Βικιπαίδεια

Πωλ Βαλερύ

Ο Πωλ Βαλερύ ή, όπως είναι ευρέως γνωστός, Πολ Βαλερί[18][19][20][21][22] (γαλλικά: Ambroise-Paul-Toussaint-Jules Valéry, 30 Οκτωβρίου 1871 – 20 Ιουλίου 1945) ήταν Γάλλος ποιητής, συγγραφέας και φιλόσοφος. Τα ενδιαφέροντά του ήταν τόσο πλατιά, ώστε μπορεί χαρακτηρισθεί πολυμαθής. Εκτός από το ποιητικό του έργο και τους διαλόγους του, συνέγραψε πολλά δοκίμια, ενώ είναι γνωστός και για τους αφορισμούς του πάνω σε θέματα Τέχνης, Ιστορίας, Γραμμάτων, Μουσικής και επικαιρότητας.

Πωλ Βαλερύ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση30  Οκτωβρίου 1871[1][2][3]
Σετ[4][5]
Θάνατος20  Ιουλίου 1945[1][6][7]
Παρίσι[8][4][5]
Τόπος ταφήςCimetière Marin, Sète
ΨευδώνυμοDoris[9]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[5]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[2][10][11]
ΣπουδέςΛύκειο Κοντορσέ
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταφιλόσοφος[5]
ποιητής[12]
δημοσιογράφος
συγγραφέας
δοκιμιογράφος
κριτικός λογοτεχνίας[13]
διδάσκων πανεπιστημίου[14][15]
λιμπρετίστας[5]
ΕργοδότηςΚολλέγιο της Γαλλίας (1937–1945)[15]
Le Figaro
Αξιοσημείωτο έργοd:Q115950265
The Crisis of the Mind
Οικογένεια
ΣύζυγοςJeannie Valéry[5]
ΤέκναAgathe Rouart-Valéry[5]
ΑδέλφιαJules Valéry
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαπρόεδρος (1924–1934, PEN Club français)
πρόεδρος (1941–1945, d:Q3550275)
38η έδρα της Γαλλικής Ακαδημίας (1925–1945)
ΒραβεύσειςΜέγας Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής[16]
Louis Barthou Prize (1942)
Διοικητής του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας[17]
Goethe Medal for Art and Science (1932)
d:Q123571217 (1945)
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφικά στοιχεία

Επεξεργασία

Ο Βαλερύ γεννήθηκε από Κορσικανό πατέρα και Γενοβέζα μητέρα στο Σετ (Sète), μια κωμόπολη στην ακτή της Μεσογείου, στον Νομό Ερό, αλλά μεγάλωσε στο Μονπελιέ. Μετά από παραδοσιακή ρωμαιοκαθολική εκπαίδευση, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.

Ο Βαλερύ αφοσιώθηκε στη συγγραφή ως κύρια απασχόλησή του κάπως αργά στη ζωή του (σχεδόν 50 ετών), όταν ο επιχειρηματίας του οποίου ήταν γραμματέας επί εικοσαετία, ο Εντουάρ Λεμπέ, πέθανε από τη νόσο του Πάρκινσον το 1920. Μέχρι τότε ο Βαλερύ είχε επίσης εργασθεί για λίγο ως υπάλληλος του Υπουργείου Πολέμου. Για ένα διάστημα ήταν μέλος του κύκλου του ποιητή Στεφάν Μαλαρμέ.

Μετά την εκλογή του στη Γαλλική Ακαδημία το 1925, ο Βαλερύ άρχισε να γίνεται γνωστός ως διανοούμενος στη γαλλική κοινωνία. Γύριζε ακούραστα στην Ευρώπη δίνοντας διαλέξεις επί πολιτιστικών και κοινωνικών θεμάτων, ενώ αργότερα ανέλαβε και κάποιες επίσημες ιδιότητες: αντιπροσώπευσε τη Γαλλία σε πολιτιστικά ζητήματα στην Κοινωνία των Εθνών, υπηρετώντας σε αρκετές επιτροπές του οργανισμού αυτού. Μια δωδεκάδα δοκίμιά του που μεταφράσθηκαν στα αγγλικά με τον τίτλο The Outlook for Intelligence (1989) προέκυψαν από αυτές του τις δραστηριότητες.

