Βικιπαίδεια

Ίαν Γκίλαν

Ο Ίαν Γκίλαν (αγγλ. Ian Gillan) είναι Βρετανός τραγουδιστής της Ροκ μουσικής και ένας εκ των σπουδαιότερων του είδους του παγκοσμίως, διακρινόμενος ως ο βασικός τραγουδιστής των Deep Purple ενώ τραγούδησε για τους Ian Gillan Band, τους Gillan, τους Black Sabbath και τους WhoCares.

Ίαν Γκίλαν
Ο Ίαν Γκίλαν σε συναυλία το 2012
Πληροφορίες
Γέννηση19  Αυγούστου 1945[1][2]
Τσίζικ[3]
ΚαταγωγήΛονδίνο, Αγγλία
EίδοςHeavy Metal, Hard Rock, Progressive Rock, Blues Rock, Jazz
ΙδιότητεςΜουσικός, Συνθέτης
Μουσικά όργαναΦωνητικά, Κρουστά, Φυσαρμόνικα
Παρουσία1962 - σήμερα
Δισκογραφική εταιρείαIndependent
ΣυμμετοχέςEpisode Six, Deep Purple, Ian Gillan Band, Gillan, Black Sabbath, Gillan & Glover, WhoCares
Ιστότοπος
gillan.com
wikidata (π)

Βιογραφία και καριέρα

Επεξεργασία

Η αρχή

Επεξεργασία

Γεννήθηκε στις 19 Αυγούστου του 1945 στο Χάνσλοου του Μίντλσεξ της Μεγάλης Βρετανίας.[4] Στην ηλικία των 16 ετών δημιούργησε το πρώτο του συγκρότημα με όνομα The Moonshiners. Μερικές εβδομάδες αργότερα εντάχθηκε στους The Javelins και αποφάσισε να αποχωρήσει από το σχολείο τον Οκτώβριο του 1962. Περίπου σε αυτό το διάστημα άλλαξε το καλλιτεχνικό του όνομα σε "Jess Thunder" και συνέχισε ως ημιεπαγγελματίας με τους Javelins για δύο χρόνια μέχρι τον Δεκέμβριο του 1964 όταν και πήγε στο σόουλ συγκρότημα Wainwright's Gentlemen.[5]

Το καλοκαίρι του 1965 τον προσκάλεσαν οι Episode Six για να παίξει μαζί τους. Το συγκεκριμένο συγκρότημα ήταν το πρώτο με το οποίο γνώρισε κάποια μικρή επιτυχία, κυκλοφορώντας μαζί τους εννέα σινγκλς. Επίσης, σε αυτό το συγκρότημα γνώρισε τον μετέπειτα μπασίστα των Deep Purple, Ρότζερ Γκλόβερ.[6] Οι Episode Six παρ' όλη την αναγνώριση τους ως ένα καλό συγκρότημα για συναυλίες δεν κατάφεραν να γνωρίσουν εμπορική επιτυχία στις όποιες κυκλοφορίες τους.

Deep Purple

Επεξεργασία
Κύριο λήμμα: Deep Purple

Στις αρχές του 1969 οι Deep Purple αποφάσισαν να αλλάξουν τραγουδιστή και μπασίστα. Ο ντράμερ των Episode Six, Μικ Άντεργουντ πρότεινε στον κιθαρίστα των Deep Purple και φίλο του Ρίτσι Μπλάκμορ να παραβρεθεί σε μία από τις συναυλίες των Episode Six.[7] Ο Γκίλαν έκανε πολύ θετική εντύπωση στη συναυλία τους στις 4 Ιουνίου του 1969 και του προτάθηκε να ενταχθεί στους ήδη αναγνωρισμένους Deep Purple.[8] Μαζί, προτάθηκε η θέση του μπασίστα στον Ρότζερ Γκλόβερ ο οποίος αποδέχθηκε την πρόταση.[9]

