У Вікіпедыі ёсць артыкул «гара».

Беларуская

га-ра́

Назоўнік, жаночы род, неадушаўлёны.

Корань: -гар-; канчатак: -а.

IPA: []

значнае ўзвышша, што ўзнімаецца над мясцовасцю або выдзяляецца сярод іншых узвышшаў ◆ Каўказскія горы. Спускацца з гары. Снежная гара. Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы : больш за 65 000 слоў / уклад. : І.Л. Капылоў [і інш.] ; пад рэд. І.Л. Капылова. — Мінск : Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2016. — С. 181. — 968 с.
мн. горная краіна, гарыстая мясцовасць ◆ Жыхары гор. Паход у горы.
перан. вялікая колькасць чаго-н. складзенага ў кучу ◆ Гара дроў. Горы кніг.
памяшканне, прастора паміж столлю і дахам у будынку; гарышча ◆ Злажыць сена на гару. Зёлкі сушаць звычайна на гары.
вышыня, верх ◆ Шум чуўся з гары.

Блізкае радство
прыметнiкi: горны

Паходзіць ад ??