Αστερία (θεά)
Στην ελληνική μυθολογία, η Αστερία ή Αστερίη (αρχαία ελληνικά: Ἀστερία or Ἀστερίη) είναι κόρη των Τιτάνων Κοίου και Φοίβης, και αδελφή της Λητούς.[1] Σύμφωνα με τον Ησίοδο, από τον ξάδελφό της Πέρση απέκτησε ένα μοναχοπαίδι, μια κόρη που ονομαζόταν Εκάτη, τη θεά της μαγείας.[2] Άλλοι συγγραφείς έκαναν την Αστέρια μητέρα του τέταρτου Ηρακλή[3] και της Εκάτης[4] από τον Δία.
| Αστερία | |
|---|---|
| Θεά της Δήλου | |
 | |
| Σύζυγος-οι | Πέρσης |
| Γονείς | Κοίος και Φοίβη |
| Αδέλφια | Λητώ |
| Τέκνα | Εκάτη |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| wikidata (π) | |
Η Αστερία είναι γνωστή για την καταδίωξή της από τον ερωτευμένο θεό Δία, που την επιθυμούσε. Προκειμένου να ξεφύγει από αυτόν και τις κινήσεις του, μεταμορφώθηκε σε πουλί και μετά σε ένα περιπλανώμενο νησί. Όταν η αδελφή της η Λητώ, έγκυος από τον Δία, μπήκε σε τοκετό, η Αστερία ήταν το μόνο μέρος στη γη πρόθυμο να τη δεχτεί, αψηφώντας τις εντολές της Ήρας που απαγόρευαν στη Λητώ οποιοδήποτε καταφύγιο. Μετά τη γέννηση του Απόλλωνα και της Άρτεμιδας επάνω της, το νησί έλαβε το όνομα Δήλος και ο Απόλλων το στερέωσε στη θέση του, κάνοντας το ιερό του τόπο.
Ετυμολογία
ΕπεξεργασίαΤο όνομα της θεάς «Αστέρια» προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη ἀστήρ που σημαίνει «αστέρας». Η ίδια η λέξη Ἀστήρ κληρονομείται από την πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *h₂ster- ("αστέρι"), από *h₂eh₁s-, "καίω".[5] Το όνομα της Αστερίας έχει ίδια ετυμολογία με τα ονόματα του Αστραίου, πρώτου ξαδέλφου του Αστερίας, και της κόρης του Αστραίας.
Μυθολογία
Επεξεργασία
Η Αστέρια παντρεύτηκε τον πρωτοξάδελφό της Πέρση, και γέννησε το μονάκριβο παιδί τους την Εκάτη.[6][2] Σε μια παραλλαγή που αποδίδεται στον Μουσαίο, η Αστερία έγινε μητέρα της Εκάτης όχι από τον Πέρση αλλά από τον ίδιο τον Δία.[4] Η Αστερία συμμάχησε με τους άλλους θεούς κατά τη διάρκεια της Γιγαντομαχίας, καθώς στη ζωφόρο της Γιγαντομαχίας στον Βωμό της Περγάμου, η Αστερία φαίνεται να πολεμά ενάντια στους Γίγαντες δίπλα στη μητέρα της τη Φοίβη.[7]
Η Αστερία ήταν κάτοικος του Ολύμπου και όπως και η αδελφή της η Λητώ αγαπήθηκε από τον Δία. Αφού ο Δίας άφησε έγκυο τη Λητώ, την προσοχή του τράβηξε στη συνέχεια η αδελφή της η Αστερία.[8] Προκειμένου να ξεφύγει από τις ερωτικές επιδρομές του θεού, ο οποίος με τη μορφή αετού την καταδίωξε,[9] μεταμορφώθηκε σε ορτύκι και ρίχτηκε στο Αιγαίο πέλαγος. Εκεί η Αστερία μεταμορφώθηκαν στο νησί Αστερία (το νησί που είχε πέσει από τον παράδεισο σαν αστέρι) ή στο «νησί των ορτυκιών» Ορτυγία.[10][6] Αυτό στη συνέχεια ταυτίστηκε με το νησί της Δήλου, το οποίο ήταν το μόνο μέρος στη γη που έδωσε καταφύγιο στη Λητώ, όταν, έγκυος στα παιδιά του Δία, καταδιώχθηκε από την εκδικητική Ήρα.[11] Σύμφωνα με τον Υγίνο, η Λητώ μεταφέρθηκε από τον βόρειο άνεμο Βορέα με εντολή του Δία στο πλωτό νησί, την ώρα που την καταδίωκε ο Πύθων, και εκεί στηριζόμενη σε μια ελιά γέννησε τον Απόλλωνα και την Άρτεμιδα.[12]