Το 1931 ο Βαλερύ ίδρυσε το Collège Internationale de Cannes (Διεθνές Κολέγιο των Καννών), ένα ιδιωτικό ίδρυμα για τη διδασκαλία της γαλλικής γλώσσας και πολιτισμού. Το κολέγιο αυτό λειτουργεί μέχρι σήμερα, προσφέροντας επαγγελματικά μαθήματα σε Γάλλους και μαθήματα γαλλικών για ξενόγλωσσους φοιτητές.

Ο Βαλερύ επιλέχθηκε για να δώσει τον εναρκτήριο λόγο στον εθνικό εορτασμό το 1932 από τους Γερμανούς της εκατοστής επετείου του θανάτου του Γκαίτε. Αυτή ήταν μια ταιριαστή επιλογή, καθώς ο Βαλερύ μοιραζόταν με τον Γκαίτε το ίδιο έντονο ενδιαφέρον για την Επιστήμη (ιδίως τη Βιολογία και τη θεωρία του φωτός).

Εκτός από μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας ο Βαλερύ ήταν και μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Λισαβόνας και του Front national des Écrivains (= «Εθνικού Μετώπου Συγγραφέων»). Το 1937 διορίσθηκε διευθυντικό στέλεχος στο μετέπειτα Πανεπιστήμιο της Νίκαιας, ενώ ήταν ο πρώτος χρονικά κάτοχος της Έδρας της Ποιητικής στο Κολέγιο της Γαλλίας.

Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η κυβέρνηση του Βισύ τον απεμάκρυνε από κάποιες από αυτές τις θέσεις και αξιώματα εξαιτίας της ήρεμης αρνήσεώς του να συνεργασθεί με αυτή και τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις, αλλά ο Βαλερύ συνέχισε σε όλη τη διάρκεια της κατοχής να εκδίδει κείμενά του και να αναπτύσσει δραστηριότητα στη γαλλική πολιτιστική ζωή, ιδιαίτερα ως μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.

Το 1900 ο Πωλ Βαλερύ πήρε ως σύζυγό του τη Τενί Γκομπιλάρ, μια φίλη της οικογένειας Μαλαρμέ, που ήταν και ανεψιά της ζωγράφου Μπερτ Μοριζό. Ο γάμος ήταν μια διπλή τελετή κατά την οποία ταυτόχρονα η κόρη της Μοριζό, η Ζιλί Μανέ, παντρεύτηκε τον ζωγράφο Ερνστ Ρουάρ. Ο Βαλερύ και η Γκομπιγιάρ απέκτησαν τρία παιδιά: τον Κλοντ, την Αγάθη και τον Φρανσουά.

 
Ο τάφος του Πωλ Βαλερύ

Ο Βαλερύ πέθανε στο Παρίσι αλλά τάφηκε στο κοιμητήριο της γενέτειράς του Σετ, το ίδιο κοιμητήριο που ενέπνευσε ένα από τα γνωστότερα ποιήματά του, το Le cimetière marin («Θαλασσινό κοιμητήρι»).

Έργο

Επεξεργασία

Ο Βαλερύ είναι γνωστότερος ως ποιητής, θεωρούμενος κάποτε ως τελευταίος των Γάλλων συμβολιστών. Ωστόσο υπήρξαν πολλές συζητήσεις σχετικά με το αν ήταν κυρίως φιλόσοφος ή ποιητής: συνολικά λιγότερα από εκατό ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί.

