Reinu de Kent

El Reinu de Kent foi un reinu del sureste de la Inglaterra medieval fundáu polos invasores xutos nuna fecha imprecisa del sieglu V, tres la retirada de los romanos de la islla de Britania. Foi unu de los estaos principales de la denomada Heptarquía Anglosaxona, periodu de la historia inglesa ente los sieglos V ya IX, anque delles carauterístiques peculiares de Kent dixebrar de los demás reinos coetaneos. Foi'l primer reinu n'establecese y facer de manera más o menos pacífica a diferencia del, dacuando, sanguinario establecimientu de los sos belicosos vecinos anglu-saxones. Tamién foi'l primer reinu de la Heptarquía n'adoptar el cristianismu y ser l'únicu d'ellos que tenía dos obispaos. Foi l'únicu reinu xutu importante ente'l conglomeráu d'estaos saxones y anglos, y caltuvo un gran porcentaxe de población britona. El mesmu nome del reinu ye significativu, pos adoptó'l nome del pueblu invadíu, los Cantiacos, y non el del invasor, como asocedió nel restu de la isla.

Reinu de Kent (de 450 a 871 (Gregorianu))
estáu desapaecíu
Alministración
Capital	Canterbury
Llingües oficiales	inglés antiguu
Xeografía
Coordenaes	50°N 0°E

Oríxenes del Reinu de Kent

Los oríxenes del Reinu de Kent son bastante escuros y la lleenda atribúi la so fundación a los hermanos Hengest y Horsa que fueron contrataos como mercenarios pol llexendariu rei de los britones Vortigern. Anque esti fechu ye tradicionalmente reconocíu como l'empiezu de la invasión anglu-saxona, les fontes nun se ponen d'alcuerdu en munchos de los sos aspeutos.

Gildas Excidio Britanniae del sieglu VI

Gildas nun menta'l nome de los líderes, a cencielles señala nos sos llamentos que Vortigern llamó a los saxones pa defendese de los pictos y de cómo estos cayeron “como llobos sobe una reciella d'oveyes” y asina empezó -y ruina de la isla.

Sellaron la condenación de Britania convidando ente ellos (como llobos dientro d'un fatáu), a los impíos y fieros saxones, una raza dañible tantu pa dioses como pa homes, pa repeler les invasiones de les naciones del norte. Nunca nada foi tan gafíu pal nuesu país, namás desafortunáu. ¡Qué bultable escuridá tuvo de cubrir la so desesperada y cruel mente escurecida! A aquella xente que, cuando nun taba, tarrecer más qu'a la mesma muerte, convidar a morar, como si dixérase, sol mesmu techu.

Gildas Sapiens. De Excidio Britanniae.

Beda Hestoria ecclesiatica gentis Anglorum del sieglu VIII

Nella dizse qu'Hengist y Horsa yeren los caudiellos d'un exércitu formáu por anglos, saxones y xutos. Horsa foi muertu en batalla contra los britones y foi soterráu nel este de Kent, onde un monumentu recordaba'l so nome y qu'entá esistía nel tiempu de Beda. Fai una xenealoxía de los hermanos diciendo que yeren fíos de Wictgils fíu de Witta fíu de Woden, y que de la mesma Hengist yera padre de Oeric, que acompañólu a Britania.

Añales The Anglo-Saxon Chronicle,

Ye una escoyeta d'añales realizada finales del sieglu IX.

Anglo-Saxon Chronicle (ASC), manuscritu del 871.

Na entrada del añu 449 diz que Hengest y Horsa convidaos por Vortingern pa lluchar contra los pictos lleguen a Kent nun llugar llamáu Ipwinesfleet. Vencen na batalla y viendo la debilidá de los britones y les riqueces de les tierres faen llamar a anglos y saxones qu'invaden Britania. Na xenealoxía de los hermanos añade a un tal Wecta padre de Witta y fíu de Woden.
Nel añu 455 los hermanos lluchen con Vortigern en Aylesford onde Horsa muerre. Hengest y el so fíu Esc reinen en Kent.
Nel añu 457 Hengist y Esc enfrentar a Caryford a cuatro mil britones a los que faen fuxir hasta Londres.
Nel añu 465 ganen a dolce líderes galeses en Wippedfleet
Nel 475 tomen un “inmensu botín” lluchando contra los galeses
Nel 488 Esc herieda'l reinu y gobierna mientres venticuatro invierno

Nennio Hestoria Brittonum atribuyida a Nennio, del sieglu IX.

Mientres el reináu de Vortigern tres naves de exiliaos de Germania lleguen a Britania comandadas por Horsa y Hengist (y espón la so xenealoxía). Fueron recibíos como amigos y apurrióse-y la Isla de Thanet, dempués de vivir dalgún tiempu ellí, Vortigern prometió-yos ropa y provisiones cola condición de que llucharen contra los sos enemigos. Los britanos ven crecer el númberu de bárbaros y dícen-yos que nun-yos precisen más y que se vuelvan, pero Hengist manda llamar a más, incluyida la so fía. Prepara una fiesta, enguapez a la so fía y enfila a Vortigern, que cai namoráu de la nueva. El rei britón píde-y la mano del so padre y este a cambéu píde-y el reinu de Ceint a lo cual el britón apuerta. La cesión facer ensin la conocencia del rei (virréi?) de Ceint, Guoyrancgonus (o Gwyrangon). Hengist trai a Britania a los sos fíos Ochta y Ebissa que lleguen con cuarenta barcos a lluchar contra los pictos y asalten les islles Orkney. De siguío rellátase la reprobación de Vortigern por Germán de Auxerre y les lluches de los sos fíos Vortimer y Carntigern contra los hermanos bárbaros, que son finalmente derrotaos y tantu Horsa el xutu como Carntigern el briton muerren na llucha. Tres un tiempu Vortimer muerre, Hengist axunta les sos tropes y ufierta la paz a Vortigern, y este acepta. El rei xutu prepara una fiesta y nella enfila a los britanos y al berru de "Nimed eure Saxes!" los trescientos nobles britanos son pasaos a cuchiellu. Vortigern merca la so llibertá y fuxe a Dimetae (Cornualles). Xermanu ye escoyíu xefe de los britones pero nun puede evitar que los saxones apoderar d'Essex, Sussex y Middlesex y otres zones. Sicasí, a base de rezos, consigue qu'una gran quema producir nel castiellu de Vortigern, y nel muerran el rei britanu y la fía de Hengist. Tres la muerte de Hengist el so fíu Ochta asocéde-y.

