Τρεβίζο

Το Τρεβίζο (ιταλικά: Treviso‎‎, λατινικά: Tarvisium‎‎, βενετσιανικά: Trevixo) είναι πρωτεύουσα της Επαρχίας του Τρεβίζο στην Ιταλική περιφέρεια Βένετο στη βόρεια Ιταλία. To Νοέμβριο του 2013 το Τρεβίζο είχε 83.133 κατοίκους και τον Σεπτέμβριο του 2017 40.000 κατοίκους. Οι 3.000 από τους κατοίκους ζουν μέσα από τα Βενετσιάνικα τείχη στο ιστορικό κέντρο και οι 80.000 στα προάστια, η ευρύτερη επαρχία έχει 170.000 κατοίκους. Η πόλη είναι κτισμένη σε πεδινή έκταση, στη συμβολή των ποταμών Σίλε και Μποτενίτζα, περίπου 30 χιλιόμετρα βόρεια της από τη Βενετία.

Τρεβίζο
Έμβλημα
Τρεβίζο 45°40′20″N 12°14′32″E
Χώρα	Ιταλία
Διοικητική υπαγωγή	Επαρχία του Τρεβίζο
Προστάτης	Λιβεράλιος του Αλτίνο
Διοίκηση
• Δήμαρχος του Τρεβίζο	Μάριο Κόντε (από 2018)
Έκταση	55,58 km²
Υψόμετρο	15 μέτρα
Πληθυσμός	84.607 (1  Ιανουαρίου 2023)
Ταχ. κωδ.	31100
Τηλ. κωδ.	0422
Ζώνη ώρας	UTC+01:00 (επίσημη ώρα) UTC+02:00 (θερινή ώρα)
Ιστότοπος	Επίσημος ιστότοπος
Σχετικά πολυμέσα

Στην πόλη έχουν τα κεντρικά γραφεία οι εταιρείες εμπορίας ρούχων Benetton, Sisley, Stefanel Diadora και Lotto Sport Italia, η κατασκευάστρια συσκευών De'Longhi και η κατασκευάστρια ποδηλάτων Pinarello. Η πόλη είναι επίσης σημαντικό αγροτικό κέντρο και λειτουργούν εργοστάσια επεξεργασίας τροφίμων, χημικών και κεραμικών και υφαντουργίες. Το Τρεβίζο είναι γνωστό ως η πόλη από την οποία προέρχεται το Τιραμισού και για την παραγωγή του διάσημου Ιταλικού κρασιού "Prosecco". Σύμφωνα με πολλούς γλωσσολόγους η παλιότερη ονομασία "Ταρβίσιουμ" είναι συνδυασμός του Κέλτικου "Ταρβίς" και του Λατινικού "ίσιουμ", σύμφωνα με άλλους προέρχεται από την πρώτη φυλή που εγκαταστάθηκε στο Τρεβίζο.

Ρωμαϊκή αυτοκρατορία

Το "Ταρβίσιουμ" κατείχαν στην αρχαιότητα οι Αρχαίοι Ενετοί, όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία έγινε Δήμος (49 π.Χ.), οι κάτοικοι ανήκαν στη Ρωμαϊκή φυλή Κλαυδία. Δίπλα από την πόλη περνούσε η Ποστούμια οδός με προορισμό από το Οντέρζο στην Ακυληία, ήταν οι δύο σημαντικότερες πόλεις της Ρωμαϊκής Βενετίας τους Ρωμαϊκούς και πρώτους Μεσαιωνικούς χρόνους. Το Τρεβίζο αναφέρεται σπάνια από αρχαίους συγγραφείς, ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος καταγράφει τον λαό "Σίλους" χάρη στον ποταμό Σίλε που περνούσε από την πόλη. Ο χριστιανισμός εξαπλώθηκε ταχύτατα στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η παράδοση αναφέρει ότι ένας Έλληνας χειροτονήθηκε επίσκοπος του Ταρβισίουμ τον 1ο αιώνα π.χ. από τον ίδιο τον Απόστολο Πέτρο, έφερε τους κατοίκους στην Καθολική Εκκλησία. Τον 4ο αιώνα μ.Χ. ο χριστιανισμός είχε διαδοθεί σε τέτοιο βαθμό στο Ταρβίσιουμ που έγινε έδρα επισκόπου, πρώτος επίσκοπος καταγράφεται ο Ιωάννης ο Ευσεβής.

