Αμπάς ο Μέγας

Ο Αμπάς Α΄ (περσικά: عباس یکم‎‎, 27 Ιανουαρίου 1571 – 19 Ιανουαρίου 1629), κοινώς γνωστός ως Αμπάς ο Μέγας (شاه عباس بزرگ ), ήταν ο 5ος Σαφαβιδικός σάχης (βασιλιάς) του Ιράν και θεωρείται γενικά ένας από τους μεγαλύτερους ηγεμόνες της ιρανικής ιστορίας και της δυναστείας των Σαφαβιδών. Ήταν ο τρίτος γιος του σάχη Μοχάμεντ Χονταμπάντα.

Βασιλεύς των Βασιλέων Αμπάς Α΄ ο Μέγας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	شاه عباس بزرگ‎ (Περσικά)
Γέννηση	27  Ιανουαρίου 1571 Χεράτ
Θάνατος	19  Ιανουαρίου 1629 Behshahr
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Imamzadeh Habib ibn Musa (Kashan)
Χώρα πολιτογράφησης	Αυτοκρατορία των Σαφαβιδών
Θρησκεία	Σιιτισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	αζέρικα περσικά γεωργιανά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός μονάρχης κυβερνήτης στρατιωτικός ηγέτης αρχηγός κράτους Σάχης
Οικογένεια
Σύζυγος	d:Q100257858 (από 1591) Γιαχάν Μπεγκούμ (1602) Πριγκίπισσα Μάρτα της Καχετίας (1604–1614)
Σύντροφος	Tamar Amilakhori
Τέκνα	Μοχαμάντ Μπακέρ Μιρζά Σολτάν Μοχάμαντ Μιρζά Zubaidah Begum Imam Qoli Mirza
Γονείς	Μοχάμαντ Χονταμπάντα και Χαΐρ αλ-Νισά Μπεγκούμ
Αδέλφια	Χαμζά Μιρζά Abu Talib Mirza d:Q126947373
Συγγενείς	Ισμαήλ Α΄ της Περσίας (προπάππος), Ταχμάσπ Α΄ της Περσίας (παππούς) και Σαφί της Περσίας (εγγονός)
Οικογένεια	Σαφαβίδες
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχες	Πόλεμος Οθωμανών-Σαφαβιδών (1578-1590), Portuguese–Safavid wars, Abbas I's Kakhetian and Kartlian campaigns, Ottoman–Safavid War, Mughal–Safavid war, Safavid capture of Mesopotamia και Ottoman–Safavid War
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	list of Safavid monarchs (1588–1629)
Σχετικά πολυμέσα

Αν και ο Αμπάς θα ηγείτο της κορυφής της στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής δύναμης του Ιράν των Σαφαβιδών, ανέβηκε στο θρόνο σε μια ταραχώδη περίοδο για τη χώρα. Υπό την αναποτελεσματική διακυβέρνηση του πατέρα του, η χώρα σπαράσσονταν από τη διχόνοια μεταξύ των διαφόρων φατριών του στρατού των Κιζιλμπάς, οι οποίοι σκότωσαν τη μητέρα και τον μεγαλύτερο αδελφό του Αμπάς. Εν τω μεταξύ, οι εχθροί του Ιράν, η Οθωμανική Αυτοκρατορία (ο μεγάλος του εχθρός) και οι Ουζμπέκοι, εκμεταλλεύτηκαν αυτό το πολιτικό χάος για να καταλάβουν εδάφη για λογαριασμό τους. Το 1588, ένας από τους ηγέτες των Κιζιλμπάς, ο Μουρσίντ Κολί Χαν, ανέτρεψε τον σάχη Μοχάμεντ με πραξικόπημα και τοποθέτησε τον 16χρονο Αμπάς στο θρόνο. Ωστόσο, ο Αμπάς σύντομα κατέλαβε την εξουσία για τον εαυτό του.

Υπό την ηγεσία του, το Ιράν ανέπτυξε το σύστημα γκιλμάν, όπου χιλιάδες Τσερκέζοι, Γεωργιανοί και Αρμένιοι σκλάβοι-στρατιώτες εντάχθηκαν στην πολιτική διοίκηση και τον στρατό. Με τη βοήθεια αυτών των νεοσύστατων στρωμάτων της ιρανικής κοινωνίας (που είχαν ξεκινήσει από τους προκατόχους του αλλά επεκτάθηκαν σημαντικά κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του), ο Αμπάς κατάφερε να επισκιάσει τη δύναμη των Κιζιλμπάς στην πολιτική διοίκηση, τον βασιλικό οίκο και τον στρατό. Αυτές οι ενέργειες, καθώς και οι μεταρρυθμίσεις του ιρανικού στρατού, του επέτρεψαν να πολεμήσει τους Οθωμανούς και τους Ουζμπέκους και να ανακαταλάβει τις χαμένες επαρχίες του Ιράν, συμπεριλαμβανομένης της Καχετίας, τον λαό της οποίας υπέβαλε σε ευρείας κλίμακας σφαγές και εκτοπίσεις. Μέχρι το τέλος του Οθωμανικού Πολέμου 1603-1618, ο Αμπάς είχε ανακτήσει την κατοχή της Υπερκαυκασίας και του Νταγκεστάν, καθώς και τμήματα της Ανατολικής Ανατολίας και της Μεσοποταμίας. Πήρε επίσης πίσω εδάφη από τους Πορτογάλους και τους Μογγόλους και επέκτεινε την ιρανική κυριαρχία και επιρροή στον Βόρειο Καύκασο, πέρα από τα παραδοσιακά εδάφη του Νταγκεστάν.

Ο Αμπάς ήταν μεγάλος κτίστης και μετέφερε την πρωτεύουσα του βασιλείου του από το Καζβίν στο Ισφαχάν, καθιστώντας την πόλη το αποκορύφωμα της αρχιτεκτονικής των Σαφαβιδών. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, μετά από μια ίντριγκα στην αυλή στην οποία ενεπλάκησαν αρκετοί κορυφαίοι Τσερκέζοι, ο Αμπάς άρχισε να υποψιάζεται τους ίδιους του τους γιους και τους σκότωσε ή τους τύφλωσε.

Πρώτα χρόνια

Ο σάχης Αμπάς Α΄ και η αυλή του.

Ο Αμπάς γεννήθηκε στο Χεράτ (σήμερα στο Αφγανιστάν, τότε μία από τις δύο κύριες πόλεις του Χορασάν) ως τρίτος γιος του βασιλικού πρίγκιπα Μοχάμεντ Χονταμπάντα και της συζύγου του Χαΐρ αλ Νισά Μπεγκούμ (γνωστής ως «Μαχντ-ι Ουλιά»), κόρης του ηγεμόνα των Μαράσι της επαρχίας Μαζανταράν, ο οποίος ισχυριζόταν ότι καταγόταν από τον τέταρτο σιίτη ιμάμη Ζαΐν αλ Αμπιντίν. Την εποχή της γέννησής του, ο παππούς του Αμπάς, ο σάχης Ταχμάσπ Α΄, ήταν σάχης του Ιράν. Οι γονείς του Αμπάς τον παρέδωσαν για να τον περιθάλψει η Χανί Χαν Χανούμ, μητέρα του κυβερνήτη της Χεράτ, Αλί-Κολί Χαν Σαμλού. Όταν ο Αμπάς ήταν τεσσάρων ετών, ο Ταχμάσπ έστειλε τον πατέρα του Αμπάς να μείνει στο Σιράζ, όπου το κλίμα ήταν καλύτερο για την ευάλωτη υγεία του. Η παράδοση υπαγόρευε ότι τουλάχιστον ένας πρίγκιπας του βασιλικού αίματος έπρεπε να διαμένει στο Χορασάν, οπότε ο Ταχμάσπ διόρισε τον Αμπάς ως ονομαστικό κυβερνήτη της επαρχίας, παρά το νεαρό της ηλικίας του, και ο Αμπάς έμεινε πίσω στη Χεράτ.

Το 1578, ο πατέρας του Αμπάς έγινε σάχης του Ιράν. Η μητέρα του Αμπάς σύντομα ανέλαβε την ηγεσία της κυβέρνησης, αλλά δεν διέθετε πολύ χρόνο για τον Αμπάς, προτιμώντας να προωθεί τα συμφέροντα του μεγαλύτερου αδελφού του Χαμζά. Η βασιλική σύζυγος ανταγωνιζόταν τους ηγέτες του ισχυρού στρατού των Κιζιλμπάς, οι οποίοι συνωμότησαν εναντίον της και τη δολοφόνησαν στις 26 Ιουλίου 1579, σύμφωνα με πληροφορίες, επειδή είχε σχέση με τον Αντίλ Γκιράι, αδελφό του χάνου των Τατάρων της Κριμαίας, ο οποίος κρατούνταν αιχμάλωτος στην πρωτεύουσα των Σαφαβιδών, το Καζβίν. Ο Μοχάμεντ ήταν ένας αδύναμος ηγεμόνας, ανίκανος να αποτρέψει τους κύριους αντιπάλους του Ιράν, την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τους Ουζμπέκους, από το να εισβάλουν στη χώρα ή να σταματήσει τις διαμάχες μεταξύ των φατριών του Κιζιλμπάς. Ο νεαρός πρίγκιπας Χαμζά ήταν πιο ελπιδοφόρος και ηγήθηκε μιας εκστρατείας κατά των Οθωμανών, αλλά δολοφονήθηκε με ύποπτο τρόπο το 1586. Η προσοχή στράφηκε τώρα στον Αμπάς.

Στην ηλικία των 14 ετών, ο Αμπάς είχε τεθεί υπό την κηδεμονία του Μουρσίντ Κολί Χαν, ενός από τους ηγέτες των Κιζιλμπάς στο Χορασάν. Όταν ένας μεγάλος ουζμπεκικός στρατός εισέβαλε στο Χορασάν το 1587, ο Μουρσίντ αποφάσισε ότι έφθασε η ώρα να ανατρέψει τον σάχη Μοχάμεντ. Πήγε στην πρωτεύουσα των Σαφαβιδών, το Καζβίν, με τον νεαρό πρίγκιπα και τον ανακήρυξε βασιλιά στις 16 Οκτωβρίου 1587. Ο Μοχάμεντ δεν διαμαρτυρήθηκε για την εκθρόνισή του και παρέδωσε τα βασιλικά παράσημα στον γιο του κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, την 1η Οκτωβρίου 1588. Ο Αμπάς ήταν 17 ετών.

Απόλυτος μονάρχης

Ο Αμπάς αναλαμβάνει τον έλεγχο

σάχης Αμπάς Βασιλιάς των Περσών. Χαλκογραφία του Ντομίνικους Κούστος, από την έκδοση του 1600-1602 του Atrium heroicum Caesarum.