Godofredo de Monmouth Hestoria Regum Britanniae crónica pseudohistórica del sieglu XII

La obra de Godofredo de Monmouth ye una falambaldre escoyeta de les lleendes galeses a les qu'añade abondosos detalles de la so propia collecha, les hestories de Hengist y Horsa son a cencielles una reescritura de la Hestoria Brittonum qu'allarga pa poder enllazar cola hestoria del rei Arturu. La estructura de la hestoria ye la mesma, llegada de Hengist y Horsa, el contratu con Vortigern, la llegada de más saxones cola fía de Hengist, a la que Godofredo da'l nome de Rowena, la reprobación de los eclesiásticos pol matrimoniu del rei cola pagana, l'enfadu de los fíos del rei, Vortimer y Carntiger, les lluches colos saxones y les muertes de Carntigern, Horsa y Vortimer. Y finalmente la traición de Hengist na llacuada, que l'autor asitia en Kaercarandane (Salisbury) y l'asesinatu de la nobleza britona. Darréu narra la retirada de Vortigern, les sos consultes al magu Merlín, la llarga profecía del magu, la eleición d'Aurelius Ambrosius como rei y les lluches del so hermanu Uther Pendragon, que va ser el padre d'Arturo.

Crítica actual

Los estudios actuales sobre'l sieglu V y VI en Gran Bretaña ponen en dulda la veracidá y exactitú de los autores antiguos como Gildas y Beda, y más lloñe entá de les reescrituras y escoyetes de lleendes celtes de tiempos bien posteriores. La llegada de los anglu-saxones a les islles britániques según los datos arqueolóxicos nun paez tan traumática como los autores describen, y reparar una gradual adautación y l'abondosa presencia de matrimonios interculturales. Según les corrientes más actuales, los xutos ( y collos anglos y saxones) entraron en Kent como foederati o laeti pa defender los puertos de Kent o ayudar a la defensa de la islla frente a frisones, pictos o escandinavos llamaos seique pol mesmu Vortigern. La presencia d'esti tipu de tropes nun yera estraña na Britania romana, y conozse la presencia d'otros grupos paecíos como fueron los anglos de Deywr o los de Lindisware. Posiblemente la llegada de los xutos coincidió coles guerres civiles britanes tres la retirada romana, los xutos tomaríen partíu pola faición pro-Vortigern (llamada pro-celta por dalgunos) frente al partíu pro-Ambrosius (o pro-romana), significativamente los autores posteriores alliniar con Aurelius Ambrosius y presenten la figura de Vortingern como un traidor. Igualmente tola lleenda sobre Hengist y Horsa podría ser una reelaboración del sieglu VII, especialmente teniendo en cuenta que la dinastía reinante en Kent llamar a si mesma Oescingas (descendientes de Oesc, el primer rei del qu'hai datos históricos) y non Hengistings, la identificación de Oesc (que'l so reináu ye conocíu nel 540) güelu de Ethelberto I col Esc fíu de Hengist col que reinaría dende'l 455, daría una reináu de más de 80 años de dudosa credibilidá. Polo tanto si la presencia de los xutos en Kent como federaos pue ser bien posible mientres el sieglu V, la verdadera formación del reinu nun se completaría hasta mediaos del sieglu VI cuando Oesc ( y por tanto los Oescingas) llega al poder.

Oríxenes del nome

El Reinu de Kent denominar n'inglés antiguu Cæntware, Cantware o Centware, que significa lliteralmente 'los qu'habiten Kent'. Tanto la denominación britónica Ceint, na saxona, Cænt, la llatina Cantia o l'actual n'inglés modernu Kent, faise referencia a la tribu britona de los Cantiacos, que son mentaos pol xeneral romanu César na so obra sobre la conquista de la Galia

Ex his omnibus longe sunt humanissimi qui Cantium incolunt, quae regio est maritima omnis, neque multum a Gallica differunt consuetudine. (De tolos sos habitantes, los más civilizaos con muncho son los de Cantia, rexón maritima toa ella, y nun discrepen enforma de los costumes gales)

Xuliu César. La Guerra de les Galias

Tal nome podría debese a la pallabra britona cantws o cantus que significa lliteralmente "cantu" o "cantar", de la mesma esto sería una referencia a la situación de Kent nel cantu suroriental de la islla de Gran Bretaña, el cantu más cercanu al continente européu, y que como'l mesmu César describi seía una rexón na so mayoría marítima o "bordiada" de mariña.

Xeografía

Les llendes del antiguu reinu xutu caltuviéronse al traviés del tiempu y por ello coinciden casi esautamente colos del actual condáu inglés. Sicasí la llinia costera tuvo delles variaciones significatives nesos sieglos. La más llamativa ye l'apináu de la canal de Watsum, que dixebraba la isla de Thanet de Gran Bretaña, d'esta miente el ríu Stour desaguaba direutamente nel mar. Nel sieglu VIII, Beda dicía que la canal tenía 3 furlongs (600 metros) pero yá en 1550 el Thanet dexara de ser una islla y la canal convertir nel ríu Watsum. Igualmente na desaguada del ríu Rother había na antigüedá una zona de güelgues y marismas poles qu'enfusaba'l mar y formaba distintes islles como la de Oxney o la de Dungeness (les Romney Marsh o Marismas de Romney). Colos cambeos de los bancos costeros y el drenaxe artificial tola zona foise desecando y toles islles xunir nun solu territoriu.

Mapa del Reinu de Kent.

Al norte, l'ampliu estuariu del Támesis dixebraba a Kent del reinu saxón d'Essex, y yeren parte del reinu la península de Hoo y les sos marismas, la islla de Grain y la islla de Sceapige ( l'actual isla de Sheppey). Al oeste, el ríu Darent faía de frontera colos saxones de South-gue (l'actual Surrey) y un pocu más al sur asitiábase la zona montiega de Adredes Leag o Anderida Silva (anguaño The Weald), que faía de frontera más o menos definida ente Kent y los sos vecinos saxones del Reinu de Sussex. Tola mariña sur ye bañada pela Canal de la Mancha, que nesi tiempu yera conocíu col nome britón de Mor Prytaindd (Mar de Bretaña). El puntu más cercanu al continente asítiase Dover, no que los ingleses llamen estrechu de Dover y los franceses pasu de Calais. El paisaxe de la mariña ye recordáu polos formosos cantiles de creta blanca, que dieron el primitivu nome poéticu a Gran Bretaña de la islla d'Albión.

La orografía del reinu taba carauterizada peles nidies llombes, que nun devasen los 200 metros d'altor, el puntu más altu del reinu yera Edythehelle (actual Ide Hill), na zona del Andredes Leag con tan solo 250 m. sobre'l nivel del mar.

