σπάω

Ancient Greek

Alternative forms

• σπᾰ́ζω (spázō)

Etymology

García-Ramón suggests that the term is cognate with Vedic Sanskrit पा (pā, “to rise against, be hostile”) and Hittite [script needed] (pippa-, “to overturn”), and reconstructs Proto-Indo-European *(s)peh₂- (“to draw, set in motion”). See also σπᾰ́θη (spáthē, “broad blade, spathe”).

An older theory by Klingenschmitt connects the Greek verb with Old Armenian հանեմ (hanem, “to draw or pull out”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /spá.ɔː/ → /ˈspa.o/ → /ˈspa.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /spá.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈspa.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈspa.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈspa.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈspa.o/

Verb

σπᾰ́ω • (spáō)

1. to draw a sword
2. (of other things) to draw
3. (of violent actions) to pluck off or out
4. to tear, rend, especially of ravenous animals
5. to wrench, sprain, twist
6. to snatch, tear or drag away
7. (figuratively) to carry away, draw aside
8. to cause convulsion or spasm
9. to draw in, suck in, involve
10. to draw tight, pull the reins
11. to derive

Inflection

   Present: σπᾰ́ω, σπᾰ́ομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σπᾰ́ω	σπᾰ́εις	σπᾰ́ει	σπᾰ́ετον	σπᾰ́ετον	σπᾰ́ομεν	σπᾰ́ετε	σπᾰ́ουσῐ(ν)
	subjunctive	σπᾰ́ω	σπᾰ́ῃς	σπᾰ́ῃ	σπᾰ́ητον	σπᾰ́ητον	σπᾰ́ωμεν	σπᾰ́ητε	σπᾰ́ωσῐ(ν)
	optative	σπᾰ́οιμῐ	σπᾰ́οις	σπᾰ́οι	σπᾰ́οιτον	σπᾰοίτην	σπᾰ́οιμεν	σπᾰ́οιτε	σπᾰ́οιεν
	imperative		σπᾰ́ε	σπᾰέτω	σπᾰ́ετον	σπᾰέτων		σπᾰ́ετε	σπᾰόντων
middle/ passive	indicative	σπᾰ́ομαι	σπᾰ́ῃ, σπᾰ́ει	σπᾰ́εται	σπᾰ́εσθον	σπᾰ́εσθον	σπᾰόμεθᾰ	σπᾰ́εσθε	σπᾰ́ονται
	subjunctive	σπᾰ́ωμαι	σπᾰ́ῃ	σπᾰ́ηται	σπᾰ́ησθον	σπᾰ́ησθον	σπᾰώμεθᾰ	σπᾰ́ησθε	σπᾰ́ωνται
	optative	σπᾰοίμην	σπᾰ́οιο	σπᾰ́οιτο	σπᾰ́οισθον	σπᾰοίσθην	σπᾰοίμεθᾰ	σπᾰ́οισθε	σπᾰ́οιντο
	imperative		σπᾰ́ου	σπᾰέσθω	σπᾰ́εσθον	σπᾰέσθων		σπᾰ́εσθε	σπᾰέσθων
		active				middle/passive
infinitive		σπᾰ́ειν				σπᾰ́εσθαι
participle	m	σπᾰ́ων				σπᾰόμενος
	f	σπᾰ́ουσᾰ				σπᾰομένη
	n	σπᾰ́ον				σπᾰόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: σπῶ, σπῶμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σπῶ	σπᾷς	σπᾷ	σπᾶτον	σπᾶτον	σπῶμεν	σπᾶτε	σπῶσῐ(ν)
	subjunctive	σπῶ	σπᾷς	σπᾷ	σπᾶτον	σπᾶτον	σπῶμεν	σπᾶτε	σπῶσῐ(ν)
	optative	σπῴην, σπῷμῐ	σπῴης, σπῷς	σπῴη, σπῷ	σπῷτον, σπῴητον	σπῴτην, σπῳήτην	σπῷμεν, σπῴημεν	σπῷτε, σπῴητε	σπῷεν, σπῴησᾰν
	imperative		σπᾶ	σπᾱ́τω	σπᾶτον	σπᾱ́των		σπᾶτε	σπώντων
middle/ passive	indicative	σπῶμαι	σπᾷ	σπᾶται	σπᾶσθον	σπᾶσθον	σπώμεθᾰ	σπᾶσθε	σπῶνται
	subjunctive	σπῶμαι	σπᾷ	σπᾶται	σπᾶσθον	σπᾶσθον	σπώμεθᾰ	σπᾶσθε	σπῶνται
	optative	σπῴμην	σπῷο	σπῷτο	σπῷσθον	σπῴσθην	σπῴμεθᾰ	σπῷσθε	σπῷντο
	imperative		σπῶ	σπᾱ́σθω	σπᾶσθον	σπᾱ́σθων		σπᾶσθε	σπᾱ́σθων
		active				middle/passive
infinitive		σπᾶν				σπᾶσθαι
participle	m	σπῶν				σπώμενος
	f	σπῶσᾰ				σπωμένη
	n	σπῶν				σπώμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἔσπᾰον, ἐσπᾰόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔσπᾰον	ἔσπᾰες	ἔσπᾰε(ν)	ἐσπᾰ́ετον	ἐσπᾰέτην	ἐσπᾰ́ομεν	ἐσπᾰ́ετε	ἔσπᾰον
middle/ passive	indicative	ἐσπᾰόμην	ἐσπᾰ́ου	ἐσπᾰ́ετο	ἐσπᾰ́εσθον	ἐσπᾰέσθην	ἐσπᾰόμεθᾰ	ἐσπᾰ́εσθε	ἐσπᾰ́οντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἔσπων, ἐσπώμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔσπων	ἔσπᾱς	ἔσπᾱ	ἐσπᾶτον	ἐσπᾱ́την	ἐσπῶμεν	ἐσπᾶτε	ἔσπων
middle/ passive	indicative	ἐσπώμην	ἐσπῶ	ἐσπᾶτο	ἐσπᾶσθον	ἐσπᾱ́σθην	ἐσπώμεθᾰ	ἐσπᾶσθε	ἐσπῶντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: σπᾰ́σω, σπᾰ́σομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σπᾰ́σω	σπᾰ́σεις	σπᾰ́σει	σπᾰ́σετον	σπᾰ́σετον	σπᾰ́σομεν	σπᾰ́σετε	σπᾰ́σουσῐ(ν)
	optative	σπᾰ́σοιμῐ	σπᾰ́σοις	σπᾰ́σοι	σπᾰ́σοιτον	σπᾰσοίτην	σπᾰ́σοιμεν	σπᾰ́σοιτε	σπᾰ́σοιεν
middle	indicative	σπᾰ́σομαι	σπᾰ́σῃ, σπᾰ́σει	σπᾰ́σεται	σπᾰ́σεσθον	σπᾰ́σεσθον	σπᾰσόμεθᾰ	σπᾰ́σεσθε	σπᾰ́σονται
	optative	σπᾰσοίμην	σπᾰ́σοιο	σπᾰ́σοιτο	σπᾰ́σοισθον	σπᾰσοίσθην	σπᾰσοίμεθᾰ	σπᾰ́σοισθε	σπᾰ́σοιντο
		active			middle
infinitive		σπᾰ́σειν			σπᾰ́σεσθαι
participle	m	σπᾰ́σων			σπᾰσόμενος
	f	σπᾰ́σουσᾰ			σπᾰσομένη
	n	σπᾰ́σον			σπᾰσόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἔσᾰσᾰ, ἐσᾰσᾰ́μην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔσᾰσᾰ	ἔσᾰσᾰς	ἔσᾰσε(ν)	ἐσᾰ́σᾰτον	ἐσᾰσᾰ́την	ἐσᾰ́σᾰμεν	ἐσᾰ́σᾰτε	ἔσᾰσᾰν
	subjunctive	σπᾰ́σω	σπᾰ́σῃς	σπᾰ́σῃ	σπᾰ́σητον	σπᾰ́σητον	σπᾰ́σωμεν	σπᾰ́σητε	σπᾰ́σωσῐ(ν)
	optative	σπᾰ́σαιμῐ	σπᾰ́σειᾰς, σπᾰ́σαις	σπᾰ́σειε(ν), σπᾰ́σαι	σπᾰ́σαιτον	σπᾰσαίτην	σπᾰ́σαιμεν	σπᾰ́σαιτε	σπᾰ́σειᾰν, σπᾰ́σαιεν
	imperative		σπᾰ́σον	σπᾰσᾰ́τω	σπᾰ́σᾰτον	σπᾰσᾰ́των		σπᾰ́σᾰτε	σπᾰσᾰ́ντων
middle	indicative	ἐσᾰσᾰ́μην	ἐσᾰ́σω	ἐσᾰ́σᾰτο	ἐσᾰ́σᾰσθον	ἐσᾰσᾰ́σθην	ἐσᾰσᾰ́μεθᾰ	ἐσᾰ́σᾰσθε	ἐσᾰ́σᾰντο
	subjunctive	σπᾰ́σωμαι	σπᾰ́σῃ	σπᾰ́σηται	σπᾰ́σησθον	σπᾰ́σησθον	σπᾰσώμεθᾰ	σπᾰ́σησθε	σπᾰ́σωνται
	optative	σπᾰσαίμην	σπᾰ́σαιο	σπᾰ́σαιτο	σπᾰ́σαισθον	σπᾰσαίσθην	σπᾰσαίμεθᾰ	σπᾰ́σαισθε	σπᾰ́σαιντο
	imperative		σπᾰ́σαι	σπᾰσᾰ́σθω	σπᾰ́σᾰσθον	σπᾰσᾰ́σθων		σπᾰ́σᾰσθε	σπᾰσᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		σπᾰ́σαι			σπᾰ́σᾰσθαι
participle	m	σπᾰ́σᾱς			σπᾰσᾰ́μενος
	f	σπᾰ́σᾱσᾰ			σπᾰσᾰμένη
	n	σπᾰ́σᾰν			σπᾰσᾰ́μενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἀνᾰσπᾰ́ω (anaspáō)
• ἀντῐσπᾰ́ω (antispáō)
• ἀποσπᾰ́ω (apospáō)
• δῐᾰσπᾰ́ω (diaspáō)
• ἐκσπᾰ́ω (ekspáō)
• ἐπῐσπᾰ́ω (epispáō)
• κᾰτᾰσπᾰ́ω (kataspáō)
• μετᾰσπᾰ́ω (metaspáō)
• πᾰρᾰσπᾰ́ω (paraspáō)
• περῐσπᾰ́ω (perispáō)
• σπᾰ́δῐον (spádion)
• σπᾰδών (spadṓn)
• σπᾰ́δων (spádōn)
• σπᾰ́σῐς (spásis)
• σπᾰ́σμᾰ (spásma)
• σπᾰσμός (spasmós)
• σπᾰστῐκός (spastikós)
• σῠσπᾰ́ω (suspáō)
• ὑποσπᾰ́ω (hupospáō)

