Domingo Federico.
- Leandro N. Alem: Jorge Vidal, Julián Plaza y Carlos Alberto "Charly" García.
- Reconquista: Jovita Luna.
- Maipú: Roberto Rufino y Antonio Carrizu.
- Esmeralda: Rubén Juárez.
- Suipacha: Hugo Marcel.
- Pellegrini: Raúl Lavié, Nélida Roca, Mariano Barugel y Mosquera Monte.
- Cerrito: Virginia Luque y Néstor Marconi.
- Talcahuano: Enrique Cadícamo, Tania, Florencio Parravicini y Arxentín Ledesma.
- Libertad: Libertad Lamarque y Juan Carlos Copes.
- Uruguái: Tita Merello.
- Paraná:, Mariano Mores, Susana Rinaldi y Aníbal Troilo.
- Montevideo: Raúl Garello y Alberto Castillo.
- Rodríguez Peña: Beba Pugliese.
- Callao: Horacio Ferrer y José Gobello.
- Horacio Salgán y María de la Fuente.
- L'Asociación amestó amás una pal mesmu Ben Molar en Suipacha y L'Asociación Gardeliana otra a Celedonio Flores na esquina con Esmeralda.
- Justo Suárez: sobre la paré de la Luna Park, esquina Bouchard, recordar al «Torito de Mataderos», ídolu arxentín nel boxéu.
- Enanche de l'Avenida Corrientes: una placa asitiada na esquina con Leandro N. Alem recuerda les obres d'enanche realizaes ente'l 22 de febreru de 1935 y el 12 d'ochobre de 1936.
- Ana Díaz: una placa de bronce sobre'l palaciu que fora de Elortondo Alvear, na esquina suroeste de Florida, recuerda que nesa cortil vivió la única muyer del conxuntu de los 65 fundadores de Buenos Aires, na espedición de Juan de Garay.
- Roberto Sánchez: muncho más conocíu como «Sandro», tien una escultura plástica cerca al Gran Rex, realizada por Fernando Pugliese.[32]
- Esquina con Carlos Pellegrini:
- Homenaxe a los cayíos en Malvines: tratar d'un soporte de mármol, na sienda impar, con una placa de bronce cola inscripción: Homenaxe a los cayíos na guerra del Atlánticu Sur n'homenaxe a los soldaos arxentinos cayíos mientres la Guerra de les Malvines nel primer aniversariu, 2 d'abril de 1983.
- Enrique Febbraro: una placa sobre una paré, tamién del llau impar, recuerda al arxentín creador del Día internacional del Amigu.
- Homenaxe a Carlos Gardel y los sos acompañantes de la tráxica xira: otru soporte de mármol con placa de bronce, n'acerar sur, que diz:
Más embaxo figuren los nomes de los acompañantes que morrieron con él nel vuelu: Guillermo Barbieri, Alfredo -y Pera, Domingo Riverol.
- Carlos A. Petit (por Argentores), Alberto Vaccarezza, Manuel Belnicoff y Osvaldo Pugliese (SADAIC) son recordaos por dos tales plaques de bronce sobre la paré, a unos 20 metros de la esquina.
- Libertad Lamarque: Av. Corrientes n.° 1202, esquina calle Libertad. Pola iniciativa de Ben Molar asitióse la placa'l 12 d'avientu de 1995 cola presencia de la mesma Libertad Lamarque, amás de los miembros de l'Asociación Amigos de la Cai Corrientes» que depués la llevaron a pasiar nun coche antiguu peles cais de Buenos Aires. Lo llamativo ye que la fecha escoyida ye na que cinco años más tarde l'artista diba finar.
- Juan Carlos Calabró: al 1200, a la entrada del complexu Multiteatro Buenos Aires, recordar al popular cómicu con una obra del artista plásticu Fernando Pugliese realizada en fibra de vidriu y resina epoxi qu'amuesa al actor sofitáu sobre una estructura diseñada como «amosador» a semeyanza del qu'había nel montaxe del chigre onde «El contra» parolaba coles celebridaes.[33]
- Tita Merello: nel actual nᵘ 1318, vivió esta destacada actriz de radio, teatru, cine, televisión y cantante de tangu, que'l so nome de nacencia yera Laura Ana Merello. Una placa asitiada en 1993 sobre una columna de lladriyu pola Asociación d'Amigos de la cai Corrientes recuerda esti fechu.
- Enrique Cadícamo: Similarmente, otra columna de lladriyu con placa de Asociación d'Amigos de la cai Corrientes recuerda'l llugar de la casa de Cadícamo nel 1330.
- Mauricio Borensztein: una escultura (obra de Fernando Pugliese) tamañu natural realizaes pol artista plásticu Fernando Pugliese recuerda al personaxe Tato Bores, protagonizáu mientres décades por Borensztein, emplazada cerca del Teatru Metropolitan, al 1300.[34]
- Jorge Porcel: ye recordáu nel so personaxe de «La peluquería de Don Mateo» con una figura realizada pol artista Guido Llordi, tamién xunto al Metropolitan, como la de Tato Bores.[35]
- Juan Carlos Altavista: el personaxe Minguito Tinguitella interpretáu por esti actor, tien la so escultura homenaxe en Corrientes 1659, na puerta del teatru Presidente Alvear, dende'l 10 de setiembre de 2014. La obra, realizada en fibra de vidriu y resina epoxi, foi creada pol artista plásticu Fernando Pugliese.[36]
- Alberto Olmedo: El gran risible arxentín tien un doble homenaxe na avenida:
- Al pie de otru cómicu, Javier Portales, na esquina con Uruguái, esiste una estatua, inaugurada'l 2 de payares de 2011, obra de Fernando Pugliese, que los amuesa sentaos sobre un bancu y riendo mientres representen a «Borges y Álvarez», personaxes qu'encarnaron nel programa d'humor denomináu Nun toca botón, que s'emitía na década de los 80 per televisión.
- Una columna baxa, en Corrientes 1753 (onde s'atopaba'l cine-teatru Alfil), fecha en lladriyu por José Martínez, tenía na so parte cimera les buelgues en cementu de les manes del popular risible rosarino que realizó nel mentáu teatru la so última temporada teatral na ciudá. Fueron robaes en 2009 y nun actu de desgraviu asitióse una nueva n'agostu d'esi mesmu añu. La placa na parte inferior diz:
¿Qué quiero que quede de mi? Una estatua a les mios manes na cai Corrientes por que miren y digan: «Chau negru». Namás.Alberto Olmedo
- Enrique Santos Discépolo, na esquina cola cai homónima, Corrientes al 1900, plaques del Atenéu Porteño del Tangu, l'Asociación Amigos de l'Avenida Corrientes, SADAIC y l'Asociación Gardeliana Arxentina. La placa ta acompañada, más arriba, por un mural alegóricu del tangu Cambalache, del artista plásticu Jorge Cosenza.[37]
- Osvaldo Pugliese: como yá se comentó, homenaxar nuna plazoleta nel encruz con Scalabrini Ortiz y Luis María Drago, con un monumentu de bronce y figures en telgopor y metal. Hai ellí numberoses plaques, la mayoría de la República de Villa Crespo». Tamién del Club Atlanta, del Partíu Comunista (del cual foi unu de los primeros afiliaos), del Bancu Credicop y del Honorable Conseyu Deliberante de la Ciudá de Buenos Aires.
- Aníbal Troilo: Sobre la esquina de la cai Aníbal Troilo, en Almagro, un mural de José María Basile cola figura del «Bandoneón Mayor de Buenos Aires» recuerda al bandoneonista, compositor y direutor d'orquestes de tangu. Xunto al mural topa una placa del fileteador Luis Zorz, n'homenaxe al llamáu cariñosamente «Pichuco».
