Эва Перон

першая лэдзі Аргенціны, другая жонка 29-га і 41-га прэзідэнта Хуана Перона

Марыя Эва Дуартэ дэ Перон (ісп.: María Eva Duarte de Perón), таксама вядомая пад імем Эвіта (Evita); 7 мая 1919, Лос Тольдас — 26 ліпеня 1952, Буэнас-Айрэс) — першая лэдзі Аргенціны, другая жонка 29-га і 41-га прэзідэнта Хуана Перона.

Марыя Эва Дуартэ дэ Перон
ісп.: María Eva Duarte de Perón
Імя пры нараджэнні ісп.: María Eva Duarte
Род дзейнасці палітык, тэатральная актрыса, кінаактрыса, прафсаюзны дзеяч, актывіст за права жанчын, суфражыстка
Дата нараджэння 7 мая 1919(1919-05-07)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 26 ліпеня 1952(1952-07-26)[1][2][…] (33 гады)
Месца смерці
Месца пахавання
Грамадзянства  Аргенціна
Веравызнанне Каталіцкая Царква
Муж Хуан Дамінга Перон
Партыя
Член у
Узнагароды і прэміі
Order of Boyacá ордэн Ізабелы Каталічкі Order of the Southern Cross Вялікі крыж ордэна Ізабелы Каталічкі Вялікі крыж ордэна Аранскіх-Насау Order of the Liberator General San Martín Сонца Перу, ордэн Grand Cross of the Order of the Condor of the Andes Order of Merit of Duarte, Sanchez and Mella Grand Cross of the National Order of Honor and Merit Order of Umayyad National Order of Merit National Order of Honour and Merit Order of the Condor of the Andes National Order of Merit Order of the Aztec Eagle
Аўтограф Выява аўтографа
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Дзяцінства і юнацтва

правіць
 
Эва Дуартэ ва ўзросце 15 гадоў. Фотаздымак 1935 года

Марыя Эва Ібаргурэн нарадзілася 7 мая 1919 года ў мястэчку Лос-Тольдас правінцыі Буэнас-Айрэс. Яна была малодшай з пяці пазашлюбных дзяцей Хуана Дуартэ, уладальніка невялікай жывёлагадоўчай фермы, і яго служанкі Хуаны Ібаргурэн, якая паходзіла з беднай сям’і імігранта- баска.

Ва ўзросце 12 гадоў Эва, неасцярожна села ля катла з гарачым аліўкавым алеем, атрымала моцныя апёкі твару і рук. Доктар, якога выклікалі да дзяўчынкі, сказаў, што, хутчэй за ўсё, у яе застануцца жахлівыя шрамы, аднак калі праз месяц бінты былі зняты. Твар і рукі былі пакрытыя белай здаровай скурай, без адзінага рубца.

У 1926 годзе Хуан Дуартэ загінуў у аўтамабільнай аварыі, пасля чаго жыццё Хуаны і дзяцей рэзка змянілася. Законная жонка з дзецьмі, якія належалі да багатага памешчыцкага клану, прад’явілі правы на спадчыну, і «пабочная сям’я» пазбавілася хаты. Хуана здолела ўладкавацца з дзецьмі ў суседнім мястэчку Хунін. Нягледзячы на зневажальнае ў вачах многіх становішча «бязмужняй удавы», Хуана змагла знайсці тром старэйшым дочкам забяспечаных мужоў, а сына ўладкаваць на ваенную службу ў сталіцу. Малодшая дачка, з вялікім спазненнем скончыўшы пачатковую школу, абвясціла, што хоча з’ехаць у сталіцу і стаць актрысай.

У студзені 1935 года Марыя з’ехала ў Буэнас-Айрэс на цягніку. Яна пачала працаваць у невялікай акцёрскай трупе, якая выступала ў невялікіх сталічных тэатрах і гастралявала ў іншых гарадах, — такіх калектываў у тыя гады ў сталіцы было мноства. Ужо ў сакавіку 1935 года яна дэбютавала ў маленькай ролі ў сталічным тэатры «Камедыя». Прафесійна Марыя Эва Ібаргурен, або Эва Дуартэ, як яна стала сябе называць на сцэне, ніколі не вучылася акцёрскаму майстэрству. Яна пачала працаваць мадэллю ў рэкламе, дзе яна дабілася прыкметных поспехаў. Некаторыя часопісы, у тым ліку якія пісалі пра тэатр і кіно (напрыклад, «Сінтонія», «Антэна» і інш), змяшчалі час ад часу на вокладках яе фатаграфіі.

