dès reit d’é Dad ar er groéz er bris ag é varhue. Prest e vehé bet, e lar S. Yahan-Cbrysostôm, de verhuel eid un inean hemb quin, hag é vehé bet hi é hunan ar en doar. Chetu perac sant Paul, èl pe vehé bet Jesus-Chrouist marhuet eit-hou é hunan, ne lar quet hemb quin é ma marhue eid en ol, mæs ean en dès me hâret, em’ean, ha marhuet eid on. Ah ! emé sant Bernard, ma ne hellamb quet gobér eid hur Salvér quement èl m’en dès groeit aveid omb, ahoel ne zispligeamb quet dehou. Ean en dès hur hâret er hetan : rantamb dehou d’er bihannan caranté eit caranté.
2° Ean er goulen, ha chetui hemb quin er péh e houlen guet-n-oh ; ne hellé quet gobér muyoh eid er péh en dès groeit aveid oh, ha ne hel quet goulen bihannoh eid er péh e houlen guet-n-oh ; ne zesir nameit hou caranté : « me mab, reit t’ein hou calon, arsàuet a zisplige d’ein. » Hà hui er refusehé d’em haranté, d’em dareu ha d’em goaid ?
Queméret én hou torn hou crucefi, sellet doh hou Salvér, ean e varhue é zivréh astennet, é gosté digueor, é galon toullet eid hou quemér én-hi ; ean e daul ar-n-oh, a lein er groéz, é zeulegad hantér-varhue ; me mab, me varhue eid ous ; a pe vehé ret t’ein hoah souffrein mil gùéh er marhue, m’er souffrehé a volanté vad. Te huél, me horv, hemb péhèd, dispennet a dauleu ha goleit a hoaid ; t’em gùél é verhuel ér méh hag é creis er gloès ; jamæs n’en dès bet glahar haval doh me hani ; mæs mem gloès brassan e zou er péhèd, péhani e bad attàu. Souffrein eit tud hemb calon, merhuel eid ha salvein, tê pèhani e venn hum gol : carguet-on a anquin ! ha te ven hoah er hresquein é col ha ç’inean, eit péhani é varhuan, ha péhani e gâran mui eit mem buhé !
Hur halon, nag é vehé-hi quer calet èl er rehér, péré