 
Ο Γκίλαν με τους Deep Purple το 1970

Η πρώτη του εμφάνιση με το νέο του συγκρότημα έγινε στις 10 Ιουλίου του 1969 στο "Speakeasy Club" του Λονδίνου.[7] Κατά τη διάρκεια των μεγάλων ορχηστρικών κομματιών που έπαιζαν οι Deep Purple στις ζωντανές τους εμφανίσεις ο Γκίλαν έπαιζε ένα ζευγάρι κρουστά.[8] Ένα από τα πρώτα τραγούδια τα οποία συνέθεσαν οι Deep Purple με τον Ίαν Γκίλαν ήταν το Child in Time, με τα χαρακτηριστικά πολύ ψηλά φωνητικά ως σήμα κατατεθέν.[10] Το συγκεκριμένο τραγούδι παρέμεινε στις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος ως το 2002, ενώ η πρώτη του ηχογράφηση ήταν για το ζωντανά ηχογραφημένο με τη Φιλαρμονική ορχήστρα του Λονδίνου, "Concerto for Group and Orchestra". Ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν ο πρώτος τον οποίο ηχογράφησαν ο Γκίλαν και Γκλόβερ με το συγκρότημα αλλά, παρ' όλη την επιτυχία του, το συγκρότημα επιθυμούσε ένα στούντιο δίσκο που ήρθε το επόμενο έτος με το ιστορικό "Deep Purple in Rock". Ο δίσκος έφθασε στο βρετανικό Top-5 και παρέμεινε στα βρετανικά τσαρτ για 68 εβδομάδες, ενώ ταυτόχρονα το σινγκλ "Black Night" ανέβηκε στη δεύτερη θέση του καταλόγου επιτυχιών της Μεγάλης Βρετανίας.

Η μεγάλη επιτυχία που γνώρισε το συγκρότημα έφερε αναγνώριση στο πρόσωπο του Γκίλαν, ο οποίος μερικούς μήνες νωρίτερα είχε εμφανιστεί στο αρχικό σάουντρακ του μιούζικαλ "Jesus Christ Superstar".[10] Αργότερα, το 1973, του προτάθηκε ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην ταινία αλλά οι απαιτήσεις του για πληρωμή έφτασαν τις 250 χιλιάδες[10] βρετανικές λίρες και αποζημίωση όλων των μελών των Deep Purple λόγω της επιρροής που θα είχε στο συγκρότημα η απουσία του Γκίλαν λόγω γυρισμάτων, τελικά οδήγησαν τους παραγωγούς της ταινίας να αποσύρουν την πρόταση τους.[11]

Ανάμεσα σε συνεχείς περιοδείες, οι Deep Purple κυκλοφόρησαν δύο στούντιο δίσκους οι οποίοι έφθασαν στην κορυφή των βρετανικών τσαρτ, το "Fireball" και το "Machine Head". Ταυτόχρονα, γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη με τα σινγκλ "Strange Kind of Woman", "Fireball", "Never Before" και "Woman from Tokyo" ενώ επιτυχία σε παγκόσμια κλίμακα γνώρισε το "Smoke on the Water", το οποίο έγινε χρυσό στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μετά από άλλους δύο δίσκους, το πλατινένιο και ζωντανά ηχογραφημένο "Made in Japan" και το χρυσό "Who Do We Think We Are", οι σχέσεις του Ίαν Γκίλαν με το Ρίτσι Μπλάκμορ είχαν φτάσει σε πολύ άσχημο επίπεδο. Η αποχώρηση του Γκίλαν είχε ως επακόλουθο την αποχώρηση του Ρότζερ Γκλόβερ από τους Deep Purple. Η τελευταία ζωντανή εμφάνιση τους ήταν στις 29 Ιουνίου του 1973 στην Ιαπωνία.[12]

Μετά την αποχώρηση

Επεξεργασία

Αφού αποχώρησε από τους Deep Purple, ο Γκίλαν αποφάσισε να αφήσει για λίγο καιρό τη μουσική βιομηχανία. Έτσι, έγινε διευθυντής των στούντιο "Kingsway Recorders", στο Λονδίνο, δημιούργησε ένα εργοστάσιο κατασκευής μοτοσυκλετών στο Σώλσμπερι αλλά και ένα πολυτελές ξενοδοχείο στην κοιλάδα του Τάμεση. Από τον Σεπτέμβριο του 1975, δημιούργησε τους Ian Gillan Band, κυκλοφορώντας και τον πρώτο τους δίσκο, "Child in Time" (# 55 στη Μεγάλη Βρετανία), που περιείχε μία διασκευή στο πολυαγαπημένο κομμάτι των Deep Purple. Κιθαρίστας του συγκροτήματος ήταν ο Ρέι Φένγουικ, μπασίστας ο Τζον Γκούσταβσον, ντράμερ ο Μαρκ Νόσεφ και κιμπορντίστας ο Μάικ Μόραν, ενώ στην παραγωγή βοήθησε και ο Ρότζερ Γκλόβερ. Το Μάρτιο του 1976, τα πλήκτρα ανέλαβε ο Μίκι Λι Σουλ για μία γαλλική περιοδεία. Οι Ian Gillan Band συνέχισαν με τον Κόλιν Τάουνς σαν κιμπορντίστα, κυκλοφορώντας τα "Clear Air Turbulence" τον Απρίλιο του 1977, "Scarabus" τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς,[13] αλλά και το διπλό ζωντανά ηχογραφημένο στο "Budokan Hall" του Τόκιο, "Live at the Budokan", αρχικά μόνο στην Ιαπωνία και έξι χρόνια αργότερα σε όλο τον κόσμο.

