Βικιπαίδεια

Ίαν Πέις

Ο Ίαν Άντερσον Πέις (αγγλικά: Ian Anderson Paice‎‎, 29 Ιουνίου 1948) είναι Άγγλος μουσικός, γνωστός ως ντράμερ του χαρντ ροκ συγκροτήματος Deep Purple, των οποίων είναι το μόνο μέλος το οποίο συνεχίζει από την ίδρυση τους μέχρι σήμερα. Ο Πέις έχει συνεργαστεί με πολλούς άλλους καλλιτέχνες της ροκ μουσικής, όπως ο Πωλ ΜακΚάρτνεϋ, ο Γκάρι Μουρ, οι Whitesnake, οι Paice, Ashton & Lord, κ.α., ενώ πρόκειται για έναν από τους πιο επιδραστικούς ντράμερ όλων των εποχών, έχοντας επηρεάσει πολλούς στην συνέχεια.

Ίαν Πέις
Ο Ίαν Πέις σε συναυλία το 2006
Πληροφορίες
Όνομα γέννησηςΊαν Άντερσον Πέις (Ian Anderson Paice)
Γέννηση29  Ιουνίου 1948[1][2]
Νότιγχαμ
ΚαταγωγήΝότιγχαμ, Αγγλία
EίδοςHeavy Metal, Hard Rock, Progressive Rock
ΙδιότητεςΜουσικός, Συνθέτης, Παραγωγός
Μουσικά όργαναΤύμπανα, Κρουστά
Παρουσία1965 - σήμερα
ΣυμμετοχέςDeep Purple, Green Bullfrog, Paice, Ashton & Lord, Whitesnake, Gary Moore, Paul McCartney, George Harrison, The Velvet Underground, Purpendicular
wikidata (π)

Βιογραφία

Επεξεργασία

Τα πρώτα χρόνια

Επεξεργασία

Ο Ίαν Πέις γεννήθηκε στο Νότιγχαμ της Αγγλίας το 1948 και στα επτά του χρόνια η οικογένεια του μετακόμισε σε ένα προάστιο της Οξφόρδης.[3] Σε ηλικία 15 ετών, πήρε σαν δώρο το πρώτο σετ τυμπάνων του και άρχισε να παίζει για τη χορευτική μπάντα του πατέρα του, Κηθ Πέις.

Το 1964, έπαιζε για το συγκρότημα Georgie and the Rave-Ons,[4] το οποίο μετονομάστηκε σε The Shindings, με τον Τζορτζ Άνταμς στα φωνητικά και άνοιγαν τις εμφανίσεις των Μ.Ι. Five, στους οποίους τραγουδούσε ο Ροντ Έβανς.[5] Μετά από λίγους μήνες, ο ντράμερ των M.I. Five αποχώρησε από το συγκρότημα και αντικαταστάθηκε από τον Πέις. Τον Σεπτέμβριο του 1966, οι M.I. Five κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ με τίτλο "You'll Never Stop Me Loving You",[6] μέσω της εταιρείας "Parlophone". Τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς, άλλαξαν το όνομα τους σε The Maze και κυκλοφόρησαν το δεύτερο τραγούδι τους με τίτλο "Hello Stranger",[7] συνεχίζοντας παράλληλα τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Τον Ιανουάριο του 1967, μετέβησαν στη Γερμανία για ζωντανές εμφανίσεις και αμέσως μετά στην Ιταλία για περιοδεία τριών μηνών. Στο διάστημα της διαμονής τους στη μεσογειακή χώρα ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν το σινγκλ "Aria Del Sud" για να στηρίξουν περισσότερο τις ζωντανές εμφανίσεις τους,[8] ενώ ηχογράφησαν και ένα 12" σινγκλ το οποίο κυκλοφόρησε μόνο στη Γαλλία.