Το βασίλειο που κληρονόμησε ο Αμπάς βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση. Οι Οθωμανοί είχαν καταλάβει τεράστια εδάφη στα δυτικά και τα βορειοδυτικά (συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης πόλης Ταμπρίζ) και οι Ουζμπέκοι είχαν καταλάβει το μισό Χορασάν στα βορειοανατολικά. Το ίδιο το Ιράν σπαρασσόταν από τις μάχες μεταξύ των διαφόρων φατριών των Κιζιλμπάς, οι οποίοι είχαν γελοιοποιήσει τη βασιλική εξουσία σκοτώνοντας τη βασίλισσα το 1579 και τον Μεγάλο Βεζίρη Μιρζά Σαλμάν Τζαμπίρι το 1583.

Πρώτον, ο Αμπάς διευθέτησε τους λογαριασμούς του με τους δολοφόνους της μητέρας του, εκτελώντας τρεις από τους πρωτεργάτες της συνωμοσίας και εξορίζοντας άλλους τέσσερις. Το επόμενο καθήκον του ήταν να απαλλαγεί από την εξουσία του Μουρσίντ Κολί Χαν. Ο Μουρσίντ ανάγκασε τον Αμπάς να παντρευτεί τη χήρα του Χαμζά και μια ξαδέλφη σαφαβιδικής καταγωγής και άρχισε να μοιράζει σημαντικές κυβερνητικές θέσεις στους φίλους του, περιορίζοντας σταδιακά τον Αμπάς στο παλάτι. Εν τω μεταξύ, οι Ουζμπέκοι συνέχισαν την κατάληψη του Χορασάν. Όταν ο Αμπάς άκουσε ότι πολιορκούσαν τον παλιό του φίλο Αλί Κολί Χαν Σαμλού στη Χεράτ, παρακάλεσε τον Μουρσίντ να αναλάβει δράση. Φοβούμενος έναν αντίζηλο, ο Μουρσίντ δεν έκανε τίποτα μέχρι που ήρθε η είδηση ότι η Χεράτ είχε πέσει και οι Ουζμπέκοι είχαν σφάξει ολόκληρο τον πληθυσμό. Μόνο τότε ξεκίνησε εκστρατεία προς το Χορασάν. Όμως ο Αμπάς σχεδίαζε να εκδικηθεί για τον θάνατο του Αλί Κολί Χαν και κανόνισε τέσσερις ηγέτες των Κιζιλμπάς να σκοτώσουν τον Μουρσίντ μετά από ένα συμπόσιο στις 23 Ιουλίου 1589. Με τον Μουρσίντ να έχει φύγει, ο Αμπάς μπορούσε πλέον να κυβερνήσει το Ιράν με δικά του μέσα.

Ο Αμπάς αποφάσισε ότι έπρεπε να αποκαταστήσει την τάξη στο εσωτερικό του Ιράν προτού τα βάλει με τους ξένους εισβολείς. Για τον σκοπό αυτό συνήψε μια ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης - γνωστή ως Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης - με τους Οθωμανούς το 1590, παραχωρώντας τους τις επαρχίες του Αζερμπαϊτζάν, του Καραμπάχ, της Γκαντζά, του Νταγκεστάν και του Καρατζαντάχ, καθώς και τμήματα της Γεωργίας, του Λουριστάν και του Κουρδιστάν. Αυτή η ταπεινωτική συνθήκη παραχώρησε ακόμη και την προηγούμενη πρωτεύουσα Ταμπρίζ στους Οθωμανούς.

Μείωση της δύναμης των Κιζιλμπάς και ολοκλήρωση του καυκάσιου στρώματος

Ο Άντονι Σίρλεϋ και ο Ρόμπερτ Σίρλεϋ (σε εικόνα του 1622) βοήθησαν στον εκσυγχρονισμό του Περσικού Στρατού.

Οι Κιζιλμπάς αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά του στρατού των Σαφαβιδών από την αρχή της κυριαρχίας των Σαφαβιδών και κατείχαν επίσης πολλές θέσεις στην κυβέρνηση. Ως αποτέλεσμα, η ουσιαστική εξουσία στο κράτος κατά τις πρώτες ημέρες της δυναστείας ανήκε στους Κιζιλμπάς, αφήνοντας τον σάχη συχνά ανίσχυρο. Για να εξισορροπήσει την εξουσία τους και ως αποφασιστική απάντηση στο πρόβλημα αυτό, ο Αμπάς στράφηκε στα νεοεισαχθέντα μέλη της ιρανικής κοινωνίας (μια πρωτοβουλία που τέθηκε σε εφαρμογή από τον σάχη Ταχμάσπ Α΄), τους γκουλάμ (λέξη που σημαίνει κυριολεκτικά «σκλάβοι»). Από αυτούς τους νεοεισαχθέντες σκλάβους, ο σάχης δημιούργησε μια δύναμη πυροβολικού, η οποία έφθασε σε 37.000 στρατιώτες, χρηματοδοτούμενη εξ ολοκλήρου από το Στέμμα. Αυτό αποδυνάμωσε σημαντικά τη δύναμη που είχαν οι Κιζιλμπάς έναντι του στέμματος, καθώς δεν είχαν πλέον το «στρατιωτικό μονοπώλιο» στην Περσία. Όπως και οι γενίτσαροι της γειτονικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αυτοί οι γκουλάμ ήταν κυρίως Γεωργιανοί, Τσερκέζοι και Αρμένιοι που είχαν έρθει μαζικά στο Ιράν (με κατακτήσεις και δουλεμπόριο), είχαν ασπαστεί ή είχαν προσηλυτιστεί το Ισλάμ και είχαν αναλάβει υπηρεσία στο στρατό, στον βασιλικό οίκο ή στην πολιτική διοίκηση και ήταν πιστοί μόνο στον σάχη. Υπό την ηγεσία του Αμπάς, αυτή η νέα ομάδα στην ιρανική κοινωνία (αποκαλούμενη επίσης τρίτη δύναμη) αύξησε την επιρροή και τη δύναμή της, με πολλές χιλιάδες εθνοτικών Γεωργιανών, Τσερκέζων και Αρμενίων να γίνονται αναπόσπαστο μέρος της ιρανικής κοινωνίας και να καταλαμβάνουν καίριες κυβερνητικές, βασιλικές και στρατιωτικές θέσεις.

Ο Ταχμάσπ Α΄, ο δεύτερος σάχης των Σαφαβιδών, είχε συνειδητοποιήσει, εξετάζοντας τη δική του αυτοκρατορία και εκείνη των γειτονικών Οθωμανών, ότι αντιμετώπιζε συνεχείς απειλές από επικίνδυνες αντίπαλες φατρίες και εσωτερικές οικογενειακές αντιπαλότητες που αποτελούσαν απειλή για τον ίδιο ως αρχηγό του κράτους. Εάν δεν γινόταν σωστή διαχείριση, οι αντιπαλότητες αυτές αποτελούσαν σοβαρή απειλή για τον ηγεμόνα ή θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε περιττές παρασκηνιακές ίντριγκες. Για τον Ταχμάσπ, το πρόβλημα περιστρεφόταν γύρω από τη στρατιωτική φυλετική ελίτ της αυτοκρατορίας, τους Κιζιλμπάς, οι οποίοι πίστευαν ότι η φυσική εγγύτητα και ο έλεγχος ενός μέλους της άμεσης οικογένειας των Σαφαβιδών εγγυόταν πνευματικά πλεονεκτήματα, πολιτική τύχη και υλική πρόοδο.

Ως εκ τούτου, μεταξύ του 1540 και του 1555, ο Ταχμάσπ πραγματοποίησε μια σειρά εισβολών στην περιοχή του Καυκάσου, οι οποίες παρείχαν πολεμική εμπειρία στους στρατιώτες του, καθώς και οδήγησαν στην αιχμαλωσία μεγάλου αριθμού Χριστιανών Τσερκέζων και Γεωργιανών σκλάβων (30.000 μόνο σε αυτές τις τέσσερις επιδρομές). Αυτοί οι σκλάβοι θα αποτελούσαν τη βάση του στρατιωτικού συστήματος δουλείας των Σαφαβιδών. Αυτοί οι σκλάβοι θα είχαν παρόμοιο ρόλο όσον αφορά τη συγκρότηση, την εφαρμογή και τη χρήση τους με τους γενίτσαρους της γειτονικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η άφιξή τους σε τόσο μεγάλους αριθμούς οδήγησε στο σχηματισμό μιας νέας ομάδας στην ιρανική κοινωνία που αποτελούνταν αποκλειστικά από εθνοτικά Καυκάσιους. Αν και οι πρώτοι δούλοι στρατιώτες δεν θα οργανώνονταν μέχρι τη βασιλεία του Αμπάς, κατά την εποχή του Ταχμάσπ οι Καυκάσιοι θα γίνονταν ήδη σημαντικά μέλη του βασιλικού οίκου, του χαρεμιού και της πολιτικής και στρατιωτικής διοίκησης.

Μαθαίνοντας από τον παππού του, ο Αμπάς (ο οποίος είχε χρησιμοποιηθεί από τις αντιμαχόμενες φατρίες των Κιζιλμπάς κατά τη διάρκεια της νεότητάς του) αποφάσισε να ενθαρρύνει αυτή τη νέα (καυκάσια) ομάδα στην ιρανική κοινωνία, καθώς συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να επιβάλει την εξουσία του στους Κιζιλμπάς ή να παραμείνει εργαλείο τους. Έτσι, ο Αμπάς ενθάρρυνε μόνος του την αύξηση της επιρροής και της δύναμης αυτής της νέας ομάδας, που ονομάζεται επίσης τρίτη δύναμη. Υπολογίζεται ότι μόνο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αμπάς περίπου 130.000 έως 200.000 Γεωργιανοί, δεκάδες χιλιάδες Τσερκέζοι και περίπου 300.000 Αρμένιοι απελάθηκαν από τον Καύκασο στην ενδοχώρα της Περσίας, ενώ ένας σημαντικός αριθμός απέκτησε ευθύνες και ρόλους στην ιρανική κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων από τις υψηλότερες θέσεις του κράτους, συμπεριλαμβανομένου του σώματος των γκουλάμ. Πολλοί από τους απελαθέντες από τον Καύκασο εγκαταστάθηκαν σε διάφορες περιοχές του Ιράν και έγιναν τεχνίτες, αγρότες, κτηνοτρόφοι, έμποροι, στρατιώτες, στρατηγοί, κυβερνήτες και αγρότες μέσα στην ιρανική κοινωνία. Στο πλαίσιο του συστήματος δουλείας των γκουλάμ, ο Αμπάς επέκτεινε σημαντικά αυτό το στρατιωτικό σώμα από μόλις μερικές εκατοντάδες κατά την εποχή του Ταχμάσπ, σε 15.000 άρτια εκπαιδευμένους ιππείς, ως μέρος μιας ολόκληρης στρατιωτικής μεραρχίας 40.000 Καυκάσιων γκουλάμ. Στη συνέχεια, ο Αμπάς μείωσε τον αριθμό των επαρχιακών κυβερνήσεων των Κιζιλμπάς και μετακίνησε συστηματικά τους κυβερνήτες των Κιζιλμπάς σε άλλες περιοχές, διακόπτοντας έτσι τους δεσμούς τους με την τοπική κοινότητα και μειώνοντας τη δύναμή τους. Οι περισσότεροι αντικαταστάθηκαν τελικά από γκουλάμ, των οποίων η πίστη ήταν στον σάχη.

