inwikkelen

Dutch

Etymology

Compound of in +‎ wikkelen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɪnˌʋɪ.kə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: in‧wik‧ke‧len

Verb

inwikkelen

1. (transitive) to wrap, to wrap in

Conjugation

Conjugation of inwikkelen (weak, separable)
infinitive	inwikkelen
past singular	wikkelde in
past participle	ingewikkeld
infinitive	inwikkelen
gerund	inwikkelen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	wikkel in	wikkelde in	inwikkel	inwikkelde
2nd person sing. (jij)	wikkelt in, wikkel in2	wikkelde in	inwikkelt	inwikkelde
2nd person sing. (u)	wikkelt in	wikkelde in	inwikkelt	inwikkelde
2nd person sing. (gij)	wikkelt in	wikkelde in	inwikkelt	inwikkelde
3rd person singular	wikkelt in	wikkelde in	inwikkelt	inwikkelde
plural	wikkelen in	wikkelden in	inwikkelen	inwikkelden
subjunctive sing.1	wikkele in	wikkelde in	inwikkele	inwikkelde
subjunctive plur.1	wikkelen in	wikkelden in	inwikkelen	inwikkelden
imperative sing.	wikkel in
imperative plur.1	wikkelt in
participles	inwikkelend	ingewikkeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• ingewikkeld