knijpen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch knipen, from Old Dutch *knīpen, from Proto-West Germanic *knīpan, from Proto-Germanic *knīpaną. Likely related to nijpen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈknɛi̯.pə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: knij‧pen
• Rhymes: -ɛi̯pən

Verb

knijpen

1. (intransitive, transitive) to pinch, to squeeze

Conjugation

Conjugation of knijpen (strong class 1)
infinitive	knijpen
past singular	kneep
past participle	geknepen
infinitive	knijpen
gerund	knijpen n
	present tense	past tense
1st person singular	knijp	kneep
2nd person sing. (jij)	knijpt, knijp2	kneep
2nd person sing. (u)	knijpt	kneep
2nd person sing. (gij)	knijpt	kneept
3rd person singular	knijpt	kneep
plural	knijpen	knepen
subjunctive sing.1	knijpe	knepe
subjunctive plur.1	knijpen	knepen
imperative sing.	knijp
imperative plur.1	knijpt
participles	knijpend	geknepen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afknijpen
• beknijpen
• dichtknijpen
• doodknijpen
• ertussenuit knijpen
• fijnknijpen
• inknijpen
• knijper
• knijpfles
• samenknijpen
• uitknijpen
• verknijpen
• zielenknijper

Descendants

• → Papiamentu: kinipí, kènèp