Población y llocalidaes

Nun se sabe a ciencia cierta el tamañu del contingente xutu que s'estableció en Gran Bretaña, pero si reconoz el so integración pacífica cola población britanu-romana presistente, polo qu'a los habitantes del reinu va conocése-y ensin estremar el so orixe celta o xermánicu como los catwara, cæntish o Kentish, ye dicir 'la xente de Kent'. Hai que tener en cuenta que los britones de Ceint, yeren posiblemente, los más romanizados de tola islla y que d'igual forma la civilización de los xutos yera un pocu más refinada que la de los sos hermanos xermánicos saxones y anglos. Por ello úniques diferencies significatives reparar na zona oeste del reinu, ente'l Darent y el Medway, na cual asitiáronse dellos grupos saxones. Na zona juta predominaba nel derechu de tenencia de tierres el sistema del Gavelkind, en que les tierres partir ente tolos fíos, y nun esistíen los derechos de primogenitura a diferencia del restu de los estaos anglu-saxones. Les diferencies ente esti oeste afondar col establecimientu del obispáu de Hrofaescaestre (Rochester) y l'aumentu de la presencia saxona, lo que llevó nos sieglos VII y VIII a la formación del sub-reinu de West-Kent.

El poblamientu de Kent ta bien influyíu pola presencia de la vía romana que xunía'l Portus Dubris (Dover) cola ciudá más importante de Britania, Londinium (Londres), la vía conocida nel Itinerariu Antonino de Britania como'l ITER III. La calzada foi bien caltenida y denominábase Wæcelinga Stræt (darréu n'inglés Watling Street), que significa "la vía pavimentada del pueblu de Wæcel", onde Wæcel pue que sía la forma saxona de foreigner (estranxeru), esto ye, "la carretera que lleva al estranxeru".

La capital del reinu asitiar na conxunción d'esta vía col ríu Stour, na ciudá romana de Durovernum Cantiacorum, que significa "la fortaleza de los Cantiacos na aliseda". Yera la capital de los cantiacos y los romanos edificaron una ciudá que nel sieglu III foi cercada nun área de 130 acres (53 ha). Unos 100 años dempués de la retirada romana de la islla una comunidá juta posiblemente xunida por llazos matrimoniales con habitantes locales instalóse dientro de la muralla Los xutos llamaron a la ciudá Cantwaraburh, que significa "La fortaleza de la xente de Kent". y que conocemos col so nome actual de Canterbury. La conversión del reinu al cristianismu fizo que la primer sede arzobispal afitar nesta ciudá, y a pesar de toles vicisitúes relixoses acaecíes n'Inglaterra a lo llargo de los sieglos, l'Arzobispáu de Canterbury sigui siendo la cabeza de la Ilesia d'Inglaterra.

La segunda ciudá del reinu tamién ta amestada a la vía romana, Hrofaescaestre (Rochester), "el defensores de la fortaleza de la ponte", yera la Durobrivae romana y atopábase nel pasu de la Stræet pel ríu Medway, nella asitióse la segunda sede episcopal del reinu de Kent. Otres ciudaes importantes yeren los mesmos puertos a los que llevaba la calzada romana, Doubris/Dover (Portus Dubris), Reculver (Regulbium), Lympne (Portus Lemanis) y Richborough (Rutupiae), toos pertenecientes al Litus saxonicum conxuntu de fortaleces defensives de la dómina romana.

Conócense los nomes qu'adoptaron determinaos grupos de colonizadores xutos que s'identificaben a sigo mesmos col centru territorial del lythe (los iniciales cantones alministrativos del reinu). Esta organización suxer que los xutos perpetuaron el patrón gubernamental de l'alministración romana. Tamién puede llegase a concluyir qu'estos iniciales lithes seríen asentamientos semi-independientes colos sos propios derechos, que bien amodo llegaron a tar baxu control central del reinu:

• Boroware: Ye'l grupu de los colonizadores alredor de Durovernum Cantiacum (Canterbury).
• Limenware: Grupu asitiáu en redol a Port Lemanis, Limin-gue sería la "rexón de Llimen", Limenware, "la xente de Llimen".
• Eastorege: El nome de la moderna Eastry cerca de Sandwich provién de Eastore-gue, "la rexón del Este". Esti nome vese escritu nun fueru del 811.
• Ceasterware: A cencielles "la xente del fuerte", los asitiaos en Hrofesceaster.

Historia

Sieglos V y VI. Los escuros empiezos

El primer eventu tocante al Reinu de Kent que podemos datar históricamente ye la llegada de la Misión gregoriana al reinu en 597, la espedición unviada pol papa Gregorio Magno y encabezada pol monxu benedictín Agustín (darréu Agustín de Canterbury). Ente la supuesta fecha de la llegada de Hengist nel 449 y la llegada de los monxos nun tenemos datos fiables sobre'l reinu, malapenes unes cuantes xenealoxíes contradictories ente sigo.

This Ethelbert was the son of Irminric, whose father was Octa, whose father was Orric, surnamed Oisc, from whom the kings of Kent are wont to be called Oiscings.

Beda. Ecclesiastical History of the English Nation..

hengist genuit octha, genuit ossa, genuit eormoric, genuit ealdbert, genuit ealdbald, genuit ercunbert, genuit ecgberth.

Nennio. Hestoria Brittonum.

A.D.

488. This year Esc succeeded to the kingdom; and was king of the men of Kent twenty-four winters. A.D. 552. In this year Ethelbert, the son of Ermenric, was born, who on the two and thirtieth year of his reign received the rite of baptism, the first of all the kings in Britain.

A.D. 616. This year died Ethelbert, king of Kent, the first of English kings that received baptism: he was the son of Ermenric. He reigned fifty-six winters, and was succeeded by his son Eadbald.

The Anglo-Saxon Chronicle.

Saber con más o menos seguridá que l'accesu al tronu d'Ethelberto I foi nel añu 589, polo tanto la cronoloxía de los primeros reis de Kent podría ser:

• Horsa (449-455) Rei llexendariu, xunto a Hengist líder del exércitu xutu, según Les Cróniques anglu-saxones (ASC), morrió na batalla de Aylesford. Horsa significa 'caballu'
• Hengist (449-488) Rei llexendariu, líder de les tropes invasores, que según les ASC muerre nel 488. El so nome significa 'semental'
• Oisc (488-502) Rei llexendariu fíu de Hengist, según les cróniques reinó 24 años dende la muerte del so padre. Identificáu con Oisc, Æsc, Orric, Ossa, Oeric, Eibissa. Los autores antiguos quieren face-y el fundador de la dinastía de Kent anque tou resulta abondo sospechosu dende la congruencia histórica, y más bien una reconstrucción pseudohistórica pa dar llexitimidá a la familia real de Kent del sieglu VII. El so nome ta rellacionáu con Ask, el Adán de la mitoloxía nórdica. Según la fonte, pue ser padre o fíu de Octha.
• Ochta (502-540) Rei desconocíu, supuestamente fíu o padre ya inclusive hermanu de Oisc. Nennio ye l'únicu que lo noma, faciéndo-y fíu de Hengist y padre de Oisc/Ebissa(Ossa), pero l'autor ye yá del sieglu IX. Darréu Godofredo de Monmouth invénta-y una interesante hestoria de les sos lluches nel norte, carente de cualquier rigor histórico.
• Eormenrico (540-589) Ermenric, Eormoric, Irminric, ye'l primer rei históricu de Kent. Gregorio de Tours, historiador contemporaneu so, fala de la boda del so fíu Ethelberto y Bertha, la fía del rei francu Cariberto I de París, referir a Ethelberto como "Canthia regis filius", esto ye, "fíu del rei de Kent", y polo tanto Eormenrico ye reconocíu con tal títulu.