Στην διαδρομή της επιστροφής, ο Πέις γνώρισε τον κιθαρίστα Ρίτσι Μπλάκμορ, ο οποίος μετέβαινε στο Αμβούργο, με τον οποίο συζήτησαν για πρώτη φορά. Οι The Maze μετέβησαν για ζωντανές εμφανίσεις στο "Star Club" του Αμβούργου, για ένα διάστημα τριών εβδομάδων.[9] Ο Μπλάκμορ παρακολούθησε τον Πέις επί σκηνής και εντυπωσιάστηκε από την ταχύτητα και την πληρότητα του τρόπου παιξίματος του. Γι' αυτό το λόγο, του έκανε πρόταση να συνεργαστούν, αλλά επειδή δεν είχε κάποιο συγκρότημα εκείνο το διάστημα, ο Πέις αρνήθηκε. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1967, οι The Maze κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους σινγκλ, μία ιταλική μπαλάντα με τίτλο "Catteri, Catteri", μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "MGM".[10]

Στις αρχές του 1968, ο τραγουδιστής Ροντ Έβανς αποφάσισε να αποχωρήσει από το συγκρότημα, λόγω των πενιχρών χρηματικών απολαβών τους, οι οποίες περιοριζόταν στις 15 στερλίνες ανά άτομο και απάντησε σε αγγελία του περιοδικού "Melody Maker". Στην οντισιόν, γνωρίστηκε με τον Ρίτσι Μπλάκμορ, ενώ κάλεσαν τον Ίαν Πέις να αναπληρώσει στη θέση του αρχικόυ ντράμερ του συγκροτήματος. Αρχικά ονομάστηκαν Roundabout, για να μετονομαστούν σε Deep Purple λίγο αργότερα.[11]

Deep Purple

Επεξεργασία
Κύριο λήμμα: Deep Purple

Ο Πέις, μαζί με τα πρώην μέλη των Flowerpot Men, τον κιμπορντίστα Τζον Λορντ και τον μπασίστα Νικ Σίμπερ, αλλά και τον κιθαρίστα Ρίτσι Μπλάκμορ και τον τραγουδιστή Ροντ Έβανς, έπαιξαν τις πρώτες τους συναυλίες τον Απρίλιο του 1968, στη Δανία. Μετά από δύο μήνες, κυκλοφόρησε το πρώτο σινγκλ των Deep Purple με τίτλο "Hush", γνωρίζοντας πολύ μεγάλη επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.[12] Ακολούθησε το πρώτο τους άλμπουμ, "Shades of Deep Purple", ενώ τον Οκτώβριο κυκλοφόρησε το άλμπουμ "The Book of Taliesyn", με την επιτυχία "Kentucky Woman".[13] Το συγκρότημα είχε γνωρίσει επιτυχία στην Αμερική, αλλά ήταν εντελώς άγνωστοι στην Ευρώπη και κυρίως στην πατρίδα τους, τη Μεγάλη Βρετανία. Γι' αυτό το λόγο, μετά την ηχογράφηση του τρίτου τους άλμπουμ, "Deep Purple",[14] απέλυσαν τον Ροντ Έβανς και το Νικ Σίμπερ, στη θέση των οποίων προσέλαβαν τον τραγουδιστή Ίαν Γκίλαν και τον μπασίστα Ρότζερ Γκλόβερ.

 
Ο Πέις ζωντανά με τους Deep Purple το 1970

Με αυτή τη σύνθεση, οι Deep Purple έγιναν παγκοσμίως γνωστοί, βάζοντας τα θεμέλια για το status του θρυλικού χαρντ ροκ συγκροτήματος, το οποίο απέκτησαν αργότερα. Μετά την κυκλοφορία του "Concerto for Group and Orchestra",[15] ηχογράφησαν το πρώτο τους στούντιο άλμπουμ, "Deep Purple in Rock" γνωρίζοντας πολύ μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη,[16] την οποία εδραίωσαν με τον πρώτο τους # 1 στη Μεγάλη Βρετανία, το δίσκο "Fireball".[17] Παράλληλα, κυκλοφόρησαν τρία επιτυχημένα σινγκλ, το "Black Night" (# 2), το "Strange Kind of Woman" (# 8) και το "Fireball" (# 15).[18][19][20]