Τον Αύγουστο του 1978 και αφού ο Γκίλαν είδε ότι οι Ian Gillan Band δεν είχαν την εμπορική επιτυχία την οποία επιθυμούσε, αποφάσισε να δημιουργήσει τους Gillan μαζί με τον Κόλιν Τάουνς και τους Τζον ΜακΚόι στο μπάσο, Πητ Μπάρνακλ στα τύμπανα, και Στηβ Μπιρντ στην κιθάρα. Μετά από κάποιες ηχογραφήσεις, ο Μπάρνακλ αντικαταστάθηκε από τον παλιό φίλο του Γκίλαν, Μικ Άντεργουντ, ενώ ο Μπέρνι Τορμ ανέλαβε την κιθάρα. Τον Σεπτέμβριο του 1979, κυκλοφόρησε το "Mr. Universe" στην Ιαπωνία και ένα μήνα αργότερα σε όλο τον κόσμο (# 11 στη Μεγάλη Βρετανία). Ακολούθησαν τα "Glory Road" (# 3) τον Αύγουστο του 1980 και "Future Shock" (# 2) το 1981. Σε μία από τις περιοδείες τους, οι Gillan, πέρασαν και από την Ελλάδα, στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο της Θεσσαλονίκης στις 13 Σεπτεμβρίου του 1980 και δύο μέρες αργότερα στο γήπεδο του Απόλλωνα Αθηνών, στην Αθήνα. Η τελευταία αυτή εμφάνιση διακόπηκε λόγω σοβαρών επεισοδίων που δημιουργήθηκαν από την αστυνομία, που προσπάθησε να καθησυχάσει τους υπερενθουσιασμένους οπαδούς του συγκροτήματος.[14] Τον Ιούνιο του 1981, ο μετέπειτα κιθαρίστας των Iron Maiden, Τζάνικ Γκερς, αντικατέστησε τον Μπέρνι Τορμ και το συγκρότημα κυκλοφόρησε το διπλό LP, "Double Trouble" (# 12).[15] Το 1982, κυκλοφόρησε μέσω της εταιρείας Virgin το "Magic" (# 17) για να διαλυθούν και οι Gillan το Νοέμβριο του 1982, επειδή ο Γκίλαν ήθελε να ξεκουράσει τις φωνητικές του χορδές, οι οποίες είχαν τραυματιστεί.[15] Από το 1980 ως και το 1982 οι Gillan κυκλοφόρησαν έξι σινγκλ τα οποία ανέβηκαν στο βρετανικό Top-40.

Μετά από αδρά χρηματική αμοιβή, ο Ian Gillan προσχώρησε στο θρυλικό συγκρότημα των Black Sabbath, τον Ιανουάριο του 1983, αντικαθιστώντας τον Ρόνι Τζέιμς Ντίο στα φωνητικά.[16] Δύο μήνες αργότερα κυκλοφόρησε παγκοσμίως το άλμπουμ "Born Again". Ο δίσκος έφτασε ως το # 4 των βρετανικών τσαρτ, θέση που ήταν και η καλύτερη στην οποία βρέθηκαν οι Black Sabbath από το 1973. Η σύνθεση του συγκροτήματος ήταν: Τόνι Αϊόμι (κιθάρα), Γκίζερ Μπάτλερ (μπάσο), Μπιλ Γουόρντ (τύμπανα) και Τζεφ Νίκολς (πλήκτρα). Στην περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, ο Μπεβ Μπέβαν από τους E.L.O. αντικατέστησε τον Μπιλ Γουόρντ.[16] Στη συγκεκριμένη περιοδεία, οι Black Sabbath έπαιζαν σαν encore μεταξύ άλλων και το "Smoke on the Water".[17]

Η επανένωση

Επεξεργασία
Κύριο λήμμα: Deep Purple

Τον Απρίλιο του 1984 οι Deep Purple επανενώθηκαν με την κλασική σύνθεση τους, έχοντας τον Ρίτσι Μπλάκμορ στην κιθάρα, τον Ίαν Γκίλαν στα φωνητικά, τον Ρότζερ Γκλόβερ στο μπάσο, τον Τζον Λορντ στα πλήκτρα και τον Ίαν Πέις. Αποτέλεσμα της επανένωσης τους ήταν το πλατινένιο "Perfect Strangers" (# 5 στη Μεγάλη Βρετανία). Η παγκόσμια περιοδεία που ακολούθησε παρουσίασε τεράστια εμπορική επιτυχία, με τους Deep Purple να είναι το δεύτερο πιο επιτυχημένο συγκρότημα στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά τον Μπρους Σπρίνγκστιν. Το επόμενο άλμπουμ του συγκροτήματος κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1987 με τίτλο "The House of Blue Light" (# 10).

