C'l artìcol chè 'l è scrit in Carpśàn Emiliàn

Un disègn ed fin Otsèint edl'intrèda dal laśarèt ed Milàṅ.

Al laśarèt (lazzaretto in itagliàṅ) 'l era 'n edifìsi public indû, fin a la fin edl Otsèint, a s egh tgniva sarê dàinter di malê despès cun la pésta o di lebrōś, avànti cun la malatìa e ch'i s mucèven lè dàinter sovertùt quand a gh'era 'l pestilèinsi.
El precàri cundisiòun ed pulisìa e la miśéria i stremnèven la mort mìa pôc lè dàinter, e soquànti volti i ciapèven anc al personêl medic.

A 'l dè 'd incō, coi progrês ch'a s è andê avànti, di laśarèt c'ma quī 'd na volta a n'gh'n è minga più.

«
... S'immagini il lettore il recinto del lazzeretto, popolato di sedici mila appestati; quello spazio tutt'ingombro, dove di capanne e di baracche, dove di carri, dove di gente; quelle due interminate fughe di portici, a destra e a sinistra, piene, gremite di languenti o di cadaveri confusi, sopra sacconi, o sulla paglia; [...] e qua e là, un andare e venire, un fermarsi, un correre, un chinarsi, un alzarsi, di convalescenti, di frenetici, di serventi.»
«
Al letōr, ch'al s figùra al curtîl dal laśarèt, pìn ed sèdeś-mìla apestê; cal spasi lè tùt pìn, chè 'd capàni e 'd baràchi, chè 'd câr, chè 'd ginta; cal du mai finìdi cursi 'd pordeg, a drìta e a manca, pini, strapìni ed lamintōś e 'd cadàver armisćê, in sìm'a di sacòun, o in sìm'ala pàja; [...] e chè e là, 'n andèr e gnìr, un fermèr-es, un còrer, un chinèr-es, 'n alvèr-es, ed cunvalesàint, 'd agitê , ed sèrev.»
(MUD)


Na vduda da l'élta dal laśarèt ed Milàṅ in dal 1880.

Vōś lighèdi

Noti e referèinsi

Èter progêt

Colegamèint estèren

  NODES