Το 1972, κυκλοφόρησαν τον πιο επιτυχημένο τους δίσκο, το "Machine Head", το οποίο ανέβηκε στο # 1 των τσαρτ πολλών χωρών ανά τον κόσμο, ενώ παρέμεινε 118 εβδομάδες στα αμερικανικά τσαρτ, όπου και βραβεύθηκε ως διπλά πλατινένιο.[21] Το άλμπουμ περιείχε το βραβευμένο ως χρυσό σινγκλ, "Smoke on the Water", το οποίο έφτασε στο # 2 στον Καναδά και το # 4 στις Ηνωμένες Πολιτείες.[22] Τον Δεκέμβριο του 1972 και τον Ιανουάριο του 1973, κυκλοφόρησαν το ζωντανά ηχογραφημένο "Made in Japan" και το στούντιο άλμπουμ "Who Do We Think We Are", αντίστοιχα.[23][24] Τα δύο αυτά άλμπουμ, μαζί με το "Machine Head", βρέθηκαν στο αμερικανικό Top-100, ταυτόχρονα, αρκετές εβδομάδες του 1973, οδηγώντας τους Deep Purple στο να είναι το πρώτο συγκρότημα σε πωλήσεις δίσκων στις Ηνωμένες Πολιτείες, για το 1973.[25]

Το καλοκαίρι του 1973, ο Ίαν Γκίλαν και ο Ρότζερ Γκλόβερ αποχώρησαν και αντικαταστάθηκαν από τους Ντέιβιντ Κόβερντεϊλ και Γκλεν Χιούζ, με τους οποίους οι Deep Purple κυκλοφόρησαν το δίσκο "Burn", το οποίο ανέβηκε στο # 3 των βρετανικών τσαρτ.[26] Μετά από μία τεράστια περιοδεία, κατά τη διάρκεια αμερικανικού κομματιού της οποίας, το συγκρότημα εμφανίστηκε μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδων κόσμου, οι Deep Purple κυκλοφόρησαν το δίσκο "Stormbringer", τον τελευταίο με τον κιθαρίστα Ρίτσι Μπλάκμορ.[27] Αντικαταστάτης του, ο Τόμι Μπόλιν, με τον οποίο κυκλοφόρησαν το "Come Taste the Band"", για να διαλυθούν την άνοιξη του 1976.[28]

Κατά τη διάρκεια των οκτώ πρώτων χρόνων των Deep Purple, ο Πέις αναγνωρίστηκε ως ένας από τους καλύτερους ντράμερ, παγκοσμίως. Η ταχύτητα του βοήθησε το συγκρότημα να αναπτύξει ένα ακόμη γρηγορότερο και βαρύτερο ήχο, ο οποίος βοήθησε στην μετέπειτα καθιέρωση του χέβι μέταλ ιδιώματος. Το τραγούδι "Fireball" ήταν το πρώτο στο οποίο έπαιξε με δύο μπάσα τύμπανα για να προσδώσει μεγάλη ταχύτητα.[29] Άλλα τραγούδια στα οποία ξεχώρισαν οι ικανότητες του Πέις ήταν το "Space Truckin", το "Speed King", το "The Mule", κατά τη διάρκεια του οποίου έπαιζε σόλο τυμπάνων στις ζωντανές τους εμφανίσεις, το "Burn", το "Flight of the Rat", το "Mandrake Root", το "Listen, Learn, Read On", το "Lazy" και το "Pictures of Home", αλλά και ολόκληρη η ζωντανή ηχογράφηση του δίσκου "Made in Japan", η οποία αντικατοπτρίζει το επίπεδο του Πέις και τη συνεργασία του με τα υπόλοιπα μέλη των Deep Purple.

1976-1984

Επεξεργασία
 
Ο Ίαν Πέις με τους Whitesnake

Μετά, τη διάλυση των Deep Purple, ο Ίαν Πέις δημιούργησε τους Paice, Ashton & Lord μαζί με τον κιμπορντίστα και τραγουδιστή Τόνι Άστον και τον Τζον Λορντ,[30] κυκλοφορώντας ένα δίσκο με τίτλο "Malice in Wonderland",[31] πριν διαλυθούν λόγω ανεπαρκούς επίδοσης από τον Άστον στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Μετά τη διάλυση των Paice, Ashton & Lord, ο Πέις και ο Λορντ, εντάχθηκαν στους Whitesnake του πρώην τραγουδιστή των Deep Purple, Ντέιβιντ Κόβερντεϊλ. Ο Πέις παρέμεινε στο συγκρότημα για τρία χρόνια, ηχογραφώντας τους δίσκους "Ready 'n' Willing" (# 6 στη Βρετανία), "Live... in the Heart of the City" (# 5), "Come an' Get It" (# 2) και "Saints & Sinners" (# 9).[32]