Актрыса

правіць

Вялікім поспехам для Эвы было падпісанне ў 1938 года кантракту на рэкламу па радыё прадукцыі вядомай кампаніі «Герэньё», якая выраблялай мыла. Эва пачала працаваць у якасці дыктара, але марыла аб радыётэатры. У 1939 годзе Эва арганізуе першую акцёрскую групу для працы над кароткімі радыёспектаклямі.

З 1941 года пакідае сцэну і цалкам засяроджваецца на радыёпастаноўках і радыёрэкламе. Імя маладой актрысы радыётэатра Эвы Дуартэ робіцца ўсё больш вядомым, яе фатаграфіі ўсё часцей з’яўляюцца на вокладках ілюстраваных часопісаў — да ўжо згаданага вышэй можна дадаць «Радыёландыю» і «Г’ён». Эва таксама атрымлівае некалькі невялікіх роляў у кіно.

Паспяховым для кар’еры Эвы Дуартэ на радыё быў 1943 год, калі часопіс «Антэна» анансаваў новы праект радыёканала «Бельграна» пры падтрымцы фірмы «Герэньё». Прадугледжвалася пастаноўка радыёсерыяла «Гераіні ў гісторыі» з Эвай ў якасці вядучай актрысы. Цыкл радыёп’ес, задума якіх належала самой Эве, уключаў спектаклі аб вядомых жанчынах — імператрыцах, каралевах, актрысах (Жазефіне, Кацярыне II, Аляксандры Фёдараўне, Ганне Аўстрыйскай, лэдзі Гамільтан, Сары Бернар, Элеаноры Дузе і іншых).

Сустрэча з Хуанам Перонам

правіць
 
Эва Дуартэ і Хуан Перон у 1945 годзе

1943 год стаў важным ў асабістым жыцці Эвы. Тады яна ўпершыню пачула пра палкоўніка Хуана Перона. Вядома, што Перон, зацікаўлены ў папулярызацыі сваёй сацыяльнай палітыкі, неаднаразова наведваў радыё «Бельграна», дзе працавала Эва. Аднак ва ўспамінах Перон паведамляе, што іх знаёмства адбылося ў студзені 1944 года, калі Эва ў складзе групы артыстаў была запрошана на афіцыйную сустрэчу па арганізацыі збору сродкаў у дапамогу ахвярам землятрусу ў горадзе Сан-Хуан. У сваю чаргу, пазней Эва ў шматлікіх выступах і аўтабіяграфічнай кнізе, апублікаванай у 1951 годзе, называла знаёмства з Перонам «чароўным днём», які стаў пачаткам яе «сапраўднага жыцця». Сапраўды, сустрэча і любоўная сувязь з Перонам крута змянілі жыццё маладой актрысы. У 1944 годзе па яго ініцыятыве, Эва стала дыктарам новай палітычнай радыёперадачы «Насустрач лепшай будучыні», якая выходзіла ў эфір некалькі разоў на тыдзень. Праграма прапагандавала дзейнасць сакратарыята працы і яго кіраўніка. Тады ж Эва пачала супрацоўнічаць з сакратарыятам як старшыня новага прафсаюза работнікаў радыё. Калі Перон стаў міністрам абароны і віцэ-прэзідэнтам, яе становішча на канале «Бельграна» яшчэ больш умацавалася. Яе аклад дасягнуў рэкорднай сумы ў 35 тыс. песа. У пачатку 1945 года Эва ўпершыню атрымала прапанову зняцца ў галоўнай ролі ў фільме «Марнатраўніца». Перон асабіста наведваў здымкі, якія дзякуючы шчодраму фінансаванню былі абстаўлены з вялікай помпай.

Х. Перон адкрыта з’яўляўся са сваёй маладой сяброўкай, шакуючы калег-афіцэраў сувяззю з актрысай. Дзякуючы яе хадайніцтву Ф. Муньас Аспіры, аўтар тэкстаў да «Гераіняў у гісторыі», узначаліў адно з падраздзяленняў аддзела прапаганды пры прэзідэнце краіны, а А. Ніколіна атрымаў прызначэнне на пасаду кіраўніка ведамства сувязі і камунікацый. Гэта пагоршыла супярэчнасці паміж Перонам і вайсковымі чынамі, якія і так ужо былі напалоханыя ростам яго папулярнасці сярод працоўных. У пачатку кастрычніка 1945 года пад ціскам групы афіцэраў-змоўшчыкаў улады былі вымушаныя арыштаваць Перона.