Μέχρι το 1595, ο Αλλαχβερντί Χαν, ένας Γεωργιανός, είχε γίνει ένας από τους ισχυρότερους άνδρες στο κράτος των Σαφαβιδών όταν διορίστηκε γενικός κυβερνήτης του Φαρς, μιας από τις πλουσιότερες επαρχίες της Περσίας. Η δύναμή του έφτασε στο απόγειό της το 1598, όταν έγινε αρχιστράτηγος όλων των ενόπλων δυνάμεων. Το σύστημα των γκουλάμ όχι μόνο επέτρεψε στον σάχη να ελέγχει και να διαχειρίζεται τους αντίπαλους Τούρκους και Πέρσες Κιζιλμπάς, αλλά έλυσε επίσης τα δημοσιονομικά προβλήματα, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, καθώς με την αποκατάσταση του πλήρους ελέγχου του σάχη στις επαρχίες που προηγουμένως κυβερνούσαν οι αρχηγοί των Κιζιλμπάς, τα έσοδα των επαρχιών συμπλήρωναν πλέον το βασιλικό θησαυροφυλάκιο. Στο εξής, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι εισέπρατταν τους φόρους και τους απέδιδαν απευθείας στο βασιλικό θησαυροφυλάκιο. Στο χαρέμι, οι Τσερκέζοι και οι Γεωργιανοί αντικατέστησαν γρήγορα τις τουρκομανικές φατρίες και, ως εκ τούτου, απέκτησαν σημαντική άμεση επιρροή στην αξιοκρατική γραφειοκρατία των Σαφαβιδών και στην αυλή του κράτους των Σαφαβιδών.

Ο αυξανόμενος αριθμός Γεωργιανών και Τσερκέζων στη γραφειοκρατία των Σαφαβιδών και στην αυλή του κράτους των Σαφαβιδών συναγωνιζόταν με τους Κιζιλμπάς για την εξουσία, με αποτέλεσμα να εμπλέκονται και αυτοί στις αυλικές ίντριγκες. Αυτός ο ανταγωνισμός για επιρροή είδε τις βασίλισσες (και τους υποστηρικτές τους στο χαρέμι, την αυλή και τη γραφειοκρατία) να ανταγωνίζονται η μία την άλλη προκειμένου να ανεβάσουν στον θρόνο τους γιους τους. Αυτός ο ανταγωνισμός αυξήθηκε υπό τον Αμπάς και τους διαδόχους του, γεγονός που αποδυνάμωσε σημαντικά τη δυναστεία. Ο ίδιος ο γιος του Αμπάς και διάδοχος του θρόνου, ο Μοχάμεντ Μπακέρ Μιρζά, μπλέχτηκε στην αυλική διαπλοκή στην οποία εμπλέκονταν αρκετοί κορυφαίοι Τσερκέζοι, γεγονός που τελικά οδήγησε στην εκτέλεσή του με εντολή του Αμπάς.

Αν και το σύστημα γκουλάμ δεν λειτούργησε τόσο καλά όσο είχε λειτουργήσει κατά τη διάρκεια της εποχής των Σαφαβιδών, η τρίτη δύναμη θα συνέχιζε να παίζει καθοριστικό ρόλο κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης εποχής των Σαφαβιδών και αργότερα μέχρι την πτώση της δυναστείας των Κατζάρ.

Μεταρρύθμιση του στρατού

Ο Αμπάς χρειαζόταν δέκα χρόνια για να φτιάξει τον στρατό του, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους Οθωμανούς και Ουζμπέκους εχθρούς του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι Ουζμπέκοι και οι Οθωμανοί κατέλαβαν εδάφη από το Ιράν. Χρησιμοποίησε επίσης τη στρατιωτική αναδιοργάνωση ως άλλον έναν τρόπο για να παραγκωνίσει τους Κιζιλμπάς. Δημιούργησε έναν μόνιμο στρατό πολλών χιλιάδων γκουλάμ (που ήταν πάντα στρατολογημένοι από Γεωργιανούς και Τσερκέζους), και σε πολύ μικρότερο βαθμό Ιρανούς, για να πολεμήσει παράλληλα με την παραδοσιακή, φεουδαρχική δύναμη που παρείχε οι Κιζιλμπάς. Τα νέα συντάγματα του στρατού ήταν πιστά στον σάχη. Ο νέος στρατός αποτελούνταν από 10.000 έως 15.000 ιππείς ή ιπποκόμους (επιστρατευμένους Καυκάσιους γκουλάμ) οπλισμένους με μουσκέτες και άλλα όπλα (τότε το μεγαλύτερο ιππικό στον κόσμο), έένα σώμα σωματοφυλάκων, ή τουφανγκτσιάν, (12.000 άνδρες) και ένα σώμα πυροβολικού, που ονομαζόταν τουπτσιάν (επίσης 12.000 άνδρες). Επιπλέον, ο Αμπάς διέθετε προσωπική σωματοφυλακή, αποτελούμενη από Καυκάσιους γκουλάμ, η οποία έφθασε τις 3.000. Η δύναμη αυτή ανερχόταν σε περίπου 40.000 στρατιώτες που πληρώνονταν και ήταν υπόχρεοι στον σάχη.

Ο Αμπάς αύξησε σημαντικά τον αριθμό των κανονιών που είχε στη διάθεσή του, ώστε να μπορεί να διαθέτει 500 κανόνια σε μια μόνο μάχη. Επιβλήθηκε ανελέητη πειθαρχία και η λεηλασία τιμωρήθηκε αυστηρά. Ο Αμπάς μπόρεσε επίσης να αντλήσει στρατιωτικές συμβουλές από διάφορους Ευρωπαίους απεσταλμένους, ιδίως από τους Άγγλους τυχοδιώκτες σερ Άντονι Σίρλεϋ και τον αδελφό του Ρόμπερτ Σίρλεϋ, οι οποίοι έφθασαν το 1598 ως απεσταλμένοι του κόμη του Έσσεξ σε ανεπίσημη αποστολή να πείσουν την Περσία να συνάψει αντιοθωμανική συμμαχία.

Από το 1600 και μετά, ο πολιτικός άνδρας των Σαφαβιδών Αλλαχβερντί Χαν, σε συνεργασία με τον Ρόμπερτ Σίρλεϋ, προέβη σε περαιτέρω αναδιοργάνωση του στρατού, η οποία οδήγησε σε περαιτέρω αύξηση του αριθμού των γκουλάμ σε 25.000.

Εδραίωση της Αυτοκρατορίας

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1590, ο Αμπάς προχώρησε στην απομάκρυνση των επαρχιακών ηγεμόνων της Περσίας. Ξεκίνησε με τον Χαν Αχμάντ Χαν, τον κυβερνήτη του Γκιλάν, ο οποίος είχε παρακούσει τις εντολές του Αμπάς όταν ζήτησε να παντρευτεί η κόρη του Χαν Αχμάντ Χαν, Γιακχάν Μπεγκούμ, τον γιο του Αμπάς, Μοχάμαντ Μπακέρ Μιρζά, καθώς ο Χαν Αχμάντ Χαν δεν είχε αρσενικό διάδοχο. Ο Χαν Αχμάντ Χαν διαφώνησε λόγω της ηλικίας της κόρης του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εισβολή των Σαφαβιδών στο Γκιλάν το 1591 υπό την ηγεσία ενός από τους ευνοούμενους του Αμπάς, του Φαρχάντ Χαν Καραμανλού. Το 1593-94, ο Τζαχανγκίρ Γ΄, ο ηγεμόνας των Παδουσπανιδών του Νουρ, ταξίδεψε στην αυλή του Αμπάς, όπου του παρέδωσε τις κτήσεις του και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα κτήμα στο Σαβέχ, το οποίο του είχε παραχωρήσει ο Αμπάς. Το 1597, ο Αμπάς εκθρόνισε τον Χορσίντι ηγεμόνα του Λαρ. Ένα χρόνο αργότερα, ο Τζαχανγκίρ Δ΄, ο ηγεμόνας των Παδουσπανιδών του Κοτζούρ, σκότωσε δύο επιφανείς ευγενείς των Σαφαβιδών κατά τη διάρκεια μιας γιορτής στο Καζβίν. Σε απάντηση, το 1598 ο Αμπάς εισέβαλε στις περιοχές του και πολιόρκησε το Κοτζούρ. Ο Τζαχανγκίρ κατάφερε να διαφύγει, αλλά συνελήφθη και σκοτώθηκε από έναν φιλοσαφαβιδικό ονόματι Χασάν Λαβασανί.

Ανακατάληψη

Πόλεμος κατά των Ουζμπέκων

Η πρώτη εκστρατεία του Αμπάς με τον αναμορφωμένο στρατό του ήταν εναντίον των Ουζμπέκων που είχαν καταλάβει το Χορασάν και κατέστρεφαν την επαρχία. Τον Απρίλιο του 1598 ξεκίνησε την επίθεση. Η μία από τις δύο κύριες πόλεις της επαρχίας, η Μασχάντ, ανακαταλήφθηκε εύκολα, αλλά ο Ουζμπέκος ηγέτης Ντιν Μοχάμεντ Χαν βρισκόταν ασφαλής πίσω από τα τείχη της άλλης κύριας πόλης, της Χεράτ. Ο Αμπάς κατάφερε να παρασύρει τον ουζμπεκικό στρατό έξω από την πόλη προσποιούμενος υποχώρηση. Ακολούθησε αιματηρή μάχη στις 9 Αυγούστου 1598, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Ουζμπέκος χάνος τραυματίστηκε και τα στρατεύματά του υποχώρησαν (ο χάνος δολοφονήθηκε από τους ίδιους τους άνδρες του κατά τη διάρκεια της υποχώρησης). Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της μάχης, ο Φαρχάντ Χαν είχε τραπεί σε φυγή αφού είχε τραυματιστεί και αργότερα κατηγορήθηκε ότι έφυγε λόγω δειλίας. Παρ' όλα αυτά συγχωρήθηκε από τον Αμπάς, ο οποίος θέλησε να τον διορίσει κυβερνήτη της Χεράτ, κάτι που ο Φαρχάντ Χαν αρνήθηκε. Σύμφωνα με τον Ορούτς Μπεγκ, η άρνηση του Φαρχάντ Χαν έκανε τον Αμπάς να αισθανθεί ότι είχε προσβληθεί. Λόγω της αλαζονικής συμπεριφοράς του Φαρχάντ Χαν και της υποψίας του για προδοσία, θεωρήθηκε απειλή για τον Αμπάς, οπότε ο Αμπάς τον εκτέλεσε. Στη συνέχεια, ο Αμπάς μετέτρεψε το Γιλάν και τη Μαζανταράν σε επικράτεια του στέμματος (khasseh) και διόρισε τον Αλλαχβερντί Χαν ως νέο αρχιστράτηγο του στρατού των Σαφαβιδών.