Τον Ιανουάριο του 1982, αποχώρησε λόγω μουσικών διαφορών με τον Κόβερντεϊλ. Το Νοέμβριο εκείνου του έτους, εντάχθηκε στο συγκρότημα του Γκάρι Μουρ, για να ηχογραφήσουν το δίσκο "Corridors of Power" (# 30) και να περιοδεύσουν για την προώθηση του.[33] Το επίπεδο των ζωντανών εμφανίσεων τους αντικατοπτρίζεται στο ζωντανά ηχογραφημένο "Rockin' Every Night – Live in Japan" (# 99).[34] Τον Δεκέμβριο του 1983, κυκλοφόρησαν το "Victims of the Future", το οποίο ανέβηκε στο # 12 των βρετανικών τσαρτ, ενώ το 1984 ο Πέις συμμετείχε στο δεύτερο του ζωντανό άλμπουμ με τον Μουρ, με τίτλο "We Want Moore!" (# 32).[35]

Τον Απρίλιο του 1984, ο Πέις αποχώρησε από το συγκρότημα του Γκάρι Μουρ για να ενταχθεί στην επανένωση των Deep Purple.[36]

Η επανένωση και άλλες συνεργασίες

Επεξεργασία

Το 1984 επανενώθηκε η πιο επιτυχημένη μορφή των Deep Purple, με τους Γκίλαν, Γκλόβερ, Μπλάκμορ, Λορντ και Πέις. Τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς, κυκλοφόρησαν τον πλατινένιο δίσκο "Perfect Strangers" και ξεκίνησαν μία μεγάλη παγκόσμια περιοδεία,[37] κατά την οποία έπαιξαν μπροστά σε πολλές χιλιάδες φίλων του συγκροτήματος, φθάνοντας να είναι το δεύτερο συγκρότημα σε εισπράξεις συναυλιών για το 1985, μετά τον Μπρους Σπρίνγκστιν.[38] Ton Ιανουάριο του 1987, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "The House of Blue Light",[39] αλλά μετά από διαμάχες με τον Μπλάκμορ, ο Ίαν Γκίλαν αποχώρησε για να αναλάβει τα φωνητικά ο Τζο Λιν Τέρνερ. Με αυτή τη σύνθεση, κυκλοφόρησαν το δίσκο "Slaves and Masters",[40] αλλά μετά από πολλές αρνητικές κριτικές, ο Γκίλαν επέστρεψε για το άλμπουμ "The Battle Rages On", του 1993.[41] Ενδιάμεσα, στις 19 Ιουνίου του 1992, ο Πέις εμφανίστηκε ως γκεστ στη συναυλία για φιλανθρωπικούς σκοπούς που έγινε στην Οξφόρδη προς βοήθεια των ερευνών για αντιμετώπιση της λευχαιμίας, ενώ τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς έπαιξε στη Νέα Υόρκη εις μνήμη του ντράμερ των Led Zeppelin, Τζον Μπόναμ.

 
Ο Ίαν Πέις σε επίδειξη τυμπάνων στο Μπουένος Άιρες το 2011

Κατά τη διάρκεια της περιοδείας για την προώθηση του "The Battle Rages On", ο Μπλάκμορ αποχώρησε από τους Deep Purple για να αντικατασταθεί για το υπόλοιπο της περιοδείας από τον Τζο Σατριάνι και μετά το πέρας αυτής, από τον Στηβ Μορς.[42] Με τον Μορς στη σύνθεση τους, οι Deep Purple κυκλοφόρησαν τα άλμπουμ "Purpendicular", "Live at the Olympia '96", "Abandon" και "Live at the Royal Albert Hall".[43][44][45][46] Το συγκρότημα έλαβε μεγάλης αποδοχής από το κοινό στις ζωντανές τους εμφανίσεις, λόγω του μεγάλου ονόματος το οποίο είχαν δημιουργήσει κατά τα προηγούμενα χρόνια της σταδιοδρομίας τους.