Το Ταρβίσιουμ γνώρισε μεγάλη οικονομική και δημογραφική παρακμή όταν έπεσε η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο Αττίλας ωστόσο δεν το κατέστρεψε και παρέμεινε τον 6ο αιώνα σημαντικό εμπορικό κέντρο. Σύμφωνα με την παράδοση όταν ξέσπασαν οι Γοτθικοί πόλεμοι γεννήθηκε στην πόλη ο βασιλιάς των Οστρογότθων Τωτίλας. Όταν τελείωσαν οι Γοτθικοί πόλεμοι το Ταρβίσιουμ ενσωματώθηκε στο Βυζαντινό Εξαρχάτο της Ραβέννας, αργότερα το κατέκτησαν οι Λομβαρδοί, έγινε ένα από τα 36 Λομβαρδικά δουκάτα και έδρα νομισματοκοπείου. Το νομισματοκοπείο λειτουργούσε κανονικά όταν κυβερνούσε ο τελευταίος Λομβαρδός βασιλιάς Δεζιδέριος και συνέχισε να κόβει νομίσματα όταν οι Φράγκοι κατέκτησαν τη βόρεια Ιταλία. Οι κάτοικοι του ήταν πρωταγωνιστές στην ίδρυση της Βενετίας στην ομώνυμη Λιμνοθάλασσα της Βενετίας. Ο Καρλομάγνος έκανε το Τρεβίζο πρωτεύουσα μίας συνοριακής κομητείας της "Μάρκα Τρεβινιάνα" που διατηρήθηκε μερικούς αιώνες.

Μεσαίωνας

Το Τρεβίζο ενώθηκε με τη "Λομβαρδική Λίγκα", κέρδισε την ανεξαρτησία του με την "Ειρήνη της Κωνσταντίας" (1183), διατηρήθηκε μέχρι την εποχή που κυβέρνησαν τη βόρεια Ιταλία οι "Σίνιορι". Η πιο διάσημη οικογένεια που κυβέρνησε την περιοχή γύρω από το Τρεβίζο ήταν η Ντα Ρομάνο (1237 - 1260). Οι συγκρούσεις ανάμεσα στους Γουέλφους και τους Γιβελλίνους κατέληξαν σε θρίαμβο του Γκεράρντο Γ΄ ντα Καμίνο (1240 - 1306), από τότε το Τρεβίζο είχε σημαντική οικονομική και πολιτιστίκη ανάπτυξη που διατηρήθηκε μέχρι το 1312. Το Τρεβίζο και οι δορυφορικές πόλεις όπως η Καστελφράνκο Βένετο διεκδικήθηκαν από μεγάλες οικογένειες όπως οι Ντε Καρράρα και οι Ντελλα Σκάλλα. Μετά την πτώση του τελευταίου άρχοντα από την οικογένεια Ντα Καμίνο Ριτσάρντο Δ΄ ντα Καμίνο η περιοχή έγινε επίκεντρο συγκρούσεων και λεηλασιών (1329 - 1388). Ο συμβολαιογράφος και γιατρός από το Τρεβίζο Ολιβιέρο Φορζέττα έμεινε διάσημος για την τεράστια συλλογή έργων τέχνης και αρχαιοτήτων που δημοσιοποιήθηκε (1369), είναι ο αρχαιότερος που σώζεται μέχρι σήμερα.