Anque poques son les referencies escrites sobre Kent nesi tiempu, les pruebes arqueolóxiques atopaes nes tumbes de la dómina, fálennos d'un periodu de relativa tranquilidá y prosperidá en Kent. Los asentamientos xutos de Kent vense zarraos pola meyora de los saxones a lo llargo del valle del Támesis y na mariña sur de Britania polo que zarraos nel so territoriu vuelven les sos miraes al comerciu col continente, escontra les sos tierres d'orixe (sur de Xutlandia y Frisia) y tamién escontra los nuevos dominios francos. Si les tumbes del sieglu V topaes en Kent son d'una relativa probeza, mientres el segundu cuartu del sieglu VI da un cambéu radical, atópense enterramientos con ricos ornamientos incluyíos oxetos de luxu d'orixe francu (broches con rosetas, páxaros o con granates engarzados), lo que demuestra unes cosmopolites rellaciones ente les xentes de Kent, les de Xutlandia y los francos. En contrapartida dase tamién un significativu aumentu de l'actividá manufacturera de Kent, que la so orfebrería (incluyíos oxetos d'oru) ye reconocida nel continente, y que se llega a atopar n'árees del sur del reinu francu, como'l Charente. La rellación matrimonial ente merovinxos y oiscingas nun sería por tantu l'entamu d'una apertura de Kent escontra la política europea, sinón más bien la culminación o siquier la profundización de la mesma. En resume, los sieglos V y VI son pa Kent el pasu d'un conxuntu de grupos colonizadores llegaos como federaos a la formación, integración y puxanza d'un reinu que nel sieglu siguiente convertir n'hexemónicu na zona

Sieglu VII. Apoxéu 590-673

• Ethelberto I (590-616)
• Eadbaldo (616-640)
• Eorcenberto (640-664)
• Egberto I (664-673)

El reináu d'Ethelberto I, el Santu coincide col periodu de mayor puxanza del Reinu de Kent, non solo porque'l rei ostentara'l títulu de bretwalda, sinón qu'amás el mesmu Ethelberto exerció ciertu dominiu señorial sobre los reinos saxones vecinos d'Essex, Sussex, Middlesex y South-gue, según nel reinu anglu d'Estanglia. Según la ASC nun consiguió esta posición dominante ensin llucha, pos tuvo qu'enfrentase a Ceawlin de Wessex y al so hermanu Cutha, anque les feches son inciertes y nel testu dizse que Ethelberto tuvo qu'abelugase en Kent, esta situación nun concordar que la realidá posterior, posiblemente débase a que les ASC tán escrites dende'l puntu de vista de los de Wessex, enforma tiempu dempués.

La Misión gregoriana del 597, encabezada por benedictín Agustín ye'l primer fechu importante del so reináu, y anque aparentemente yera un intentu d'evanxelización d'un reinu paganu puede vése-y una fonderada política de mayor magnitú. Ye innegable que'l cristianismu yera bien conocíu en Kent, y anque el rei fuera paganu una gran parte de los sos súbditos britanos yeren cristianos, sicasí, posiblemente se adcribirían al cristianismu celta que dende Iona estendió les sos misiones por toa Britania, la misión agustina sería un intentu del papa Gregorio Magno d'aumentar la influencia romana nes islles. El Papa unviara con Agustín una carta a Ethelberto (al que llamaba Rei de los Anglos), y apelaba a la intermediación de los reis francos pal bon fin de la misión, conociendo la rellación del rei de Kent cola familia de Cariberto de París.

Manuscritu del sieglu XII conocíu como Textus Roffensis, Rochester (Kent).

Los monxos romanos fueron bien recibíos y dexóse-y predicar les sos doctrines, dexó la fundación del Obispáu de Canterbury, ya inclusive (pola posible insistencia de la so esposa) Ethelberto convertir al cristianismu romanu en fecha imprecisa de principios del sieglu VII. D'esta miente el rei de Kent alzóse como'l campeón de la causa romana n'Inglaterra, y de siguío estableciéronse nuevos obispaos en Rochester y Londres. Por influencia de Ethelberto tamién el rei d'Essex, el so sobrín Saeberto, fíu de la so hermana Ricola, convertir al cristianismu, según, anque de manera parcial el rei d'Estanglia, Redvaldo.

Faía'l 603, Ethelberto promulgó un conxuntu de lleis que ye'l códigu más antiguu escritu en cualesquier llingua xermánica y casi con toa certidume sería unu de los primeros documentos escritos en llingua anglosaxona. L'únicu manuscritu primitivu que sobrevivió, conocíu como Textus Roffensis, data del sieglu XII y atópase en Kent Archives Office, en Maidstone. Les lleis esmolecer por afaer y aplicar les penes por cuenta d'infraiciones en tolos estamentos de la sociedá, nesti sentíu ye un códigu innovador pos toles aiciones tienen axustada una multa en dineru lo qu'evitaba l'usu de vengaciones y duelos. El rei tenía un interés económicu en que s'aplicaren les lleis, yá que parte de les multes recaldaes yeren para él, igualmente si los delitos yeren delantre del rei les multes doblábense.

Según Beda Ethelberto morrió'l 24 de febreru de 616 y la ASC acota esi añu, foi asocedíu pol so fíu Eadbaldo, anque ye posible que Ethelberto tuviera otru fíu, Aethelwald, nuna carta papal a Xustu, arzobispu de Canterbury faise referencia a un rei llamáu Aduluald. Nun hai alcuerdo si esti "Aduluald" podría ser indicativu de la esistencia d'otru monarca, seique un rei auxiliar de Kent occidental o podría ser a cencielles un error d'un escribiente y referiríase al mesmu Eadbaldo (Ædbald).

