dijn

Dutch

Etymology

From Middle Dutch dijn, from Old Dutch thīn, from Proto-Germanic *þīnaz.

Pronunciation

• IPA^(key): /dɛi̯n/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: dijn
• Rhymes: -ɛi̯n

Determiner

dijn

1. (obsolete or archaic) your, thy
   • late 16th c., Philips Marnix van Sint Aldegonde, "Wilhelmus van Nassouwe", (modern, redacted version), stanza 7.

     Van al die mij bezwaren en mijn vervolgers zijn,
     mijn God, wil toch bewaren den trouwen dienaar dijn;
     dat zij mij niet verrassen in hunnen bozen moed,
     hun handen niet en wassen in mijn onschuldig bloed!

     (please add an English translation of this usage example)

Usage notes

• Entirely obsolete in Dutch and thus no longer found even in Biblical or poetic usage (unlike English thy).
• The only exception is the expression mijn en dijn (“one's own and other people's property”). For example: Hij heeft moeite met het onderscheid tussen mijn en dijn (literally “He has trouble with the difference between mine and yours”), which would mean the person is unreliable in money matters, may commit petty thefts, will not return borrowed goods, etc.

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch thīn, from Proto-Germanic *þīnaz.

Pronunciation

• IPA^(key): /diːn/

Determiner

dijn

1. thy, your (singular, informal)

Usage notes

See usage notes for du.

Inflection

Determiner
		Masculine	Feminine	Neuter	Plural
Nominative		dijn	dine	dijn	dine
Accusative		dinen	dine	dijn	dine
Genitive		dijns	diere	dijns	diere
Dative		dinen	diere	dinen	dinen

Descendants

• Dutch: dijn
• Limburgish: dien

Further reading

• “dijn”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “dijn”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN