The Monks

The Monks — амэрыканскі рок-гурт, вядомы сваім адзіным альбомам, што выйшаў у 1966 годзе. The Monks запісваліся і выдаваліся ў Нямеччыне. Творчасьць гурта спарадзіла культ між аматараў і некаторых музыкаў, якія лічаць іхні альбом Black Monk Time адным з найлепшых у гісторыі рок-музыкі.

Падзеі

Гурт склаўся зь пяці амэрыканскіх жаўнераў, якія праходзілі службу ў Нямеччыне ў сярэдзіне 1960-х:

Гэры Бёргэр (Gary Burger) — вядучая гітара, галоўныя сьпевы
Лэры Кларк (Larry Clark; ураджоны Lawrence Spangler) — арган (Farfisa), сьпевы
Дэйв Дэй (Dave Day; ураджоны David Havlicek): банджа (электрычнае), сьпевы (памёр 10 студзеня 2008 г.)
Эдзі Шо (Eddie Shaw) — бас-гітара, сьпевы
Роджэр Джонстан — бубны, сьпевы (памёр 8 лістапада 2004 г.)

Яны пачалі граць у 1964 годзе пад назовам The 5 Torquays. Спачатку яны мала розьніліся ад іншых гуртоў першай паловы 1960-х — выконвалі каверы на Чака Бэрры і гралі музыку, натхнёную брытанскімі біт-гуртамі. У той жа час гурт шмат экспэрымэнтаваў у музыцы. Гэры Бёргэр заўважаў: «Заняло, мабыць, каля году, каб вырабіць патрэбнае гучаньне. Мы ўвесь час экспэрымэнтавалі».

Пасьля сканчэньня службы ў войску чальцы гурта выпрацавалі свой выразны музычны стыль, разам з адметным назовам і выглядам. Эвалюцыя ад іхняга ранейшага звыклага і болей эстэтычнага гучаньня да жорсткага і авангарднага адбылася, па іх прызнаньні, дзеля «парачкі звар’яцелых фантазёраў-экзыстэнцыялістаў» на імя Вальтэр Німан і Карль Рэмі. Рэмі, студэнт аддзяленьня дызайну ўнівэрсытэту ў Вульме, і Німан, студэнт мастацкай акадэміі ў Эсэне, спраектавалі The Monks як «анты-Бітлз»: кароткія валасы з выстрыжанай танзурай, чорнае адзеньне, зашмаргі вакол шыі і імідж жорсткіх і небясьпечных асобаў. Рэмі і Німан былі часткай нямецкай паваеннай авангарднай інтэлігенцыі, якая паўплывала на брытанска-амэрыканскі поп, напэўна, у такой жа меры, як гамбурская сцэна на раньніх «Бітлз».

У пачатку 1965 году Дэйв Дэй і Роджэр Джонстан зьнянацку выстрыглі ў сябе на галовах танзуры манахаў. Астача гурта насьледавала ім, і напрыканцы музыкі апрануліся ва ўніформу — чыста чорнае адзеньне, часам сутаны, з зашмаргамі заміж гальштукаў. Эдзі Шо пазьней тлумачыў, што зашмаргі былі сымбалем мэтафарычных зашмаргаў, якія носіць усё чалавецтва. Выступы на канцэртах насілі такі ж характар чорнага гумару, што аматары не заўсёды сустракалі з прыязьню. На канцэртах былі розныя рэакцыі публікі, а адзін слухач нават спрабаваў задушыць Гэры Бёргэра на выступе ў Гамбургу праз пачутае ім блюзьнерства.

Стыль

Гурт выпрацаваў свой вельмі адметны стыль. У ім почасту адзначалі блізкасьць да такога напрамку мастацтва як дадаізм.

Гурт адкінуў многія тыповыя рысы рок-н-ролу 60-х:

Мэлёдыі надавалася мала ўвагі. Сьпевы больш рытмічныя, чым мэлядычныя. Рытмы цяжкія і наваратныя.
Структура сьпеваў мінімальная і наваратная, яна не насьледуе стандартныя структуры поп-сьпеваў.
Словы песень носяць дадаісцкі і гульлівы характар. Калыханкавыя матывы («higgle-dy piggle-dy») чаргуюцца з анты-ваенным патасам («Why do you kill all those kids over there in Vietnam? Mad Vietcong! My brother died in Vietnam»).
Галоўны вакал мае характар галашэньняў, якія адбываюцца на тле глыбокіх гарманічных сьпеваў бэк-вакалу, падобных да рытуальных сьпеваў накшталт грыгарыанскага харалу.
Гэры Бёргэр ужывае багата гітарнага фідбэку і дысанансу. Бёргэр заяўляў, што Джымі Гэндрыкс назіраў за іх выступам у Гамбургу і займеў асаблівую ўвагу да яго ўжываньня фідбэку і пэдаляў прымочкі. Пасьля выхаду альбому The Monks, The Velvet Underground і некаторыя іншыя нойз-рок гурты перанялі падобную манэру выкананьня.
Дэйв Дэй, заміж гітары, граў на шасьціструнным банджа, на якім браў гітарныя акорды.