Eadbaldo yera paganu, Beda afirma que se convirtiera pero volvió a les sos creencies paganes. Tres la muerte de Bertha, la madre franca y cristiana de Eadbaldo, el so padre casóse con una pagana, que se casó a la so muerte con el mesmu Eadbaldo lo que yera contrariu a les costumes de la Ilesia romana, y ello tuvo de ser la razón pa refugar el bautismu. Saeberht d'Essex tamién morrió naquél tiempu y foi asocedíu por trés fíos, nengunu d'ellos cristianu, asina que la posición de la ilesia romana sufrió un duru revés. lo que significaría una "reaición pagana" frente a la cristianización. L'obispu de Londres, Melito, ye espulsáu d'Essex nel 616 y sume l'obispáu, esi mesmu años Xustu dexa l'obispáu de Rochester y marca con Melito al Reinu de los Francos, solo queda Lorenzo na so sede de Canterbury. La muerte de Lorenzo de Canterbury nel 619 fai que Melito y Xustu vuelvan a Inglaterra, ónde'l primeru ye nomáu obispu. Nel añu 624 produzse'l fin de la reaición pagana, nun ta clara la cronoloxía exacta de los fechos, anque en resume estos fueron: la muerte de Melito asocedíu por Xustu en Canterbury, la conversión de Eadbaldo, nun se sabe perbién si gracies a Melito o a Xustu, llegar a un alcuerdu pa la boda de la hermana de Eadbaldo, Ethelburga, con Edwin rei de Deira y Bernicia, igualmente esi añu anque en fecha imprecisa'l rei casóse cola princesa franca Ymme ( o Emma). La posición de la ilesia faise más fuerte cuando Paulino qu'acompaña a Ethelburga al norte, convierte a Edwin y funda nel 626 l'obispáu de York.

Thrymsa d'oru, anverso. Bustu de Eadbaldo AVDV[ARLD REGES]

Thrymsa d'oru, aviesu. Cruz nun globu. Inscripción circular +IÞNNBALLOIENVZI

Eadbaldo llevó una intelixente política familiar aumentando los llazos colos otros reinos anglu-saxones ensin escaecer les rellaciones colos francos. Caltuvo les rellaciones col norte pola boda de la so sobrina Eanfleda col rei Oswiu de Bernicia, el so fíu Eorcenberto casóse con Seaxburga fía del rei Anna d'Estanglia, y la fía d'estos, Hermenegilda casóse con Wulfhere de Mercia. Tamién la so nieta Eafa, fía del so otru fíu Eormenredo casóse con Merewalh, rei de los Magonsaete. Anque'l reinu de Kent en tiempos de Eadbaldo nun tenía yá'l poderíu del tiempu del so padre, caltuvo un papel central na política de Britania, permaneció como la sede más importante de la ilesia na islla y atropaba les llinies comerciales col continente. Anque les monedes seique fueren introducíes nel reináu d'Ethelberto I, les más antigües que se caltienen son de Eadbaldo. Son monedes d'oru llamaes "shillings" (scillingas n'inglés antiguu, chelines) que yeren mecionadas nel códigu de Ethelberto, esta monedes son conocíes ente los numismáticos como "thrymsas".

Eorcenberto asocedió al so padre a pesar de que yera'l fíu menor, sicasí en delles fontes cítase tamién al so hermanu mayor Eormenredo, lo qu'a dellos estudiosos fai-yos suponer que reinaron conxuntamente o que l'hermanu mayor foi “sub-rex” en Kent Occidental. Mientres el so reináu, anque Kent diba perdiendo pasu ente pasu la so posición privilexada, siquier consiguió caltenese al marxe de la guerres ente Mercia y Northumbria na convulso reináu de Penda, l'últimu rei paganu de la heptarquía, y siguieron exerciendo'l control sobre'l comerciu col continente.

La socesión de Eorcenberto ta rellatada na llamada Þá hálgan, Eormenredo casáu con Oslafa tenía una fía mayor, Domne Eafe (Santa Domneva), dos fíos Ethelberto y Ethelredo, y otra fía Eormengyth. A la so muerte los fíos quedaron al cuidu del so tíu, Eorcenberto, casáu con Sexburga de Ely (Sta. Seaxburga de Ely), que tenía de la mesma dos fíos Egberto y Clotario, el primeru de los cualos asocedió al so padre. La lleenda cunta que pa allanarse el camín al tronu, mandó asesinar a los sos primos, (convertíos d'esta miente en santos mártires), Domne Eafe esixó una compensación a Egberto, y este aceptó donar tierres a la so prima en conceutu de wergeld na islla de Thanet, nelles fundóse un monesteriu (Minster-in-Thanet) n'honor de los dos mártires, monesteriu homólogu al que fundaría la so tida Seaxburga na islla de Scéapíge (Minster-in-Sheppey).

El reináu d'Egberto I foi l'últimu periodu de tranquilidá de Kent, que llueu se vería somorguiáu nes lluches por -y hexemonía de la islla ente los sos belicosos vecinos saxones de Wessex y anglos de Mercia. N'apariencia Egberto tuvo de xubir al tronu bien nuevu yá que hai constancia de que la so madre Seaxburga foi rexente mientres un tiempu. Al igual que los sos antecesores caltuvo unes bones rellaciones diplomátiques y eclesiástiques, ayudando nes necesidaes de los obispaos de Canterbury y York.

Sieglu VII. El fin de los Oiscingas 673-725

• Hlothhere (673-685)
• Eadrico (685-686)
• Whitredo (690-725)

Cuando Hlothhere asocede al so hermanu, los reinos de Mercia y Wessex empiecen a amontar el so poder a cuenta de los sos vecinos más débiles. Nel 676 Kent entra en conflictu con Etelredo de Mercia, nun se conocen esautamente les causes anque se piensa que pudiera ser pol interés de Mercia en tomar el control de South-gue (Surrey) territoriu venceyáu a Kent Occidental, o seique porque deseyara vengar la muerte de los fíos de Eormenredo, yá que la so familia taba venceyada a ellos. L'exércitu de Mercia afaró'l territoriu de Kent Occidental y destruyó Hofraceaster (Rochester), forzando a Clotario a aceptar el dominiu de Mercia sobre'l so reinu. Al pie de Clotario reina tamién el so sobrín Eadric, fíu d'Egberto I, como atestigua'l códigu de lleis robláu por dambos conxuntamente. La duración del reináu conxuntu yenos desconocida anque se sabe que Eadrico foi forzáu a fuxir a Sussex dende onde, en 685, y ayudáu polos saxones invadió Kent y venció al so tíu en batalla, na qu'esti morrió. Tampoco duró enforma Eadrico yá que Caedwalla de Wessex invadió'l reinu nel 686 y punxo nel tronu al so propiu hermanu Mul. La presencia d'un rei ayenu a los Oiscingas provoca una revuelta nel 687, nella Mul y dolce saxones más del so sequito son muertos y quemaos, en vengación Caedwalla afara de nuevu Kent. Ente los años 687 y 690 proclámense dellos reis, de los cualos tenemos charters fidedignos, de Suebhardo, de Suaberto, de Oswine y que reinaron coles mesmes. Suaberto y Suebhardo, fíos de Sebbi d'Essex, paez ser que reinaron nel oeste mientres nel este Oswine (d'una caña llateral de los Oiscingas) y escontra el 690 xube al tronu Withredo, fíu de Egberto I y hermanu de Eadrico. Con Withredo, Kent tien de nuevu un relativu periodu d'aselu, según Beda foi un rei llegal que “recuperó la nación de les invasiones estranxeres con devoción y dilixencia”. Primeramente gobernó conxuntamente con Suaberto, que siguía apoderando'l Kent Occidental hasta la so muerte nel 694. Esi mesmu añu consigue la paz col rei saxón Ine de Wessex, pagando trenta mil monedes (posiblemente sceattas) en conceutu de wergeld pola muerte de Mul, según la cesión de territorios na frontera occidental.