Μέχρι το 1599, ο Αμπάς είχε κατακτήσει όχι μόνο τη Χεράτ και το Μασχάντ, αλλά είχε φτάσει μέχρι το Μπαλχ. Αυτή θα ήταν μια βραχύβια νίκη και τελικά θα έπρεπε να συμβιβαστεί με τον έλεγχο μόνο ενός μέρους αυτής της κατάκτησης, αφού ο νέος κυβερνήτης του χανάτου της Χίβας, Μπακί Μουχάμαντ Χαν, προσπάθησε να ανακαταλάβει το Μπαλχ και ο Αμπάς διαπίστωσε ότι τα στρατεύματά του δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τους Ουζμπέκους. Μέχρι το 1603, οι γραμμές της μάχης είχαν σταθεροποιηθεί, αν και με την απώλεια της πλειοψηφίας του περσικού πυροβολικού. Ο Αμπάς μπόρεσε να κρατήσει το μεγαλύτερο μέρος του Χορασάν, συμπεριλαμβανομένων των Χεράτ, Σαμπζεβάρ, Φαράχ και Νίσα.

Τα βορειοανατολικά σύνορα του Αμπάς ήταν πλέον ασφαλή προς το παρόν και μπορούσε να στρέψει την προσοχή του στους Οθωμανούς στα δυτικά. Αφού νίκησε τους Ουζμπέκους, μετέφερε την πρωτεύουσά του από το Καζβίν στο Ισφαχάν.

Πόλεμος κατά των Οθωμανών

«Ο Αμπάς Βασιλιάς της Περσίας», όπως τον απεικόνισε ο Τόμας Χέρμπερτ το 1627.

Οι Σαφαβίδες δεν είχαν ακόμη νικήσει στη μάχη τον αντίπαλό τους, τους Οθωμανούς. Μετά από μια ιδιαίτερα αλαζονική σειρά απαιτήσεων από τον Οθωμανό πρεσβευτή, ο σάχης τον συνέλαβε, του ξύρισε τα γένια και τα έστειλε στον αφέντη του, τον σουλτάνο, στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό αποτέλεσε ουσιαστικά κήρυξη πολέμου. Στη σύγκρουση που προέκυψε, ο Αμπάς ανακατέλαβε πρώτα το Ναχαβάντ και κατέστρεψε το φρούριο της πόλης, το οποίο οι Οθωμανοί σχεδίαζαν να χρησιμοποιήσουν ως προκεχωρημένη βάση για επιθέσεις στο Ιράν. Τον επόμενο χρόνο, ο Αμπάς προσποιήθηκε ότι ξεκινούσε για κυνηγετική αποστολή στη Μαζανταράν με τους άνδρες του. Αυτό ήταν απλώς ένα τέχνασμα για να εξαπατήσει τους Οθωμανούς κατασκόπους στην αυλή του - ο πραγματικός του στόχος ήταν το Αζερμπαϊτζάν. Άλλαξε πορεία για το Καζβίν, όπου συγκέντρωσε έναν μεγάλο στρατό και ξεκίνησε για να ανακαταλάβει την Ταμπρίζ, η οποία βρισκόταν στα χέρια των Οθωμανών εδώ και αρκετό καιρό.

Σχέδιο της κατάληψης της Ταμπρίζ παρέλασης ενώπιον του σάχη Αμπάς Α΄ των κομμένων κεφαλιών των Οθωμανών στρατιωτών. Σχεδιάστηκε από Ευρωπαίο περιηγητή, 1603.

Για πρώτη φορά, οι Ιρανοί έκαναν μεγάλη χρήση του πυροβολικού τους και η πόλη -που είχε καταστραφεί από την οθωμανική κατοχή- σύντομα έπεσε. Ο Αμπάς ξεκίνησε να πολιορκήσει το Ερεβάν, μια πόλη που είχε γίνει ένα από τα κύρια οθωμανικά προπύργια στον Καύκασο από τότε που οι Σαφαβίδες την είχαν παραχωρήσει το 1590. Τελικά έπεσε τον Ιούνιο του 1604 και μαζί της οι Οθωμανοί έχασαν την υποστήριξη των περισσότερων Αρμενίων, Γεωργιανών και άλλων Καυκάσιων. Αλλά ο Αμπάς δεν ήταν σίγουρος για το πώς θα αντιδρούσε ο νέος σουλτάνος Αχμέτ Α΄ και αποσύρθηκε από την περιοχή χρησιμοποιώντας την τακτική της καμένης γης. Για έναν χρόνο, καμία από τις δύο πλευρές δεν έκανε καμία κίνηση, αλλά το 1605, ο Αμπάς έστειλε τον στρατηγό του Αλλαχβερντί Χαν να συναντήσει τις οθωμανικές δυνάμεις στις όχθες της λίμνης Βαν. Στις 6 Νοεμβρίου 1605 οι Ιρανοί, με επικεφαλής τον Αμπάς, πέτυχαν μια αποφασιστική νίκη επί των Οθωμανών στο Σουφιγιάν, κοντά στην Ταμπρίζ. Στον Καύκασο, κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Αμπάς κατάφερε επίσης να καταλάβει τη σημερινή Καμπαρντίνο-Μπαλκάρια. Η περσική νίκη αναγνωρίστηκε με τη Συνθήκη του Νασούχ Πασά το 1612, με την οποία τους δόθηκε ουσιαστικά πίσω η επικυριαρχία στο μεγαλύτερο μέρος του Καυκάσου.

Ακολούθησαν αρκετά χρόνια ειρήνης, καθώς οι Οθωμανοί σχεδίαζαν προσεκτικά την αντίδρασή τους. Όμως οι μυστικοί εκπαιδευτικοί τους ελιγμοί παρατηρήθηκαν από Ιρανούς κατασκόπους. Ο Αμπάς έμαθε ότι το σχέδιο των Οθωμανών ήταν να εισβάλουν στο Ιράν μέσω του Αζερμπαϊτζάν, να καταλάβουν την Ταμπρίζ και στη συνέχεια να προχωρήσουν προς το Αρνταμπίλ και το Καζβίν, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ως διαπραγματευτικά χαρτιά σε αντάλλαγμα για άλλα εδάφη. Ο σάχης αποφάσισε να στήσει μια παγίδα. Θα επέτρεπε στους Οθωμανούς να εισέλθουν στη χώρα και στη συνέχεια θα τους κατέστρεφε. Διέταξε την εκκένωση της Ταμπρίζ από τους κατοίκους της, ενώ ο ίδιος περίμενε στο Αρνταμπίλ με τον στρατό του. Το 1618, ένας οθωμανικός στρατός 100.000 ατόμων με επικεφαλής τον Μεγάλο Βεζίρη Νταμάτ Χαλίλ Πασά εισέβαλε και κατέλαβε εύκολα την Ταμπρίζ. Ο βεζίρης έστειλε πρεσβευτή στον σάχη απαιτώντας του να συνάψει ειρήνη και να επιστρέψει τα εδάφη που είχε πάρει από το 1602. Ο Αμπάς αρνήθηκε και προσποιήθηκε ότι ήταν έτοιμος να βάλει φωτιά στο Αρνταμπίλ και να υποχωρήσει πιο μέσα στην ενδοχώρα παρά να αντιμετωπίσει τον οθωμανικό στρατό. Όταν ο Χαλίλ πασάς άκουσε τα νέα, αποφάσισε να προελάσει αμέσως στο Αρνταμπίλ. Αυτό ακριβώς ήθελε ο Αμπάς. Ο στρατός του των 40.000 ατόμων κρυβόταν σε ένα σταυροδρόμι στο δρόμο και έστησαν ενέδρα στον οθωμανικό στρατό σε μια μάχη, η οποία κατέληξε σε πλήρη νίκη των Ιρανών.

Το 1623, ο Αμπάς αποφάσισε να ανακτήσει τη Μεσοποταμία, την οποία είχε χάσει ο παππούς του Ταχμάσπ μέσω του πολέμου Οθωμανών-Σαφαβιδών (1532-1555). Εκμεταλλευόμενος τη σύγχυση που επικρατούσε γύρω από την ενθρόνιση του νέου Οθωμανού σουλτάνου Μουράτ Δ΄, προσποιήθηκε ότι πραγματοποιούσε προσκύνημα στα σιιτικά ιερά της Κερμπάλα και της Νατζάφ, αλλά χρησιμοποίησε τον στρατό του για να καταλάβει τη Βαγδάτη. Ωστόσο, ο Αμπάς αποσπάστηκε στη συνέχεια από μια εξέγερση στη Γεωργία το 1624 με επικεφαλής τον Γκιόργκι Σαακάντζε επιτρέποντας έτσι σε μια οθωμανική δύναμη να πολιορκήσει τη Βαγδάτη, αλλά ο σάχης την κατέστειλε τον επόμενο χρόνο και συνέτριψε αποφασιστικά τον τουρκικό στρατό. Το 1638, ωστόσο, μετά τον θάνατο του Αμπάς, οι Οθωμανοί ανακατέλαβαν τη Βαγδάτη και τα ιρανο-οθωμανικά σύνορα οριστικοποιήθηκαν ώστε να συμπίπτουν περίπου με τα σημερινά σύνορα Ιράν-Τουρκίας και Ιράν-Ιράκ.

Καταστολή των γεωργιανών εξεγέρσεων

Τεϊμουράζ Α΄ του Καχέτι (επίσης γνωστός ως Ταχμουράς Χαν).

Ροστόμ (επίσης γνωστός ως Ρουστάμ Χαν), αντιβασιλέας του Καρτλί, στην ανατολική Γεωργία, από το 1633–1658.

Μεταξύ 1614 και 1616, κατά τη διάρκεια του πολέμου Οθωμανών-Σαφαβιδών, ο Αμπάς κατέστειλε μια εξέγερση υπό την ηγεσία των πρώην πιστών Γεωργιανών υπηκόων του Λουαρσάμπ Β΄ και Τεϊμουράζ Α΄ (γνωστός και ως Ταχμουράς Χαν) στο Βασίλειο της Καχετίας.

Το 1606, ο Αμπάς είχε διορίσει αυτούς τους Γεωργιανούς στους θρόνους των υποτελών των Σαφαβιδών Καρτλί και Καχέτι, κατόπιν εντολής των ευγενών του Καρτλί και της μητέρας του Τεϊμουράζ, της Κετεβάν- και οι δύο φαίνονταν ευέλικτοι νέοι. Ωστόσο, σύντομα δημιουργήθηκαν εντάσεις μεταξύ του σάχη και των Γεωργιανών βασιλέων. ο 1613, όταν ο σάχης τους κάλεσε να τον ακολουθήσουν σε μια κυνηγετική αποστολή στη Μαζανταράν, δεν εμφανίστηκαν καθώς φοβήθηκαν ότι είτε θα φυλακίζονταν είτε θα σκοτώνονταν. Στο σημείο αυτό ξέσπασε πόλεμος, ιρανικοί στρατοί εισέβαλαν στα δύο εδάφη τον Μάρτιο του 1614 και οι δύο σύμμαχοι βασιλείς αναζήτησαν στη συνέχεια καταφύγιο στην οθωμανική υποτελή Ιμερετία. Ο Αμπάς, όπως αναφέρει ο ιστορικός της αυλής των Σαφαβιδών Ισκαντέρ Μπεγκ Μουνσί, εξοργίστηκε από αυτό που θεωρήθηκε ως αποστασία δύο από τους πιο έμπιστους υπηκόους και γκουλάμ του. Απέλασε 30.000 χωρικούς της Καχετίας στο Ιράν και διόρισε έναν εγγονό του Αλέξανδρου Β΄ της Ιμερετίας στο θρόνο του Καρτλί, τον Τζέσε της Καχετίας (επίσης γνωστό ως «Ισά Χαν»). Μεγαλωμένος στην αυλή του Ισφαχάν και μουσουλμάνος, θεωρήθηκε απόλυτα πιστός στον σάχη.