- Afitáu de la Argentinidad nᵘ 10, Reconquista de Buenos Aires: monumentu asitiáu en 1977 nuna plazoleta triangular onde converxen les aveníes Corrientes, Forest y Jorge Newbery, pola comisión Pro Demarcación Cola de les Tropes Reconquistadores de Buenos Aires. Trátase d'un monolitu con una placa que recuerda que dende ellí partieron tropes que taben asitiaes nos edificios del barriu de Chacarita pa lluchar contra l'enemigu británicu mientres la Primer Invasión Inglesa:
Chacarita de Reconquistar:
Pa enfrentar al invasor estranxeru los criollos de Chacarita en 1806 combatieron en Reconquistar integraos na sulevación de la campaña. Tamién en 1807 engarraron heróicamente na defensa de Buenos Aires. Yera la llucha del gauchu pela so tierra y tábase xestando la patria.
1806-agostu-1977
- Exhibe amás, como en tolos finxos asitiaos pola mentada comisión, una mayólica de la Virxe de Luján y una inscripción que recuerda que de los colores de felicidá virxe fueron tomaos los colores patrios y que fueron utilizaos como distintivos en 1806 polos gauchos comandados por Juan Martín de Pueyrredón.
- El soporte ta realizáu con lladriyos provenientes de la chacra de los Márquez, en San Isidro (Buenos Aires), qu'en 1806 foi cuartel xeneral de Reconquistar.
Fuentes consultaes
editar- Cutolo, V. O. (1994). Buenos Aires: Historia de les cais y los sos nomes. Buenos Aires: Elx. ISBN 950-99212-0-3.
- Cutolo, V. O. (1996). Buenos Aires: Historia de los barrios de Buenos Aires. Buenos Aires: Elx. ISBN 950-99212-2-X.
- Diego A. del Pino, Rafael E. Longo, Oscar B. Himschoot, Ricardo A. Ostuni, Edgardo J. Roca, Enrique H. Puccia, Luis J. Martín, Aníbal Lomba (1999). Buenos Aires: Los cafés, senciella historia. Llibreríes Turístiques. ISBN 987-9105-11-7.
- Elisa Casella de Calderón editorial = Revista Buenos Aires cúntanos n° 7, segunda edición (1986). Calle Corrientes, la so historia en cinco barrios. ISBN 987-9473-00-0.
- Elisa Casella de Calderón editorial = Revista Buenos Aires cúntanos n° 8, segunda edición (1988). Calle Corrientes, la so historia en cinco barrios (2ª parte). ISBN 987-9473-03-5.
- Tou Tangu
- Observatoriu Turísticu de la Universidá Nacional de Lanús. Introducción al Turismu 2006.
Referencies
editar- ↑ Hai quien sostienen qu'en realidá nun foi un izamiento, tal como s'entiende dicha ceremonia anguaño, sinón un embanderamiento. (Para más detalles lleer p72, de Buenos Aires cúntanos nᵘ 7)
- ↑ Nel "Manual de Buenos Aires" (1823) (documentu qu'esplicaba l'orixe de los nomes de places , cais, etc. y qu'acompañaba a un planu topográficu de Buenos Aires) méntase qu'en 1822 asignóse-y oficialmente esi nome y amiéstase testualmente: los fíos de Corrientes nun tardaron n'amburar la causa de la Independencia de la Patria, proclamada en Bonos Ayres en 1810, sinón el tiempu que foi precisu por que-yos llegara la noticia; y aidaron con xente d'armes y otros recursos, en cuanto tuvo á los sos alcanzes , á espedición d'esta Capital destina al Paraguay naquel mesmu añu.
- ↑ "Sepa'l porqué de los nomes de les nueses cais", por Horacio Ramos y Emilio Zamboni. En "La chacrita on line"
- ↑ Desinfestante
- ↑ Diariu La Nación. 28/9/71.
- ↑ Páxina del Gobiernu de la Ciudá de Buenos Aires: L'Avenida Corrientes festexa 21 primaveres en democracia.
- ↑ corrientes-ye-mas-amigable-pa-el peatones, por Soledad Vallines La Nación, 18/09/2018
- ↑ «Diariu Clarín: L'avenida Corrientes, un gran escenariu lliterariu .». Archiváu dende l'orixinal, el 2021-04-10.
