πτύω

Νέα ελληνικά (el)

Ετυμολογία

πτύω < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική πτύω. Συγκρίνετε με το φτύνω. Δε σχετίζεται το πτύον (φτυάρι).

Ρήμα

πτύω

• (λόγιο) φτύνω, στη σημασία αποχρέμπτομαι, βγάζω απ' το στόμα μου σάλιο, ή φλέγμα, ή άλλο (όπως τρόφιμο)

Αντώνυμα

• καταπίνω

Συγγενικά

θέμα με πτ- από το πτύω

• αιμόπτυση
• αιμοπτυσία
• ανάπτυστος
• απόπτυση
• αποπτύω
• έμπτυση
• εμπτυσμός
• κατάπτυστα (επίρρημα)
• κατάπτυστος
• καταπτύστως (επίρρημα)
• περίπτυστος
• πτυαλίνη
• πτυελίνη
• πτυαλισμός, πτυελισμός
• πτύελο
• πτυελοδοχείο
• πτύσμα
• πτυσμός

θέμα με φτ- → δείτε τη λέξη φτύνω

Κλίση

    Ενεργητική φωνή

Εξακολουθητικοί χρόνοι
πρόσωπα	Ενεστώτας	Παρατατικός	Εξ. Μέλλ.	Υποτακτική	Προστακτική	Μετοχή
α' ενικ.	πτύω	έπτυα	θα πτύω	να πτύω		πτύοντας
β' ενικ.	πτύεις	έπτυες	θα πτύεις	να πτύεις	πτύε
γ' ενικ.	πτύει	έπτυε	θα πτύει	να πτύει
α' πληθ.	πτύουμε	πτύαμε	θα πτύουμε	να πτύουμε
β' πληθ.	πτύετε	πτύατε	θα πτύετε	να πτύετε	πτύετε
γ' πληθ.	πτύουν(ε)	έπτυαν πτύαν(ε)	θα πτύουν(ε)	να πτύουν(ε)
Συνοπτικοί χρόνοι
πρόσωπα		Αόριστος	Συνοπτ. Μέλλ.	Υποτακτική	Προστακτική	Απαρέμφατο
α' ενικ.		έπτυσα	θα πτύσω	να πτύσω		πτύσει
β' ενικ.		έπτυσες	θα πτύσεις	να πτύσεις	πτύσε
γ' ενικ.		έπτυσε	θα πτύσει	να πτύσει
α' πληθ.		πτύσαμε	θα πτύσουμε	να πτύσουμε
β' πληθ.		πτύσατε	θα πτύσετε	να πτύσετε	πτύστε
γ' πληθ.		έπτυσαν πτύσαν(ε)	θα πτύσουν(ε)	να πτύσουν(ε)
Συντελεσμένοι χρόνοι
πρόσωπα	Παρακείμενος	Υπερσυντέλικος	Συντελ. Μέλλ.	Υποτακτική	Προστακτική
α' ενικ.	έχω πτύσει	είχα πτύσει	θα έχω πτύσει	να έχω πτύσει
β' ενικ.	έχεις πτύσει	είχες πτύσει	θα έχεις πτύσει	να έχεις πτύσει
γ' ενικ.	έχει πτύσει	είχε πτύσει	θα έχει πτύσει	να έχει πτύσει
α' πληθ.	έχουμε πτύσει	είχαμε πτύσει	θα έχουμε πτύσει	να έχουμε πτύσει
β' πληθ.	έχετε πτύσει	είχατε πτύσει	θα έχετε πτύσει	να έχετε πτύσει
γ' πληθ.	έχουν πτύσει	είχαν πτύσει	θα έχουν πτύσει	να έχουν πτύσει

Μεταφράσεις

    πτύω

→ δείτε τη λέξη φτύνω

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

πτύω < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *(s)ptyew-

Ρήμα

πτύω (παθητική φωνή:πτύομαι)

1. φτύνω
2. εκβράζω, απορρίπτω

   ※  <Πτῦον>: Παρὰ τὸ πτύω, τὸ ἀποπτῦον καὶ ἀπορρίπτον τῶν καρπῶν τὰ ἄχυρα. Τὸ δὲ <πτύω> σημαίνει τὸ ἀπορρίπτειν καὶ ἐκβάλλειν· ἔνθεν καὶ τὸ <ἀποπτύω>.

   ΕΜ.695, 10–13 - Μέγα Ετυμολογικόν (Etymologicum Μagnum) (1816) Λειψία: Lipsiae Apud J.A.G. Weigel. @archive.org

3. αφρίζω
4. σκορπίζω
5. εγκαταλείπω

Εκφράσεις

• εἰς κόλπον πτύειν (φτύσ' τον κόρφο σου για αποτροπή βασκανίας, ματιάσματος)