Ο Αμπάς απείλησε την Ιμερετία με ερήμωση αν δεν παρέδιδε τους φυγάδες βασιλείς- οι ηγεμόνες της Ιμερετίας, της Μινγκρέλιας και της Γουρίας αρνήθηκαν από κοινού την απαίτησή του. Ο Λουαρσάμπ, ωστόσο, παραδόθηκε οικειοθελώς στον σάχη- ο Αμπάς αρχικά του φέρθηκε καλά, αλλά όταν έμαθε ότι ο Λουαρσάμπ και ο Τεϊμουράζ είχαν προσφέρει συμμαχία με τους Οθωμανούς απαίτησε από τον Λουαρσάμπ να δεχτεί το Ισλάμ. Όταν ο Λουαρσάμπ αρνήθηκε, τον έριξαν στη φυλακή.

Ο Τεϊμουράζ επέστρεψε στην ανατολική Γεωργία το 1615, εκμεταλλευόμενος την αναζωπύρωση των εχθροπραξιών μεταξύ Οθωμανών και Σαφαβιδών, και εκεί νίκησε μια δύναμη Σαφαβιδών. Ωστόσο, όταν ο οθωμανικός στρατός ανέβαλε την εισβολή του κατά των Σαφαβιδών, ο Αμπάς μπόρεσε να στείλει για λίγο έναν στρατό πίσω για να νικήσει τον Τεϊμουράζ, και διπλασίασε την εισβολή του μετά τη σύναψη ανακωχής με τους Οθωμανούς. Τώρα η ιρανική κυριαρχία αποκαταστάθηκε πλήρως στην ανατολική Γεωργία. Στη συνέχεια, ο σάχης εισέβαλε στο Κουτάισι, την πρωτεύουσα της Ιμερετίας, και τιμώρησε τους κατοίκους του επειδή φιλοξενούσαν τους αποστάτες. Σε μια τιμωρητική εκστρατεία στην Καχέτια, ο στρατός του σκότωσε στη συνέχεια ίσως 60-70.000 ή 100.000 Γεωργιανούς, ενώ διπλάσιοι άλλοι απελάθηκαν στο Ιράν, απομακρύνοντας περίπου τα δύο τρίτα του πληθυσμού της Καχέτιας. Περισσότεροι πρόσφυγες μεταφέρθηκαν το 1617. Το 1619 ο Αμπάς διόρισε τον πιστό Σιμόν Β΄ (ή Σεμαγιούν Χαν) ως κυβερνήτη-μαριονέτα της Καχετίας, ενώ τοποθέτησε μια σειρά από δικούς του κυβερνήτες για να κυβερνήσουν τις περιοχές όπου βρίσκονταν κυρίως οι επαναστατημένοι κάτοικοι.

Αφού εξασφάλισε προς στιγμήν την περιοχή, ο Αμπάς προέβη σε περαιτέρω πράξεις εκδίκησης για την απροθυμία των Τεϊμουράζ και Λουαρσάμπ. Ευνούχισε τους γιους του Τεϊμουράζ, οι οποίοι πέθαναν και οι δύο λίγο αργότερα. Εκτέλεσε τον Λουαρσάμπ το 1622 και το 1624 έβαλε να βασανίσουν μέχρι θανάτου την Κετεβάν, η οποία είχε σταλεί στον σάχη ως διαπραγματευτής, όταν αρνήθηκε να αποκηρύξει τον χριστιανισμό. Ο Τεϊμουράζ, εν τω μεταξύ, αναζήτησε βοήθεια από τους Οθωμανούς και τη Ρωσία.

Στη συνέχεια ο Αμπάς ειδοποιήθηκε για μια άλλη επικείμενη εξέγερση των κατοίκων της Καχετίας και έτσι επέστρεψε στη Γεωργία στις αρχές του 1625. Παρέσυρε τους στρατιώτες της Καχετίας με ψεύτικο πρόσχημα και στη συνέχεια άρχισε να τους εκτελεί. Είχε επίσης σχέδια να εκτελέσει όλους τους ένοπλους κατοίκους του Καρτλί, συμπεριλαμβανομένου του δικού του στρατηγού Γκιόργκι Σαακάντζε- ωστόσο ο Σαακάντζε συνέλαβε έναν αγγελιοφόρο και αποκάλυψε τη συνωμοσία. Ο Σαακάντζε αυτομόλησε στη συνέχεια στους Γεωργιανούς και ηγήθηκε μιας νέας εξέγερσης, η οποία κατάφερε να διώξει τους Πέρσες από το Καρτλί και τη Καχετία, και ταυτόχρονα να στέψει τον Τεϊμουράζ βασιλιά και των δύο εδαφών. Ο Αμπάς αντεπιτέθηκε τον Ιούνιο, κέρδισε τον πόλεμο που ακολούθησε και εκθρόνισε τον Τεϊμουράζ, αλλά έχασε τον μισό στρατό του στα χέρια των Γεωργιανών και αναγκάστηκε να δεχτεί το Καρτλί και την Καχετία μόνο ως υποτελή κράτη, ενώ εγκατέλειψε τα σχέδιά του να εξαλείψει τους Χριστιανούς από την περιοχή.

Ακόμα και τότε, ο Σαακάντζε και ο Τεϊμουράζ εξαπέλυσαν άλλη μια εξέγερση το 1626 και κατάφεραν να απομακρύνουν τις ιρανικές δυνάμεις από το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής. Έτσι, τα γεωργιανά εδάφη συνέχισαν να αντιστέκονται στις καταπατήσεις των Σαφαβιδών μέχρι τον θάνατο του Αμπάς.

Η Κανταχάρ και οι Μογγάλοι

Οι Σαφαβίδες ήταν παραδοσιακά σύμμαχοι των Μογγόλων στην Ινδία εναντίον των Ουζμπέκων, οι οποίοι εποφθαλμιούσαν την επαρχία Χορασάν. Ο αυτοκράτορας των Μογγόλων Χουμαγιούν είχε δώσει στον παππού του Αμπάς, τον Σαχ Ταχμάσπ, την επαρχία Κανταχάρ ως ανταμοιβή για τη βοήθεια που του προσέφερε για να ανακτήσει τον θρόνο του. Το 1590, επωφελούμενος από τη σύγχυση στο Ιράν, ο διάδοχος του Χουμαγιούν, ο Ακμπάρ, κατέλαβε την Κανταχάρ. Ο Αμπάς συνέχισε να διατηρεί εγκάρδιες σχέσεις με τους Μογγόλους, παρόλο που επιδίωκε την ανάκτηση της Κανταχάρ. Τελικά, το 1620, ένα διπλωματικό επεισόδιο, κατά το οποίο ο Ιρανός πρεσβευτής αρνήθηκε να υποκλιθεί μπροστά στον αυτοκράτορα Τζαχανγκίρ, οδήγησε σε πόλεμο. Η Ινδία είχε εμπλακεί σε εμφύλιες αναταραχές και ο Αμπάς συνειδητοποίησε ότι χρειαζόταν μόνο μια επιδρομή αστραπή για να πάρει πίσω την πιο ανατολική πόλη Κανταχάρ το 1622.

Μετά την κατάκτηση, ήταν πολύ διαλλακτικός απέναντι στον Τζαχανγκίρ, ισχυριζόμενος ότι είχε πάρει πίσω μόνο ό,τι του ανήκε δικαιωματικά και αποκηρύσσοντας οποιεσδήποτε περαιτέρω εδαφικές φιλοδοξίες. Ένας παιδικός φίλος του Αμπάς, ονόματι Γκαντζ Αλί Χαν, διορίστηκε τότε κυβερνήτης της πόλης, την οποία θα διοικούσε μέχρι το θάνατό του το 1624/5.

Πόλεμος κατά των Πορτογάλων

Το νησί Χορμούζ καταλήφθηκε από μια αγγλοπερσική δύναμη στην κατάληψη του Ορμούζ το 1622.

Κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, οι Πορτογάλοι είχαν εγκαταστήσει βάσεις στον Περσικό Κόλπο. Το 1602, ο ιρανικός στρατός υπό τη διοίκηση του Ιμάμ-Κουλί Χαν Ουντιλάντζε κατάφερε να εκδιώξει τους Πορτογάλους από το Μπαχρέιν. Το 1622, με τη βοήθεια τεσσάρων αγγλικών πλοίων, ο Αμπάς ανακατέλαβε το Χορμούζ από τους Πορτογάλους. Το αντικατέστησε ως εμπορικό κέντρο με ένα νέο λιμάνι, το Μπαντάρ Αμπάς, που βρισκόταν κοντά στην ηπειρωτική χώρα, αλλά δεν έγινε ποτέ επιτυχημένο.

Ο σάχης και οι υπήκοοί του

Ισφαχάν: μια νέα πρωτεύουσα

Ο Αμπάς μετέφερε την πρωτεύουσά του από το Καζβίν στην πιο κεντρική πόλη Ισφαχάν το 1598. Διακοσμημένο από νέα τζαμιά, λουτρά, κολέγια και καραβάνσαραϊ, το Ισφαχάν έγινε μια από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου. Όπως γράφει ο Ρότζερ Σάβορι, «Από την ανάπτυξη της Βαγδάτης τον όγδοο αιώνα μ.Χ. από τον χαλίφη αλ-Μανσούρ είχε να υπάρξει ένα τόσο ολοκληρωμένο παράδειγμα πολεοδομίας στον ισλαμικό κόσμο, και η έκταση και η διάταξη του κέντρου της πόλης αντικατοπτρίζουν σαφώς το καθεστώς της ως πρωτεύουσας μιας αυτοκρατορίας». Το Ισφαχάν έγινε το κέντρο των αρχιτεκτονικών επιτευγμάτων των Σαφαβιδών.

Για να καταστήσει το Ισφαχάν κέντρο της αυτοκρατορίας των Σαφαβιδών, ο Αμπάς χρησιμοποίησε τους Αρμένιους, τους οποίους είχε μεταφέρει με τη βία στο Ισφαχάν από τις πατρίδες τους. Μόλις εγκαταστάθηκαν, τους επέτρεψε σημαντική ελευθερία και τους ενθάρρυνε να συνεχίσουν το εμπόριο μεταξιού. Το μετάξι αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της οικονομίας και θεωρούνταν η καλύτερη διαθέσιμη μορφή σκληρού νομίσματος. Οι Αρμένιοι είχαν ήδη δημιουργήσει εμπορικά δίκτυα που επέτρεψαν στον Αμπάς να ενισχύσει την οικονομία του Ιράν.