Βενετική κυριαρχία

Μετά από μία σύντομη κυριαρχία της οικογένειας ΝτελλαΣκάλλα η πόλη δόθηκε στη Δημοκρατία της Βενετίας και απέκτησε σημαντικά πλεονεκτήματα, από το 1318 έγινε έδρα Πανεπιστημίου. Το Τρεβίζο ωστόσο υποχρεώθηκε σε συμμετοχή στους πολέμους της Βενετίας, κατακτήθηκε από τον δούκα της Αυστρίας (1381 - 1384) και στη συνέχεια από την Οικογένεια Ντα Καρράρα (1384 - 1388). Μετά την επιστροφή του στη Βενετία εξοπλίστηκε με ισχυρά τείχη και τάφρους με πρωτοβουλία του Τζοβάννι Τζοκόντο, δύο από τις πύλες υπήρχαν από την εποχή των Λομβαρδών. Οι πλωτές οδοί χρησιμοποιήθηκαν ως ενέργεια για τους μύλους και βοήθησαν σημαντικά στην παραγωγή σιταριού, επίσης χρησιμοποιήθηκαν για τις μετακινήσεις πλοίων με στόχο εμπορικές δραστηριότητες με την πόλη της Βενετίας. Οι αλιείς μπορούσαν να φέρουν σε καθημερινή βάση στην αγορά του Τρεβίζο φρέσκα ψάρια, μια ψαραγορά υπάρχει ακόμα και σήμερα σε ένα νησάκι που συνδέεται με την υπόλοιπη πόλη με δύο γέφυρες.

Νεώτερα χρόνια

Ο Γάλλος στρατηγός Εντουάρ Μορτιέ κατέλαβε το Τρεβίζο και ανακηρύχτηκε δούκας της πόλης, η Γαλλική κυριαρχία διατηρήθηκε μέχρι την ήττα του Ναπολέων Α΄ και στη συνέχεια πέρασε στην Αυστριακή Αυτοκρατορία. Οι κάτοικοι που ήταν πιστοί στην παλιά Δημοκρατία της Βενετίας αντέδρασαν έντονα και τον Μάρτιο του 1848 έδιωξαν την Αυστριακή φρουρά, η πόλη βομβαρδίστηκε στη συνέχεια και συνθηκολόγησε (14 Ιουνίου 1848). Η Αυστριακή κυριαρχία συνεχίστηκε μέχρι τη χρονιά που το Τρεβίζο και ολόκληρο το Βένετο ενσωματώθηκαν στο Βασίλειο της Ιταλίας (1866). Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος το Τρεβίζο έγινε σημαντικό στρατηγικό σημείο αντίστασης, λίγο πιο νότια έγινε η "μάχη του Βιττόριο Βένετο" που έκρινε το τέλος του πολέμου και τη νίκη των Ιταλών. Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος εγκαταστάθηκαν σε ένα Ιταλικό στρατόπεδο στο Τρεβίζο πολίτες από τη Σλοβενία και την Κροατία, ιδιαίτερα τη Λιουμπλιάνα, το στρατόπεδο διαλύθηκε όταν οι Ιταλοί συνθηκολόγησαν (1943). Η πόλη βομβαρδίστηκε σκληρά στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, τα περισσότερα μεσαιωνικά κτίρια καταστράφηκαν ανάμεσα στα οποία και το "Παλάτζο ντει Τρεσέντο" προκαλώντας τον θάνατο 1.000 ανθρώπων.

Πηγές

• Kafka, Barbara (21 December 1988). "Radicchio: Tasty but So Misunderstood"
• Pavan, Camillo (2013). Sull'origine del radicchio rosso di Treviso: La leggenda di Van den Borre e la scoperta di Tiziano Tempesta
• Popham, Peter (27 January 2005). "Italian 'Unabomber' uses child's chocolate egg to hide explosive"
• Taylor, F. H. (1948). The Taste of Angels: a history of art collecting from Rameses to Napoleon

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• ISTAT Αρχειοθετήθηκε 2016-03-26 στο Wayback Machine.
• Ιστορία του Τρεβίζο
• Επισκοπή του Βένετο