Μετά το ζωντανά ηχογραφημένο "Nobody's Perfect" (# 38), οι σχέσεις του Γκίλαν με τον Μπλάκμορ έφτασαν για άλλη μια φορά σε πολύ άσχημη κατάσταση και οι διαμάχες ήταν συνεχείς. Η όλη κατάσταση οδήγησε σε αποχώρηση τον Ίαν Γκίλαν για δεύτερη φορά από το συγκρότημα.

Η περίοδος 1989-1992

Επεξεργασία

Το 1989 ο Γκίλαν σχημάτισε μια νέα εκδοχή των Moonshiners με τους κιθαρίστες Χάρι Σο και Στηβ Μόρις. Τον Ιούλιο του 1990 κυκλοφόρησαν υπό την ονομασία "Ian Gillan" το δίσκο "Naked Thunder" (# 63 στη Μεγάλη Βρετανία).

Επίσης, σε αυτό το διάστημα συμμετείχε στην ηχογράφηση του "Smoke on the Water" για φιλανθρωπικούς σκοπούς με το "Rock Aid Armenia" και την συμμετοχή των Τόνι Αϊόμι, Ντεηβιντ Γκίλμορ, Μπράιαν Μέι, Ρότζερ Τέιλορ, Μπρους Ντίκινσον και Πωλ Ρότζερς. Το 1992 εμφανίστηκε ως γκεστ στο σινγκλ "Get Away" του Μιχάλη Ρακιντζή (πλατινένιο στην Ελλάδα), ενώ άλλες συνεργασίες του σε αυτό το διάστημα ήταν με τους Pretty Maids και τους The Bolland Project.

Η τελική επιστροφή

Επεξεργασία

Το 1992 και μετά από προτροπή των Γκλόβερ, Λορντ και Πέις, ο Ίαν Γκίλαν επέστρεψε στους Deep Purple για να ηχογραφήσουν το "The Battle Rages On" (# 21 στη Μεγάλη Βρετανία) και την επετειακή περιοδεία για τα 25 χρόνια του συγκροτήματος. Παρ' όλη την επιτυχία του συγκεκριμένου εγχειρήματος, ο Ρίτσι Μπλάκμορ δεν μπόρεσε να κρύψει τη δυσαρέσκεια του για την επιστροφή του Γκίλαν και αποχώρησε για δεύτερη φορά για να δημιουργήσει ξανά τους Rainbow και αργότερα τους Blackmore's Night μαζί με τη σύζυγο του, Κάντις Νάιτ.

Οι Deep Purple τον αντικατέστησαν προσωρινά με τον Τζο Σατριάνι και αργότερα με τον Στηβ Μορς, ο οποίος παραμένει στο συγκρότημα μέχρι σήμερα. Οι Deep Purple κυκλοφόρησαν με αυτή τη σύνθεση τα άλμπουμ "Purpendicular" και "Abandon" για να αντικαταστήσουν τον αποχωρήσαντα Τζον Λορντ με τον Ντον Έρεϊ, το 2002, και να συνεχίσουν με άλλα δύο στούντιο άλμπουμ, τα "Bananas" και "Rapture of the Deep".[18]

 
Ο Ίαν Γκίλαν ζωντανά το 1997

Οι συνεχείς ηχογραφήσεις και περιοδείες με τους Deep Purple δεν εμπόδισαν τον Γκίλαν να εμφανιστεί σε ένα μεγάλο αριθμό ηχογραφήσεων και συναυλιών οι οποίες δεν έχουν να κάνουν με το συγκρότημα. Στις 31 Μαρτίου του 2006 εμφανίστηκε στη συναυλία προς τιμή του ραδιοφωνικού παραγωγού Τόμι Βανς, μαζί με νυν και πρώην μέλη των Deep Purple. Επίσης, συμμετείχε σε δύο τραγούδια του συγκροτήματος του Τζον Λορντ, The Hoochie Coochie Men, με τίτλο "Danger, White Men Dancing", το 2007. Συμμετείχε στη συναυλία εις μνήμην του Τζεφ Χίλι στις 3 Μαΐου του 2008, στην πόλη Τορόντο του Καναδά. Το Μάρτιο του 2009 κυκλοφόρησε το σόλο άλμπουμ του με τίτλο "One Eye to Morocco".