Withredo promulga'l tercer códigu de lleis de Kent (tres los de Ethelberto I y Clotario/Eadrico) y paez ser que lo fixo en collaboración con Ine de Wessex, una y bones dambos reis llegaron a un alcuerdu amistosu de paz y deseyaben restablecer l'autoridá real en dambos reinos tres el convulso periodu de los sos antecesores. Muestres d'esta collaboración ye l'usu del términu saxón pa noble, “gesith” en llugar del so homólogu xutu “eorlcund”. El códigu de lleis daba notables privilexos a la Ilesia según la eximía de pagar tases, tamién ponía les compensaciones por dañu a la Ilesia y los sos miembros al mesmu nivel que les de los reis.

A la muerte de Withredo nel 725 asocediéron-y trés fíos Ethelberto II, Eadberto I y Elfrico. La cronoloxía de los sos reinaos nun ta del tou clara, anque hai evidencies de los sos reinaos. Sicasí la muerte del so padre y la marcha de Ine de Wessex a Roma, dexó que Ethelbaldo de Mercia tomara'l control de tol sur d'Inglaterra.

Sieglu VIII. So dominiu de Mercia 725-825

• Ethelberto II (725-762)
• Egberto II (765-779)
• Ealmundo (784-786)
• Eadberto III Praen (796-798)

Ethelberto II de Kent tenía de ser el fíu mayor y sería en principiu'l qu'apoderara a los sos hermanos y que sobrevivió a dambos. D'Elfrico sábese pocu, incluyida la fecha de la so muerte y dúldase de que llegara a reinar. D'Eadberto I conozse daqué más, reinó hasta la so muerte nel 748 posiblemente como “sub-rex” del so hermanu en Kent Occidental, onde foi asocedíu pol so fíu Eardwulf.

Ine de Wessex foi una figura notable na política de la Heptarquia y xunto a Whitredo consiguiera caltener alloñaes les enganíes expansionistas de los belicosos reis de Mercia. Nel 726 decide abdicar y viaxar en pelegrinación a Roma; la so marcha dexó un gran vacíu nel sur d'Inglaterra,y en Wessex los distintos pretendientes al tronu empezaron los sos pleitos; los reinos de Sussex y Kent defendíos pol gran rei saxón perdieron la so proteición. Ethelbaldo de Mercia empezó a entemetese nos asuntos de Kent, anque nun hai una evidencia clara de la soberanía de Mercia sobre Kent, si atopamos abondosos nicios en “charters” del co-patrociniu de Ethelbaldo en munches ilesies del reinu xutu, y escontra mediaos del reináu de Ethelberto II paez que'l dominiu de Mercia rescampla. Nel Diploma de Ismere, Ethebaldo nómase-y como “Rex Brittaniea” (non solo de Mercia sinón de toles provincia del sur d'Inglaterra) lo qu'indica una clara hexemonía de rei de Mercia.

A la muerte de Ethelberto II nel 762, Kent entra nuna situación inestable, el so fíu Eadberto II (anque nun se ta bien seguro d'esi parentescu) paez ser que reina dellos años xuntu (o n'oposición) a Sigeredo del que se desconoz la so procedencia, tamién ye escuru l'orixe y posible reináu d'Eanmundo del que se conoz el so nome por tar amestáu a un “chárter” de Sigeredo. Lo mesmo asocede con Heaberto conocíu por ser nomáu en documentos d'otros reis. Offa de Mercia aprovechar d'esta inestabilidá y yá nel 764 hai un documentu nel cual Offa garantiza tierres nel so propiu nome, ye dicir como si exerciera'l mesmu'l gobiernu de Kent.

Egberto II de Kent representa l'últimu intentu d'independencia de Kent, d'orixe desconocíu, créese qu'aportó al tronu l'añu 765, intentó caltener el reinu o parte d'él independiente de Mercia y sábese que les tropes de Kent enfrentar a los mercianos na batalla de Otford nel 776 na frontera occidental del reinu y al paecer consiguieron vencer calteniendo la so independencia dellos años más, siquier hasta'l 779 nel que ta fecháu l'últimu documentu conocíu de Egberto II. Sía comoquier los datos sobre esti periodu son bastante confusos y los historiadores nun se ponen d'alcuerdu nel estatus de Kent al respective de Mercia, si foi conquistáu en parte o totalmente, si Offa de Mercia exerció'l poder direutamente o utilizó dalgún sub-rex. Aumenta esti tracamundiu la presencia d'un fueru d'Ealmundo fecháu nel 784, siguida un añu dempués d'otru fueru nesti casu del propiu Offa. Ealmundo ye identificáu como fíu de Eafa de Wessex (descendiente de la casa real de Wessex) casáu con una princesa de Kent. Ealmundo sería pretendiente al tronu de Wessex nel que taba Beorhtric, un rei puestu por Offa, que taba exiliáu en Kent col so fíu Egberto, que darréu restauraría la dinastía.

