Ibn-Tufejl
Ibn Tufail (o. 1105 – 1185) (puno arapsko ime: أبو بكر محمد بن عبد الملك بن محمد بن طفيل القيسي الأندلسي Abu Bakr Muhammad ibn Abd al-Malik ibn Muhammad ibn Tufail al-Qaisi al-Andalusi; latinizirani oblik: Abubacer Aben Tofail) bio je andaluzijski muslimanski polimat,[1] književnik, islamski filozof, teolog, ljekar, vezir i dvorski službenik. Najpoznatiji je kao autor knjige Živi sin Budnoga[2] Hayy ibn Yaqdhan (u zapadnom svijetu poznatom pod naslovom Philosophus Autodidactus), poznate kao prvi filozofski roman u historiji književnosti. Kao ljekar se istakao kao zagovornik autopsije, što je izraženo i u njegovom romanu.[3]
Bibliografija
uredi- Arapski tekst Hayy bin Yaqzan na Wikisource
- Puni pdf francuskog prijevoda bin Yaqzan na Google Books
Također pogledajte
urediReference
uredi- ^ Avempace, Encyclopædia Britannica, 2007.
- ^ http://www.znaci.com/osnovi_vjerovanja/tesavvuf/Kazivanje-o-zapadnom-izgonstvu-od-Sihabuddin-Jahja-Suhraverdija.html
- ^ Jon Mcginnis, Classical Arabic Philosophy: An Anthology of Sources, p. 284, Hackett Publishing Company, ISBN 0-87220-871-0.
Reference
uredi- P. Brönnle, The Awakening of the Soul (London, 1905)
- Ben-Zaken, Avner, "Taming the Mystic", in Reading Hayy Ibn-Yaqzan: A Cross-Cultural History of Autodidacticism (Johns Hopkins University Press, 2011). ISBN 978-0801897399.
Vanjski linkovi
uredi- Forcada, Miquel (2007). "Ibn Ṭufayl: Abū Bakr Muḥammad ibn ʿAbd al‐Malik ibn Muḥammad ibn Muḥammad ibn Ṭufayl al‐Qaysī". u Thomas Hockey; et al. (ured.). The Biographical Encyclopedia of Astronomers. New York: Springer. str. 572. ISBN 978-0-387-31022-0. Eksplicitna upotreba et al. u:
|editor=(pomoć) (PDF version) - Ibn Tofail u "History of Philosophy in Islam", T.J. de Boer-a, 1904, na sajtu sacred-texts.com
- https://web.archive.org/web/20130805233356/http://dzemat-oberhausen.de/index.php/tekstovi/historija/74-znameniti-ljudi-muslimanskog-ovjeanstva-dr-enes-kari
- O Ibn Tufailu
- Ibn Tufayl's view of education implicit in his work Hayy Ibn Yaqzan, autor Silvio Sergio Scatolini Apostolo Arhivirano 6. 2. 2009. na Wayback Machine