Ποίηση

Επεξεργασία

Τη νύχτα της 4ης Οκτωβρίου 1892, κατά τη διάρκεια μιας δυνατής θύελλας, ο Πωλ Βαλερύ είχε μία υπαρξιακή κρίση που επέδρασε πολύ στη συγγραφική του σταδιοδρομία. Περί το 1898, η συγγραφική του δραστηριότητα σχεδόν διακόπηκε, εξαιτίας και του θανάτου του μέντορά του Στεφάν Μαλαρμέ και για σχεδόν 20 χρόνια από τότε ο Βαλερύ δεν δημοσίευσε ούτε μία λέξη μέχρι το 1917, οπότε και έσπασε αυτή τη «Μεγάλη Σιωπή» με την έκδοση του La Jeune Parque («Η νεαρή Μοίρα») στα 46 του. Αυτό το σκοτεινό αλλά και πλήρες μουσικότητας αριστούργημα από 512 αλεξανδρινούς στίχους σε ομοιοκατάληκτα ζευγάρια χρειάσθηκε 4 χρόνια για να ολοκληρωθεί και του εξασφάλισε άμεση φήμη. Πολλοί στη Γαλλία το θεωρούν το σημαντικότερο γαλλικό ποίημα του 20ού αιώνα. Ο τίτλος αναφέρεται στη νεαρότερη από τις τρεις Parcae (τις ρωμαϊκές θεότητες που αντιστοιχούν στις ελληνικές Μοίρες), παρότι η σύνδεση αυτή στο περιεχόμενο είναι προβληματική. Πριν από τη La Jeune Parque, τα μόνα (δημοσιευμένα) έργα του ποιητή ήταν διάλογοι, άρθρα, λίγα ποιήματα και η μελέτη για τον Λεονάρντο ντα Βίντσι (βλ. παρακάτω), ο πρώτος καρπός των επιστημονικής φύσεως ερευνών του. Το 1920 και το 1922 εξέδωσε δύο μικρές ποιητικές συλλογές. Η πρώτη, το Album des vers anciens (= «Λεύκωμα παλιών στίχων»), ήταν στην ουσία μια αναθεώρηση πρώιμων μικρότερων ποιημάτων, κάποια από τα οποία είχαν δει το φως πριν το 1900. Η δεύτερη, με τον τίτλο Charmes (από το λατινικό carmina = τραγούδια), περιείχε το «Θαλασσινό κοιμητήρι» καθώς και πολυάριθμα μικρότερα ποιήματα με πολύ διαφορετικές μεταξύ τους δομές, και επιβεβαίωσε τη φήμη του ως ενός από τους μεγαλύτερους Γάλλους ποιητές.

Η τεχνική του Βαλερύ είναι αρκετά παραδοσιακή στην ουσία της. Ο στίχος του ομοιοκαταληκτεί και δένει στο μέτρο με παραδοσιακούς τρόπους, έχοντας επηρεασθεί από τους Μαλαρμέ και Μαλέρμπ. Παραπέρα, θέλησε να απαλλάξει την ποίηση από κάθε αισθηματισμό, φθάνοντας στο σημείο να τη μετατρέψει σε καθαρά πνευματική άσκηση. Για τον λόγο αυτό του απέδωσαν τον τίτλο του «αρχηγού της καθαρής ποίησης» (poesie pure). Το ποίημά του Palme ενέπνευσε το ποίημα του Τζέιμς Μέριλ Lost in Translation («Χαμένοι στη μετάφραση», 1974).

Πεζογραφία και φιλοσοφία

Επεξεργασία

Τα πολύ περισσότερα πεζά κείμενα του Βαλερύ, γεμάτα αφορισμούς και bons mots, αποκαλύπτουν μια συντηρητική και σκεπτικιστική ματιά πάνω στην ανθρώπινη φύση, στα όρια του κυνισμού. Πάντως ποτέ δεν είπε ή έγραψε κάτι που να υποθάλπει οποιαδήποτε μορφή ολοκληρωτισμού. Προσωπικότητες όπως οι Ρεϊμόν Πουανκαρέ, Λουί ντε Μπρολί, Ανρί Μπερξόν και Άλμπερτ Αϊνστάιν είχαν σε μεγάλη υπόληψη τη σκέψη του Βαλερύ και αλληλογραφούσαν μαζί του. Συχνά ζητιόταν από τον Βαλερύ να γράψει άρθρα πάνω σε θέματα που δεν επέλεγε ο ίδιος: η προκύπτουσα «διανοούμενη δημοσιογραφία» εκδόθηκε από τον ίδιο σε 5 τόμους με τον γενικό τίτλο Variétés («Ποικιλίες»).

Το εντυπωσιακότερο ίσως έργο του Βαλερύ είναι το μνημειώδες του ημερολόγιο, τα Cahiers («Τετράδια»). Νωρίς κάθε πρωί σε όλη του την ενήλικη ζωή, έγραφε κάτι στα Cahiers, ώστε κάποτε ανέφερε: «Έχοντας αφιερώσει αυτές τις ώρες στη ζωή του νου, κερδίζω εξ αυτού το δικαίωμα να είμαι ηλίθιος για το υπόλοιπο της ημέρας». Τα θέματα που τον απασχολούν στα «Τετράδια» είναι συχνά, κατά τρόπο απροσδόκητο, η Επιστήμη και τα Μαθηματικά. Στην πραγματικότητα, τέτοια θέματα φαίνεται να έχουν απορροφήσει επί πολύ περισσότερο χρόνο την προσοχή του από ό,τι η διάσημη ποίησή του. Τα «Τετράδια» περιέχουν και τις αρχικές μορφές πολλών αφορισμών που αργότερα εισήγαγε σε βιβλία του. Μέχρι σήμερα, τα «Τετράδια» έχουν δημοσιευθεί στο σύνολό τους μόνο σε φωτοστατική αναπαραγωγή, και μόνο μετά το 1980 περίπου άρχισαν να δέχονται την εξειδικευμένη και σε βάθος μελέτη που αξίζουν.