17 кастрычніка 1945 года ўвайшло ў гісторыю Аргентціны як дата «вызвалення Перона народам» і ўзнікнення перанісцкага руху. У гэты дзень тысячы рабочых і іх сем’і сабраліся на плошчы Мая Буэнас-Айрэса перад прэзідэнцкім палацам, патрабуючы «вярнуць палкоўніка». Распаўсюджанае ўяўленне, згодна з якім Эвіта ўдзельнічала ў арганізацыі гэтых масавых выступаў (як гэта прадстаўлена ў мюзікле Эндру Лойда Уэбера «Эвіта», па якім зняты вядомы фільм з Мадоннай у галоўнай ролі), не адпавядае рэчаіснасці: у гэты час яна яшчэ не займалася палітыкай і не валодала ніякім уплывам. Самі ж пераністы звычайна перабольшваюць месца Эвы ў падзеях кастрычніка 1945 года. Гэта тлумачыцца тым, што Перон, імкнучыся падкрэсліць «спантаннасць» народнай падтрымкі, неаднаразова пісаў, што ў тыя дні менавіта яна ўзначаліла «безрубашэчнікаў» і разам з прафсаюзамі накіравала выступленні рабочых. На самай справе Эва ў той час была амаль невядомая ў рабочым асяроддзі і, нягледзячы на ўсю сваю энергію, магла дзейнічаць толькі як «сяброўка палкоўніка». Нават выступ вызваленага Перона перад «безрубашэчнікамі» яна чула толькі па радыё.

Хвароба і смерць

правіць

Эва была адной з найважнейшых апор перанісцкага рэжыму. Гэта было асабліва відавочна ў 19511952 гадах, калі ўрад сутыкнуўся з пагаршэннем эканамічнага становішча і абвастрэннем сацыяльных канфліктаў. Нягледзячы на сімптомы хваробы, якая ўпершыню праявілася ўжо ў студзені 1950 года, Эва працягвала напружана працаваць. Напярэдадні прэзідэнцкіх выбараў у 1951 годзе яна здзейсніла шэраг агітацыйных паездак па краіне. Яе выступы трансляваліся па радыё. Усе прамовы Эвіты гэтага перыяду эмацыйныя, гарачыя, нават экзальтаваныя: Перон у іх прадстаўлены лёсавызначальным для Аргенціны чалавекам, «здольным абараніць заваёвы працоўных ад любых спроб іх адняць». Яе аўтарытэт у перанісцкім руху быў у гэты час выключна высокі.

 
Эвіта і Перон на балконе прэзідэнцкага палаца падчас мітынгу 17 кастрычніка 1951 года

Пра гэта сведчыць зварот да Эвы ў маі 1951 года CGT і жаночага аддзялення РР з просьбай даць згоду на вылучэнне яе кандыдатам у віцэ-прэзідэнты. Аднак супрацьдзеянне армейскага кіраўніцтва, якое не жадала бачыць на гэтай пасадзе жанчыну, і галоўнае, хвароба Эвы перашкодзілі ажыццяўленню гэтага плана. Пад ціскам ваенных Хуан Перон вымушаны быў адхіліць яе кандыдатуру. Праўда, пасля інаўгурацыі Перона ў чэрвені 1952 года яго жонцы быў дадзены сімвалічны тытул «Духоўнага лідара нацыі». У лістападзе 1951 года Эва перанесла аперацыю. У гэтыя дні па ўсёй краіне: у цэрквах, дамах і на вуліцах у самаробных алтарах — сотні тысяч аргенцінцаў запальвалі свечкі і маліліся аб тым, каб Бог дараваў Эвіце жыццё. Эва Перон памерла ва ўзросце 33 гадоў ад рака маткі 26 ліпеня 1952 года. Яе цела было забальзамавана і выстаўлена на ўсеагульны агляд да 1955 года, калі яе муж быў зрынуты падчас путчу. Цела была перавезена ў Мілан і пахавана пад імем Марыя Маджа Маджыстрыс. Хуан Перон вярнуўся з выгнання ў Аргенціну, зноў стаў прэзідэнтам і памёр у 1974 годзе. Пасля яго смерці цела Эвіты было перавезена назад у Аргенціну і неўзабаве канчаткова пахавана ў сямейным склепе сваякоў яе бацькі Дуартэ (нягледзячы на яе незаконнае паходжанне). Да гэтага часу многія пілігрымы наведваюць яе магілу.

Зноскі

  1. а б в г cinenacional.com — 2001. Праверана 28 мая 2017.
  2. а б Eva Peron // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.

Спасылкі

правіць
  NODES