Τέχνες

Το άγαλμα του Σαχ Αμπάς, το οποίο εκτέθηκε στο Ισφαχάν πριν από την Ιρανική Επανάσταση

Τα εργαστήρια ζωγραφικής του Αμπάς (της σχολής του Ισφαχάν που ιδρύθηκε υπό την αιγίδα του) δημιούργησαν μερικά από τα καλύτερα έργα τέχνης στη σύγχρονη ιρανική ιστορία, από επιφανείς ζωγράφους όπως ο Ρεζά Αμπασί και ο Μοχάμεντ Κασίμ. Παρά τις ασκητικές ρίζες της δυναστείας των Σαφαβιδών και τις θρησκευτικές εντολές που περιόριζαν τις απολαύσεις που ήταν επιτρεπτές για τους πιστούς, η τέχνη της εποχής του Αμπάς σήμαινε μια κάποια χαλάρωση των περιορισμών. Το πορτρέτο του Μοχάμεντ Κασίμ υποδηλώνει ότι η μουσουλμανική απαγόρευση κατά της κατανάλωσης κρασιού, καθώς και εκείνη κατά της ανδρικής σεξουαλικής συνεύρεσης, «τιμούσαν περισσότερο την παραβίαση παρά την τήρηση». Ο Αμπάς έφερε στο Ιράν 300 Κινέζους αγγειοπλάστες για να ενισχύσει την τοπική παραγωγή κεραμικών κινεζικού τύπου.

Κατά τη βασιλεία του Αμπάς, η ταπητουργία αύξησε το ρόλο της ως σημαντικό μέρος της περσικής βιομηχανίας και κουλτούρας, καθώς οι πλούσιοι Ευρωπαίοι άρχισαν να εισάγουν περσικά χαλιά. Η παραγωγή μεταξιού έγινε μονοπώλιο του στέμματος, ενώ τα χειρόγραφα, η βιβλιοδεσία και τα κεραμικά ήταν επίσης σημαντικές εξαγωγές.

Στάση απέναντι στις θρησκευτικές μειονότητες

Όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι μονάρχες των Σαφαβιδών, ο Αμπάς ήταν σιίτης μουσουλμάνος. Είχε ιδιαίτερη λατρεία για τον Ιμάμ Χουσεΐν. Το 1601 πραγματοποίησε προσκύνημα με τα πόδια από το Ισφαχάν στο Μασχάντ, όπου βρισκόταν ο ναός του Ιμάμ Ρεζά, τον οποίο αποκατέστησε (είχε λεηλατηθεί από τους Ουζμπέκους). Δεδομένου ότι το σουνιτικό Ισλάμ ήταν η θρησκεία του κύριου αντιπάλου του Ιράν, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Αμπάς αντιμετώπιζε συχνά σκληρά τους σουνίτες που ζούσαν στις δυτικές συνοριακές επαρχίες.

Κελισά-ε Βανκ (ο Αρμενικός Καθεδρικός Βανκ) στη Νέα Τζούλφα

Ο Αμπάς ήταν κατά κανόνα ανεκτικός απέναντι στον χριστιανισμό. Ο Ιταλός περιηγητής Πιέτρο ντελα Βάλλε εξεπλάγη από τις γνώσεις του σάχη για τη χριστιανική ιστορία και θεολογία και η δημιουργία διπλωματικών δεσμών με τα ευρωπαϊκά χριστιανικά κράτη αποτελούσε ζωτικό μέρος της εξωτερικής πολιτικής του σάχη. Η χριστιανική Αρμενία ήταν μια βασική επαρχία των Σαφαβιδών που συνόρευε με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Από το 1604 ο Αμπάς εφάρμοσε μια πολιτική «καμένης γης» στην περιοχή για να προστατεύσει τα βορειοδυτικά σύνορά του από τυχόν εισβολές οθωμανικών δυνάμεων, μια πολιτική που περιελάμβανε την αναγκαστική εκτόπιση έως και 300.000 Αρμενίων από τις πατρίδες τους. Οι Αρμένιοι προέρχονταν κυρίως από την πλούσια αρμενική εμπορική πόλη Τζούγκα (γνωστή και ως Τζόλφα). Πολλοί μεταφέρθηκαν στη Νέα Τζούλφα, μια πόλη που ο σάχης είχε χτίσει για τους Αρμένιους και προοριζόταν κυρίως για αυτούς τους Αρμένιους από την Τζούγκα («Παλιά Τζούλφα»), κοντά στην πρωτεύουσά του, το Ισφαχάν. Χιλιάδες Αρμένιοι έχασαν τη ζωή τους στο ταξίδι. Όσοι επέζησαν απολάμβαναν σημαντική θρησκευτική ελευθερία στη Νέα Τζούλφα, όπου ο σάχης τους έχτισε έναν νέο καθεδρικό ναό. Στόχος του Αμπάς ήταν να ενισχύσει την ιρανική οικονομία ενθαρρύνοντας τους Αρμένιους εμπόρους που είχαν μετακομίσει στη Νέα Τζούλφα. Εκτός από τις θρησκευτικές ελευθερίες, τους προσέφερε επίσης άτοκα δάνεια και επέτρεψε στην πόλη να εκλέγει τον δικό της δήμαρχο (kalantar). Άλλοι Αρμένιοι μεταφέρθηκαν στις επαρχίες Γκιλάν και Μαζανταράν. Αυτοί ήταν λιγότερο τυχεροί. Ο Αμπάς θέλησε να ιδρύσει μια δεύτερη πρωτεύουσα στη Μαζανταράν, τη Φαραχαμπάντ, αλλά το κλίμα ήταν ανθυγιεινό και ελονοσιακό. Πολλοί οικιστές πέθαναν και άλλοι εγκατέλειψαν σταδιακά την πόλη.

Ο Αμπάς ήταν πιο αδιάλλακτος απέναντι στους Χριστιανούς στη Γεωργία, όπου η απειλή της εξέγερσης ήταν μεγαλύτερη. Ο Αμπάς απαιτούσε συχνά από τους ευγενείς να ασπαστούν το σιιτικό Ισλάμ και έβαλε την Κέτεβαν τη μάρτυρα να βασανιστεί μέχρι θανάτου όταν αρνήθηκε. Ο θυμός του Αμπάς για την εξέγερση των Γεωργιανών δημιούργησε επίσης το σχέδιό του να απελάσει ή να εξοντώσει τους Χριστιανούς της ανατολικής Γεωργίας και να τους αντικαταστήσει με Τουρκομάνους, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως «γενοκτονία».

Επαφές με την Ευρώπη

Πέρσης πρεσβευτής κατά την είσοδό του στην Κρακοβία για τις γαμήλιες τελετές του βασιλιά Σιγισμούνδου Γ΄ της Πολωνίας το 1605.

Η ανοχή του Αμπάς προς τους περισσότερους χριστιανούς ήταν μέρος της πολιτικής του για τη δημιουργία διπλωματικών δεσμών με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, ώστε να προσπαθήσει να προσεταιριστεί τη βοήθειά τους στον αγώνα κατά του κοινού εχθρού τους, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η ιδέα μιας τέτοιας αντι-οθωμανικής συμμαχίας δεν ήταν καινούργια - πάνω από έναν αιώνα πριν, ο Ουζούν Χασάν, τότε ηγεμόνας ενός μέρους του Ιράν, είχε ζητήσει στρατιωτική βοήθεια από τους Βενετούς - αλλά κανένας από τους Σαφαβίδες δεν είχε κάνει διπλωματικά ανοίγματα προς την Ευρώπη και η στάση του Αμπάς ήταν σε έντονη αντίθεση με εκείνη του παππού του, Ταχμάσπ Α΄, ο οποίος είχε διώξει τον Άγγλο περιηγητή Άντονι Τζένκινσον από την αυλή του όταν έμαθε ότι ήταν Χριστιανός. Από την πλευρά του, ο Αμπάς δήλωσε ότι «προτιμούσε τη σκόνη από τις σόλες των παπουτσιών του κατώτερου Χριστιανού παρά από την υψηλότερη προσωπικότητα των Οθωμανών».

Καμβάς των Κάρλο και Γκαμπριέλε Κάλιαρι στο Παλάτι των Δόγηδων στη Βενετία που απεικονίζει τον δόγη Μαρίνο Γκριμάνι να δέχεται τους Πέρσες πρεσβευτές, 1603

Ο Αμπάς Α΄ ως νέος Καίσαρας που τιμάται από τις Τρομπέτες της Δόξας, μαζί με την Περσική πρεσβεία 1609–1615, στο Allégorie de l'Occasion, από τον Φρανς Φράκεν, 1628.

Το 1599, ο Αμπάς έστειλε την πρώτη του διπλωματική αποστολή στην Ευρώπη. Η ομάδα διέσχισε την Κασπία Θάλασσα και πέρασε το χειμώνα στη Μόσχα, πριν προχωρήσει μέσω Νορβηγίας, Γερμανίας (όπου έγινε δεκτή από τον αυτοκράτορα Ροδόλφο Β΄) στη Ρώμη, όπου ο Πάπας Κλήμης Η΄ παραχώρησε στους ταξιδιώτες μια μακρά ακρόαση. Τελικά έφτασαν στην αυλή του Φιλίππου Γ΄ της Ισπανίας το 1602. Αν και η αποστολή δεν κατάφερε ποτέ να επιστρέψει στο Ιράν, καθώς ναυάγησε στο ταξίδι γύρω από την Αφρική, σηματοδότησε ένα σημαντικό νέο βήμα στις επαφές μεταξύ Ιράν και Ευρώπης και οι Ευρωπαίοι άρχισαν να γοητεύονται από τους Ιρανούς και τον πολιτισμό τους - η Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ του 1601-02, για παράδειγμα, κάνει δύο αναφορές (στο ΙΙ.5 και στο ΙΙΙ.4) στους «Σοφί», τον τότε αγγλικό όρο για τους σάχηδες του Ιράν. Η περσική μόδα -όπως τα παπούτσια με τακούνια, για τους άνδρες- υιοθετήθηκε με ενθουσιασμό από τους Ευρωπαίους αριστοκράτες. Στο εξής, ο αριθμός των διπλωματικών αποστολών από και προς την Περσία αυξήθηκε σημαντικά.