Η Ήρα, παρόλο που ήταν έξαλλη που η Αστερία την αψήφησε και επέτρεψε στη Λητώ να γεννήσει τα προϊόντα της απιστίας του Δία, δεν της έκανε κακό, από σεβασμό προς αυτήν που δεν κοιμήθηκε με τον Δία όταν την κυνήγησε και αντ' αυτού προτίμησε τη θάλασσα από αυτόν, μη κατακερματίζοντας έτσι περαιτέρω τον γάμο της Ήρας.[13] Η δύναμη της Αστερίας να αντισταθεί στις απειλές της Ήρας φαίνεται να πηγάζει από την καταγωγή της ως κόρης δύο Τιτάνων.[14]
Μια διαφορετική εκδοχή προστέθηκε από τον ποιητή Νόννο, ο οποίος διηγήθηκε ότι, αφού η Αστερία καταδιώχθηκε από τον Δία και έγινε ορτύκι και πήδηξε στη θάλασσα, ο θεός Ποσειδών μετά ανέλαβε το κυνήγι. Μέσα στην τρέλα του πάθους του, κυνήγησε την αγνή θεά πέρα δώθε στη θάλασσα, που έτρεχε ακούραστη μέχρι που μεταμορφώθηκε στο έρημο νησί Δήλος με τη βοήθεια του ανιψιού της Απόλλωνα που την ρίζωσε στα κύματα ακίνητη.[15]
Η εκδοχή της φυγής της Αστερίας από τον Δία ως καταγωγή της Δήλου εισήχθη πιθανότατα από τον Καλλίμαχο, καθώς στον Ομηρικό Ύμνο στον Απόλλωνα, τίποτα στη συνομιλία μεταξύ Λητούς και Δήλου δεν υπονοεί τέτοιο παρελθόν για τη Δήλο, πόσο μάλλον ότι είναι αδελφές.[14] Όπως και στον Ύμνον, ωστόσο, ο Καλλίμαχος δεν υπαινίσσεται κάποια συγγένεια μεταξύ Λητούς και Αστερίας, σε αντίθεση με τον Ησίοδο, ο οποίος έγραψε ότι είναι αδελφές, αλλά δεν έκανε την Αστερία την καταγωγή της Δήλου.[16] Η Αστερία ως Δήλος είναι ήδη γνωστή από τον Πίνδαρο, αλλά το αν γνώριζε την ιστορία της προσπάθειάς της να αποφύγει τον Δία δεν είναι ξεκάθαρο.[14]
Στη σπάνια εκδοχή όπου η Αστερία είναι η μητέρα του Ηρακλή από τον Δία, οι Φοίνικες θυσίαζαν ορτύκια στον ήρωα γιατί όταν πήγε στη Λιβύη και σκοτώθηκε από τον Τυφώνα, ο Ιόλαος του έφερε ένα ορτύκι και αφού το έβαλε κοντά του, μύρισε, και ξαναζωντάνεψε.[17]
Δείτε επίσης
ΕπεξεργασίαΣημειώσεις
Επεξεργασία- ↑ Hesiod, Theogony 404 ff.; Apollodorus, 1.2.2; Hyginus, Fabulae Preface
- ↑ 2,0 2,1 Hesiod, Theogony 409–11; Apollodorus, 1.2.4
- ↑ Cicero, De Natura Deorum 3.16; Athenaeus, 9.47
- ↑ 4,0 4,1 According to Musaeus as cited by a scholiast on Apollonius Rhodius's Argonautica 3.467
- ↑ Beekes, R. S. P., Etymological Dictionary of Greek (Leiden: Brill, 2009), 1:156–57.
- ↑ 6,0 6,1 Roman, Luke· Roman, Monica (2010). Encyclopedia of Greek and Roman Mythology (στα Αγγλικά). Infobase Publishing. σελ. 88. ISBN 9781438126395.
- ↑ Lexicon Iconographicum Mythologiae Classicae 617 (Αστερία 1); Χόναν, p. 21
- ↑ Μαύρος Ονόρατος Σέρβιος, Σχόλια εις Βιργιλίου Αινειάδα 3.73
- ↑ Οβίδιος, Μεταμορφω΄σεις 6.108
- ↑ Απολλόδωρος, 1.4.1
- ↑ Καλλίμαχος, Ύμνος εις Δήλον 37
- ↑ Υγίνος, Μύθοι 53.
