Rodnyje zierniaty (1916)/II/Wiesna/Małady araty

← Wiasnoj

Małady araty Апавяданьне Аўтар: Альберт Паўловіч 1916 год

Siejbit →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Малады араты (Паўловіч).

Прапануем да спампаваньня!

Małady araty.

— No, no! Warušyciesia, dasužyje! — hamoniać sielanie. pieršy raz apaśla ściudzionaj zimki wyjšoŭšy na niwu. No! Tpru! — niasiecca s kanca ŭ kaniec šyrokaho padjarja.

Sonce smalić biaz litaści, pot čurkom lijecca z aratajoŭ. Ptuški až zachlipajucca — piajuć; na biarozach kukuje ziaziula.

Wiasioła pracujuć sielanie pad pieśni ptušak. Na kožnym šnuru warušacca, jak muraški, woły ci koni; tolki adzin šnur lažyć biez nikoha. Heta šnur maładoha haspadara, trynadcaci hadowaho Jachima. Dzion kolki tamu Jachimawaho baćku adwiaźli na wiaskowy mohilnik, i Jachimu prychodzicca zamianić jaho.

Słaby z Jachima rataj, ale što pačać rabić, kali ni naniać, ni paprasić nima kaho, a najhorš, što nima za što. Skada maci chłopca, što, jak kwołaja kwietka, može saŭsim zmarnieć ad pracy, dy ničoha nia zrobiš.

— Zapražy, synok, kabyłku i jedź-pahorywaj kryšku; nima nam biednym na kaho spadziewacca, — kaže maci.

Wyjechaŭ i Jachim na swoj šnur. Utknuŭ sachu ŭ čornuju hlebu i pahnaŭ kabyłu.

Bokam — skokam, chistajučysia, pierehnaŭ pieršuju krywuju baraznu Jachim, tpruknuŭ na kabyłu, prysieŭ na rahač i zapłakaŭ.

A s kustoŭ hladzieła na maładoha arataja maci i wycirała chwartuškom zapłakanyje wočy.

— Biednaje, biednaje dziciatko! — šeptała jana.

Pytańnia dla hutarak i piśmiennych rabot. Jakaja była para hodu? Što rabili usie sielanie na niwach? Čyj byŭ toj šnur, na katorym nichto nie pracawaŭ? Čamu nichto nie pracawaŭ? Što skazała maci Jachimu? Što zrabiŭ Jachim? Jak araŭ Jachim? Što było, kali Jachim sieŭ adpačyć?

Padjarje pole, na katorym budzie pasiejena jaryna. Kwoły — słaby, delikatny.