Κλίση

    πτύω - ενεργητικοί τύποι

ενεργητικός ενεστώτας πτῡ- οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγὼ πτύω πτύω πτύοιμι — σὺ πτύεις πτύῃς πτύοις πτῦε οὖτος πτύει πτύῃ πτύοι πτυέτω ἡμεῖς πτύομεν πτύωμεν πτύοιμεν — ὑμεῖς πτύετε πτύητε πτύοιτε πτύετε οὗτοι πτύουσῐ(ν) πτύωσῐ(ν) πτύοιεν πτυόντων πτυέτωσαν 2o δυϊκός πτύετον πτύητον πτύοιτον πτύετον 3o δυϊκός πτύετον πτύητον πτυοίτην πτυέτων ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή: αρσενικό - θηλυκό - ουδέτερο πτύειν πτύων πτύουσα πτῦον Ενεργητικός Παρατατικός προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἔπτῡον - - - σύ ἔπτῡες - - - οὖτος ἔπτῡε - - - ἡμεῖς ἐπτῡ́ομεν - - - ὑμεῖς ἐπτῡ́ετε - - - οὗτοι ἔπτῡον - - - Ενεργητικός Μέλλοντας προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ πτῠ́σω - πτῠ́σοιμι - σύ πτῠ́σεις - πτῠ́σοις - οὗτος πτῠ́σει - πτῠ́σοι - ἡμεῖς πτῠ́σομεν - πτῠ́σοιμεν - ὑμεῖς πτῠ́σετε - πτῠ́σοιτε - οὗτοι πτῠ́σουσι(ν) - πτῠ́σοιεν - ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή πτῠ́σειν πτῠ́σων πτῠ́σουσα πτῠ́σον Ενεργητικός Αόριστος α' προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἔπτῠσα πτῠ́σω πτῠ́σαιμι - σύ ἔπτῠσας πτῠ́σῃς πτῠ́σαις / πτῠ́σειας πτῠ́σον οὗτος ἔπτῠσε πτῠ́σῃ πτῠ́σαι / πτῠ́σειεν πτῠσάτω ἡμεῖς ἐπτῠ́σαμεν πτῠ́σωμεν πτῠ́σαιμεν - ὑμεῖς ἐπτῠ́σατε πτῠ́σητε πτῠ́σαιτε πτῠ́σατε οὗτοι ἔπτῠσαν πτῠ́σωσι(ν) πτῠ́σαιεν / πτῠ́σειαν πτῠσάντων / πτῠσάτωσαν ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή πτῠ́σαι πτῠ́σας πτῠ́σασα πτῠ́σαν Ενεργητικός Παρακείμενος προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἔπτυκα ἐπτῠ́κω / ἐπτῠκώς, ἐπτῠκυῖα, ἐπτῠκός ὦ ἐπτῠ́κοιμι / ἐπτῠκώς, ἐπτῠκυῖα, ἐπτῠκός εἴην - σύ ἔπτυκας ἐπτῠ́κῃς / ἐπτῠκώς, ἐπτῠκυῖα, ἐπτῠκός ᾖς ἐπτῠ́κοις / ἐπτῠκώς, ἐπτῠκυῖα, ἐπτῠκός εἴης ἐπτῠκώς, ἐπτῠκυῖα, ἐπτῠκός ἴσθι οὗτος ἔπτυκε ἐπτῠ́κῃ / ἐπτῠκώς, ἐπτῠκυῖα, ἐπτῠκός ᾖ ἐπτῠ́κοι / ἐπτῠκώς, ἐπτῠκυῖα, ἐπτῠκός εἴη ἐπτῠκώς, ἐπτῠκυῖα, ἐπτῠκός ἔστω ἡμεῖς ἐπτῠ́καμεν ἐπτῠ́κωμεν / ἐπτῠκότες, ἐπτῠκυῖαι, ἐπτῠκότα ὦμεν ἐπτῠ́κοιμεν / ἐπτῠκότες, ἐπτῠκυῖαι, ἐπτῠκότα εἴημεν/εἶμεν - ὑμεῖς ἐπτῠ́κατε ἐπτῠ́κητε / ἐπτῠκότες, ἐπτῠκυῖαι, ἐπτῠκότα ἦτε ἐπτῠ́κοιτε / ἐπτῠκότες, ἐπτῠκυῖαι, ἐπτῠκότα εἴητε/εἶτε ἐπτῠκότες, ἐπτῠκυῖαι, ἐπτῠκότα ἔστε οὗτοι ἐπτῠ́κασι(ν) ἐπτῠ́κωσι(ν) / ἐπτῠκότες, ἐπτῠκυῖαι, ἐπτῠκότα ὦσι(ν) ἐπτῠ́κοιεν / ἐπτῠκότες, ἐπτῠκυῖαι, ἐπτῠκότα εἴησαν/εἶεν ἐπτῠκότες, ἐπτῠκυῖαι, ἐπτῠκότα ἔστων ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή ἐπτῠκέναι ἐπτῠκώς ἐπτῠκυῖα ἐπτῠκός Ενεργητικός Υπερσυντέλικος προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἐπτῠ́κειν - - - σύ ἐπτῠ́κεις - - - οὖτος ἐπτῠ́κει - - - ἡμεῖς ἐπτῠ́κεμεν - - - ὑμεῖς ἐπτῠ́κετε - - - οὗτοι ἐπτῠ́κεσαν - - -

• Μεσοπαθητικοί τύποι → λείπει η κλίση

Πηγές

• Μοντανάρι (Montanari), Φράνκο (Franco) (2013). Σύγχρονο λεξικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Αθήνα: Παπαδήμας. 
• πτύω - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πτύω - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.