Iovis

Latin

Etymology 1

Proper noun

Iovis

1. genitive singular of Iuppiter

Etymology 2

Regularisation of the nominative and the oblique stems, continuing the inflection of Proto-Indo-European *dyḗws. Compare Old Latin Diovis.

Pronunciation

• (Classical Latin) IPA^(key): /ˈi̯o.u̯is/, [ˈi̯ou̯ɪs̠]
• (modern Italianate Ecclesiastical) IPA^(key): /ˈjo.vis/, [ˈjɔːvis]

Proper noun

Iovis m (genitive Iovis); third declension

1. (Late Latin, Medieval Latin) Alternative form of Iuppiter, the god Jove, Jupiter.
   • 556-636 CE, Isidore of Seville, Etymologiae, page VIII:

     Quōs pāgānī deōs asserunt, hominēs ōlim fuisse prōduntur, et prō ūniuscuiusque vītā vel meritīs colī apud suōs post mortem coepērunt, ut apud Aegyptum Īsis, apud Crētam Iovis, apud Maurōs Iuba, apud Latinōs Faunus, apud Rōmānōs Quirīnus.

     (please add an English translation of this quotation)

   • 556-636 CE, Isidore of Seville, Etymologiae, page VIII:

     Iovis fertur ā iuvandō dictus, et Iuppiter quasi iuvāns pater, hoc est, omnibus praestāns.

     (please add an English translation of this quotation)

2. (alchemy, chemistry) tin

Declension

Third-declension noun.

	singular	plural
nominative	Iovis	Iovēs
genitive	Iovis	Iovum
dative	Iovī	Iovibus
accusative	Iovem	Iovēs
ablative	Iove	Iovibus
vocative	Iovis	Iovēs