c'hoario

Brezhoneg

Savet diwar c'hoari-, pennrann ar verb c'hoari, hag an dibenn-ger -o

c'hoario /xwaˈriːo/

Furm ar verb c'hoari e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
- Sane. — [...] ? Nan, nan, an den-ze ne lakaio ket e dreid e ti va zad, pe, m'o laka, me a c'hoario kement a droiou kamm d'ezan, ma ranko dizale dizrei da zutal e brulu da venez Are. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 5.)
- Gant e vreur hag e c'hoarezed, en trêz e c'hoario, pa vo brao, hag er gêr pa vo divalo. — (Fañch al Lae, Bilzig, Kemper, 1925, p. 25.)
- Tenna a reont plouz berr da welout piou 'c'hoario da genta. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 169.)
- Red e vo tenna plouz berr da houzoud piou a c'hoarïo da genta. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 421.)

C'hoarïo meurz pez a garo, ur c'hostez euz ar c'hleuz a dommo. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 322.)
C'hoarïo meurz (an amzer) pez a garo, Pask en ebrel a vezo, pe ar C'hazimodo. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 322.)