bucić

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *butěti. First attested in the end of the 14th century.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /but͡ɕit͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /but͡ɕit͡ɕ/

Verb

bucić impf

1. (reflexive with się) to be arrogant, to vaunt

   Synonyms: podnaszać się, powyszać się, pysznić się, wyszyć się

   • 1939 [end of the 14th century], Ryszard Ganszyniec, Witold Taszycki, Stefan Kubica, Ludwik Bernacki, editors, Psałterz florjański łacińsko-polsko-niemiecki [Sankt Florian Psalter]‎^[1], Krakow: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, z zasiłkiem Sejmu Śląskiego [The Ossoliński National Institute: with the benefit of the Silesian Parliament], pages 65, 6:

     Gisz se buczøø, ne bødø powiszeni samy w sobe (qui exasperant, non exaltentur in semetipsis)

     [Jiż sie bucą, nie będą powyszeni sami w sobie (qui exasperant, non exaltentur in semetipsis)]

Related terms

noun

• buta f

 

adjective

• butny

 

Descendants

• Polish: bucić (obsolete)
  • ⇒ Polish: buc

Further reading

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “bucić się”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN