See also: Bandit and bändit

English

edit

Etymology

edit

Borrowed from Italian bandito (outlawed), a derivative of Italian bandire (to ban), from Late Latin bandīre, an alteration (due to Gothic 𐌱𐌰𐌽𐌳𐍅𐌾𐌰𐌽 (bandwjan, to signal)) of Late Latin bannīre (to ban), from Frankish *bannan (to ban).[1] Doublet of bandito.

Pronunciation

edit

Noun

edit

bandit (plural bandits or (archaic) banditti)

  1. One who robs others in a lawless area, especially as part of a group.
    • 1834, L[etitia] E[lizabeth] L[andon], chapter XV, in Francesca Carrara. [], volume II, London: Richard Bentley, [], (successor to Henry Colburn), →OCLC, page 173:
      Do you recollect a story my nurse told us of a Sicilian bandit, the terror of the country?—how he saved a young child from a cottage on fire, brought it up delicately, and far removed from his own pursuits; while, at his execution, his chief regret was the future provision for that boy?
  2. An outlaw.
  3. One who cheats others.
  4. (military, aviation) An aircraft identified as an enemy, but distinct from "hostile" or "threat" in that it is not immediately to be engaged.
  5. (sports, slang) A runner who covertly joins a race without having registered as a participant.

Synonyms

edit

Derived terms

edit

Translations

edit

Verb

edit

bandit (third-person singular simple present bandits, present participle banditing, simple past and past participle bandited)

  1. (transitive, intransitive) To rob, or steal from, in the manner of a bandit.
    • 1921, Munsey's Magazine, volume 74, page 38:
      First, she read the bandit news in the paper, and was rather disappointed to learn that her man had evidently taken a night off from banditing. An imitator of the bandit had made an unsuccessful attempt to hold up a drug-store, and had backed out and run when the nervy proprietor reached for a gun; but that was all.
    • 1937, The Atlantic Monthly, volume 160, page 7:
      As the sanctuary was bandited at least once, it may be that the silver wine cups I have are from the treasure.

References

edit
  1. ^ Funk, W. J. ((Can we date this quote?)) Word origins and their romantic stories, New York: Wilfred Funk, Inc.

Anagrams

edit

Azerbaijani

edit
Other scripts
Cyrillic бандит
Abjad باندیت

Etymology

edit

Borrowed from Russian банди́т (bandít), ultimately from Italian bandito.

Pronunciation

edit
  • IPA(key): [bɑnˈdit]
  • Hyphenation: ban‧dit

Noun

edit

bandit (definite accusative banditi, plural banditlər)

  1. bandit, outlaw
    Synonym: soyğunçu

Declension

edit
    Declension of bandit
singular plural
nominative bandit
banditlər
definite accusative banditi
banditləri
dative banditə
banditlərə
locative banditdə
banditlərdə
ablative banditdən
banditlərdən
definite genitive banditin
banditlərin
    Possessive forms of bandit
nominative
singular plural
mənim (my) banditim banditlərim
sənin (your) banditin banditlərin
onun (his/her/its) banditi banditləri
bizim (our) banditimiz banditlərimiz
sizin (your) banditiniz banditləriniz
onların (their) banditi or banditləri banditləri
accusative
singular plural
mənim (my) banditimi banditlərimi
sənin (your) banditini banditlərini
onun (his/her/its) banditini banditlərini
bizim (our) banditimizi banditlərimizi
sizin (your) banditinizi banditlərinizi
onların (their) banditini or banditlərini banditlərini
dative
singular plural
mənim (my) banditimə banditlərimə
sənin (your) banditinə banditlərinə
onun (his/her/its) banditinə banditlərinə
bizim (our) banditimizə banditlərimizə
sizin (your) banditinizə banditlərinizə
onların (their) banditinə or banditlərinə banditlərinə
locative
singular plural
mənim (my) banditimdə banditlərimdə
sənin (your) banditində banditlərində
onun (his/her/its) banditində banditlərində
bizim (our) banditimizdə banditlərimizdə
sizin (your) banditinizdə banditlərinizdə
onların (their) banditində or banditlərində banditlərində
ablative
singular plural
mənim (my) banditimdən banditlərimdən
sənin (your) banditindən banditlərindən
onun (his/her/its) banditindən banditlərindən
bizim (our) banditimizdən banditlərimizdən
sizin (your) banditinizdən banditlərinizdən
onların (their) banditindən or banditlərindən banditlərindən
genitive
singular plural
mənim (my) banditimin banditlərimin
sənin (your) banditinin banditlərinin
onun (his/her/its) banditinin banditlərinin
bizim (our) banditimizin banditlərimizin
sizin (your) banditinizin banditlərinizin
onların (their) banditinin or banditlərinin banditlərinin

Further reading

edit

Catalan

edit

Etymology

edit

From bandir.

Pronunciation

edit

Noun

edit

bandit m (plural bandits, feminine bandida)

  1. outlaw
edit

Further reading

edit

French

edit

Pronunciation

edit

Noun

edit

bandit m (plural bandits)

  1. bandit
    des procédés de banditdishonest practices

Derived terms

edit

Descendants

edit
  • German: Bandit
    • Bulgarian: банди́т (bandít)
    • Polish: bandyta
  • Norman: bandit
  • Romanian: bandit

Further reading

edit

Indonesian

edit

Etymology

edit

From Dutch bandiet, from Middle French bandit, from Italian bandito.

Pronunciation

edit
  • IPA(key): [ˈbandɪt̚]
  • Hyphenation: ban‧dit

Noun

edit

bandit (first-person possessive banditku, second-person possessive banditmu, third-person possessive banditnya)

  1. bandit
    Synonyms: penjahat, pencuri

Derived terms

edit

Further reading

edit

Norman

edit

Etymology

edit

Borrowed from French bandit.

Noun

edit

bandit m (plural bandits)

  1. (Jersey) bandit

Romanian

edit

Etymology

edit

Borrowed from French bandit.

Noun

edit

bandit m (plural bandiți)

  1. bandit

Declension

edit
singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative-accusative bandit banditul bandiți bandiții
genitive-dative bandit banditului bandiți bandiților
vocative banditule bandiților

Serbo-Croatian

edit

Etymology

edit

From Italian bandito.

Pronunciation

edit
  • IPA(key): /bǎndiːt/
  • Hyphenation: ban‧dit

Noun

edit

bàndīt m (Cyrillic spelling ба̀ндӣт)

  1. bandit

Declension

edit

References

edit
  • bandit”, in Hrvatski jezični portal [Croatian language portal] (in Serbo-Croatian), 2006–2024

Swedish

edit

Noun

edit

bandit c

  1. (somewhat dated) a career criminal living outside society; a robber, a bandit

Declension

edit

Derived terms

edit

References

edit
  NODES
HOME 1
languages 1
mac 3
Note 1
os 9
Verify 2