Ο σάχης είχε δώσει μεγάλη σημασία σε μια συμμαχία με την Ισπανία, τον κύριο αντίπαλο των Οθωμανών στην Ευρώπη. Ο Αμπάς προσέφερε εμπορικά δικαιώματα και την ευκαιρία να κηρύξει τον Χριστιανισμό στο Ιράν με αντάλλαγμα τη βοήθεια κατά των Οθωμανών. Όμως παρέμενε το εμπόδιο του Χορμούζ, ενός λιμανιού που είχε πέσει στα χέρια των Ισπανών όταν ο βασιλιάς της Ισπανίας κληρονόμησε τον θρόνο της Πορτογαλίας το 1580. Οι Ισπανοί απαίτησαν από τον Αμπάς να διακόψει τις σχέσεις του με τη Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών προτού εξετάσουν το ενδεχόμενο παραχώρησης της πόλης. Ο Αμπάς δεν ήταν σε θέση να συμμορφωθεί. Τελικά ο Αμπάς απογοητεύτηκε με την Ισπανία, όπως και με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία ήθελε να τον κάνει να ορκίσει πίστη στον Πάπα στους 400.000 και πλέον Αρμένιους υπηκόους του, αλλά δεν μπήκε στον κόπο να ενημερώσει τον σάχη όταν ο αυτοκράτορας Ροδόλφος υπέγραψε συνθήκη ειρήνης με τους Οθωμανούς. Οι επαφές με τον Πάπα, την Πολωνία και τη Μοσχοβία δεν ήταν πιο καρποφόρες.

Περισσότερα προέκυψαν από τις επαφές του Αμπάς με τους Άγγλους, αν και η Αγγλία είχε ελάχιστο ενδιαφέρον να πολεμήσει εναντίον των Οθωμανών. Οι αδελφοί Σίρλεϋ έφτασαν το 1598 και βοήθησαν στην αναδιοργάνωση του ιρανικού στρατού, ο οποίος αποδείχθηκε καθοριστικός για τη νίκη των Σαφαβιδών στον πόλεμο Οθωμανών-Σαφαβιδών (1603-1618) και την πρώτη νίκη των Σαφαβιδών στη μάχη επί των γειτονικών τους Οθωμανών αντιπάλων. Ένας από τους αδελφούς Σίρλεϋ, ο Ρόμπερτ Σίρλεϋ, ηγήθηκε της δεύτερης διπλωματικής αποστολής του Αμπάς στην Ευρώπη μεταξύ 1609-1615. Η Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών άρχισε επίσης να ενδιαφέρεται για το Ιράν και το 1622 τέσσερα πλοία της βοήθησαν τον Αμπάς να ανακτήσει το Ορμούζ από τους Πορτογάλους. Η κατάληψη του Ορμούζ έδωσε την ευκαιρία στην Εταιρεία να αναπτύξει το εμπόριο με την Περσία, με σκοπό να ανταλλάξει αγγλικά υφάσματα και άλλα εμπορεύματα με μετάξι, με το οποίο δεν έγινε πολύ κερδοφόρο λόγω της έλλειψης περσικού ενδιαφέροντος και της μικρής ποσότητας αγγλικών προϊόντων.

Οικογενειακές τραγωδίες και θάνατος

Ο Αμπάς στην ύστερη ζωή. Του Μοχάμεντ Κασίμ (1627).

Από τους πέντε γιους του Αμπάς, οι τρεις είχαν περάσει την παιδική ηλικία, οπότε η διαδοχή των Σαφαβιδών φαινόταν ασφαλής. Είχε καλές σχέσεις με τον διάδοχο του θρόνου, τον Μοχάμεντ Μπακίρ Μιρζά ( γεννημένος το 1587, γνωστότερος στη Δύση ως Σαφί Μιρζά). Το 1614, ωστόσο, κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας στη Γεωργία, ο σάχης άκουσε φήμες ότι ο πρίγκιπας συνωμοτούσε εναντίον του με έναν κορυφαίο Τσερκέζο, τον Φαρχάντ Μπεγκ Τσερκές. Λίγο αργότερα, ο Μοχάμεντ Μπακίρ παραβίασε το πρωτόκολλο κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού, σκοτώνοντας έναν αγριόχοιρο πριν ο σάχης προλάβει να καρφώσει το δόρυ του στο ζώο. Αυτό φάνηκε να επιβεβαιώνει τις υποψίες του Αμπάς και αυτός βυθίστηκε σε μελαγχολία- δεν εμπιστευόταν πλέον κανέναν από τους τρεις γιους του. Το 1615 αποφάσισε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να σκοτώσει τον Μοχάμεντ. Ένας Τσερκέζος ονόματι Μπεχμπούντ Μπεγκ εκτέλεσε τις εντολές του σάχη και ο πρίγκιπας δολοφονήθηκε σε ένα χαμάμ στην πόλη Ραστ. Ο σάχης μετάνιωσε σχεδόν αμέσως για την πράξη του και βυθίστηκε στη θλίψη.

Το 1621, ο Αμπάς αρρώστησε σοβαρά. Ο διάδοχός του, Μοχάμεντ Χονταμπάντα, νόμιζε ότι βρισκόταν στο νεκροκρέβατο και άρχισε να γιορτάζει την άνοδό του στο θρόνο με τους Κιζιλμπάς υποστηρικτές του. Όμως ο σάχης συνήλθε και τιμώρησε τον γιο του τυφλώνοντάς τον, γεγονός που θα τον απέκλειε από το να καταλάβει ποτέ τον θρόνο. Η τύφλωση ήταν μόνο εν μέρει επιτυχής και οι οπαδοί του πρίγκιπα σχεδίαζαν να τον βγάλουν λαθραία από τη χώρα σε ασφαλές μέρος με τους Μογγόλους, τη βοήθεια των οποίων θα χρησιμοποιούσαν για να ανατρέψουν τον Αμπάς και να εγκαταστήσουν τον Μοχάμεντ στο θρόνο. Όμως το σχέδιο προδόθηκε, οι οπαδοί του πρίγκιπα εκτελέστηκαν και ο ίδιος ο πρίγκιπας φυλακίστηκε στο φρούριο του Αλαμούτ, όπου αργότερα θα δολοφονείτο από τον διάδοχο του Αμπάς, τον σάχη Σαφί.

Ο Ιμάμ Κολί Μιρζά, ο τρίτος και τελευταίος γιος, έγινε στη συνέχεια διάδοχος του θρόνου. Ο Αμπάς τον προετοίμασε προσεκτικά για το θρόνο, αλλά, για κάποιο λόγο, το 1627, τον τύφλωσε μερικώς και τον φυλάκισε στο Αλαμούτ.

Απροσδόκητα, ο Αμπάς επέλεξε τώρα ως διάδοχο τον γιο του Μοχάμεντ Μπακίρ Μιρζά, τον Σαμ Μιρζά, έναν σκληρό και εσωστρεφή χαρακτήρα που λέγεται ότι απεχθανόταν τον παππού του εξαιτίας της δολοφονίας του πατέρα του. Παρ' όλα αυτά, διαδέχθηκε τον σάχη Αμπάς σε ηλικία 17 ετών το 1629, παίρνοντας το όνομα Σαχ Σάφι. Η υγεία του Αμπάς ήταν κακή από το 1621 και μετά. Πέθανε στο παλάτι του στο Φαραχαμπάντ στην ακτή της Κασπίας το 1629 και θάφτηκε στο Κασάν.

Χαρακτήρας και κληρονομιά

Τάφος, το Μαυσωλείο του σάχη Αμπάς Α΄.

Σύμφωνα με τον Ρότζερ Σάβορι: «Ο σάχης Αμπάς Α΄ διέθετε σε αφθονία ιδιότητες που του δίνουν το δικαίωμα να αποκαλείται "ο Μέγας". Ήταν ένας λαμπρός στρατηγός και τακτικός, του οποίου το κύριο χαρακτηριστικό ήταν η σύνεση. Προτιμούσε να επιτυγχάνει τους σκοπούς του με τη διπλωματία παρά με τον πόλεμο και έδειχνε τεράστια υπομονή στην επιδίωξη των στόχων του». Κατά τον Μάικλ Άξγουορθι, ο Αμπάς «ήταν ένας ταλαντούχος διοικητικός και στρατιωτικός ηγέτης και ένας αδίστακτος απολυταρχικός. Η βασιλεία του ήταν η εξαιρετική δημιουργική περίοδος της εποχής των Σαφαβιδών. Αλλά οι εμφύλιοι πόλεμοι και τα προβλήματα της παιδικής του ηλικίας (όταν πολλοί από τους συγγενείς του δολοφονήθηκαν) τον άφησαν με μια σκοτεινή συστροφή καχυποψίας και κτηνωδίας στο κέντρο της προσωπικότητάς του». Ο Ντόναλντ Ρέιφιλντ τον περιέγραψε ως «εξαιρετικά οξυδερκή και δραστήριο», αλλά και «δολοφονικό παρανοϊκό όταν διεγείρεται».

Το The Cambridge History of Iran απορρίπτει την άποψη ότι ο θάνατος του Αμπάς σηματοδότησε την αρχή της παρακμής της δυναστείας των Σαφαβιδών, καθώς το Ιράν συνέχισε να ευημερεί καθ' όλη τη διάρκεια του 17ου αιώνα, αλλά τον κατηγορεί για την κακή κρατική συμπεριφορά των μεταγενέστερων Σαφαβιδών σάχηδων: «Η εξόντωση των βασιλικών πριγκίπων, είτε με τύφλωση είτε με εγκλεισμό τους στο χαρέμι, ο αποκλεισμός τους από τις κρατικές υποθέσεις και από την επαφή με την ηγετική αριστοκρατία της αυτοκρατορίας και τους στρατηγούς, όλες οι καταχρήσεις στην εκπαίδευση των πριγκίπων, οι οποίες δεν ήταν κάτι καινούργιο, αλλά έγιναν συνήθης πρακτική με τον Αμπάς στην αυλή του Ισφαχάν, έθεσαν ουσιαστικά τέρμα στην εκπαίδευση ικανών διαδόχων, δηλαδή αποτελεσματικών πριγκίπων προετοιμασμένων να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της διακυβέρνησης ως βασιλείς»".

Ο Αμπάς μιλούσε άπταιστα την τουρκική διάλεκτο που χρησιμοποιούσε το τουρκομανικό τμήμα της πολυεθνικής οργάνωσης των Κιζιλμπάς, αν και μιλούσε εξίσου άνετα τα περσικά, που ήταν η γλώσσα της διοίκησης και του πολιτισμού, της πλειοψηφίας του πληθυσμού, καθώς και της αυλής, όταν το Ισφαχάν έγινε πρωτεύουσα υπό τη βασιλεία του (1598). Σύμφωνα με τον Γκαρσία ντε Σίλβα Φιγκερόα, τον Ισπανό πρεσβευτή στην αυλή των Σαφαβιδών κατά τη μεταγενέστερη βασιλεία του Αμπάς, άκουσε τον Αμπάς να μιλά γεωργιανά, τα οποία είχε αναμφίβολα αποκτήσει από τους Γεωργιανούς γκολάμ και τις παλλακίδες του.

Ο Αμπάς κέρδισε ισχυρή υποστήριξη από τον απλό λαό. Οι πηγές αναφέρουν ότι περνούσε μεγάλο μέρος του χρόνου του ανάμεσά τους, επισκεπτόμενος προσωπικά τα παζάρια και άλλους δημόσιους χώρους στο Ισφαχάν. Κοντός στο ανάστημα αλλά σωματικά δυνατός μέχρι που η υγεία του εξασθένησε στα τελευταία του χρόνια, ο Αμπάς μπορούσε να διανύει μεγάλα χρονικά διαστήματα χωρίς να χρειάζεται να κοιμηθεί ή να φάει και μπορούσε να διανύει μεγάλες αποστάσεις με το άλογο. Στην ηλικία των 19 ετών, ο Αμπάς ξύρισε τα γένια του, κρατώντας μόνο το μουστάκι του, δημιουργώντας έτσι μια μόδα στο Ιράν.