Многія падобныя музычныя элемэнты можна знайсьці ў некаторых нью-ёрскіх гуртоў 60-х, такіх як The Fugs і The Velvet Underground. Праз гэтыя рысы гурт The Monks почасту разглядаюць як пачынальнікаў пазьнейшага панк-руху. Дзеля іхніх імправізацыяў, шумавога гучаньня і адметных рытмаў іх таксама часам разглядаюць як распачынальнікаў краўт-року.

Трэба сказаць, што, нягледзячы на адкіданьне многіх канонаў, гучаньне The Monks заставалася досыць якасным і багатым, чаго патрабавалі, наогул, высокія музычныя стандарты 60-х: прысутнічалі якасныя вакальныя гармоніі на бэк-вакалах, у некаторых песьнях былі багатыя мэлёдыі.

У 1967 годзе гурт выпусьціў два самотнікі, а пасьля распаўся праз спрэчкі што да напрамку разьвіцьця і нутраныя сваркі.

У 2000 годзе адбылося ўзьяднаньне гурта на фэсьце Cavestomp у Нью-Ёрку.

Ад жніўня 2006 году Гэры Бёргэр займае пасаду мэра гораду Тортл-Рыва, штат Мінэсота.

Дыскаграфія

Альбомы

Black Monk Time (1966, Polydor) [LP]

Перавыданьні:

Black Monk Time (1979, Polydor) [LP]
Black Monk Time (1994, Repertoire Records) [CD]
Black Monk Time (1997, Infinite Zero) [CD]
Monk Time (2004, Retribution Records)
Black Monk Time (2009, Universal Music, Нямеччына) [LP, CD]
Black Monk Time (2009, Light in the Attic Records) [LP, CD]

Выданьні дэма-запісаў 1965 году:

Five Upstart Americans (1999, Omplatten) [CD]
Demo Tapes 1965 (2007, Play Loud! Productions) [LP, CD]
The Early Years 1964—1965 (2009) [LP, CD]

Let's Start a Beat - Live From Cavestomp (2000, Cavestomp Records) [CD] (узьяднаньне на фэсьце Cavestomp — нью-ёркскім штогадовым фэсьце, які зьбірае гурты 60-х на тыднёвыя жывыя выступы).

Перавыданьні:

...let’s start a beat! (2004, Munster Records) [CD]

Сінглы

«There She Walks» b/w «Boys are Boys» (as The 5 Torquays) (1964, self published; reissued 2006, Munster Records)
«Complication» b/w «Oh, How To Do Now» (1966, Polydor; reissued 2009, Play Loud! Productions)
«I Can’t Get Over You» b/w «Cuckoo» (1966, Polydor)
«Love Can Tame The Wild» b/w «He Went Down To The Sea» (1967, Polydor)
«Pretty Suzanne» b/w «Monk Time» (2009, Red Lounge Records)

Выданьні на DVD

Monks: The Transatlantic Feedback (2009, Play Loud! Productions)

Трыб’юты

Silver Monk Time — трыб’ют, (2006, Play Loud! Productions)

«Monk Time» b/w «Higgle-dy Piggle-dy» (2006, Play Loud! Producitons) — самотнік з вышэй узгаданага альбому
«Drunken Maria» b/w «Monk Chant» (2009, Play Loud! Producitons) — самотнік з вышэй узгаданага альбому

Кіно

Monks: The Transatlantic Feedback (2006, Play Loud! Productions)
Сьпеў The Monks «I Hate You» уваходзіць у саўндтрэк фільму The Big Lebowski.

Літаратура

Shaw, Eddie & Klemke, Anita (1994). Black Monk Time. Carson Street Publishing Inc., ISBN 0-9633371-2-2

Вонкавыя спасылкі

Афіцыйны сайт The Monks
https://web.archive.org/web/20100302012106/http://www.lightintheattic.net/releases/monks/
Monks: The Transatlantic Feedback афіцыйны сайт дакумэнтальнага фільму і трыб’ютаў

Артыкулы

"Living like a Monk: How Minnesota musicians revived '60s rockers the Monks City Pages, August 16, 2006
«Death of a Monk» Complicated Fun, November 4, 2004
«Forget the chanting, these Monks rocked» Hollywood Reporter, July 06, 2006
«American GIs, Shaved Heads and Cold War Music History» Spiegel-International, February 07, 2007