Σήμερα ο Βαλερύ θεωρείται μία αναφορά για την κονστρουκτιβιστική επιστημολογία, π.χ. στην ιστορία του κονστρουκτιβισμού από τον Ζαν-Λουί λε Μουάν (Jean-Louis Le Moigne: Les épistémologies constructivistes, 1995, PUF, σειρά «Que sais-je?»).

Από τους αφορισμούς του Βαλερύ, συχνότατα απαντώμενος σε ελληνικά άρθρα και γενικότερα κείμενα, συντηρητικών συνήθως διανοητών, είναι αυτός κατά τον οποίο ολόκληρος ο ευρωπαϊκός και δυτικός πολιτισμός στηρίζεται πάνω σε τρεις μόνο πυλώνες: στην (αρχαία) Ελληνική Φιλοσοφία, στο Ρωμαϊκό Δίκαιο και στη Χριστιανική Ηθική.

Πολύ χαρακτηριστική είναι η μελέτη του Αλέξανδρου Εμπειρίκου-Κουμουνδούρου για τον Βαλερύ, η οποία μεταξύ άλλων αναφέρει για το έργο του:

Διανόηση η οποία αποσπάσθηκε από κάθε επιφανειακή επένδυση, και η οποία κατώρθωσε να καθαρθεί από κάθε τι που δεν είναι αυτή η ίδια (πράγματα ορατά του εξωτερικού κόσμου, καθώς επίσης και εσωτερικές λεπτομέρειες της προσωπικότητάς μας, ξένες προς την αφηρημένη έννοια του πνεύματος), μόνη με τον εαυτό της, αντιμέτωπη προς το κενό....

— Εμπειρίκος-Κουμουνδούρος

Τέχνες

Επεξεργασία

Αν και ο ίδιος δεν προέβαλε τον εαυτό του ως ιστορικό της τέχνης, τα κείμενα και οι κριτικές του για τις τέχνες αποτελούν επίσης σημαντικό τμήμα του συγγραφικού έργου του. Ξεχωρίζουν τα Paradoxe sur l’architecte (1891), στο οποίο διακήρυξε την ενότητα της αρχιτεκτονικής[23] με τη μουσική, τις οποίες θεωρούσε υπέρτατες τέχνες, καθώς και οι μελέτες του για τον Λεονάρντο ντα Βίντσι. Το 1895 δημοσίευσε το άρθρο Εισαγωγή στη μέθοδο του Λεονάρντο ντα Βίντσι (Introduction à la méthode de Léonard de Vinci) σε συνεργασία με τον Στεφάν Μαλαρμέ, ενώ ακολούθησαν τα Note et digression (1919) και Léonard et les philosophes (1929). Έχοντας προσωπική γνωριμία με τον Εντγκάρ Ντεγκά, όταν ο τελευταίος ήταν σε προχωρημένη ηλικία, ο Βαλερύ έγραψε το Degas, danse, dessin (1936), που περιέχει ανεκδοτολογικές αναφορές αλλά και μία σε βάθος ανάλυση της φύσης του σχεδίου, του χορού και γενικών ζητημάτων αισθητικής. Έτρεφε μεγάλη εκτίμηση στους μεγάλους δασκάλους της Αναγέννησης, ενώ αντιθέτως δεν ταυτίστηκε με τα έργα των σύγχρονών του δημιουργών, θεωρώντας την τέχνη του 20ού αιώνα παρακμασμένη.