Ente'l 786 y 796 considérase que Offa exerció'l poder real y que Kent convertir nuna provincia de Mercia, pero a la so muerte, españó una revuelta qu'independizó a Kent sol mandu d'Eadberto III Praen, que tuviera exiliáu nel reinu francu y recibió ayuda del propiu Carlomagno. Eadberto III destituyó a Ethelardo del arzobispáu de Canterbury polos sos sofitos a Offa y Coenwulf, rei de Mercia al ver apeligrar la so influencia escribe al papa Lleón III por que tresllade la sede del arzobispáu de Canterbury a Londres (dientro de los dominios de Mercia). El papa nun refuga'l pidimientu de Coenwulf, pero a cambéu, y por aciu de Ethelardo, escomulga a Eadberto III lo que legitima a Coenwulf pa invadir Kent y destronar al rei. Los mercianos invaden de nuevu Kent, y prinden a Eadberto III, al que cieguen y córten-y les manes, y al igual que fixeren en Wessex, entronizan un rei veceru llamáu Cuthredo que va gobernar Kent en nome de Coenwulf hasta'l 807. Ente'l 807 y el 823 Kent ye rexíu direutamente polos reis de Mercia, qu'asumen tamién el títulu de reis de Kent (Coenwulf 807-821 y Ceolwulf 821-823), y yenos conocíu'l nome de Baldred como virréi de Kent mientres el reináu de Beornwulf de Mercia.

El periodu de dominiu merciano sobre Kent tien importantes repercusiones sobre la organización de la Ilesia n'Inglaterra. Offa intentara menguar el poder arzobispal de Canterbury ya intentó crear el Arzobispáu de Lichfield nel so propiu territoriu, de forma qu'Inglaterra quedara estremada en trés arzobispaos, Canterbury, York y Lichfield. La midida tenía una doble intención, per un sitiu alzar la importancia de Mercia y el prestíu del so rei frente a Northumbria y Kent, qu'anque de monarquias más débiles, ostentaben el poder eclesial y per otru llau menguar la influencia carolinxa n'Inglaterra, una y bones Canterbury y Kent taben sofitaos dende diba tiempu polos emperadores francos. Nel conceyu de Chelsea del 787, presidíu por Offa, decide faese la división y nel 788 Higeberto recibe'l paliu del papa Adriano I. Canterbury retién la subordinación de los obispaos de Winchester, Sherborne, Selsey, Rochester, y Londres, mientres les diócesis de Worcester, Hereford, Leicester, Lindsey, Dommoc y Elmham son tranferidas a Lichfield. L'arzobispu de Canterbury Jænberht y gran parte del cleru del sur d'Inglaterra nun acepten la midida y mándense continuos pidimientos a los papes pa restablecer la situación anterior. La rebelión de Kent tres la muerte de Offa fai que Cenwulf el so socesor pierda'l control de Canterbury ya intenta sacar alantre un proyeutu más coraxosu, axuntar los dos arzobispaos en Londres asitiada en Middlesex territoriu más neutral pero dependiente del rei de Mercia, y restablecer nel arzobispáu a Ethelhardo, arzobispu de Canterbury espulsáu de Kent por Eadberto III poles sos simpatíes pro mercianas. El papa Lleón III negar a tal arreglu, pero dexa a Coenwulf la invasión y detronamiento d'Eadberto III Praen al qu'escomulga. Nel V conceyu de Clovesho nel 803 faise publica la decisión de suprimir Lichfield y dar el patronalgu de Canterbury a los reis de Mercia. Sicasí les disputes ente'l rei de Mercia y l'arzobispu de Canterbury, Wulfred, siguieron respectu al control de los monesterios, sobremanera el de Reculver y el de Minster-in-Thanet.

Sieglu IX. So dominiu de Wessex 825-865

La importancia de Kent na política xeneral de la Heptarquía poner n'evidencia nos títulos reales, Coewnulf, entá siendo'l rei de tol sur d'Inglaterra, firma de normal los documentos como Ceolwulf rex Merciorum vel etiam Contwariorum (rei de Mercia y Kent), el control de la sede de Canterbury paez imprescindible pa la llexitimidá del rei hexemónicu. La muerte de Beorhtric y la xubida al tronu d'Egberto en Wessex, sofitáu por Carlomagno y quiciabes tamién pol papa, pon en peligru la posición de Mercia. Egberto ye descendiente de les casa reales de Wessex y Kent (ye fíu de Ealmundo rei ente 784 y 786) y polo tanto legitimo aspirante al tronu de Kent. El poderosu Cenwulf, que reclamaba'l títulu de “Emperador” controló Kent mientres el so reináu, pero a la so muerte en 821 asocedió-y el so hermanu Coelwulf I, rei débil que rápido foi destronáu por Beornwulf nel 823, que va intentar restablecer el dominiu merciano sobre la Heptarquía. L'enfrentamientu ente Mercia y Wessex yera inevitable y finalmente diose na batalla de Ellandum del 825, pa dellos historiadores “Una de les batalles más decisives de la hestoria d'Inglaterra” (Frank Stenton). Nun hai alcuerdu de quien foi l'agresor, pero Egberto finalmente foi'l vencedor, darréu'l so fíu Ethelwulfo ataca Kent y espulsa al rei pro-merciano Baldred. Igualmente los reinos saxones de Sussex y Essex remóntense y proclamen a Egberto como rei. Athelstano, toma'l poder n'Estanglia y declara la so independencia, na batalla contra los sublevaos muerri Beornwulf. Les tropes de Wessex invaden Mercia darréu y faen fuxir al nuevu rei Wiglaf nel 829, y tamién recibe la sumisión d'Eanred de Northumbria.

Anque'l dominiu de Egberto de los reinos del norte y d'Estanglia nun foi permanente, nel sur Sussex, Kent, Surrey y parte d'Essex permanecieron a partir dende esi momentu na zona d'influencia de Wessex. Con estos territorios xuníos consolidóse un subreinu, del cual Ethelwulfo, fíu de Egberto foi proclamáu rei. Siguiendo la tradición de Kent, cuando Egberto muerre nel 839, Ethelwulfo xube al tronu de Wessex y dexa al so fíu mayor Athelstano el gobiernu del subreinu (llamáu reinu de Kent a pesar de qu'entendía tamién Sussex, Essex y Surrey).

L'acabante crear reinu de Kent tien de faer frente a un nuevu problema, a partir del 850 los ataques viquingos a les mariñes ingleses fáense más habituales, nel 839 Egberto consiguiera vencer a una espedición viquinga y caltúvolos alloñaos un tiempu. Pero nel 851 una flota de 350 barcos viquingos atacó nel estuariu del Támesis, escalaron Canterbury y dirixiéronse a Londres, que escalaron tamién. Ethelwulfo frente a les tropes de Wessex, al pie del so fíu col exércitu de Kent consiguieron vencer a los nórdicos en Acleah, posiblemente Ockley en Surrey o Oakley en Berkshire, alloñando por un tiempu'l peligru d'invasión viquinga.

