Deilephila elpenor

Deilephila elpenor — від матылькоў з сямейства бражнікі (Sphingidae). Названы ў гонар Элпенора, спадарожніка Адысея, які ў ап’яненні зваліўся з даху палаца Кіркі і разбіўся да смерці.

Deilephila elpenor
Самец
Навуковая класіфікацыя
прамежныя рангі Дамен:  Эўкарыёты Царства:  Жывёлы Падцарства:  Эўметазоі Без рангу:  Двухбакова-сіметрычныя Без рангу:  Першаснаротыя Без рангу:  Ecdysozoa Без рангу:  Panarthropoda Тып:  Членістаногія Падтып:  Трахейнадыхальныя Надклас:  Шасціногія Клас:  Насякомыя Падклас:  Крылатыя насякомыя Інфраклас:  Навакрылыя насякомыя Надатрад:  Насякомыя з поўным метамарфозам Атрад:  Матылі Падатрад:  Glossata Інфраатрад:  Heteroneura Надсямейства:  Bombycoidea Сямейства:  Бражнікі Падсямейства:  Macroglossinae Род:  Deilephila Від:  Deilephila elpenor
Міжнародная навуковая назва
Deilephila elpenor
Сістэматыка на Віківідах Выявы на Вікісховішчы ITIS   936042 NCBI   283834 EOL   508359

Апісанне

Размах крылаў 50-70 мм. Афарбоўка пярэдніх крылаў і цела аліўкава-ружовая з папярочнымі касымі ружовымі перавязямі на пярэдніх крылах. Заднія крылы ў сваёй аснове чорныя.

Арэал

Шырока распаўсюджаны ў Палеарктыцы, ад Еўропы, у тым ліку Сярэдняга і Паўднёвага Уралу, праз поўнач Турцыі, Паўночны Іран, Афганістан, усход Сярэдняй Азіі, Казахстан, поўдзень Сібіры да цэнтральнай Якуціі, Прыамур’я, Прымор’я, Сахаліна, Паўднёвых Курыл; сустракаецца ў Паўночнай Індыі, Непале, на поўначы Індакітая, Кітая, Карэі і Японіі.

Біялогія

Час лёту — з сярэдзіны мая да сярэдзіны жніўня, адно, месцамі — два пакаленні.

Стадыя вусеня — з сярэдзіны чэрвеня да жніўня. Колер вусеня вар’іруе ад светла-зялёнага да карычневага і амаль чорнага, на 4-м і 5-м кольцах маюцца «вочкі» з цёмным ядром і белай аблямоўкай. Рог кароткі, чорна-карычневы. Кармавыя расліны вусеняў — Epilobium angustifolium і Epilobium hirsutum і Chamerion; радзей маруна (Galium), бальзамін (Impatiens), вінаград (Vitis). Акукліванне на глебе, зімуе кукалка.

Літаратура

• Брандт Э. К. Бражник винный // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
• Martin Stevens (2005). «The role of eyespots as anti-predator mechanisms, principally demonstrated in the Lepidoptera». Biological Reviews 80 (4): 573—588.
• Almut Kelber, Anna Balkenius & Eric J. Warrant (2002). «Scotopic colour vision in nocturnal hawkmoths». Nature 419 (6910): 922—925.