Επιλεγμένα έργα

Επεξεργασία
  • Introduction à la méthode de Léonard de Vinci (1895)
  • La soirée avec monsieur Teste (1896)
  • La Jeune Parque (1917)
  • Album des vers anciens (1920)
  • Charmes (1922)
  • Regards sur le monde actuel. (1931)
  • Variétés I; II; III (1936)
  • Variétes IV (1938)
  • Mauvaises pensées et autres (1942)
  • Tel quel (1943)
  • Variétes V (1944)
  • Vues (1948)
  • Œuvres I (1957), édition établie et annotée par Jean Hytier, Bibliothèque de la Pléiade / nrf Gallimard
  • Œuvres II (1960), édition établie et annotée par Jean Hytier, Bibliothèque de la Pléiade / nrf Gallimard
  • Prose et Vers (1968)
  • Cahiers I (1973), édition établie, présentée et annotée par Judith Robinson-Valéry, Bibliothèque de la Pléiade / nrf Gallimard
  • Cahiers II (1974), édition établie, présentée et annotée par Judith Robinson-Valéry, Bibliothèque de la Pléiade / nrf Gallimard
  • Cahiers (1894-1914) (1987), édition publiée sous la direction de Nicole Celeyrette-Pietri et Judith Robinson-Valéry avec la collaboration de Jean Celeyrette, Maria Teresa Giaveri, Paul Gifford, Jeannine Jallat, Bernard Lacorre, Huguette Laurenti, Florence de Lussy, Robert Pickering, Régine Pietra et Jürgen Schmidt-Radefeldt, tomes I-IX, Collection blanche, Gallimard

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 119274707. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Paul Ambroise Valery» (Ολλανδικά) 79029.
  4. ↑ 4,0 4,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 118625985. Ανακτήθηκε στις 5  Νοεμβρίου 2024.
  6. ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0885521. Ανακτήθηκε στις 13  Αυγούστου 2015.
  7. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 27  Σεπτεμβρίου 2015.
  8. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  9. ↑ «Chimère (1891-1893)». Ανακτήθηκε στις 12  Ιουλίου 2023.
  10. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19990008720. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  11. ↑ CONOR.SI. 17716067.
  12. ↑ The Fine Art Archive. 33217. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  13. ↑ Ανακτήθηκε στις 14  Ιουνίου 2019.
  14. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19990008720. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
  15. ↑ 15,0 15,1 list of professors at Collège de France. www.college-de-france.fr/media/chaires-et-professeurs/UPL3451746530003663772_LISTE_DES_PROFESSEURS.pdf.
  16. ↑ www2.culture.gouv.fr/public/mistral/leonore_fr?ACTION=RETROUVER&FIELD_1=Cnoms&VALUE_1=valery&FIELD_2=PRENOMS&VALUE_2=paul&FIELD_3=DATE-NSS&VALUE_3=&FIELD_4=LIEU-NSS&VALUE_4=&FIELD_5=Nom+de+jeune+fille&VALUE_5=&FIELD_6=SEXE&VALUE_6=+&FIELD_7=COTE&VALUE_7=&NUMBER=1&GRP=0&REQ=%28%28valery%29+%3ANOM%2CNOM2%2CNOM-JF%2CNOM-MARI%2CSURNOM%2CNOTES++ET++%28%28paul%29+%3APRENOMS+%29%29&USRNAME=nobody&USRPWD=4%24%2534P&SPEC=9&SYN=1&IMLY=&MAX1=1&MAX2=1&MAX3=100&DOM=All. Ανακτήθηκε στις 28  Μαΐου 2020.
  17. ↑ Ανακτήθηκε στις 9  Μαρτίου 2021.
  18. ↑ Σεβαστάκης, Νικόλας (19 Απριλίου 2015). «Ο Βαλερί και η πολιτική του πνεύματος». Η Εφημερίδα των Συντακτών. 
  19. ↑ «Συνέδριο για τον Πολ Βαλερί». Η Καθημερινή (στα greek). 18 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2024. 
  20. ↑ «Οι Καταραμένοι Ποιητές - Ποίηση - Κείμενα». Στύξ. 30 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2024. 
  21. ↑ Παπασπύρου, Σταυρούλα (14 Νοεμβρίου 2023). «Ελέν Μπερ: Το Ημερολόγιο της «Γαλλίδας Άννας Φρανκ» εμπνέει τις νέες γενιές αναγνωστών». LiFO. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2024. 
  22. ↑ Μαρκενδούδης, Κώστας (22 Μαρτίου 2024). «ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΜΕ ΠΟΙΗΣΗ ΥΠΟΔΕΧΤΗΚΑΝ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ». Παρατηρητής της Θράκης. 
  23. ↑ Μιχελῆς, Παναγιώτης Α., «Σκέψεις γύρω στὸν Παῦλο Βαλερὺ καὶ τὴν ἀρχιτεκτονική » , Νέα Ἑστία, 38, 437-8 (1945), σσ. 750-763

