afdanken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afdanken. Equivalent to af +‎ danken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfˌdɑŋ.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧dan‧ken

Verb

afdanken

1. to discard, to reject, to throw away
2. to fire (to terminate the employment of)

Conjugation

Conjugation of afdanken (weak, separable)
infinitive	afdanken
past singular	dankte af
past participle	afgedankt
infinitive	afdanken
gerund	afdanken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	dank af	dankte af	afdank	afdankte
2nd person sing. (jij)	dankt af, dank af2	dankte af	afdankt	afdankte
2nd person sing. (u)	dankt af	dankte af	afdankt	afdankte
2nd person sing. (gij)	dankt af	dankte af	afdankt	afdankte
3rd person singular	dankt af	dankte af	afdankt	afdankte
plural	danken af	dankten af	afdanken	afdankten
subjunctive sing.1	danke af	dankte af	afdanke	afdankte
subjunctive plur.1	danken af	dankten af	afdanken	afdankten
imperative sing.	dank af
imperative plur.1	dankt af
participles	afdankend	afgedankt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afdanker
• afdanking