- ↑ N'Arxentina: neñu o mozu
- ↑ «Tres 20 años, volvió funcionar el tercer reló más altu de la Ciudá, Diariu Clarín, 25/10/07». Archiváu dende l'orixinal, el 2021-04-10.
- ↑ 11,0 11,1 Mapa interactivo del Gobiernu de la Ciudá de Buenos Aires
- ↑ Buenos Aires y Contorna, de Diego Bigongiari. Aldu Austral, 2008. (p. 56)
- ↑ La Universal, tradicional pizzería allugada en Avenida Rivadavia al 8800 (Floresta)
- ↑ aseguradora alemana-estampa-el so-nome-en-la marquesina-del Teatru-Opera-20140424-0024.html Una aseguradora alemana estampa'l so nome na marquesina del Teatru Opera En "El Cronista", 24/04/2014
- ↑ Diariu La Nación, 06/08/07, "Avenida Corrientes como una gran vidrera"
- ↑ http://www.cinesargentinos.com.ar/noticia/1280-remociquen-el cine-los-angeles/
- ↑ http://www.nueva-ciudad.com.ar/notas/201606/26441-cierra-adan-buenosayres-libreria-emblema-de-la cai corrientes.html
- ↑ «Un perfil urbanísticu que se remover. L'avenida Corrientes vuelve ser la de los hoteles y les oficines [[La Razón (Arxentina)|Diariu La Razón]] 28/11/2007.». Archiváu dende l'orixinal, el 2007-12-03.
- ↑ Revista "Panorama", febreru de 1966.
- ↑ Buenos Aires y Contorna Diego Bigongiari. Editorial Aldu Austral, 2008. (páx. 82)
- ↑ «Buenos Aires antiguu.». Archiváu dende l'orixinal, el 2018-05-18.
- ↑ Diariu La Prensa, carta de llectores, 8/9/1983
- ↑ Buenos Aires Cúntanos nᵘ 8, Páx.46.
- ↑ Historia del Mercáu de Abasto Provisor.
- ↑ Almagro: Toa una Vida
- ↑ El Mercáu de les Flores Cumplió 60 años
- ↑ «Abrió un gran templu evanxélicu nel ex Mercáu de les Flores - Clarín». Archiváu dende l'orixinal, el 2021-04-10.
- ↑ En Chacarita, va haber una plaza seca onde funcionaba una feria. Diariu Clarín, 05/08/11.
- ↑ Les 15 meyores pizzerías porteñas
- ↑ Polos edificios teatrales La ONG presentó un amparu contra'l Gobiernu pola llei 14.800. Diariu La Nación 3/11/06
- ↑ Radar, Suplementu del diariu Páxina Dolce: Big Ben, según pasen los años (31/12/2006)
- ↑ La escultura de Sandro, un nuevu curiosu de l'avenida Corrientes Diariu Clarín, 4/12/2012
- ↑ estatua-en-homenaxe-a-juan-carlos-calabro Buenos Aires tien una estatua pa homenaxar a Juan Carlos Calabró Diariu La Nación, 15 d'abril de 2014.
- ↑ so-estatua-en-l'avenida corrientes Tato Bores yá tien la so estatua na avenida Corrientes Diariu La Nación, 12 de payares 2013
- ↑ La peluquería de Don Mateo, con sucursal en cai Corrientes Diariu La Razón, 7/09/2013]
- ↑ so-estatua-en-la ciudá El popular Minguito tamién tien la so estatua na Ciudá Diariu La Nación, 10/09/2014.
- ↑ esquina-de-santos-discepolo-se-reinaugurara-en-l'avenida corrientes/ La esquina de Santos Discépolo se reinaugurará na Avenida Corrientes. En páxina Web Caminos Culturales. Consultáu n'abril 2011.
Enllaces esternos
editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Avenida Corrientes.
Datos: Q790459- Multimedia: Avenida Corrientes, Buenos Aires