25 мая 1918 г. (стары стыль)
11.00, Орша.
Уздоўж чыгункі буданы з дошак, у іх бежанцы з Расеі, што вяртаюцца дамоў, на Украіну.
Мы трэці дзень у дарозе. У Маскве прыехалі на Савелаўскі вакзал а 15.00, 23-га ... У Смаленск прыбылі ўранні 25-га, адкуль выехалі ў 5 раніцы. У Оршы стаім ужо тры гадзіны, не знаючы: куды паедзем далей.
26 мая.
Рушылі ў 11.20, у 11.50 мы на "нямецкай" Оршы — за граніцай. Ян са слязьмі сказаў: "Ніколі не пераязджаў мяжы з такім пачуццём! Дрыжу! Няўжо нарэшце я выйшаў з улады гэтага быдлячага народу!" Хваравіта шчасліў быў, калі немец даў у твар нейкаму бальшавіку, як ён наўмеўся штось зрабіць яшчэ па-бальшавіцку.
Час тут ужо нармальны.
Нямецкі пост, купіў у немцаў бутэльку кюмеля. У час снядання і абеду ў нас у поездзе быў памочнік каменданта станцыі, немец 23 год.
Едзем на Жлобін.
27 мая (9 юня). Васкрасенне.
Уранку Мінск. Шэра, сумна. Дазналіся, што поезд пойдзе на Баранавічы. З поезда мелі па-над сілы цягнуць рэчы на іншы, Аляксандраўскі, вакзал — больш ад вярсты. Дапамаглі 2 хворыя салдаты. — Бунін, якога жонка называла "Янам", перапісаў і трохі дапоўніў яе нататкі
