ῥαντός

Ancient Greek

Etymology

From the root of ῥαίνω (rhaínō, “to sprinkle”) +‎ -τός (-tós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /r̥an.tós/ → /ranˈtos/ → /ranˈdos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /r̥an.tós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ranˈtos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ranˈtos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ranˈtos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ranˈdos/

Adjective

ῥᾰντός • (rhantós) m (feminine ῥᾰντή, neuter ῥᾰντόν); first/second declension

1. speckled, spotted, dappled

   Synonyms: βᾰλῐός (baliós), ποικῐ́λος (poikílos)

Inflection

First and second declension of ῥᾰντός; ῥᾰντή; ῥᾰντόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ῥᾰντός rhantós	ῥᾰντή rhantḗ	ῥᾰντόν rhantón		ῥᾰντώ rhantṓ	ῥᾰντᾱ́ rhantā́	ῥᾰντώ rhantṓ		ῥᾰντοί rhantoí	ῥᾰνταί rhantaí	ῥᾰντᾰ́ rhantá
Genitive		ῥᾰντοῦ rhantoû	ῥᾰντῆς rhantês	ῥᾰντοῦ rhantoû		ῥᾰντοῖν rhantoîn	ῥᾰνταῖν rhantaîn	ῥᾰντοῖν rhantoîn		ῥᾰντῶν rhantôn	ῥᾰντῶν rhantôn	ῥᾰντῶν rhantôn
Dative		ῥᾰντῷ rhantôi	ῥᾰντῇ rhantêi	ῥᾰντῷ rhantôi		ῥᾰντοῖν rhantoîn	ῥᾰνταῖν rhantaîn	ῥᾰντοῖν rhantoîn		ῥᾰντοῖς rhantoîs	ῥᾰνταῖς rhantaîs	ῥᾰντοῖς rhantoîs
Accusative		ῥᾰντόν rhantón	ῥᾰντήν rhantḗn	ῥᾰντόν rhantón		ῥᾰντώ rhantṓ	ῥᾰντᾱ́ rhantā́	ῥᾰντώ rhantṓ		ῥᾰντούς rhantoús	ῥᾰντᾱ́ς rhantā́s	ῥᾰντᾰ́ rhantá
Vocative		ῥᾰντέ rhanté	ῥᾰντή rhantḗ	ῥᾰντόν rhantón		ῥᾰντώ rhantṓ	ῥᾰντᾱ́ rhantā́	ῥᾰντώ rhantṓ		ῥᾰντοί rhantoí	ῥᾰνταί rhantaí	ῥᾰντᾰ́ rhantá
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ῥᾰντῶς rhantôs				ῥᾰντότερος rhantóteros				ῥᾰντότᾰτος rhantótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ῥαντός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ῥαντός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette