aanranden

Dutch

Etymology

Unknown. Found in late Middle Dutch anransen. Possibly connected with rand. Is analysed in folk-etymology as if from aan (“on, to”) +‎ rand (“edge”) +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnrɑndə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧ran‧den

Verb

aanranden

1. (transitive) to assault sexually, to commit severe physical sexual violence against
2. (transitive, dated) to assault (to inflict (severe) physical injuries on)

Conjugation

Conjugation of aanranden (weak, separable)
infinitive	aanranden
past singular	randde aan
past participle	aangerand
infinitive	aanranden
gerund	aanranden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	rand aan	randde aan	aanrand	aanrandde
2nd person sing. (jij)	randt aan, rand aan2	randde aan	aanrandt	aanrandde
2nd person sing. (u)	randt aan	randde aan	aanrandt	aanrandde
2nd person sing. (gij)	randt aan	randde aan	aanrandt	aanrandde
3rd person singular	randt aan	randde aan	aanrandt	aanrandde
plural	randen aan	randden aan	aanranden	aanrandden
subjunctive sing.1	rande aan	randde aan	aanrande	aanrandde
subjunctive plur.1	randen aan	randden aan	aanranden	aanrandden
imperative sing.	rand aan
imperative plur.1	randt aan
participles	aanrandend	aangerand
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanrander
• aanranding
• aanrandster

Anagrams

• randen aan