Το 2011, δημιούργησε το "super group" WhoCares με τον Τόνι Αϊόμι των Black Sabbath, τον Τζον Λορντ, τον Τζέισον Νιούστεντ, πρώην μπασίστα των Metallica και του Ozzy Osbourne, τον Νίκο Μακ Μπρέιν των Iron Maiden και τον Μίκο Λίντστρομ των HIM. Μαζί, κυκλοφόρησαν το δίσκο "Ian Gillan & Tony Iommi: WhoCares" με το σινγκλ "Out of my Mind".

Επίσης, το 2010 ο Γκίλαν συμμετείχε στα γυρίσματα ενός ντοκιμαντέρ για τον Φρεντερίκ Σοπέν, τα οποία έγιναν στην Πολωνία, ως παρουσιαστής και αφηγητής του έργου.[19]

Τον Απρίλιο του 2013, κυκλοφόρησε το 19ο στούντιο άλμπουμ των Deep Purple, "Now What?!", το οποίο χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του συγκροτήματος μετά την επανένωση τους το 1984. Ο δίσκος ανέβηκε στην κορυφή αρκετών ευρωπαϊκών τσαρτ και έφθασε στο Top-20 των αντίστοιχων βρετανικών για πρώτη φορά μετά από είκοσι χρόνια. Η απόδοση του Γκίλαν θεωρήθηκε σταθερή και πολύ δυνατή, παρ' όλο του ότι δεν είχε την ένταση η οποία τον χαρακτήριζε όταν βρισκόταν σε νεαρότερη ηλικία.

Δισκογραφία

Επεξεργασία

Deep Purple

Επεξεργασία

Ian Gillan Band

Επεξεργασία

Gillan

Επεξεργασία
  • Gillan (1978)
  • Mr. Universe (1979)
  • Glory Road (1980)
  • Future Shock (1981)
  • Double Trouble (1981)
  • Magic (1982)

Black Sabbath

Επεξεργασία

Ian Gillan

Επεξεργασία
  • Naked Thunder (1990)
  • Toolbox (1991)
  • Dreamcatcher (1997)
  • Gillan's Inn (2006)
  • One Eye to Morocco (2009)

WhoCares

Επεξεργασία

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  2. ↑ (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001. 138324.
  3. ↑ www.getwestlondon.co.uk/news/local-news/most-miserable-songwriter-goes-chiswick-born-8029907.
  4. ↑ Gillan & Cohen 1993, Chapter 1
  5. ↑ Gillan & Cohen 1993, Chapter 2.
  6. ↑ Gillan & Cohen 1993, Chapter 3.
  7. ↑ 7,0 7,1 Thompson 2004, Chapter 5.
  8. ↑ 8,0 8,1 Gillan & Cohen 1993, Chapter 5.
  9. ↑ The Deep Purple Appreciation Society. «Deep Purple A-Z : Hanwell». Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2012. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Gillan & Cohen 1993, Chapter 6.
  11. ↑ Steffens, Charlie (25 December 2006). «Child in Time: An Interview With Ian Gillan». KNAC. http://knac.com/article.asp?ArticleID=5166. Ανακτήθηκε στις 4 November 2006. 
  12. ↑ Gillan & Cohen 1993, Chapter 7.
  13. ↑ Gillan & Cohen 1993, Chapter 9.
  14. ↑ «Όταν η Αθήνα ρόκαρε... | No Comments». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016. 
  15. ↑ 15,0 15,1 Gillan & Cohen 1993, Chapter 10.
  16. ↑ 16,0 16,1 Gillan & Cohen 1993, Chapter 11.
  17. ↑ «Bev Bevan: The Black Sabbath diaries». Sunday Mercury. 
  18. ↑ «Rock Pages – Ian Gillan». Rock Pages. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2012. 
  19. ↑ «Chopin's Story by Ian Gillan». The Highway Star. Ανακτήθηκε στις 31 Αυγούστου 2012. 
Βιβλία

Περαιτέρω μελέτη

Επεξεργασία
  • Candy Horizon (1980) – a book of poems written by Gillan.
  • Smoke This!: The Warblings, Rants, Philosophies, and Musings from the Singer of Deep Purple (2006)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ίαν_Γκίλαν&oldid=8991267"
  NODES
Project 1