Τον Σεπτέμβριο του 1999, ο Πέις έπαιξε με τον Τόνι Άστον σε δύο συναυλίες του φεστιβάλ "Hell Blues", στη Νορβηγία. Το 2002, ο Τζον Λορντ αντικαταστάθηκε από τον Ντον Έρεϊ λόγω κόπωσης και οι Deep Purple κυκλοφόρησαν το δίσκο "Bananas" το 2003 και το "Rapture of the Deep" δύο χρόνια αργότερα.[47][48]

Στις 13 Ιανουαρίου 2006, εμφανίστηκε μπροστά σε κοινό 1000 ατόμων στο Ρέντινγκ της Αγγλίας, για φιλανθρωπικούς σκοπούς.[49] Δύο μήνες αργότερα, έπαιξε μαζί με τον Ντον Έρεϊ, τον Τόμας Μπλαγκ και τον Τις Βαν Λερ στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας.

Από το 2006 και έπειτα, η σύζυγος του, Τζάκι Πέις, έχει οργανώσει το "Sunflower Jam" ένα μικρό φεστιβάλ για φιλανθρωπικούς σκοπούς, στο οποίο έχει εμφανιστεί ο Πέις μαζί με τον Ρόμπερτ Πλαντ και τον Τζον Πολ Τζόουνς των Led Zeppelin, τον Μπράιαν Μέι των Queen, τον Γκάρι Μουρ αλλά και τον Μπρους Ντίκινσον των Iron Maiden.[50]

Στις 24 Ιουνίου του 2004, εμφανίστηκε στο Λονδίνο σε σεμινάριο για ντραμς με τον Τσαντ Σμιθ των Red Hot Chili Peppers, γεγονός το οποίο κυκλοφόρησε σε DVD, ένα χρόνο αργότερα.[51] Έχει εμφανιστεί σε σεμινάρια τυμπάνων στις 2 Μαρτίου 2007 στο πανεπιστήμιο του Γκλαμόργκαν, στις 29 Αυγούστου 2008 στην Ιταλία, στις 8 Φεβρουαρίου 2009 στη Μόσχα, στις 4 Σεπτεμβρίου 2009 στη Ρώμη και δύο ημέρες αργότερα στο Τορίνο, στις 20 Σεπτεμβρίου 2009 στο Παρίσι, μαζί με τον θρυλικό ντράμερ της τζαζ, Μπίλι Κόμπαμ, στις 19 Νοεμβρίου 2011 στο Σάσσαρι της Ιταλίας, στις 13 Φεβρουαρίου 2012 στο Τορόντο του Καναδά, στις 4 Αυγούστου 2012 στο Καμπομπάσο της Ιταλίας και δύο ημέρες αργότερα στο Ταλιακόζο, ενώ έχει έμφανιστεί σε πολλά φεστιβάλ τυμπάνων, ανά τον κόσμο.[52]

Τον Απρίλιο του 2013, οι Deep Purple κυκλοφόρησαν το 19ο στούντιο άλμπουμ τους με τίτλο "Now What?!", γνωρίζοντας τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία των τελευταίων δύο δεκαετιών.[53] Ο δίσκος παρουσιάζει ένα από πιο progressive rock ηχητικά αποτελέσματα σε ολόκληρη την καριέρα του συγκροτήματος, με τον Πέις να παίζει πιο απλά σε σύγκριση με το παρελθόν αφήνοντας το πιο έντονο τεχνικά παίξιμο στον Στηβ Μορς και τον Ντον Έρεϊ.

