afbuigen

Dutch

Etymology

From af +‎ buigen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑvˌbœy̯ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧bui‧gen

Verb

afbuigen

1. (ergative) to bend/curve away
2. (intransitive) to branch off

Conjugation

Conjugation of afbuigen (strong class 2b, separable)
infinitive	afbuigen
past singular	boog af
past participle	afgebogen
infinitive	afbuigen
gerund	afbuigen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	buig af	boog af	afbuig	afboog
2nd person sing. (jij)	buigt af, buig af2	boog af	afbuigt	afboog
2nd person sing. (u)	buigt af	boog af	afbuigt	afboog
2nd person sing. (gij)	buigt af	boogt af	afbuigt	afboogt
3rd person singular	buigt af	boog af	afbuigt	afboog
plural	buigen af	bogen af	afbuigen	afbogen
subjunctive sing.1	buige af	boge af	afbuige	afboge
subjunctive plur.1	buigen af	bogen af	afbuigen	afbogen
imperative sing.	buig af
imperative plur.1	buigt af
participles	afbuigend	afgebogen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afbuiging

Anagrams

• buigen af