afdekken

Dutch

Etymology

From af +‎ dekken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfdɛkə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧dek‧ken

Verb

afdekken

1. (transitive) to cover
2. (transitive, of tables, obsolete) to clear

   Synonym: afruimen

Conjugation

Conjugation of afdekken (weak, separable)
infinitive	afdekken
past singular	dekte af
past participle	afgedekt
infinitive	afdekken
gerund	afdekken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	dek af	dekte af	afdek	afdekte
2nd person sing. (jij)	dekt af, dek af2	dekte af	afdekt	afdekte
2nd person sing. (u)	dekt af	dekte af	afdekt	afdekte
2nd person sing. (gij)	dekt af	dekte af	afdekt	afdekte
3rd person singular	dekt af	dekte af	afdekt	afdekte
plural	dekken af	dekten af	afdekken	afdekten
subjunctive sing.1	dekke af	dekte af	afdekke	afdekte
subjunctive plur.1	dekken af	dekten af	afdekken	afdekten
imperative sing.	dek af
imperative plur.1	dekt af
participles	afdekkend	afgedekt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• dekken af