Προσωπική ζωή

Επεξεργασία

Ο Ίαν Πέις είναι παντρεμένος με την Τζάκι Πέις και έχει τρία παιδιά, τον Τζέημς, την Έμι και την Κάλι. Η σύζυγος του Τζον Λορντ, Βίκι, είναι δίδυμη αδελφή της Τζάκι Πέις.[54]

Κατατάξεις

Επεξεργασία
  • Rolling Stone's 100 Greatest Drummers of All Time: # 9
  • Digital Dream Door 100 Greatest Rock Drummers: # 9
  • Total Drum Sets 100 Greatest Drummers of All Time: # 9
  • Music Radar 50 Greatest Drummers of All Time: # 17
  • Total Drum Sets 100 Most Influential Drummers

Δισκογραφία

Επεξεργασία

με τους The Maze

Επεξεργασία
  • Hello Stranger, (σινγκλ, Μεγάλη Βρετανία, 1966)
  • Aria Del Sud, (σινγκλ, Ιταλία, 1967)
  • The Maze, (EP σινγκλ, Γαλλία, 1967)
  • Catteri, Catteri, (σινγκλ, Μεγάλη Βρετανία, 1967)

με τους Deep Purple

Επεξεργασία

με τους Paice, Ashton & Lord

Επεξεργασία

με τους Whitesnake

Επεξεργασία

με τον Γκάρι Μουρ

Επεξεργασία
  • Corridors of Power (1982)
  • Live at the Marquee (EP σινγκλ, 1982)
  • Falling in Love with You (EP σινγκλ, 1983)
  • Rockin' Every Night - Live in Japan (1983)
  • Victims of the Future (1983)
  • We Want Moore (1984)

Άλλες συμμετοχές

Επεξεργασία
  • Soul Brothers - Do Your Own Thing (σινγκλ, 1967)
  • Boz Burrell - I Shall Be Released (σινγκλ, 1968)
  • Tony Wilson - I Feel Fine (σινγκλ, 1968)
  • Sundragon - Sundragon (1968)
  • Green Bullfrog - Green Bullfrog (1971)
  • Mike Hurst - In My Time (1971)
  • Jon Lord - Gemini Suite (1972)
  • Eddie Hardin - Home is Where You Find It (1972)
  • The Pete York Percussion Band - The Pete York Percussion Band (1972)
  • Velvet Underground - Squeeze (1972)
  • Jackson Heights - Bump & Grind (1973)
  • Eddie Harris - E.H. in the U.K. (1974)
  • Tony Ashton & Jon Lord - First of the Big Bands (1974)
  • Bobby Harrison - Funkist (1975)
  • Eddie Hardin - You Can't Teach An Old Dog New Tricks (1977)
  • Bernie Marsden - And About Time Too (1980)
  • Ken Hensley - Free Spirit (1980)
  • Bernie Marsden - Look At Me Now (1981)
  • Jon Lord - Before I Forget (1982)
  • Arrested – The Royal Philharmonic Orchestra & Friends Tribute to Police (1983)
  • Pete York & Friends - Super Drumming (1987)
  • George Harrison - Best of Dark Horse 1976-89 (1989)
  • Pretty Maids - Jump The Gun (1990)
  • Pete York & Friends - Pete York Presents Super Drumming Volume 3 (1990)
  • Tony Ashton & Jon Lord - BBC Radio 1 Live in Concert '74 (1993)
  • Ken Hensley - From Time To Time (1994)
  • Paul McCartney - Run Devil Run (1999)
  • Paul McCartney - Live at the Cavern (DVD, 1999)
  • Jim Capaldi - Living on the Outside (2001)
  • Max Magagni - Twister (2001)
  • Tolo Marton - Dal Vero (2002)
  • Mario Fasciano - E-Thnik (2003)
  • Ian Gillan - Gillan's Inn (2006)
  • Moonstone Project - Time To Take A Stand (2006)
  • Andrea Ranfagni - Little Hard Blues (2007)
  • Moonstone Project - Rebel On The Run (2009)
  • Bernhard Welz - Stay Tuned (2010)
  • Forever Deep - The Italian Deep Purple Tribute - Made in Verona - Live (2010)
  • William Shatner - Seeking Major Tom (2011)
  • Jettblack - Raining Rock (σινγκλ, 2012)
  • Nektar Tribute Album - A Spoonful of Time (2012)
  • Who Are You: An All Star Tribute To The Who (2012)
  • Forever Deep (2013)
  • Bernie Marsden - Shine (2014)
  • Purpendicular - This Is The Thing #1 (2015)