Ο Αμπάς ήταν επίσης ένας χαρισματικός ρήτορας που μπορούσε να πείσει και να επηρεάσει τους ανθρώπους με την ευγλωττία του. Ο κλασικός Τουρκμενός ποιητής Μαγκτιμγκούλι, ο οποίος έζησε έναν αιώνα μετά τον Αμπάς, τον αναφέρει στο ποίημα "Zer bolmaz" (Δεν είναι κόσμημα) με τους ακόλουθους στίχους:

سخنور من ديان کوپدير جهانده‬‎

هيچ کيم شاه عباس دک سخنور بولماز‬‎

Υπάρχουν πολλοί που θα έλεγαν ότι είναι καλοί ρήτορες,

Αν και κανείς δεν είναι τόσο εύγλωττος όσο ο σάχης Αμπάς.

Βιβλιογραφία

• Amanat, Abbas (2017). Iran: A Modern History. Yale University Press. ISBN 978-0300112542. 
• Asat'iani, Nodar· Bendianachvili, Alexandre (1997). Histoire de la Géorgie (στα Γαλλικά). Paris, France: L'Harmattan. ISBN 2-7384-6186-7. 
• Axworthy, Michael (2007). Empire of the Mind: A History of Iran. London, UK: C. Hurst and Co. ISBN 978-1-8506-5871-9. 
• Babaie, Sussan (2004). Slaves of the Shah: New Elites of Safavid Iran. Library of Middle East History. London, UK: I. B. Tauris. ISBN 978-1-8606-4721-5. 
• Blow, David (2009). Shah Abbas: The Ruthless King Who Became an Iranian Legend. London, UK: I. B. Tauris. ISBN 978-1-84511-989-8. 
• Bomati, Yves· Nahavandi, Houchang (1998). Shah Abbas, Empereur de Perse: 1587–1629 (στα Γαλλικά). Paris, France: Perrin. ISBN 2-2620-1131-1. 
• Bosworth, C. E. (1989). ["Barda and Barda-Dāri v. Military Slavery in Islamic Iran" «Barda and Barda-Dāri v. Military Slavery in Islamic Iran»]. Στο: Yarshater, Ehsan, επιμ. Encyclopædia Iranica. III. London: Routledge & Kegan Paul, σσ. 774–776. "Barda and Barda-Dāri v. Military Slavery in Islamic Iran". Ανακτήθηκε στις 2022-07-21. 
• Cole, Juan R. I. (May 1987). «Rival Empires of Trade and Imami Shi'ism in Eastern Arabia, 1300–1800». International Journal of Middle East Studies (Cambridge, UK: Cambridge University Press) 19 (2): 177–203. doi:10.1017/s0020743800031834. ISSN 0020-7438. 
• Dale, Stephen Frederic (2010). The Muslim Empires of the Ottomans, Safavids, and Mughals. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-69142-0. 
• Eraly, Abraham (2003) [2000]. The Mughal Throne: The Saga of India's Great Emperors. original title Emperors of the Peacock Throne. London, UK: Weidenfeld & Nicolson. ISBN 1-8421-2723-3. 
• Haneda, Masahi (1990). «Čarkas: ii. Under the Safavids». Στο: Yarshater, Ehsan, επιμ. Encyclopædia Iranica. IV. London: Routledge & Kegan Paul, σσ. 818–819. https://web.archive.org/web/20150517014742/http://www.iranicaonline.org/articles/carkas-cherkes-term-used-in-persian-arabic-and-turkic-for-the-circassian-people-of-the-northwest-caucasus-who-call-thems. Ανακτήθηκε στις 2022-07-21. 
• Hoiberg, Dale H. (2010). «Abbas I (Persia)». Encyclopædia Britannica. Chicago. https://archive.org/details/newencyclopaedia2009ency. Ανακτήθηκε στις 2022-07-21. 
• IBP (2013). Armenia Country Study Guide. 1: Strategic Information and Developments. International Business Publications. ISBN 978-1-4387-7382-7. 
• Jackson, Peter· Lockhart, Lawrence (1986). The Cambridge History of Iran. 6: The Timurid and Safavid Periods. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 0-5212-0094-6. 
• Kacharava, Eka (2011). «Alaverdy Eparchy» (PDF). Friends of Academic Research in Georgia. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 18 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2022. 
• Khanbaghi, Aptin (2006). The Fire, the Star and the Cross: Minority Religions in Medieval and Early Modern Iran. London, UK: I. B. Tauris. ISBN 1-8451-1056-0. 
• Kouymjian, Dickran (2004). «1: Armenia From the Fall of the Cilician Kingdom (1375) to the Forced Emigration under Shah Abbas (1604)». Στο: Hovannisian, Richard G., επιμ. The Armenian People from Ancient to Modern Times. II: Foreign Dominion to Statehood: The Fifteenth Century to the Twentieth Century. New York, NY: St. Martin's Press. ISBN 1-4039-6422-X. 
• Kremer, William (25 Ιανουαρίου 2013). «Why Did Men Stop Wearing High Heels?». BBC News Magazine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2022. 
• Lapidus, Ira Marvin (2012). A Global History of Pre-modern Islamic Societies. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 978-0-5217-3298-7. 
• Lockhart, Lawrence (1953). Arberry, Arthur John, επιμ. The Legacy of Persia. The Legacy Series. Oxford, UK: Clarendon Press. 
• Madelung, W. (1988). «Baduspanids». Στο: Yarshater, Ehsan, επιμ. Encyclopædia Iranica. III. London: Routledge & Kegan Paul, σσ. 385–391. http://www.iranicaonline.org/articles/baduspanids. Ανακτήθηκε στις 2022-07-21. 
• Manz, Beatrice; Haneda, Masashi (1990). «Čarkas». Encyclopædia Iranica. London: Routledge & Kegan Paul, σσ. 816–819. https://web.archive.org/web/20150517014742/http://www.iranicaonline.org/articles/carkas-cherkes-term-used-in-persian-arabic-and-turkic-for-the-circassian-people-of-the-northwest-caucasus-who-call-thems. Ανακτήθηκε στις 2022-07-21. 
• Matthee, Rudi (2011). Persia in Crisis: Safavid Decline and the Fall of Isfahan. International Library of Iranian Studies. London, UK: I. B. Tauris. ISBN 978-1-8451-1745-0. 
• Matthee, Rudi (1999). «Farhād Khan Qaramānlū, Rokn-al-Saltana». Στο: Yarshater, Ehsan, επιμ. Encyclopædia Iranica. IX. London: Routledge & Kegan Paul, σσ. 385–391. http://www.iranicaonline.org/articles/farhad-khan-qaramanlu-rokn-al-saltana. Ανακτήθηκε στις 2022-07-21. 
• Matthee, Rudolph P. (1999a). The Politics of Trade in Safavid Iran: Silk for Silver, 1600–1730. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 0-5216-4131-4. 
• Mikaberidze, Alexander (2015). Historical Dictionary of Georgia (2η έκδοση). Rowman & Littlefield. ISBN 978-1442241466. 
• Mitchell, Colin P., επιμ. (2011). New Perspectives on Safavid Iran: Empire and Society. Milton Park, UK: Routledge. ISBN 978-0-4157-7462-8. 
• Mitchell, Colin P. (2009). The Practice of Politics in Safavid Iran: Power, Religion and Rhetoric. Persian Studies. London, UK: I. B. Tauris. ISBN 978-0-8577-1588-3. 
• Mitchell, Colin P. (2009a). «Ṭahmāsp I». Encyclopædia Iranica. ISSN 2330-4804. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2022. 
• Monshi, Eskandar Beg (1978). Tārīk̲-e ʻālamārā-ye ʻAbbāsī. Persian Heritage (στα Αραβικά και Αγγλικά). Translated by Savory, Roger M. Boulder, CO: Westview Press. ISBN 0-8915-8296-7. 
• Newman, Andrew J. (2006). Safavid Iran: Rebirth of a Persian Empire. Library of Middle East History. London, UK: I. B. Tauris. ISBN 1-86064-667-0. 
• Parizi, Mohammad-Ebrahim Bastani (2000). «Ganj-ʿAlī Khan». Στο: Yarshater, Ehsan, επιμ. Encyclopædia Iranica. X. London: Routledge & Kegan Paul, σσ. 284–285. http://www.iranicaonline.org/articles/ganj-ali-khan. Ανακτήθηκε στις 2022-07-21. 
• Quinn, Sholeh (2015). Shah Abbas: The King who Refashioned Iran. Oneworld Publications. ISBN 9781780745688. 
• Roemer, H. R. (1986). «5: The Safavid Period». Στο: Jackson, Peter, επιμ. The Cambridge History of Iran. 6: The Timurid and Safavid Periods. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 0-5212-0094-6. 
• Saslow, James M. (1999). «Asia and Islam: Ancient Cultures, Modern Conflicts». Pictures and Passions: A History of Homosexuality in the Visual Arts. New York, NY: Viking. ISBN 0-6708-5953-2. 
• Savory, Roger (1983). «'Abbās (I)». Στο: Yarshater, Ehsan, επιμ. Encyclopædia Iranica. I. London: Routledge & Kegan Paul, σσ. 71–75. http://www.iranicaonline.org/articles/abbas-i. Ανακτήθηκε στις 2022-07-21. 
• Savory, Roger M. (1980). Iran under the Safavids. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 0-521-22483-7. 
• Shakespeare, William (1863). Clark, William George, επιμ. The Works of William Shakespeare. III. Cambridge, UK: Macmillan and Company. 
• Starkey, Paul (2010). «Tawfīq Yūsuf Awwād (1911–1989)». Στο: Allen, Roger, επιμ. Essays in Arabic Literary Biography. 3: 1850–1950. Wiesbaden, Germany: Otto Harrassowitz. ISBN 978-3-447-06141-4. 
• Streusand, Douglas E. (2011). Islamic Gunpowder Empires: Ottomans, Safavids, and Mughals. Boulder, CO: Westview Press. ISBN 978-0-8133-1359-7. 
• Sykes, Ella Constance (1910). Persia and its People. New York, NY: The Macmillan Company. 
• Thorne, John O. (1984). «Abbas I». Chambers Biographical Dictionary. Edinburgh: Chambers Harrap.. 
• Wallbank, Thomas Walter (1992) [1942]. Civilization Past & Present (7η έκδοση). New York, NY: HarperCollins. ISBN 0-6733-8867-0. 
• Wilson, Richard (March 2010). «When Golden Time Convents: Twelfth Night and Shakespeare's Eastern Promise». Shakespeare (Routledge) 6 (2): 209–226. doi:10.1080/17450911003790331. ISSN 1745-0918.