 

Descendants

• Greek: σπάζω (spázo), σπάω (spáo), σπάνω (spáno)

Further reading

• “σπάω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “σπάω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “σπάω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• σπάω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• σπάω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963

Greek

Alternative forms

• σπω (spo) (uncommon)

Etymology

From Byzantine Greek σπῶ (spô) / σπάω (spáō), from Ancient Greek σπάω (spáō), of Proto-Indo-European origin. Also see σπάζω (spázo).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈspa.o/
• Hyphenation: σπά‧ω

Verb

σπάω • (spáo) (imperfect έσπαγα, past έσπασα, passive —, ppp σπασμένος)

1. Alternative form of σπάζω (spázo) (active voice only)
   1. (transitive) to break
   2. (intransitive) to break (into two or more pieces that cannot easily be reassembled)
   3. (slang) to split, to leave
   4. (colloquial) to irritate

      Μου τη σπάει πολύ αυτός ο καθηγητής.

      Mou ti spáei polý aftós o kathigitís.

      This professor really gets on my nerves.

Conjugation

σπάω   (active voice only plus passive perfect participle)

	Active voice ➤
Indicative mood ➤	Imperfective aspect ➤	Perfective aspect ➤
Non-past tenses ➤	Present ➤	Dependent ➤
1 sg	σπάω, (σπω)  (σπάζω →)	σπάσω1
2 sg	σπας	σπάσεις
3 sg	σπάει	σπάσει
1 pl	σπάμε	σπάσουμε, [‑ομε]
2 pl	σπάτε	σπάσετε
3 pl	σπάνε, σπαν	σπάσουν(ε)
Past tenses ➤	Imperfect ➤	Simple past ➤
1 sg	έσπαγα (→ έσπαζα)	έσπασα1
2 sg	έσπαγες	έσπασες
3 sg	έσπαγε	έσπασε
1 pl	σπάγαμε	σπάσαμε
2 pl	σπάγατε	σπάσατε
3 pl	έσπαγαν, σπάγαν(ε)	έσπασαν, σπάσαν(ε)
Future tenses ➤	Continuous ➤	Simple ➤
1 sg	θα σπάω ➤	θα σπάσω ➤
2,3 sg, 1,2,3 pl	θα σπας, ...	θα σπάσεις, …
	Perfect aspect ➤
Present perfect ➤	έχω, έχεις, … σπάσει	είμαι, είσαι, … σπασμένος, ‑η, ‑ο ➤ (also passive voice)
Past perfect ➤	είχα, είχες, … σπάσει	ήμουν, ήσουν, … σπασμένος, ‑η, ‑ο
Future perfect ➤	θα έχω, θα έχεις, … σπάσει	θα είμαι, θα είσαι, … σπασμένος, ‑η, ‑ο
Subjunctive mood ➤	Formed using present, dependent (for simple past) or present perfect from above with a particle (να, ας).
Imperative mood ➤	Imperfective aspect	Perfective aspect
2 sg	σπάε	σπάσε
2 pl	σπάτε	σπάστε
Other forms
Active present participle ➤	σπώντας (→ σπάζοντας) ➤
Active perfect participle ➤	έχοντας σπάσει ➤
Passive perfect participle ➤	σπασμένος, -η, -ο1 ➤
Nonfinite form ➤	σπάσει
Notes     Appendix:Greek verbs	1. Shared forms with σπάζω.  • (…) optional or informal.   […] rare.   {…} learned, archaic.  • Multiple forms are shown in order of reducing frequency.  • Periphrastic imperative forms may be produced using the subjunctive.

Derived terms

• μου τη σπάει (mou ti spáei, “it irritates me”) (colloquial only)
• σπάω στο ξύλο (spáo sto xýlo, “to beat someone up”)

Related terms

• ξεσπάω (xespáo) / ξεσπώ (xespó)

• and see: σπάζω (spázo)