Πηγές

Επεξεργασία
  • Λειβαδίτης : το άρθρο για τον Βαλερύ στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια (Χάρη Πάτση), τόμος 7, σελ. 677.
  • Μιχελῆς, Παναγιώτης Α., «Σκέψεις γύρω στὸν Παῦλο Βαλερὺ καὶ τὴν ἀρχιτεκτονική » , Νέα Ἑστία, 38, 437-8 (1945), σσ. 750-763

Ελληνική βιβλιογραφία

Επεξεργασία
  • Συλλογικό έργο, Θραύσματα πολέμου, εκδόσεις Κέλευθος, Αθήνα 2018
  • Το θαλασσινό κοιμητήρι, εκδόσεις Περισπωμένη, Αθήνα 2015
  • Πνεύμα και πολιτική, εκδόσεις Ροές, Αθήνα 2014
  • Η φιλοσοφία του χορού, εκδόσεις Principia, Αθήνα 2013
  • Γενική έννοια της τέχνης, εκδόσεις Principia, Αθήνα 2012
  • Συλλογικό έργο, Όταν οι άγγελοι περπατούν, Ανθολογία πεζού ποιήματος, εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα 2011
  • Το πρόβλημα των μουσείων, εκδόσεις Principia, Αθήνα 2010
  • Συλλογικό έργο, Ανθολογία γαλλικής ποίησης, Από τον Μπωντλαίρ ως τις μέρες μας, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2009
  • Το θαλασσινό κοιμητήριο, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2008
  • Διάλογος για το δέντρο, εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2007
  • Σκέψεις και αφορισμοί, εκδόσεις Ροές, Αθήνα 2007
  • Συλλογικό έργο, Για την Ευρώπη, για τον πολιτισμό, εκδόσεις Ευθύνη, Αθήνα 2007
  • Έννοιες της τέχνης τον 20ό αιώνα, εκδόσεις Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, Αθήνα 2006
  • Ο άνθρωπος και το κοχύλι, εκδόσεις Ίνδικτος, Αθήνα 2005
  • Συλλογικό έργο, Αντιγραφές, εκδόσεις Ίκαρος Αθήνα 2005
  • Συλλογικό έργο, Ξένες φωνές, Paul Valéry, εκδόσεις Δωδώνη, Αθήνα 2005
  • Συλλογικό έργο, Έμπνευση και δημιουργία, εκδόσεις Printa, Αθήνα 2004
  • Εισαγωγή στη μέθοδο του Λεονάρντο ντα Βίντσι, εκδόσεις Ίνδικτος, Αθήνα 2004
  • Συλλογικό έργο, Οι Ευρωπαίοι, Αρχαιότητα, Μεσαίωνας, Αναγέννηση, εκδόσεις Σαββάλας, Αθήνα 2004
  • Χορός και ψυχή, εκδόσεις Διάττων, Αθήνα 2002
  • Συλλογικό έργο, Προς νέους συγγραφείς και μεταφραστές, εκδόσεις Ολκός 2000
  • Το παραθαλάσσιο νεκροταφείο/ Η νεαρή μοίρα, εκδόσεις Γαβριηλίδη 1999
  • Ποίηση και αφηρημένη σκέψη / Η καθαρή ποίηση, εκδόσεις Πλέθρον, Αθήνα 1999
  • Βαλερύ, Επιλογή από το έργο του, εκδόσεις Στιγμή, Αθήνα 1996
  • Η κρίση του πνεύματος, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1996
  • Οι σημειώσεις του καθρέφτη, εκδόσεις Ροές, Αθήνα 1995
  • Ο κύριος Τεστ, εκδόσεις Ολκός, Αθήνα 1995
  • Ματιές στον σύγχρονο κόσμο, εκδόσεις Printa, Αθήνα 1994
  • Ευπαλίνος ή ο αρχιτέκτων / Διάλογος των νεκρών, εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1993
  • Το θαλασσινό κοιμητήριο, εκδόσεις Ευθύνη, Αθήνα 1993
  • Μήτσος Παπανικολάου: Μεταφράσεις, εκδόσεις Πρόσπερος, Αθήνα 1987
  • Καίσαρ Εμμανουήλ: Μεταφράσεις, εκδόσεις Πρόσπερος, Αθήνα 1981

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πωλ_Βαλερύ&oldid=10708758"
  NODES
INTERN 2
Note 2