Nel 855, Athelstano morrió y el so padre Ethelwulfo decide pelegrinar a Roma dexando'l gobiernu de los sos fíos, Ethelbaldo recibió'l reinu principal de Wessex y Ethelberto (en Kent Ethelberto III) recibi Kent, Sussex y Essex. La vuelta del rei de la so pelegrinación nel 856 produz una crisis, inclusive dellos historiadores falen de guerra civil, anque paez ser que Athelstano retirar al este y gobernó xuntu Ethelberto en Kent. Nel 860 un exércitu viquingu desembarca cerca de Winchester, la capital de Wessex, y foi refugada por un exércitu apresuradamente aconceyáu, na batalla Ethelbaldo muerre. Ethelberto III proclámase rei de tol reinu de Wessex y Kent a partir d'esi momentu va compartir la historia del reinu saxón.

Reis de Kent

Reinu	Rei	Charter	Notes
449-488 ?	Hengest (Hengist)	Non	Rei llexendariu
449-455 ?	Horsa	Non	Rei llexendariu
Dinastía de los Oiscingas
488-502 ?	Oisc (Oesc, Æsc, Esc, Eibissa)	Non	Rei llexendariu
502-540 ?	Octa (Octha)	Non	Rei llexendariu
540-587	Eormenric (Ermenric, Eormoric, Irminric)	Non	Primer rei con constancia histórica
587-616	Ethelberto I (Æðelberht I)	Non xenuinos	Bretwalda (590-616)
616-640	Eadbaldo	Non xenuinos
?	Ethelwaldo (Æðelwald)	Non	Posiblemente nun esistió
640-664	Earcomberto (Eorcenberht)	Non
?	Eormenredo (Eormenred)	Irminredus	Posiblemente sub-rei en Kent Occidental
664-673	Egberto I (Ecgberht I)	Non
673-685	Clotario (Hlothhere)	Lotharius rex Cantuariorum Lotharius rex Cancie Clotharius
685-686	Eadric (Eadric)	Eadricus rex Cantuariorum Ædricus rex	Mientres el reináu de Clotario en Kent Occidental 673-?
Interregno
686-687	Mul	Mular rege regnum Cantie	Hermanu de Caedwalla de Wessex
687-692	Suebhardo (Swæfheard)	Suebhardus rex Cantuariorum Sueaberdus rex Cantie	En Kent Occidental, fíu de Seberto, rei d'Essex
h.689	Sueberto (Swæfberht)	Suebertus rex Cantuariorum, Gabertus	En Kent Occidental, fíu de Seberto, rei d'Essex
687-690	Oswine	Oswinus rex Cantuariorum Oswynus rex Cantie	En Kent Oriental. Non Oiscinga
Dinastía de los Oiscingas
690-725	Wihtredo (Withred)	Wihtredus rex Cantie Wythredus rex Cantuariorum Wihtredus rex Cantuariorum
725?	Elfrico (Ælfric)	Non	Posiblemete nun llegara a reinar
725-748	Eadberto I (Eadberht I)	Eadbertus rex Cantuariorum terram dimidii Ædbeortus rex Cantie	en Kent Occidental
725-762	Ethelberto II (Æðelberht II)	Æthilberhctus rex Cantie Athelbertus rex
?	Eardulfo (Eardwulf)	Earduulfus rex Cantuariorum Eardulfus rex Cantiae	en Kent Occidental
Dominiu de Mercia
h 762	Eadberto II (Eadberht II)	Eadberht rex Cantiae Ædbertus rex Eadbertus rex Cantie	Posible fíu de Ethelberto II
725?	Sigeredo (Sigered)	Sigiraed rex Cantiae Sigeredus rex dimidie partis prouincie Cantuariorum	Non Oiscinga. En Kent Occidental
?	Eanmundo (Eanmund)	Eanmundus rex	Non Oiscinga
764-765 ?	Heaberht (Heaberth)	Heaberhtus rex Cantie Heaberhtus rex	Non Oiscinga
765-779	Egberto II de Kent (Ecgberht II)	Ecgberhtus rex Cantie Egcberht rex Cantie	Independiente de Mercia. Batalla de Otford 776
779?-786	Ealmundo (Ealhmund)	Ealmundus rex Canciæ	Descendiente de la casa real de Wessex y una princesa de Kent
779?-786	Offa		Rei de Mercia 757-796
796-798	Eadberto III Praen (Eadberht Præn)	Non	Destronáu y cegáu por Coenwulf de Mercia
798-807	Cuthred (Cuðrede)	Cuthredus Rex Cantiae Cuðredus rex cantwariorum	Hermanu de Coenwulf de Mercia. Sub-rex
807-821	Coenwulf (Cœnwulf)	Ceonulfus Christi gracia rex Merciorum atque provincie Canci	Rei de Mercia 796-821
821-823	Ceolwulf de Mercia (Ceolwulf)	Ceolwulf rex Merciorum vel etiam Contwariorum	Rei de Mercia 821-823
823-825	Baldred (Ceolwulf)		Sub-rex
Dominiu de Wessex
825-839	Egberto III (Ecgberht III)	Ecgberht rex occidentalium Saxonum necnon et Cantuariorum	Fíu de Ealmundo. Rei de Wessex 802-839
825-839 856-858	Ethelwulfo (Æðelwulf)	Æðeluulf rex Cantrariorum, Æthelwolf gratia Dei rex Kanciae Aetheluulf gratia Dei rex occidentalium Saxonum seu etiam Cantuuariorum Yðeluulfus rex Occidentalium Saxonum necnon et Cantuariorum	Col so padre Egberto, sub-rei en Kent, Sussex y Surrey. Pelegrinación a Roma 855 Vuelve a Kent & Sussex 856-858 Rei de Wessex 839-855
839-851	Athelstano	Edelstan rex Kancie
851-865	Ethelberto III (Æðelberht III)	Aeðelberht rex, Yþelbearht rex, Yðelbearht rex Æthelbertus occidentalium Saxonum necnon et Cantuariorum rex Aeðælberht rex Occidentalium Saxonum seu Cantuariorum	Rei de Wessex 865-871
866-871	Ethelred (Æðelred)	Yðelred rex occidentalium Saxonum . non et Cantwariorum Aeðered rex Occidentalium Saxonum necnon et Cantuariorum	Rei de Wessex 866-871
871-899	Alfredo'l Grande (Alfred)	ÆLFRED ÆÞELVVLFING ÐY GREAT VVESTSEAXNA CYNING ÆLFRED MAGNVS REX SAXONVM OCCIDENTALIVM	Primer rei de tolos Anglo-Saxones

Ver tamién

• Wehta

Bibliografía

• Wade-Evans, A. W. 1938. Nennius's History of the Britons.
• K. P. Witney, The Kingdom of Kent (1982)
• D. P. Kirby, The Earliest English Kings (London: Unwin Hyman, 1991), chap. 2

• Datos: Q328818
• Multimedia: Kingdom of Kent