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0656671. Ανακτήθηκε στις 15  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. ola2002151379. Ανακτήθηκε στις 23  Νοεμβρίου 2019.
  3. ↑ Ian Paice and Rod Evans - pre Deep Purple - Deep-Purple.net
  4. ↑ «Happy Birthday: Ian Paice of Deep Purple | rhino.com». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016. 
  5. ↑ «Ian Paice (Deep Purple)- Musician Profile - Spirit of Metal». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016. 
  6. ↑ The M.I.5 - You'll Never Stop Me Loving You (with Ian Paice & Rod Evans)
  7. ↑ popsike.com - THE MAZE(Ian Paice/Rod Evans)//HELLO STRANGER
  8. ↑ The Maze (3) - Aria Del Sud / Non Fatemi Odiare
  9. ↑ Promark Drumsticks : Artist Details : Ian Paice[νεκρός σύνδεσμος]
  10. ↑ Catteri, Catteri / Easy Street album from The Maze[νεκρός σύνδεσμος]
  11. ↑ Ian Paice | Biography & History | AllMusic
  12. ↑ Deep Purple - Hush - YouTube
  13. ↑ The Book of Taliesyn - Deep Purple
  14. ↑ Deep Purple - Deep Purple - Reviews
  15. ↑ DEEP PURPLE Concerto for Group and Orchestra review
  16. ↑ BBC - Music - Review of Deep Purple - In Rock
  17. ↑ Deep Purple - Fireball (album review ) | Sputnikmusic
  18. ↑ Black Night by Deep Purple Songfacts
  19. ↑ Strange Kind Of Woman by Deep Purple Songfacts
  20. ↑ Fireball by Deep Purple Songfacts
  21. ↑ Deep Purple Machine Head Album Review | Rolling Stone
  22. ↑ Deep Purple - Smoke on the Water - YouTube
  23. ↑ Deep Purple Made In Japan Album Review | Rolling Stone
  24. ↑ Deep Purple Who Do We Think We Are Album Review
  25. ↑ Deep Purple Mark 2 History - Deep-Purple.net
  26. ↑ How Deep Purple Changed Their Sound on 'Burn'
  27. ↑ Deep Purple - Stormbringer (album review ) | Sputnikmusic
  28. ↑ Come Taste the Band - Deep Purple
  29. ↑ Deep Purple Fire Ian Paice on double bass kit
  30. ↑ Paice Ashton Lord History - Deep-Purple.net
  31. ↑ Malice in Wonderland - Paice, Ashton & Lord
  32. ↑ 35 Years Ago: Whitesnake Declare Themselves ‘Ready an’ Willing’ For A Breakthrough
  33. ↑ Ian Paice History - Deep-Purple.net
  34. ↑ Rockin' Every Night: Live in Japan - Gary Moore
  35. ↑ Gary Moore - We Want Moore! (Vinyl, LP, Album) at Discogs
  36. ↑ The Deep Purple reunion, 1984 - Deep-Purple.net
  37. ↑ «Deep Purple Perfect Strangers Album Review | Rolling Stone». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016. 
  38. ↑ 31 Years Ago: Deep Purple Make an Improbable Return With ‘Perfect Strangers’
  39. ↑ The House of Blue Light - Deep Purple
  40. ↑ Slaves and Masters - Deep Purple
  41. ↑ The Battle Rages On... - Deep Purple
  42. ↑ Deep Purple Mark 6 History - Deep-Purple.net
  43. ↑ Deep Purple - Purpendicular (album review ) | Sputnikmusic
  44. ↑ Deep Purple - Live at the Olympia '96 - Reviews
  45. ↑ Deep Purple - Abandon - Reviews - Encyclopaedia Metallum
  46. ↑ Deep Purple In Concert with the London Symphony Orchestra
  47. ↑ Deep Purple - Bananas (album review ) | Sputnikmusic
  48. ↑ reviews for Deep Purple - Rapture of the Deep
  49. ↑ Deep Purple drummer rocks out for charity
  50. ↑ The Sunflower Jam
  51. ↑ Ian Paice Chad Smith - Drummerworld
  52. ↑ Drummerworld: Ian Paice
  53. ↑ Deep Purple, 'NOW What?!' – Album Review
  54. ↑ Ian Paice and Jacky Paice - Dating, Gossip, News, Photos

Πηγές

Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ίαν_Πέις&oldid=10467247"
  NODES
INTERN 1
Project 2