- ↑ Callimachus, Hymn to Delos 240–248
- ↑ 14,0 14,1 14,2 Mineur 2018, σελ. 75.
- ↑ Νόννος, Διονυσιακά 2.125 ff, 33.336 ff & 42.410 ff
- ↑ Mineur 2018, σελ. 83.
- ↑ Αθήναιος, 9.47
Βιβλιογραφικές αναφορές
Επεξεργασία- Ο Αθηναίος του Ναυκράτη, Οι Δειπνοσοφιστές ή Συμπόσιο των μαθητών. Λονδίνο. Henry G. Bohn, York Street, Covent Garden. 1854. Ηλεκτρονική έκδοση στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Περσέα .
- Athenaeus of Naucratis, Deipnosophistae . Kaibel. Στο Aedibus BG Teubneri. Lipsiae. 1887. Ελληνικό κείμενο διαθέσιμο στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Περσέα .
- Callimachus, Callimachus and Lycophron με αγγλική μετάφραση από τον AW Mair ; Aratus, με αγγλική μετάφραση από τον GR Mair, Λονδίνο: W. Heinemann, Νέα Υόρκη: GP Putnam 1921. Αρχείο Διαδικτύου
- Καλλίμαχος, Έργα . AW Mair. Λονδίνο: William Heinemann; Νέα Υόρκη: GP Putnam's Sons. 1921. Ελληνικό κείμενο διαθέσιμο στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Περσέα .
- Gaius Julius Hyginus, Fabulae from The Myths of Hyginus σε μετάφραση και επιμέλεια Mary Grant. University of Kansas Publications in Humanistic Studies. Online έκδοση στο Topos Text Project.
- Ησίοδος, Θεογονία από τους Ομηρικούς Ύμνους και Ομηρική με αγγλική μετάφραση από τον Hugh G. Evelyn-White, Cambridge, MA., Harvard University Press; Λονδίνο, William Heinemann Ltd. 1914. Ηλεκτρονική έκδοση στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Περσέα. Ελληνικό κείμενο διαθέσιμο από τον ίδιο ιστότοπο .
- Honan, Mary McMahon, Guide to the Pergamon Museum, De Gruyter, 1904.(ISBN 9783112399330)ISBN 9783112399330 . Online έκδοση στο De Gruyter .
- Marcus Tullius Cicero, Nature of the Gods from the Treatises of MT Cicero, μετάφραση Charles Duke Yonge (1812-1891), έκδοση Bohn του 1878. Online έκδοση στο Topos Text Project.
- Marcus Tullius Cicero, De Natura Deorum. Ο. Plasberg. Λειψία. Teubner. 1917. Λατινικό κείμενο διαθέσιμο στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη του Περσέα .
- Maurus Servius Honoratus, In Vergilii carmina comentarii. Servii Grammatici qui feruntur in Vergilii carmina commentarii; recensuerunt Georgius Thilo et Hermannus Hagen. Γεώργιος Θήλο. Λειψία. BG Teubner. 1881. Ηλεκτρονική έκδοση στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Περσέα .
- Nonnus of Panopolis, Dionysiaca μετάφραση William Henry Denham Rouse (1863-1950), από την Loeb Classical Library, Cambridge, MA, Harvard University Press, 1940. Online έκδοση στο Topos Text Project.
- Νόννος Πανόπολης Διονυσιακών. 3 τόμοι. WHD Rouse. Cambridge, MA., Harvard University Press; London, William Heinemann, Ltd. 1940-1942. Ελληνικό κείμενο διαθέσιμο στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Περσέα .
- Pseudo-Apollodorus, The Library with an English Translation by Sir James George Frazer, FBA, FRS in 2 Volumes, Cambridge, MA, Harvard University Press; Λονδίνο, William Heinemann Ltd. 1921.(ISBN 0-674-99135-4)ISBN 0-674-99135-4 . Ηλεκτρονική έκδοση στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Περσέα. Ελληνικό κείμενο διαθέσιμο από τον ίδιο ιστότοπο .
- Publius Ovidius Naso, Amores επιμέλεια Christopher Marlowe, Εκδ. Ηλεκτρονική έκδοση στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Περσέα.
- Publius Ovidius Naso, Amores, Epistulae, Medicamina faciei femineae, Ars amatoria, Remedia amoris. R. Ehwald. edidit ex Rudolphi Merkelii αναγνώριση. Λειψία. BG Teubner. 1907. Λατινικό κείμενο διαθέσιμο στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Περσέα .
- 978-90-04-07230-5